2. Η ελιά καλλιεργείται στο νησί της Λέσβου από την
αρχαιότητα. Στις αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν
στους Πύργους-Θερμής (1929-32), αποκαλύφθηκε
προϊστορικός οικισμός (3.000 π.Χ.) στον οποίο υπήρχε
γούρνα με πράσινο πηλό στα τοιχώματά της, που όπως
εκτιμάται, μέσα εκεί σύνθλιβαν τις ελιές. Η Λέσβος είναι
μια από τις πλέον ελαιόφυτες περιοχές της Ελλάδας (τρίτη
χώρα σε παραγωγή λαδιού στον κόσμο με ποσοστό 16%),
αποτελώντας ένα ατέλειωτο δάσος ελιάς. Το
ελαιοπαραγωγικό νησί μας έχει περίπου 11 εκατομμύριο
δένδρα, διάσπαρτα κυρίως στο βόρειο, στο ανατολικό και
στο νότιο τμήμα της, αποδίδοντας πανελλαδικά το 20%
της παραγωγής λαδιού κάθε χρόνο. Η σημερινή μέση
ετήσια παραγωγή σε ελιές φθάνει τους 100.000 τόνους
ελιές, που παράγουν περίπου 25-30 χιλιάδες τόνους λάδι
εξαιρετικής ποιότητας.
3. Γεγονός είναι ότι οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που
επιδόθηκε συστηματικά στην καλλιέργεια της ελιάς, που
αφού εκτίμησαν τα πλεονεκτήματα του δένδρου αυτού,
το καθιέρωσαν σαν σύμβολο ειρήνης και νίκης. Με
πολλή προσωπική εργασία και κόπο οι κάτοικοι της
Λέσβου, από τα παλιά χρόνια, επέκτειναν την
καλλιέργεια της ελιάς στα μέρη όπου δεν υπήρχαν
πεύκα. Έφτιαξαν πετρόχτιστα σέτια για να προφυλαχθεί
το χώμα που συγκρατεί τις ρίζες των δένδρων, ακόμα
και στις πιο απότομες πλαγιές των βουνών.
Οι ελιές ανθίζουν την Άνοιξη και ο καρπός τους ωριμάζει
το φθινόπωρο και το χειμώνα.
4. Στη Λέσβο, οι ελιές μαζεύονται με τα χέρια
όσες πέσουν από τα δένδρα, ή συλλέγονται
πάνω στα ελαιόδιχτα.
5. Όταν είναι ώριμες, ραβδίζονται με τις
τέμπλες τους χειμερινούς μήνες. Όταν
έρχονται χρονιές που έχει μαξούλι πολύ,
δηλ. πολλές ελιές (μαξουλοχρονιά), είναι
διάχυτη η χαρά των ελαιοκαλλιεργητών σ’
όλο το νησί.
6. Το λάδι αποτελεί ένα πολυτιμότατο προϊόν,
που έπαιζε ανέκαθεν σημαντικό ρόλο στην
οικονομία του νησιού. Το ελαιόλαδο της
Λέσβου είναι φημισμένο, τόσο στο
εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό καί
χαρακτηρίζεται από τη λεπτόρρευστη υφή,
το χρυσοκίτρινο χρώμα, το εξαίρετο και
έντονο άρωμα και την πολύ καλή και λεπτή
γεύση του
