Papel dos personaxes masculinos e femininos na literatura clásica

1. O HEROE CLÁSICO DA TRAXEDIA E DA ÉPICA
O PAPEL DO PERSONAXE MASCULINO
ÉPICA
Loanza do espírito heroico.
Pervivencia na tradición aristocrática das lendas dos heroes míticos.
Pertenza dos guerreiros do poema á alta nobreza, para a cal a maior gloria é
a vitoria no combate.
Marcado interese (para os que se crían vinculados coa liñaxe dos heroes
lendarios das descricións) das batallas e do armamento.

2. 1. ILÍADA E ODISEA
 Ilíada: personaxes que presentan grandiosos caracteres de semideuses.
 Aquileo convértese nun modelo para a a aristocracia militar, non tan só
pola súa valentía e destreza no manexo das armas, senón tamén pola súa
altiveza e digno orgullo.
 Odisea: atopamos unha mesura humanística nos tipos principais, como o
heroe Odiseo, o seu fillo Telémaco e a delicada figura da doncela Nausícaa.
 Odiseo, astuto e prudente, sempre vencedor da adversidade, é un
admirable exemplo para toda sorte de homes que han de batallar na vida.

3. 2. ENEIDA
 Eneida: personaxes menos heroicos, pero de maior humanidade e maior vida
interior que os de Homero.
Entre eles destaca o piadoso Eneas, fiel ao destino que lle
trazaron os deuses, aínda que para isto deba renunciar a
algunhas das súas aspiracións como home.

4. TRAXEDIA
• Centra a súa atención no desenvolvemento dos conflitos xerados aos protagonistas,
heroes ou nobres, compadecéndose do seu sufrimento (sempre marcado polo destino).
 O enfrontamento con desolación e dor ao poder inevitable do destino permite que se
elaboren importantes retratos psicolóxicos (como Edipo ou Antígona).

5. COMEDIA
 Conforme o sistema aristocrático se ve substituído pola democracia, asistimos á
desintegración do ideal heroico.
 No século –IV, con Menandro, interesa máis un teatro de costumes e enredos, onde os
personaxes estereotipados crean unha estampa dun vivir centrado no individuo e na
súa realidade máis próxima.

6. O PAPEL DO PERSONAXE FEMININO
 Nos tipos femininos da épica a primeira calidade
é a beleza.
A muller non ten relevancia por si mesma senón en función da familia e do home:
Medea.
Noutras a súa situación familiar é a máis relevante dentro do seu propio papel no mito:
Hécuba e Andrómaca.
Outras cuxa participación é máis activa ou esencial (e mesmo dan lugar ao mito en si
mesmas) fano precisamente con motivo da súa condición familiar: Helena, Clitenmestra,
Electra, Antígona.

7.  Ás mulleres a miúdo móveas o sentimento, ata nas súas accións
malas ou criminais (pois estas adoitan ser provocadas polo amor).
 Os homes son motivados máis frecuentemente pola súa
ambición e as súas ansias de poder e honras.
 En todo caso, ao agarimo ou á paixón delas adoita opoñerse
a frialdade del.

8. Na visión da literatura antiga, á muller nunca se lle nega a
intelixencia,
-pero só aplicada ás súas competencias, sen saírse do
seu espazo, o privado,
-e sen entrometerse no espazo de actuación e de
reflexión do home, o público:
“(...) Mas ve a casa y ocúpate de tus labores,
el telar y la rueca, y ordena a las sirvientas
aplicarse a la faena. Del combate se cuidarán los
hombres todos que en Ilio han nacido y yo,
sobre todo”.