2. Michi was een speels, vriendelijk, lief meisje. Ze stond altijd voor iedereen klaar, voor iedereen die het even moeilijk had. Haar goed karakter verdween, toen een jongen in haar leven kwam.Hij was achttien, wettelijk was hij meerderjarig en mocht ‘alles’ doen wat hij wou. Michi daarentegen was veertien: nog minderjarig en jong…
3. Dat kon hem niet schelen. Haar leeftijd interesseerde hem niet. Wat hem wel interesseerde, was de persoon van Michi zelf.Op een avond wou hij Michi zelfs ‘uittesten’… ook al twijfelde ze dat ze hier klaar voor was, toch deed ze het omdat ze haar vriendje graag zag.
4. Michi deed wat ze moest doen. Ondanks dat ze hiervoor eigenlijk niet klaar voor was én te jong was, genoot ze van het moment met hem. Even later, wanneer ze hun ‘hoogtepunten’ wouden bereiken, liep het fataal af. De jongen had zich te hard geforceerd, waardoor het meisje zich stikte en niet meer kon ademhalen.Hij wist dat hij in fout was, moest hij zich niet mogen forceren. Maar alles was te laat… het meisje was op slag dood en de jongen vluchtte uit de buurt. Waar naartoe, wist niemand…
5. Waar de moord zich had plaatsgevonden, lag niet zo ver van de politiekantoor. Met de auto was het zelfs tien minuten rijden tot daar. Aan een bed in een slaapkamer lag het gewurgde, verkrachte meisje ademloos.
6. Tegenover het bed stond haar pleegmoeder, JocelynMues. Ik zag de tranen in haar ooghoeken, één voor één ontsnapte de tranen. Ik begreep in haar plaats. Als zoiets mijn kind – later – zou overkomen, ik zou het ook niet geloven!
7. Femke Hermans en Lorenzo Smits. Ze maakten ook deel uit van onze team. Op dit moment waren ze beiden aan het uitzoeken wat er precies gebeurd was, meer informatie aan het verzamelen.
8. “MichiChui… veertien jaar… ergens geboren in China… geadopteerd…” nam Femke alle informatie door,“mijn visie was toch juist. Ik had al vermoedens toen ik haar zag.”“Met die papieren zijn we toch steeds niets.” bromde ik,“we moeten bij alle kennissen, vrienden, familie van Michi afgaan. Als eerst beginnen we met haar pleegmoeder.”
9. Jocelyn vreesde al het ergste en wist meteen dat ze verhoord ging worden, ook al had ze niets met de moord te maken. Ze maakte zich gereed voor de toekomende vragen…
10. De beurt was aan Emelina, om – hopelijk – toch wat meer informatie te verzamelen.Ze zag Jocelyn zitten op de zetel, die naar Emelina – die een sigaret wou opstoken – staarde.“Oh sorry, wil je er ook één?” geeuwde ze.
11. “Ik heb geen zin om mijn leven te verkloten. Dus nee, dank je.” beet Jocelyn haar toe.Uit schok deinsde Emelina wat achteruit.“Oké, oké. Wat jij wil.”Ze wierp ietwat een kwade blik naar het weerloos pleegmoedertje toe,“dan beginnen we met de vragen.”
12. “Je hebt Michi toch geadopteerd, als ik me niet vergis. Weet jij het leven van Michi nog, voor je haar heb geadopteerd?”Twijfelend keek Jocelyn haar toe, toch wist ze de juiste woorden bij één te brengen. “Ze woonde hier eigenlijk niet zo lang. Toen ze tien jaar was, kwam ze hier wonen. We hadden direct een goede band, alsof ze mijn bloedeigen kind was.”
13. “Goed… en verder? Hoe leefde ze voor ze bij jou kwam wonen?”“Ze woonde bij haar echte ouders in Xining, één van de armste steden van China. Daar werd ze zeer slecht behandeld. Haar vader was al jaren dood en haar moeder…”Jocelyn stopte zomaar midden in een zin.
14. “Ik wil niet onbeleefd zijn, maar…” Emelina ging naast Jocelyn zitten, “ik zeg altijd: wie A zegt, moet ook B zeggen. Je wou iets zeggen over haar echte moeder en even later stopte je…”
15. Even later kreeg Jocelyn toch over haar hart om het verleden voort te vertellen.Michi haar echte moeder Ayame, moest werken als prostituee, ze kon nergens terecht voor werk omdat ze geen diploma had. Bovendien hadden ze het geld nodig, er was maar één keuze: als prostituee werken, dat was het enige ‘werk’ dat opbracht.Iemand wist dat daar er iets pluis was en vreesde het ergste voor Michi haar toekomst. Zo werd ze bij haar moeder weggehaald en in België beland.
16. Emelina kon zich bij stil staan, bij dit verhaal. “Wat een naar verhaal.”“Dat is zeker. Eerst had ze het moeilijk hier, wat dus gewoon doodnormaal was. Uiteindelijk kreeg ze haar verleden te verwerken en had het hier goed. Ze was gewoon zichzelf, niemand kon het trosteren. Zo vriendelijk, lief, behulpzaam en speels. Tot iemand in haar leven was gekomen, dan gedroeg ze zich als een… tja…”
17. “Echt?” Emelina keek Jocelyn aan met grote, verbaasde ogen, “wel. Misschien kun je de gegevens van haar vriendenkring doorgeven aan ons.”
18. “Mevrouw Gonzales… ik kan moeilijk gegevens van een ander doorgeven. Dat is toch schending van privacy?”Emeline lachte het weg. “Dat kan. Ik vraag de gegevens om meer dingen te weten kunnen komen en met geluk koemn we hopelijk dichter bij de dader. Misschien weet één van haar vrienden meer? Wie weet…”
19. Jocelyn nam weer het woord tot zich. “Daarbij… misschien is de moord totaal anders dan het lijkt.”“Nee. Als we die beelden zo goed mogelijk bekijken, lijkt ze alsof Michi gewurgd of verkracht is. In ieder geval tijdens een geslachtsgemeenschap. Heeft ze trouwens een vriendje ofzo?”Jocelyn hield haar schouders op, alsof ze van niets wist. “Ik weet wel dat ze een vriendje heeft, meer niets. Zelfs zijn naam weet ik niet, ik ken zijn ouders niet en ik weet niet waar hij woont. Ik kan je hiermee niet helpen.”
20. “Daarom kan het handig zijn dat je de gegevens van haar vrienden met ons deelt.”Toch twijfelde Jocelyn. Was het een goed idee om dit te doen? Uh, hoofd omhoog, Jocelyn! Ze wou dat deze zaak opgelost was… “Ik ken alleen een hele goede vriendin van Michi en normaal gezien weet ze álles. Misschien moet je daar eens langsgaan.”Ze propte een briefje met een adres in Emelina haar handen.
21. “Bedankt, mevrouw Mues!” Emelina trok Jocelyn van de bank en knuffelde haar stevig,“je hebt me hiermee echt enorm geholpen! Echt waar!”“Dat is graag gedaan.”
