The Epistle of Ignatius to the Philadelphians is an epistle attributed to Ignatius of Antioch, a second-century bishop of Antioch, and addressed to the church in Philadelphia of Asia Minor. It was written during Ignatius' transport from Antioch to his execution in Rome.

1. Номаи Игнатий ба
Филаделфия
БОБИ 1
1 Игнатиюс, ки Теофорус низ номида мешавад, ба Калисои Худои
Падар ва Худованди мо Исои Масеҳ, ки дар Филоделфияи Осиё аст;
ки марҳамат ба даст оварда, дар паймони Худо собит шудааст ва аз
ҳаваси Худованди мо то абад шодӣ мекунад ва дар ҳар марҳамат ба
воситаи эҳёи Ӯ ба амал меояд: Онро низ бо Хуни Исои Масеҳ, ки
абадӣ ва беайби мост, салом мегӯям. шодӣ; хусусан агар онҳо бо
усқуф ва пресвиторон, ки бо ӯ ҳастанд, ва ходимони муътадил, ки
мувофиқи тафаккури Исои Масеҳ таъин шудаанд, муттаҳид бошанд;
Ӯро мувофиқи иродаи худ бо тамоми устуворӣ бо Рӯҳулқудсаш
сокин кардааст;
2 Кадом усқуф, ки ман медонам, ин хизмати бузургро дар миёни
шумо ба даст овардааст, на аз ҷониби худ, на ба воситаи одамон ва
на аз рӯи ҷалоли беҳуда; балки бо муҳаббати Худои Падар ва
Худованди мо Исои Масеҳ.
3 Ба мӯътадилӣ, ки ман аз ӯ метарсам; ки бо хомушии худ бо
тамоми гапхои бехуда аз дигарон бештар кор карда метавонад. Зеро
ки Ӯ ба аҳком мувофиқ аст, мисли арфа ба тори он.
4 Бинобар ин ҷони ман ақли худро дар назди Худо хушбахттар
мешуморад, зеро медонам, ки он дар ҳар фазилат пурсамар ва комил
аст; пур аз устуворӣ, озод аз ҳавас ва мувофиқи ҳама мӯътадил
Худои Ҳай.
5 Бинобар ин, чунон ки фарзандони нур ва ростӣ мешаванд; аз
ихтилофот ва таълимоти бардурӯғ гурезед; лекин дар он ҷое ки
чӯпони шумост, шумо мисли гӯсфандон дар он ҷо аз паи он меравед.
6 Зеро гургонҳои зиёде ҳастанд, ки сазовори эътиқод ба назар
мерасанд, бо завқи бардурӯғ онҳоеро, ки дар роҳи Худо медаванд,
асир мекунанд; вале дар созиш чое наёбанд.
7 Пас, аз гиёҳҳои бад, ки Исо намепӯшонад, парҳез кунед; зеро ки
инҳо киштзори Падар нестанд. На барои он ки ман дар байни шумо
ягон тафриқа ёфтаам, балки ҳар гуна покиро дидаам.
8 Зеро ҳар кӣ аз они Худо ва Исои Масеҳ аст, низ бо усқуфи худ
ҳастанд. Ва ҳар кӣ тавба карда, ба ягонагии калисо бармегардад,
онҳо низ бандагони Худо хоҳанд буд, то ки мувофиқи Исо зиндагӣ
кунанд.
9 Фирефта нашавед, эй бародарон; агар касе ба касе ки дар калисо
ихтилоф мекунад, пайравӣ кунад, вориси Малакути Худо нахоҳад
буд. Агар касе аз паи ақидаи дигар рафтор кунад, вай бо ҳаваси
Масеҳ розӣ нест.
10 Бинобар ин бигзор саъю кӯшиши шумо бошад, ки аз ҳама як
авхаристии муқаддас баҳра баред.
11 Зеро ки танҳо як бадани Худованди мо Исои Масеҳ ҳаст; ва як
коса дар ягонагии хуни Ӯ; як қурбонгоҳ;
12 Ҳамчунин як усқуф бо рафиқони худ ва ходимони рафиқони ман
ҳастанд, то ки ҳар коре, ки мекунед, мувофиқи иродаи Худо
бикунед.
БОБИ 2
1 Бародарон, муҳаббате, ки нисбат ба шумо дорам, маро бештар
мекунад; Ва ман дар шумо шодии бузурге дорам, кӯшиш мекунам,
ки шуморо аз хатар эмин гузорам; ё на ман, балки Исои Масеҳ; Ман
ба вай баста бошам, ҳамон қадар бештар тарс дорам, зеро ҳанӯз дар
роҳи уқубат қарор дорам.
2 Аммо дуои шумо ба Худо маро комил гардонад, то ба он насибе,
ки бо марҳамати Худо ба ман дода шудааст, ноил шавам: ба Инҷил,
чунон ки ба ҷисми Масеҳ фирор мекунам; ва ба ҳаввориён дар бораи
пресвитерияи калисо.
3 Биёед, анбиёро низ дӯст дорем, зеро онҳо низ моро ба сӯи Инҷил
бурданд ва ба Масеҳ умед бастан ва интизори Ӯ бошем.
4 Ба Ӯ имон оварда, дар ягонагии Исои Масеҳ наҷот ёфтаанд; ки
одамони муқаддас, сазовори муҳаббат ва дар ҳайрат буданд;
5 Онҳое ки аз Исои Масеҳ шаҳодат гирифтаанд ва дар Инҷили
умеди умумии мо шумора шудаанд.
6 Аммо агар касе шариати яҳудиёнро ба шумо мавъиза кунад, ба вай
гӯш надиҳед; зеро ки аз шахси махтуншуда таълимоти Масеҳро
қабул кардан беҳтар аст, аз дини яҳудӣ аз шахси хатна.
7 Аммо агар яке ё дигаре дар бораи Исои Масеҳ сухан нагӯянд, ба
назари ман, онҳо танҳо ҳамчун ёдгорӣ ва қабрҳои мурдагонанд, ки
бар онҳо танҳо номи одамон навишта шудааст.
8 Пас, аз ҳунарҳои бад ва домҳои мири ин ҷаҳон бигрезед; Мабодо
аз макри ӯ гирифтор шуда, дар садақаатон сард нашавед. Аммо ҳама
якҷоя бо дили ноҳамвор ба як ҷо биёед.
9 Ва Худои худро баракат мегӯям, ки виҷдони ман нисбат ба шумо
пок аст, ва ҳеҷ кас аз шумо аз он фахр намекунад, ки ошкоро ё
пинҳонӣ фахр кунад, ки ман ба ӯ кам ё зиёд бор кардаам.
10 Ва ман ба ҳамаи онҳое, ки дар миёни онҳо гуфтугӯ кардам,
мехоҳам, ки ба муқобили онҳо шаҳодат надиҳад.
11 Зеро, гарчанде ки баъзе касон маро ба ҳасби ҷисм фиреб додан
мехостанд, аммо рӯҳ, ки аз Худост, фирефта нашудааст; зеро вай аз
кучо омадану ба кучо рафтанашро медонад ва асрори дилро
мазаммат мекунад.
12 Вақте ки дар миёни шумо будам, гиря кардам; Ман бо овози
баланд гуфтам: ба усқуф, пресвитерия ва диаконҳо муроҷиат кунед.
13 Баъзеҳо гумон карданд, ки ман инро барои он гуфтам, ки ҷудоие
дар миёни шумо хоҳад омад.
14 Аммо ӯ шоҳиди ман аст, ки ман ба хотири ӯ дар занҷир мондаам,
ки аз ҳеҷ кас чизе намедонистам. Аммо рӯҳ дар ин бора гуфт: «Бе
усқуф ҳеҷ коре накунед:
15 Бадани худро ҳамчун маъбади Худо нигоҳ доред: ягонагиро дӯст
доред; Шӯъбаҳои фирорӣ; Пайравони Масеҳ бошед, чунон ки Ӯ аз
Падари Ӯ буд.
16 Пас, ман ончунон ки ба худ хос шудам, амал кардам, мисли
одами муттаҳид. Зеро дар ҷое ки тафриқа ва ғазаб ҳаст, Худо сокин
нест.
17 Аммо Худованд ҳамаи тавбакунандагонро мебахшад, агар онҳо
ба ягонагии Худо ва ба шӯрои усқуф баргарданд.
18 Зеро ман ба файзи Исои Масеҳ эътимод дорам, ки Ӯ шуморо аз
ҳар бандагӣ озод мекунад.
19 Бо вуҷуди ин, ман шуморо насиҳат медиҳам, ки шумо чизеро аз
рӯи низоъ мекунед, ҷуз мувофиқи дастури Масеҳ.
20 Зеро шунидам, ки баъзе касон мегӯянд; агар ман онро дар нусхаи
аслӣ наёбам, бовар намекунам, ки он дар Инҷил навишта шудааст.
Ва ҳангоме ки гуфтам: "Навишта шудааст; Онҳо ҷавоб доданд, ки
дар нусхаҳои фосидашон дар пеши назари онҳо буд.
21 Аммо барои ман Исои Масеҳ ба ҷои тамоми ёдгориҳои
вайроннашудаи ҷаҳон аст; бо он ёдгориҳои нопок, салиби Ӯ, мамот,
эҳё ва имоне ки аз Ӯст; ки ман ба воситаи дуоҳои шумо сафед
шудан мехоҳам.
22 Коҳинон хубанд; Аммо Саркоҳин, ки муқаддаси муқаддас ба ӯ
супурда шудааст, беҳтар аст; Ва сирри Худо ба ӯ вогузор шудааст.
23 Ӯ дари Падар аст; Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб ва тамоми анбиё ба
воситаи он дохил мешаванд; инчунин ҳаввориён ва калисо.
24 Ва ҳамаи ин ба ягонагӣ, ки аз Худост, майл дорад. Бо вуҷуди ин,
Инҷил баъзеҳо дорад. он чизе ки дар он аз ҳама имтиёзҳои дигар
болотар аст; яъне зоҳир шудани Наҷотдиҳандаи мо Исои Масеҳи
Худованд, ҳавас ва эҳёи Ӯ.
25 Зеро ки анбиёи маҳбуб ба Ӯ муроҷиат мекарданд; балки Инҷил
камолоти фано аст. Пас, агар ба садақа имон оваред, ҳама чиз хуб
аст.
БОБИ 3
1 Дар бораи калисои Антиёхия, ки дар Сурия аст, ба ман гуфта
шудааст, ки ба василаи дуоҳои шумо ва дили шумо, ки ба он дар
Исои Масеҳ доред, дар осоиштагӣ аст; шумо ҳамчун Калисои Худо
хоҳед буд, ки як диакон таъин кунед, то ки ба он ҷо ҳамчун сафири
Худо биравед; То ки бо онҳо, вақте ки бо ҳам вомехӯранд, шодӣ
кунад ва исми Худоро ҷалол диҳад.
2 Хушо он шахсе ки дар Исои Масеҳ, ки сазовори чунин хизмат
гардад; ва шумо низ ҷалол хоҳед ёфт.
3 Агар шумо хоҳед, ин корро ба хотири файзи Худо кардан
ғайриимкон нест; инчунин калисоҳои дигари ҳамсоя онҳоро
фиристодаанд, баъзе усқуфҳо, баъзе коҳинон ва диаконҳо.
4 Дар мавриди Филӯӯи деакони Қилиқия, ки шахси арзанда аст, ӯ то
ҳол ба ман дар каломи Худо хизмат мекунад: ҳамроҳ бо Реюс аз
Агатополис, шахси хубе, ки ҳатто аз Сурия маро пайравӣ карда, дар
бораи ҳаёташ пайравӣ накардааст. низ бар шумо шаҳодат диҳед.
5 Ва худи ман Худоро барои шумо шукр мегӯям, ки шумо онҳоро
қабул мекунед, чунон ки Худованд шуморо қабул мекунад. Аммо
барои онҳое ки онҳоро беобрӯ карданд, бигзор онҳо ба файзи Исои
Масеҳ бахшида шаванд.
6 Садақаи бародароне ки дар Трӯос ҳастанд, ба шумо салом мегӯянд:
аз он ҷо низ ҳоло аз ҷониби Буррус, ки аз ҷониби сокинони Эфсӯсу
Исмирна бо ман фиристода шуда буд, ба хотири эҳтиром менависам.
7 Бигзор Худованди мо Исои Масеҳ онҳоро эҳтиром кунад; Ба онҳо
ҳам ба ҷисм, ҳам ҷон ва ҳам рӯҳ умед доранд; дар имон, дар
муҳаббат, дар ягонагӣ. Умеди умумии мо бо Исои Масеҳ видоъ
кунед.