2 Esdras is an apocalyptic book in some English versions of the Bible. Tradition ascribes it to Ezra, a scribe and priest of the fifth century BC, but scholarship places its composition between 70 and 218 AD.

2. CAPUT 1
1 liber secundus Esdrae prophetae, filii Saraiae, filii
Azariae, filii Helchiae, filii Sadamiae, filii Sadoc, filii
Achitob,
2 filii Achias, filii Phinees, filii Heli, filii Amariae, filii
Aziei, filii Marimoth, filii Arna, filii Ozi, filii Borith,
filii Abisei. qui fuit Phinees, filii Eleazar,
3 Aharon de tribu Levi. qui captus est in terra Medorum,
regnante Artaxerxe rege Persarum.
4 Et factum est verbum Domini ad me, dicens:
5 Vade, et ostende populo meo facinora ipsorum, et filiis
eorum iniquitates quas in me admiserunt. ut filiis suis
narrent;
6 Quia peccata patrum eorum creverunt in eis, quia
obliti sunt mei, et sacrificaverunt diis alienis.
7 nonne ego eos eduxi de terra Aegypti de domo
servitutis? ipsi autem inritaverunt me et consilia mea
spreverunt.
8 Detrahe capillos capitis tui, et projice super eos omne
malum: non enim obedientes sunt legi meæ, sed populus
exasperans est.
9 usquequo eos sustinebo, quibus tanta bona feci?
10 reges multos propter eos subverti. Pharaonem cum
pueris suis et omnem exercitum eius percussi.
11 omnes gentes a facie eorum perdidi et in oriente
provinciarum duarum populos Tyri et Sidonis dissipavi
et omnes adversarios eorum interfeci.
12 loquere ad eos dicens haec dicit Dominus
13 Te per mare duxi et in principio tibi amplum et tutum
iter; ducem vobis dedi Moysen et Aaron sacerdotem.
lucem vobis per columnam ignis praestiti et magna
mirabilia feci in vobis. vos autem mei obliti estis, dicit
Dominus.
15 haec dicit Dominus omnipotens: coturnix vobis in
signo fuit. Dedi vobis tentoria ad cautelam vestram;
16 et non triumphastis in nomine meo de inimicis vestris,
sed usque in hodiernum diem murmuratis.
17 ubi sunt beneficia quae praestiti vobis? cum esuriretis
et sitiretis in deserto, non clamastis ad me;
18 dicentes: Ut quid nos in desertum istud adduxisti
interficere nos? melius nobis fuerat servire Aegyptiis
quam mori in deserto hoc.
19 Misertus sum tui luctus, et dedi te manna ad
comedendum. sic panem angelorum manducastis.
20 nonne cum sitientes scindebam petram, et ad
abundantiam tuam aquae effluxerunt? propter aestum
folia arborum vos texi.
21 divisi vobis terras pingues, Chananeos et Ferezeos et
Philistheos a facie vestra proieci. quid faciam vobis
adhuc? dicit Dominus.
22 haec dicit Dominus omnipotens, cum essetis in
deserto in flumine Amorrhæi, sitientes et blasphemantes
nomen meum,
23 non ignem vobis pro blasphemiis dedi, sed lignum in
aqua jeci, et flumen dulce feci.
24 quid tibi faciam, Iacob? noluisti me obaudire Iuda:
convertam me ad alias gentes, et dabo eis nomen meum,
ut custodiant praecepta mea.
25 quoniam me dereliquistis, et ego vos derelinquam;
Cum vultis mihi misereri vobis, non miserebor vestri.
26 Cum invocabitis me, non exaudiam vos: polluistis
manus vestras sanguine, et pedes vestri velociter sunt ad
faciendam homicidium. quae gloria; et vide populum
venientem ab oriente.
39 quibus dabo principes Abraham et Isaac et Iacob et
Oseam et Amos et Micheam et Ioel et Abdiam et Ionam
40 Nahum, et Abacuc, Sophonias, Aggeus, Zacharias, et
Malachias, qui vocatur et angelus Domini.
CAPUT 2
1 Hæc dicit Dominus: Qui eduxi populum istum de
servitute, et dedi eis præcepta mea per servos prophetas;
quem noluerunt audire, sed consilia mea spreverunt.
2 Dicit eis mater quae genuit eis : Ite, filii ; ego enim
vidua sum et derelicta.
3 Eduxi vos cum laetitia. sed cum dolore et tristitia amisi
vos, quia peccastis coram Domino Deo et quod malum
est coram eo fecistis.
4 nunc autem quid faciam vobis? Vidua et desolata sum;
ite, filii, et petite misericordiam a Domino.
5 ego te, pater, testem invoco super matrem filiorum
istorum, qui noluerunt testamentum meum servare;
6 ut confundas eos et matrem eorum in direptionem, ut
non sit semen eorum.
7 dispergantur in gentes, nomina eorum deleantur a terra,
quoniam spreverunt testamentum meum.
8 Væ tibi, Assur, qui abscondis iniquos in te. popule
scelestis memento quid fecerim Sodomae et Gomorraei
9 cujus terra jacet in piceis et aggeribus cinerum, et sic
faciam eis qui non audiunt me, dicit Dominus
omnipotens.
10 haec dicit Dominus ad Esdram dic populo meo quod
dabo eis regnum Hierusalem quod dedissem Israheli
11 Et assumam mihi gloriam eorum, et dabo haec
tabernacula æterna quæ præparaveram eis.
12 lignum vitae erit illis in odore unguenti; non
laborabunt, neque laborabunt.
13 Ite, et accipietis : rogate vobis dies paucos ut
minorentur : jam paratum est vobis regnum : vigilate.
14 testare testare caelum et terram. contrivi enim malum
et creavi bonum, quoniam vivo ego, dicit Dominus.
15 mater, conplectere filios tuos, educa illos cum laetitia,
confirma pedes eorum sicut in columna: quia te elegi,
dicit Dominus.
16 et resuscitabo mortuos de locis suis et de monumentis
educam illos, quoniam cognovi nomen meum in Israel.

3. 17 noli timere, mater filiorum, quoniam te elegi, dicit
Dominus.
18 In auxilium tuum mittam servos meos Esay et
Ieremiam, quorum consilio sanctificavi et praeparavi tibi
duodecim arbores oneratas variis fructibus,
19 Et totidem fontes lacte et melle manantes, et septem
montes fortes, super quos germinant rosae et lilia,
quibus implebo filios tuos gaudio.
20 fac iudicium viduae et iudica pupillo da pauperi
pupillo defende nudum vestite
21 Sana contritos et infirmos, ne derideas claudum,
defende debilem, et cæcus in conspectum cordis mei
veniat.
22 Serva senex et puer in muris tuis.
23 Ubicumque inveneris mortuos, tolle eos et sepeli, et
dabo tibi primum in resurrectione mea.
24 Sede, populus meus, et requiesce, quia adhuc venit
requies tua.
25 Nutrix bona, nutri filios tuos; pedibus stabunt.
26 servos quos tibi dedi, nemo ex eis interiet; de numero
enim tuo requiram eos.
27 Noli fatigari : cum enim venerit dies tribulationis et
tristitiae, alii flebunt et dolebunt, tu autem eris hilaris et
abundabis.
28 zelabunt gentes et nihil adversum te poterunt, dicit
Dominus.
29 manus meae tegent te, ne filii tui gehennam videant.
30 Exsulta, mater, cum filiis tuis; liberabo te, dicit
Dominus.
31 filios tuos dormientes memorare, quoniam ego eos
educam de latibulis terrae et misericordiam cum illis
faciam, quoniam misericors sum, dicit Dominus
omnipotens.
32 Amplectere filios tuos, donec veniam, et miserebor
illis: quoniam exuberant putei mei, et gratia mea non
deficiet.
33 ego Ezra accepi praeceptum Domini in monte Oreb
ut vadam ad Israhel. ad quos cum venissem,
reprobaverunt me et spreverunt mandatum Domini.
34 Ideoque vobis dico, gentes, quae auditis et intellegitis:
expectate pastorem vestrum, requiem æternam dabit
vobis. prope est enim, qui venturus est in fine saeculi.
35 Estote parati ad mercedem regni, quia lux perpetua
lucebit vobis in sæcula sæculorum.
36 fugite umbram saeculi huius, accipite iucunditatem
gloriae vestrae. ego testor palam salvatorem meum.
37 Accipite donum quod vobis datur, et gaudete, gratias
agentes ei qui vos ad regnum cæleste duxit.
38 surgite et state et videte numerum signatorum in
convivio Domini.
39 qui de umbra saeculi transtulerunt.
non quasi me dereliquistis, sed vos ipsos, dicit Dominus.
28 haec dicit Dominus omnipotens: non oravi te ut
patrem filiorum, ut matrem filiae, et ut nutrix infantibus
suis?
29 ut eritis mihi in populum et ego sim vester Deus ut
filii mei sitis, et ego vobis in patrem?
30 ita vos collegi ut gallina filios suos sub alas suas.
proiciam vos a facie mea.
31 oblationes mihi cum obtuleritis, avertam faciem
meam a vobis; dies enim festos vestros et neomenias et
circumcisiones carnis repudiavi.
32 ego misi pueros meos prophetas ad vos, quos
acceptos interfecistis et laniastis corpora illorum,
quorum sanguinem exquiram, dicit Dominus.
33 haec dicit Dominus omnipotens: domus vestra
deserta est, proiciam vos sicut ventus stipulam.
34 et filii procreationem non facient. quoniam
mandatum meum vobiscum neglexerunt et quod malum
est coram me fecerunt.
35 tradam domus vestras populo venienti. qui a me non
audistis, sed me credent. quibus signa non feci, sic
facient quae praecepi illis.
36 Prophetas non vident, et peccata sua memorabuntur,
et agnoscent eos.
37 testor populi venientis gratiam, cuius parvuli exultant
cum laetitia: et me non videntes oculis corporalibus,
spiritu tamen credunt quod dico.
38 Et nunc, frater, ecce! et accepistis splendidas tunicas
a Domino.
40 Numera tua Sion, et conclude candidatos tuos, qui
legem Domini conpleverunt.
41 filiorum tuorum, quos optabas, plenus est numerus;
roga imperium Domini, ut sanctificetur populus tuus, qui
vocatus est ab initio.
42 ego Ezra vidi in monte Sion turbam magnam, quam
numerare non potui, et omnes canticis conlaudabant
Dominum.
43 Et erat in medio eorum iuvenis excelsus statura
ceteris omnibus, et in singulis capitibus singula ponebat
diadema, et sublimior erat; quod valde miratus sum.
44 Et interrogavi angelum, et dixi : Quid sunt isti,
domine ?
45 qui respondens dixit mihi: hii sunt qui mortalem
tunicam deposuerunt et inmortalem sumpserunt et
confessi sunt nomen Dei; nunc coronantur et accipiunt
palmas.
46 et dixi ad angelum: ille iuvenis quis est, qui eis
coronas inponit et palmas in manus tradit?
47 qui respondens dixit mihi: ipse est Filius Dei, quem
in saeculo confessi sunt. ego autem magnificare eos
coepi, qui fortiter pro nomine Domini stabant.
48 dixit autem ad me angelus vade et adnuntia populo
meo qualia et quanta mirabilia Domini Dei tui vidisti
CAPUT III
1 Anno tricesimo primo post contritionem civitatis in
Babylone fui, et turbatus sum in strato meo, et
cogitationes meae ascenderunt super cor meum;

4. 2 Quia vidi desolationem Sion, et opes eorum qui
habitant in Babylone.
3 et commotus est spiritus meus, et coepi loqui verba
timore Altissimi et dixi:
4 Domine, qui dominaris, ab initio locutus es, cum
plantasti terram, et teipsum solum, et præcepisti populo
meo:
5 et dedisti corpus Adae sine anima, quod erat factura
manuum tuarum, et insuflasti in eum spiritum vitae, et
factus est vivens coram te.
6 et induxisti eum in paradisum, quem plantavit dextera
tua antequam terra adventaret.
7 eique mandasti ut diligas viam tuam quam
praevaricatus es et statim posuisti mortem in eo et in
generationibus eius ex quibus gentibus et tribus et
populis et cognatis suis
8 Et ambulavit omnis populus in voluntate sua, et fecit
mirabilia coram te, et despexerunt mandata tua.
9 et iterum, iterum processu temporis adduxisti diluvium
super eos qui habitant in hoc mundo, et disperderes eos.
10 et factum est in uno casui eorum, sicut Adae mors sic
et his diluvium.
11 dereliquisti autem ex his unum Noe cum domo sua;
ex quo omnes iusti.
12 Et factum est, cum multiplicati essent qui inhabitant
super terram, et fecerant filios multos, et populus
magnus, incipientes iterum esse impii a prioribus.
13 Cum autem male vixerunt coram te, elegi te ex eis
virum, cui nomen erat Abraham.
14 Ipsum dilexisti, et demonstrasti ei voluntatem tuam
solius.
15 et pepigisti cum eo pactum sempiternum, promittens
ei quod non reliqueris semen eius.
16 et dedisti ei Isaac, et Isaac, et dedisti Iacob et Esau.
Jacob autem, elegisti eum ad te, et ab Esau, et factus est
Iacob in multitudine magna.
17 et factum est cum educeres semen eius ex Aegypto,
et adduxisti eos super montem Sina.
18 et inclinasti caelos, constituisti terram, * commovisti
universam terram, et tremere fecisti abyssos, et
conturbasti saeculum saeculi.
19 Et transivit gloria tua portas quattuor, ignis et terrae
motus et spiritus et frigoris; ut dares semini Jacob legem,
et generationi Israel diligentiam.
20 et non abstulisti ab eis cor nequam, ut lex tua fructum
afferat in eis.
cor enim malignum baiulans primus Adam transgressus
et victus est. et omnes qui ex eo nati sunt.
22 Sic facta est permanens infirmitas; et lex in corde
populi cum malignitate radicis; ita discesserunt boni, et
adhuc mali morati sunt.
23 Et transierunt tempora, et finiti sunt anni: tunc
suscitasti te servum nomine David:
24 quam iussisti aedificare civitatem nomini tuo et
offerre tibi incensum et oblationes in ea.
25 Hoc autem factum est cum multis annis, et qui
habitabant in civitate, dereliquerunt te;
26 Et fecit per omnia sicut Adam, et omnes generationes
ejus: erant enim et ipsi cor nequam.
27 Et dedisti civitatem tuam in manu inimicorum
tuorum.
28 Numquid ergo meliores sunt isti qui inhabitant
Babylonem: propterea dominantur Sion?
29 et cum venissem illuc, et vidi sine numero impietates,
et vidisset anima mea multos malefactores in tricesimis
istis. aurem tuam, ut dereliquit me cor meum.
30 Vidi enim quomodo pateris eos peccantes, et
pepercisti malignis: et perdidisti populum tuum, et
servasti inimicos tuos, et non significasti.
31 non memini me quomodo haec relinquerentur: si ergo
sunt ex Babylone meliores quam Sion?
32 aut est alius populus qui cognovit te praeter Israhel?
aut quae generatio sic credidit testamentum tuum sicut
Iacob?
33 quorum merces non conparuit neque labor
fructificavit; pertransiens enim pertransivi in gentibus, et
vidi abundantes eas et non memorantes mandatorum
tuorum.
34 appende nunc in statera malitiam nostram, et ipsorum
qui habitant in mundo. et non invenietur nomen tuum
nisi in Israel.
aut quando non peccaverunt in conspectu tuo qui
habitant terram? aut quae gens sic observavit mandata
tua?
36 Invenies Israel ex nomine mandata tua custodisse;
gentes autem non.
CAPITULUM 4
1 Et misit ad me angelus, cui nomen Uriel:
2 et dixit: exiit cor tuum in hoc mundo, et
comprehendere cogitas viam Altissimi?
3 Et dixi: Etiam Domine. et respondit ad me et dixit:
tribus modis missus sum ostendere tibi et tres
similitudines coram te proponere;
4 Quod si dixeris mihi: et viam, quam vis videre,
ostendam tibi, et ostendam tibi unde veniat cor pravum.
5 et dixi: loquere, dominus meus. Et dixit ad me : Vade,
et appende mihi ignem : et metire me flante vento, et
revoca me die praeterita.
6 et respondi et dixi: quis potest homo hoc facere, ut
interroges de me?
7 Et dixit ad me: Si interrogo ego te, quam magnae
mansiones in medio mari, aut quot fontes sunt in
principio abyssi, aut quot fontes super firmamentum
sunt, aut quae sunt exitus aquarum. paradisum;
8 forte diceres mihi: in abyssum non descendi, nec in
infernum adhuc, nec in caelum umquam ascendi.

5. 9 nunc autem non interrogavi te nisi de igne et vento, et
diem per quem transisti, et a quibus separari non potes,
et nihil mihi dabis de eis.
10 dixitque ad me: tua sunt, et quae apud te sunt, nescis;
11 quomodo ergo poterit vas tuum viam Altissimi
comprehendere, et nunc exterius corrupto mundo
intelligere corruptionem manifestam in conspectu meo?
12 et dixi ad eum : melius est nos omnino non esse,
quam adhuc vivere in iniquitate, et pati, et nescire unde
sit.
13 et respondit ad me et dixit: veni in saltum in campum,
et consilium fecerunt arbores;
14 et dixerunt: Venite, eamus et pugnabimus contra
mare, ut recedat ante nos, et faciamus nos ultra silvas.
15 Et inierunt consilium maris similiter, et dixerunt:
Venite, ascendamus et subiciamus silvas campi, ut et ibi
faciamus nobis aliam regionem.
16 Incassum cogitatus silvæ; venit enim ignis et
consumpsit eam.
17 similiter et cogitatus fluctuum maris, stetit enim
harena et prohibuit eam.
18 Si esses inter duo ista, quem incipis iustificare? aut
quem condemnas?
19 et respondi et dixi: utrique vanam cogitationem
cogitaverunt, terra enim data est silvae, et locus maris
portans flumina.
20 et respondit ad me et dixit: tu recte iudicas; cur autem
et teipsum non iudicas?
21 sicut enim terra data est silvae et mare flumina eius,
sic qui inhabitant terram nihil intellegunt nisi quod super
terram est; qui supra altitudinem caelorum sunt.
22 Et respondi et dixi: Obsecro, Domine, intellegam;
23 non enim de sublimibus curiosus esse voluimus, sed
transeuntium cotidie scilicet, propter quod in
opprobrium gentibus tradetur Israel, et propter quam
causam populus, quem dilexisti, datur. ad gentes inpias,
et patrum nostrorum irrita nulla est lex, et scripta inutilia
fiunt,
24 Et transimus de mundo sicut locustæ, et vita nostra
est stupor et timor, et non sumus digni ad misericordiam
consequendam.
25 Quid ergo faciet nomini eius, quo vocati sumus?
horum rogavi.
26 et respondit ad me et dixit: si quaeras, eo magis
miraberis; mundus enim ieiunat transire;
27 et non capit quae iustis repromittuntur in posterum:
plenus est enim hic mundus iniquitatibus et
infirmitatibus meis.
28 de hoc autem ngs qua me rogas, referam ; Seminatur
enim malum, et nondum venit perditio eius.
29 Si ergo non inversus est quod seminatum est, et
discesserit locus ubi seminatum est malum, non potest
venire qui seminatum est bonum.
30 granum enim seminis mali seminatum est in corde
Adam ab initio, et quanta impietas usque ad tempus illud?
et quantum dabit adhuc, donec veniat tempus triturandi?
31 apud te autem cogita, granum mali seminis quantum
fructum impietatis generaverit.
32 Cum autem exscindentur spicae, quarum non est
numerus, quam magnam aream incipient facere?
33 et respondi et dixi: quo et quando haec? quare modici
et mali anni nostri?
34 et respondit ad me dicens noli festinare supra
Altissimum est enim festinatio tua inanis est super eum
quoniam multum excessisti
35 nonne de his interrogaverunt animae iustorum in
promptuariis suis dicentes: usquequo spero sic? quando
venit fructus areae mercedis nostrae?
36 Ad haec autem respondens Urihel archangelus dixit:
“ Etiam cum impletur numerus seminum in vobis, ipse
enim ponderavit mundum in statera.
37 In mensura mensus est tempora; numero autem
dinumeravit tempora. nec se movebit nec excitabit
donec dicta mensura impleatur.
38 et respondi et dixi: dominator domine, sed et nos
omnes pleni sumus impietate.
39 et forte propter nos area justorum non impleta est
propter peccata habitantium in terra.
40 et respondit ad me et dixit: vade ad praegnans et pete
ab ea in qua confecerit novem menses suos, si ultra in
utero habeat partus eius.
41 et dixi: non potest, domine. Et dixit ad me : In inferna
gazophylacia animarum sunt sicut vulva feminae;
42 Sicut enim festinat parturiens fugere necessitatem
partus, sic haec festinant tradere ea quae committuntur.
43 { Ab initio vide quid volueris videre, annuntietur tibi.
44 et respondi et dixi: si inveni gratiam in oculis tuis, et
si fieri potest, et si occurro,
45 { Ostende ergo mihi si quid sit futurum quam quod
praeteritum est, aut plus, quam futurum est.
46 Praeterita scio, sed quid futurum sit nescio.
47 et dixit ad me : Sta a dextris, et exponam tibi.
48 Et stabam, et vidi, et ecce transiit ante me clibanus
calefactibilis: et vidi, et ecce stabat fumus.
49 Post hæc transiit ante me nubem aquosam, et demisit
pluviam multam in tempestate. et cum transisset impetus
pluviae, manserunt guttae;
50 et dixit ad me: vide apud temetipsum; sicut pluvia
plus quam guttae, et sicut ignis plus quam fumus; sed
remanent guttae et fumus: sic plus, quod praeteritum est,
plus exceditur.
51 et oravi et dixi: vivo, putas, usque ad illud tempus?
aut quid fiet in diebus illis?
52 respondit ad me et dixit: de signis de quibus me
perrogas, ex parte possum tibi dicere: de vita autem tua
non sum missus dicere tibi. nescio enim.

6. CAPITULUM 5
1 Verumtamen venientes signa, ecce venient dies, et
capientur qui inhabitant super terram; multa et
nudabuntur, et sperabunt in terra;
2 Sed augebitur iniquitas super id quod nunc vides, aut
quod audisti.
3 Terram quam nunc vides habere radicem, et subito
videbis.
4 Si autem Altissimus vivere det te, videbis post tubam
tertiam, quod repente sol fulgebit in nocte, et luna ter in
die:
5 et de ligno sanguis stillabit, et lapis dabit vocem suam,
et turbabitur populus;
6 et reget quem non sperant qui inhabitant super terram;
et volatilia conmigrationem facient simul;
7 et mare Sodomitum pisces reiciet. et clamorem faciet
in nocte, quam non noverunt multi, sed omnes vocem
eius audient.
8 Et erit in multis locis confusio, et iterum ignis emittitur,
et ferae mutabunt loca sua, et mulieres menstruatae
monstrabunt;
9 et aquae salsae invenientur in dulci, et omnes amici
invicem destruent; tunc se abscondet, et intellectus se
subtrahet in thalamum suum;
10 et quæretur a multis, et non inveniatur: tunc
multiplicabitur iniquitas et incontinentia super terram.
11 et interrogabit et terra una et dicet iustitia quae fecit
iustum abiit per te? Et dicet : Non.
12 Simul homines sperabunt, et nihil obtinebunt:
laborabunt, et viae eorum non prosperabuntur.
13 Ostendere tibi signa quæcumque permiseris. et si
iterum oraveris, et fleas sicut nunc, et etiam dies
ieiunans, majora audies.
14 et evigilavi, et corpus meum horruit valde, et anima
mea turbata est ut deficeret.
15 Et tenuit me angelus, qui loquebatur mecum, et
confortavit me et statuit me super pedes meos.
16 Et factum est in nocte secunda, et venit ad me
Salathiel princeps populi, dicens: Ubi fuisti? et quare
tristis est facies tua?
17 nescis quoniam tibi creditus est Israhel in terra
captivitatis eorum
18 exsurge ergo et gusta panem alicuius, et ne
derelinquas nos sicut pastor gregem suum in manibus
luporum malignorum.
19 et dixi ad eum: vade a me et non ad me accedas. Et
audivit quid locutus sum, et recessit a me.
20 et ego ieiunavi diebus septem ululans et plorans, sicut
mihi mandavit Urihel angelus.
21 et factum est post dies septem, et iterum cogitationes
cordis mei molestae erant mihi valde.
22 et resumpsit anima mea spiritum intellectus, et coepi
loqui cum Altissimo adhuc.
23 et ait domine dominaris de omnibus lignis terrae et de
cunctis arboribus eius elegi te vitem unam
24 Et inter omnes terras orbis terrarum, elegi te foveam
unam, et inter omnes flores ejus lilium unum.
25 Et ex omnibus profundis maris implesti te unum
flumen, et omnium civitatum aedificatarum sanctificasti
tibi Sion.
26 Et ex omnibus avibus quae creata sunt te nominasti
columbam unam: et ex omnibus animantibus quae factae
sunt tibi unam ovem;
27 Et inter omnes populos, unum te populum acquisisti:
et huic populo, quem dilexisti, legem dedisti omnibus
probatam.
28 Et nunc, Domine, cur tradidisti unum populum multis?
et super unam radicem parasti alios, et cur dispersisti
unicum tuum populum in multis?
29 et conculcaverunt qui contradicebant sponsionibus
tuis, et testamentis tuis non credentes.
30 Si tantum oderis populum tuum, et affligas eos manu
tua.
31 Cum autem hæc verba locutus sum, angelus qui nocte
veniebat ad me, missus est ad me.
32 et dixit ad me: Audi, et ego docebo te; Audi verbum
quod dico, et narrabo tibi amplius.
33 et dixi: loquere, dominus meus. Et dixit ad me:
Contristatus es in mente propter Israel: diligis illum
meliorem quam fecit qui fecit?
34 et dixi: non, Domine: sed dolor nimis locutus sum:
quoniam renes mei contriverunt me omni hora, dum
laboro comprehendere viam Altissimi, et exquirere
partem iudicii eius.
35 et dixit ad me: non potes. Et dixi : Quare Domine ?
unde ergo natus sum? aut quare non fuit in utero matris
meae sepulchrum meum, ut non viderem laborem Iacob
et laborem stirpis Israel?
36 et dixit ad me: recense me quae nondum sunt, collige
me scoriam quae sparsa est;
37 Aperi mihi clausi, et educ me ventos, qui in eis sunt
clausi, ostende mihi vocis imaginem: et tunc annuntiabo
tibi quod laboras scire.
38 et dixi: dominator domine, quis enim potest haec
scire, nisi qui cum hominibus habitationem non habet?
39 ego autem insipiens sum quomodo ergo possum
dicere de quibus me interrogas
40 et dixit ad me: quomodo non potes facere omnia quae
dixi, sic non poteris invenire iudicium meum aut finem
caritatis quem pro populo meo promisi.
41 et dixi: ecce, domine, tu autem prope es his qui in
fine sunt, et quid facient qui ante me sunt aut nos aut qui
post nos?
42 et dixit ad me: coronae adsimilabo iudicium meum.
43 et respondi et dixi: non posse facere quae facta sunt
et nunc sunt et quae futura sunt. ut iudicium tuum citius
ostendes?

7. 44 et respondit ad me et dixit: non potest creatura
festinare super factorem. nec eos simul, qui in eo creati
fuerint, teneat mundus.
45 et dixi sicut dixisti servo tuo quia tu, qui das vitam
omnibus, vivificasti et creaturae quam creasti, et portavit
eam creatura; nunc statim adesse.
46 et dixit ad me: interroga matricem mulieris et dices
ad eam: “Si paries, quare non simul, sed per unum?
Rogate ergo eam, ut decem filii sint statim n.
47 Et dixi : Non potest : sed oportet facere per spatium
temporis.
48 et dixit ad me: et ego dedi matricem terrae his qui
seminantur in ea, temporibus suis.
49 Sicut enim puer parvulus non peperit ea quae sunt
senioris, sic disposui mundum quem creavi.
50 et rogavi et dixi: quia iam dedisti mihi viam, pergam
loqui coram te; mater enim nostra, de qua dixisti mihi,
quod iuvenis est, iam appropinquat ad senectutem.
51 et respondit ad me et dixit: interroga quae parit, et
dicet tibi.
52 Dic ei : Quare hi quos genuisti nunc, sicut antea, sed
statura minus ?
53 et dicet tibi et ipsa: aliter sunt qui in iuventute virtutis
nati sunt, et aliter qui in tempore senectutis deficiente
vulva nati sunt.
54 Videte ergo et vos, quod minores estis, quam qui ante
vos fuerunt.
55 et sic sunt qui post vos minus quam vos estis sicut
creaturae quae iam incipiunt esse senescunt et
transierunt robur iuventutis.
56 et dixi: Domine, si inveni gratiam in oculis tuis,
ostende servo tuo per quem visitas creaturam tuam.
CAPUT VI
1 et dixit ad me in principio cum terra fieret antequam
fines mundi steterunt aut venti flaverunt
2 antequam tonitruum fieret atque inluminaretur nec
umquam fundamenta paradisi iacerentur
3 Priusquam viderentur speciosi flores, aut in perpetuum
mobiles potentiae constitutae, antequam innumerabilis
multitudo angelorum conveniret,
4 Aut certe antequam mensurae firmamenti
nominarentur altitudines caeli, aut semper in Sion
calebant caminis;
5 et antequam anni quaererentur, aut semper inventa
sunt in nunc peccantium, antequam signarentur qui
fidem thesauri congregaverunt:
6 Haec ego considerabam, et per me solum facta sunt
omnia, et per nullum alium: per me quoque, et per alium
finientur.
7 et respondi et dixi: quae est separatio temporum? aut
quando prioris finis, et sequentis initium?
8 dixitque ad me ab Abraham ad Isaac quando nati sunt
ex eo Iacob et Esau tenebat manus Iacob primum
plantam Esau
9 finis enim saeculi Esau, et principium sequentis Iacob.
10 et manus hominis inter calcaneum et manum hominis:
aliud interroga, Ezra, non interroges.
11 et respondi et dixi: dominator domine, si inveni
gratiam in oculis tuis.
12 Ostende, obsecro, servo tuo finem signorum tuorum.
13 { Et respondit, et dixit mihi: Sta super pedes tuos, et
audi vocem magnam sonantem.
14 Et erit : sicut motus magnus ; locus autem, ubi stas,
non movebitur.
15 Ideoque cum loquitur, nolite timere: finis enim, et
fundamentum terræ intelligitur.
16 Quare? horum enim sermo tremit et movetur: scit
enim horum finem esse mutandum.
17 Factum est autem, cum audissem, surrexi super pedes
meos, et audivi, et ecce erat vox loquens, et vox erat
quasi vox aquarum multarum.
18 et dixit: Ecce dies veniunt, et incipiam adpropinquare,
et visitare habitantes in terra,
19 et visitabo super eos quid laederent iniustitiae suae et
cum impleta fuerit afflictio Sion
20 Et cum completus fuerit mundus, qui evanescere
coeperit, tunc ostendam signa hæc : aperientur libri ante
firmamentum, et videbunt omnes simul.
21 Et loquentur filii anniculi in vocibus suis: prægnantes
pariunt infantes trium vel quatuor mensium, et vivent et
resurgent.
22 Et subito seminata apparebunt semina, subito plena
erunt vacua.
23 et tuba canet cum sono, quam cum omnes audierint,
subito timebunt.
24 In tempore illo pugnabunt amici quasi hostes ad
invicem, et timebunt terra cum his qui habitant in eo:
fontes fontium stabunt, et non deficient in horis tribus.
25 Quisquis ex his omnibus quæ locutus sum tibi,
effugiet, et vide salvationem meam, et finem mundi tui.
26 Et videbunt viri qui suscepti sunt, qui mortem non
gustaverunt a nativitate sua: et cor incolarum mutabitur,
et in alium sensum convertetur.
27 delebitur enim malum et extinguetur dolus.
28 Florebit autem fides, vincetur corruptela, et
ostendetur veritas quæ sine fructu fuit.
29 et cum ille loqueretur mihi et ecce, paulatim
considerabam eum, ante quem stabam.
30 Et dixit ad me haec verba; Veni ut ostenderem tibi
tempus noctis venturi.
31 Si adhuc plus rogaveris, et iterum ieiunas septem
diebus, maiora tibi referam in die quam audivi.
32 Quia apud Altissimum audita est vox tua: vidit enim
Fortis iustitiam tuam, vidit et pudicitiam tuam, quam
habuisti ab adulescentia tua.

8. 33 et propter hoc misit me ut ostenderem tibi haec
omnia et dicerem tibi confide et noli timere
34 et noli festinare cum praeteritis temporibus cogitare
vana, ut non festines ab novissimis temporibus.
35 Et factum est post hæc, et flevi iterum, et similiter
ieiunavi septem diebus, ut implerem tres hebdomades
quas dixit mihi.
36 et factum est in octava nocte, et cor meum iterato
turbabatur in me et coepi loqui coram Altissimo.
37 inflammabatur enim spiritus meus valde et anima
mea anxiabatur.
38 et ego dixi domine tu locutus es ab initio creaturae
usque ad diem primum et sic dixisti Fiat caelum et terra;
et opus perfectum erat verbum tuum.
39 Tunc erat spiritus, et tenebrae, et silentium undique;
vox hominis nondum formata.
40 Tunc præcepisti ut benedixisti de thesauris tuis, ut
appareat opus tuum.
41 et in die secundo iterum creasti spiritum firmamenti
et imperasti ei ut divideret et divisionem faceret inter
aquas, ut pars una ascenderet, altera deorsum maneret.
42 Tertio die imperasti ut in septima parte terræ
congregentur aquæ: sex partes siccasti, et conservasti
eas, ut ex his sint quaedam plantata a Deo, et culta, ut
serviant tibi.
43 Ut enim verbum tuum factum est, opus factum est.
44 illico enim fructus innumerabiles, et delectationes
multae et variae gustui, et flores incommutabilis coloris
et odoris miri odoris: et hoc factum est die tertia.
45 Quarta die imperasti ut sol luceret, et lunam
illuminaret, et stellae essent in ordine:
46 Et mandasti eis ut servirent homini, quod erat
faciendum.
47 Quinto die dixisti septimam partem, ubi congregatae
sunt aquae, ut faceret animalia, volatilia et pisces: et ita
factum est.
48 aqua enim muta et sine vita ad imperium Dei viventia
peperit, ut omnes homines laudarent mirabilia tua.
49 et constituisti duo animalia, unum quod vocasti
Henoch et alterum Leviathan.
50 et separasti alterum ab altero : septima enim pars, ubi
scilicet aqua congregata erat, utrumque non teneret.
51 Henoch dedisti partem unam, quae siccata est tertio
die, ut inhabitet in eadem parte, in qua sunt montes mille.
52 Leviathae autem dedisti septimam partem humidam.
et servasti quem vis, et quando.
53 sexto die imperasti terrae, ut in conspectu tuo pariat
bestias et iumenta et reptilia;
54 et post hos, Adam, quem fecisti dominum universae
creaturae tuae: ex ipso sumus omnes, et populus quem
elegisti.
55 haec omnia coram te Domine locutus sum quia
propter nos fecisti mundum
56 et reliquos populos, qui veniunt et de Adam, dixisti
nihil esse, sed similem esse sputo: et assimilasti
abundantiam eorum usque ad guttam quae de vase cadit.
57 Et nunc, Domine, ecce istae gentes quae in nihilum
deputatae sunt dominari nostri et devorare nos.
58 nos autem populus tuus quem vocasti primogenitum,
unigenitum, aemulatorem, carissimum, traditi sumus in
manibus eorum.
59 Si enim nunc factus est mundus, quare non habemus
hereditatem cum mundo? usquequo hoc sustinebit?
CAPITULUM 7
1 Et cum consummassem verba hæc, missus est ad me
angelus qui noctes ante me misit.
2 et dixit ad me: Surge, Ezra, et audi verba mea, quae
veni nuntiare tibi.
3 et dixi: loquere, dominus meus. et dixit ad me: mare
positum est in latitudine, ut sit altum et magnum.
4 Sed aditus erant angustis ac flumini;
5 Quis ergo potest exire in mare ut videret eum, et
regeret eam? si non per angustias, quomodo in
latitudinem venire potuit?
6 Est etiam aliud; Civitas aedificata est, et posita super
latitudinem, et plena est omnibus bonis.
7 Angustus est introitus ejus, et positus in ruinam
periculosa, quasi ignis a dextris et a sinistris;
8 Vna autem via inter utrumque, etiam inter ignem et
aquam, tam exiguum est, ut non possit ne illico quispiam
egrediatur.
9 Si hæc civitas nunc data est homini in hæreditatem, si
non transibit ante eam periculum, quomodo accipiet
hanc hæreditatem ?
10 Et dixi: Sic est, Domine. Et dixit ad me: Sic et pars
Israel est.
11 quia propter eos feci mundum, et cum praevaricatus
sit Adam praecepta mea, tunc statutum est quod nunc
factum est.
12 tunc angustiae saeculi introitus, tristitiae et aerumnae
pleni; pauci et mali;
nam maioris saeculi introitus spatiosi et securi et
facientes inmortalitatis fructum.
14 Si ergo non intrabunt qui vivunt angusta ista et vana,
non possunt recipere quae reposita sunt.
15 nunc ergo tu quare conturbaris, corruptibilis cum sis?
et quid moveris tu, cum sis mortalis?
16 Cur non cogitasti hoc potius quod futurum est, quam
quod praesens est?
17 et respondi et dixi: domine dominator, tu ordinasti in
lege tua ut iusti hereditabunt haec, impii autem peribunt.
18 Sed justi angustiae patientur, et sperabunt in
latitudine: quia angusta passi sunt qui impie egerunt, et
non videbunt latitudinem.
19 Et dixit ad me. Non est iudex super Deum, et non est
intelligens super Altissimum.

9. pereant enim multi praesentes, quam neglegatur quae
anteposita est Dei lex.
21 mandans enim mandavit Dominus venientibus
quando venerunt, quid facientes viverent, et quid
observantes non punirentur.
22 hii autem non sunt persuasi et contradixerunt ei. sed
auscultabat eum, et vana cogitabat;
23 et decepti sunt in iniquitatibus suis. et de Altissimo,
quia non est; et vias eius non cognoverunt;
24 et legem ejus spreverunt, et testamenta ejus
negaverunt. in præceptis eius fideles non sunt, et opera
eius non fecerunt.
25 propter hoc, Ezra, vacua vacuis et plena plenis.
26 Ecce tempus veniet, ut signa quae dixi tibi haec erunt,
et sponsa apparuerit, et apparebit egrediens, quod nunc
sublatum est de terra.
27 Et quicumque liberatus est a malis, videbunt
mirabilia mea.
revelabitur enim filius meus Jesus cum his qui cum eo
sunt, et qui relicti sunt annis quadringentis.
29 Post hos annos morietur filius meus Christus, et
omnes homines qui habent vitam.
30 et convertetur saeculum in antiquum silentium diebus
septem sicut in prioribus initiis, ita ut nemo
derelinquatur.
31 et post dies septem, et mundus iam non evigilans
resurget et moritur corruptus
32 Et terra reddet qui in eam dormiunt, et pulvis qui in
silentio habitant, et abscondita tradent animas quas eis
traditi sunt.
33 Et apparebit Altissimus in throno judicii, et miseria
pertransibit, et longævus erit finis.
34 Judicium autem tantum permanebit, veritas stabit, et
fides convalescet.
35 et opus subsequetur, et merces ostendetur, et
praevalebit bona operatio, et mala opera non
dominabuntur.
36 et dixi: Abraham primus oravit pro Sodomis, et
Moyses pro patribus, qui peccaverunt in deserto.
37 Et Iesus post eum in Israel in tempore Achan;
38 Samuel autem et David in interitum, et Salomon pro
his qui futuri sunt in sanctuarium:
39 et Helias pro iis qui pluviam acceperunt; et pro
mortuis, ut viveret;
40 et Ezechias pro populo in tempore Sennacherib: et
multi pro multis.
41 Sic autem nunc, quoniam increvit corruptionem, et
iniquitas increvit, oraverunt justi pro impiis, quare non
sic et nunc?
42 et respondit ad me et dixit: non est finis praesentis
vitae, ubi manet gloria multa; Ideo oraverunt pro
infirmis.
43 dies autem leti finis huius temporis et initium
inmortalitatis futurorum in quo praeteritum est
corruptibile.
44 Finita est intemperantia, abscisa est infidelitas, crevit
iustitia, orta est veritas.
45 Tunc nemo poterit misereri ejus, qui inopem est, nec
affligere eum qui vicerit.
46 et respondi et dixi: hoc est primum et novissimum
verbum meum, quia melius fuit Adamo terram non
dedisse: aut cum datum esset ei, prohibere eum a
peccato.
47 Quid enim prodest hominibus nunc in praesenti
vivere in tristitia, et post mortem quaerere supplicium?
48 o tu quid fecisti Adam? nam etsi tu peccasti, non
solus es, sed nos omnes qui ex te veniunt.
49 Quid enim nobis prodest, si promissum est nobis
inmortale tempus? s opera quae mortem fecimus ?
50 et promittitur nobis spes aeterna, cum ipsi nequissimi
vani facti sint?
51 et quoniam condita sunt nobis tabernacula salutis et
salutis, cum male vixerimus?
52 Et quoniam laus Altissimi custoditur in his qui caste
vixerunt, cum in via omnium iniquitatum
ambulaverimus?
53 et ostendetur paradisus, cuius fructus manet in
saeculum saeculi, ubi est securitas et medicina, quoniam
non intrabimus in eum?
54 (In ingratis enim locis ambulavimus).
55 et super stellas fulgebunt facies eorum qui
abstinentiam habuerunt, nostrae vero facies super
tenebras nigrae?
56 Nam, cum vixerimus, et iniquitatem fecerimus, non
cogitabamus ut incipiamus pati pro illo post mortem.
57 et respondit ad me et dixit: haec est conditio pugnae,
quam pugnabit homo qui natus est super terram.
58 quoniam si victus fuerit, patientur ut dixisti: si autem
vicerit, accipiet verbum quod dico.
59 Hæc est enim vita, quam locutus est Moyses ad
populum cum vixit, dicens : Elige tibi vitam ut vivas.
60 et non crediderunt ei neque prophetae post eum
neque me qui locutus est eis
61 ut non sit eis maeror in exitu illorum, sed in his qui
confidunt in salutem.
62 et respondi et dixi : scio , Domine , quia misericors
vocatur Altissimus , quoniam miseretur eorum qui
nondum venerant in mundum ,
63 Sed et in eos, qui convertuntur ad legem eius;
64 et quoniam patiens est, et longanimitas eorum, qui
peccaverunt, sicut creaturae eius;
65 se autem munificum esse, nam dare paratus est ubi
opus fuerit.
66 et quod multae misericordiae sit, multiplicat enim
misericordiam praesentibus et praeteritis et futuris.
67 Si enim non multiplicaverit misericordiam suam, non
permanebit in eis qui in eo hæreditatem capient.
68 si enim hoc non fecit, ut remissio eorum qui
peccaverunt iniquitates, non remaneret hominum
millesima pars hominum.

10. 69 et cum iudicaret, si non remitteret his qui verbo suo
curati sunt, et multitudinem contentionum expelleret;
70 Pauci admodum sint in multitudine innumerabili
fortassis relicti.
CAPITULUM 8
1 et respondit ad me et dixit: hoc saeculum fecit
Altissimus propter multos, futurum autem propter
paucos.
2 similitudinem tibi referam, Ezra. Sicut cum petis
terram, dicet tibi, quoniam multa fingit, ex qua vasa
fictilia fiunt, sed pulvisculus, qui ex auro venit; sic est
cursus huius saeculi.
3 Multi quidem creati sunt, sed pauci salvabuntur.
4 et respondi et dixi: absolve ergo anima intellectum et
devora sapientiam.
5 Constat enim audire, et vis prophetare: non enim habes
spatium nisi solum vivere.
6 Domine, si non patiaris servum tuum, ut oremus ante
te, et des nobis semen ad cor nostrum, et ad intellectum
nostrum, ut veniat fructus ejus; quomodo habitabit homo
corruptus, qui portat locum hominis?
7 Tu enim solus es, et unum opus manuum tuarum
omnes nos, sicut dixisti.
cum enim nunc in matrice plasmatur corpus, et praestas
membra, conservatur in igne et aqua tua creatura tua, et
novem mensibus patitur tua plasmatio tua, quae in ea
creata est.
9 id autem quod servat et quod servatur utraque
servabuntur servatione tua, et cum venerit tempus, utero
tradito quae in eo creverunt.
10 quoniam de partibus corporis, id est, de mammis, lac
dari, quod est fructus uberum;
11 ut formatum ad tempus nutriatur, donec disponas ad
misericordiam tuam.
12 justitia tua adduxisti eam, et legem tuam nutristi, et
erudisti eam in judicio tuo.
13 Mortificabis eam ut creaturam tuam, et vivificabis
eam sicut opus tuum.
14 Si ergo eum qui tanto labore plasmatus est perdes,
facile est tuo mandato ordinari, ut quod factum est,
conservetur.
15 Nunc ergo, Domine, loquar; de homine in communi,
optime nosti; sed de populo tuo, cuius causa doleo;
16 et hæreditatem tuam, propter quam causam lugeo. et
Israel, cui gravis sum; et pro Iacob, propter quem
turbatus sum;
17 Ideo incipiam orare coram te pro me et pro eis,
quoniam video casus habitantium in terra.
18 Audivi autem velocitatem judicis, qui venturus est.
19 Ideo audi vocem meam, et intellige verba mea, et
loquar coram te. Hoc est initium verborum Esdræ,
antequam ascenderet, et ego s . auxilium,
20 Domine, qui habitas in sæcula sæculorum, qui
conspicis de sursum in cælo et in aere;
21 Cuius thronus inaestimabilis est; cuius gloria non
comprehenditur; coram quo stant agmina Angelorum
cum tremore,
22 quorum servitus est in vento et igne. cuius sermo
uerax est et dicta constans; cuius prae- ceptum validum
est et praescriptum terribile.
23 quorum aspectus profunditates siccat, et indignatio
tabescere facit montes. quod est verum testimonium.
24 Exaudi orationem servi tui, et auribus percipe
deprecationem creaturae tuae.
25 dum enim vivo loquar et dum sapio respondeam.
26 Ne aspicias populi tui delicta. sed super eos qui tibi
in veritate serviunt.
27 nec adtendas impie agentium studia, sed qui tua
testimonia cum doloribus custodierunt.
28 neque cogites qui in conspectu tuo false conversati
sunt, sed memorare qui ex voluntate tuum timorem
cognoverunt.
29 neque volueris perdere qui pecorum mores habuerunt.
sed vide eos qui legem tuam splendide docuerunt.
30 ne indigneris eis qui bestiis peius sunt iudicati. sed
diligas eos qui semper in tua gloria confiderunt.
31 Quoniam nos et patres nostri in infirmitate hac, sed
propter nos peccatores misericors vocaberis.
32 Si enim desideraveris ut nostri miserearis, diceris
misericors, nobis scilicet non habentibus opera iustitiae.
iusti enim, quibus sunt operae multae repositae apud te,
ex propriis operibus recipient mercedem.
34 Quid est enim homo, ut ei indigneris? aut quae
generatio corruptibilis, ut ita amari esses in eam?
35 Nam vere nemo in his qui nascuntur, impie egit; et
inter fideles nemo est qui non male fecerit.
36 In hoc enim, Domine, iustitia tua et bonitas tua
declarabitur, si miserearis eis, qui non habent fiduciam
bonorum operum.
37 Et respondit ad me, et dixit : Quaedam recte locutus
es, et fiet secundum verba tua.
38 quoniam quidem ego non arbitror eos qui ante
mortem peccaverunt ante iudicium ante interitum
39 Ego autem exsultabo super dispositionem iustorum,
et recordabor peregrinationis eorum, et salutis ac
praemii, quod illis est.
40 quomodo ergo locutus sum, sic et erit.
41 sicut enim agricola seminat in terram multum et
plantat multas arbores et quod seminatum est bonum in
tempore suo non ascendit nec omne quod plantatum est
radicem habet sic et eorum qui seminantur in orbem;
non omnes salvi erunt.
42 et respondi et dixi: si inveni gratiam loquar.
43 sicut agricolae semen si non ascenderit et non
acceperit pluviam tuam in tempore suo aut si venerit
pluvia nimis et corrumpet eam;

11. 44 sic et homo, qui manibus formatus est, perit et imago
tua, quoniam similis illi es, propter quem omnia fecisti,
et comparasti illum semini agricolae.
45 ne irascaris nobis, sed parce populo tuo et miserere
hereditati tuae, creaturae enim tuae misericors es.
46 et respondit ad me et dixit: quae sunt praesentia
praesentia et quae futura sunt futuris.
47 Longe enim venis, ut possis diligere creaturam meam
plus quam ego: ego autem sæpe appropinquavi tibi et
huic, sed nunquam iniustis.
48 et in hoc mirabilis es coram Altissimo.
49 quoniam humiliasti te, sicut decet te, et non iudicasti
te inter iustos.
50 Multae tribulationes magnae his qui habitaverunt in
saeculo novissimo, quia in magna superbia
ambulaverunt.
51 tu autem pro te intellege et de similibus tuis inquire
gloriam.
52 vobis enim apertus est paradisus lignum vitae
plantatum est tempus venturi praeparatur ubertas
praeparatur civitas aedificatur et requies datur perfecta
bonitas et sapientia
53 radix a te signata est, infirmitas et tinea abscondita
est a te, et putredo in inferno fugit in oblivionem.
54 transierunt dolores et demonstratur in fine thesaurus
inmortalitatis.
55 Propterea amplius noli quaerere de multitudine
pereuntium.
56 nam et ipsi accipientes libertatem spreverunt
Altissimum et legem eius contempserunt et vias eius
dereliquerunt.
57 { Sed et in sæcula sæculorum iactaverunt.
58 et dixerunt in corde suo non esse Deum imo et
scientes esse moriendum.
59 Sicut enim praedicta suscipient te, sic sitis et dolor
parantur illis: non enim vult homines dissolvi;
60 sed hi qui creantur habent polluerunt nomen eius qui
fecit ea, et ingrati sunt qui praeparaverunt eis vitam.
61 Ideo nunc prope est judicium meum.
62 haec non omnibus demonstravi nisi tibi et tibi
similibus paucis. et respondi et dixi;
63 Ecce nunc, Domine, demonstrasti mihi multitudinem
signorum, quae incipies facere in novissimis, sed non
demonstrasti mihi quo tempore.
CAPITULUM 9
1 et respondit ad me et dixit: tu metire tempus in se
diligenter: et cum videris partem signorum praeteritorum,
quae ante dixi tibi,
2 tunc intelleges ipsum esse tempus, quo incipiet
Altissimus visitare mundum, quem fecit.
3 Cum ergo apparuerint motus et tumultus populorum in
mundo,
4 Tunc intelleges quoniam excelsus locutus est ex his
diebus, qui fuerunt ante te, et ab initio.
5 Sicut enim omne quod factum est in mundo, initium et
finem habet, et finis manifesta est:
6 sic et Altissimi tempora, initia manifesta in prodigiis et
virtutibus, et consummatio in effectibus et signis.
7 omnis autem qui salvus erit et sic poterit evadere ex
operibus eius et ex fide in qua credidistis
8 A periculis custodientur, et videbunt salutem meam in
terra mea, et in finibus meis, quia sanctificavi eos mihi
ab initio.
9 tunc erunt miserabiles qui nunc abusi sunt vias meas et
qui proiecerunt eos in tormentis habitabunt
10 Qui enim in vita sua receperunt me, et non
cognoverunt me;
11 qui autem contempserunt legem meam, adhuc
libertatem habentes, et adhuc illis patuit poenitentiae
locus, non intellexerunt, sed spreverunt.
12 Idem scire debet post mortem dolore.
13 Et ideo non curiosus, quomodo puniantur impii, et
quando; sed inquire quomodo justi salventur, cujus
mundus est, et quibus creatur mundus.
14 et respondi et dixi:
15 praedixi et nunc loquor et post haec loquar quod
plures sint ex eis qui pereunt quam qui salvi fiunt
16 Sicut gutta grandis, stilla.
17 Et respondit ad me dicens: Sicut ager, sic et semen;
sicut flores, tales et colores; qualis est artifex, talis et
opus; et sicut agricola, ita et agricola: tempus enim est
sæculi.
18 et nunc cum pararem mundum, qui necdum factus est,
et ipsis ut maneret in nunc, nemo loquebatur in me.
19 Tunc enim omnes obedierunt: nunc autem mores
eorum, qui in hoc sæculo fiunt, corrupti sunt semine
sempiterno, et lege inscrutabilia.
20 Et consideravi mundum, et ecce periclum est propter
cogitationes quæ ingressæ sunt in eum.
21 Et vidi, et peperci multum, et custodivi me uvam
botri, et plantatum est populi valde.
22 pereat ergo multitudo quae sine causa nata est. et
servetur acinus meus et plantatio mea; magno enim
labore perfeci.
23 Si autem adhuc septem diebus cessaveris, sed non
jejunes in eis.
24 sed ite in campum florum, ubi non est domus
aedificata et comedite flores agri. noli gustare carnem,
non bibe vinum, sed ede flores modo;
25 et orabo ad Altissimum iugiter, veniam et loquar
tecum;
26 Et ivi in campum, qui dicitur Ardath, sicut mihi
mandavit. et ibi sedi in floribus, et de herbis agri edebam,
et escas illius satiasti me.
27 et post dies septem sedi super herbam, et cor meum
anxiabatur in me sicut prius.

12. 28 et aperivi os meum et coepi loqui coram Altissimo et
dixi:
29 Domine, qui ostendes te nobis, manifestasti patribus
nostris in deserto, in loco ubi nemo calcat, in loco sterili,
cum exirent de Ægypto.
30 Et dixisti : Audi me, Israël. et attende verba mea,
semen Iacob.
31 ecce enim ego semino in vobis legem meam, et faciet
in vobis fructum, et glorificamini in eo per saeculum.
32 patres autem nostri accipientes legem non
custodierunt et iudicia tua non custodierunt et fructus
legis tuae non perivit nec potuit fieri enim tuum erat
33 nam qui acceperunt perierunt, non custodientes quod
in eis seminatum est.
34 et ecce mos est cum accepisset humus semen aut
mare navem aut quodlibet vas cibum aut potum ut pereat
in quo seminatum est aut positum
35 Hoc quoque quod seminatum est, aut missum est, aut
receptum, perit, et non manet apud nos, sed apud nos
non accidit.
36 nos enim qui legem accepimus peccato perimus et
cor nostrum percepit eam
37 lex autem non perit vim suam.
38 et cum haec loquerer in corde meo respexi oculis
meis et a dextris vidi mulierem et ecce flebat et flebat
voce magna et dolens cor eius nimis scissae sunt vestes,
et cineres in capite habebat.
39 tunc dimittam cogitationes meas et convertam me ad
eam
40 Dixitque ei: Quid ploras? quare tristis es anima tua?
41 Et dixit ad me : Domine, dimitte me, ut defleam me,
et adjiciam ad dolorem meum : quoniam contristatus
sum valde, et humiliatus sum valde.
42 et dixi ei: quid habes? dice mihi.
43 et dixit ad me: sterilis fui servus tuus, et non genui te,
habens virum triginta annorum,
44 et per triginta annos nihil aliud feci die ac nocte et
omni hora, sed deprecabar Altissimum.
45 post triginta annos exaudivit me Deus ancillae tuae
miserabilis considerans tribulationem meam et dedit
mihi filium et gavisus sum valde etiam vir meus et
omnes vicini mei Omnipotens.
46 et enutrivi eum cum labore magno.
47 et cum crevisset, et venissem ad tempus, ut haberet
uxorem, feci convivium.
CAPITULUM 10
1 Et factum est, cum introisset filius meus in thalamum
suum, corruit et mortuus est.
2 Tunc omnes circumdederunt lampades, et omnes
vicini mei surreximus ad consolandum me, et surrexi in
die secunda nocte.
3 et factum est, cum cessassent omnes consolari me, ut
tacerem; et surrexi nocte et fugi et veni, sicut vides, in
hoc campo.
4 et nunc volo non reverti in civitatem, sed hic manere,
et neque manducare neque bibere, sed semper lugere et
ieiunare donec moriar.
5 et dereliqui sermones in quibus eram, et locutus sum
ad eam cum ira, dicens:
6 Stulta mulier prae ceteris non vides luctum nostrum et
quid nobis accidit?
7 quoniam Sion mater nostra omnium in tristitia
contristatur et humilitate humiliata est.
8 et nunc, cum omnes lugeamus et tristes sumus, omnes
enim nos in maerore sumus, contristati estis pro uno filio?
9 interroga enim terram et dicet tibi, quoniam haec est
quae debeat lugere tantorum superstes germinantium.
10 et ex ipsa initio omnes nati et alii venient, et ecce
paene omnes in perditionem ambulant et in exterminium
fit multitudo eorum.
11 quis ergo debet lugere magis quam haec quae tantam
multitudinem perdidit? non tu, quod pro uno doles?
12 Quod si dixeris mihi: Non est similis terræ gemitus
meus, quia perdidi fructum uteri mei, quem eduxi cum
doloribus, et tuli cum doloribus;
13 sed non sic terra: nam multitudo quae in eo est,
secundum cursum terrae abiit, cum venit:
14 Et ego dico tibi: Quomodo cum labore paries; sic et
terra dedit fructum suum, homo, ab initio ei qui fecit
illam.
15 Nunc ergo retine apud temet ipsam dolorem tuum, et
fortiter fer quæ tibi contigerunt.
16 Si enim justificaveris terminum Dei, et filium tuum
recipies in tempore, et in mulieribus conlaudaberis.
17 vade ergo in civitatem ad virum tuum.
18 et dixit ad me: “Non faciam”, non ingrediar civitatem,
sed hic moriar.
19 et iterum procedebam ad eam et dixi:
20 Nolite ita, sed consulite. per me: quantae enim sunt
adversae Sion? consolaberis in dolore Ierusalem.
21 Vides quoniam vastata est sancta nostra, destructum
est altare nostrum, templum nostrum destructum est.
22 psalterium nostrum positum est in terra, canticum
nostrum sileuit, et in conpleta est laetitia, exstinguitur
lumen candelabri nostri; quasi pollutum est nomen
nostrum: confusi sunt filii nostri, sacerdotes nostri exusti
sunt, Levitæ nostri ducti sunt in captivitatem: virgines
nostræ pollutæ sunt, et mulieres pollutæ sunt; nostri iusti
rapuerunt, parvuli nostri perierunt, iuvenes nostri in
servitutem redacti, et fortes nostri infirmi facti sunt;
23 Et, quod est maximum inter omnia, nunc amisit
gloriam suam signaculum Sion; traditur enim in manus
eorum, qui nos oderunt.
24 et propter hoc excutite magnam tristitiam tuam et
depone multitudinem dolorum, ut iterum tibi sit
propitius, et requiem det tibi Altissimus a labore tuo.

13. 25 Factum est autem, cum loqueretur mihi, ecce subito
facies ejus splendebat vehementer, et micabat vultus
ejus: ut timebam eam, et cogitabat quid esset.
26 Et ecce subito emisit sonum vocis magnum timore
plenum, ut commoveretur terra a voce mulieris.
27 et vidi, et ecce amplius mulier non conparuit mihi,
sed erat civitas aedificata ostendit se a fundamentis
latitudinem: tunc timui, et clamans voce magna ait:
28 Ubi est Urihel angelus, qui venit ad me primum?
Incidit enim me in errores multos, et factus est finis
meus in corruptionem, et oratio mea in increpationem.
29 Et ego, dum loquerer haec, venit ad me et respexit me;
30 et ecce pono sicut mortuus et intellectus meus a me
ereptus est et adsumpsit me dextera et confortavit me et
statuit me super pedes meos et dixit mihi
31 Quid tibi vis? et quare conturbas me? et utquid
conturbatum est intellectum tuum et cogitationes cordis
tui?
32 et dixi: quia dereliquisti me, et feci secundum
sermones tuos, et profectus sum in campum, et ecce vidi
et video quod non possum enarrare.
33 et dixit ad me: sta ut vir, et commonebo te.
34 et dixi: loquere, dominus meus, in me. tantum ne
derelinquas me, ne deficiam spe mea.
35 Vidi enim quod nesciebam, et audivi quod nesciebam.
36 An sensus meus fallitur, aut in somnis anima mea?
37 Nunc ergo obsecro ut renuntiaveris servo tuo visionis
huius.
38 et respondit ad me et dixit: audi me, et indicabo tibi
et dicam tibi quare times: quoniam Altissimus revelavit
tibi mysteria multa.
39 vidit rectam viam tuam quoniam sine intermissione
contristabaris pro populo tuo et valde lugebas propter
Sion
40 haec est ergo visio quam nuper vidisti
41 Vidisti mulierem lugentem, et coepisti eam consolari;
42 nunc autem iam non speciem mulieris vides, sed
apparuit tibi civitas aedificata.
43 Quod autem dixerit tibi de morte filii sui, haec est
solutio.
44 haec est mulier quam vidisti Sion et dixit tibi et quam
vidisti ut civitatem aedificatam
45 Dico autem tibi, quod triginta annis sterilis est.
46 Salomon autem post triginta annos aedificavit
civitatem et obtulit holocausta et filium sterilis peperit;
47 et quod tibi dixit quoniam cum labore enutrivi eum
haec erat habitatio Hierusalem
48 Cum autem dixit tibi : Quia filius meus veniens in
thalamum suum defecerunt, et mortuus est : hæc fuit
contritio quæ venit in Jerusalem.
49 et ecce vidisti similitudinem eius, et quia filium luget,
tu inchoasti consolare eam, et de his quae contigerunt
haec tibi aperienda sunt.
50 nunc enim videt Altissimus te contristari in dolo, et
ex toto corde pati pro ea : sic ostendit tibi claritatem
gloriæ suæ, et decorem decoris sui,
51 Idcirco præcepi tibi ut in agro maneret, ubi nulla
domus ædificaretur.
52 Scivi enim quod tibi hoc ostendat Altissimus.
53 Ideo præcepi tibi ut iret in agrum, ubi nullum ædificii
erat fundamentum.
54 In loco enim, in quo incipit Altissimus ostendere
civitatem suam, nullus potest stare ædificatio.
55 Noli ergo timere, non terreatur cor tuum, sed
ingredere, et vide decorem et magnitudinem ædificii,
quantum potes videre oculi tui:
56 et tunc quantum aures tuae comprehenderint audies.
57 Tu enim prae multis aliis benedictus es, et cum
Altissimo vocatus es; et sic pauci sunt.
58 Cras autem nocte hic manebis;
59 et ostendet tibi Altissimus visiones excelsis, quae
facturus est Altissimus his qui habitant in terra in
novissimis diebus. et dormivi illam noctem et aliam
sicut praecepit mihi.
CAPUT XI
1 Et vidi somnium.
2 et vidi, et ecce expandebat alas suas in omnem terram,
et omnes venti caeli insuflabant ad eam et nubes ad eam
colligebantur.
3 Et vidi, et de pinnis eius creverunt aliae contrariae
pinnae. et plumulae parvae et parvae factae sunt.
4 Capita autem ejus quiescebant, et per medium caput
erat plus quam alterum, et cum a ceteris requievit.
5 et vidi, et ecce aquila volavit in pinnis suis et regnavit
super terram et super eos qui inhabitant in ea.
6 Et vidi quod omnia sub caelo essent ei subiecta, et
nemo adversus eam loquebatur, nec una creatura super
terram.
7 et vidi, et ecce aquila surrexit super unguibus suis et
locutus est ad pennas suas, dicens:
8 Nolite omnes simul vigilare;
9 capita autem in novissimo serventur.
10 et vidi, et ecce vox non de capitibus eius, sed de
medio corporis eius.
11 et numeravi contrarias pinnas eius, et ecce erant ex
illis octo.
12 et vidi, et ecce a dextera parte surrexit una pinna et
regnavit d super omnem terram;
13 et factum est cum regnaret, et venit ei finis, et non
apparuit locus eius, et stabant sequentia. et regnauit et
magnum tempus habuit;
14 Factum est autem cum regnaret, et sic erat sicut
priorum, ita ut non prius.
15 et facta est vox ad eam dicens
16 Audi, qui tamdiu dominaris terram: hoc tibi dico,
antequam iam non incipias apparere,

14. 17 Nullus erit post te in tempore tuo, neque usque ad
dimidium eius.
18 Surrexerunt ergo tertius et prior regnavit et iam non
conparuit.
19 et sic contingebat omnibus alis singillatim
principatum gerere et iterum nusquam conparere.
20 et vidi, et ecce in processu temporis pinnae
sequebatur a dextris, ut et ipse regeret. et quidam ex
ipsis imperaverunt, sed statim non conparuerunt;
21 Quidam enim ex eis erant erecti, sed non
supervenerunt.
22 et vidi post haec, et ecce non conparuerunt duodecim
pinnae et duo pinnacula.
23 et non erat amplius in corpore aquilae sed tria capita
quiescentia et sex pinnacula.
24 et vidi, et ecce de sex pinnaculis divisa sunt duo et
manserunt sub capite quod est ad dexteram partem; nam
quattuor manserunt in loco suo.
25 et vidi, et ecce pinnae, quae erant sub ala, cogitabant
se erigere et habere principatum.
26 et vid,i et ecce una erecta est, sed statim non
conparuit.
27 et secunda, et haec velocius quam prior non conparuit.
28 et vidi, et ecce duae quae superaverunt apud semet
ipsas cogitabant et ipsae regnare.
29 et in eo cum cogitarent, et ecce unum de
quiescentium capitum, quod erat medium, evigilabat,
hoc enim erat duorum capitum maior. hoc enim maius
erat duobus capitibus.
30 Et vidi cum eo duo alia capita conjuncta;
31 et ecce conversum est caput cum his qui cum ea erant
et comedit duas subalares quae cogitabant regnare.
32 hoc autem caput percontinuit omnem terram et
dominavit qui inhabitant in ea cum labore multo. et
regimen mundi prae omnibus alis quae fuerunt, habuit.
33 et vidi post haec, et ecce medium caput subito non
conparuit, et hoc sicut alae.
34 superaverunt autem duo capita, quae et ipsa similiter
regnaverunt super terram et super eos qui habitant in ea.
35 et vidi, et ecce devoravit caput a dextera parte illud
quod est a leva.
36 et dixi ad me vocem quae dixit ad me respice ante te
et vide quod tu vides
37 Et aspexi, et ecce quasi de silva leo rugiens et videns
quod emiserit vocem hominis ad aquilam, et ait:
38 audi ego tecum loquar et Altissimus dicet tibi
39 nonne tu es quod reliquum est de quatuor animalibus,
quos in mundo meo regnare feci, ut eorum temporum
finis per eos fieret?
40 Et venit quarta et vicit omnes bestias, quae
praeterierunt et praevaluerunt timore magno super
orbem terrarum et in omni plenitudine terrae iniquitate
multa; et multo tempore habitavit in terra dolo.
41 Non enim in veritate judicasti terram.
42 Quoniam afflixisti mites, pacificas afflixisti,
mendaces dilexisti, et tabernacula eorum qui fructum
adferebant destruxit, et muros eorum qui non noverunt
tibi dejecisti.
43 et ascendit ad Altissimum iniquitas tua, et superbia
tua ad Fortem.
44 Altissimus quoque respexit superbos, et ecce finita
sunt, et abominationes eius adimpletae sunt.
45 Ideo non apparebis ultra aquila, neque alae tuae
horrendae, neque pinnae pessimae, neque caput
malitiose, neque ungues noxii tui, neque omne corpus
vanum:
46 ut reficiatur omnis terra, et revertatur a vi tua liberata,
et speret judicium et misericordiam ejus qui fecit illam.
CAPITULUM 12
1 Factum est autem, dum leo loqueretur haec ad aquilam,
vidi:
2 et ecce caput quod supererat, et quatuor pennae non
sunt amplius: et duae ascenderunt ad eum, et erectae
sunt ad regnandum, et regnum eorum exile et tumultum
impleverunt.
3 et vidi et ecce non apparuerunt et omne corpus aquilae
conbustum est in timore magno et ego evigilavi de
angustia et stupore mentis et timore magno et dixit ad
spiritum meum:
4 Ecce hoc fecisti mihi, cum scrutatus es vias Altissimi.
5 Ecce autem laboravi in animo meo, et dissolutus sum
spiritu. et parum valent in me, prae timore nimio, quo
afflicta sum hac nocte.
6 nunc ergo orabo Altissimum, ut me confortet usque in
finem.
7 et dixi domine dominator si inveni gratiam ante te tuo,
et si iustificatus fuero apud te coram multis, et si oracio
mea vere ascenderit ante faciem tuam;
8 Consolare ergo me, et ostende servo tuo
interpretationem et differentiam visionis horribilis, ut
perfecte consoleris animam meam.
9 Dignum enim me iudicasti ostendere mihi novissima
tempora.
10 Et dixit mihi: Hæc est interpretatio visionis.
11 Aquila, quam vidisti de mari ascendentem, est
regnum quod visum est in visione Danielis fratris tui.
12 Et non est illi interpretatum: ergo nunc annuntiabo
tibi.
13 Ecce dies venient, et exsurget regnum super terram,
et erit timoratior omnium regnorum quae fuerunt ante
eam.
14 Et regnabunt in ea duodecim reges, et alii post unum:
15 quorum secundus regnare coeperit, et plus quam ullus
duodecimus tempus habebit.
16 Hoc autem significant duodecim alae quas vidisti.

15. 17 et vocem quam audisti loqui et non videris egredi de
capitibus eius sed de medio corporis eius haec est
interpretatio
18 Post tempus autem regni illius consurgent pugnae
magnae, et periculosi defectus: verumtamen non tunc
cadet, sed in suum principium restituetur.
19 et cum videris octo minores sub pinnis adhaerere
pennis, haec est interpretatio:
20 Surgent in illo octo reges, quorum tempora parvi
erunt, et veloces anni eorum.
21 Et peribunt duo ex illis, media hora adpropinquans:
quattuor servabuntur usque ad finem eorum, ut
appropinquare incipiant: duo autem in finem
servabuntur.
22 Et cum videris tria capita requiescere, hæc est
interpretatio.
23 in novissimis diebus excitabit Altissimus regna tria et
renovabit in ea multa et habebunt dominium terrae
24 et habitantium in ea cum iniquitate multa supra
omnes qui fuerunt ante eos propterea vocati sunt capita
aquilae
25 Hi sunt enim, qui operantur scelus eius, et qui
consummant finem suum.
26 Et cum vidisset quod caput magnum non apparuit,
significatur unus ex illis in lecto suo, et adhuc dolore.
27 duo enim, qui reliqui fuerint, gladio interficientur.
28 Alter enim gladius devorabit eum, et ipse in
novissimo gladio corruet.
29 et cum videris duas pinnas sub alis praetereuntes
caput quod est ad dexteram partem
30 Hoc est regnum parvum et plenum tribulationis, sicut
vidisti.
31 et leonem, quem vidisti de silva evigilantem,
mugientem, et loquentem ad aquilam, et increpans eam
iniustitiam suam in omnibus verbis, quae audisti;
32 Hic est christus, quem conservavit Altissimus in
finem;
33 Viventes enim statuet eos in judicio, et increpabit
illos, et corriget eos.
34 Nam reliqui populi mei in misericordia tradent eos,
qui irruerunt in terminos meos, et lætificabit eos usque
ad adventum diei judicii, de quo locutus sum tibi ab
initio.
35 hoc est somnium quod vidisti et haec sunt
interpretatio eius
Solus hoc Altissimi secretum scire dignatus es.
37 Itaque scribe haec omnia, quae vidisti in libro, et
occulta.
38 et erudite eos sapientibus populi, quorum corda nosti,
et haec mysteria comprehendes.
39 tu autem exspecta hic te amplius dies septem, ut tibi
renuntietur, quodcumque tibi placet Altissimo nuntiare.
Eoque ibat.
40 factum est autem ut vidit omnis populus quod
praeteriit dies septem et iterum non veni in civitatem et
congregaverunt omnes a minimo usque ad maximum et
dixerunt ad me
41 Quid tibi peccavimus? et quid mala fecimus
adversum te, ut dereliquisti nos et sedeas hic in loco isto?
42 tu enim nobis superasti ex omnibus prophetis, sicut
botrus de vindemia, et sicut lucerna in loco obscuro, et
sicut portus navi servatae a tempestate.
43 aut non sufficiunt nobis mala quae contigerunt?
44 si nos dereliquistis, quanto erat nobis melius, si
essemus succensi et nos in medio Sion?
45 nec enim nos meliores sumus eorum, qui ibi mortui
sunt. Et flebant voce magna. et respondi eis et dixi:
46 Animæquior esto, Israël; et ne graveris, domus Iacob.
47 { Altissimus enim habet vos in memoria, et Fortis in
tentatione non est oblitus vestri.
48 ego autem non dereliqui vos nec recessi a vobis, sed
veni in locum istum ut oretis pro desolatione Sion et ut
misericordiam quaererem propter humilitatem io
sanctuarium ur.
49 Et nunc ite domum unusquisque, et post dies istos
veniam ad vos;
50 Et abierunt in civitatem, sicut ego præcepi eis.
51 ego autem mansi in agro diebus septem, sicut mihi
mandavit angelus. et comederunt in diebus illis de
floribus agri, et panes de herbis habebant.
CAPITULUM 13
1 et factum est post dies septem vidi somnium nocte
2 et ecce de mari ventus exsurgebat, ut conturbaret
omnes fluctus ejus.
3 et vidi, et ecce convolabat ipse homo cum nubibus
caeli. et ubi vultum suum convertebat ut consideraret,
tremebant omnia quae sub eo videbantur.
4 Et cum exiret vox de ore ejus, ardebant omnes qui
audiebant vocem ejus, sicut liquefacta est terra, cum
senserit ignem.
5 et post haec vidi et ecce congregata est multitudo
hominum a quattuor ventis caeli ut debellaret hominem
qui egrediebatur de mari
6 et vidi, et ecce sculpsit sibi montem magnum et volavit
super eum.
ego autem quaesivi videre regionem vel locum, unde
sculptus esset mons, et non potui.
8 et vidi post haec, et ecce omnes qui convenerunt ad
debellandum eum, timuerunt valde, et tamen audebant
pugnare.
9 Et ecce, cum vidisset iniquitatem multitudinis, quæ
venit, non levavit manum suam, nec gladium tenuit, et
omne instrumentum belli:
10 Tantum autem vidi, quod de ore eius tamquam flatu
ignis emitteret, et de labiis eius spiritum flammeum, et
de lingua eius scintillas et tempestates eiicit.
11 Erant autem omnes pariter. flatus ignis, et spiritus
flammæ, et turbinis magnis; et irruit violenter in turbam,

16. quae paratus erat ad pugnam, et combussit eos omnes,
ita ut subito innumerabilis multitudo nihil sentiatur, nisi
pulvis et fumus: hoc viso timui. .
12 et post haec vidi ipsum hominem descendentem de
monte et advocantem ad se multitudinem aliam
pacificam
13 et veniebant ad eum turbae multae de quibus quidam
gavisi sunt et quidam contristati sunt et quidam vincti et
quidam oblati oblati tunc tristatus sum prae timore
magno et evigilavi et dixi
14 ostendisti servo tuo haec signa ab initio et dignatus es
me ut suscipe orationem meam
15 Ostende mihi adhuc somnii huius interpretationem.
16 Sicut enim in intellectu meo concipio, væ his qui
remanserint in diebus illis, et vae illis qui non sunt
derelicti.
17 Nam qui non remanserant, tristes erant.
18 Nunc autem intellego ea quæ reposita sunt in
novissimis diebus, quæ evenient illis, et qui derelicti
sunt.
19 Ideo veniunt in multa pericula et in multa necessitates,
sicut narrant haec somnia.
20 Sed facilius est in his qui timent haec venire, quam
sicut nubes transire de mundo, et ea quæ in novissimis
diebus fiunt non videre. Et respondit ad me, et dixit:
21 et visionis interpretationem dicam tibi, et de quibus
locutus es adaperiam tibi.
22 Quoniam de his qui remanserant locuti estis, hæc est
interpretatio:
23 Qui sustinebit periculum in tempore illo, et ipse se
servavit.
24 Hoc ergo scito, quoniam beatiores sunt, qui mortui
sunt.
25 Et haec est visio visionis, quia vidisti virum
ascendentem de medio maris.
26 Hic est, quem conservavit Deus Altissimus tempus
magnum, quod per semetipsumipsum liberavit
creaturam suam, et reliquit residui.
27 Et cum videris de ore ejus, sicut spiritus venti, et
ignis, et tempestas exivit.
28 Qui nec gladium, nec ullum bellum haberet, nisi quod
irruentes in eum omnem multitudinem, quæ ad
subjugandum veniret, deleret; haec est interpretatio;
29 Ecce dies veniunt, et incipiet dare Altissimus eos qui
sunt in terra.
30 et veniet excessus mentis super eos qui inhabitant
terram.
31 et suscipiet unus contra aliam civitatem, una civitas
contra aliam, locus contra populum, unus contra
populum, et regnum contra alterum.
32 et erit cum fient haec et contingent signa quae ante
ostendi tibi, et tunc revelabitur Filius meus quem vidisti
virum ascendentem.
33 Et cum audierit omnis populus vocem eius, discedet
unusquisque in terra sua a prælio ad invicem.
34 Et colligetur in unum multitudo innumerabilis, sicut
vidisti eos volens venire, et expugnare eum.
35 Ipse autem stabit in vertice montis Sion.
36 Sion autem veniet et ostendetur omnibus parata et
aedificata sicut vidisti montem sculpi sine manibus.
37 Hic autem Filius meus increpabit mala figmenta
gentium, quae propter malitiam eorum in tempestatem
inciderunt;
38 et ponent ante eos cogitationes suas nequitias, et
tormenta, quibus incipient torqueri, quæ sunt flammae
similis: et destruet eos sine labore in lege, quae similis
est mihi.
39 Et cum vidisset quia turbam multam aliam pacificam
ad se congregavit;
40 Istae sunt decem tribus, quae captivae ducti sunt de
terra sua in tempore Osea regis, quam transduxit
Salmanasar rex Assyriorum, et transduxit eos super
aquas, et venerunt in terram aliam. .
41 ipsi autem consilium fecerunt in semetipsos, ut
discederent a multitudine gentium, et exirent in aliam
regionem, in qua numquam habitarent homines,
42 ut custodiant ibi præcepta sua, quæ numquam
custodierunt in terra sua.
43 per introitus autem angustos fluminis Eufraten
introierunt.
44 Fecit enim eis tunc Altissimus signa, et moratus est in
diluvio donec transirent.
45 per eam enim regionem erat via multa itineris anni
unius et dimidii: nam regio illa vocatur Arsareth.
46 Tunc habitaverunt ibi usque in novissimo tempore. et
nunc cum venire coeperit,
47 Retinebunt Altissimi fontes, et transibunt : propterea
vidisti multitudinem in pace.
48 Qui autem reliqui fuerint de populo tuo, qui inventi
sunt in finibus meis.
49 Nunc autem cum dissipaverit turbam gentium
congregatarum, defendet populum suum reliquias.
50 et tunc ostendet eis multa signa magna.
51 et dixi ego: Dominator Domine, hoc mihi ostende,
propter quod vidi virum ascendentem de medio mari?
52 et dixit ad me quomodo non potes quaerere neque
scire quae sunt in profundo maris sic et nemo potest
videre Filium meum aut qui cum eo sunt sed in die illo .
53 haec est interpretatio somnii quem vidisti, et propter
quod inluminatus es hic solus.
54 dereliquisti enim tua et circa mea vacasti et legem
meam exquisisti.
55 vitam tuam ordinasti in sapientia et prudentiam
vocasti matrem tuam
56 et propter hoc ostendi tibi haec, merces apud
Altissimum.
57 et egressus sum in campum, laudantium, et laudans
Altissimum, propter mirabilia quæ fecit in tempore suo.
58 et quia idem præest, et tem- poribus eorum quse
cadunt : et ibi sedi tribus diebus.

17. CAPITULUM 14
1 Et factum est in die tertia, sedi sub quercu, et ecce vox
facta est contra me de rubo, et dixit: Ezra, Ezra.
2 et dixi: ecce ego, Domine, et surrexi super pedes meos.
3 Et dixit ad me: In rubo manifestavi me Moysi, et
locutus sum cum eo, quando populus meus serviebat in
Aegypto;
4 et misi eum et eduxi populum meum de Aegypto, et
eduxi eum in montem ubi tenebam eum a me multo
tempore.
5 et enarravi ei mirabilia multa, et ostendi ei temporum
secreta et temporum finem. et praecepit ei dicens
6 haec in palam facies verba et haec abscondes
7 nunc autem dico tibi
8 signa quæ ostendi, et somnia quæ vidisti, et
interpretationes quas audisti, in corde tuo recondas:
9 Ab omnibus enim aufereris, et ex hoc cum Filio meo
permanebis et his, qui similis tui sunt, donec
consummentur tempora.
10 quoniam saeculum perdidit iuventutem suam et
tempora adpropinquant senescere.
11 Nam in duodecim partes divisus est mundus, et
decem partes ejus jam sunt, et dimidia pars decimae.
12 Reliquum est, et post dimidiam partem decimæ.
13 nunc ergo instrue domum tuam et increpa populum
tuum consolare eos qui in tribulatione sunt et nunc
renuntia corruptioni
14 dimitte a te cogitationes mortalis, dimitte onera
humana, dimitte iam infirmam naturam,
15 Et gravissimas cogitationes abjicias ad te, et festina
ad te fugere a temporibus istis.
16 Maiora enim erunt mala quam quae vidisti futura.
17 Vide enim quanto magis ætas est mundi, tanto magis
super habitantes in ea mala.
18 Longe enim tempus fugit, et mendacium prope est:
nunc enim visio ventura est, quam vidisti.
19 et respondi ante te, et dixi:
20 Ecce, Domine, ego vadam, sicut praecepisti mihi, et
increpa populos praesentes; positum est ergo sæculum in
tenebris, et qui inhabitant in eo sine lumine.
21 quia lex tua incensa est propterea nemo scit quae a te
facta sunt aut quae incipient operae
22 sed si inveni gratiam ante te, mitte in me Spiritum
Sanctum, et scribam omnia quae facta sunt in mundo ab
initio, quae scripta sunt in lege tua, ut inveniant homines
viam tuam, quae posteris diebus vivent.
23 et respondit ad me et dixit: vadens congrega populum
et dices ad eos, ut non te quaerant diebus quadraginta.
24 Sed ecce para tibi cistas multas, et sume tecum
Saream, Dabriam, Selemiam, Ecanum, et Asiel, quinque
istos, qui parati sunt ad scribendum velociter;
25 Et veni huc, et accende lucernam intellectus in corde
tuo, quae non extinguetur, donec fiant, quae scribere
incipies.
26 et cum perfeceris, quaedam palam facies, quaedam
sapientibus absconse trades. in crastinum enim hac hora
incipies scribere.
27 et egressus sum ut iussit et convocavit omnem
populum dicens
28 Audi Israel verba haec.
29 Patres nostri ab initio advenæ fuerunt in Ægypto, de
quo liberati sunt.
30 et acceperunt legem vitae quam non custodierunt,
quam et vos post eos transgressi estis.
31 et data est vobis terra in sortem in terra Sion, et vos et
patres vestri iniquitatem fecistis et non servastis vias,
quas vobis praecepit Altissimus.
iustus iudex cum sit, abstulit a vobis in tempore quod
donaverat.
33 Et nunc vos hic estis, et fratres vestri inter vos.
34 si ergo imperaveritis sensui vestro et erudieritis cor
vestrum, vivi conservati eritis et post mortem
misericordiam consequemini.
35 iudicium enim post mortem veniet, quando iterum
revivescemus, et tunc iustorum nomina parebunt et
impiorum facta ostendentur.
36 ad me autem nemo accedat nunc, neque requirent me
usque diebus quadraginta.
37 Accepi ergo quinque viros, sicut præceperat mihi, et
venimus in campum, et mansimus ibi.
38 et factus sum in crastinum, et ecce vox vocavit me
dicens: Ezra, aperi os tuum et bibe quod te potiono.
39 et aperui os meum et ecce venit ad me scyphum
plenum quasi aqua plenum est autem color eius quasi
ignis
40 et accepi et bibi, et cum ex eo bibissem, cor meum
proferebat intellectum, et in pectus meum increvit
sapientia;
41 Apertum est autem os meum, et non est clausum
amplius.
42 Altissimus dedit intellectum quinque viris, et
scripserunt visiones mirabiles noctis, quæ dictae sunt
quas nesciebant: et sederunt quadraginta diebus, et
scripserunt per diem, et nocte comederunt panem.
43 Et ego. Locutus sum in die, et non tacui per noctem.
44 scripti sunt autem in quadraginta diebus libros
ducentos quattuor.
45 Et factum est, cum impleti sunt quadraginta dies,
dixit Altissimus dicens : Prima quod scripsisti palam, ut
dignus et indignus legant.
46 Custodite autem septuaginta novissimum, ut tradas
eos solis sapientibus in populo.
47 In ipsis est enim fons sapientiæ, fons sapientiæ, et
torrens doctrinæ.
48 et feci sic.

18. CAPUT 15
1 ecce loquere in auribus populi mei verba prophetiae
quae ponam in ore tuo dicit Dominus
2 Et fac ea charta scribi, quia fideles sunt et veri.
3 Ne timeas contra te imaginationes, ne conturbet te
incredulitas eorum qui loquuntur adversum te.
4 Omnes enim qui increduli fuerunt in infidelitate sua
morietur.
5 Ecce ego inducam super orbem terrarum mala; gladius,
fames, mors et contritio.
6 Propter quod superabundavit iniquitas super omnem
terram, et adimpleta sunt opera eorum.
7 Propterea dicit Dominus.
8 non tacebo amplius de nequitia eorum, quae profanant,
nec patiar in his, in quibus se impie exercent: ecce
sanguis innocens et iustus clamat ad me, et animas
peccatorum. queri mox jugiter.
9 Et propterea, ait Dominus, vindicans eos, et accipiam
ad me omnem sanguinem innoxium de medio eorum.
10 Ecce populus meus quasi grex ad occisionem ducitur.
11 Et adducam eos in manu forti, et brachio extento, et
percutiam Ægyptum plaga sicut prius, et delebo omnem
terram ejus.
12 lugebit Aegyptus et fundamenta eius a plaga
verberati et mastigati sunt, quam inducet Deus.
13 Lugebunt qui operantur terram, quoniam deficiet
semina eorum a uredine et grandine, et a terrore horribili.
14 Væ mundo, et qui habitant in eo.
15 gladius enim et contritio eorum appropinquat, et unus
populus consurget, et pugnat contra t alium, et gladios in
manibus.
16 Seditio enim erit inter homines, et invicem se
invaserunt. Reges suos, et principes non respicient, et
actus eorum in potestate sua stabunt.
17 concupiscet enim homo in civitatem ire et non poterit.
18 Propter superbiam enim eorum turbabuntur civitates,
dissipabuntur domus, et homines metuentur.
19 Non miserebitur homo proximo suo, sed domos
eorum disperdet in gladio, et diripiet bona eorum propter
inopiam panis, et propter tribulationem magnam.
20 Ecce, ait Deus, congregabo me omnes reges terrae ut
adorent me, qui sunt ab ortu solis, a meridie, ab oriente
et Libanum. ut convertantur se ad invicem, et reddant eis
quæ fecerunt.
21 sicut faciunt usque hodie electis meis, sic faciam et
reddam in sinum ipsorum. Haec dicit Dominus Deus;
22 non parcet dextera mea super peccatores, et gladius
meus non cessabit super effundentes sanguinem
innocentem super terram.
23 et exiit ignis ab ira eius et devoravit fundamenta
terrae et peccatores quasi stramen incensum.
24 Væ qui peccant, et mandata mea non custodiunt. dicit
Dominus.
25 Non parcam illis: ite, filii, virtutem, ne polluamini
sanctuarium meum.
26 novit Deus qui peccant in eum, propterea tradet eos
in mortem et in occisionem.
27 Nunc enim venerunt super orbem terrarum mala, et
manebitis in eis: non enim liberabit vos Deus, propter
quod peccastis in eum.
28 Vide visionem horribilem, et aspectum ejus ab
oriente.
29 Ubi exibunt gentes draconum Arabiæ in curribus
multis, et sicut ventus in terra rapietur multitudo eorum,
ut omnes qui audiunt ea, timeant et moveant.
30 Et exibunt in ira Carmanii sicut apri de saltu, et
venient in virtute magna, et commiserunt prælium cum
eis, et vastabunt partem terræ Assyriorum.
31 Tunc superabit dracones, memores naturae eorum; si
conversi fuerint, eos ad persequendos magna virtute
conspirantes,
32 Tunc turbabuntur isti, et tacuerunt in virtute sua, et
fugient.
33 Et de terra Assyriorum expugnabit eos inimicis, et
delebit eos: et erit in castris eorum pavor, et formido, et
lis inter reges eorum.
34 Ecce nubes ab oriente et aquilone usque ad meridiem,
et aspectus horribilis valde, plena ira et tempestate.
35 et percutient se ad invicem et percutient stellas
magnas multas in terra; et sanguis a gladio usque ad
ventrem,
36 Et stercus hominum usque ad internecionem cameli.
37 et erit timor et tremor magnus super terram et qui
vident iram timebunt et tremor veniet super illos
et post haec movebuntur nimbi copiosi 38 a meridiano et
septentrione, et portio alia ab occidente.
39 et venient venti ab oriente et aperientur et evigilabunt
ad eum et nubes, quam suscitavit in ira, et sidus ad
faciendam terrorem in oriente et occidente, dissipabitur.
40 et elevabuntur nubes magnae et fortes ira plenae et
stellae, ut terreant omnem terram et habitantes in ea; et
super omnem locum altum et sublimem effundent
horridam stellam;
41 Ignis, et grando, et gladius volatilis, et aquæ multæ,
ut impleantur omnes agri, et omnes rivi a plenitudine
aquarum multarum.
42 et demolient civitates et muros et montes et colles et
ligna silvarum et herba pratorum et frumenta eorum.
43 et perseverabunt in Babylonem et timebunt eam.
44 Venient ad eam, et obsidebunt eam, sidus et omnem
iram effundent super eam: tunc ascendet pulvis et fumus
ad cælum, et plangent se omnes qui sunt in circuitu ejus.
45 et qui sub eo manserint, his qui se timuerunt, servient.
46 Et tu, Asia, consors spei Babyloniae, et es gloria
personae eius:
47 Vae tibi, miser, quia assimilasti te illi; et filias tuas in
fornicatione ornasti, ut placerent et gloriarentur in
amatoribus tuis, qui semper tecum fornicari voluerunt.

19. 48 In omnibus operibus eius et adinventionibus eius
secutus es eam odiosam.
49 inmittam tibi mala; viduitatem, paupertatem et
famem et gladium et pestem ad devastandas domos tuas,
ad violationem et mortem.
50 et gloria virtutis tuae sicut flos siccabitur, cum
exsurget ardor qui emissus est super te.
51 quasi verberibus infirmatus eris et quasi flagellatus
plaga ut fortes et amatores non possint recipere ve tibi.
52 Utinam zelus sic processissem contra te, dicit
Dominus.
53 si non semper percussisses electum meum, exaltans
plagas manus tuas, et diceres super mortuos suos, cum
esses inebriatus,
54 Formam vultus tui ostende ?
55 merces fornicariae in sinus tuos, propterea
redditionem percipies.
56 sicut fecisti electis meis, dicit Dominus, sic faciet tibi
Deus et tradet te.
57 filii tui fame morientur et in gladio cades et civitates
tuae demolientur et omnes tui gladio peribunt in agro
58 Qui sunt in montibus, fame peribunt, et carnem suam
manducabunt et sanguinem suum bibent, propter famem
panis et siti aquae.
59 Per mare infelix venies, et iterum excipies plagas.
60 Et in transitu irruent in civitatem otiosam, et
destruent partem terræ tuæ, et devorabunt partem gloriæ
tuæ, et revertentur in Babylonem, quæ eversa est.
61 extrita illis eris in stramine, et ipsi tibi erunt ignis.
62 et devorabit te et civitates tuas et terram tuam et
montes tuos omnes silvae tuae et ligna fructifera igne
comburent.
63 et natos tuos captivabunt et speciem tuam spoliabunt
et speciem faciei tuae exterminabunt
CAPUT 16
1 [Væ tibi, Babylon et Asia! Vae tibi, Aegypte et Syria!
2 Accingite vos saccis et ciliciis; plangite filios vestros
et dolete de his. appropinquavit enim contritio vestra.
3 inmissus est gladius vobis, et quis est qui avertat eum.
4 inmissus est vobis ignis, et quis est qui extinguat eum.
5 inmissa sunt vobis mala, et quis est qui recutiet ea?
6 numquid recutiet aliquis leonem esurientem in silva?
aut quis potest exstinguere ignem in stipula, cum
coeperit exurere?
7 aut numquid recutiet sagittam inmissam a sagittario
forte ?
8 Dominus fortis immittit mala, et quis est qui repellat
ea?
9 exiit ignis ab ira eius, et quis est qui extinguat eum?
10 coruscabit, et quis non timebit? tonabit, et quis non
timebit?
11 Dominus comminatur, quis non conteret a facie eius?
12 Commota est et contremuit terra; de profundis maris
consurgit fluctus, et conturbantur fluctus eius, et pisces
eius in conspectu Domini, et a gloria virtutis eius:
13 Fortis enim dextera ejus, quæ tendit arcum ; sagittae
ejus quas iaculantur acuta sunt, et non requirent, cum
ejicere cœperint in fines orbis terræ.
14 Ecce mittuntur mala, et non revertentur, donec
venient super terram.
15 et ignis incendetur et non extinguetur, donec
excomedat frumenta terrae.
16 quomodo non revertitur sagitta missa a sagittario
valido, sic non revertentur mala quae fuerint emissa in
terram.
17 Hei mihi! hei mihi! quis me liberabit in diebus illis?
18 Initium dolorum et gemitus magnorum; initium famis
et magnae mortis; initium bellorum et timebunt
potestates; initium malorum! quid faciam, cum venerint
mala?
19 ecce famis plaga dimissa est, et tribulatio eius
tamquam mastix, castigatio in disciplina.
20 Sed super his omnibus non convertentur se a malitia
sua, neque semper memores erunt flagellorum.
21 Ecce, cibaria tam vilis erunt super terram, ut putent
se in bonis esse, et tunc orientur mala super terram,
gladium, famem, et confusionem magnam.
22 Quoniam multi habitantes in terra, fame peribunt; et
gladius qui salvat in fame, disperdet eos.
23 et mortui quasi stercora proicientur, et non habent qui
consolentur eos: quia depopulabitur terra, et civitates
eius deicientur.
24 non deficiet homo qui operaretur terram et qui
seminat eam
25 Arbores dabunt fructum, et quis congregabit ea?
26 Ligna maturabunt, et quis calcabit ea? omnia enim
loca deserta erunt ab hominibus;
27 ut concupiscat homo alterum videre, et vocem ejus
audire.
28 relinquentur enim de civitate decem et duo agri, qui
absconderint se in silva et in fissuris petrarum.
29 Sicut in pomerio oliveti quod relinquitur tres vel
quatuor olivae.
30 aut sicut in vinea vindemiata, relinquentur racemi
diligentium per vineam;
31 sic relinquentur in diebus illis tres vel quattuor ab
scrutantibus domos eorum in gladio
32 Et erit terra deserta, et agri ejus inveterabunt, et viae
ejus et omnes semitae ejus replebuntur spinis: quia nemo
transiet per eam.
33 Virgines lugebunt non habentes sponsos. lugebunt
mulieres non habentes viros. Eorum lugebunt filiae, non
habentes adiutorium.
sponsi earum in bello consumentur, et viri earum in
fame exterentur.
35 audite vero haec et cognoscite ea servi Domini

20. 36 Ecce verbum Domini, excipite eum : ne credas diis
de quibus locutus est Dominus.
37 Ecce appropinquant mala, et non tardabunt.
38 sicut cum concipit in nono mense parientem filium
suum duabus vel tribus horis partus eius uterum eius
circumdet magna dolores quos parturio parturientis non
tardat momentum;
39 sic non cessabunt plagae super terram, et luctus orbis
terrarum, et luctus undique venient super eum.
40 Audi, populus meus, verbum meum: parate te ad
pugnam, et in his malis tamquam peregrini super terram.
41 Qui vendit, sit sicut qui fugit: et qui emit, quasi qui
perdiderit;
42 qui negotiatur sicut qui prodest ei et qui aedificat
tamquam non habitabit
43 qui seminat sicut non metet sic et qui plantat vineam
sicut qui non colligit
44 qui nubent, sicut qui non filios procreant; et qui non
nubent, sicut vidui.
45 Et propter hoc, qui incassum laborant;
46 Alieni enim metent fructus suos, et bona eorum
diripient: domos eorum destruent, et filios suos
captivabunt.
47 et, qui possident negotiationem suam cum latrocinio,
eo magis exornant civitates suas et possessiones et
homines suos;
48 Quo magis irascar eis in delicto suo, dicit Dominus.
49 Sicut enim invidet meretrix honesta et proba, mulier.
50 Sic odiet iniquitatem cum exornat se, et accusat eam
in faciem, cum venerit qui defendat diligenter scrutans
omnia peccata super terram.
51 Nolite ergo assimilari ei, neque operibus ejus.
52 Adhuc enim modicum, et auferetur iniquitas de terra,
et justitia regnabit in vobis.
53 non dicat peccator se non peccasse quoniam carbones
ignis conburet super caput eius qui dicit coram Domino
Deo et gloria eius non peccavi
54 ecce Dominus novit omnia opera hominum
adinventiones illorum et cogitatum illorum et corda
illorum
55 qui dixit nisi verbum: fiat terra; et factum est: Fiat
coelum; et creatus est.
56 In verbo ejus factæ sunt stellae et ipse cognovit
numerum eorum.
57 Abyssus scrutatur et thesauros eius; mensus est mare
et quod continet.
58 Conclusit mare in medio aquarum, et in sermone suo
suspendit terram super aquas.
59 Expandit sicut firmamentum cælos; super aquas
fundavit eam.
60 In deserto posuit fontes aquarum, et stagna super
cacumina montium: ut defluant flumina de excelsis ad
irrigandum terram.
61 Et fecit hominem, et posuit cor suum in medio
corporis: dedit illi spiritum, vitam et intellectum.
62 Sed et Spiritus omnipotentis Dei, qui fecit omnia, et
scrutans omnia abscondita in absconditis terrae,
63 Ipse enim scit adinventiones vestras et cogitatis in
cordibus vestris, eos qui peccant, et occultant peccata
eorum.
64 Ideo scrutatus est Dominus omnia opera tua, et
confundet omnes vos.
65 et vos confusi eritis, cum processerint peccata vestra
coram hominibus, et iniquitates erint quae accusatores
stabunt in die illo.
66 quid facietis? aut quomodo abscondetis peccata
vestra coram Deo et angelis eius?
67 ecce Deus iudex est, time illum: dimitte eum a
peccatis tuis, et obliviscere iniquitates tuas, ut non addas
amplius cum eis in perpetuum.
68 Ecce enim incensa est super vos ira magnae
multitudinis, et tollent quidam de vobis et pascent vos
otiosos cum oblatis idolis.
69 et qui consentiunt illis, erunt in derisum et in
opprobrium et in conculcationem.
70 erit enim in omni loco et in proximis civitatibus
turbatio magna his qui timent Dominum
71 Erunt quasi furiosi, nulli parcentes, depraedantes
tamen et vastantes eos, qui timent Dominum.
72 Vastentur enim, et tollent bona eorum, et eiecent eos
de ædibus suis.
73 Tunc cognoscentur qui electi sunt mei; tentabuntur
sicut aurum in igne.
74 Audi, dilecte mi, dicit Dominus: ecce adsunt dies
tribulationis, et liberabo vos ex eo.
75 Nolite timere nec dubium est; Deus enim dux vester
est;
76 Et dux eorum, qui custodiunt mandata mea et
praecepta mea, dicit Dominus Deus;
77 Væ qui vincti estis in peccatis suis, et in peccatis suis
cooperti sicut ager operitur fruticibus, et semita eius
spinis obsita est, ne quis transeat!
78 relinquitur et in ignem mittitur ut in ea consumatur.