1. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel (ouderdom)
2. Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)
3. Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom),
Marc (honger)
4. Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam (ouderdom), Roy (ouderdom), Patrick (ouderdom) x
Harriët
5. Sanne x Michel (geest), Kevin (geest), Thomas x Saskia, Anja (geest)
6. Laura, Frank, Michelle
De vorige keer probeerde iedereen weer de draad op te pakken na het
verlies van hun familieleden.
Thomas en Saskia besloten een tweede kindje te nemen. Sanne ging
naar de bruiloft van haar halfzusje Jayda.
Harriët probeerde haar verdriet te verwerken. Nu: 1 dag toekijken, 2
dagen besturen.
2.
3. 1 dag
toekijken
Het was nog heel vroeg in de ochtend. Saskia zat in haar pyjama op het
bankje in haar slaapkamer in een tijdschrift te bladeren. Aan haar voeten
speelde Michelle met Thomas’ oude teddybeer.
Saskia glimlachte. Zo voelde ze zich gelukkig.
4. Thomas nam Michelle even later mee naar beneden, en zette haar in haar
stoel.
5. Sanne moest werken, en ze was heel blij dat Thomas en Saskia voor haar
dochtertjes wilden zorgen.
Weer aan het werk gaan was vreemd, zo zonder Michel.
Hun werk was echt hun passie geweest, iets van hen samen...
6. Op dat moment smeet Saskia haar tijdschrift opzij en rende naar het toilet.
Ze gaf over en voelde zich ineens belabberd.
7. Gelukkig ging het wel weer na een glaasje water.
Ze haalde haar zoontje uit zijn bedje, en genoot van zijn vrolijke snoet.
8. ‘Zal mama jouw eens in badje doen? Wil je dat, Frankie?’
Frank brabbelde wat en even later zat hij enthousiast met zijn handjes op
het water te slaan.
Saskia glimlachte. Het was heerlijk om zo met haar zoontje bezig te zijn!
9. Toen ze Frank uit het water haalde en hem afdroogde, dacht ze aan haar
wens. Een tweede kindje...
Nu had ze net overgegeven. Zou dat iets betekenen?
10. Later die ochtend stond ze te koken en ineens voelde ze een bekend
gevoel in haar buik.
Ja hoor!
Weer zwanger!
11. ‘Yes!’ fluisterde Saskia in zichzelf, en toen nog eens hardop: ‘Yes!’
Even later stond ze te dansen in de keuken.
12. Maar ineens bleef ze stilstaan en greep naar haar buik.
Honger, zo’n vreselijke honger...!
13. Thomas had haar vreugdekreten gehoord en kwam aanrennen. Toen hij
zag wat er aan de hand was, vloog hij zijn vrouw om de nek.
‘Ik kan het haast niet geloven,’ stamelde hij. ‘O Sas, ik hou zoveel van je!’
‘Ik ook van jou, papabeer!’
14. Laura kwam weer uit school en haar mama had een verrassing voor haar.
Ze gingen bij tante Jayda eten!
Enthousiast huppelde Laura aan haar moeders hand over straat, naar het
huis van haar oom en tante.
15. Jayda stond hen al op te wachten, buiten. Laura’s ogen werden groot.
‘Tante Jayda is zwanger!’ riep ze uit.
16. Toen zag Sanne het ook, en omhelsde haar zus dolblij.
‘Wat heerlijk, wat heerlijk voor jullie!’ jubelde ze.
Jayda lachte. ‘Het was niet helemaal gepland, maar dit kindje is hartstikke
welkom!’
17. ‘Zo, kleine.’ zei ze en ze knielde bij Laura neer. ‘Dat had jij goed gezien,
hoor.’
‘Saskia is ook zwanger.’ zei Laura simpel.
‘Dus jij hebt er wel verstand van!’ lachte Jayda.
18. Ryan was aan het koken en Jayda legde even haar hand op haar buik.
‘Ik denk dat het een jongen wordt.’ zei ze nadenkend.
‘Die voorspellingen zijn toch nooit waar.’ lachte Sanne.
19. ‘We kunnen aan tafel!’ riep Ryan en iedereen schoof aan.
Jayda praatte honderduit over de babykamer die ze aan het inrichten was.
En ook Ryan was apetrots, hij kon niet wachten om weer oom te worden!
20. ‘Ik mag wel met het kindje spelen, hè, als het er is?’ vroeg Laura. ‘Want ik
ben dol op baby’s!’
Ryan en Jayda lachten.
‘Je moet maar langs komen als je neefje of nichtje er is.’
21. ‘Dat zullen we zeker doen.’ glimlachte Sanne.
Het was fijn om zo rustig met haar broer en zus aan tafel te zitten, en
Laura maakte het helemaal compleet. Dit verzachtte het verlies van Michel
een beetje.
22. Na het eten nam Ryan Laura mee naar buiten, om wat te spelen.
‘Kom eens,’ zei hij ineens en hij greep zijn nichtje bij de polsen.
‘Wat...?’ begon Laura, maar het volgende moment zwierde ze rondjes door
de lucht.
23. ‘Aaaah! Zet me neer!’ gilde ze, maar al gauw ging haar gegil over in
schaterlachen en gilde ze meer van pret dan van angst.
24. Buiten adem zette Ryan haar weer neer.
Hij haalde een rugbybal tevoorschijn en gooide die naar Laura. Ze miste.
‘Wel vangen, sukkel!’ grijnsde Ryan.
25. ‘Pff!’ Laura stak haar tong uit.
‘Kijk maar uit, ik kan hartstikke goed gooien!’
26. Ryan gaf haar een blik van ‘kom maar op!’ en maakte zich klaar om de bal
te vangen. Maar ook hij miste.
En Laura schaterde van pret.
‘Wel vangen, sukkel!’ herhaalde ze zijn eigen woorden.
27. In de woonkamer zat Sanne lekker met Jayda en Mark te kletsen.
Het was wel duidelijk dat deze toekomstige ouders haast niet konden
wachten tot hun kleintje er was!
28. ‘We moeten maar weer eens gaan.’ zei ze na een tijdje. ‘Het wordt al bijna
donker, bedtijd voor de kleine meid.’
‘Ik ben niet klein!’ protesteerde Laura.
‘Hey, tot de volgende keer, kleine!’ plaagde Ryan en Laura zwaaide hem
grijnzend gedag.
29. Toen Sanne weer thuis kwam, kwam Thomas op haar af.
Hij keek een beetje bezorgd.
‘Sas heeft het weer erg moeilijk met die zwangerschap... Ik voel me zo
schuldig.’
‘Dat moet je niet doen. Het komt heus wel goed, Thom.’ zei Sanne.
30. ‘Maar haar vorige zwangerschap was ook al zo zwaar. Ik wil niet dat ze het
zo moeilijk heeft. Ik hou van haar.’ stamelde Thomas.
‘Dat weet ik toch. En dat weet zij ook. Ze redt het wel, Thomas.’
Ze keken elkaar een ogenblik stilletjes aan, en toen knikte Thomas kort.
Toch was hij er niet gerust op.
31. Maar toen snerpte er ineens een gil door het huis.
Niet zo maar een gil, maar een gekrijs dat duidelijk hoorde bij een
doodsangst.
32. Thomas snelde de trap op, en zag nog net hoe zijn Saskia in elkaar zakte.
‘Sas, pas op!’ riep hij. Straks viel ze nog naar beneden. ‘Saskia!’
33. ‘Wat is er?’ schreeuwde Thomas en met een paar passen was hij bij haar.
Hij knielde bij haar bewegingloze lichaam neer en schudde aan haar arm.
Ze was koud geworden. Hij voelde geen ademhaling meer.
‘Wat? God, Jezus, nee! Fuck!’
34. ‘SASKIA!’
Thomas greep zich vast aan de trapleuning en keek door zijn tranen heen
naar zijn vrouw.
Saskia was gestorven. En met haar, hun kindje.
35. Thomas hapte naar adem en begon benauwd te snikken.
Zijn hele wereld draaide om hem heen. Alles stortte in.
Voor de zoveelste keer. Hoe vaak had hij al niet zo’n groot verdriet moeten
verwerken?
36. Een onbeheerst jammeren klonk uit Thomas’ keel en hij sloeg zijn handen
voor zijn gezicht.
Saskia... Zijn alles, de liefde van zijn leven, zijn maatje door wie hij
eindelijk weer gelukkig was geworden.
37. Hij had geen vertrouwen meer in de wereld gehad na alle ellende die hij
had meegemaakt – totdat Saskia in zijn leven kwam.
Toen scheen de zon weer voor hem.
En nu – nu was alles weer duister. En het zou nooit meer licht worden.
38. Sanne was ook van slag door het overlijden van de zwangere Saskia,
maar ze wist dat ze er nu voor de kinderen moest zijn.
Samen met Harriët nam ze de zorg op zich, zodat Thomas in alle rust dit
verlies kon verwerken.
39. De volgende ochtend waren de kinderen alweer heel vroeg wakker.
Huilend en schreeuwend stonden ze in hun bedjes.
2 dagen
besturen
40. ‘Goedemorgen, meisje.’ zei Sanne en ze schoof de gordijnen open, zodat
helder zonlicht het kinderkamertje binnen viel.
Ze ging met Michelle op de grond zitten en besloot om eens te proberen of
ze al wat woordjes kon leren.
41. Verdoofd maakte Thomas zijn bed op. Hij had niet geslapen vannacht.
De leegte om hem heen verstikte hem, maakte hem haast krankzinnig.
42. Hij keek naar buiten door de grote erkerramen.
Het uitzicht wat hij vroeger altijd zo mooi vond, maakte hem nu misselijk.
Dat kerkhof...
43. Hij liep naar Franks kamer en wilde hem op het potje zetten, maar Frank
jengelde:
‘Mama doen, mama doen!’
Thomas zuchtte. Hoe legde je dit aan zo’n jong kind uit?
‘Mama is er niet.’ zei hij dan maar.
44. Hij ging terug naar bed.
Harriët bracht de kinderen beneden en zette ze bij de speeltafel neer.
Toen ging ook zij weer naar boven.
Laura keek trots om zich heen. Nu had zij de leiding over de kleintjes!
45. ‘Fank spele!’ kraaide Frank blij en hij trok zich op aan de tafel.
‘Fank, Fank!’ Michelle klapte in haar handjes van blijdschap.
‘Mies!’ lachte Frank terug.
46. Na een tijdje had Laura geen zin meer om te tekenen, en ze liep naar de
speelgoedkist bij het raam.
Even rommelde ze wat tussen de berg speelgoed, en toen vond ze een
paar dingen die de kleintjes vast leuk zouden vinden.
47. ‘Kom, we gaan wat anders spelen.’ riep Laura en meteen kwamen Michelle
en Frank op haar af gekropen.
‘Wil je met het paardje spelen?’ Laura hield haar zusje het paard voor,
maar Michelle had alleen oog voor de raket.
‘Ook goed.’
48. ‘Boot, boot!’ jubelde Frank toen hij het plastic bootje in de gaten kreeg.
‘Vare!’ riep Michelle.
‘Goed zo! Wat knap van jou, zeg!’ lachte Laura en ze gaf haar zusje een
kus.
49. Zo hadden ze nog wel uren door konden spelen, maar helaas kwam
Harriët weer beneden.
Het was tijd voor het middagdutje van de kleuters.
50. ‘Slapen ze?’ vroeg Laura even later. Ze zaten samen op de bank.
‘Ze waren moe van al dat spelen.’
‘Het was leuk.’ zei Laura tevreden.
51. ‘Wil je me helpen met m’n huiswerk, tante Harrie?’ vroeg Laura ineens.
‘Eh, tante Harriët?’
Harriët glimlachte.
‘Het is al goed. Kom maar.’
52. Het was een flinke stapel aan werk wat daar op de grond lag, maar met z’n
tweetjes hadden ze het al gauw af.
‘Wauw, dankjewel!’ Laura omhelsde de oude vrouw.
53. ‘Nu ben ik ook wel een beetje moe.’ gaf Laura toe.
‘Ga maar even op de bank liggen, dan.’
Dat liet Laura zich geen tweede keer zeggen en uitgeput viel ze neer.
54. En met het slapende meisje op de bank, begon Harriët aan een grote
schoonmaak.
Met al die kinderen in huis veranderde het huis iedere dag weer in een
puinhoop!
55. Thomas was eindelijk uit bed gekomen en dwaalde nu wat rond om het
huis. Hij vermeed het om langs het kerkhof te lopen.
Uiteindelijk klom hij de ladder op naar de boomhut, en zakte bovenaan met
een zucht neer.
56. Saskia, Saskia, Saskia.
Haar naam bleef maar door zijn hoofd spoken.
Nooit meer zou hij haar zien. Nooit zou hij hun ongeboren kindje zien.
57. Het ‘nooit’ beet zich in hem vast en verstikte hem.
Thomas klemde zijn kaken op elkaar en kneep zijn ogen dicht.
Hoeveel pijn kon iemand in zijn leven verdragen? Hij had al zoveel
mensen verloren, die belangrijk voor hem waren...
58. Trillend probeerde Thomas diep adem te halen, en keek toen om zich
heen.
Vanaf hier had je een wijds uitzicht over het bos. Vroeger genoot hij
daarvan, maar nu voelde hij een pijnlijke steek als zijn oog op het kerkhof
viel.
59. Hij draaide zijn hoofd en keek naar het grote huis, de villa waar hij eerst zo
enthousiast over was geweest.
Nu voelde hij er niets meer bij.
Voor hem was het een koud huis geworden waar alleen maar vreselijke
dingen gebeurden.
60. Hij masseerde zijn pijnlijke voorhoofd met zijn vingers en haalde zijn neus
op. Zijn ogen traanden.
Het leven ging hoe dan ook verder.
Maar hoe?
61. ‘Mama!’ Franks gejengel galmde door de hal met de marmeren tegels.
Snikkend van verdriet zat de kleine jongen op de grond.
65. Michelle drukte hem tegen zich aan en sloeg haar armpjes om zijn nek.
‘Fank niet meer huile. Fank blij!’
‘Fankie blij.’ knikte Frank.
66. Inmiddels was Laura weer wakker geworden, en Harriët had gekookt.
‘Ruim jij je speelgoed even op, we gaan zo aan tafel.’ zei Harriët.
‘Best.’
67. Even later zaten ze met z’n allen aan tafel.
Thomas had geen honger en keek alleen maar naar zijn bord.
Ook Sanne had geen trek. Ze miste Michel soms nog vreselijk.
De enigsten die aten waren Laura en Harriët, die ondanks haar verdriet
toch probeerde te eten.
68. Er hing een sombere sfeer in huis, maar dat werd opgefleurd door
ballonnen die Harriët in de kamer ophing.
Het was de verjaardag van Frank en Michelle!
‘Wie is er jarig?’ vroeg Thomas aan zijn zoontje.
‘Ikke, Fank is jarig!’
69. Laura blies uit alle macht op een feesttoeter die ze van haar moeder
gekregen had.
Wat spannend! Haar kleine speelkameraadjes zouden eindelijk opgroeien
tot haar eigen grootte!
70. ‘Fijne verjaardag, lieve Michelle.’ glimlachte Sanne.
Ze was inmiddels weer helemaal vrolijk, soms had ze nog van die
momentjes dat ze inzakte in haar verdriet.
‘Mama lief!’
71. En zo groeiden de twee kleintjes op tot twee iets minder kleine kinderen.
‘Gaaf!’ giechelde Michelle.
73. Hij ging bij Michelle aan tafel zitten.
‘Dus nu zijn we groot!’ zei hij, maar Michelle keek treurig.
‘Frank...’ begon ze. ‘Denk je dat jouw mama nu bij mijn papa is?’
74. ‘Tuurlijk.’ zei Frank vol overtuiging. ‘Als je dood bent, ga je naar de hemel.
En dan zie je alle mensen weer terug, die gestorven zijn.’
‘Echt?’
‘Echt.’
Ze omhelsden elkaar en gingen toen naar bed.
75. De volgende morgen gingen Sanne en Laura heel vroeg de deur uit. Het
was inmiddels al een tijdje geleden dat ze hoorden dat Jayda was bevallen
van een zoontje.
Maar door alle drukte hadden ze niet eerder kunnen gaan.
Vol trots vertelde Jayda alles.
76. ‘Dit is een foto van toen hij net geboren was.’ zei ze. ‘Onze kleine Melvin!’
‘Hij is zo schattig!’ riep Laura en ze prikte met haar vinger op de foto.
77. ‘Wacht maar eens tot je hem nú ziet. Hij is véél schattiger geworden.’
lachte ome Ryan.
‘Dat kan niet!’ riep Laura, maar toen ze haar neefje zag, nam ze haar
woorden terug.
‘Wat een schatje!’ kirde ze.
78. ‘Mag ik met hem spelen?’ smeekte ze.
‘Probeer het maar, je merkt het gauw genoeg als hij geen zin heeft.’ zei
Jayda.
Laura knielde bij hem neer en bedekte haar gezicht. Toen haalde ze snel
haar handen weg en riep: ‘Kiekeboe!’
79. Melvin begon te giechelen en sloeg zijn vuistjes voor zijn gezicht, alsof hij
haar na wilde doen.
80. ‘Oh, hij is zo lief, mama!’ schaterde Laura. ‘Kijk dan, kijk dan wat hij doet!’
De volwassenen lachten.
81. Helaas was het al snel weer tijd om te gaan, want Laura moest naar school
en Sanne naar haar werk.
‘Mag ik nog een keer met Melvin komen spelen, tante Jayda?’
‘Natuurlijk, meid. Doe je best op school, hè?’
82. Het was stil in huis.
Thomas werd haast gek van die onbeweeglijke stilte, en ging maar dingen
zoeken om zich bezig te houden.
Speelgoed opruimen, planten water geven, vensterbanken stoffen...
83. Ondanks de regen ging Thomas naar buiten en gaf het kerkhof een
opknapbeurt.
Nog steeds werd zijn keel dichtgeknepen als hij in de buurt van de
grafstenen kwam – maar daar moest hij zichzelf overheen zetten.
84. Hij haalde al het onkruid weg en verzorgde de bloembedden.
Het ging nog best goed, dacht hij bij zichzelf.
Maar na een tijdje voelde hij het verdriet toch weer omhoog kruipen, en al
gauw stroomden de tranen over zijn wangen.
85. Lachend en spelend kwamen de drie kinderen uit school.
Struikelend over elkaar haastten ze zich naar de tv.
Na zo’n lange, saaie dag moesten ze nodig even wat leuks doen!
86. Maar erg veel tijd om te ontspannen kregen ze niet, want Franks vader en
Michelles moeder stonden achter hen.
‘Tijd voor huiswerk, jongens.’ zei Sanne.
‘Ahh, nee!’ zuchtte Frank.
‘Kom nou maar, dan is het sneller over.’ zei Michelle.
87. ‘Wij helpen wel.’ zei Thomas, en dat stelde de kinderen gerust.
Al gauw krasten er drie pennen over het papier, en waren ze allemaal in
opperste concentratie.
88. Het was al donker aan het worden toen het huiswerk eindelijk af was.
‘Dankjewel voor het helpen, papa.’ zei Frank en hij keek blij op naar zijn
vader.
Thomas knikte, met een zwak glimlachje.
89. ‘Hey, dat viel nog best mee, toch?’
‘Ja, best wel!’ lachte Frank.
‘Nu kunnen we het voortaan helemaal zelf. Zullen we altijd samen
huiswerk maken, Frank?’
‘Tuurlijk, altijd!’
90. ‘De juf op school zal vast trots op ons zijn, dat wij al zo goed huiswerk
kunnen maken.’ zei Michelle.
‘Ik wed dat de anderen dat nog niet kunnen!’
‘Wij zijn de beste!’
91. Thomas had boodschappen besteld, omdat hij geen kracht had om naar
de supermarkt te gaan. Het verdriet drukte zwaar op hem toen hij naar de
deur liep om de bestelling aan te nemen.
Maar zodra hij oog in oog stond met de bezorgster, viel al het verdriet van
hem af.
92. Zijn adem stokte in zijn keel. Ineens vergat Thomas alles om zich heen.
‘Meneer, uw bestelling.’ zei de vrouw rustig.
‘Uh...oh, sorry!’ stamelde Thomas. Hij kon zijn ogen maar niet losmaken
van haar gezicht. Wat had hij toch ineens?
93. ‘Hier, een fooi.’ Snel drukte hij haar wat geld toe. ‘Hoe heet je?’
De vrouw leek niet eens verrast door die vraag. Ze glimlachte kalm en
haar ogen twinkelden vriendelijk toen ze ‘Roos’ zei.
‘Roos...’ herhaalde Thomas dromerig. Ze reed weg, hij keek haar na.
Thomas haalde eens diep adem. Was hij verliefd? Zo snel?
