1. Sinterklaas Verrassing

2. VW: Happy Family? Generaties: 1. Nel (oud) 2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger) 3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger) 4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud) 5. Sanne x Michel (geest), Kevin (geest), Anja (geest) , Thomas (honger) x Saskia (geest) x Roos x R yan 6. Laura, Frank, Michelle (honger), baby, Eric De vorige keer: trouwden Roos en Ryan en kregen ze een zoontje, Eric. Frank werd verliefd op Kim en zijn vrienden Melvin en Celine kregen verkering. Eric groeide op tot peuter. Laura kreeg een baan bij de politie. Dat was het wel! Nu komen eerst de gevreesde 3 dagen toekijken...

4. ‘ Was je alweer wakker, ventje?’ Het was vier uur ‘s morgens, maar Roos en Eric waren al klaarwakker. ‘ Mama lief! Mama mooie mama!’ ‘ Nou, dankjewel hoor.’ giechelde Roos. 3 dagen toekijken

5. ‘ Zullen we je eerst aankleden of eerst een flesje doen?’ ‘ Flesje!’ Ze gingen naar beneden, waar het nog donker en stil was, en Roos gaf hem zijn eten. ‘ Dankewel lieve mama.’

6. Gapend maakte Ryan het bed op. Roos was er al uit, die zou vast al met Eric in de weer zijn. Zo’n zoontje was hard werken! Voorzichtig trok Ryan de dekens glad, en probeerde om Amor niet wakker te maken.

7. Toen kwam Eric de kamer binnen kruipen, en Amor werd wakker door zijn vrolijke stemmetje. Hoe vaak Ryan hem ook zei dat hij moest fluisteren als het vroeg was, Eric kon het gewoon niet. Hij praatte altijd hard, zijn stemmetje schalde door het huis. Kwaad kwam Amor overeind.

8. Hij gromde wat, en Eric giechelde en stak zijn handjes naar hem uit. ‘ Doe maar niet, Eric. Laat het poesje maar met rust.’ Ryan besloot zijn zoontje vandaag eens te gaan leren lopen. Hopelijk zou het snel lukken.

9. Laura had een vrije dag, en besloot lekker een pyjamadag te houden. Na een ontbijtje hing ze wat rond in de woonkamer, en speelde een tijd met de katten.

10. De katten werden altijd overspoeld met aandacht. Die middag bevorderde Roos op haar werk, en nam een nieuwe collega mee naar huis. Hij begon ook al meteen de katten te vertroetelen.

11. Langzaam viel de schemering en werd het rustig in huis. Na het eten ging iedereen tv kijken of een boekje lezen. Frank bracht Eric naar bed, maar eerst moest hij nog een verhaaltje vertellen. Het liefst over een mooie prinses en een stoere prins. ‘ En nu ga je slapen.’ zei Frank daarna streng.

12. Die nacht maakte Sanne een wandeling rond het huis. Dat deed ze wel vaker als ze niet kon slapen. De frisse nachtlucht verfriste haar. Sanne voelde zich gelukkig. Het was fijn om Laura zo volwassen te zien, om Frank verliefd te zien, om Ryan en Roos zo gelukkig te zien met hun Ericje. Ineens bewoog er een schim vlakbij haar.

13. Het was een man, een doorschijnende zwartharige man. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn huid lijkbleek. Hij zweefde steeds dichter naar Sanne toe, en begon toen te krijsen. Zijn geschreeuw ging door merg en been. Sanne voelde zich duizelig worden.

14. Doodsbang zakte ze in elkaar. Het laatste wat ze zag waren die rode ogen, vlakbij haar – en toen werd alles zwart.

15. De katten kwamen naar buiten rennen en begonnen te jammeren. Dat maakte de rest van de familie wakker, die zich meteen ook naar buiten haastte.

16. Sanne Ray was gestorven. Ze konden het nauwelijks geloven. Sanne was dan wel oud, maar ze zat nog in de kracht van haar leven en ze had nog lang niet mogen sterven! Iedereen was diep in de rouw.

17. Vooral Laura was ontroostbaar. Nu was ze papa kwijt, Michelle, én mama. Ze stond er nu echt alleen voor.

18. Trillend probeerde ze wat te kalmeren, sprenkelde wat water over haar gloeiende gezicht, en haalde diep adem. Ze was een sterke vrouw – maar dit werd haar echt te veel. Haar moeder was nog niet eens zeventig. Ze had haar nog lang niet willen missen.

19. En toch, zoals altijd, ging het leven door. Angstaanjagend was het, als je erover na dacht. Maar de zon kwam weer op, en de vogels floten zoals elke dag daarvoor. ‘ Ik geloof denk ik wel in de hemel. Of het hiernamaals.’ zei Frank aan het ontbijt. ‘Dat je na je dood je verloren geliefden weer terug ziet.’

20. ‘ Dat is een mooie gedachte.’ knikte Ryan, schor van een hele nacht huilen. Zijn lieve halfzus... ‘ Ik geloof dat Sanne nu weer bij haar moeder is, bij haar broer, en bij haar man, bij Michelle...’ zei Frank nadenkend. ‘Dat zou fijn zijn.’ ‘ Dat zou heel fijn zijn.’

21. Roos kwam de kamer binnen en zag Amor op het aanrecht zitten. ‘ Hee, zien jullie dat dan niet?’ riep ze naar de mannen aan tafel. ‘ Amor, eraf!’

22. ‘ Wat is dat nou, een kat die salade eet.’ mopperde ze en ze duwde Amor tegen zijn buik, zodat hij struikelend weer op de grond sprong. ‘ Die kunnen we ook wel weggooien.’ zei ze, met een blik op de salade.

23. Roos voelde zich een beetje grieperig. Er waren weer eens kakkerlakken gesignaleerd in huis, die kwamen eens in de zoveel tijd weer terug en dan werd iedereen ziek. Hoestend lag ze in bed. Ryan zei dat hij even naar buiten ging, om door de telescoop te kijken.

24. Uren gingen voorbij, maar Ryan kwam niet weer binnen. Het werd donker. Roos keek door het raam, maar zag haar man nergens meer. Ze begon het huis en het bos te doorzoeken, maar vond hem ook daar nergens.

25. Ongerust ging ze terug naar binnen. ‘ Waar kan hij nou zijn? Hij zou nooit zomaar weggaan zonder iets te zeggen. Hij zou naar de sterren gaan kijken, zei hij vanmiddag.’ Roos piekerde zich suf.

26. ‘ Hij is vast ontvoerd door aliëns.’ grapte Frank droog. Dat had hij niet moeten zeggen.

27. Roos keek hem met grote ogen aan, die ineens vol tranen stonden. Snikkend sloot ze zich op in de badkamer. ‘ Roos! Zo bedoelde ik het niet! Sorry!’ riep Frank door de deur. Langzaam kalmeerde Roos. Ja, Frank maakte maar een grapje.

28. Toch niet! Een paar uur later zweefde er een vreemd voertuig in de lucht voor hun huis. ‘ Een ufo! Roos!’ schreeuwde Frank en ze renden naar buiten.

29. Doodsbang staarde Roos naar het enorme gevaarte dat stil in de nachtelijke hemel zweefde. Ineens ging er een deur open, waarachter een fel licht scheen.

30. Roos greep wanhopig naar haar hoofd. ‘ Geef mijn man terug!’ schreeuwde ze. ‘Ryan!’

31. Haar verzoek werd meteen beantwoord. Het lichaam van Ryan verscheen in de deuropening, en hij werd naar buiten geduwd. ‘ Nee! Ryan!’ gilde Roos, kijkend naar de enorme afstand die haar man zou vallen.

32. Met een harde klap kwam Ryan op het asfalt terecht. Weer gilde Roos, Frank vloekte. Allebei renden ze op hem af.

33. ‘ Godzijdank.’ stamelde Roos, toen haar man overeind kwam. ‘ Wat is er gebeurd? Waarom doet alles zo’n pijn?’ ‘ Je was ontvoerd door...’ begon Frank, maar Roos legde hem het zwijgen op. Misschien kon Ryan beter niets weten.

34. ‘ Het is allemaal weer goed, schat.’ zei Roos en ze omhelsde haar man. ‘ Ik ben zo moe.’ mompelde Ryan verward. ‘Is het al laat?’ ‘ We gaan naar bed.’ knikte Roos. ‘ Waar is Eric?’

35. Langzaam werd Ryan weer zichzelf. Hij voelde zich nog steeds een beetje duizelig, alsof hij een zware griep had. ‘ Dag jochie,’ zei hij tegen Eric. ‘Ga je ook slapen?’ Eric keek hem met grote ogen aan, blij dat zijn papa weer thuis was.

36. De volgende dag was Laura’s eerste werkdag in haar nieuwe functie. Hoewel ze helemaal geen carrière wilde maken in de ordehandhaving, was ze nu al een paar keer gepromoveerd. Ze vond het leuk werk, maar droomde nog steeds van de geheime dienst.

37. Roos had een vrije dag, en hing wat rond in huis. Ze kookte iets voor zichzelf in de vieze keuken, maar dacht er niet aan om iets op te ruimen. Dat kwam later wel.

38. Uit haar werk had Laura een collega meegenomen. Ze kende hem al een tijdje, ze hadden samen aan een paar zaken gewerkt. Eindelijk hadden ze buiten werktijd afgesproken, en Laura nodigde hem uit voor het avondeten.

39. Intussen stopte Frank Eric in bad. ‘ Weet je wie er vanavond jarig is?’ vroeg hij. ‘ Jij!’ ‘ Ja, maar jij ook!’

40. ‘ Wil je eerst?’ ‘ Nee, jij!’ Met Eric nog in zijn armen blies Frank de kaarsjes op zijn taart uit. Wat waren het er veel! Nu werd hij echt volwassen.

41. Zijn pyjama beviel hem niet echt, maar dat was ook geen ramp. Zijn gezicht was nauwelijks veranderd. Misschien wat mannelijker, wat volwassener. Frank staarde zichzelf een tijdje aan in de spiegel, en ging toen terug naar de woonkamer.

42. Roos en Ryan zongen liedjes voor hun zoontje en hielpen hem de kaarsjes uitblazen. ‘ Kom op, grote jongen!’

43. En ja hoor – daar stond ineens een grotere versie van hun kleine Ericje! Blij keek Eric om zich heen. ‘ Gave pyjama, man!’ lachte hij met een blik op de legerprint. Roos en Ryan smolten weg bij het zien van zijn lieve koppie.

44. ‘ Mam! Ik slaap vannacht in de boomhut, okee?’ riep Eric vastbesloten. ‘ Nou, het is best koud, hoor.’ aarzelde Roos. ‘ Laat die jongen maar. Als hij het wil.’ suste Ryan. ‘ Yes! Bedankt, papa!’

45. Trots dat hij nu al zo groot was, klom Eric in het donker de ladder op. Spannend hoor, in je eentje in de boomhut. Het was best griezelig zo, bij het bos! Eric giechelde. Wat was dit stoer, zeg! Maar zodra zijn hoofdje het zachte kussen raakte, viel hij in een diepe slaap. Het was een lange dag geweest.

46. Dat waren de drie dagen toekijken. Ik vind het echt jammer dat Sanne zich doodgeschrokken is, door Roys geest. Die *&#^$@ Roy ook! Tijdens zijn leven maakte hij iedereen het leven al zuur, en nu dit weer. Zucht. Dan was er nog de aliën ontvoering van Ryan, en de verjaardagen van Eric en Frank. Dacht je dat de update nu voorbij was? Mooi niet :) Ik ga gewoon nog even verder!

47. Frank kon niet slapen, en had zich dus ook maar aangekleed. Die pyjama was echt geen gezicht. Het was wel even wennen, om ineens volwassen te zijn. 1 dag besturen

48. Frank dacht aan zijn ouders. Ooit waren zij ook zo jong als hij geweest, met een heel leven voor zich. En kijk wat er met ze gebeurd was. Frank zuchtte. Hij moest niet zo piekeren!

49. Ryan en Roos lagen heel dicht tegen elkaar aan te slapen, af en toe in hun slaap woordjes fluisterend.

50. Rillend van de kou werd Eric wakker. Hij keek om zich heen. Wat was het donker! Toen herinnerde hij zich waar hij was, en klom naar beneden.

51. Slapen in de boomhut was hartstikke cool, maar hij moest nu wel heel nodig naar de wc. En eerlijk gezegd had hij het ook wel erg koud.

52. Na een warme douche trok hij zijn kleren aan, en was het alweer tijd om naar school te gaan. Eric wist niet wat hij ervan moest denken. Eigenlijk leek het hem helemaal niet leuk. Dingen leren... Hij kon wel wat leukers bedenken!

53. Nu Roy was opgegroeid tot volwassene, was ook Melvin opgegroeid. Hij was een spontane, vlotte man geworden. Melvin wilde graag kok worden, maar had nog niet het juiste baantje gevonden.

54. Met hem was ook zijn vriendinnetje Celine opgegroeid. En hoe! Melvin kon zijn ogen niet van haar af houden. Wat was ze mooi... Toch had Celine ook een andere kant. Haar levenswens was namelijk om de top van het leger te bereiken!

55. Celine was bij Melvin komen wonen, en nu werden ze pas echt onafscheidelijk. Hun tienerliefde veranderde langzaam in een stabiel ‘houden van’. En zo kwam de dag, dat ze gingen trouwen!

56. Iedereen was uitgenodigd voor het feest. Lachend omhelsden Ryan en Jayda elkaar. Ze misten Sanne erg, maar waren blij dat ze elkaar nog hadden. ‘ Trouwen, man! Weet waar je aan begint!’ lachte Frank tegen Melvin.

57. Het was mooi weer, dus werd de bruiloft buiten gehouden. ‘ Ik heb hier zo lang op gewacht,’ fluisterde Melvin tegen zijn verloofde. ‘ Ik wist al dat we zouden trouwen toen je me verkering vroeg.’ zei Celine zelfverzekerd.

58. Alle gasten verzamelden zich rond de trouwboog. Het was toch wel een beetje emotioneel, om die jonge geliefden zo gelukkig te zien. Jayda pinkte even een traantje weg.

59. ‘ Mevrouw Celine Meadow... Hoe klinkt dat?’ giechelde Celine. ‘ Of wat dacht je van generaal Meadow, als je bevordert in het leger?’ vulde Melvin aan. Ze lachten allebei vrolijk.

60. Ze deden de trouwringen om en toen was het officieel. ‘ Hoera voor het bruidspaar!’ schreeuwde Jayda, en haar man Mark viel haar bij. Ook de ouders van Celine, Aaron en Sakura, begonnen te juichen.

61. Frank voelde zich helemaal warm worden van binnen. Als tiener zou dit hem niet zo veel gedaan hebben – maar sinds hij volwassen was, voelde hij zich anders. Hij keek anders naar meisjes. En er was één vrouw in het bijzonder, waar hij gevoelens voor had gekregen...

62. Even tussendoor: Het verhaal neemt nu een nogal onverwachte wending. Ik kon hier zelf ook niets aan doen: Dit is de bruiloft van Melvin en Celine, dus ik speelde op hun kavel. Frank en Laura, waar straks iets tussen gaat gebeuren, waren gasten die ik op dat moment niet bestuurde. Ik weet niet wat ik ervan moet denken... Maar het is hun eigen keuze, die moeten we accepteren xD Ga maar gewoon lezen, haha!

63. Misschien kwam het door het pure geluk dat van het bruidspaar afstraalde, misschien door de champagne op de vroege ochtend. Maar Frank liep naar Laura toe, en knielde voor haar neer. ‘ Laura, ik wil je iets zeggen. Dit zit me al een hele tijd dwars. Sinds ik opgegroeid ben, voel ik iets voor je...’

64. ‘ Als kind zag ik alleen je zusje staan, als tiener leefde ik in mijn eigen wereld. Maar nu pas zie ik wat voor geweldige vrouw je eigenlijk bent.’ stamelde Frank. ‘ Laura, dat wilde ik je even zeggen.’

65. ‘ O, Frank!’ Laura begon vreselijk te blozen en wist zichzelf geen houding te geven. Met twinkelende ogen keek ze haar achterneef aan. ‘Dat wist ik helemaal niet.’ ‘ Je bent heel bijzonder voor me, Laura Ray.’

66. Laura maakte zich verlegen uit de voeten, en Frank snoof genietend de frisse lucht op. Het was goed dat hij zijn hart gelucht had bij haar. Ze moest het gewoon weten. Zijn gevoelens voor haar waren zo sterk, zo echt – die kon hij niet langer voor zich houden.

67. De bruiloft ging gewoon door – niemand wist iets van de bijzondere gebeurtenis tussen Frank en Laura. ‘ Dit is de lekkerste taart die ik ooit gegeten heb.’ zei Celine genietend. ‘Maar ik hoef niet zo veel hoor, ik moet op mijn lijn letten!’

68. Zowel buiten als binnen was het heel gezellig. Celine’s vriendin Kim was er ook. ‘ Jij en Frank zien elkaar nooit meer, of wel?’ vroeg Celine. ‘ Dat is nooit wat geworden. We hadden het gezellig, maar onze vriendschap is langzaam verwaterd.’ zei Kim.

69. ‘ O,’ stamelde Celine, teleurgesteld dat haar koppelingspoging mislukt was. ‘Nou ja, jammer.’ Frank kwam nietsvermoedend in de hoek zitten, en snel zei Celine: ‘ Veel geluk met je nieuwe liefde, Kim!’ in een poging Franks aandacht te trekken, maar hij reageerde niet.

70. Kim keek haar vriendin vreemd aan toen ze wegliep. Zelf liep ze ook bij Frank weg. Ze moest nadenken. Het was waar – hun vriendschap was verwaterd. Dat vond ze jammer. Maar zo te zien kon Frank dat niets schelen. Hij zag haar niet eens meer staan. Hij had veel meer aandacht voor Laura.

71. Frank en Laura genoten van het feest, en van elkaar. Ze zaten naast elkaar en praatten, maar het was nog wel een beetje ongemakkelijk. Na zo’n liefdesbekentenis moet je even bijkomen!

72. Toch voelde Laura zich niet op haar gemak bij Kim. Ze wist heus wel dat Frank en zij elkaar al jaren niet meer zagen – maar toch. Die twee hadden wel ‘iets’ met elkaar gehad, ooit. Verstoorde zij dat nu niet? Welnee, hun vriendschap was over.

73. Weer thuis vermeden Frank en Laura elkaar een tijdje. Maar erg lang hielden ze dat niet vol. Op een middag trokken ze samen het bos in, om hun gedachten op een rijtje te zetten.

74. Onrustig schoof Frank heen en weer op het gras. Zijn gevoelens voor Laura hadden in korte tijd het kookpunt bereikt. Hij was smoorverliefd op haar. Nergens anders kon hij meer aan denken. ‘ Ik heb nagedacht, Frank.’ zei Laura zacht.

75. ‘ Over wat je zei op de bruiloft van Melvin en Celine. Ik – ik voel ook iets voor jou. Sinds je opgegroeid bent, kijk ik anders naar je. Je bent nu een man. En ik...’ stamelde Laura. ‘Frank, ik...’ Frank voelde zijn hart sneller gaan kloppen, en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht.

76. Hij kroop naar haar toe en boog zich over haar heen. ‘ Ben je ook verliefd op mij?’ Laura knikte met glinsterende ogen.

77. Laura liet zich achterover vallen en trok Frank met zich mee. ‘ Weet je wat dat betekent?’ ‘ Dat we nu verkering hebben?’ ‘ Wil je dat?’

78. ‘ Ik wil niets liever dan verkering met jou, lieve Laura. Ik wil met je verloven, trouwen, kinderen krijgen en oud worden.’ ‘ Dat is nogal wat, meneer de Beer.’ giechelde Laura, maar ze voelde zich gelukkiger dan ooit. Ze lachten.

79. Ze stonden op om terug naar huis te gaan, maar Laura pakte Frank bij zijn pols. Hij keek haar vragend aan, en voelde hoe ze langzaam naar hem toe stapte.

80. Ze kuste hem. Frank kon het nauwelijks geloven. Hier stond hij dan, te zoenen met Laura Ray! De vlinders maakten salto’s in zijn buik van vreugde.

81. ‘ O, Lau.’ hijgde hij na een tijdje, en hij drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ik ben zo gek op je.’ ‘ Ik ook op jou, lieverd. Dit voelt zo goed. Alsof het zo hoort.’ ‘ We zijn voor elkaar bestemd.’

82. Zwevend op de roze wolk van verliefdheid ging het stel terug naar huis, waar ze hun dagelijkse bezigheden weer oppakten. Frank at een restje uit de koelkast, Laura maakte het huis schoon.

83. Daarna zocht Frank nog wat op internet. Hij had geen baantje, maar eigenlijk had hij geen idee wat hij wilde. Wilde hij wel werken? Stiekem was het zijn droom om huisvader te worden, en voor de kinderen te zorgen...

84. Toen Eric uit school kwam, ging hij naar hem toe. Hij was dol op dat ventje. ‘ Hoe was je eerste schooldag?’ vroeg hij opgewekt, maar zijn gezicht betrok bij het zien van Erics snoetje.

85. ‘ Was het niet leuk?’ ‘ Ik heb een rotjuf.’ zei Eric kortaf. ‘ Nou, dat zeg je toch niet over je juffrouw? Vertel eens wat er aan de hand is. Je kijkt alsof je laatste uur geslagen heeft.’

86. Frank knielde bij het jongetje neer. ‘ Is je juf niet aardig? Nouja, dat kan gebeuren. Heb je wel een leuke klas?’ probeerde hij. Eric haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op. ‘ Alleen maar lelijke meiden. Geen een leuke.’

87. ‘ Gaat het je om de meisjes?’ Van binnen schoot Frank in de lach, maar dat liet hij natuurlijk niet merken. ‘ En ik moest op de gang staan.’ ‘ Had je iets gedaan, Eric?’

88. ‘ Ik had geen zin om die rotsommen te maken, dus ik keek af. En dat vond de juf niet goed.’ mopperde Eric na een tijdje. ‘ Afkijken mag niet, dat weet je best.’ ‘ Begin jij nou ook al?’ Ineens schreeuwde Eric het uit. Woest stormde hij de gang uit, bij Frank vandaan.

89. Geschokt bleef Frank alleen achter. Hij kwam weer overeind en wreef bezorgd in zijn handen. Wat had hij verkeerd gedaan? Was hij te streng geweest? Hij deed zo zijn best...

90. Even later waagde hij zich weer in de buurt van het jongetje. Eric zat kwaad voor de tv, en hij schreeuwde dingen naar het scherm als het hem niet beviel wat er gebeurde. ‘ Hoi.’ zei Frank. ‘ Hey.’ mompelde Eric terug.

91. ‘ Mag ik erbij komen zitten?’ ‘ Tuurlijk. Als je Pokémon wil kijken, tenminste.’ ‘ Pokémon is gaaf.’ lachte Frank. ‘Zeg, sorry van daarnet hoor. Ik begrijp je. Dat gezeur ook, op school.’

92. Erics boze gezicht klaarde op. Frank stond toch aan zijn kant! ‘ Moet je kijken wat ze gaan doen.’ zei hij enthousiast en hij wees naar het scherm. ‘ Wow, een Uxie! Die zijn vet zeldzaam.’ riep Frank uit. Al gauw waren ze allebei in de serie verdiept.

93. Ryan kwam thuis, en Frank scheurde zich los van de tv. Eric had hij niet met het nieuws willen lastigvallen, maar Ryan moest toch echt wel weten dat hij en Laura nu een relatie hadden! ‘ Hey, Ryan. Hoe was je dag?’ ‘ Niet slecht, niet slechte. En de jouwe?’

94. ‘ Ik heb nieuws voor je. Beloof je niet te lachen?’ grijnsde Frank. ‘ Ik luister.’ ‘ Laura en ik hebben een relatie.’ ‘ Wát? Maar dat is... Geweldig!’ Ryan klapte in zijn handen van pret.

95. ‘ We kwamen er een tijdje terug achter, en nu weten we het zeker. We houden van elkaar.’ vertelde Frank dolblij. ‘ Dat is toch niet te geloven. Wat geweldig!’ stamelde Ryan.

96. ‘ We schelen wel wat in leeftijd,’ begon Frank. ‘ Pardon? Roos en ik schelen dertig jaar, man! Daarbij vergeleken is die zes jaar van jullie NIKS!’ riep Ryan uit. De mannen barstten in lachen uit.

97. Die avond aan tafel was de stemming nog steeds opperbest. Maar het kon nóg beter! Roos kwam binnen met een stralende lach. ‘ Ik moet jullie iets vertellen. Ik ben weer zwanger!’

98. ‘ W-wat?’ stamelde Ryan en hij draaide zich met grote ogen om. Zijn mond viel open van verbazing. En toen werd het hem allemaal te veel. Ineens stonden de tranen in zijn ogen. ‘ O, o,’ stamelde hij. ‘Wat is dit mooi... Dat ik dit nog mag meemaken, op mijn oude dag. Een tweede kindje!’

99. ‘ Gefeliciteerd, jongens.’ zeiden Frank en Laura. Eric keek trots de tafel rond. ‘ Weten jullie wat dat betekent?’ zei hij luid. ‘Dat ik nu grote broer wordt!’

100. ‘ O, lieverd!’ Ryan wierp zich in de armen van zijn vrouw. ‘Dit is zo mooi, zo prachtig, zo schitterend!’ ‘ Ja, schat, ik had het ook helemaal niet verwacht! Ik ben zo blij!’

101. Toen ze weer wat bijgekomen waren, schoven ze weer aan tafel. Daar vertelden Laura en Frank hun leuke nieuws aan Roos. ‘ Jullie samen?’ herhaalde Roos verrast. ‘Dat is zo schattig! Ah, ik ben blij voor jullie.’

102. ‘ Wat een mooie dag is dit.’ klonk het ineens wijs. Roos schoot in de lach. ‘Nou en of, meneertje. Zeg eens, wil je een broertje of een zusje?’ ‘ Een broertje, natuurlijk. Kunnen we samen meisjes plagen!’

103. Die avond lagen Frank en Laura samen in hun nieuwe slaapkamer. Het was de oude kamer van Sanne en Michel. Even lagen ze stilletjes op het bed. Het was koud. ‘ Kom bij me liggen.’ zei Frank en hij kroop tegen zijn vriendin aan.

104. Een tijdje staarden ze naar de foto’s aan de muur. Al hun verloren familieleden stonden erop, lachend, in de kracht van hun leven. Het maakte ze verdrietig, maar ook wel blij dat ze hen gekend hadden. ‘ Ik hou van je, Lau.’ fluisterde Frank en hij begon haar te kussen. ‘ Ik ook van jou, liefje.’

105. En zo brachten Frank en Laura hun eerste nacht samen door, lekker weggekropen onder de dekens, met alleen aandacht voor elkaar.

106. Uiteindelijk vielen ze heerlijk warm tegen elkaar aan in slaap. Dit voelde zo goed... Zo hoorde het, ze pasten bij elkaar.

107. Fluitend ruimde Ryan de keuken op. Het was laat, maar hij kon niet slapen. ‘ Hebben jullie het al gehoord? Een nieuwe baby op komst!’ lachte hij tegen de twee katten, die hem vanaf de krabpaal aanstaarden.

108. Na zijn klusjes ging hij naar boven, en liep door de babykamer. Hier zou binnenkort weer een nieuw kleintje liggen...!

109. Eric was verhuisd naar de kinderkamer, die hij hartstikke stoer vond na de opknapbeurt. Groen was zijn lievelingskleur, dus hij had nieuw behang en een nieuwe stoel uitgezocht. Ryan glimlachte. Hij was trots op zijn zoon.

110. Ryan voelde zich gelukkiger dan ooit. Getrouwd met de liefste vrouw op aarde, vader van een geweldige zoon, en nóg een kindje op komst. Het leven was mooi.

111. Goed, dat was weer een dag. En wat voor dag! Frank en Laura bleken elkaar leuk te vinden. Niet helemaal mijn plan, maar ik laat het maar zo. Op zich zijn ze best een leuk stel, al moet ik er nog wel aan wennen. En Roos is weer zwanger! Ik ben zo benieuwd naar hun nieuwe kindje. Jullie ook? O, dat komt mooi uit. Want de up gaat weer verder. (sorry voor al dat commentaar tussendoor steeds, ik weet ook niet waarom ik dat doe, haha)

112. Genietend snoof Frank de frisse ochtendlucht op. Het begin van alweer een prachtige dag! Hij besloot om het ontbijt vandaag eens op het balkon te serveren, het was er goed weer voor. 1 dag toekijken

113. ‘ Goed idee van je.’ glimlachte Laura en ze kusten elkaar. In het zonnetje at Laura haar pannenkoeken op. Het kon haar niets schelen dat ze in haar ondergoed zat, niemand kon haar hier zien.

114. Na haar ontbijt kleedde ze zich aan en liep met Eric naar de weg. ‘ Het is veel te mooi weer om naar school te gaan.’ mopperde Eric, maar er glommen pretlichtjes in zijn ogen. ‘Als ik weer thuis kom, ga ik in het bos spelen!’ ‘ Dat is een goed idee. Veel plezier op school!’

115. Roos bleef lekker thuis nu ze zwanger was, en besloot het aquarium schoon te maken. Ze zag dat er twee dode vissen in dreven, en snel schepte ze ze eruit. Ze rilde. Wat een rotklusje!

116. Met afschuw keek ze naar de twee slappe visjes in het netje. Weer ging er een rilling over haar rug. Leuk dat Sanne en Michel zo van vissen hielden – maar nu zaten zij mooi met dat aquarium opgescheept!

117. Toen ze de vissen had opgeruimd, kwam Amor miauwend aanlopen. ‘ Wat? Die visjes had jij zeker wel willen hebben?’ ‘ Mrew!’ ‘ Jammer joh. Je hebt nog een bak met brokjes staan.’

118. ‘ Speel hier maar mee.’ Roos haalde Amors lievelingsspeeltje tevoorschijn en trok het over de tegels. Meteen was Amor de vissen vergeten, en ging hij volledig op in zijn spel.

119. Eric kwam uit school, tegelijk met Ryan die uit zijn werk kwam. ‘ Papa! Ik heb vandaag een meisje gekust!’ riep Eric enthousiast. ‘ Wát?’ lachte Ryan en hij tilde zijn zoon op. ‘Ben je daar niet wat te jong voor, vent?’ ‘ Ik ben al acht, hoor!’

120. ‘ Nou, dan ben je er vroeg bij, Casanova.’ ‘ Casa watte?’ Ryan en Eric lachten allebei. Ze leken zo onbezord, maar van binnen piekerde Ryan. Hoe lang zou hij dit nog kunnen doen? Hoe oud zou hij worden?

121. Frank zat achter de computer. Zijn favoriete bezigheid was Japanse anime-series kijken op internet. Deathnote vond hij geweldig, daar kon hij uren naar kijken. Toen Laura thuis kwam, reageerde hij nauwelijks, zo ging hij op in de serie.

122. ‘ Mag ik zo even op de computer?’ vroeg Laura. ‘ Even deze afkijken.’ Het duurde langer dan Laura leuk vond, maar uiteindelijk had ze de computer voor zich alleen. Op zoek naar een baan in de geheime dienst!

123. Ze vond niets. En dat Frank in de kamer ernaast op de elektrische gitaar begon te pingelen, hielp ook niet echt mee. Chagrijnig stond Laura op. Waarom vond ze nou haar droombaan niet?

124. De telefoon ging en Laura nam op. Het was Celine, met nieuws. ‘ Wat? Zwanger? Nu al?’ Laura luisterde met grote ogen. ‘ Meid, wat geweldig! Ik ben zo blij voor jullie!’

125. Maar naast dat nieuwtje had Laura Celine ook nog wat te vertellen. ‘ Moet je horen. Frank en ik... We zijn een stelletje. Had je dat ooit verwacht?’ Ze lachte hard.

126. ‘ Een bruiloft? Nou, dat weet ik niet hoor. Ik wil me eerst op mijn carrière richten, en dan zien we wel weer verder. Maar we zijn echt heel gelukkig samen.’ Zo praatten de vrouwen nog een tijdje. ‘ We zien elkaar wel weer! Okee, doeg!’

127. Die avond kropen Eric en Roos lekker samen in bed. Ze waren allebei een beetje grieperig. In het grote bed bij mama slapen was natuurlijk altijd leuk, en al helemaal als je een beetje ziek was.

128. Het leven ging dus zijn gewone gangetje, iedereen was gelukkig. Maar Ryan maakte zich steeds meer zorgen. Zijn leven liep op zijn eind, dat voelde hij. Hoe lang zou hij nog hebben?

129. Iedereen lag rustig te slapen. Een diepe rust hing in de donkere kamers van de villa. Maar Ryan kon niet tot rust komen. 2 dagen besturen

130. Hij klom achter zijn nieuwe tekentafel, die hij van zijn werkgever gekregen had. Hij ging een tekening maken voor Roos. Als aandenken aan hem, aan hun liefde.

131. Het was niet makkelijk, maar Ryan wilde dit toch doen. Vreemd, dat het leven door zou gaan zonder hem. Hopelijk maakte hij de geboorte van hun nieuwe kindje nog mee.

132. Toen Ryan zo zat te schetsen, klaarde zijn humeur toch een beetje op. Dit was de cirkel van het leven. Mensen stierven, mensen werden geboren. Zo ging het nu eenmaal. ‘ Ik heb een mooi leven gehad, prachtig zelfs. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn.’ dacht Ryan bij zichzelf.

133. Het werd alweer bijna ochtend. Eric was vroeg wakker en nam een lekker warm bad. Omdat iedereen toch nog sliep, maakte het niet uit hoe lang hij erin bleef zitten. Eric strekte zich eens lekker uit en bleef net zo lang in het water dobberen, tot zijn huid helemaal rimpelig geworden was.

134. Intussen zat zijn vader nog steeds te werken. De hele nacht was hij al bezig. Dit kunstwerk moest het ultieme eerbetoon aan de liefde worden – aan de liefde tussen hem en Roos, maar ook aan de liefde in het algemeen.

135. Eindelijk was het af, en Ryan keek er tevreden naar. Onderaan de tekening schreef hij: Eternal Love. Eeuwige liefde. Met die gedachte kroop hij bij zijn vrouw in bed, die nog rustig lag te slapen. De tekening hing hij boven het bed.

136. Toen Roos wakker werd, zag ze de tekening meteen hangen. Een ogenblik staarde ze er met grote ogen naar, toen schoot ze vol. Emotioneel las ze de woorden ‘Eternal love.’ Tranen van verdriet, maar ook van geluk, sprongen in haar ogen.

137. Ze maakte Ryan wakker en omhelsde hem. Ieder moment met hem moest ze koesten, dat wist ze. Het kon zomaar het laatste moment zijn. Ze hadder er vaak over gepraat, dat Ryan tegen zijn einde liep. En ze accepteerden het.

138. ‘ Ik hou zoveel van je,’ fluisterde Roos in zijn oor. ‘Je tekening is prachtig.’ ‘ Gelukkig. Ik heb er de hele nacht aan gewerkt!’ glimlachte Ryan.

139. Hij bukte zich en legde zijn handen op haar buik. ‘ Het is me een druktemakertje hoor, die kleine. Al dat geschop de hele tijd!’ ‘ Ik word er gek van,’ gaf Roos toe. ‘Hij of zij ligt geen moment stil!’

140. Aan het ontbijt babbelde iedereen gezellig met elkaar. De komst van de baby was het gesprek van de dag – het zou nu niet lang meer duren.

141. Eric zat te computeren toen de telefoon ging. Hij nam op. ‘ Wat moet je?’ vroeg hij. Even was hij stil. ‘ Kim? Kim hoe? Voor wie bel je eigenlijk?’

142. ‘ O, voor Frank. Zeg dat dan meteen. Ik roep hem effe.’ Eric haalde de telefoon bij zijn gezicht weg en brulde zo hard hij kon. ‘ FRANK! KIM AAN DE TELEFOON!’

143. Aan de ontbijttafel hoorden ze het. Laura keek haar vriend verward aan. ‘ Kim? Ik dacht dat jullie elkaar nooit meer spraken?’

144. ‘ Doen we ook niet, lieverd.’ zei Frank rustig. ‘Ik vind het ook vreemd dat ze me nu ineens belt.’ Hij stond op. ‘ Ben zo terug, Lau. Even kijken wat ze van me moet.’

145. Frank probeerde nonchalant te doen, maar van binnen maakte zijn hart een sprongetje. Af en toe voelde hij nog steeds die kriebels die hij voelde als tiener. ‘ Kim? Hey!’ Hoewel hij zich had voorgenomen het gesprek kort te houden, werd het al heel snel érg lang.

146. In de woonkamer werd het stil. Laura was onrustig. Wat bespraken Kim en Frank allemaal?

147. Na ruim een kwartier legde Frank de telefoon weer neer. Hij voelde zich vrolijk. Kim was echt een toffe meid. Jammer dat hun vriendschap zo verwaterd was. Ze moesten elkaar echt vaker zien!

148. Maar aan tafel deed hij alsof er niets gebeurd was. ‘ O, ze wilde weten hoe het met me ging.’ mompelde hij ongeïnteresseerd. ‘Ik heb haar meteen laten weten dat ik een relatie met jou heb, lieve Lau. Ze moet niet denken dat ik nog iets voor haar voel, ofzo.’ Laura lachte opgelucht.

149. Even later stond Ryan op, en dwaalde doelloos door de kamer. Ineens bleef hij stil staan, en sloot zijn ogen. Zijn familie keek elkaar geschrokken aan. Wat deed hij?

150. ‘ NEE!’ riep Roos uit toen Magere Hein verscheen. ‘Niet nu al!’ Ze renden allemaal naar Ryan toe. ‘ De baby moet nog komen! Ryan moet de baby nog zien!’ ‘ Het is goed zo. Ik zal altijd bij jullie zijn.’ zei Ryan, voor hij verdween.

151. Zijn laatste woorden maakten iedereen nog meer overstuur dan ze al waren. Eric begon hartverscheurend te jammeren, bijgevallen door het gemiauw van de katten. ‘ Pappie...!’

152. Roos stortte in. Haar man, haar echtgenoot, de liefde van haar leven. Gestorven. Ze hadden het zien aankomen, maar toch kwam het als een klap.

153. Laura en Frank zochten troost bij elkaar. Ze zouden een moeilijke tijd tegemoet gaan, maar samen kwamen ze er wel doorheen.

154. Laura kon het gesnik van Eric niet aanhoren, zo zielig was het. Ze nam het ventje in haar armen, en tot haar grote verbazing verborg hij meteen zijn gezicht in haar schouder. Normaal was hij altijd zo stoer, maar nu kwam zijn zachte aard naar boven.

155. Roos dook meteen haar bed in, ze wilde alleen zijn. Laura en Frank zaten samen in de stille woonkamer, en vooral Laura had het er nog erg moeilijk mee.

156. ‘ Ik zal hem zo missen, ome Ryan.’ snikte ze. ‘ Hee, kom eens bij me zitten.’ Frank trok zijn vriendin naar zich toe en samen doken ze lekker weg in de kussens. Een tijdje bleven ze zo zitten.

157. Frank kuste haar op het puntje van haar neus. ‘ Ik ben er voor je, schat. En samen redden we het wel. We moeten er nu ook zijn voor Roos, en Eric.’ ‘ Je hebt gelijk.’ knikte Laura. ‘En voor de baby, die op komst is.’

158. Nauwelijks was ze uitgesproken, of er klonk een oorverdovend gejammer uit de logeerkamer. Roos moest bevallen!

159. Meteen haastten Laura en Frank zich erheen. Met haar zakelijke houding die ze als agent geleerd had, leidde Laura de bevalling. ‘ Rustig blijven. Hou je hoofd koel!’ Een strakke leiding, dat was precies wat Roos nu nodig had. Geen emotioneel gedoe.

160. ‘ Het gaat niet!’ snikte Roos. ‘RYAN!’ ‘ Ryan is er niet.’ zei Laura hard. ‘Je moet dit nu alleen doen. En je kunt het. Dat weet je best.’ Roos krijste zo hard dat het in de verre omtrek te horen moet zijn geweest.

161. En daar was ze – een prachtig meisje met de ogen van haar vader. Roos barstte in snikken uit, ze kon maar niet stoppen met rouwen om haar overleden man.

162. ‘ Hou haar even vast.’ stamelde ze tegen Frank. ‘Ik voel me niet zo goed... Ik denk dat...’ Roos greep weer naar haar buik.

163. ‘ Er komt er nog eentje!’ gilde Roos. ‘ Dat lijkt maar zo!’ riep Laura streng. Maar ze had ongelijk. Er kwam écht nog een kindje! Een jongen deze keer.

164. ‘ Een tweeling... O God, een tweeling.’ stamelde Roos en ze greep naar haar hoofd. Na het verlies van Ryan kon ze deze geboorte echt niet aan.

165. Ze stond te wankelen op haar benen. Frank ving haar op. ‘ Ga naar bed, Roos. Ik zorg wel voor alles.’ ‘ Het is een tweeling!’ snikte Roos tegen zijn schouder. ‘ Weet je al hoe je ze gaat noemen?’

166. ‘ Merel en Vincent.’ Roos veegde haar tranen weg en ging naar bed. ‘ Zo, dat zijn nog eens mooie namen.’ zei Frank toen hij alleen met de babies was. Laura was ook naar bed gegaan. Frank was al meteen dol op de twee kleintjes. Logisch, want hij was een familiesim!

167. Hij knuffelde en gaf ze hun flesje, en ging toen naar de babykamer. Daar zette hij een extra bedje bij, en stopte de babies warm onder de wol. ‘ Lekker slapen, Vincent. Tot morgen, lieve Merel!’

168. In de badkamer trok Frank zijn kleren uit, en in zijn onderbroek liep hij naar zijn bed. Toen klonk er echter ineens een gil vanachter de deur. ‘ Laura? Alles goed?’ Snel rende hij naar binnen. Laura staarde met open mond naar haar buik.

169. ‘ O mijn God, nee, nee!’ stamelde ze. Langzaam trok alle kleur uit haar gezicht weg. Toen begon ze zachtjes te snikken.

170. Toen zag Frank wat er aan de hand was. Haar buikje. Ze was zwanger! Van hem! Ze verwachten... Hun eerste kindje! ‘ Lieverd, stil maar. Het komt allemaal goed.’

171. ‘ Hoe kun je dat nou zeggen? Ik wil nog helemaal niet zwanger zijn, ik ben er nog lang niet aan toe, eikel!’ krijste Laura hysterisch. Ze begon nog harder te huilen en duwde Frank van zich af toen hij haar probeerde te troosten. ‘ Ik wil geen kind!’

172. En toen brak er ook iets in Frank. Hij verlangde juist zo erg naar een baby, een kindje van hemzelf. En ineens begon hij ook te huilen.

173. Door haar eigen tranen heen zag Laura haar vriend zijn gezicht in zijn handen verbergen. Pas toen besefte ze hoe ze zich tegen hem gedragen had. ‘ O, sorry lieverd, ik wilde je niet... Schat, ik ben gewoon geschrokken. Ik had echt niet verwacht dat ik zwanger zou zijn!’

174. ‘ Maar... Je zei dat je het kindje niet wilde!’ stamelde Frank. ‘ Dat zei ik in mijn paniek. Ik meende het niet, Frank. We worden ouders.’ Laura glimlachte zwakjes. En toen kon Frank ook weer lachen. ‘ Dat was wel even schrikken, hoor. Een kindje!’

175. ‘ Pff.’ zuchtte Laura. Dit was wel even heftig! Ze hadden nog helemaal niet verwacht nu al een kind te krijgen. Laura wilde carrière maken. Een kindje paste daar niet bij...

176. Maar langzaam, heel langzaam, wende Laura toch aan het idee dat ze moeder zou worden. Wat was het gek om zichzelf in zwangerschapskleding te zien! Ze keek in de spiegel. Ja, het was echt waar. Ze kreeg een baby!

177. Inmiddels werd het alweer bijna ochtend, en Eric was zoals altijd erg vroeg wakker. Op zijn gezicht zaten nog de sporen van opgedroogde tranen. Hij had de hele nacht nachtmerries over zijn papa gehad. Maar nu voelde hij zich vrolijk: de baby zou er vast al zijn!

178. ‘ Een broertje, een broertje!’ Met gekruiste vingers rende Eric naar de babykamer. Opgelucht zag hij inderdaad een jongetje liggen. Maar wat was dat nou? Er stond nog een wiegje! Verward begon Eric tussen de twee bedjes heen en weer te rennen.

179. ‘ Het zijn er twee!’ riep hij verrast uit. Grijnzend keek hij van het jongetje naar het meisje. ‘Gaaf!’ ‘ Dan ben ik dus dubbel grote broer geworden!’

180. Hij rende dolenthousiast naar beneden, waar hij zijn moeder in de keuken vond. ‘ Mam! Het zijn er twee! Twee baby’s!’ ‘ Dat weet ik, schat.’ zei Roos vlak. Ze was doodmoe, op van verdriet, ze voelde weinig.

181. Maar ze moest doorgaan, dat wist ze ook wel. Ze had alleen even tijd nodig. Toen kwam Laura naar haar toe. ‘ Je buik?’ stamelde Roos. ‘Ben je zwanger?’

182. ‘ Niet helemaal volgens plan.’ zuchtte Laura. ‘Maar we hebben het geaccepteerd. En nu is het kindje hartstikke welkom!’ Eindelijk verscheen er weer een zwak glimlachje op Roos’ vermoeide gezicht. ‘ Dat is fijn voor jullie. Het wordt vast een geweldig kindje!’

183. Laura gaf de kleine Merel de fles. Vreemd hoor! Over een tijdje zou ze zelf zo staan, maar dan met haar eigen kindje in haar armen!

184. Roos bracht de tweeling weer naar boven. Ze hadden veel rust nodig. Meestal werden ze alleen voor hun flesje wakker, om daarna weer verder te slapen. En ondanks haar verdriet hield Roos al zielsveel van die twee. Ze had het nooit verwacht, nog een tweeling van Ryan te krijgen!

185. Het was een prachtige zomerdag, en Frank en Laura hadden de tuinstoelen naar de rand van het meer gesleept. In hun zwemkleding lagen ze van de zon te genieten.

186. Ook Roos had haar badpak aangetrokken, en vergat voor heel even haar zorgen. Ze genoot van de warme zon op haar huid, en dacht aan haar drie prachtige kinderen. Ze was trots op ze.

187. ‘ Ik ben wel benieuwd naar ons kindje, hoor.’ zei Laura. ‘ Anders ik wel. Maar Laura... Wil je echt niet trouwen voor het er is?’

188. ‘ O, nu je daar toch over begint!’ Geheimzinnig kwam Laura overeind, en haalde iets tevoorschijn. ‘ Ik wilde eerst inderdaad niet trouwen. Veel te veel gedoe, en het kan altijd later nog. Maar ik ben van gedachten veranderd.’

189. ‘ Bedoel je...?’ ‘ Ik wil trouwen. Nu.’

190. ‘ Wow!’ stamelde Frank en hij pakte de verlovingsring uit het doosje. ‘Wat een verrassing, Lau! Ik dacht echt dat je wilde wachten met trouwen tot je carrière gemaakt had.’ ‘ Nee hoor, nu is het perfecte moment. Ik wil dat je mijn man wordt.’

191. ‘ O, lieverd.’ zuchtte Frank en hij wierp zich in haar armen. ‘Je maakt me zo gelukkig!’ ‘ Nu krijgen we echt een perfect huisje-boompje-beestje.’ glimlachte Laura. ‘Getrouwd, een kindje op komst...!’

192. Ze gingen weer naar binnen om zich om te kleden. Laura was een tijdje in de badkamer, maar toen ze weer naar buiten kwam schrok ze zich rot!

193. Overal stonden mensen in avondkleding! ‘ Wat doen jullie hier nou allemaal?’ stamelde Laura.

194. En tot haar grote verbazing kwam Frank op haar aflopen, gekleed in zijn mooiste kostuum. ‘ Waarom wachten als we nu ook kunnen trouwen?’ ‘ N-nu?’

195. ‘ Alles is geregeld, lief.’ Frank haalde de trouwringen tevoorschijn. Hij had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld... Hij gloeide gewoon van binnen! ‘ Wil je met me trouwen, Laura? Nu wordt het echt officieel.’

196. ‘ Het is wat onverwachts,’ gaf Laura toe. ‘Maar laten we het maar gewoon doen. En ja, natuurlijk wil ik met je trouwen. Ja, ja!’ Ze wisselden de ringen uit en voor een moment vergaten ze alles om zich heen, en zagen ze alleen elkaar nog.

197. Roos had ook haar avondjurk aangetrokken, en stond nu met de gasten toe te kijken. Ze gaven een applaus toen het bruidspaar elkaar kuste. ‘ Een applausje voor meneer en mevrouw de Beer!’

198. Het feest werd echter ruw verstoord toen Eric uit school kwam met een vreselijk rapport. Het was zelfs zo erg, dat...

199. ... dat de kinderbescherming langs kwam! Doodsbang rende Roos naar de deur toe. Dit kon niet waar zijn!

200. ‘ U moet naar me luisteren!’ riep ze tegen de vrouw. ‘Mijn man is net overleden, we hebben het er allemaal heel moeilijk mee. Daarom doet Eric het wat minder op school.’ ‘ Zijn cijfers zijn nooit goed geweest. Ook toen zijn vader nog leefde was hij een slechte leerling.’ zei de vrouw hard.

201. ‘ Mevrouw, alstublieft! Ik heb net een tweeling gekregen, die kunt u toch niet meenemen? Eric zal beter zijn best gaan doen, ik beloof het. Ik zal hem helpen met zijn huiswerk!’ De vrouw keek Roos twijfelend aan. ‘ Ik zweer het, mevrouw! Ik zweer het!’

202. ‘ Waarom zou ik u geloven?’ ‘ Ik zal beter voor mijn kinderen zorgen. Komt u morgen maar terug, dan zult u zien dat alles beter gaat!’ ‘ Goed dan. Dat spreken we af.’

203. Met bonzend hart keek Roos de blauwe wagen na toen hij de straat uit reed. Toen haalde ze diep adem. Dit ging nog moeilijk worden. Eric kon soms knap moeilijk doen, en hield absoluut niet van huiswerk maken.

204. Met tranen in haar ogen legde ze de situatie aan haar oudste zoon uit, en tot haar grote opluchting begreep hij het. ‘ Laten we het dan maar gauw doen.’ zuchtte hij.

205. Het werd avond, en nog steeds waren ze bezig met Erics enorme stapel huiswerk. ‘ Nog even volhouden, lieverd.’ moedigde Roos hem aan.

206. ‘ Het is af!’ krijste Eric eindelijk. Het was al 11 uur. ‘ Ik ben zo trots op je!’ ‘ Bedankt voor de hulp, mama.’

207. En zo keerde de rust weer terug in het huis. Ryans dood werd langzaam verwerkt en het leven ging weer zijn gewone gangetje. De katten Isis en Amor konden goed met elkaar overweg – de ene dag beter dan de andere. Toch vonden ze elkaar aardig genoeg om op een avond samen het hok in te duiken! En zodra Roos ontdekte dat er kittens op komst waren, was haar geluk weer compleet.

208. Met een warm gevoel van binnen ging ze naar de kamer van de tweeling. Merel giechelde naar haar vanuit haar wiegje, en Roos werd overstroomd door moedergevoelens. ‘ Mama houdt zoveel van jullie, lieverds.’ zei ze. ‘ Het is heel erg dat papa er niet meer is, maar we zullen hem nooit vergeten.’

209. Tot de volgende update!