2. Ik aarzelde geen seconde en belde Loren meteen op. Ze probeerde me te kalmeren.
‘Ik kom morgen met je mee naar het adres, en dan zoeken we samen uit wie er achter zit. Misschien
kan je al in je klantenbestand kijken of je het adres daar nergens terug vindt?’
‘Maar… Wat moet ik nu doen? Wat als die persoon plots voor m’n deur staat?’
‘Ik denk niet dat hij dat gaat doen, hij hoopt dat jij naar hem zal gaan. Hoewel het wel vreemd is, want
iedereen weet dat een vrouw normaal gezien niet op zo’n verzoek zal ingaan… Het kan een valstrik
zijn. Toch denk ik dat we morgen naar dat adres moeten.’
3. ‘Wil je dat ik vandaag de brief kom brengen? Misschien staan er nog vingerafdrukken op ofzo?’
‘Dat lijkt me geen goed idee. Als je gevolgd wordt, zal hij zien dat je naar de politie stapt en dat kan ons
plan dwarsbomen. Het moet lijken alsof je alleen gaat. Controleer vandaag je klantenbestand gewoon
en laat me weten als je iets vindt. Probeer je dag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. In de winkel
ben je volgens mij ook het meest veilig, omringd door klanten en collega’s.’
‘Oke. Ik houd je op de hoogte…. Bedankt, Loren.’
‘Als er iets is, bel me meteen!’ Met een bang gevoel legde ik af.
4. Ik ging meteen op zoek in het klantenbestand. Plots zag ik het: Magnolialaan 22… en het adres stond
onder naam van… Mason Cooper! Dus David had gelijk! Hij was het toch…
Ik stuurde vlug een smsje naar Loren en ging met een bang hartje de winkel opendoen. Voor het eerst
voelde ik me niet op m’n gemak in m’n eigen winkel. Ik hoopte dat Mason niet plots kwam opduiken en
staarde voortdurend naar de deur. Mijn zenuwachtige indruk had ook niet zo’n goed effect op de
klanten, want er werd die dag minder verkocht dan anders.
5. Ik was blij toen ik ‘s avonds veilig in Davids armen lag. Hoewel zelfs hij me niet helemaal kon
geruststellen. Ik durfde hem niet te vertellen over de brief, vanwege zijn hevige reactie van vorige
keer… Het vrat aan me dat ik dingen voor hem geheim hield, maar ik wist dat hij zou overreageren als
ik hem vertelde dat Mason de stalker was. Loren hield zich kalm en als agente kon zij alles
professioneel oplossen. Pas wanneer Mason gearresteerd werd zou ik alles aan David vertellen.
Gelukkig had David de volgende dag net een late shift, waardoor ik onopgemerkt kon wegglippen.
6. De dag en nacht leken een eeuwigheid te duren, maar eindelijk was het moment aangebroken. Ik was
ernorm zenuwachtig toen ik vertrok richting de Magnolialaan, maar Loren had me gerustgesteld. Twee
straten voor Masons huis zou Loren me opwachten om samen aan te bellen. Alles liep volgens plan, en
uiteindelijk kwamen we aan bij huisnummer 22. Langs de buitenkant zag het eruit als een mooi en
gezellig huis. Loren belde aan, en enkele minuten later opende Mason de deur… Hij droeg een kapot
hemd, en een bevlekte t-shirt en joggingbroek. Het zag er niet uit alsof hij nog bezoek verwachtte.
‘Dag dames. Waarmee kan ik jullie van dienst zijn?’ zei hij met een grote glimlach.
7. ‘Zouden we even naar binnen mogen komen? We hebben namelijk iets te bespreken,’ zei Loren kalm.
‘Euh… Natuurlijk. Let vooral niet op de rommel,’ zei Mason terwijl hij ons binnen liet.
Hij begeleidde ons naar de living en gebaarde dat we mochten gaan zitten.
‘Dus, ik zal het nogmaals vragen: Waarmee kan ik jullie van dienst zijn?’
Hij glimlachte nog steeds.
8. Loren stelde Mason enkele vragen. Hij beantwoordde ze, ook al begreep hij niet wat er aan de hand
was.
‘Waarom willen jullie dit eigenlijk allemaal weten? Wat is er aan de hand?’
‘Ik denk dat jij het best vertelt wat er aan de hand is, volgens mij weet hij echt van niets,’ zei Loren
tegen mij.
9. En dus vertelde ik over de krant en de brief die ons naar zijn adres hadden geleid. Hoe alles was
begonnen toen hij in mijn leven verscheen. Hij was duidelijk geschrokken van dit verhaal.
‘Maar waarom zou iemand zoveel moeite doen om mij erin te luizen? Het klinkt allemaal zo onlogisch.
En ik zou toch nooit zomaar mijn adres geven, wetende dat de politie mij zou opsporen? Ik begrijp er
echt niets van…’ Een tijdje zat hij in stilte, met de handen in zijn haar.
‘Ik heb geen alibi, ik woon hier alleen dus niemand kan bevestigen dat ik dat niet heb gedaan… Het
enige wat ik kan zeggen is dat ik zoiets nooit zou doen Morgan…’
10. Plots werd Loren opgeroepen. ‘Ik moet er meteen vandoor, er is een inbraak gebeurd in de buurt.’
‘En… Wat gebeurt er dan nu met mij?,’ vroeg Mason onzeker.
‘Je bent voorlopig vrijgesproken,’ zei Loren lachend.
Voor ze vertrok omhelsde ze me. ‘Ik denk echt niet dat hij het gedaan heeft Morgan, maar wees toch op
je hoede,’ fluisterde ze in m’n oor.
‘Oke, ik bel je nog,’ fluisterde ik terug.
11. En plots werden Mason en ik alleen gelaten.
‘Wil je misschien nog een kopje koffie drinken? Ik beloof dat ik je niet zal vergiftigen,’ zei Mason
lachend.
Ik twijfelde even, maar het voelde stom om hem af te wijzen. Ik wilde niet overkomen als een bange
wezel. ‘Goed, eentje dan. Daarna moet ik weer naar huis, David zit op me te wachten.’
Mason leidde me langs een stapel vieze kleren naar de trap, de keuken was op de eerste verdieping.
12. Terwijl Mason de koffie zette, maakte ik kennis met Kiki, zijn papegaai.
Het stelde me gerust dat hij tenminste de waarheid had gesproken over zijn huisdier. De voeding en
kooi die hij eerder gekocht had waren dus niet zomaar een truc om met mij in contact te komen.
‘Je bent een van de weinigen die haar mag aanraken. Meestal bijt ze vreemden.’
Ik lachte terwijl ik Kiki voorzichtig terug in haar kooi zette.
13. ‘Vertel me nu eens… dacht je echt dat ik je stalkte?’
‘Je moet toegeven dat het verdacht is dat ik je plots overal tegenkom en dat ik net toen die
boodschappen begon te krijgen…’
‘Hmm… Oke, dat geef ik toe. Toch vraag ik me af waarom die stalker je naar mijn adres heeft gestuurd.
Ik vertrouw het niet helemaal. Ik hoop echt dat ze die kerel snel te pakken krijgen.’
‘Laten we maar over iets anders praten, ik krijg er de kriebels van.’
‘Jij deed me anders ook schrikken hoor. Plots de politie aan je deur krijgen die je begint te
ondervragen is ook geen pretje.’ Hij lachte weer, gelukkig kon hij goed relativeren.
14. We geraakten aan de praat en verloren de tijd uit het oog. Mason vertelde over zijn job bij de krant, hoe
hij een mooie jobaanbieding had gekregen en naar deze stad verhuisde.
Ik vertelde hem over mijn droom om een grotere dierenwinkel te openen.
“Dankzij jouw artikel is mijn omzet flink gestegen. Het zou geweldig zijn als ik een pand kon vinden in
de stad voor een redelijke prijs… En dan zou er meer ruimte in huis zijn voor een…” Ik voelde dat ik
begon te blozen. Eigenlijk had Mason geen zaken met het feit dat ik af en toe droomde over een
gezinsuitbreiding.
15. Uiteindelijk nam Mason me mee naar zijn kleine, gezellige dakterrasje met uitzicht op de tuin.
‘Wauw, je tuin is echt prachtig! Ik vind het geweldig om soms een namiddagje te zwoegen in onze tuin
om al m’n zinnen te verzetten.’
‘Ik begrijp wat je bedoelt… Soms zit ik een hele dag in de tuin te werken, en plof ik ‘s avonds uitgeput
op dat bankje om naar het eindresultaat te kijken.’
Het was ongelooflijk hoeveel Mason en ik gemeen hadden met elkaar. Ik werd weer even van m’n stuk
gebracht. ‘Ik denk dat ik nu beter naar huis ga…’
16. ‘Wacht even, dan kleed ik me vlug om!’ antwoordde Mason.
‘Huh? Wat bedoel je?’ Hij ging weer de trap op, naar zijn rommelige slaapkamer.
‘Ik ga je naar huis brengen natuurlijk. Je denkt toch niet dat ik je alleen door het donker laat gaan
terwijl er iemand je stalkt? Bovendien heeft diezelfde persoon je naar mijn huis geleid. Wie weet was
het wel zijn plan om toe te slaan wanneer je alleen terug naar huis wandelde.’
Daar had hij wel een punt. ‘Oke. Lief van je dat je dit voor me wilt doen.’
Mason glimlachte en trok z’n kleren uit. Ik keek snel rond in z’n slaapkamer om hem wat privacy te
gunnen, maar kon het toch niet laten om even een blik te werpen op zijn lichaam.
17. We vertrokken samen richting mijn huis en kwamen onderweg niemand tegen. Na ongeveer 10
minuutjes wandelen bereikten we onze bestemming. Onderweg was het wat beginnen regenen, en ik
wilde Mason net bedanken en afscheid nemen toen er een onweersbui losbarstte.
‘Misschien kan je beter even naar binnen komen tot het ergste is weggetrokken,’ stelde ik voor.
Er zat niets anders op voor Mason dan wachten tot het onweer voorbij ging, maar na 20 minuten was
het nog altijd even hard aan het stormen.
18. We raakten weer aan de praat en Mason was net aan het vertellen over de recensie die hij vandaag had
geschreven toen ik Davids auto de garage hoorde inrijden.
‘Ik denk dat David thuis is,’ zei ik gespannen. Ik wist niet hoe hij erop zou reageren als hij Mason in ons
huis aantrof. Mason had duidelijk niet door dat ik me wat ongemakkelijk begon te voelen.
‘Oh leuk, dan kunnen we eindelijk eens kennismaken,’ zei hij met een glimlach.
19. Het was erger dan ik had verwacht. David leek duidelijk niet blij toen hij een man zag zitten in onze
zetel.
‘Hallo, ik ben Mason, de rescencent,’ zei Mason vrolijk.
‘Mason? Wat doet hij in mijn huis?’ vroeg David aan mij.
‘Euh… Dat is een lang verhaal schat. Maar we zijn gewoon aan het wachten tot het onweer voorbij
trekt, en dan kan hij weer naar huis.’
20. Mason stond recht om David een hand te geven, maar David balde enkel zijn vuisten.
‘Ik zou willen dat je nu vertrekt,’ zei hij met verheven stem.
‘Wow… rustig… Er is echt niks aan de hand. Ik ben gewoon met Morgan meegewandeld zodat ze niet
alleen naar huis moest, maar toen begon het te onweren en…’
Plots gaf David Mason een duw.
21. Ik veerde recht om tussenbeide te komen, maar David duwde me opzij.
‘Rustig man, duw haar niet zo!’, zei Mason om mij te verdedigen.
‘Jij hebt niet te zeggen wat ik wel en niet mag doen in mijn eigen huis! Jij bent trouwens degene die
met zijn poten van haar lijf moet blijven!’, schreeuwde David.
‘Pft, laat het zitten, ik ben ermee weg.’
‘Nee, Mason! Het spijt me! Dit is echt een groot misverstand! Maar Mason negeerde me en wandelde
de living uit.’
22. ‘Moest dat nou echt?!’, schreeuwe ik nu tegen David.
‘Ik ben niet degene die hier in de fout gaat! Jij brengt hier vreemde venten in ons huis!’, riep David
terug. ‘En dat is dan nog net de persoon die geheime boodschappen naar je stuurt in de krant!’
‘Hij is onschuldig. Loren en ik hebben hem vandaag ondervraagd. Ik had gisteren een nieuwe
boodschap gekregen met zijn adres in, en dus zijn we er samen naartoe gegaan. Hij wist compleet van
niets. Toen Loren werd weggeroepen heeft hij zelf voorgesteld om me naar huis te brengen zodat ik
niet alleen door het donker moest. En nu behandel jij hem zo?! Moet je nu altijd de jaloerse zak
uithangen wanneer ik eens met een man goed overweg kan? Ik schaam me echt dood!’
23. ‘Och, gewoon omdat hij wat zielig doet en Loren inpalmt is hij onschuldig? Dat geloof je toch zelf niet!’
David wuifde m’n argumenten weg.
‘Er scheelt duidelijk iets met die gast en je bent gewoon te blind om het te zien. Hij geeft zijn adres en
jij gaat gewoon als een mak lammetje naar hem toe zodat hij je helemaal om zijn vinger kan winden!
Soms ben je zo naïef, Morgan!’
Ik was te kwaad om nog iets terug te schreeuwen. Zonder David nog een blik te gunnen stormde ik
naar boven.
24. Ik trok m’n pyjama aan en kroop in bed. Daar drongen Davids pijnlijke woorden tot me door en barstte
ik in tranen uit.
Pas een uur later kwam David de slaapkamer binnen. Ik deed alsof ik sliep, terwijl hij zich uitkleedde.
Toen hij in bed stapte draaide ik me vlug om, zodat hij m’n betraande gezicht niet zou zien. Hij knipte
het nachtlampje uit en viel bijna meteen in slaap, terwijl ik nog urenlang bleef piekeren.
25. Toen ik tegen de ochtend nog altijd niet in slaap kon geraken, nam ik een besluit. Ik stond op en
kleedde me om. Daarna ging ik naar de badkamer en pakte ik nog een paar spullen in die ik nodig had.
Toen m’n rugzakje was ingepakt ging ik naar beneden.
26. Gelukkig nam Loren snel op, ik wist dat ik op haar kon rekenen.
‘Hey… Met mij,’ zei ik stilletjes.
‘Morgan? Is alles in orde?’
‘Ik weet het niet… David en ik hebben ruzie gemaakt en ik blijf maar piekeren. Ik zou hier gewoon even
weg willen, kan ik misschien naar jou komen?’
‘Natuurlijk, da’s geen probleem. Ik heb morgen toch een vrije dag. Maar bel dan wel een taxi, da’s
veiliger.’
27. En dus belde ik een taxi om me op te halen en naar Loren te bellen. Terwijl ik op de taxi wachtte
schreef ik nog vlug een briefje voor David:
‘Ben naar Loren om wat tot rust te komen. Ik weet nog niet voor hoelang. De winkel blijft ondertussen
gesloten. X’
Het stelde niet veel voor, maar ik was op dat moment ook niet in staat om veel liefdevolle woorden
neer te pennen. Daarna ging ik naar buiten om de taxi op te wachten. Zodra ik de voordeur achter me
sloot, viel er een enorme last van m’n schouders.
28. Loren ontving me meteen met open armen. ‘Wil je eerst vertellen wat er is gebeurd, of liever eerst wat
bijslapen?’
‘Bijslapen,’ zei ik vermoeid. Ze wist precies wat te vragen in deze situaties. Ik was zo moe dat ik bijna
was ingedommeld in de taxi.
We gingen naar boven, ik trok m’n pyjama weer aan en we kropen beiden in bed. Na amper 5 minuten
viel ik al in een diepe slaap.
29. Het was al 11u toen Loren en ik wakker werden. Ik voelde me nog niet volledig uitgerust, maar die paar
uurtjes slaap hadden me toch deugd gedaan. We stonden op en gingen samen ontbijten. Loren nam
haar gebruikelijke tas koffie, ik hield het bij een kommetje havermoutpap.
‘Vertel nu eens, wat is er gebeurd?’
30. Ik begon te vertellen over de gesprekken met Mason.
‘We begonnen te praten over onze jobs, onze passie voor tuinieren,… Het was echt gezellig en hij was
zo vriendelijk. Ik was uiteindelijk helemaal vergeten dat we hem pas nog verdachten van stalking.
Bovendien hebben we zoveel gemeenschappelijk.’
‘En toen bood hij dus aan om me naar huis te brengen. Hij is met me meegewandeld en toen begon het
zo te stormen, dus ik vroeg of hij binnen even wilde wachten tot het ergste voorbij getrokken was.’
31. ‘En toen kwam David dus binnen…’
Ik vertelde hoe David begon te schreeuwen, hoe hij Mason en mij wegduwde en me vanalles begon te
verwijtten. ‘Mason kwam eerst nog voor me op, maar David wilde niet luisteren. En toen is Mason
gewoon weggegaan, door de storm. David en ik zetten onze ruzie verder, tot ik naar boven ben
gerend.’
Loren schrok van Davids gedrag. ‘Wow, ik wist dat David jaloers kon zijn, maar dit had ik niet van hem
verwacht! Hopelijk is hij nu afgekoeld en draait hij weer bij.’
32. Na het ontbijt ging ik me douchen en kleedde ik me om. Loren ruimde ondertussen de tafel af. Daarna
besloten we om buiten een luchtje te scheppen. We stopten aan het speeltuintje en gingen op de
schommels zitten.
‘Ik vraag me af of ik me niet moet gaan vertontschuldigen bij Mason. Ik voel me zo schuldig, hij brengt
een artikel uit waardoor mijn zaak begint te bloeien, en we beschuldigen hem van stalking. Daarna
doet hij de moeite om me naar huis te brengen, en dan wordt hij zo behandeld door David.’
‘Misschien moet je dat inderdaad doen, maar ik denk niet dat David daar zo gelukkig mee zal zijn,’ zei
Loren.
33. Na het schommelen begonnen we wat te basketten. Enkele kinderen uit de buurt hadden er hun bal
achter gelaten.
‘Ik weet hoe ik m’n dilemma moet oplossen,’ zei ik tegen Loren. ‘Als ik de bal er vanaf hier kan
ingooien, dan ga ik naar Mason om me te verontschuldigen. Als het mislukt, dan ga ik naar huis, en
beloof ik David om geen contact meer te zoeken met Mason.’
Ik dribbelde een paar keer met de bal, maakte een sprongetje en wierp. De bal vloog recht door de
hoepel…
