2. VW: Happy Family? Generaties: 1. Nel (oud) 2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger) 3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger) 4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud) 5. Sanne (geest) x Michel (geest), Kevin (geest), Anja (geest) , Thomas (honger) x Saskia (geest) x Roos x Ryan (oud) 6. Laura, Frank, Michelle (honger), baby, Eric (geest), Merel, Vincent 7. Esther, Lisa, Sander,

3. x

5. 3 dagen besturen Rillend van de kou, en ook wel een beetje van de slaap, stond de hele familie met oud en nieuw in de tuin. De ogen van de kinderen glinsterden van opwinding. ‘ Aan de kant, we gaan ze aansteken!’ schreeuwde Merel boven het oorverdovende vuurwerkkabaal uit.

6. Een vlammetje, een vonk – en het feest barstte los. De kinderen begonnen te joelen, zelfs de volwassenen konden een gevoel van bewondering niet onderdrukken. ‘ Gelukkig 2011!’ schaterde Sander terwijl hij als betoverd naar de vuurwerkfontein bleef staren.

7. Frank schoot een paar vuurpijlen de lucht in, en daarna pakte Esther de doos knalbonbons erbij. ‘ Aan het touwtje trekken, heel hard!’ lachte ze tegen haar zusje, die het nog een beetje eng vond. ‘ Zo?’

8. ‘ O ja!’ grijnsde Lisa toen er ineens een keiharde knal klonk en ze omgeven werd door een wolk van confetti. ‘ Wauw! Mag ik er nog een? Ik wil het nog een keer doen!’

9. Zo vierde de familie nog een tijdje het nieuwe jaar. Iedereen was er, zelfs Laura, die alles vanaf een afstandje bekeek. Vanuit de schaduw van het huis keek ze toe. Toen het tijd was om naar bed te gaan, kwam Esther nog even bij haar broertje en zusje op de kamer zitten. ‘ Dat was leuk, hè?’ zei ze.

10. ‘ Ik vond het wel fijn dat mama er ook bij was. Volgens mij vond ze het vuurwerk best mooi. Denken jullie ook niet?’ Sander en Lisa knikten een beetje aarzelend. ‘ Es... Soms ben ik gewoon nog zo bang voor mama. Ze is zo eng.’ stamelde Sander met een rood hoofd.

11. ‘ Het is natuurlijk heel leuk dat ze weer leeft, en weer bij ons is. Daar ben ik ook heus wel blij mee.’ zuchtte hij. ‘ Maar ze is een zombie. Ze kijkt zo eng, ze loopt raar, ze kreunt zo griezelig. Ze praat bijna nooit meer met iemand.’ vulde Lisa hem aan. ‘ Ik denk dat het wel weer goed komt. Dat weet ik wel zeker.’ zei Esther.

12. Esther had het er vaak met haar vader over gehad. De laatste tijd waren ze nog meer naar elkaar toe gegroeid. Bij Roos vond Frank ook veel steun. Hij zag haar nog steeds als een soort moeder, omdat ze eerst met zijn vader getrouwd was geweest. ‘ Soms twijfel ik eraan of ik nog wel van Laura hou.’ fluisterde hij.

13. ‘ Zij houdt niet meer van mij, dat is wel iets dat zeker is.’ ‘ Dat moet je niet zeggen!’ riep Roos heftig uit. ‘Laura toont haar gevoelens nu niet, maar dat betekent niet dat ze geen gevoelens heeft! Hoe denk je dat het voor haar is? Je bent dood geweest, en ineens ben je weer levend. Als zombie!’

14. ‘ Maar ze negeert me. Als ik haar iets vraag, of haar aan wil raken, deinst ze terug.’ ‘ Ze is onzeker. Ze is bang voor zichzelf. Het zal even duren, maar ooit zal ze de situatie ook accepteren. Het heeft tijd nodig, Frank.’ ‘ Maar ons huwelijk dan? Zijn Laura en ik nog wel man en vrouw?’

15. ‘ De tijd zal het leren.’ zei Roos, en toen gingen ze beiden naar bed. De volgende ochtend galmden haar woorden nog steeds door Franks hoofd. Wat als het nooit meer goed kwam tussen hem en Laura? Toen kreeg hij een idee. Vroeger was Laura dol op omeletten als ontbijt. Als hij die nu eens maakte...

16. De deur ging open en hij hoorde de slepende voetstappen van zijn vrouw. Een moeizaam gekerm klonk door de stille woonkamer. ‘ Hey Lau.’ zei Frank, en hij probeerde zo normaal mogelijk te klinken. Snel zette hij twee bordjes neer, tegenover elkaar, en ging aan tafel zitten.

17. Laura keek niet eens naar hem. Ze plofte op de stoel neer, schoof het bord hebberig naar zich toe en viel op het ei aan alsof ze weken niet gegeten had. ‘ Ik dacht, ik maak eens omeletten, je favoriet.’ glimlachte Frank.

18. Laura werkte de omelet tot de laatste kruimel naar binnen, schoof haar stoel toen met veel lawaai naar achteren en strompelde weer de kamer uit. ‘ Er is nog meer hoor, dus ga gerust je gang.’ zei Frank nog, maar zijn vrouw was alweer verdwenen.

19. Frank zuchtte. Het was moeilijk, maar hij moest volhouden. Ineens hoorde hij Isis heel hard miauwen in de gang. Snel ging hij een kijkje nemen, en zag toen... een oude bekende staan.

20. Isis’ tijd was gekomen. Ze was al een heel oud beestje, maar toch kwam haar dood nog onverwachts. ‘ O, shit.’ vloekte Frank. Net nu Roos naar haar werk was... De Dood nam Isis mee, en weer zuchtte Frank treurig. Dat kon er ook nog wel bij.

21. Toen hij Roos voorzichtig het nieuws vertelde toen ze uit haar werk kwam, stortte ze gelijk in. ‘ Isis... Mijn meisje!’ Roos zakte neer in het gras en begon zachtjes te snikken. Isis, haar eerste kat, haar alles, voor bijna 20 jaar lang...

22. Ze hadden zoveel samen meegemaakt. Samen kunstjes leren, spelen, op de bank liggen. Roos had van Isis gehouden alsof het haar kindje was. Met tranen in haar ogen keek Roos naar de kleine urn. Ze zou die kat nog vreselijk gaan missen...

23. Haar oog viel op Pandora, het kleintje van Isis. En ineens kreeg ze een idee. Ze had dat al heel lang willen uitproberen – snel rende ze met de kat in haar armen naar de badkamer. Geconcentreerd bestudeerde ze het flesje kattenhaarverf, dat Isis ooit met een promotie gekregen had. Zou ze het proberen? Ja, gewoon doen! Roos glimlachte toen ze het resultaat zag. Pandora was veranderd in een regenboogkat!

24. ‘ Wat ben jij mooi, zeg!’ giechelde Roos. Het verdriet om Isis werd al een beetje minder. ‘Die kleur staat ook zo mooi bij je ogen!’ ‘ Mrew!’ Pandora leek zelf ook wel blij te zijn met haar nieuwe look.

25. Roos liep naar de woonkamer, en zag daar de collega die ze meegenomen had uit haar werk. Ze kende hem al jaren – Joppe Vos. Ze waren de beste vrienden, en misschien ook wel een beetje meer. ‘ Gaat het weer een beetje?’ vroeg hij bezorgd. ‘ Ja, het gaat wel weer.’ glimlachte Roos en ze omhelsde hem.

26. Intussen was Frank boven met de kinderen. Lisa had een vriendje van school meegenomen, het zoontje van Kim en André.

27. Ook Esther had iemand meegenomen uit school, een jongen waar ze stiekem al een hele tijd een oogje op had. Eindelijk had ze hem mee durven vragen. Het was een mooie dag, dus gingen ze buiten in de jacuzzi zitten.

28. Esther voelde haar hart in haar keel bonzen. Daar zat ze nu, samen met de jongen waar ze verliefd op was... Ze leek met de minuut verliefder te worden. ‘ Heb jij Engels al geleerd?’ vroeg Steven droog. ‘ Eh, nee. Nog niet.’ stamelde Esther.

29. Langzaam kwam het gesprek op gang en even later zaten ze ontspannen samen te lachen. Ze bleven nog lang zitten, zelfs tot het donker werd.

30. Frank hielp Sander met zijn huiswerk, maar was er niet echt bij met zijn gedachten. Laura was nog steeds zwanger. Als hij haar vroeg naar de baby, gaf ze geen antwoord. Zou het kindje ooit geboren worden?

31. En juist op dat moment klonk er een vreselijk gebrul vanuit de badkamer.

32. Frank rende naar beneden, maar Laura wilde hem niet binnen laten. Pas veel later kwam ze naar buiten strompelen, zonder hem een blik waardig te keuren, en snel wurmde Frank zich naar binnen. Daar lig de baby, neergegooid op de koude tegels. Snel pakte hij het kindje op.

33. ‘ Het is een jongetje!’ bracht hij geëmotioneerd uit. ‘Jongens, jullie hebben er een broertje bij. Een kerngezond broertje!’ ‘ Hoe heet ‘ie, hoe heet ‘ie?’ Lisa sprong op en neer voor de baby, die daarom moest giechelen. ‘ Hij heet Robert.’

34. Toen Esther haar broertje zag, sprongen de tranen haar in de ogen. ‘ Hij is zo mooi!’ stamelde ze. Overspoeld door liefde nam ze het kleintje in haar armen. ‘Hij heeft mama’s blauwe ogen.’

35. Nadat Esther Robert een flesje gegeven had, rende ze meteen naar de telefoon. Dit moest ze aan Mariëlle vertellen! Sinds ze wisten dat ze halfzusjes van elkaar waren, was hun vriendschap alleen maar hechter geworden. Esther praatte over Robert, maar toen kwam het gesprek op Steven, de jongen op wie ze verliefd was.

36. ‘ Je moet de eerste stap zetten, Es! Als je op hem moet wachten, duurt het nog eeuwen. Laat hem merken dat je hem leuk vindt!’ riep Mariëlle driftig. Ze zeiden gedag en zenuwachtig ging Esther naar de woonkamer, waar Steven meteen op stond. ‘ Ik, eh, vond het echt heel gezellig vandaag.’ zei Esther. ‘ Echt? O, ik ook!’ lachte Steven verlegen.

37. Ze glimlachten naar elkaar. Hij is écht leuk, dacht Esther bij zichzelf. Zeker nu hij zijn haar veranderd had – dat afrokapsel kon gewoon niet. Maar nu... Ze zuchtte verliefd. Ineens besefte ze dat ze elkaars hand gepakt hadden. Meteen kreeg ze een kop als een boei en snel liet ze hem los. ‘ Tot morgen op school, Steef.’ ‘Tot morgen, Es.’

38. Esther zweefde op wolken, zo verliefd was ze. Ze genoot van alle drukte in huis, van haar kleine broertje, van het lachen van de andere kinderen. Ze was gelukkig. Dat haar moeder een zombie was, verdween even naar de achtergrond. 3 dagen kijken

39. Die avond was het feest. Robertje groeide alweer op! Hij had een speciaal plekje in de harten van zijn familie. Hij was immers dood geweest, en weer tot leven gekomen in de buik van zijn moeder! Dat hij helemaal gezond was, vond iedereen nog steeds een wonder.

40. En zo groeide Robert de Beer op tot een spontaan, actief ventje. Hij had ook zijn serieuze momentjes, en kon soms wat onaardig zijn – maar over het algemeen was hij een schatje. Frank verbaasde zich erover hoeveel het jongetje op hem leek. En zo, met dit kapsel, leek hij sprekend op zijn eigen vader, Thomas!

41. ‘ Met je mooie blauwe ogen.’ grinnikte Frank. ‘Je bent een knappe vent, hoor. Pas maar op voor de meisjes!’ Robert begreep zijn vader nog niet, maar lachte toch hard alsof hij een geweldige mop gehoord had.

42. Laura had sinds Roberts geboorte nauwelijks naar hem om gekeken. Heel soms gaf ze hem de fles, maar na een paar minuten was ze het alweer zat. Er waren totaal geen moedergevoelens bij haar te zien. Frank zuchtte en begon het huis van onder tot boven schoon te maken. Hoe moest het nou verder tussen hun twee?

43. Hield hij nog wel van haar? In zijn hoofd zag hij zijn vrouw voor zich, hoe ze iedere dag naar haar werk strompelde, zonder iets te zeggen. Ze was veranderd, zo veel veranderd... Ze droeg zijn trouwring niet meer. Wat was er van hun huwelijk over?

44. Frank slikte de brok in zijn keel weg en ging naar boven, waar Robert met zijn xylofoon zat te spelen. ‘ Zullen we even wat woordjes leren?’ stelde Frank enthousiast voor. Robert vond het best, en ging braaf tegenover zijn vader zitten.

45. Al gauw kon hij heel veel woorden zeggen. Het was wel duidelijk dat deze kleine vent aanleg had voor leren! Hij pikte alles verbazingwekkend snel op. ‘ Papa is lief!’ giechelde hij.

46. Frank voelde zich dolgelukkig. Wat was het heerlijk om vader te zijn – en van vier kinderen nog wel! Hij had altijd een groot gezin gewild. Jammer genoeg misten de kinderen nu wel een moederfiguur. Gelukkig was Esther er, die lieve Esther, die zo goed als ze kon voor de kleintjes zorgde.

47. Frank zou niet weten wat hij zonder zijn oudste dochter moest. Ze was dag en nacht met haar broertjes en zusje bezig – samen spelen, voorlezen, helpen met het huiswerk... Sander, Lisa en Robert waren echt dol op haar.

48. De volgende ochtend heerste er een gezellige drukte aan de ontbijttafel. Zelfs Laura was erbij, maar zij negeerde iedereen om zich heen. Roos en Frank deden soms nog een poging om tegen haar te praten, maar dat gaven ze uiteindelijk ook maar op. 1 dag besturen

49. Uit school nam Esther de tweeling mee naar de rand van het bos, om te gaan vissen. ‘ Maar ik heb nog nooit gevist!’ piepte Sander angstig. ‘ Rustig, wij ook niet. We kunnen het toch leren?’ zei Esther. ‘ Ik heb al beet!’ gilde Lisa.

50. Vanuit het huis keek Frank met Robert op zijn arm naar de vissers. ‘ Ga je ook vissen, als je straks groot bent?’ ‘ Visse vange!’ Toen klonken de slepende voetstappen van Laura in de gang, en meteen verstijfde Frank.

51. Het was tijd om op te groeien. Snel riep Frank zijn kinderen binnen, en zette Robert op de grond. Laura kwam erbij staan en keek naar haar zoontje, maar leek hem niet te zien. Herkende ze hem wel? Begreep ze wel, dat hij haar kind was? Frank probeerde zo opgewekt mogelijk te doen, maar dat was moeilijk.

52. Robert groeide op tot een knap ventje. Nu leek hij nóg meer op zijn vader.

53. ‘ Wauw! Nu ben je net zo groot als wij!’ lachte de tweeling en ze sloten hun broertje in hun armen. ‘ Nu mag je ook met ons mee naar school. Kom je morgenmiddag mee vissen? Wij leren het je wel!’ zei Sander. ‘ Cool!’

54. ‘ Je mag nu ook bij ons op de kamer slapen.’ zei Lisa enthousiast. ‘Kom mee, dan laten we je je bed zien!’ Ze renden naar boven. In de slaapkamer van de tweeling was een bed bij gezet, voor Robert. ‘ Gezellig, hè?’

55. ‘ Eindelijk een groot bed! Nu hoef ik niet meer te wachten tot papa me uit het wiegje haalt.’ grinnikte Robert terwijl hij heen en weer kroop over de dekens. ‘ Als je maar niet snurkt.’ waarschuwde Sander hem. ‘ O, moet jij zeggen! Als er hier iémand snurkt, dan ben jij het wel!’ lachte Lisa plagend, wat haar meteen op de kieteldood kwam te staan.

56. Het was tijd voor verandering. Tijd, om er even tussenuit te gaan, vond Frank. Het was nog heel vroeg in de ochtend, maar hij was al klaar voor vertrek. - Even tussendoor -

57. Alle koffers stonden klaar in de hal. Nu was het wachten op de taxi, die hen naar hun vakantiebestemming zou brengen. Frank, Laura en hun kinderen gingen een weekendje weg!

58. ‘ Heel veel plezier, jongen. Ik hou alles hier wel in de gaten.’ ‘ En Merel en Vincent,’ ‘ Ja, natuurlijk. Bel je als je aangekomen bent?’ ‘ Zal ik doen.’ Buiten toeterde de taxi, en snel haastte Frank zich naar buiten.

59. ‘ Jongens! We gaan!’ riep hij naar boven. Even later kwamen alle kinderen naar beneden stommelen. Sander trok nog snel zijn shirt over zijn hoofd, Esther deed lopend haar haren in een staart. ‘ Hebben we alles?’ vroeg Frank voor de laatste keer. ‘ Vast wel. En anders hebben we mooi pech. Hup, instappen!’ riep Esther.

60. Na vier uur in het vliegtuig en nog eens twee uur in de taxi waren ze op het eiland waar ze moesten zijn. ‘ Het hotel! Daar is het, pap!’ riep Esther. ‘ Wauw!’ Iedereen begon te juichen en drukte zich tegen de raampjes om het beter te kunnen zien. Iedereen, behalve Laura.

61. ‘ Okee, ik ga inchecken. Zoeken jullie vast een kamer uit.’

62. Frank nam een eigen kamer, Laura ook. Esther en Robert hadden samen een kamer, net als de tweeling. ‘ Kom op! Ik wil zwemmen!’ riep Lisa en ze rende al naar buiten. ‘ Wacht op ons!’

63. Terwijl de kinderen zich vermaakten in het zwembad, slofte Frank naar de warmwaterbron, waar Laura stilletjes in dobberde. Hij moest met haar praten. ‘ Vind je het mooi hier?’ begon hij. Hij verwachtte al niet eens meer dat hij antwoord kreeg. ‘Wel lekker warm hè, het water.’

64. Laura staarde voor zich uit, maar Frank wist zeker dat ze luisterde. Hoe kon ze ook anders? Ze sprak dan wel niet meer, maar met haar oren was niets mis. ‘ Laura... Hou je nog wel van onze kinderen?’ aarzelde Frank. Heel even leek Laura te schrikken. Haar handen bewogen onrustig onder water, haar ogen flitsten heen en weer.

65. ‘ Ik wilde je niet beledigen, Lau. Het is gewoon dat je nooit meer met ze praat, of speelt. De kinderen missen hun mama, Laura.’ zei Frank. God, wat was dit moeilijk. Hij wilde haar geen pijn doen, maar ze moest toch de waarheid weten... Laura kuchte moeizaam, bewoog haar voeten over de bodem.

66. ‘ Hou je nog wel... van mij?’ Zijn woorden waren niet meer dan een fluistering. Trillend wachtte hij haar reactie af. En ineens – ineens keek ze hem recht aan. Er blonken tranen in haar ogen.

67. Ze was het water uit gestapt, en de rest van de dag niet meer van haar kamer af gekomen. De volgende morgen gingen ze al heel vroeg naar het strand.

68. De zon was nog niet op en Frank maakte een kampvuur, waar hij met Esther, Robert, Sander en Lisa omheen ging zitten. ‘ Jongens, ik heb iets besloten.’ begon hij. ‘We moeten weer gewoon doen tegen mama. Net als vroeger. Ik denk dat ze zich buitengesloten voelt.’ Het duurde even, maar de kinderen leken hem te begrijpen.

69. Esther keek over haar schouder, naar haar moeder die een eindje verderop naar de zee stond te staren. Toen stond ze op, en liep naar haar toe. ‘ Mama,’ zei ze zacht, en keek haar recht aan. ‘Ik vind het leuk dat je mee op vakantie bent. Het wordt weer net als vroeger, mama. Ik ben blij dat je er bent.’

70. Sander wist niet wat hij moest zeggen, hij wreef zenuwachtig over zijn neus toen hij tegenover zijn moeder stond. Met neergeslagen ogen mompelde hij: ‘ Maar ik vind je nog wel lief hoor, mama.’ Ineens voelde hij twee armen zich heen, en opgetogen beantwoordde hij de omhelzing.

71. Lisa slofte met knikkende knieën naderbij. Waarom moesten ze normaal doen? Mama was een zómbie! Dat kon je toch niet negeren? ‘ Papa zei dat we je niet mogen negeren.’ zei ze simpel. ‘Dus ik wou even zeggen dat... nouja, het is wel leuk om op vakantie te zijn.’ Kwaad op zichzelf slofte Lisa weer weg. Ze wist zichzelf echt geen houding te geven.

72. ‘ Het geeft niet, meisje. Je deed het goed.’ zei Frank tegen haar. ‘Zullen we gaan zwemmen?’ ‘ Ja, de zee in!’ joelde Lisa en ze sleurde haar broertjes mee het water in.

73. Esther was naast haar moeder gaan zitten, en samen keken ze naar de zonsopkomst. ‘ Mooi,’ mompelde Laura. Esther knikte glimlachend. Haar moeder begon al steeds meer te praten. Maar gewoon zo, stil, naast elkaar zitten was ook al heerlijk.

74. Esther vertelde over Steven, en dat ze verliefd op hem was. Ze vertelde over Mariëlle, dat ze zulke goede vriendinnen waren. Maar veel meer over Kim vertelde ze niet – want ze merkte dat Laura er nog vreselijk mee zat. Frank had haar bedrogen...

75. ‘ Mama, het is voorbij. Afgesloten.’ probeerde Esther zachtjes, maar aan de pijnlijke trek op Laura’s gezicht zag ze dat zij het nog lang niet achter zich kon laten. ‘ Ik ga zwemmen.’ Laura knikte.

76. De hele ochtend bleven ze op het strand. De kinderen speelden, Esther ging lekker liggen zonnen. Laura staarde naar de golven – Frank staarde naar Laura.

77. ‘ Papa! Ik heb een schelp gevonden! Kijk dan!’ jubelde Sander. ‘ Gaaf. Hé, Lisa. Smeer jij je goed in?’ riep Frank vanuit zijn stoel. Lisa stak haar tong naar hem uit. ‘Bemoei je er niet mee!’ ‘ Okee, wat jij wilt.’

78. ‘ Sander, Sander! Doe je mee met mijn zandkasteel? Hij wordt heel groot!’ riep Robert en hij timmerde met zijn schepje op een berg zand. ‘ Is dit je zandkasteel?’ gniffelde Sander. ‘ Ja!’ riep Robert beledigd uit. ‘Vind je hem niet mooi?’ ‘ O, jawel, jawel.’ zei Sander snel.

79. Een paar uur later schalde er een doordringend gekrijs over het strand. ‘ Papá!’ brulde Lisa kwaad. ‘Ik ben helemaal rood! Het doet – au – het doet pijn!’ Frank kon zijn lachen niet inhouden, wat Lisa nog kwader maakte. ‘ Ik had het je toch gezegd, gekkie.’ proestte hij.

80. Lisa’s onderlip begon te trillen en haar groene ogen vulden zich met tranen. ‘ Het doet écht pijn.’ ‘ O, Lies. Het komt wel goed. We smeren er straks wat op, en dan is het zo weer over.’ Voorzichtig knielde Frank bij zijn dochter neer en omhelsde haar.

81. De volgende dag zaten ze gezellig met z’n allen in de bron zitten. Iedereen praatte met Laura, soms antwoordde ze wat. Ze zat naast Frank, maar negeerde hem. Soms lachte ze naar haar kinderen, maar voor Frank had ze alleen maar vernietigende blikken. Toch was het gezellig, en de kinderen hadden het naar hun zin.

82. Esther rekte zich eens lekker uit in de warme zon. Het was fijn om zo met het hele gezin bij elkaar te zijn. Toch begon ze Mariëlle en Steven ook wel te missen. Gelukkig gingen ze vanavond alweer naar huis.

83. Toen de taxi weer hun eigen vertrouwde straat in reed, begonnen de kinderen weer te juichen. De vakantie was leuk geweest, maar – oost west, thuis best!

84. Esther nam de kinderen mee naar boven en bracht ze naar bed. Frank en Laura stonden in de hal, en keken elkaar aan. ‘ Lau, het spijt me zo. Je had ontdekt dat ik vreemdgegaan was met Kim, en dat Mariëlle er was. Het spijt me zo.’ Met tranen in zijn ogen bracht hij zijn hand naar Laura’s arm, maar ze duwde hem weg. ‘ Raak me niet aan.’

85. ‘ Je bent boos. Dat begrijp ik. Ik had je nooit zoveel pijn mogen doen. Maar Lau, alsjeblieft, ik wil het goedmaken. Als ik de tijd kon terugdraaien, was ik nooit vreemdgegaan. Jij bent alles voor me, Laura. En nog steeds.’ ‘ Ik ben een zombie.’ fluisterde Laura. Uit haar ogen straalde een intens verdriet.

86. ‘ Maar wel mijn zombie.’ glimlachte Frank. Laura wendde haar gezicht af, maar Frank bleef haar aankijken. ‘Voor mij ben je nog steeds dezelfde Laura. Lieverd, ik hou van je. Dat is nooit veranderd.’ ‘ Kim...’ ‘ Kim is verleden tijd. Kim is over, weg. Niks. Alles wat ik wil ben jij!’

87. ‘ Maar... Ik ben een zombie.’ zei Laura weer met schorre stem. ‘ Luister nou naar me! Het maakt me niets uit! Ik vind je mooi, en dat zal nooit veranderen. Je bent mijn vrouw, mijn geliefde, de moeder van mijn kinderen.’ Verlegen keek Laura naar de grond.

88. ‘ Laura, we hebben samen vier prachtige kinderen.’ Laura knikte moeizaam, en toen ze weer op keek twinkelden haar ogen met een levendigheid die Frank lang niet gezien had. ‘ Ik... ben wel blij dat ik terug ben.’ stamelde ze. ‘Terug bij jullie.’

89. En die woorden – die woorden maakten iets in Frank los dat hij lange tijd niet gevoeld had. Hij boog zich naar Laura toe, zijn ogen vol tranen, en keek haar lange tijd aan. Toen knikte hij. ‘ Je bent terug. Bij ons. Waar je hoort.’

90. x Sorry voor oude stamboom... TOT DE VOLGENDE UPDATE