1. 26 de xuño de 2016
13º Tempo ordinario –
C
(Lucas 9, 51-62)
José Antonio Pagola
Presentación: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Preludium Appalachian Spring
Sen instalarse
nin mirar atrás
2. Seguir a Xesús é o corazón da vida cristiana.Seguir a Xesús é o corazón da vida cristiana.
O esencial.O esencial.
Nada hai máis importante ou decisivo.Nada hai máis importante ou decisivo.
Precisamente por iso, Lucas describe tres pequenasPrecisamente por iso, Lucas describe tres pequenas
escenas para que as comunidades que lean o seuescenas para que as comunidades que lean o seu
evanxeo, tomen conciencia de que, aos ollos deevanxeo, tomen conciencia de que, aos ollos de
Xesús, nada pode haber máis urxente e inaprazable.Xesús, nada pode haber máis urxente e inaprazable.
3. Xesús emprega imaxes duras e escandalosas.Xesús emprega imaxes duras e escandalosas.
Vese que quere sacudir as conciencias.Vese que quere sacudir as conciencias.
Non busca máis seguidores, senón seguidoresNon busca máis seguidores, senón seguidores
máis comprometidos, que o sigan senmáis comprometidos, que o sigan sen
reservas, renunciando a falsas seguridades ereservas, renunciando a falsas seguridades e
asumindo as rupturas necesarias.asumindo as rupturas necesarias.
4. As súas palabras formulan
no fondo unha soa cuestión:
que relación queremos establecer
con el os que nos dicimos
seguidores seus?
5. Primeira escena.Primeira escena.
Un dos que oUn dos que o
acompañanacompañan
séntese tanséntese tan
atraído poratraído por
Xesús que,Xesús que,
antes de que oantes de que o
chame, elchame, el
mesmo toma amesmo toma a
iniciativa:iniciativa:
«Seguireite a«Seguireite a
onde vaias».onde vaias».
6. Xesús faille
tomar conciencia
do que está
dicindo:
«As raposas«As raposas
teñen tobeiras, eteñen tobeiras, e
os paxarosos paxaros
niños»,niños», pero elpero el
«non ten onde«non ten onde
pousar a súapousar a súa
cabeza».cabeza».
7. Seguir a Xesús é toda unha aventura.Seguir a Xesús é toda unha aventura.
El non ofrece aos seus seguridade ou benestar.
Non axuda a gañar diñeiro ou adquirir poder.
Seguir a Xesús é «vivir de camiño»,«vivir de camiño», sen instalarnos no
benestar e sen buscar un falso refuxio na relixión.
8. Unha Igrexa menos poderosa e máisUnha Igrexa menos poderosa e máis
vulnerable non é unha desgraza.vulnerable non é unha desgraza.
É o mellor que nos pode suceder paraÉ o mellor que nos pode suceder para
purificar a nosa fe e confiar máis en Xesús.purificar a nosa fe e confiar máis en Xesús.
9. Outro está disposto a seguilo, pero pídelle cumprir primeiro
coa obliga sagrada de «enterrar a seu pai».
A ningún xudeu pode estrañar, pois se trata dunha das
obrigas relixiosas máis importantes.
A resposta de Xesús é desconcertante:
«Deixa que os mortos enterren os seus mortos: ti«Deixa que os mortos enterren os seus mortos: ti
vai anunciar o reino de Deus».vai anunciar o reino de Deus».
Segunda escena.Segunda escena.
10. Abrir camiños ao reino de Deus traballando
por unha vida máis humana é sempre a
tarefa máis urxente.
Nada debe retrasar a nosa decisión.
Ninguén nos ha reter ou frear.
11. Os «mortos»,Os «mortos»,
que non vivenque non viven
ao servizo doao servizo do
reino da vida,reino da vida,
xa se dedicaránxa se dedicarán
a outras obligasa outras obligas
relixiosasrelixiosas
menosmenos
apremantesapremantes
que o reino deque o reino de
Deus e a súaDeus e a súa
xustiza.xustiza.
12. Terceira escenaTerceira escena..
A un terceiro que quere despedirse daA un terceiro que quere despedirse da
súa familia antes de seguilo,súa familia antes de seguilo,
Xesús dille:Xesús dille:
«Quen despois de pór a man ao arado, mira«Quen despois de pór a man ao arado, mira
para atrás, non é apto para o reino de Deus».para atrás, non é apto para o reino de Deus».
13. Non é posible seguir a Xesús mirando
cara a atrás.
Non é posible abrir camiños ao reino
de Deus quedando no pasado.
Traballar no proxecto do Pai pide
dedicación total, confianza no futuro
de Deus e audacia para camiñar tras
os pasos de Xesús.
14. SEN INSTALARSE NIN MIRAR ATRÁS
Seguir a Xesús é o corazón da vida cristiá. O esencial. Nada hai máis importante ou
decisivo. Precisamente por iso, Lucas describe tres pequenas escenas para que as comunidades
que lean o seu evanxeo, tomen conciencia de que, aos ollos de Xesús, nada pode haber máis
urxente e inaprazable.
Xesús emprega imaxes duras e escandalosas. Vese que quere sacudir as conciencias.
Non busca máis seguidores, senón seguidores máis comprometidos, que o sigan sen reservas,
renunciando a falsas seguridades e asumindo as rupturas necesarias. As súas palabras formulan no
fondo unha soa cuestión: que relación queremos establecer con el os que nos dicimos seguidores
seus?
Primeira escena. Un dos que o acompañan séntese tan atraído por Xesús que, antes de
que o chame, el mesmo toma a iniciativa: «Seguireite a onde vaias». Xesús faille tomar conciencia
do que está dicindo: «As raposas teñen tobeiras, e os paxaros niños», pero el «non ten onde pousar
a súa cabeza».
Seguir a Xesús é toda unha aventura. El non ofrece aos seus seguridade ou benestar. Non
axuda a gañar diñeiro ou adquirir poder. Seguir a Xesús é «vivir de camiño», sen instalarnos no
benestar e sen buscar un falso refuxio na relixión. Unha Igrexa menos poderosa e máis vulnerable
non é unha desgraza. É o mellor que nos pode suceder para purificar a nosa fe e confiar máis en
Xesús.
Segunda escena. Outro está disposto a seguilo, pero pídelle cumprir primeiro coa obriga
sagrada de «enterrar a seu pai». A ningún xudeu pode estrañar, pois trátase dunha das obrigas
relixiosas máis importantes. A resposta de Xesús é desconcertante: «Deixa que os mortos enterren
a seus mortos: ti vai anunciar o reino de Deus».
Abrir camiños ao reino de Deus traballando por unha vida máis humana é sempre a tarefa
máis urxente. Nada debe retrasar a nosa decisión. Ninguén nos ha reter ou frear. Os «mortos», que
non viven ao servizo do reino da vida, xa se dedicarán a outras obrigas relixiosas menos apremantes
que o reino de Deus e a súa xustiza.
Terceira escena. A un terceiro que quere despedirse da súa familia antes de seguilo,
Xesús dille: «Quen despois de pór a man no arado, mira para atrás, non é apto para o reino de Deus».
Non é posible seguir a Xesús mirando cara a atrás. Non é posible abrir camiños ao reino de Deus
quedando no pasado. Traballar no proxecto do Pai pide dedicación total, confianza no futuro de Deus
e audacia para camiñar tras os pasos de Xesús.
José Antonio Pagola
