2. ORIXES
• Tradición autóctona: relacionada cunha primitiva poesía
oral.
• Kharxas mozárabes do século XI: teñen en común a voz
feminina desgraciada en amores e as repeticións.
• Xénero culto con estruturas e temas propios da lírica
cortés.
3. RECOÑECEMENTO
• Voz poética feminina: fala unha muller nova namorada, a nai,
unha confidente...
• Palabra clave AMIGO que aparece nos primeiros versos.
• Localización topográfica breve e imprecisa para referirse ao
lugar onde está o namorado ou ao lugar de encontro da
parella.
• Símbolos naturais coma o cervo, a auga, as árbores, os
cabelos, a fonte...
• Elementos repetitivos coma o paralelismo, o refrán e o
leixaprén.
4. VOCES DA CANTIGA
• Cantigas monologadas: a voz poética fala consigo
mesma ou diríxese ao namorado, á nai, á(s)
confidente(s), á natureza... Se a nai ou as confidentes
son as emisoras, a destinataria será a namorada.
• Cantigas dialogadas: interveñen dúas voces.
• Cantigas con narración mixta: combina a secuencia
narrativa co estilo directo que expresa as palabras da
namorada.
5. TEMAS
• PAISAXE: ambientación normalmente rural, bucólica e
primaveral. Escenario máis concreto có da cantiga de amor.
• PANEXÍRICO: inclúe o eloxio da dama e a habilidade poética
do amigo.
• AMOR DESGRACIADO: a ausencia do amigo produce coita,
celos e desilusión. A nai tamén actúa como opositora.
• AMOR CORRESPONDIDO: exprésase con termos que refiren
alegría como ledo/a.
• PROHIBICIÓN: os namorados non poden verse nin falar.
6. PERSONAXES
• AMIGA: muller namorada, nova, inxenua, desconsolada.
Descrición física xeral.
• AMIGO: aparece nun segundo plano.
• NAI: unhas veces confidente, outras opositora.
• CONFIDENTES: a moza conta as súas penas á nai,
irmá, natureza ou amigas.
7. SUBXÉNEROS
• BARCAROLAS OU MARIÑAS: teñen o mar como
escenario.
• BAILADAS: conteñen referencias ao baile e expresan
alegría.
• CANTIGAS DE ROMARÍA: fan referencia a ir en
peregrinaxe a algún santuario ou romaría onde sucede o
encontro amoroso. Foron compostas con fins
propagandísticos.