2. Florence, Yana &
Katinka
Yana was nog nooit zo gelukkig geweest in haar leven als nu. Alles zat weer
goed in elkaar sinds Fiona’s goedkeuring, familie Cameron was weer één
hecht gezinnetje.
3. Yana’s relatie met Florence was sinds de geboorte van hun dochtertje
Katinka sterker dan ooit geworden. Niets of niemand kon daar aan tippen.
Ze waren te gelukkig met zijn drietjes dat ze niet uit elkaar waren te krijgen.
4. Florence was helemaal dol op Katinka. Als hij aandacht aan zijn dochtertje
gaf, vergat hij de rest van de wereld.
5. Ineens rook Florence iets vreemds, namelijk dat Katinka iets in haar luier
had gedaan.
“Oh nee, moet dat nu echt?” zuchtte Florence en vreesde het al. Maar eens
dat hij Katinka een badje deed, was niet alleen zij dat er plezier aan had…
“Vader zijn is in feite wel leuk…” dacht hij.
6. Wanneer hij keek hoe laat het was, drong het tot hem door dat hij naar zijn
college moest gaan. Toen hij Yana tegenkwam, gaf hij haar Katinka snel
door.
“Kun je op haar letten? Ik moet zo weg.”
7. “Natuurlijk.” Vol liefde keek Yana naar haar dochtertje.
“Oké, geweldig! Tot straks, lieve schatten.” Florence gaf zoentjes aan Yana
en Katinka en beende naar de slaapkamer om zich aan te kleden en daarna
naar zijn college te gaan.
8. Nadat Florence uit de deur was en Katinka heerlijk haar middagdutje lag te
doen, wist Yana niet echt wat ze moest doen. Ineens merkte ze haar barré
op. Het hing al sinds haar begin in de universiteit en ze had hem hier nooit
gebruikt. Dus… snel haar balletpak aantrekken en opnieuw oefenen!
9. Yana vond dat ze lang genoeg had geoefend en kleedde zich in de
slaapkamer om. Juist op dat moment kwam Florence op dezelfde plaats
opdagen en schrok zich als hij Yana in haar aantrekkelijkste lingerie zag. Hij
kreeg het weer benauwd… “Yana?”
10. Yana draaide zich om en voor ze het wist, kon ze wel doodvallen van de
schok. Ze had niet verwacht dat Florence naar haar stond te
kijken, alhoewel daar niets verkeerd aan was.
“Eikel! Kon je me niet eerder zeggen dat-”
11. “Sorry, schat.” onderbrak Florence haar, “het was niet de bedoeling om jou
te laten schrikken. Maar ik moet zeggen…” Hij ging paar stappen dichter bij
zijn vriendin en bekeek haar van top tot teen, “je bent best aantrekkelijk
zo.”
Yana giechelde. “Ach, typisch mannen.” Florence nam haar in zijn armen en
zoende haar.
12. Het smaakte naar meer en daardoor belandden de twee weer in bed…
13. Ook vandaag in de avond vierden Yana en Florence de verjaardag van een
heel speciaal iemand. Die iemand mocht zich Katinka heten en mocht haar
kaarsjes uitblazen. Of dat deed Yana…
14. Uiteindelijk groeide Katinka op. Ze was geen kleine baby meer van gisteren,
wel een schattige peuter van morgen en vandaag.
15. Katinka was een zeer leerrijk meisje. Ze zag haar speelgoedkonijn al meteen
staan of ze klopte ermee meteen op los.
16. Katinka haar ouders waren al meteen verkocht en stoeften er dan ook mee.
“Kijk eens wat voor een schattige dochter we hebben.” Florence sloeg zijn
arm om Yana haar nek.
“Even schattig als jij.” grinnikte Yana.
17. “Ik kan al haast niet meer wachten.” hoorde Yana hem zeggen. Ze trok een
raar gezicht.
“Voor wat?”
Ineens knielde Florence op zijn knie. Wat bezielde hem?
“Ik weet dat je dit moet vragen op speciale gelegenheden. Maar dat
interesseert me niet, zolang ik jou dat kan vragen.”
18. En hij ging maar ermee door. “Lieverd, we kennen elkaar al zo lang en het is
allemaal raar begonnen. Jouw broer en jouw moeder hadden er moeilijk
mee maar dat is allemaal gelukkig opgelost. Het belangrijkste is dat ik van
jou hou en dat ik onze dochter niet kan missen.
19. Daarom…” Florence hield een zwart doosje tevoorschijn en opende het. Er
zat een diamanten ring in, die zeker duur was, “Yana Cameron, wil je mijn
vrouw worden?”
Yana schrok zich een bult. Ze kon het niet geloven, vroeg hij haar nu ten
huwelijk?
20. Maar Yana aarzelde al zeker niet en nam de ring aan, als teken dat ze wél
met Florence het huwelijksbootje wou instappen. Ze vloog om zijn nek.
“Ja, ik wil je vrouw worden!” riep ze dolenthousiast door het heel huis en
als het kon, door heel de buurt. Ja, iedereen mocht dat weten!
21. Samen vierden ze hun verloving in het bubbelbad. Yana herinnerde zich nog
heel goed: hun eerste kus was in deze bubbelbad gebeurd, en juist daarom
wou ze het zo vieren.
22. “Ik voel me weer een tiener.” zuchtte Yana, met een big smile op haar
gezicht.
“Oh ja? Ah, onze eerste kus…” Florence gaf haar een klein zoentje, “maar
absoluut niet de laatste en zeker nu niet.”
Yana lachte en zo gingen ze weer verder.
23. Meer dan een kus was er niet gekomen. Het was al laat en ze dachten ook
aan Katinka die op dat moment nog wakker was, toch niet meer voor lang.
Toen Florence haar naar bed wou brengen, deed ze behoorlijk lastig, wel
zonder woorden…
24. Eindelijk kreeg Florence het klaar om Katinka op haar bedje te leggen. Snel
gaf hij een zoentje op haar voorhoofd.
“Nu slapen, kleine meid. Morgen is er weer een dag en dan mag je weer
met je konijntje spelen.”
Maar daar was Katinka niet mee eens en trok aan zijn arm.
25. Florence kreeg meteen medelijden. Arme Katinka keek haar vader zo lief en
smekend aan, in de hoop dat ze niet moest slapen en dat ze verder met
haar speelgoedkonijntje mocht spelen. Maar Florence moest streng
blijven, dat hoorde bij de opvoeding.
“Nee, nu ga je slapen.” zuchtte hij heel diep, “morgen mag je weer
spelen, is het goed?”
26. Toch kreeg Florence zover om Katinka te sussen en eindelijk sliep het klein
meisje eindelijk in slaap.
“Wat ben je toch een goede vader.” fluisterde Yana hem toe, toen ze ook
samen met haar toekomstige man in bed lag.
“Ik wens het echt niemand toe, een kind in de studententijd.” mompelde
hij.
27. Op een moment dat het koppel wakker werd, konden ze haast niet geloven.
Katinka wou niet wachten tot iemand haar kwam halen – als ze wakker was
– en klauterde dus zelf uit haar bedje.
“Maar wat heb je toch gedaan, stouterik?” Giechelend pakte Yana haar
dochter op.
28. “Hoe? Heeft ze het zelf gedaan, ofzo?” Florence geeuwde zo’n paar keer, hij
was niet zo goed wakker.
“Natuurlijk. Ik hoop dat ze geen pijn heeft.”
“Waarschijnlijk niet.” Florence maakte zo’n wegwerpgebaar, “anders
konden we horen dat ze geschreeuwd had van de pijn, dus.”
29. Je leert heel je leven lang. Dat bewees Katinka samen met haar vader, die
haar graag wou leren praten. Het lukte tot nu toe prima.
30. Yana hielp een handje mee met het leren van Katinka’s vaardigheden. Yana
leerde haar dochtertje lopen en het klein meisje was wel bang maar…
32. De examens van Florence en Yana hadden voor de deur gestaan en dat was
heel vruchtbaar geëindigd. Allebei hadden ze een 10 gehaald.
33. Een groot voordeel van een nieuw semester: de collegeuren veranderden
ook. Nu hoefden Florence en Yana niet tegelijk naar het college gaan, wat
dus niet kon omdat één van hun voor Katinka moest thuisblijven. Yana
moest in de namiddag naar het college gaan, Florence in de avond. Dus
iemand kon er altijd voor Katinka zijn!
34. Deze avond was het ook tijd voor Katinka om weer op te groeien. Wat ging
de tijd heel snel…
35. Dat vond Yana ook. Het leek wel alsof ze gisteren van Katinka was
bevallen, toen was Katinka ook echt klein. Nu was haar dochter bijna groter
als Yana zelf. Samen maakten de meisjes plezier tot Florence binnenviel, hij
was naar zijn college geweest. Hij kon wel neervallen… het meisje waarmee
Yana danste, was ze echt zijn dochter?
36. Katinka had haar vader als eerste opgemerkt en liep er heel snel naar toe.
“Papa!” riep het meisje dolenthousiast en vloog in zijn armen. Het deed
Florence deugd, als zijn eigen dochter zelf naar hem kon toe rennen en
omhelzen.
37. “Wat ben je zo groot, zeg! Straks ben je nog groter dan ik.” lachte Florence,
“en zo mooi, zoals je moeder.”
Katinka was echt zo blij dat ze zijn complimentjes kon nemen.
38. Het was al meteen bedtijd voor Katinka. Ze was best moe dus heel
gemakkelijk viel ze in slaap. Haar slaapkamer was niet zo groot maar het
sprak voor zich: slaapkamer, een kamer om te slapen. Katinka was al
tevreden met haar bed en haar kleerkast…
39. Terwijl Katinka naar dromenland was vertrokken, bleven haar ouders nog
wakker maar hadden hun slaapkledij al aan.
“Wat gaat de tijd toch snel.” vond Florence.
40. “Tegen dat we afgestudeerd hebben, zal Katinka tiener moeten zijn. Denk
ik, ik ben niet zo goed in zo’n dingen berekenen.” dacht Yana heel diep na.
“Kan je wel berekenen hoeveel je van mij houdt?” fluisterde Florence in
haar oor.
41. “Natuurlijk.” grinnikte ze en boog over Florence heen, “ik hou heel veel van
je.”
Hij kon niets meer uitbrengen of Yana snoerde hem al letterlijk bij de mond.
Hopelijk kon hij ook zo tonen dat het wederzijds was…
42. De volgende dag was het zover voor Katinka: haar eerste schooldag. Ze zat
al te popelen van ongeduld en was zo blij als de schoolbus voor de deur
stond.
43. Terwijl Katinka op school zat omringd door haar nieuwe vriendjes, hadden
haar ouders examens die ze ondertussen al achter de rug hadden. Weer
hadden ze beiden het maximum gehaald!
44. Yoran & Jaqueline
Yoran en Jaqueline hadden het laatst examens gehad en na hun examens
wisten ze beiden de uitslag al: allebei het maximum.
45. De volgende ochtend konden hun geluk nog steeds niet op. Niet alleen om
de examens…
“Het gaat snel. Nog één jaartje en we zijn afgestudeerd!” zei Jaqueline.
“Ja. Mijn nichtje is ook best groot geworden. Ik heb haar gezien toen ze
naar de schoolbus liep.”
46. Jaqueline begreep niet helemaal wat Yoran zei. “Jouw… nichtje?”
“Ja. Katinka, het dochtertje van mijn zus en haar verloofde.”
Ze trok een verrast gezicht. “Wow, zijn ze ook al verloofd? Hoe leuk!”
47. “Ja, geloof het maar.” Yoran trok Jaqueline op zijn schoot, “en dankzij ons is
familie Cameron één hechte familie en heeft mijn moeder Florence
aanvaard.”
“Wat ben ik zo trots op mezelf.” zuchtte ze diep, “en ook op jou!”
48. “Haha, ik dacht het al.” Yoran trok haar nog dichter bij zich en zoende haar
hartstochtelijk, “we hebben geen kinderen, we zijn niet verloofd. Toch zijn
we heel gelukkig.”
Jaqueline vond dat hij gelijk had. Alhoewel, ze wou ook dolgraag kinderen
en trouwen met Yoran maar nu niet, ze waren tenslotte nog studenten.
50. De volgende dag kregen Yoran en Jaqueline bezoek over de vloer. Yana, de
toekomstige schoonzus van Jaqueline, als alles goed zou gaan… Natuurlijk
ook de rest van het gezin – Florence en Katinka – kwamen mee…
51. Yoran voelde zich een beetje onprettig. Zijn zus kwam naar zijn thuis, het
deed hem deugd… het gevoel vaagde een beetje weg als de rest van haar
gezin ook meekwam. Zijn nichtje Katinka was al zo’n grote meid en zijn
schoonbroer Florence… Yoran hoopte nog altijd dat hij zijn zus geen pijn zou
doen.
52. “Dus, jullie zijn mijn tante en oom?” vroeg Katinka op een typisch
kinderstemmetje.
“Ja natuurlijk. Ik ben de broer van je mama.” knikte Yoran zelfzeker.
“En ik ben de vriendin van de broer van je mama.” vulde Jaqueline zijn zin
en legde haar hand op zijn been. Iedereen moest lachen.
53. “En heb ik ook een oma en een opa?” bleef Katinka nog vragen stellen.
Yana kreeg wel een beetje benauwd. Hoe stom dat haar moeder Fiona
nooit haar kleindochter had gezien…
“Euh, ja hoor.” stamelde Yana.
“Opa is er helaas niet meer. Maar er is wel een oma, twee oma’s.” vulde
Yoran haar zin.
54. “Mijn ouders zijn verhuisd naar ver weg.” Ook Florence kreeg het bijzonder
moeilijk, hij had ook niet bepaald een fijne jeugd gehad, “en ik heb amper
contact met mijn zus. Maar Yana, je hebt nog een zus hè?”
“Grietje heet ze, mijn adoptiezus. Dan is Grietje ook jouw tante, Katinka.”
Katinka bleef maar verrast kijken, het klonk allemaal veelbelovend en
spannend voor haar.
55. “Dit is een familieovereenkomst en dat moet gezellig blijven. Praten we dan
niet meer over overleden en gevluchte familieleden, oké?” stelde Jaqueline
voor, waarbij iedereen mee akkoord gingen.
“Je hebt gelijk. Dan is er nog Katinka, ze is nog maar zo jong.” zei Yoran.
56. “Het is voor ons heel moeilijk geweest om Katinka zo goed mogelijk op te
voeden en we tegelijk moeten studeren. Nu is het nog steeds moeilijk. We
zouden blij zijn als we rustig afgestuurd naar huis kunnen gaan…” vertelde
Yana.
57. “Mama, papa, tante, oom. Ik versta dat wel allemaal. Mama en papa
hebben nog geen werk en moeten nog veel leren maar ik weet dat ze veel
om mij geven en alles voor mij willen doen. Ze waren echt jong toen ik een
baby was. Ik geef ook veel om mijn mama en papa. Maar ik hoop dat ik snel
naar huis kan gaan.” vertelde Katinka.
Yana kreeg tranen in haar ogen door wat haar dochter allemaal verteld, ook
bij Florence was dat het geval.
58. Florence sloeg zijn arm rond Katinka haar nek. “Wat kan je echt zo lief zijn,
hoor. We geven heel veel om jou. Hou het nog even vol hier en we kunnen
heel snel naar huis.”
Met een big smile legde Katinka haar hoofd op zijn schouder.
59. “Hey! En ik dan?” riep er iemand in de verte, het was Yana.
“Haha, iemand is jaloers.” grinnikte Florence. Meteen holde Yana naar de
bank en ging er naast zitten.
“Nu zijn we pas een happy familie.” gaf ze speels een knipoog.
60. De volgende dag zaten Yoran en Jaqueline samen heerlijk aan tafel, deze
keer zonder de rest van de familie.
“Gisteren was het echt gezellig, hè?” begon Yoran.
“Ja, dat is waar. Het was wel een ontroerend moment toen Katinka aan het
woord was. Heb je de gezichten van Yana en Florence toen gezien?”
61. “Ja, ze waren echt ontroerd. Ik hoop dat mijn kind later ook zo over mij gaat
zeggen.” Ineens hield Yoran een zwart doosje op tafel waarbij Jaqueline
even raar keek, “ik ga nu niet even preken, het even kort houden. Ik hou
van je, ik zie je graag, ik wil je nooit meer kwijt. Dus Jaqueline Bleek-”
62. “Ja ja, hou maar die preek voor jezelf.” onderbrak Jaqueline hem en opende
meteen uit nieuwsgierigheid dat zwart doosje waar er een diamanten ring
in zat, “ik wil mevrouw Cameron worden, ik weet het heel zeker!”
63. “Dat meen je echt niet.” Yoran bleef vol verbazing naar Jaqueline kijken.
Wou ze echt zijn vrouw worden? Hij had eerder verwacht dat ze dit zou
afslaan of zo.
“Toch wel.” Ze legde haar hand op de zijne.
64. Deze avond hadden ze beiden hun examens achter de rug en alhoewel ze
nog niet afgestudeerd waren, deden ze toch hun ‘schoolyell’. Het einde was
bijna nabij…
65. Yoran had tijdens het oefenen van zijn inzicht een onbekende ster
gevonden en daarvoor van een of andere sterrenclub 500 simdollars
gekregen.
67. Het was best een saai semester, niets anders dan papers afwerken en
colleges gaan. Er waren – jammer genoeg – weer snel examens en gelukkig
voor Yoran en Jaqueline dat ze weer het maximum haalden.
“NOG HEEL EVEN!” riepen ze beiden dolenthousiast.
68. Aan de deur vonden ze samen iets opmerkelijks: een gouden lamp, zoals in
de film Aladdin.
“Ik dacht dat zoiets alleen in India bestond?” vroeg Jaqueline zich af.
69. “Blijkbaar ook in La Fiesta.” grapte Yoran. Ineens bewoog de lamp en
Jaqueline deinsde achteruit.
“Help, Yoran! Dat ding beweegt!” panikeerde ze.
70. Uit de lamp kwam er een paarse damp uit, vervolgens kwam er een geest
tot leven.
“Oh, kijk! Het is niet waar!” Jaqueline stond vol ongeloof.
“Haha. Ik ben Aladdin en jij Jasmine.” bleef Yoran grapjes maken. Ze kon er
niet mee lachen en gaf hem een duw, ze was steeds in schok.
71. “Ik ben een almachtige geest met de elementen van het universum onder
mijn bevel. Ik zal drie wensen voor je vervullen.” sprak de geest. Yoran wist
dat hij in de realiteit leefde, het was dus toch waar. De twee stonden er vol
ongeloof.
72. Fiona, Diana, Grietje
& Otis
“Weekend!” mompelde Grietje als ze haar ogen opende en zich uit de
lakens wurmde. Toen ze haar hand zag, trok ze een vies gezicht,
“huh, ik ben toch blauw? Of ik ben misschien niet goed wakker.”
73. Heel stil zette Grietje kleine stapjes op de trap. Ze zag al meteen dat er
niemand nog wakker was, zelfs Otis die in zijn mand lag te slapen.
74. Eens Grietje zich in de badkamer bevond en voor de spiegel stond, schrok
ze zich dood.
“Dat… dat kan niet! Ik ben zoals een gewoon mens!”
75. Grietje nam een ontspannend bezoekje aan de jacuzzi in de tuin. Even later
vond Diana haar dochter maar wat ze zag…
“Grietje, ben jij dat?”
76. “Nee, ik ben de paus van Vaticaanstad. Natuurlijk ben ik Grietje.” was ze
kortaf, “en ik ben ook geschrokken maar wees nu blij, ik ben nu normaal.”
77. Diana kon het niet geloven. Grietje had nooit geklaagd dat ze anders was
dan vele mensen, omwille van haar huidskleur. Gepest en geplaagd werd
Grietje ook niet. Nu was ze gewoon beige getint en zei ze daar achter:
“Wees blij want ik ben nu normaal.”
78. Eens als ze Fiona – in haar pyjama – zag, rende ze er naar toe om een
zoentje te geven…
“Lieverd, je wil echt weten wat-” Maar net op dat moment sloeg ze Diana
af.
79. Daarna nam Fiona wat afstand van Diana.
“Maar wat heb jij nu, Fiona?” vroeg Diana, met een verwarde toon in haar
stem, “je gedraagt je zo vreemd.”
80. “Nee.” ontkende Fiona dat, “maar is het normaal dat je me wil kussen? En
dan nog op mijn leeftijd?”
Diana kende het gevoel. Maar speelde de leeftijd dan een rol in hun
huwelijk? “Ja natuurlijk, we zijn getrouwd.”
81. Fiona voelde al een misselijkheidsgolf. Getrouwd met die dame, het
gedachte alleen al! Ze ging voor het raam staan.
“Maar nee, ik ben niet met jou getrouwd. Ik ben getrouwd met Brian.”
Diana stond er stom van…
82. “Je wás getrouwd met Brian. Jullie zijn gescheiden omdat hij vreemdging.
Hij is niet zo lang geleden gestorven.” legde Diana uit, “en nu zijn wij
getrouwd en we hebben samen een adoptiedochtertje.”
83. “Wat?” schreeuwde Fiona, met een boze ondertoon en een heffe
stem, “hoe kan je zo’n verzinsels maken? Ben je ziek in je kop? Je kunt
misschien dromen dat wij samen een gezin hebben maar dit, dit moet ik
echt niet weten!”
84. “Problemen?” klonk er een jonge stem. Diana hoefde zich niet om te
draaien. Ze herkende Grietje haar stem al meteen.
“Nee, niet echt. Ga liever naar je kamer en kleed je om.” beval Diana.
“Ja maar-”
85. “Niets te maren! Ga naar jouw kamer en kleed je om! Of wil je misschien
ziek worden?” begon Diana haar stem te heffen en zo klonk het als een
schreeuw, die nogal kwaadaardig klonk. Grietje verschoot daarvan, zo boos
was Diana volgens haar nooit geweest. Maar toch, tegenspreken had geen
zin…
86. Grietje deed wat Diana van haar verwachtte en kleedde haar meteen om:
een doorsnee wit t-shirt met zwarte strepen en haar broek was ongewoon:
een leren paarse broek met sneakers. In de badkamer vond Grietje iets in
een kastje en experimenteerde ermee…
87. Ze schrok zich als een bult als ze het resultaat in haar eigen ogen zag. Dit
was Grietje niet, met zwart haar en knalrode lippen.
“Dan moesten ze dat potje haarverf niet laten staan.” grijnsde ze.
88. Tegen de middag stond de verjaardagskaart voor Diana al klaar, ze was
helemaal klaar om oudere te worden.
“Daar gaan we dan.” dacht ze.
89. Nadat Diana zichzelf een make-over had gekregen, kwam Fiona onverwacht
uit de hoek: ze nam Diana in haar armen.
“Sorry voor daarjuist. Ik wist niet wat me bezielde.”
90. “Ach, maakt niet uit.” gaf Diana haar een schouderklopje als aanvaarding
van Fiona’s excuses, “het zal mij ook overkomen, vrees ik.”
“Wel nee.” maakte Fiona een wegwerpgebaar, “je bent sterker dan ik.”
91. “Ik weet heus wel dat Brian dood is en dat wij twee samen getrouwd zijn.”
zei Fiona, met een glimlachje op haar gezicht, “maar nu even over iets
anders. Waar is Yana naartoe?”
Diana fronste haar wenkbrauwen.
92. “Yana? Ze zit op de campus, waar anders?”
Fiona begreep haar vrouw niet. Hoe kon dat nu? En daarjuist… “Nee, mij
maak je niets wijs. Ik heb haar net tien minuten geleden gezien, ze heeft
een leren paarse broek aan.”
“Maar dat was Grietje. Yana komt pas over twee jaar naar hier.”
93. “Maar… nee, dat kan niet! Yana studeert niet, ze woont nog hier. En wie is
Grietje?”
Diana snapte er niets meer van. Eerst die bewering dat Fiona nog met Brian
getrouwd was, nu Yana die hier nog woonde en het ergste: dat ze Grietje
zelfs niet kende.
94. “Grietje, dat is óns dochter. Yana is jouw dochter met Brian, samen met
Yoran. Yana zit samen met Yoran op de campus, Grietje woont nog hier.”
probeerde Diana op een correctie manier uit te leggen maar Fiona ‘bewees’
steeds het tegendeel.
“Ga je weer fantaseren? Ik heb er genoeg van.” klonk Fiona geërgerd.
95. “We stoppen het beste met discussiëren voor alles nog erger wordt.”
besloot Diana en verliet de eetkamer, om Fiona in haar eentje te laten.
“Ja, loop maar weg!” riep Fiona haar nog achterna.
Het deed Diana serieus pijn…
96. Na Grietjes werk – op dat moment was de zon al lang verdwenen – trok ze
snel mogelijk de stad in. Ze stond voor ‘Griezelige Gezellige Nachtclub’. De
rillingen liepen over haar rug. Het gebouw alleen al zag er eng uit…
97. En men sprak nog niet over het interieur vanbinnen, even eng als het
gebouw vanbuiten. Als Grietje binnenkwam, gaf ze haar jas aan de portier
en keek in het rond. De rillingen over haar rug werden groter.
98. Aan de bar bestelde Grietje een mixdrankje. In een wip hiel ze 15 simdollars
boven en gaf het aan de barman vooraleer ze van haar drankje kon
proeven…
99. Grietje had al genoeg aan haar drankje en ging de dansvloer op. Ze
schaamde zich dood, op de dansvloer dansten alleen oudere vrouwen die
dezelfde leeftijd hadden als haar moeders. Toch liet ze zich gaan…
100. Alhoewel, ze liet zich te veel gaan en viel juist op de grond. Met veel moeite
probeerde Grietje toch op te staan.
101. Het publiek die naar Grietje stond te kijken, lagen natuurlijk in het lachen,
inclusief de DJ.
“Je moet voorzichtig zijn hè jongedame!” riep hij haar toe. Grietje
daarentegen trok er niets van aan en kon toch rechtstaan.
102. Grietje trok niet aan met de gebeurtenis van daarjuist en liet zich weer
gaan. Ze stak haar beide armen op en begon gek te zingen: “Dit is de
bejaardenclub!”
103. Daarna stond ze weer in een normale positie en keken veel mensen haar
aan.
“Ja, ik heb toch gelijk? Zie die oude dametjes rond mij.” Daarna lachte
Grietje uitbundig.
104. Ineens had Grietje een knappe man op het oog. Een knappe viriele man
rond de dertig.
“Hmmm…” begon ze te grommen als een tijger, “sorry oude dametjes maar
mijn hottie-alarm gaat af!” Daarna stapte ze op de man af.
105. Grietje had geen enkel woord tegen de man gezegd of ze kreeg al een goed
teken.
“Zo? Iedereen mag weten dat ik volgens jou een hottie ben?” zei de man.
106. Ze leerden elkaar nog beter kennen en er werd ook heel openhartig geflirt
tussen de twee mensen.
107. De volgende ochtend stond Grietje met moeite op. Met een barstende
koppijn en niet in haar eigen bed, wel op een bank in de woonkamer.
“Goh, wat een vreselijke hoofdpijn.” kreunde ze.
108. Grietje wreef in haar ogen en wist meteen dat ze in de realiteit leefde.
“Oh ja, natuurlijk. Ik ging naar de nachtclub, leerde een Ferrari-type
kennen.” zette ze alles op een rijtje, “we hadden zoveel plezier gemaakt en
op het einde bracht hij me naar huis. Dat is het.”
109. Grietje dacht dat een bad het ‘perfecte’ middel tegen haar hoofdpijn was
en vulde het bad zonder enige twijfel met water.
110. Na haar bad had Grietje geen zin om zich op te tutten. Nonchalant stak ze
haar haren op en ging make-uploos blijven, ze trok wel haar lievelingsoutfit
aan. Later zag ze in de keuken een doos corn flakes staan en ging haar maag
ook mee vullen.
111. Even later ging Diana mee aan tafel zitten en net op dat moment was
Grietje haar kom leeg.
“Och, ik maak me zorgen om jouw moeder.” zuchtte Diana bedroefd.
112. “Huh? Wat is er gebeurd?” werd Grietje meteen nieuwsgierig.
“Ze verwijt me allerlei dingen, bijvoorbeeld dat Brian nog leeft en dat jij
Yana bent.”
113. “Oh nee…” stond Grietje daar verbijsterd bij, “ik heb nu al zo’n
vermoedens. Ik denk dat ze aan dementie lijdt, dat komt heel dikwijls voor
bij oudere mensen.”
Diana keek haar even verward aan. “Denk je?”
Grietje knikte.
