2. Τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τα
νεώτερα χριστιανικά χρόνια ,μέχρι τα μέσα του
περασμένου αιώνα, τον πρώτο λόγο για το
γάμο δυο ανθρώπων, τον είχαν συνήθως οι
γονείς τους.
3. Στις παλαιότερες μάλιστα, ανδροκρατούμενες
κοινωνίες το λόγο είχε ο πατέρας. Τα παιδιά
εξάλλου δεν είχαν και πολλές ευκαιρίες να
γνωριστούν ,όπως συμβαίνει σήμερα. Ο νέος
γνώριζε την μέλλουσα σύζυγο του είτε στην
εκκλησία είτε σε κάποιο πανηγύρι είτε στο
“νυφοπάζαρο”, στην βόλτα του χωριού.
4. Οι γονείς, θεωρούσαν δικαίωμα του σωστού
κηδεμόνα να αποκαταστήσουν τα παιδιά τους-
αλλά και να τα ξεφορτωθούν. Αρχικά, έπρεπε να
παντρευτούν τα θηλυκά της οικογενείας, αφού
δεν εργάζονταν και δεν προσέφεραν κάτι στο
σπίτι. Όσο μικρότερες ήταν τόσο μεγαλύτερο
βάρος έφευγε από τις πλάτες του πατέρα τους.
Έτσι η κόρη θα ξεκινούσε το δικό της νοικοκυριό
και ο πατέρας της θα τάιζε ένα στόμα λιγότερο.
5. Σημαντικός παράγοντας, αποτελούσε η προίκα που
συνοδεύει μια κοπέλα. Όσο μεγαλύτερο ήταν το
κομπόδεμα της, τόσοι περισσότεροι άνδρες την
ήθελαν δική τους.
6. Όταν ένας νέος του χωριού ήθελε να ζητήσει σε
γάμο μια νέα του χωριού η από άλλο χωριό ,δεν
πήγαινε ο ίδιος στους γονείς της κοπέλας, αλλά
έστελνε ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης του και
πάντοτε με τη συγκατάθεση των γονιών του. Το
πρόσωπο αυτό λεγόταν προξενητής/προξενήτρα
και συνήθως τον ρόλο αυτό τον είχαν γυναίκες.
7. Το προξενιό γίνονταν με μυστικότητα και γι' αυτό τα
άτομα που αναλάμβαναν έπρεπε να είναι ηλικιωμένα,
σοβαρά και αξιοπρεπή.
8. Ο ρόλος λοιπόν της προξενήτρας ήταν να
διαχειρίζεται την υπόθεση του συνοικεσίου. Στην
περίπτωση του προξενιού την πρωτοβουλία είχαν
οι γονείς κατά κύριο λόγο, οι συγγενείς στη
συνέχεια, αλλά και διάφοροι προξενητάδες
αναλάμβαναν να μεταφέρουν στην άλλη πλευρά το
ενδιαφέρον.
10. Στα προξενιά μέσα στο χωριό δεν χρειάζονταν
πολλά λόγια γιατί όλα ήταν γνωστά για τους
υποψήφιους συζύγους. Τα οικονομικά, τα
οικογενειακά, τα προσόντα ακόμα και τα
κουσούρια τους ήταν γνωστά.
11. Έτσι το ναι ή το όχι ήταν εκ των προτέρων
γνωστό, γιατί το προξενιό γίνονταν μόνο όταν
υπήρχαν πιθανότητες συμφωνίας.
Αν το προξενιό γίνονταν από άλλο χωριό τότε
την πρόταση συνόδευαν και τα προσόντα της
νύφης. Αν είναι από καλό σόι, νοικοκυρά,
δουλευταρού, χρυσοχέρα, αν είχε προίκα,
ρουχισμό, χωράφια κλπ
12. Αν υπήρχε αρχική συμφωνία ορίζονταν η μέρα
επίσκεψης - γνωριμίας στο σπίτι της μέλλουσας
νύφης, όπου θα γίνονταν η πρώτη γνωριμία
μελλονύμφων, πεθερικών και κοντινότερων
συγγενών.
Εκεί η υποψήφια νύφη θα παρουσιάζονταν
κρατώντας το δίσκο με τα κεράσματα κι όλοι θα
είχαν τα μάτια πάνω της.
13. Αμέσως έβγαινε το συμπέρασμα: “καλή , πολύ
καλή σου λέω”. Και το προξενιό :”έδενε” με
φαγητό και κρασί που ήταν ήδη ετοιμασμένα.
Στις περιπτώσεις όμως που δεν μένανε
ευχαριστημένοι, ο επικεφαλής έδινε το σύνθημα
να φύγουν και να τα ξαναπούν μια άλλη φορά.
14. • Υπήρχαν περιπτώσεις που το προξενιό γίνονταν με
αντιπροσώπους γιατί ο γαμπρός βρίσκονταν μακριά στο
εξωτερικό και κυρίως στην Αμερική και την υποψήφια
νύφη την ενέκριναν οι αντιπρόσωποι.
• Το υποψήφιο ζευγάρι θα γνωρίζονταν από φωτογραφίες.
• Το κορίτσι θα ταξίδευε στο εξωτερικό και θα
παντρεύονταν με έναν άνθρωπο που θα συναντούσε
εκεί για πρώτη φορά.
15. • Κάποιοι σύζυγοι φάνηκαν τυχεροί,
καταλήγοντας να ζουν μέχρι το τέλος των
ημερών τους με κάποιον που τους φρόντιζε,
τους αγαπούσε και δημιούργησε μια
χαρούμενη και μεγάλη οικογένεια μαζί τους.
16. Κάποιοι άλλοι όμως, όχι. Παρέμειναν ξένοι με τον
σύζυγο τους μέχρι το τέλος, αφού δεν ταίριαζαν, δεν
αγαπήθηκαν ποτέ. Πέρασαν μια ζωή μαρτύριο, με έναν
άνθρωπο που δεν ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν να
κάνουν και τίποτα για αυτό.