คู่มือพุทธบริษัทสวดมนต์แปลฉบับเข้าค่าย

1. 



จัดพิมพโดย
 
 ⌫  
⌫
 ⌫ 

2. 
⌫  
⌫
   ⌫
  
⌦  


 ⌫⌫
 ⌫  
⌦
 

 ⌫ 
⌫ ⌫⌫
⌫ 

3. ๓๗
 เย จาเนเก ปะมาเทนะ, มิใชนอยเพราะเผลอผลัน,
 กายะวาจามะเนเหวะ, ทางกายาวาจาจิต,
   
  ปุญญัง เม อะนุโมทันตุ, จงอนุโมทนากุศล,
  คัณหันตุ ผะละมุตตะมัง, ถือเอาผลอันอุกฤษฏ,
 
  เวรา โน เจ ปะมุญจันตุ, ถามีเวรจงเปลืองปลิด,
้
 
  สัพพะโทสัง ขะมันตุ เม. อดโทษขาทั่วหนาเทอญ.
    ๑๖. คํากรวดน้ํายอ
⌫⌫   
    อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย
    ขอผลบุญนี้จงสําเร็จแกญาติทั้งหลายของขาพเจา ขอญาติทั้งหลายของ
   
  ขาพเจาจงเปนสุขเถิด
 
    ๑๗. บทแผเมตตา
   
  สัพเพ สัตตา, สัตวทั้งหลายที่เปนเพื่อนทุกข, เกิด แก เจ็บ ตาย,
    ดวยกันทั้งหมดทั้งสิ้น,
   
    อะเวรา โหนตุ, จงเปนสุขเปนสุขเถิด, อยาไดมีเวรซึ่งกันและกันเลย,
 
  อัพยาปชฌา โหนตุ,จงเปนสุขเปนสุขเถิด, อยาไดเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย,
    อะนีฆา โหนตุ, จงเปนสุขเปนสุขเถิด, อยาไดมความทุกขกายทุกขใจเลย,
ี
   
    สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ.จงมีความสุขกายสุขใจ,รักษาตนใหพนจากทุกขภย
 ั
    ดวยกันทั้งหมดทั้งสิ้น เทอญ.
   
   
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

4. ๓๖ ๑
ตัณหุปาทานะเฉทะนัง, ตัวตัณหาอุปาทาน, คําทําวัตรเชา
เย สันตาเน หินา ธัมมา, สิ่งชั่วในดวงใจ,
ยาวะ นิพพานะโต มะมัง, กวาเราจะถึงนิพพาน,
๑. คําบูชาพระรัตนตรัย
นัสสันตุ สัพพะทา เยวะ, มลายสิ้นจากสันดาน,
ยัตถะ ชาโต ภะเว ภะเว, ทุก ๆ ภพที่เราเกิด, อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา,
อุชุจิตตัง สะติปญญา, มีจิตตรงและสติ, ทั้งปญญาอันประเสริฐ, พระผูมีพระภาคเจา, เปนพระอรหันต, ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกขสิ้นเชิง,
สัลเลโข วิรยัมหินา,
ิ พรอมทั้งความเพียรเลิศ, เปนเครื่องขูดกิเลสหาย, ตรัสรูชอบไดโดยพระองคเอง,
มารา ละภันตุ โนกาสัง, โอกาสอยาพึงมี, แกหมูมารสิ้นทั้งหลาย, พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ,
ขาพเจาอภิวาทพระผูมีพระภาคเจา, ผูรู ผูตื่น ผูเบิกบาน, (กราบ)
กาตุญจะ วิริเยสุ เม, เปนชองประทุษราย, ทําลายลางความเพียรจม,
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม,
พุทธาทิปะวะโร นาโถ, พระพุทธผูบวรนาถ,
พระธรรม เปนธรรมที่พระผูมีพระภาคเจา, ตรัสไวดีแลว
ธัมโม นาโถ วะรุตตะโม, พระธรรมที่พึ่งอุดม,
ธัมมัง นะมัสสามิ.
นาโถ ปจเจกะพุทโธ จะ, พระปจเจกะพุทธะ-
ขาพเจานมัสการพระธรรม (กราบ)
สังโฆ นาโถตตะโร มะมัง, สมทบพระสงฆที่พึ่งผยอง, สุปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
เตโสตตะมานุภาเวนะ, ดวยอานุภาพนั้น, พระสงฆสาวกของพระผูมพระภาคเจา, ปฏิบัติดีแลว,
ี
มาโรกาสัง ละภันตุ มา, ขอหมูมารอยาไดชอง, สังฆัง นะมามิ.
ทะสะปุญญานุภาเวนะ, ดวยเดชบุญทั้งสิบปอง, ขาพเจานอบนอมพระสงฆ. (กราบ)
มาโรกาสัง ละภันตุ มาฯ อยาเปดโอกาสแกมาร เทอญฯ …….. …….. …….. ……..
เย เกจิ ขุททะกา ปาณา, สัตวเล็กทั้งหลายใด,
มะหันตาป มะยา หะตา, ทั้งสัตวใหญเราห้ําหั่น,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

5. ๒ ๓๕
๒. ปุพพภาคนมการ ๑๕. กรวดน้ําตอนเย็น (อุททิสสนาธิฏฐานคาถา)
(หันทะ มะยัง อุททิสสะนาธิฏฐานะคาถาโย ภะณามะ เสฯ)
(หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง กะโรมะ เสฯ)
อิมินา ปุญญะกัมเมนะ, ดวยบุญนี้อุทิศให,
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต, ขอนอบนอมแดพระผูมีพระภาคเจาพระองคนั้น, อุปชฌายา คุณุตตะรา, อุปชฌายผูเลิศคุณ,
อะระหะโต, ซึ่งเปนผูไกลจากกิเลส, อาจะริยูปะการา จะ, แลอาจารยผูเกือหนุน,
้
สัมมาสัมพุทธัสสะ. ตรัสรูชอบไดโดยพระองคเอง. มาตา ปตา จะ ญาตะกา, ทั้งพอแมและปวงญาติ,
(วา ๓ ครั้ง) สุริโย จันทิมา ราชา, สูรยจันทรแลราชา,
…….. …….. …….. …….. คุณะวันตา นะราป จะ, ผูทรงคุณหรือสูงชาติ,
๓. พุทธาภิถุติ. พรัหมะมารา จะ อินทา จะ, พรหมมารและอินทราช,
(หันทะ มะยัง พุทธาภิถุติง กะโรมะ เสฯ) โลกะปาลา จะ เทวะตา, ทั้งทวยเทพและโลกบาล,
ยะโม มิตตา มะนุสสา จะ, ยมราชมนุษยมิตร,
โย โส ตะถาคะโต, พระตถาคตเจานั้น พระองคใด,
มัชฌัตตา เวริกาป จะ, ผูเปนกลางผูจองผลาญ,
อะระหัง, เปนผูไกลจากกิเลส,
สัพเพ สัตตา สุขี โหนตุ, ขอใหเปนสุขศานติ์, ทุกทั่วหนาอยาทุกขทน,
สัมมาสัมพุทโธ, เปนผูตรัสรูชอบไดโดยพระองคเอง,
ปุญญานิ ปะกะตานิ เม, บุญผองที่ขาทํา, จงชวยอํานวยศุภผล,
วิชชาจะระณะสัมปนโน, เปนผูถึงพรอมดวยวิชชาและจรณะ,
สุขัง จะ ติวธัง เทนตุ,
ิ ใหสุขสามอยางลน,
สุคะโต, เปนผูไปแลวดวยดี,
ขิปปง ปาเปถะ โวมะตัง, ใหลุถึงนิพพานพลัน,
โลกะวิทู, เปนผูรูโลกอยางแจมแจง,
อิมินา ปุญญะกัมเมนะ, ดวยบุญนี้ที่เราทํา,
อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ, เปนผูสามารถฝกบุรุษที่สมควรฝกได
อิมินา อุททิเสนะ จะ, แลอุทิศใหปวงสัตว,
อยางไมมีใครยิ่งกวา,
ขิปปาหัง สุละเภ เจวะ, เราพลันไดซึ่งการตัด,
สัตถา เทวะมะนุสสานัง, เปนครูผูสอนของเทวดาและมนุษยทั้งหลาย,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

6. ๓๔ ๓
5.สุญญตาพุทโธ…ทั้งเนื้อทั้งตัว, ทั้งผลงานที่ทําไปแลวทั้งหมดทั้งสิน, เรา
้ พุทโธ, เปนผูรู ผูตื่น ผูเบิกบานดวยธรรม,
ขอยกใหพระธรรมทั้งหมด, เราจะไมหวังที่จะเอาอะไร, เราจะไมหวังที่จะเปนอะไร ภะคะวา, เปนผูมีความจําเริญ จําแนกธรรมสั่งสอนสัตว,
, ไมวาในโลกนี้หรือโลกไหนๆ, โดยประการทั้งปวง, เพราะทุกสิ่งทุกอยางเปนของ โย อิมัง โลกัง สะเทวะกัง สะมาระกัง สะพรัหมะกัง,
พระธรรมสุญญตา,
สัสสะมะณะพราหมะณิง ปะชัง สะเทวะมะนุสสัง สะยัง อะภิญญา,
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โลภะ โทสะ โมหะ)
สัจฉิกัตวา ปะเวเทสิ, พระผูมีพระภาคเจาพระองคใด, ไดทรงทําความดับ
6.สุญญตาพุทโธ…ทุก ๆชีวิต ตางก็มีความทุกขอยูแลว, เราคนหนึ่งจะไม
ทุกขใหแจงดวยพระปญญาอันยิ่งเองแลว, ทรงสอนโลกนี้พรอมทั้งเทวดา,
เพิ่มทุกขเพิ่มโทษ, ใหแกทุก ๆชีวิต, ถึงแมวาเขาจะดานินทา ใสรายทุบตี, หรือโดย
มาร พรหม, และหมูสัตว พรอมทั้งสมณพราหมณ, พรอมทั้งเทวดาและมนุษย
ที่สุดฆาเราใหตายก็เชิญเถิด, เราจะไมทําตอบ, เพราะการทําตอบเลวสองเทา,
ใหรูตาม,
พระพุทธเจาตรัสไว, บุญกุศลใด ๆ, ที่ขาพเจาไดกระทําใหเกิดขึ้นแลว,ขอบุญกุศล
โย ธัมมัง เทเสสิ, พระผูมีพระภาคเจาพระองคใด,ทรงแสดงธรรมแลว
นั้น ๆ, จงถึงแกทุกๆชีวิต, ทั้งที่ตายไปแลวดวย, ทั้งที่มีชีวิตอยูเดี๋ยวนีดวย, ขอใหมี
้
ความสุข, แลวพนจากทุกขทงปวง, เขาสูพระนิพพานโดยเร็วพลันเทอญ.
ั้ อาทิกัลยาณัง, ไพเราะในเบื้องตน,
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โทสะ) มัชเฌกัลยาณัง, ไพเราะในทามกลาง,
7.สุญญตาพุทโธ…ตอไปนี้, ขาพเจาตองเชื่อฟง, ตองขยัน ตองไมดอ, ตอ ื้ ปะริโยสานะกัลยาณัง, ไพเราะในที่สด, ุ
พระธรรมอีกตอไป, สาตถัง สะพยัญชะนัง เกวะละปะริปุณณัง ปะริสุทธัง พรัหมมะจะริยง ั
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โลภะ โทสะ โมหะ) ประกาเสสิ, ทรงประกาศพรหมจรรย, คือแบบแหงการปฏิบัติอันประเสริฐ,
8.สุญญตาพุทโธ…ทําหนาที่ไมหวังอะไร, ไมเปนอะไร, สะอาด สวาง บริสุทธิ์ บริบูรณ สิ้นเชิง, พรอมทั้งอรรถะ(คําอธิบาย), พรอมทั้งพยัญชนะ(หัวขอ)
สงบ, ใจอยูกับนิพพาน, เพราะไมมีเรา, มีแตอนิจจังทุกขังอนัตตา, ที่เกิดดับถี่ยิบ, ไม ตะมะหัง ภะคะวันตัง อะภิปูชะยามิ,
มีเบื้องตน ไมมีที่สุด, ขาพเจาบูชาอยางยิ่ง เฉพาะพระผูมีพระภาคเจาพระองคนน,
ั้
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โลภะ โทสะ โมหะ) ตะมะหัง ภะคะวันตัง สิระสา นะมามิ.
หมายเหตุ บทสวดภาวนาสุญญตาพุทโธนี้ใชไดทั้งกันและแกกิเลสทังปวง ตองทํา ้
ขาพเจานอบนอมพระผูมีพระภาคเจาพระองคนั้น ดวยเศียรเกลา.
ใหมาก เจริญใหมาก เชาเย็นกอนเขานอน ทําจนเกิดความชํานาญจริง ๆจึงจะไดผล
(กราบระลึกถึงพระพุทธคุณ)
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

7. ๔ ๓๓
๔. ธัมมาภิถุติ ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในครูอุปชฌายอาจารย
 (กราบ)
ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในทุกสิ่งทุกอยาง (กราบ)
(หันทะ มะยัง ธัมมาภิถุติง กะโรมะ เสฯ) 1.สุญญตาพุทโธ…ดีเหลือเกินวันนี,้ เรายังมีชีวิตอยู, เราจะทําหนาทีของ่
ความเปนมนุษย, ใหดีที่สุด, จนสุดความสามารถในทุก ๆ กรณี, แตเราจะไมหวัง
โย โส สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม, อะไรจากใคร ๆ, โดยที่สุดแมแตคําวา “ขอบใจ”, เพราะอํานาจอยูที่พระธรรม,
พระธรรมนั้นใด, เปนสิ่งที่พระผูมีพระภาคเจาไดตรัสไวดแลวเปนตน,
 ี (ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โลภะ)
สันทิฏฐิโก, เปนสิ่งที่ผูศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นไดดวยตนเอง,
 2.สุญญตาพุทโธ…ชีวิตของเรานี้, ตองแก ตองเจ็บ ตองตาย แนนอน, จะ
อะกาลิโก, เปนสิ่งที่ปฏิบัติได และใหผลไดไมจํากัดกาล, แกแบบไหน, จะเจ็บแบบไหน, เวลาไหน ตรงไหน, มาเถิดเราพรอมแลว, ถึง
เอหิปสสิโก, เปนสิ่งที่ควรกลาวกะผูอื่นวา ทานจงมาดูเถิด, อยางไรเราจะไมเปนทุกข, เพราะไมใชของเรา, แตเปนของพระธรรม,
โอปะนะยิโก, เปนสิ่งที่ควรนอมเขามาใสตัว, (ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โมหะ)
ปจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญูหิ, เปนสิ่งที่ผูรูก็รูไดเฉพาะตน, 3.สุญญตาพุทโธ…ญาติทั้งหลาย, มีมารดาบิดาเปนตน, ตลอดถึงทรัพย
ตะมะหัง ธัมมัง อะภิปชะยามิ, ขาพเจาบูชาอยางยิ่ง เฉพาะพระธรรมนั้น,
ู สมบัติทั้งหมดทั้งสิ้น, ตองพลัดพราก, ลมหายตายจากกันไปอยางแนนอน ไมวันใด
ก็วันหนึ่ง, ถึงเปนเชนนันเราจะไมเปนทุกข, เพราะไมใชของเรา, แตเปนของพระ
้
ตะมะหัง ธัมมัง สิระสา นะมามิ.
ธรรม,
ขาพเจานอบนอมพระธรรมนั้น ดวยเศียรเกลา.
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โมหะ)
(กราบระลึกถึงพระธรรมคุณ)
4.สุญญตาพุทโธ…ไมวาเราจะทําอะไรลงไปก็ตาม, คนทั้งหลายตอง,
รูสึกกับเราอยางนอย 3 ประเภท, คือเขาวาเราดีบาง, เขาวาเราไมดีบาง, เขาไมสนใจ
กับเราเลยบาง, เราจะไมคานไมเถียง, และไมหวันไหว, โดยประการทังปวง, ถาเขา
่ ้
 
  วาเราดีก็ถูกของเขา, เขาวาเราไมดีก็ถูกของเขา, เขาไมสนใจเราเลยก็ถูกของเขา,
  อยางนั้นเอง, เราจะไมเปนทุกข, เพราะธรรมะใครทําใครได,
(ขอนี้เปนวิธีปฏิบัติธรรมทั้งกันทั้งแก โลภะ โทสะ โมหะ)
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

8. ๓๒ ๕
ชีวิตัง เม อะนิยะตัง, ชีวิตของเรา เปนของไมเที่ยง, ๕. สังฆาภิถุติ
มะระณัง เม นิยะตัง, ความตายของเรา เปนของเที่ยง,
(หันทะ มะยัง ธัมมาภิถุติ กะโรมะ เสฯ)
วะตะ, ควรที่จะสังเวช,
โย โส สุปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
อะยัง กาโย, รางกายนี,้
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, ปฏิบัติดีแลว,
อะจิรัง, มิไดตั้งอยูนาน,

อุชุปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
อะเปตะวิญญาโณ, ครั้นปราศจากวิญญาณ,
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, ปฏิบัติตรงแลว,
ฉุทโฑ, อันเขาทิ้งเสียแลว, ญายะปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
อะธิเสสสะติ, จักนอนทับ, สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด,
ปะฐะวิง, ซึ่งแผนดิน, ปฏิบัติเพื่อรูธรรมเปนเครื่องออกจากทุกขแลว,
กะลิงคะรัง อิวะ, ประดุจวาทอนไมและทอนฟน, สามีจิปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
นิรัตถัง. หาประโยชนมิได. สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, ปฏิบัติสมควรแลว,
ยะทิทัง,
๑๔. บทสวดภาวนาสุญญตาพุทโธ ไดแกบุคคลเหลานี้คือ,
จัตตาริ ปุรสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา,
ิ
(สัมมาทิฎฐิปฏิบัติธรรม)
คูแหงบุรุษ ๔ คู, นับเรียงตัวบุรุษ ได ๘ บุรษ,
ุ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธธัสสะ(วา 3 หน) เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,
ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในพระพุทธเจา (กราบ) นั่นแหละ สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา ,
ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในพระธรรม (กราบ) อาหุเนยโย, เปนสงฆควรแกสักการระที่เขานํามาบูชา,
ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในพระสงฆ (กราบ) ปาหุเนยโย, เปนสงฆควรแกสักการระที่เขาจัดไวตอนรับ,
ขาพเจาเคารพพระธรรม ที่มีอยูในพระมารดาพระบิดา (กราบ) ทักขิเนยโย, เปนผูควรรับทักษิณาทาน,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

9. ๖ ๓๑
อัญชะลิกะระณีโย, เปนผูที่บุคคลทั่วไปควรทําอัญชลี, มัตตัญุตา จะ ภัตตัสมิง, ความเปนผูรูประมาณในการบริโภค,
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสะ, ปนตัญจะ สะยะนาสะนัง, การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด,
เปนเนื้อนาบุญของโลก, ไมมีนาบุญอื่นยิ่งกวา, อะธิจิตเต จะ อาโยโค, ความหมั่นประกอบในการทําจิตใหยิ่ง,
ตะมะหัง สังฆัง อะภิปชะยามิ,
ู เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๖ อยางนี้ เปนคําสั่งสอนของพระพุทธเจา
ขาพเจาบูชาอยางยิ่ง เฉพาะพระสงฆหมูนั้น, ทั้งหลาย.
ตะมะหัง สังฆัง สิระสา นะมามิ,
ขาพเจานอบนอมพระสงฆหมูนั้น ดวยเศียรเกลา, ๑๓. บทพิจารณาสังขาร
(กราบระลึกถึงพระธรรมคุณ) สัพเพ สังขารา อะนิจจา,
……………………………………………………….
สังขารคือรางกาย จิตใจ, แลรูปธรรม นามธรรม ทั้งหมดทั้งสิ้น,
๖.รตนัตตยัปปณามคาถา มันไมเที่ยง, เกิดขึ้นแลวดับไป มีแลวหายไป,
สัพเพ สังขารา ทุกขา,,
(หันทะ มะยัง ระตะนัตตะยัปปะณามะคาถาโย เจวะ
สังขารคือรางกาย จิตใจ, แลรูปธรรม นามธรรม ทั้งหมดทั้งสิ้น,
สังเวคะปะริกิตตนะปาฐัญจะ ภะณามะ เสฯ) มันเปนทุกขทนยาก, เพราะเกิดขึ้นแลว, แก เจ็บ ตายไป,
พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว, สัพเพ ธัมมา อะนัตตา,
พระพุทธเจาผูบริสุทธิ์ มีพระกรุณาดุจหวงมหรรณพ,
 สิ่งทั้งหลายทั้งปวง, ทั้งที่เปนสังขาร แลมิใชสังขาร ทั้งหมดทั้งสิ้น,
โยจจันตะสุทธัพพะระญาณะโลจะโน, ไมใชตัวไมใชตน ไมควรถือวาเรา วาของเรา วาตัววาตนของเรา,
พระองคใด มีตาคือญาณอันประเสริฐหมดจดถึงที่สุด, อะธุวัง ชิวิตง,
ั ชีวิตเปนของไมยั่งยืน,
โลกัสสะ ปาปูปะกิเลสะฆาตะโก, ธุวัง มะระณัง, ความตายเปนของยั่งยืน,
เปนผูฆาเสียซึ่งบาป และอุปกิเลสของโลก,
อะวัสสัง มะยามะริตัพพัง, อันเราจะพึ่งตายเปนแท,
วันทามิ พุทธัง อะหะมาทะเรนะ ตัง,
มะระณะปะริโยสานัง ชีวิตของเรา มีความตายเปนที่สุดรอบ,
ขาพเจาไหวพระพุทธเจาพระองคนั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟอ,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

10. ๓๐ ๗
อุจจาสะยะนะ มะหาสะยะนา เวรมะณี, ธัมโม ปะทีโป วิยะ ตัสสะ สัตถุโน,
เจตนาเปนเครื่องเวนจากการนอนบนที่นอนสูง และที่นอนใหญ. พระธรรมของพระศาสดา สวางรุงเรืองเปรียบดวงประทีป,
โย มัคคะปากามะตะเภทะภินทะโก,
๑๒. โอวาทปาติโมกขคาถา จําแนกประเภท คือ มรรค ผล นิพพาน, สวนใด,
โลกุตตะโร โย จะ ตะทัตถะทีปะโน,
(หันทะ มะยัง โอวาทะปาติโมกขะคาถาโย ภะณามะ เส) ซึ่งเปนตัวโลกุตตระ, และสวนใดที่ชี้แนวแหงโลกุตตระนั้น,
สัพพะปาปสสะ อะกะระณัง, การไมทําบาปทั้งปวง, วันทามิ ธัมมัง อะหะมาทะเรนะ ตัง,
กุสะลัสสูปะสัมปะทา, การทํากุศลใหถึงพรอม, ขาพเจาไหวพระธรรมนั้น โดยใจเคารพเอือเฟอ,
้
สะจิตตะปะริโยทะปะนัง, การชําระจิตของตนใหขาวรอบ, สังโฆ สุเขตตาภะยะติเขตตะสัญญิโต,
เอตัง พุทธานะสาสะนัง,ธรรม ๓ อยางนี้ เปนคําสั่งสอนของพระพุทธเจาทั้งหลาย, พระสงฆเปนนาบุญอันยิ่งใหญกวานาบุญอันดีทั้งหลาย,
ขันติ ปะระมัง ตะโป ตีติกขา, โย ทิฏฐะสันโต สุคะตานุโพธะโก,
ขันตี คือความอดกลั้น เปนธรรมเครื่องเผากิเลสอยางยิ่ง, เปนผูเห็นพระนิพพาน, ตรัสรูตามพระสุคต, หมูใด,
นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา, โลลัปปะหีโน อะริโย สุเมธะโส,
ผูรูทั้งหลาย กลาวพระนิพพานวาเปนธรรมอันยิ่ง, เปนผูละกิเลสเครื่องโลเล เปนพระอริยเจา มีปญญาดี,
นะ หิ ปพพะชิโต ปะรูปะฆาตี, วันทามิ สังฆัง อะหะมาทะเรนะ ตัง,
ผูกําจัดสัตวอนอยู ไมชื่อวาเปนบรรพชิตเลย,
ื่ ขาพเจาไหวพระสงฆหมูนั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟอ,
สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต, อิจเจวะเมกันตะภิปูชะเนยยะกัง, วัตถุตตะยัง วันทะยะตาภิสังขะตัง,
ผูทําสัตวอื่นใหลําบากอยู ไมชื่อวาเปนสมณะเลย, ปุญญัง มะยา ยัง มะมะ สัพพุปททะวา, มาโหนตุ เว ตัสสะ ปะภาวะ
อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต, สิทธิยา. บุญใด ที่ขาพเจาผูไหวอยูซึ่งวัตถุสาม, คือพระรัตนตรัย อันควรบูชายิ่งโดย
การไมพูดราย, การไมทําราย สวนเดียว, ไดกระทําแลวเปนอยางยิ่งเชนนี้น,ี้ ขออุปทวะ(ความชั่ว)ทั้งหลาย, จงอยา
ปาติโมกเข จะ สังวะโร, การสํารวมในปาติโมกข, มีแกขาพเจาเลย, ดวยอํานาจความสําเร็จอันเกิดจากบุญนั้น.
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

11. ๘ ๒๙
๗. สังเวคปริกิตตนปาฐะ ๑๑. อัฏฐสิกขาปทปาฐะ
อิธะ ตะถาคะโต โลเก อุปปนโน,
พระตถาคตเจาเกิดขึ้นแลว ในโลกนี้,
(หันทะ มะยัง อัฏฐะสิกขาปาทะปาฐัง ภะณามะ เส)
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ, ปาณาติปาตา เวระมะณี,
เปนผูไกลจากกิเลส, ตรัสรูชอบไดโดยพระองคเอง, เจตนาเปนเครื่องเวนจากการฆา,
ธัมโม จะ เทสิโต นิยยานิโก, อะทินทานา เวระมะณี,
และพระธรรมที่ทรงแสดง เปนธรรมเครื่องออกจากทุกข, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การถือเอาสิ่งของที่เจาของไมไดใหแลว,
อุปะสะมิโก ปะรินิพพานิโก, อะพรัหมะจะริยา เวระมะณี,
เปนเครื่องสงบกิเลส, เปนไปเพื่อปรินิพพาน, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การกระทําอันมิใชพรหมจรรย,
สัมโพธะคามี สุคะตัปปะเวทิโต, มุสาวาทา เวระมะณี,
เปนไปเพื่อความรูพรอม, เปนธรรมที่พระสุคตประกาศ, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การพูดไมจริง,
มะยันตัง ธัมมัง สุตวา เอวัง ชานามะ, สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมะณี,
พวกเราเมื่อไดฟงธรรมนั้นแลว, จึงไดรูอยางนี้วา, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การเสพของเมา, มีสุราและเมรัยเปนตน,
ชาติป ทุกขา, แมความเกิดก็เปนทุกข, อันเปนที่ตั้งของความประมาท,
ชะราป ทุกขา, แมความแกก็เปนทุกข, วิกาละโภชะนา เวระมะณี,
มะระณัมป ทุกขัง, แมความตายก็เปนทุกข, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การบริโภคอาหารในยามวิกาล,
โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสาป ทุกขา, นัจจะ คีตะ วาทิตะ วิสูกะ ทัสสะนา, มาลา คันธะวิเลปะนะ ธา
แมความโศก ความร่ําไรรําพัน ความไมสบายกาย ความไมสบายใจ ระณะมัณฑะนะวิภูสะนัฏฐานา เวระมะณี,
ความคับแคนใจ ก็เปนทุกข, เจตนาเปนเครื่องเวนจาก การฟอนรํา, การขับเพลง, การดนตรี, การดูการเลน
อัปปเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข, ชนิดที่เปนขาศึกตอกุศล, การทรัดทรงสวมใส, การประดับ การตกแตงตน,
ความประสบกับสิ่งไมเปนที่รักที่พอใจก็เปนทุกข, ดวยพวงมาลาเครองกลน และเครองผดทา,
 ื่ ิ่ ื่ ั
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

12. ๒๘ ๙
๑๐. สรณคมนปาฐะ ปเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข,
ความพลัดพรากจากสิ่งเปนที่รักที่พอใจ ก็เปนทุกข,
(หันทะ มะยัง ติสะระณะคะมะนะปาฐัง ภะณามะ เส) ยัมปจฉัง นะ ละภะติ ตัมป ทุกขัง,
พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ, มีความปรารถนาสิ่งใด ไมไดสิ่งนั้น นั่นก็เปนทุกข,
ขาพเจาขอถือเอาพระพุทธเจา เปนสรณะ, สังขิตเตนะ ปญจุปาทานักขันธา ทุกขา,
ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ, วาโดยยอ อุปาทานขันธทั้ง ๕ เปนตัวทุกข,
ขาพเจาขอถือเอาพระธรรม เปนสรณะ, เสยยะถีทัง, ไดแกสิ่งเหลานี้ คือ,
สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ, รูปูปาทานักขันโธ, ขันธ อันเปนที่ตั้งแหงความยึดมั่น คือรูป,
ขาพเจาขอถือเอาพระสงฆ เปนสรณะ,
เวทะนูปาทานักขันโธ, ขันธ อันเปนที่ตั้งแหงความยึดมั่น คือเวทนา,
ทุติยัมป พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ,
สัญูปาทานักขันโธ, ขันธ อันเปนที่ตั้งแหงความยึดมั่น คือสัญญา,
แมครั้งที่สอง, ขาพเจาขอถือเอาพระพุทธเจา เปนสรณะ,
สังขารูปาทานักขันโธ, ขันธ อันเปนที่ตั้งแหงความยึดมั่น คือสังขาร,
ทุติยัมป ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ,
แมครั้งที่สอง, ขาพเจาขอถือเอาพระธรรม เปนสรณะ,
วิญญาณูปาทานักขันโธ, ขันธ อันเปนที่ตั้งแหงความยึดมั่น คือวิญญาณ,
ทุติยัมป สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ, เยสัง ปะริญญายะ, เพื่อใหสาวกกําหนดรอบรูอปาทานขันธ เหลานี้เอง,
ุ
แมครั้งที่สอง, ขาพเจาขอถือเอาพระสงฆ เปนสรณะ, ธะระมาโน โส ภะคะวา, จึงพระผูมีพระภาคเจานัน เมือยังทรงพระชนมอยู,
้ ่
ตะติยัมป พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ, เอวัง พะหุลง สาวะเก วิเนติ,
ั
แมครั้งที่สาม, ขาพเจาขอถือเอาพระพุทธเจา เปนสรณะ, ยอมทรงแนะนําสาวกทั้งหลาย เชนนี้เปนสวนมาก,
ตะติยัมป ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ, เอวังภาคา จะ ปะนัสสะ ภะคะวะโต สาวะเกสุ อะนุสาสะนี พะหุลา
แมครั้งที่สาม, ขาพเจาขอถือเอาพระธรรม เปนสรณะ, ปะวัตตะติ,
ตะติยัมป สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ, อนึ่ง คําสั่งสอนของพระผูมพระภาคเจานัน, ยอมเปนไปในสาวกทั้งหลาย,
ี ้
แมครั้งที่สาม, ขาพเจาขอถือเอาพระสงฆ เปนสรณะ, สวนมาก, มีสวนคือการจําแนกอยางนี้วา,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

13. ๑๐ ๒๗
รูปง อะนิจจัง, รูปไมเที่ยง, สัพเพป อันตะรายา เม มเหสูง ตัสสะ เตชะสา.
เวทะนา อะนิจจา, เวทนาไมเที่ยง, อันตรายทั้งปวง อยาไดมแกขาพเจา ดวยเดชแหงบุญนั้น.
ี 
………………………………………….
สัญญา อะนิจจา, สัญญาไมเที่ยง,
(กราบหมอบลงวา)
สังขารา อะนิจจา, สังขารไมเที่ยง,
กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา,
วิญญาณัง อะนิจจัง, วิญญาณไมเทียง,
่
ดวยกายก็ดี ดวยวาจาก็ดี ดวยใจก็ด,ี
รูปง อะนัตตา, รูปไมใชตัวตน,
สังเฆ กุกมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง,
ั
เวทะนา อะนัตตา, เวทนาไมใชตัวตน,
กรรมนาติเตียนอันใด ที่ขาพเจากระทําแลว ในพระสงฆ,
สัญญา อะนัตตา, สัญญาไมใชตัวตน,
สังโฆ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง,
สังขารา อะนัตตา, สังขารไมใชตัวตน, ขอพระสงฆ จงงดซึ่งโทษลวงเกินอันนั้น,
วิญญาณัง อะนัตตา, วิญญาณไมใชตัวตน, กาลันตะเร สังวะริตุง วะ สังเฆ.
สัพเพ สังขารา อะนิจจา, สังขารทั้งหลายทั้งปวง ไมใชตัวตน ดังนี้, เพื่อการสํารวมระวัง ในพระสงฆ ในกาลตอไป.
สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติ, ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไมใชตัวตน ดังนี้,
เต(ผูชาย) (ตา(ผูหญิง) มะยัง โอติณณามหะ, ๙. ปุพพภาคนมการ
พวกเราทั้งหลาย เปนผูถูกครอบงําแลว, (หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง กะโรมะ เสฯ)
ชาติยา, โดยความเกิด,
ชะรามะระเณนะ, โดยความแก และความตาย, นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต, ขอนอบนอมแดพระผูมีพระภาคเจา พระองคนั้น
โสเกหิ ปะริเทเวหิ ทุกเขหิ โทมะนัสเสหิ อุปายาเสหิ, อะระหะโต, ซึ่งเปนผูไกลจากกิเลส,
โดยความโศก ความร่ําไรรําพัน ความไมสบายกาย ความไมสบายใจ สัมมาสัมพุทธัสสะ. ตรัสรูชอบไดโดยพระองคเอง.
ความคับแคนใจ ทั้งหลาย, (วา ๓ ครั้ง)
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

14. ๒๖ ๑๑
ตะติยานุสสะติฎฐานัง วันทามิ ตัง สิเรนะหัง, ทุกโขติณณา, เปนผูถูกความทุกข หยั่งเอาแลว,
ขาพเจาไหวพระสงฆหมูนั้น, อันเปนที่ตั้งแหงความระลึก องคที่สาม ทุกขะปะเรตา, เปนผูมีความทุกข เปนเบื้องหนาแลว,
ดวยเศียรเกลา, อัปเปวะนามิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธสสะ อันตะกิริยา ปญญาเย
สังฆัสสาหัสมิ ทาโส(ผูชาย) ทาสี(ผูหญิง) วะ สังโฆ เม สามิกิส ถาติ,
สะโร, ทําไฉน การทําที่สุดแหงกองทุกขทั้งสิ้นนี้, จะพึงปรากฏชัด แกเราได,
ขาพเจาเปนทาสของพระสงฆ, พระสงฆเปนนาย มีอิสระเหนือขาพเจา, ……………………………………….
สังโฆ ทุกขัสสะ ฆาตา จะ วิธาตา จะ หิตัสสะ เม, (ฆราวาสวา)
พระสงฆเปนเครื่องกําจัดทุกข, และทรงไวซึ่งประโยชน แกขาพเจา,
จิระปะรินิพพุตัมป ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คะตา,
สังฆัสสาหัง นิยยาเทมิ สะรีรัญชีวิตัญจิทัง, เราทั้งหลายผูถึงแลวซึ่งพระผูมีพระภาคเจา, แมปรินิพพานนานแลว พระองค
ขาพเจามอบกายถวายชีวิตนี้ แดพระสงฆ, นั้นเปนสรณะ,
วันทันโตหัง(ผูชาย) วันทันตีหัง(ผูหญิง) จะริสสามิ สังฆัสโสปะฏิ ธัมมัญจะ สังฆัญจะ, ถึงพระธรรมดวย, ถึงพระสงฆดวย,
ปนนะตัง, ตัสสะ ภะคะวะโต สาสะนัง ยะถาสะติ ยะถาพะลัง มะนะสิกะโรมะ
ขาพเจาผูไหวอยูจักประพฤติตาม, ซึ่งความปฏิบัติดีของพระสงฆ,
อะนุปะฏิปชชามะ,
นัตถิ เม สะระณัง อัญญัง สังโฆ เม สะระณัง วะรัง, จักทําในใจอยู, ปฏิบัติตามอยู, ซึ่งคําสั่งสอนของพระผูมีพระภาคเจานั้น
สรณะอื่นของขาพเจาไมมี, พระสงฆเปนสรณะอันประเสริฐของขาพเจา, ตามสติกําลัง
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ วัฑเฒยยัง สัตถุสาสะเน, สา สา โน ปะฏิปตติ, ขอใหความปฏิบัตินั้น ๆ ของเราทั้งหลาย,
ดวยการกลาวคําสัจจนี้, ขาพเจาพึงเจริญในพระศาสนา ของพระศาสดา,
อิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยายะ สังวัตตะตุ.
สังฆัง เม วันทะมาเนนะ(ผูชาย) วันทะมานายะ(ผูหญิง) ยัง ปุญญัง จงเปนไปเพื่อทําที่สุดแหงกองทุกข ทั้งสิ้นนี้ เทอญ.
ปะสุตัง อิธะ,
ขาพเจาผูไหวอยูซึ่งพระสงฆ, ไดขวนขวายบุญใด ในบัดนี้,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

15. ๑๒ ๒๕
(พระภิกษุสามเณรวา) อาหุเนยโย, เปนสงฆควรแกสักการะที่เขานํามาบูชา,
ปาหุเนยโย, เปนสงฆควรแกสักการะที่เขาจัดไวตอนรับ,
จิ ร ะปะะริ นิ พ พุ ตั ม ป ตั ง ภะคะวั น ตั ง อุ ท ทิ ส สะ อะระหั น ตั ง
ทักขิเณยโย, เปนผูควรรับทักษิณาทาน,
สัมมาสัมพุทธัง,
อัญชะลิกะระณีโย, เปนผูที่บุคคลทั่วไปควรทําอัญชลี,
เราทั้งหลาย อุทิศเฉพาะพระผูมีพระภาคเจา, ผูไกลจากกิเลส, ตรัสรูชอบไดโดย
พระองคเอง, แมปรินิพพานนานแลว พระองคนั้น, อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสา ติ.
เปนเนื้อนาบุญของโลก, ไมมีนาบุญอื่นยิ่งกวา ดังนี.้
สัทธา อะคารัสมา อะนะคาริยัง ปพพะชิตา, …………………………………
เปนผูศรัทธา ออกบวชจากเรือน, ไมเกี่ยวของดวยเรือนแลว, ๘. สังฆาภิคีติ
ตัสมิง ภะคะวะติ พรัหมะจะริยัง จะรามะ,
ประพฤติอยูซึ่งพรหมจรรย, ในพระผูมีพระภาคเจาพระองคนั้น, (หันทะ มะยัง สังฆาภิคติง กะโรมะ เสฯ)
ี
ภิกขูนัง สิกขาสาชีวะสะมาปนนา,
สัทธัมมะโช สุปะฎิปตติคุณาภิยุตโต,
ถึงพรอมดวยสิกขาและธรรมเปนเครื่องเลี้ยงชีวิต ของภิกษุทั้งหลาย,
พระสงฆที่เกิดโดยพระสัทธรรม, ประกอบดวยคุณมีความปฏิบัติดีเปนตน,
ตัง โน พรัหมะจะริยัง อิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะ
โยฏฐัพพิโธ อะริยะปุคคะละสังฆะเสฎโฐ,
กิริยายะสังวัตตะตุ. เปนหมูแหงพระอริยบุคคลอันประเสริฐ แปดจําพวก,
ขอใหพรหมจรรยของเราทั้งหลายนั้น, จงเปนไปเพื่อการทําที่สุดแหงกองทุกข
สีลาทิธัมมะปะวะราสะยะกายะจิตโต,
ทั้งสิ้น นี้ เทอญ.
มีกายและจิต อันอาศัยธรรมมีศีลเปนตน อันบวร,
๘.เขมาเขมสรณทีปคาถา วันทามะหัง ตะมะริยานะคะณัง สุสทธัง,
ุ
(หันทะ มะยัง เขมาเขมะสะระณะทีปคาถาโย ภะณามะ เส) ขาพเจาไหวหมูแหงพระอริยเจาเหลานัน อันบริสุทธิ์ดวยดี,
้
พะหุง เว สะระณัง ยันติ ปพพะตานิ วะนานิ จะ, สังโฆ โย สัพพะปาณีนัง สะระณัง เขมะมุตตะมัง,
พระสงฆ หมูใด เปนสรณะอันเกษมสูงสุด ของสัตวทั้งหลาย,
อารามะรุกขะเจตยานิ มะนุสสา ภะยะตัชชิตา,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

16. ๒๔ ๑๓
ธัมโม ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง, มนุษยเปนอันมาก เมื่อเกิดมีภัยคุกคามแลว, ก็ถือเอาภูเขาบาง ปาไมบาง,
ขอพระธรรม จงงดซึ่งโทษลวงเกินอันนัน,
้ อารามและรุกขเจดียบาง เปนสรณะ,
กาลันตะเร สังวะริตุง วะ ธัมเม. เนตัง โข สะระณัง เขมัง เนตัง สะระณะมุตตะมัง,
เพื่อการสํารวมระวัง ในพระธรรม ในกาลตอไป. เนตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ.
……………………
นั่นมิใชสรณะอันเกษมเลย, นั่นมิใชสรณะอันสูงสุด,
๗. สังฆานุสสติ เขาอาศัยสรณะนั่นแลว ยอมไมพนจากทุกขทั้งปวงได,
(หันทะ มะยัง สังฆานุสสะตินะยัง กะโรมะ เสฯ) โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ สังฆัญจะ สะระณัง คะโต,
สุปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, จัตตาริ อะริยะสัจจานิ สัมมัปปญญายะ ปสสะติ,
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจานั้น หมูใด, ปฏิบัติดีแลว, สวนผูใดถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ เปนสรณะแลว,
อุชุปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, เห็นอริยสัจจคอ ความจริงอันประเสริฐสี่ ดวยปญญาอันชอบ,
ื
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, ปฏิบัติตรงแลว, ทุกขัง ทุกขะสะมุปปาทัง ทุกขัสสะ จะ อะติกะมัง
ญายะปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, อริยัญจัฏฐังคิกัง มัคคัง ทุกขูปะสะมะคามินัง,
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, คือเห็นความทุกข, เหตุใหเกิดทุกข, ความกาวลวงทุกขเสียได,
ปฏิบัติเพื่อรูธรรมเปนเครื่องออกจากทุกขแลว, และหนทางมีองคแปดอันประเสริฐ, เครื่องถึงความระงับทุกข,
สามีจิปะฏิปนโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, เอตัง โข สะระณัง เขมัง เอตัง สะระณะมุตตะมัง,
สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา หมูใด, ปฏิบัติสมควรแลว, เอตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ.
ยะทิทัง,ไดแกบุคคลเหลานีคือ,
้ นั่นแหละเปนสรณะอันเกษม, นั่นเปนสรณะอันสูงสุด,
จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา, เขาอาศัยสรณะนั่นแลว ยอมพนจากทุกขทงปวงได.
ั้
คูแหงบุรุษ ๔ คู, นับเรียงตัวบุรุษได ๘ บุรษ,
ุ
เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,  ⌫
นั่นแหละ สงฆสาวกของพระผูมีพระภาคเจา ,
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล

17. ๑๔ ๒๓
๙. ธัมมคารวาทิคาถา ธัมมัสสาหัง นิยยาเทมิ สะรีรัญชีวิตัญจิทัง,
ขาพเจามอบกายถวายชีวิตนี้ แดพระธรรม,
(หันทะ มะยัง ธัมมะคาระวาทิคาถาโย ภะณามะ เส) วันทันโตหัง (ผูชาย) วันทันตีหัง (ผูหญิง) จะริสสามิ ธัมมัสเสวะ
เย จะ อะคีตา สัมพุทธา เย จะ พุทธา อะนาคะตา, สุธัมมะตัง,
ขาพเจาผูไหวอยูจักประพฤติตาม, ซึ่งความเปนธรรมดีของพระธรรม,
โย เจตะระหิ สัมพุทโธ พะหุนนัง โสกะนาสะโน,
พระพุทธเจาบรรดาที่ลวงไปแลวดวย, ที่ยังไมมาตรัสรูดวย, นัตถิ เม สะระณัง อัญญัง ธัมโม เม สะระณัง วะรัง,
และพระพุทธเจาผูขจัดโศกของมหาชนในกาลบัดนี้ ดวย, สรณะอื่นของขาพเจาไมมี, พระธรรมเปนสรณะอันประเสริฐของขาพเจา,
สัพเพ สัทธัมมะคะรุโน วิหะริงสุ วิหาติ จะ, เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ วัฑเฒยยัง สัตถุสาสะเน,
ดวยการกลาวคําสัจจนี้, ขาพเจาพึงเจริญในพระศาสนา ของพระศาสดา,
อะถาป วิหะริสสันติ เอสา พุทธานะธัมมะตา,
พระพุทธเจาทังปวง ทุกพระองค เคารพพระธรรม,
้ ธัมมัง เม วันทะมาเนนะ(ผูชาย) วันทามานายะ(ผูหญิง) ยัง ปุญญัง
ไดเปนมาแลวดวย, กําลังเปนอยูดวย, และจักเปนดวย,
 ปะสุตัง อิธะ,
เพราะธรรมดา ของพระพุทธเจาทั้งหลาย, เปนเชนนันเอง,้ ขาพเจาผูไหวอยูซึ่งพระธรรม, ไดขวนขวายบุญใด ในบัดนี้,
ตัสมา หิ อัตตะกาเมนะ มะหัตตะมะภิกังขะตา, สัพเพป อันตะรายา เม มาเหสุง ตัสสะ เตชะสา.
สัมธัมโม คะรุกาตัพโพ สะรัง พุทธานะสาสะนัง, อันตรายทั้งปวง อยาไดมแกขาพเจา, ดวยเดชแหงบุญนัน.
ี  ้
เพราะฉะนั้น บุคคลผูรักตน, หวังอยูเฉพาะคุณเบื้องสูง, เมื่อระลึกไดถึง
(กราบหมอบลงวา)
คําสั่งสอนของพระพุทธเจาอยู, จงทําความเคารพพระธรรม,
กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา,
นะ หิ ธัมโม อะธัมโม จะ อุโภ สะมะวิปากิโน,
ดวยกายก็ดี ดวยวาจาก็ดี ดวยใจก็ด,ี
ธรรม และ อธรรม จะมีผลเหมือนกันทั้งสองอยาง หามิได,
ธัมเม กุกมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง,
ั
อะธัมโม นิระยัง เนติ ธัมโม ปาเปติ สุคะติง.
กรรมนาติเตียนอันใด ที่ขาพเจากระทําแลว ในพระธรรม
อธรรม ยอมนําไปนรก, ธรรม ยอมนําใหถึงสุคติ.
คูมือพุทธบริษัท บทสวดมนตทําวัตรเชา-เย็นแปล