8

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Iwona Pałgan
Badanie funkcji organizmu zdrowego człowieka
322[15].O2.03
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

1
Recenzenci:
mgr Lilia Kimber-Dziwisz
mgr Ewa Goliszek
Opracowanie redakcyjne:
dr Iwona Pałgan
Konsultacja:
mgr inż. Teresa Jaszczyk
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 322[15].O2.03
„Badanie funkcji organizmu zdrowego człowieka”, zawartego w modułowym programie
nauczania dla zawodu terapeuta zajęciowy.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 4
2. Wymagania wstępne 6
3. Cele kształcenia 7
4. Materiał nauczania 8
4.1. Podstawowe pojęcia z zakresu anatomii, fizjologii, patofizjologii 8
4.1.1. Materiał nauczania 8
4.1.2. Pytania sprawdzające 9
4.1.3. Ćwiczenia 10
4.1.4. Sprawdzian postępów 11
4.2. Przemiana materii i energii. Środowisko biologiczne człowieka 12
4.3. Odporność i jej rodzaje 17
4.4. Budowa i czynności układu ruchu 20
4.5. Budowa i czynności układu sercowo-naczyniowego 25
4.6. Układ chłonny 29
4.7. Znaczenie i rola krwi w organizmie. Zmiany ilościowe i jakościowe krwi 32
4.8. Budowa i czynności układu oddechowego 36

3
4.9. Budowa i funkcje narządów zmysłów 41
4.10.Budowa i funkcje układu pokarmowego i moczowego 45
4.11. Pomiar parametrów życiowych 51
4.12. Różnice w funkcjonowaniu organizmu człowieka w zależności od płci
i wieku 55
5. Sprawdzian osiągnięć 60
6. Literatura 65

4
1. WPROWADZENIE
Poradnik ten będzie ci pomocny w przyswajaniu wiedzy na temat badania funkcji
organizmu zdrowego człowieka.
W poradniku zamieszczono:
− wymagania wstępne czy wykaz wiadomości i umiejętności jakie powinieneś już
posiadać, abyś bez problemów mógł skorzystać z poradnika,
− cele kształcenia – czyli wykaz wiedzy i umiejętności jakie ukształtujesz pracując
z poradnikiem,
− materiał nauczania czyli wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia założonych
celów kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej,
− zestaw pytań w celu sprawdzenia w jakim stopniu opanowałeś określone treści,
− ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
− sprawdzian postępów,
− sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału zawartego w całej jednostce modułowej,
− literaturę uzupełniającą.
Jeśli masz trudności ze zrozumieniem poszczególnych tematów lub ćwiczeń, zwróć się
o pomoc do nauczyciela o wyjaśnienie i ewentualne sprawdzenie czy prawidłowo wykonujesz
daną czynność.

5
Schemat układu jednostek modułowych
322[15].O2
Rozwój osobowy i biologiczny człowieka
322[15].O2.01
Analizowanie
psychospołecznych aspektów
rozwoju człowieka
322[15].O2.02
Diagnozowanie problemów
i potrzeb pacjenta
322[15].O2.03
Badanie funkcji organizmu
zdrowego człowieka
322[15].O2.04
Rozróżnianie procesów
patologicznych
w obrębie układów
i narządów
322[15].O2.05
Rozpoznawanie objawów
niepełnosprawności
podopiecznego

6
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– współpracować w grupie,
– sprawnie posługiwać się komputerem,
– korzystać z różnorodnych źródeł informacji,
– stosować na poziomie gimnazjalnym wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii
człowieka.

7
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– posłużyć się podstawowymi pojęciami z zakresu anatomii, fizjologii i patofizjologii,
– scharakteryzować podstawowe procesy życiowe organizmu,
– objaśnić budowę anatomiczną i procesy funkcjonowania poszczególnych układów
i narządów organizmu człowieka,
– zidentyfikować współzależność funkcjonowania układów i narządów organizmu
człowieka,
– wykonać pomiar podstawowych funkcji życiowych,
– zróżnicować budowę i funkcjonowanie organizmu człowieka zależnie od płci i wieku.

8
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Podstawowe pojęcia z zakresu anatomii, fizjologii,
patofizjologii
4.1.1. Materiał nauczania
Anatomia człowieka to nauka zajmująca się budową ciała ludzkiego. Termin „anatomia”
pochodzi od greckiego „anatemnejn”, co znaczy „rozciąć”, „rozczłonkować”, gdyż główną
metodą badawczą tej nauki jest rozcinanie.
W zależności od opisu budowy ciała rozróżniamy:
Anatomię opisową – zajmuje się ona badaniem i opisaniem narządów, które mają
podobną budowę.
Anatomię topograficzną – rozpatruje wzajemne stosunki poszczególnych części
organizmu w różnych okolicach ciała z punktu widzenia potrzeb praktycznych.
Anatomię plastyczną – zajmuje się badaniem kształtów zewnętrznych ciała dla potrzeb
artystów plastyków.
Anatomię czynnościową – wiąże właściwości budowy poszczególnych części ciała z ich
czynnością.
Anatomię kliniczną – rozpatruje budowę ciała z punktu widzenia potrzeb medycyny
praktycznej.
Anatomię porównawczą – zajmuje się porównywaniem budowy ciała i narządów różnych
gatunków zwierząt co pozwala na ustalenie podobieństwa i różnic w ich budowie.
Anatomię patologiczną – ma za zadanie opisanie zmian chorobowych zachodzących
w narządach podczas choroby.
Anatomię mikroskopową – posługuje się mikroskopem świetlnym – histologia, lub
elektronowym – cytologia, w związku z czym zajmuje się badaniem mikroskopowej struktury
poszczególnych narządów.
Ściśle związane z anatomią są:
Embriologia – nauka o rozwoju zarodka w łonie matki.
Histologia – nauka badająca czynności, rozwój i budowę tkanek, głównie poprzez
obserwację mikroskopową.
Cytologia – zajmuje się budową komórki i jej funkcjami.
Komórka – jest najmniejszą strukturalną i funkcjonalną jednostka życia. Wszystkie
organizmy żywe są zbudowane z komórek i ich wytworów. W skład ciała ludzkiego wchodzi
tryliony komórek. Mają one różne kształty i wielkość. Każda komórka otoczona jest
przepuszczalną błoną plazmatyczną (błona komórkowa), wnętrze komórki wypełnia
cytoplazma w niej zawieszone są organelle komórkowe, z których najważniejszą jest jądro
komórkowe, będące siedliskiem informacji genetycznej (chromosomy). Inne organelle to:
mitochondria – kuliste lub podłużne drobne twory, złożone z białek, kwasów nukleinowych
i fosfolipidów (zachodzi w nich zasadnicza część procesów oddychania komórkowego),
aparaty Golgiego – systemy błon cytoplazmatycznych, złożone z płaskich pęcherzyków
(cystern), odgrywające m.in. rolę w procesach wydalniczych komórki, lizosomy -
pęcherzykowate, drobne ciała powstałe z siateczki śródplazmatycznej, spełniające rolę
narządów trawienia wewnątrzkomórkowego, rybosomy – zawarte w cytoplazmie
i mitochondriach, zawierające enzymy biorące udział w syntezie kwasów nukleinowych,
białek i sterydów, wakuole – wypełnione wodnistą cieczą, szczególnie dobrze rozwinięte
w komórkach roślinnych.

9
Tkanka to zespół komórek o podobnej strukturze i funkcjach wraz z wytworzoną przez
nie substancją międzykomórkową. Uwzględniając cechy morfologiczne i fizjologiczne
zespołów komórkowych tworzących tkanki, dzielimy wszystkie tkanki na cztery grupy:
– tkankę nabłonkową,
– tkankę łączną i podporową,
– tkankę mięśniową,
– tkankę nerwową.
Tkanki występujące zarówno u zwierząt, jak i u roślin, to tkanka nabłonkowa oraz łączna
i podporowa. W grupie tkanek wyłącznie zwierzęcych rozróżniamy tkankę mięśniową
i nerwową.
Narządem nazywamy zespół tkanek, posiadający określony kształt i pełniący określone
funkcje. W odniesieniu do roślin tradycyjnie nie używa się terminu narząd, natomiast mówi
się o organach (np. takich jak korzeń, łodyga, liść, kwiat). W organizmach
jednokomórkowych odpowiednikami narządów są organelle komórkowe. Narząd posiada
swoistą budowę, wygląd i położenie odróżniające go od innych narządów. Narządy często
łączą się w struktury wyższego rzędu, spełniające określone funkcje fizjologiczne – układy
narządów W ciele człowieka wyróżnimy następujące układy narządów: układ szkieletowy,
mięśniowy, trawienny, oddechowy, moczowo-płciowy, naczyniowy, nerwowy, narządy
zmysłów (słuchu, smaku, węchu, wzroku, rozrodcze, równowagi, ruchu, szczątkowe,
wydalnicze), skóra, układ wewnątrzwydzielniczy. Zespół wszystkich wymienionych układów
narządów składa się na jedną całość zwaną, organizmem lub ustrojem. Ustrój człowieka jest
jednorodnym żywym zespołem wzajemnie ze sobą powiązanych i współpracujących narządów.
Organ – zespół tkanek wzajemnie powiązanych i pełniących skoordynowane czynności
funkcjonalnie; wyodrębniona część człowieka, rośliny lub zwierzęcia.
Fizjologia człowieka – nauka badająca czynności i funkcje komórek, tkanek i narządów
organizmu oraz prawa, które tymi funkcjami rządzą:
– homeostaza – równowaga fizykochemiczna w organizmie umożliwiająca jego
funkcjonowanie. Wszystkie komórki i narządy współdziałają w celu jej utrzymania.
W zakres fizjologii wchodzi nie tylko wiedza o prawidłowym funkcjonowaniu organizmu, ale
też o sposobach przywracania właściwego działania, gdy zostanie ono zaburzone. Stan
zakłócenia tego prawidłowego działania nazywamy patologią:
– patofizjologia dział fizjologii i jednocześnie patologii zajmujący się badaniem zmian
i zaburzeń w pracy komórek, narządów i układów (pokarmowego, nerwowego,
limfatycznego itd.) organizmu będących wynikiem choroby.
Antygen – substancja, która wprowadzona do ustroju doprowadza do swoistej
odpowiedzi immunologicznej.
Limfocyty – stanowią około 30% wszystkich leukocytów krwi, wytwarzane są
w układzie limforetykularnym, głownie w śledzionie i węzłach chłonnych, biorą udział m.in.
w biosyntezie przeciwciał.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Co rozumiemy pod pojęciem homeostaza?
2. Co to jest narząd?
3. Co nazywamy ustrojem?
4. Jakie znasz cztery grupy tkanek?
5. Co stanowi przedmiot anatomii?

10
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Uzupełnij tabelę wpisując definicję lub pojęcie z zakresu anatomii lub fizjologii.
Pojęcie Definicja
Anatomia
nauka o rozwoju zarodka w łonie matki
Komórka
Fizjologia
zajmuje się budową komórki i jej funkcjami
Tkanka
Organ
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) dokonać analizy pojęć i definicji,
2) uzupełnić tabelę,
3) zaprezentować wykonane ćwiczenie (dwie lub trzy osoby odczytują na forum grupy
swoją pracę).
Wyposażenie stanowiska pracy:
– arkusz papieru A4,
– przybory do pisania,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca podstawowych pojęć z zakresu anatomii, fizjologii,
patofizjologii.
Ćwiczenie 2
Przeczytaj dokładnie poniższe definicje z zakresu anatomii i fizjologii, a następnie
wykreśl te, które są błędne.
Embriologia – zajmuje się budową komórki i jej funkcjami.
Histologia – nauka badająca czynności, rozwój i budowę tkanek, głównie poprzez
obserwację mikroskopową.
Cytologia – nauka o rozwoju zarodka w łonie matki.
Narząd jest najmniejszą strukturalną i funkcjonalną jednostką życia. Wszystkie organizmy
żywe są zbudowane z komórek i ich wytworów. W skład ciała ludzkiego wchodzi tryliony
komórek.
Komórką – to zespół tkanek, posiadający określony kształt i pełniący pewne funkcje.
Fizjologia człowieka – nauka badająca czynności i funkcje komórek, tkanek i narządów
organizmu oraz prawa, które tymi funkcjami rządzą.
Homeostaza – równowaga fizykochemiczna w organizmie umożliwiająca jego
funkcjonowanie. Wszystkie komórki i narządy współdziałają w celu jej utrzymania.

11
1) przeanalizować podane definicje,
2) wykreślić błędne stwierdzenia,
3) zaprezentować wykonane ćwiczenie (dwie lub trzy grupy odczytują na forum grupy
swoją pracę).
– literatura z rozdziału 6 dotycząca podstawowych pojęć z zakresu anatomii, fizjologii,
patofizjologii.
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) zdefiniować pojęcie fizjologii?  
2) zdefiniować pojęcie komórki?  
3) wyjaśnić czym zajmuje się patofizjologia?  
4) wyjaśnić czym zajmuje się anatomia kliniczna  
5) określić układy narządów?  

12
4.2. Przemiana materii i energii. Środowisko biologiczne
człowieka
Metabolizm, przemiana materii i energii to całokształt przemian biochemicznych
i towarzyszących im przemian energii, zachodzących w komórkach żywych organizmów. Na
metabolizm składają się tysiące różnych reakcji chemicznych, które tworzą szereg
powiązanych ze sobą cykli biochemicznych. Reakcje metaboliczne dzieli się na dwa,
częściowo przeciwstawne procesy:
– katabolizm – rozkład związków chemicznych występujących w żywności oraz wcześniej
istniejących tkankach, który jest głównym źródłem energii potrzebnej do życia
– anabolizm – synteza złożonych związków chemicznych, prowadząca do wzrostu masy
organizmu i rozrostu jego tkanek, wymagająca zwykle wydatkowania energii.
Równowaga procesów katabolicznych i anabolicznych decyduje o zachowaniu
homeostazy żywych organizmów. Wyróżniamy przemianę materii ogólną, pośrednią
i podstawową. Przemianą ogólną nazywamy wszystkie procesy materialne i energetyczne
zachodzące między środowiskiem a ustrojem w normalnych warunkach życia. Przemiana
pośrednia to całość przemian chemicznych i energetycznych odbywających się w komórkach
tkankach. Przemiana podstawowa to całość istotnych czynności życiowych ustroju
w warunkach zupełnego spokoju i przy pustym przewodzie pokarmowym.
Białka stanowią podstawowy składnik protoplazmy oraz podłoże wszelkich procesów
życiowych. Dla człowieka niezbędnymi aminokwasami dla prawidłowego wzrostu
i odbudowy tkanek są: treonina, walina, leucyna, izoleucyna, lizyna, metionina,
fenyloalanina, i tryptofan. Do najcenniejszych białek pokarmowych należą te, które zawierają
najwięcej niezbędnych aminokwasów. Zaliczamy do nich przede wszystkim białko zwierzęce,
zawarte w mleku, serze, mięsie, rybach, jajach. Białko pokarmowe ulega w procesie trawienia
rozkładowi do aminokwasów. Wchłonięte w jelicie aminokwasy zostają z krwią żyły wrotnej
przetransportowane do wątroby, gdzie ulegają przemianom. Jedne z nich wchodzą w skład
białek tkankowych, inne w skład cząsteczek hormonów, enzymów czy barwników. Nadmiar
aminokwasów ulega w wątrobie procesowi dezaminacji (odszczepieniu grupy aminowej)
i przemianie na glikozę lub ketokwasy, które mogą być utlenione do dwutlenku węgla i wody
z wyzwoleniem energii, lub zamienione na tłuszcz. Odłączone od aminokwasów grupy
aminowe zostają w komórkach wątroby przerabiane na mocznik usuwany z ustroju
z moczem. Proces syntezy białka tkankowego zachodzi szczególnie intensywnie
w organizmach rosnących, co dotyczy się też osób uprawiających sporty siłowe
(np. kulturystyka), toteż ich zapotrzebowanie na białko jest największe. Organizm ludzki nie
magazynuje białek. Tylko bardzo niewielkie ich ilości może gromadzić wątroba.
Największy procent pokarmów spożywanych przez człowieka stanowią węglowodany,
głównie w postaci wielocukru – skrobi oraz dwusacharydów – sacharozy, maltozy, laktozy.
Glukoza to jedyny cukier prosty występujący w organizmie w wielkiej ilości. Jest on
absolutnie niezbędnym składnikiem krwi. Nadmiar glukozy organizm magazynuje w wątrobie
w postaci glikogenu lub zmienia ją na tłuszcze. Odkładanie się nadmiaru glukozy w wątrobie
i w mięśniach w postaci glikogenu oraz utlenianie węglowodanów uwarunkowane jest
obecnością we krwi hormonu trzustki – insuliny. Insulina obniża poziom cukru we krwi.
W warunkach prawidłowych insulina jest uwalniana do krwi po spożyciu pokarmów
węglowodanowych. Natomiast hormon wzrostowy przysadki, hormon nadnerczy – adrenalina
oraz hormon tarczycy – tyroksyna wywołują przecukrzenie krwi. Te grupy hormonów
działających przeciwstawnie do insuliny na przemianę cukrów w zdrowym organizmie

13
wydzielają się do krwi w stosunku ilościowym zapewniającym równowagę tych przemian.
Zaburzenie tego stosunku na niekorzyść insuliny wywołuje objawy cukrzycy. Zamiana
glukozy w glikogen odbywa się też w mięśniach. Glikogen powstaje tu jako materiał
energetyczny zużywany stale przy ich pracy. W mięśniach – zwłaszcza w warunkach ich
niedotlenienia – zachodzi niecałkowite spalenie glikogenu i powstaje kwas mlekowy.
Tłuszcze są źródłem energii i materiałem budulcowym. Wchodzą w skład komórek,
tkanek i narządów. Biorą udział w budowie jadra i błony komórkowej. W procesie utleniania
1 g. tłuszczu dostarcza ustrojowi 9,3 kilokalorii. W toku trawienia tłuszcze pokarmowe
rozkładają się na glicerol i kwasy tłuszczowe. Substancje te są wchłaniane do krwi i limfy
przez kosmki jelitowe. Żyłą wrotną część tłuszczów jest przetransportowana do wątroby,
gdzie ulegają przemianom. Jednakże 95% spożytego tłuszczu przenika z krwiobiegu do
układu limfatycznego z pominięciem wątroby. Część tłuszczu zostaje zmagazynowana jako
materiał zapasowy organizmu w tkance podskórnej, wokół narządów wewnętrznych,
w wątrobie i między mięśniami.
Ilość wody w organizmie człowieka jest zmienna i wynika z wieku, płci i zawartości
tłuszczu. U niemowląt jest największa dochodząc do 75% wagi i spada wraz z wiekiem do
przeciętnego poziomu ok. 53%. U kobiet wartość ta jest jeszcze niższa gdyż mają więcej
tłuszczu niż mężczyźni. Około 3/4 ogólnej ilość wody jest zamknięte w komórkach.
Poszczególne organy mają różną zawartość wody i odpowiednio czule reagują na jej brak:
mózg i muskuły zawierają 75% wody, wątroba ma jej 69%. Na zewnątrz komórek przepływa
pozostała 1
/4 wody będąc składnikiem krwi i ciał limfatycznych. Dziennie tracimy 2,5 –
–3 litrów wody. Ubywa jej przez wydychanie z płuc w formie pary przy wydychaniu
i mówieniu, przez nerki i przez skórę w formie potu. Również z kałem jest wydalana woda.
By bilans wodny pozostał w równowadze musi wydalona woda zostać uzupełniona. Ta
równowaga nazywa się „bilansem wodnym”. Przy zwiększonym wydalaniu, np. przez
pocenie się, musi być odpowiednio więcej płynów wypitych. Niespełnienie tego warunku,
wywołuje negatywny bilans wodny czyli deficyt płynów zwany również odwodnieniem
(dehydracją).
Ubytek wody w ilości ok. 20% może prowadzić do śmierci z pragnienia. Każda reakcja
chemiczna zachodząca w ludzkim organizmie, łącznie z przyrostem energii odbywa się
w otoczeniu wody. Dlatego bardzo ważne jest by krew, mięśnie i inne organy zawierały
dostateczną ilość wody do optymalnego funkcjonowania. Krótkotrwałe odchylenia są
nieistotne i bezproblemowe, gdyż na takie sytuacje nerki są przygotowane. Jednak trwały
brak płynów jest bezwzględnie szkodliwy.
Sole mineralne stanowią grupę związków zaliczanych do niezbędnych w żywieniu ludzi.
Ponieważ organizm człowieka nie potrafi ich wytwarzać powinny być one dostarczone
z pożywienia w odpowiednich ilościach i proporcjach. Sole mineralne stanowią około 4%
masy ciała (przy masie ciała 70 kg sole mineralne stanowią 2,8 kg). Dla utrzymania
prawidłowych czynności komórek i tkanek ustrój wymaga siedmiu podstawowych
składników mineralnych: wapnia, potasu, sodu, chloru, fosforu, siarki i magnezu. Siedem
pierwiastków: żelazo, mangan, jod, miedź, kobalt, cynk, fluor musi być dostarczone
z pokarmem.
Do normalnego przebiegu czynności życiowych niezbędny jest nieustanny dopływ
energii. Organizm czerpie ją z procesów utleniania związków organicznych pokarmów:
węglowodanów, tłuszczów i białek. Ilość wydatkowanej energii zależy od wielu czynników:
płci, wieku, pracy, temperatury otoczenia, czynności gruczołów dokrewnych. Bilans
energetyczny organizmu oznacza się, porównując wartość kaloryczną pokarmów
przyswojonych w określonej jednostce czasu z energią cieplną wydatkowaną przez ustrój
w tym samym czasie.

14
W świecie istot żywych wyróżniono trzy główne typy przekształceń energii:
− pochłanianie energii promieniowania słonecznego przez występujący w komórkach
roślinnych chlorofil i przekształcaniu go w procesie fotosyntezy w energię chemiczną,
wykorzystywaną następnie do syntezy węglowodanów i innych złożonych związków
organicznych,
− przekształcanie energii chemicznej cząsteczek węglowodanów i innych związków
w użyteczną biologicznie energię wysokoenergetycznych wiązań fosforanowych
w mitochondriach, w procesie oddychania komórkowego,
− wykorzystywanie przez komórki energii związków wysokoenergetycznych do
wykonywania pracy, np. mechanicznej – przy skurczu mięśni, elektrycznej – przy
przewodzeniu impulsów, osmotycznej – przy przemieszczaniu się komórek wbrew
gradientowi stężeń, czy chemicznej przy syntezie cząsteczek potrzebnych do wzrostu
organizmu.
Metabolizm jest podstawowym warunkiem życia biologicznego żywego organizmu.
Przebiega on w jego środowisku wewnętrznym. Każdy żywy organizm jest otoczony przez
środowisko zewnętrzne. Woda stanowi podstawowy składnik organizmu wszystkich ssaków.
Środowisko człowieka ulega nieustannym zmianom, częściowo niezależnym od jednostki,
a częściowo pod jej wpływem.
Niektóre czynniki dziedziczne i środowiskowe współdziałają nierozłącznie, tworząc
jedność jednostki i środowiska. Stosunki między organizmem a środowiskiem są
rozpatrywane na różnych poziomach: osobniczym (reakcje i przystosowania morfologiczne,
fizjologiczne i psychiczne jednostki w tym stan zdrowia wynikający z przystosowania do
środowiska), populacyjnym (rozród i przeżywalność wpływające na liczebność populacji oraz
relacje społeczne), biocenotycznym (stosunki między populacjami różnych gatunków),
ekosystemowym (związki organizmów z ich środowiskiem nieożywionym).
Człowiek jest częścią ekosystemu, walczy o przeżycie w środowisku dwoma drogami:
przez przystosowanie biologiczne własnego ciała umożliwiające skuteczne istnienie i wydanie
potomstwa; przez zachowania kulturowe w drodze zabezpieczenia organizmu przed
niekorzystnymi bodźcami środowiska, lub zmiany tych warunków na korzystne.
Człowiek jest wytworem środowiska i bez niego żyć nie może. Trzeba jednak pamiętać,
że ulega ono ciągłym zmianom, a istota ewolucji tkwi w tym, że w miarę zmian warunków
środowiska żywe organizmy przystosowują się do niego. Z chwilą przystosowania do nowego
środowiska poprzednie staje się szkodliwe.
Człowiek jako żywy organizm stanowi jedność z przyrodą. Jego życie zależy od
warunków panujących w środowisku przyrodniczym. Przyroda dostarcza człowiekowi
miejsca do jego bytowania i odpoczynku, pokarmu i pożywienia, wielu surowców
naturalnych, z których może korzystać, zasobów przyrody, dzięki którym może istnieć.
W miejscach najbardziej zasobnych zakłada swoje osady, miasta, ponieważ potrafi
wykorzystać różnorodność krajobrazu i dostosować ją do swoich potrzeb.
Podsumowując: człowiek i środowisko stanowią jedność, dlatego też tylko wzajemne
dopasowanie gwarantuje istnienie populacji ludzkich. Należy więc pamiętać, że zmiany
środowiska zaburzają równowagę ekosystemu, którego częścią są ludzkie populacje.
Człowiek przystosowuje się do środowiska trzema metodami przez biologiczne zmiany
czynności w następstwie tego budowy organizmu, przez społeczną organizację oraz
zachowania kulturowe. Biologiczne przystosowania stanowią o przeżyciu w całym świecie
ożywionym. Kultura jest rezultatem biologicznej ewolucji człowieka, jest sposobem
przystosowania do typu środowiska naturalnego na danym poziomie rozwoju technicznego.

15
1. Jak można zdefiniować metabolizmu?
2. Jakie są najcenniejsze białka pokarmowe?
3. Jaką rolę pełnią tłuszcze?
4. Jaka ilość wody zawarta jest w ludzkim organizmie?
5. Jakie są trzy typy przekształceń energii?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Uzupełnij poniższy schemat dotyczący metabolizmu.
1) zapoznać się z informacjami dotyczącymi metabolizmu,
2) uzupełnić puste pola na schemacie,
3) zaprezentować pracę na forum grupy.
− kserokopia schematu,
− przybory do pisania,
− literatura z rozdziału 6 dotycząca przemiany materii i energii.
Ćwiczenie 2
Zanalizuj budowę związków organicznych występujących w organizmie: białek,
tłuszczów, węglowodanów. Określ ich funkcje.
rozkład związków
chemicznych
występujących w żywności
oraz wcześniej istniejących
tkankach
synteza złożonych związków
chemicznych, prowadząca do
wzrostu masy organizmu
i rozrostu jego tkanek,
wymagająca zwykle
wydatkowanie energii
Metabolizm

16
1) przeanalizować odpowiedni fragment materiału do nauczania dotyczący związków
organicznych,
2) zapisać wnioski w formie tabeli,
3) zaprezentować wykonane ćwiczenie.
− literatura z rozdziału 6 dotycząca przemiany materii i energii.
Czy potrafisz:
Tak Nie
6) scharakteryzować budowę białka?  
7) podać przykłady węglowodanów?  
8) scharakteryzować sole mineralne?  
9) opisać proces katabolizmu?  
10) scharakteryzować środowisko biologiczne organizmu?  

17
4.3. Odporność i jej rodzaje
Odporność oznacza zdolność do czynnej i biernej ochrony organizmu przed patogenami.
To brak podatności organizmu na działanie drobnoustrojów chorobotwórczych. Badaniem
odporności zajmuje się immunologia. Zależnie od przyjętych kryteriów można wyróżnić
różne typy odporności:
– odporność nieswoista: komórkowa (związana z działalnością limfocytów T i fagocytów)
i humoralna (wiąże się z wytwarzaniem przeciwciał przez limfocyty B i reakcją antygen
– przeciwciało),
– odporność swoista: bierna i czynna.
Odporność nieswoista polega na ogólnych wrodzonych sposobach zabezpieczenia
organizmu, a odporność swoista na mechanizmach nabytych i ukształtowanych w kontakcie
ze środowiskiem. Przez odporność nieswoistą rozumiemy obronę organizmu przez
zabezpieczenia mechaniczne i chemiczne. Do elementów odporności nieswoistej zalicza się:
skórę i błony śluzowe, odruchy wydzielania śliny, kichanie, kaszel, łzawienie, wydzieliny
zawarte np.: w łzach, ślinie, soku żołądkowym, substancje występujące w tkankach oraz
fagocyty. Fagocytoza polega na pochłanianiu „intruza” przez odpowiednią komórkę,
a następnie – na jego strawieniu w jej wnętrzu. Komórki fagocytujące są pierwotnymi
strażnikami ustroju. Podejmują natychmiastowe działanie w momencie pokonania przez
„intruza” barier ochronnych. Fagocyty mają zdolności przemieszczania się
międzytkankowego. Fagocyty wykazują pewną specjalizację w swoich oddziaływaniach
obronnych. Np. makrofagi pochłaniają - bakterie i pasożyty wewnątrzkomórkowe oraz
wirusy. Najważniejszym etapem fagocytozy jest trawienie. W jego trakcie uruchamiane są
liczne wewnątrzkomórkowe enzymy trawienne, które degradują cząsteczki agresora.
Odporność swoista polega na zdolności organizmu do utrzymania równowagi
wewnętrznej, w przypadku zaburzenia homeostazy przez drobnoustroje i różne substancje
antygenowe. Na wytworzenie tego typu odporności potrzebne jest kilka dni, lecz mechanizmy
raz uruchomione stają się niebywale efektywne w walce z patogenami. Odporność ta pełni też
funkcje zabezpieczające przed własnymi zmienionymi tkankami. Istnieje też odporność
śródzakaźna, która ma miejsce tylko w przypadku występowania danych bakterii
w organizmie (np. prątków kiły, gruźlicy). Szczególny typ zabezpieczeń stanowi łożysko.
Podstawowym elementem układu odpornościowego są krwinki białe zwane limfocytami.
Narządami układu odpornościowego są: grasica, szpik kostny, węzły chłonne, grudki chłonne,
migdałki, śledziona.
Antygen to substancja wielocząsteczkowa, która po wniknięciu do organizmu wywołuje
w nim reakcje odpornościową w postaci tworzenia przeciwciał.
Przeciwciała są to białka pojawiające się w płynach ustrojowych jako bezpośrednia
odpowiedź na wniknięcie do ustroju antygenu, co znaczy, że dany antygen pobudza organizm
do wytworzenia tylko jednego rodzaju przeciwciała. Wszystkie przeciwciała należą do klasy
białek złożonych immunoglobulin wytwarzanych przez limfocyty B.
W obronie organizmu biorą udział limfocyty T, B oraz fagocyty. Pochodzą one
z pierwotnych komórek macierzystych szpiku kostnego.
Limfocyty T – w drodze do węzłów chłonnych dojrzewają w grasicy, warunkują odporność
komórkową.
Limfocyty B – warunkują odporność humoralną, dojrzewają w szpiku kostnym. Produkują
przeciwciała, część z nich odpowiada za pamięć immunologiczna ustroju.

18
Makrofagi – ich funkcja polega na fagocytowaniu antygenów, wydzielaniu substancji
białkowych niszczących bakterie oraz uaktywnianiu limfocytów T przez prezentację
fragmentu antygenu komórki patogennej.
Rys. 1. Rodzaje odporności [20, s. 219]
Mechanizm odporności: antygeny po wniknięciu do wnętrza organizmu napotykają na
pierwszą linię obrony w postaci ataku granulocytów objętochłonnych i makrofagów.
Makrofagi trawią cząstki antygenu i równocześnie prezentują na swojej powierzchni antygen
dla limfocytów T. Po rozpoznaniu, limfocyty T wysyłają informację chemiczną w postaci
limfokininy do limfocytów B, które namnażają się i produkują określony typ przeciwciał
reagujących z antygenem, prowadząc do jego unieszkodliwienia.
Tabela 1. Inwazja patogenów [20, s. 222]
INWAZJA PATOGENÓW
Mechanizm odporności swoistej
Mechanizm odporności nieswoistej
Odporność komórkowa Odporność humoralna
Bariery mechaniczne – skóra,
włosy, śluzówka
Bariery chemiczne – łój, pot,
kwaśne wydzieliny i enzymy
żołądkowe
Bariery biologiczne – symbiotyczna
flora, np. jelita, pochwy
– granulocyty obojętochłonne fagocytują bakterie lub wirusy
– monocyty fagocytują komórki bakterii lub wirusy
– trawienie cząstek „intruza” przez fagocyty
– prezentacja antygenu na powierzchni makrofaga
– rozpoznanie obcego białka przez limfocyt T
– pobudzenie limfocytów T i ich podział
– wysyłanie informacji chemicznej do limfocytów B
– mobilizacja limfocytów B i ich podział
– produkcja określonego typu przeciwciał
– reakcja antygen – przeciwciało
– unieszkodliwienie antygenu
Zależy m.in. od budowy
i stanu skóry, błon
śluzowych, od działania
odruchów obronnych
(kichania, łzawienia)
Wrodzona (nieswoista)
Odporność
Nabyta (swoista)
Czynna
Naturalna – po przebyciu zakażenia
Sztuczna – po podaniu szczepionki
Bierna
Naturalna – przeciwciała matki
Sztuczna – po podaniu surowicy odpornościowej

19
1. Jak można zdefiniować odporność?
2. Jakie są rodzaje odporności?
3. Na czym polega fagocytoza?
4. Jakie są funkcje makrofagów?
5. Na czym polega odporność nieswoista?
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Dokonaj analizy diagnostyki niedoborów odporności. Określ rodzaje odporności.
1) przeczytać tekst dotyczący diagnozowania niedoborów odporności,
2) określić rodzaje odporności,
– tekst źródłowy „Diagnostyka niedoborów odporności”,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca odporności,
– przybory do pisania.
Ćwiczenie 2
Określ jaką rolę dogrywają szczepienia i jaką rolę odgrywa szczepionka w organizmie na
podstawie filmu.
1) obejrzeć film i dokonać jego analizy,
2) określić rolę szczepień ochronnych,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca odporności,
– film dotyczący szczepień,
– odtwarzacz DVD.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić bariery odporności nieswoistej?  
2) podać przykłady organów odpowiedzialnych za odporność?  
3) scharakteryzować odporność swoistą?  
4) zdefiniować pojęcie antygenu?  
5) opisać rolę przeciwciał w organizmie?  

20
4.4. Budowa i czynności układu ruchu
W skład układu narządów ruchu wchodzą: układ kostny, układ stawowo-więzadłowy,
układ mięśniowy. Układ kostny i stawowo-więzadłowy stanowią bierną część układu
narządów ruchu, zaś układ mięśniowy jest jego częścią czynną.
Układ narządów ruchu odpowiada za utrzymanie postawy i wykonywanie ruchów. Dzięki
tym układom możemy: zmieniać położenie całego ciała, ułożenie części ciała względem
siebie, na przykład zgiąć rękę lub nachylić głowę, utrzymać odpowiednią postawę ciała.
Szkielet, inaczej kościec lub układ kostny to wszystkie kości składające się na ciało
człowieka. U osoby dorosłej szkielet składa się z około 206 kości. Średnia waga szkieletu to
10 kg u kobiet i 12 kg u mężczyzn. Szkielet zawiera około 1,5 kg szpiku kostnego
wytwarzającego czerwone krwinki erytrocyty. Szkielet można podzielić na szkielet osiowy
(czaszka, klatka piersiowa, kręgosłup) i szkielet kończyn (obręcz barkowa, miednicowa
i kości kończyn). Czaszka składa się z mózgoczaszki, która jest puszką kostną osłaniającą
mózgowie i trzewioczaszki tworzącej rusztowanie kostne twarzy [8, s. 368].
Tabela 2. Kości czaszki [7, s. 368]
Mózgoczaszka Trzewioczaszka
Kości parzyste Kości nieparzyste Kości parzyste Kości nieparzyste
Ciemieniowe,
skroniowe
Czołowa, potyliczna,
sitowa, klinowa
Szczękowe, jarzmowe,
podniebienne, nosowe,
łzowe, dolne
Żuchwa, lemiesz
Podstawowym materiałem budulcowym szkieletu człowieka jest tkanka kostna oraz
w mniejszym stopniu chrzęstna. Ze względu na budowę zewnętrzną kości podzielono na kilka
grup:
– kości długie, np. kość udowa, ramienna,
– kości płaskie, np. kości czaszki, łopatka,
– kości krótkie, np. kości nadgarstka, stępu,
– kości różnokształtne np. kręgi.
Zewnętrzna powierzchnia kości jest utworzona z kości zbitej, pod nią znajduje się kość
gąbczasta. Jamy szpikowe zajmujące wnętrze trzonu kości długich i przestrzenie między
beleczkami istoty gąbczastej wypełnia szpik kostny: czerwony i żółty. Do 6 r.ż. Szpik
w kościach jest czerwony, potem przechodzi on w większości kości w żółty. Każda kość
pokryta jest także błoną łącznotkankową zwaną okostną. Pełni ona funkcję ochronną,
odżywczą i regeneracyjną w stosunku do kości. W kościach znajdują się też nerwy, naczynia
krwionośne, związki organiczne nadające kości elastyczność, oraz sole mineralne
odpowiedzialne za twardość. Kości połączone są ze sobą w sposób ścisły i ruchomy.
Połączenia ścisłe są mało ruchome lub nieruchome, a stykające się powierzchnie kostne są
spojone tkanką łączną właściwą, tkanką chrzęstna lub kostną. Połączenia ruchome (wolne –
stawy) umożliwiają poruszanie kości względem siebie, np. staw barkowy kolanowy,
łokciowy, biodrowy.
Oś całego ciała stanowi kręgosłup składający się z 33–34 kręgów, należących do pięciu
odcinków: szyjnego (7 kręgów), piersiowego (12 kręgów), lędźwiowego (5 kręgów),
krzyżowego (5 kręgów), kości guzicznej, zwanej popularnie ogonową (4–5 kręgów). Kręgi
połączone są stawami i krążkami międzykręgowymi. Kręg składa się z trzonu kręgu, łuku
kręgu oraz siedmiu wyrostków. Trzon kręgu i łuk kręgu ograniczają otwór kręgowy. Otwory
kręgowe wszystkich kręgów tworzą kanał kręgowy, wewnątrz którego biegnie rdzeń

21
kręgowy. Kręgosłup jest osadzony na kościach miednicy. U góry łączy się z czaszką,
w okolicy piersiowej wraz z 12 żebrami i mostkiem tworzy klatkę piersiową. Klatka
piersiowa zbudowana jest z 12 kręgów piersiowych, 12 par żeber i mostka.
Rys. 2. Układ kostny [7, s. 367]
Układ mięśniowy: mięśnie są biologicznymi silnikami wykonującymi pracę
mechaniczną, przemiany chemiczne w mięśniach wyrażają się w postaci skurczu; mięśnie
stanowią przeciętnie 40% masy całego ciała u mężczyzn, a u kobiet około 35%. Mięśnie
zbudowane są z tkanki mięśniowej. Połączone z elementami szkieletu, w wyniku skurczów
powodują ruchy poszczególnych elementów szkieletu względem siebie. Energią, z której
mięsień korzysta, jest zmagazynowany w nim glikogen lub glukoza dostarczona przez krew.
Wyróżniamy: mięśnie szkieletowe oraz najprostsze mięśnie w ciele człowieka mięśnie
gładkie odpowiedzialne za ruchy takie ,jak rozszerzanie źrenic, skurcze jelit i żołądka.
Mięśnie poprzecznie prążkowane umożliwiają poruszanie się.
Grupa mięśni poprzecznie prążkowanych serca powoduje rytmiczne ruchy serca
pompującego krew.
Mięśnie możemy podzielić na kilka rodzajów:
– w zależności od położenia: mięśnie głowy i szyi, tułowia, kończyn, brzucha, klatki
piersiowej, grzbietu, szyi,

22
– pod względem czynności: przywodziciele i odwodziciele – działają antagonistycznie –
podczas ruchu jeden kurczy się bardziej od drugiego. Dzięki temu ruch staje się bardziej
płynny,
– pod względem budowy: płaskie, okrężne np. wokół ust, oczu i odbytu, szerokie
np. mięśnie wyścielające ściany brzucha i klatki piersiowej, krótkie np. mięśnie wokół
kręgosłupa, długie np. mięśnie kończyn,
– pod względem przyczepu: dwugłowe, trójgłowe, czworogłowe.
Mięśnie w organizmie człowieka spełniają pięć podstawowych funkcji:
a) odpowiadają za ruch,
b) kontrolują przepływ płynów ciała,
c) regulują ilość płynów ciała w organizmie,
d) odpowiadają za postawę,
e) zajmują się termogenezą, czyli produkcją ciepła.
Obwody ciała mierzy się taśmą krawiecką impregnowaną odczytując wynik
z dokładnością do 0,5 cm. Obwód klatki piersiowej mierzy się na wysokości połączenia
trzonu mostka i wyrostka mieczykowatego, jest to punkt, w którym schodzą się ze sobą
zrastające się trzonem mostka żebra. Na tej wysokości trzyma się ułożoną poziomo taśmę za
metalowe zakończenie lewą ręką, a prawą lekko należy napiąć prawą część taśmy i tam gdzie
kończy się metalowe zakończenie odczytuje się wynik, zaokrąglając do 0,5 cm. U dziewcząt
taśmę należy ułożyć tuz poniżej piersi unosząc je ku górze. W analogiczny sposób dokonuje
się pomiaru obwodu głowy, kończyn, itd.
Fałdy skórno-tłuszczowe mierzymy specjalnym cyrklem zwanym fałdomierzem. Pomiaru
dokonuje się chwytając lewa ręką fałd skóry wraz z podściółka tłuszczową i odciągając go od
ciała, wówczas części mierzące cyrkla, mające ściśle określoną powierzchnię uciskają z siłą
10 g na 1 mm² ich powierzchni podwójne złożone tkanki pod grzbietem fałdu. Wynik
odczytuje się z dokładnością do 1 mm na krawędzi suwaka. Fałd mierzy się w trzech
miejscach: na tylnej ścianie ramienia ponad mięśniem trójgłowym, w połowie długości
ramienia tuż poniżej dolnego kąta łopatki na plecach oraz na brzuchu między pępkiem,
a kolcem biodrowym przednim górnym.
Pomiar siły mięśniowej. Dynamometr ujmuje się skalą do środka. Kończyna jest
wyprostowana w łokciu i skierowana skośnie w bok tułowia. Jednym silnym uciskiem
pokonuje się opór dynamometru. Wynik odczytuje się z dokładnością do 1 kg, a wskazówkę
dynamometru sprowadza się do pozycji zerowej. Pomiaru dokonuje się dla ręki prawej
i lewej, powtarza się badanie 5 krotnie notując wynik największy. Wynik dla ręki prawej
i lewej sumuje się. Wyniki odczytuje się na siatkach centylowych. Siłę mięśniową
dynamiczną bada się przez rejestrację czasu zwisu na drążku przy ugiętych ramionach.
Badany chwyta drążek tak, aby dłonie były zwrócone ku jego twarzy i podciąga się aż broda
znajdzie się ponad drążkiem. Mierzy się wtedy czas, wynik sprawdza w siatkach
centylowych. Im dłuższy czas zwisu tym lepszy wynik.
1. Jaką funkcję pełni kręgosłup?
2. Jaki jest podział mięśni pod względem ich budowy?
3. Z jakich elementów składa się klatka piersiowa?
4. Jakie są funkcje mięśni?
5. Co łączy ze sobą kości?

23
4.4.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Dokonaj, za pomocą posiadanych przyrządów, pomiaru obwodu uda kolegi, jego siły
mięśniowej (posłuż się fałdomierzem). Zanotuj wyniki i je skomentuj.
1) zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2) zaplanować tok postępowania,
3) dokonać pomiaru obwodu, siły mięśniowej,
4) posłuży się fałdomierzem,
5) dokonać analizy ćwiczenia,
6) zaprezentować wyniki pomiarów i skomentować je.
– literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu ruchu,
– fałdomierz,
– siatki centylowe,
– taśma krawiecka impregnowana,
– dynamometr.
Ćwiczenie 2
Przeanalizuj poniższy tekst, znajdź w nim błędy i popraw je.
Szkielet, inaczej kościec lub układ kostny to wszystkie kości składające się na ciało
człowieka. U osoby dorosłej szkielet składa się z około 106 kości. Średnia waga szkieletu to
12 kg u kobiet i 10 kg u mężczyzn. Szkielet zawiera około 2,5 kg szpiku kostnego
wytwarzającego białe krwinki erytrocyty. Szkielet można podzielić na szkielet osiowy
(czaszka, obręcz miednicowa, kręgosłup) i szkielet kończyn (obręcz barkowa, klatka
piersiowa i kości kończyn). Oś całego ciała stanowi kręgosłup składający się z 43 kręgów,
należących do pięciu odcinków: szyjnego (12 kręgów), piersiowego (15 kręgów),
lędźwiowego (2 kręgów), krzyżowego (3 kręgów), odcinka guzicznego zwanego popularnie
ogonowym (7 kręgów). Kręgi połączone są stawami i krążkami międzykręgowymi.
1) przeanalizować tekst dotyczący budowy szkieletu,
2) podkreślić błędne stwierdzenie,
3) poprawić na poprawne błędne stwierdzenia.
– literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu ruchu,
– kserokopia tekstu do analizy.

24
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) scharakteryzować budowę kości?  
2) określić podział mięśni pod względem ich przyczepu?  
3) opisać kości czaszki?  
4) podać liczbę kości u dorosłego człowieka?  
5) określić z jakich elementów składa się układ narządów ruchu?  

25
4.5. Budowa i czynności układu sercowo-naczyniowego
Układ sercowo-naczyniowy ze względu na jego czynności dzieli się na: serce, żyły,
tętnice krążenia dużego i małego, dwie sieci naczyń włosowatych. Najprościej można
przedstawić układ sercowo-naczyniowy jako układ składający się z: czterech pomp
pracujących szeregowo po dwie czyli prawego przedsionka i prawej komory oraz lewego
przedsionka i lewej komory, czterech zbiorników krwi: dwóch zbiorników dużych i dwóch
zbiorników płucnych, dwóch sieci naczyń włosowatych łączących zbiorniki tętniczce ze
zbiornikami żylnymi.
Serce to elastyczny worek mięśniowy umiejscowiony w klatce piersiowej, pomiędzy
płucami w przestrzeni zwanej śródpiersiem, położonej poza mostkiem. Większa część serca
znajduje się w lewej połowie klatki piersiowej. Dzieli się ono na część lewą i prawą,
z których każda składa się z przedsionka i komory, oddzielonych od siebie zastawkami
uniemożliwiającymi cofanie się krwi przy skurczu komór. Od komór odchodzą tętnice, do
przedsionków wpadają żyły. Serce kurczy się około 70 razy na 1 minutę.
1. t. płucna prawa
2. żż. ramienno-
-głowowe
3. pień ramienno-
-głowowy
4. więzadło tętnicze
5. t. szyja-wspólna
i lewa
6. t. podobojczykowa
lewa
7. łuk aorty
8. przedsionek prawy
9. t. płucna lewa
10. żż. Płucne lewe
11. t. i ż. wieńcowe
12. jama osierdziowa
13. worek osierdziowy
14. zastawka aorty
15. zastawka
dwudzielna
16. struny ścięgnicze
17. mięsień sercowy
18. komora lewa
19. mm.brodawkowate
20. przegroda serca
21. koniuszek serca
22. aorta
23. komora prawa
24. ż. główna dolna
25. zastawka
trójdzielna
26. przedsionek prawy
27. zastawka pnia
płucnego
28. ż. główna górna
29. żż. Płucne prawe
30. pień płucny
Rys. 3. Budowa serca [5, s. 38–39]

26
Krążenie krwi: krew wypływa z serca tętnicami, a wraca do serca żyłami. Im dalej od
serca tym ciśnienie krwi jest mniejsze, a w żyłach nawet bliskie zeru. Ciśnienie wytwarzane
przez pulsowanie serca nie wystarcza do przepchnięcia krwi przez cały krwiobieg z powrotem
do serca, zwłaszcza wtedy, gdy krew płynie w górę. W trakcie przemieszczania się krwi serce
wspomaga pulsowanie tętnic. Cofaniu się krwi zapobiegają natomiast znajdujące się w żyłach
zastawki.
Duży krwiobieg: krew (bogata w tlen) wypływa z lewej komory serca przez zastawkę
aortalną do głównej tętnicy ciała, aorty, rozgałęzia się na tętnice mniejsze, dalej na tętniczki,
a następnie przechodzi przez sieć naczyń włosowatych we wszystkich narządach ciała.
Naczynia włosowate przechodzą w drobne żyłki, które przechodzą w żyły większe i żyłę
główną górną i dolną. Krew powracająca żyłami jest uboga w tlen i przechodzi do prawego
przedsionka serca, po czym przez zastawkę trójdzielną wpływa do prawej komory.
Mały krwiobieg: odtlenowana krew wypompowywana jest z prawej komory serca przez
zastawkę tętnicy płucnej (trójdzielną) do tętnicy o tej samej nazwie, która rozgałęzia się
w płucach na sieć naczyń włosowatych oplatających pęcherzyki płucne, tam dochodzi do
wymiany gazowej. Utlenowana krew powraca żyłami płucnymi do lewego przedsionka serca,
a tam przez zastawkę dwudzielną krew wpływa do lewej komory serca.
Naczynia krwionośne dzielimy na tętnice, żyły i naczynia włosowate. Czynność naczyń
wpływa na ich budowę. W tętnicach płynie krew pod dużym ciśnieniem, dlatego ściany ich są
grube i sprężyste. Naczynia włosowate mają ściany bardzo cienkie co jest niezbędne przy
wymianie produktów między krwią a tkankami. Grubość ścian żył jest nieznaczna, gdyż
ciśnienie płynącej w nich krwi jest niewielkie. Tętnice dzieli się na małe, średnie i duże.
Wszystkie tętnice zawierają trzy (w różnym stopniu rozwinięte) warstwy: błona wewnętrzna
utworzona przez komórki śródbłonka spoczywające na warstwie włókien kolagenowych
i leżącej jeszcze bardziej odśrodkowo blaszce sprężystej wewnętrznej zbudowanej z włókien
elastycznych; błona środkowa utworzona przez warstwę komórek mięśni gładkich i leżącą
odśrodkowo blaszkę sprężystą zewnętrzną; błona zewnętrzna – luźna tkanka łączna
z licznymi, podłużnymi włóknami kolagenowymi i elastycznymi.
Aorta (tętnica główna) jest największą tętnicą organizmu zaopatrującą poprzez swoje
odgałęzienia cały ustrój w krew tętniczą bogatą w tlen. Kształt aorty przypomina laskę
z zagiętą rączką. Wychodzi ona z lewej komory serca kierując się ku górze (część
wstępująca), następnie zaś zagina się (łuk aorty) i zstępuje w dół (część zstępująca). Aorta
zstępująca przebiega przez klatkę piersiową (aorta piersiowa), przechodzi przez rozwór
przepony i dalej biegnie przez jamę brzuszną (aorta brzuszna). Na wysokości trzonu IV kręgu
lędźwiowego dzieli się na dwie duże tętnice biodrowe. Od łuku aorty odchodzą ku górze trzy
tętnice:
− tętnica bezimienna, która dzieli się na tętnicę podobojczykową prawą i tętnicę szyjną
wspólną prawą,
− tętnica szyjna wspólna lewa,
− tętnica podobojczykowa lewa.
Naczynia żylne mają cienką warstwę mięśniówki gładkiej, ściany wiotkie, mogą posiadać
zastawki zapobiegające cofaniu się krwi. Prowadzą krew z obwodu do serca. Zależnie od tego
gdzie żyły prowadzą krew ma ona różny kolor. Jeżeli z obwodu do serca, do przedsionka
prawego prawej komory – krew jest ciemnowiśniowa. Wynika to z tego, że jest ona
pozbawiona tlenu oraz bogata w produkty przemiany materii. W żyłach idących od płuc ku
przedsionkowi prawemu – krew jest jasnoczerwona, mocno natlenowana.
Żyła główna górna zbiera krew z górnej części ciała, z tych samych okolic, które są
zaopatrywane w krew przez tętnice odchodzące od łuku aorty. Do żyły głównej górnej
uchodzą dwie żyły bezimienne powstające z połączenia żyły szyjnej wewnętrznej zbierającej
krew z głowy i żyły podobojczykowej.

27
Żyła główna dolna odprowadza krew z dolnej części ciała do serca. Jest to największa
żyła w ustroju. Znajduje się po prawej stronie kręgosłupa, a rozpoczyna się na wysokości
IV kręgu lędźwiowego powstając z połączenia dwóch żył biodrowych. Biegnie w górę
przechodząc przez rozwór w przeponie do klatki piersiowej. Uchodzi ostatecznie do prawego
przedsionka serca. Uchodzą do niej żyły nerkowe, nadnerczowe, nasienne i wątrobowe.
Naczynia włosowate to gęsta sieć drobniutkich naczyń między systemem naczyń tętniczych
i żylnych, które łączą tętnice z żyłami Zazwyczaj zbudowane są one z tylko jednej warstwy
komórek – śródbłonka.
1. W jaki sposób dzielimy układ sercowo-naczyniowy?
2. Ile skurczów na minutę wykonuje serce?
3. Jaką rolę pełni aorta?
4. Jaka jest funkcja naczyń włosowatych?
5. W jaki sposób czynność naczyń krwionośnych wpływa na ich budowę?
4.5.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Znajdź i podpisz na poniższym rysunku następujące elementy serca: łuk aorty,
przedsionek prawy, worek osierdziowy, zastawka aorty, komora lewa, aorta, komora prawa,
przedsionek prawy, zastawka pnia, pień płucny.
Rys. do ćwiczenia 1
1) przeanalizować rysunek,
2) odszukać na rysunku podane elementy serca,
3) podpisać odpowiednie elementy na rysunku,
4) dokonać analizy poprawności ćwiczenia,

28
– literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu sercowo-naczyniowego,
– kserokopia rysunku.
Ćwiczenie 2
Wykorzystując dostępne źródła informacji narysuj prosty schemat dużego i małego
krwiobiegu i scharakteryzuj go.
1) wyszukać w dostępnych źródłach informacji dotyczących dużego i małego krwiobiegu,
2) narysować schemat dużego i małego krwiobiegu,
– komputer z dostępem do Internetu,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu sercowo-naczyniowego.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) scharakteryzować budowę serca?  
2) scharakteryzować duży krwiobieg krwi?  
3) wyjaśnić rolę żyły głównej dolnej?  
4) określić podział naczyń krwionośnych?  
5) określić warstwy tętnic?  

29
4.6. Układ chłonny
Układ limfatyczny (układ chłonny) to otwarty układ naczyń i przewodów, którymi
płynie jeden z płynów ustrojowych – limfa, bierze ona swój początek ze śródmiąższowego
przesączu znajdującego się w tkankach. Układ naczyń chłonnych połączony jest z układem
krążenia krwi. Oprócz układu naczyń chłonnych w skład układu limfatycznego wchodzą
także narządy i tkanki limfatyczne.
Układ chłonny składa się z sieci przewodów zwanych naczyniami limfatycznymi;
odprowadzają one nadmiar płynu, czyli chłonki, z tkanek organizmu do krwi. Chłonka
przesącza się do naczyń chłonnych przez włośniczki chłonne oraz ujścia naczyń chłonnych.
Następnie trafia do niewielkich narządów zwanych węzłami chłonnymi, gdzie jest
oczyszczana, zanim powróci do krwi. Chłonka spływa z tkanek całego ciała do włosowatych
naczyń chłonnych, które prowadzą do większych naczyń limfatycznych (chłonnych),
następnie zostaje odprowadzona do węzłów chłonnych, gdzie jest filtrowana i gdzie usuwane
są z niej wszystkie szkodliwe bakterie. Po oczyszczeniu chłonka (limfa) wraca do naczyń
krwionośnych i wraz z krwią płynie do serca.
Węzły chłonne rozmieszczone są wzdłuż przewodów zwanych naczyniami
limfatycznymi. Zdaniem węzłów chłonnych jest oczyszczanie chłonki, czyli nadmiaru płynu
tkankowego, w trakcie jej drogi do krwi. Komórki znajdujące się wewnątrz węzła chłonnego
oczyszczają chłonkę i niszczą niebezpieczne bakterie, zanim chłonka trafi do krwi. Chłonka
płynie naczyniami chłonnymi do węzłów chłonnych. Tutaj jest oczyszczana przez
wyspecjalizowane komórki warstwy zewnętrznej – limfocyty oraz komórki warstwy
wewnętrznej, czyli makrofagi. Komórki te rozpoznają szkodliwe bakterie i otaczają je lub
niszczą za pomocą substancji chemicznych zwanymi przeciwciałami. Po zakończeniu
oczyszczania chłonka jest odprowadzana do krwi.
Przewód piersiowy, główne naczynie układu chłonnego, zbiera nadmiar chłonki z prawie
wszystkich części ciała. Przewód piersiowy rozpoczyna się pod przeponą, następnie biegnie
w górę wzdłuż przedniej powierzchni kręgosłupa i uchodzi do dużej żyły leżącej poniżej szyi.
Płyn tkankowy (chłonka), odprowadza z kończyn górnych i klatki piersiowej przechodzi
przez węzły chłonne pachowe. W ich wnętrzu chłonka jest filtrowana. Przefiltrowany płyn
spływa naczyniami chłonnymi klatki piersiowej: przewodem piersiowym i przewodem
chłonnym prawym. Łączą się one u podstawy szyi z 2 żyłami, aby chłonka mogła powrócić
do układu krążenia.
Grasica to narząd będący częścią układu odpornościowego organizmu. Znajduje się
w górnej części klatki piersiowej, a składa się z dwóch płatów. Tkanka grasicy zawiera białe
krwinki zwane limfocytami, które dojrzewają pod wpływem hormonów produkowanych
przez grasicę. Te białe krwinki biorą udział w obronie organizmu przed zarazkami.
Nadmiar płynu tkankowego, czyli chłonki, ze wszystkich narządów jamy brzusznej,
w tym żołądka, wątroby, trzustki i jelit, jest odprowadzany naczyniami chłonnymi do węzłów
chłonnych w jamie brzusznej. Węzły te filtrują płyn, by usunąć zeń wszelkie szkodliwe
cząsteczki, które mogłyby wywołać infekcją. Stąd przefiltrowany płyn płynie do serca dużym,
podobnym do żyły naczyniem, zwanym przewodem piersiowym. przewód ten ma ujście
w żyle piersiowej i odprowadza chłonkę do krwi.
Naczynia chłonne występują zwykle w grupach. Przykładem może być górna część uda
w okolicy pachwiny. Naczynia chłonne odprowadzają nadmiar płynu tkankowego, zwanego
chłonką, z dolnej części tułowia do węzłów chłonnych. Wewnątrz każdego węzła sieć białych

30
krwinek – limfocytów – wychwytuje szkodliwe organizmy, aby nie dopuścić do rozsiewu
infekcji.
Śledziona to największy narząd układu chłonnego. Ma ok. 12 cm długości i leży po lewej
stronie jamy brzusznej. Nie otrzymuje chłonki. Jej najważniejszą funkcją jest oczyszczanie
filtrowanie krwi poprzez usuwanie zarazków, obumarłych komórek i innych zbędnych
składników. Śledziona pełni także rolę zbiornika krwi; ze względu na dużą ilość
zgromadzonej krwi ma ciemnoczerwony kolor.
Miazga czerwona, znajdująca się w śledzionie, zawiera białe krwinki nazywane
makrofagami. Kiedy krew przepływa przez miazgę czerwoną, makrofagi wyłapują z niej
bakterie oraz zużyte krwinki czerwone, a następnie niszczą je. W ten sposób miazga czerwona
oczyszcza krew i zapobiega chorobom.
Miazga biała znajduje się w śledzionie. Zawiera białe krwinki nazywane limfocytami,
które skupiają się wokół naczyń krwionośnych. Kiedy krew przepływa przez miazgę białą,
limfocyty rozpoznają bakterie i wirusy atakujące ciało, a następnie niszczą je. W ten sposób
miazga białą bierze udział w oczyszczaniu krwi.
Najważniejszą funkcją układu chłonnego jest obrona przed zakażeniami oraz cyrkulacja
płynów ustrojowych. Można te funkcje podzielić na:
– odpornościową – w węzłach limfatycznych powstają niektóre białe ciałka krwi
– neutralizującą – zwalczanie ciał oraz substancji obcych i szkodliwych dla organizmu
– odprowadzającą – odprowadzenie limfy z powrotem do krwi
Przepływająca po organizmie limfa zbiera substancje toksyczne i odprowadza je
do węzłów chłonnych, skąd są transportowane do nerek i usuwane z organizmu. To, czy układ
limfatyczny dobrze funkcjonuje, zależy w dużej mierze od sprawności i elastyczności tkanki
łącznej. Jeśli jest zbyt miękka i przepuszczalna, toksyny, zamiast wędrować do węzłów
chłonnych, wnikają w inne tkanki np. gromadzą się w komórkach tłuszczowych.
1. Jakie funkcje pełni układ chłonny?
2. Z jakich elementów zbudowany jest układ chłonny?
3. Jaką rolę pełni śledziona?
4. Do czego służy miazga biała i czerwona?
5. Jaką rolę pełni limfa?
4.6.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Spośród podanych poniżej funkcji wybierz te, które pełni układ chłonny, a następnie
scharakteryzuj je.
Funkcje:
– odpornościowa,
– odpowiedzialność za termogenezę,
– transportująca, neutralizująca,
– odprowadzająca,
– usuwanie toksyn,
– nawilżająca,
– regeneracyjna.

31
1) przeanalizować podane funkcje,
2) wybrać funkcje układu chłonnego,
3) scharakteryzować wszystkie wybrane funkcje,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca układu limfatycznego i jego funkcji.
Ćwiczenie 2
Scharakteryzuj budowę i funkcje grasicy oraz śledziony.
1) obejrzeć film dotyczący układu limfatycznego,
2) scharakteryzować budowę i funkcje grasicy oraz śledziony,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca układu limfatycznego i jego funkcji,
– film na temat funkcji budowy i funkcji układu limfatycznego,
– odtwarzacz DVD.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) scharakteryzować budowę układu chłonnego?  
2) określić rozmieszczenie węzłów chłonnych?  
3) wyjaśnić rolę grasicy?  
4) wyjaśnić od czego zależy funkcjonowanie układu chłonnego?  
5) scharakteryzować rolę przewodu piersiowego?  

32
4.7. Znaczenie i rola krwi w organizmie. Zmiany jakościowe
i ilościowe krwi
Krew tworzy środowisko wewnętrzne ustroju, jest tkanką płynną. Krew składa się
z części płynnej zwanej osoczem oraz elementów komórkowych: krwinek czerwonych
(erytrocytów), płytek krwi (trombocytów), krwinek białych (leukocytów). Krew jest płynem
o zabarwieniu czerwonym. Jej barwa zależy od barwnika krwi – hemoglobiny zgromadzonej
w krwinkach czerwonych. Odcień zabarwienia krwi zmienia się w zależności od wysycenia
krwi tlenem. Krew tętnicza jest bogata w tlen i ma zabarwienie żywoszkarłatne. Krew żylna
jest uboga w tlen i ma zabarwienie zbliżone do wiśniowego. Po odwirowaniu, kiedy krwinki
osiądą na dnie naczynia, krew dzieli się na dwie warstwy: dolną – czerwoną
i nieprzezroczystą warstwę utworzoną przez opadłe krwinki, górną – przezroczystą
o zabarwieniu słomkowożółtym – osocze krwi. Smak krwi jest słony od zawartego w niej
chlorku sodou (sól kuchenna). Ciężar właściwy krwi wynosi ok. 1,055–1,060 g/cm3
. Ilość
krwi w organizmie przeciętnego człowieka wynosi 5–5,5 l. (70ml/kg) i jest to w przybliżeniu
1/13 do 1/12 wagi ciała. Dla dzieci jest to ok. 1/10 do 1/9 wagi ciała. Część krwi mieści się
w zbiornikach krwi i jest włączana do krążenia tylko w konieczności.
Osocze jest słomkowożółtym płynem, w którym zawieszone są elementy komórkowe.
Objętościowo osocze stanowi 50–60% krwi. Skład osocza: woda, białko, sole mineralne,
lipidy, glukoza. Osocze transportuje cząsteczki niezbędne komórkom (elektrolity, białka,
składniki odżywcze), ale również produkty ich przemiany materii. Ma zdolność krzepnięcia.
Białka osocza pełnią różne funkcje: odpowiadają za równowagę kwasowo-zasadową,
ciśnienie osmotyczne, lepkość osocza, obronę organizmu, a w przypadku głodu są źródłem
aminokwasów dla komórek.
Odczyn krwi jest lekko zasadowy i na ogół stały: pH = 7,2–7,4. Stałość odczynu krwi ma
duże znaczenie gdyż nawet niewielkie przesunięcia w kierunku kwaśnym lub zasadowym
powodują zaburzenia fizjologiczne. Związki chemiczne krwi, stanowiące układy buforowe,
bronią organizm przed nadmiernym zakwaszeniem lub alkalizacją. Należą do nich: węglany,
fosforany i białka krwi. Substancje te reagują z kwasami jak zasady, a z zasadami jak kwasy.
Innym mechanizmem utrzymującym stały odczyn krwi jest proces wydalania przez płuca,
nerki i przewód pokarmowy nadmiaru kwasów i zasad.
Krzepnięcie krwi, to proces podczas, którego krew wypływająca z uszkodzonego
naczynia krwionośnego przechodzi ze stanu płynnego w stały, powstaje po 5–6 minutach.
galaretowaty skrzep, który zamyka naczynie chroniąc organizm przed wykrwawieniem.
Krwinki czerwone, zawierają we wnętrzu barwnik krwi – hemoglobinę. Mają postać
krążków dwuwklęsłych o średnicy 6–8 µm. Zdrowy, młody mężczyzna ma około 5,4
mln/mm3
erytrocytów w krwi obwodowej, kobieta około 4,5 mln/mm3
, natomiast noworodek
około 7 mln/mm3
. Ilość erytrocytów w organizmie człowieka może się zmieniać – zależy to
m.in. od miejsca, w którym człowiek się znajduje i ciśnienia jakie tam panuje. Powstają
w szpiku kostnym przechodzą do krwi gdzie żyją ok. 120 dni, a następnie są wyłapywane
w śledzionie, gdzie następuje ich rozkład. Erytrocyty mają za zadanie transportować tlen do
wszystkich tkanek i komórek organizmu, a następnie w jego miejsce związać dwutlenek
węgla i oddać go w płucach, by móc na nowo związać tlen. Poza tym biorą udział
w przenoszeniu i magazynowaniu pewnych składników mineralnych oraz organicznych.
Leukocyty to komórkowe składniki krwi. Leukocyty są stosunkowo duże, niemal
bezbarwne i mniej liczne od erytrocytów. Ich zadaniem jest ochrona organizmu przed
patogenami takimi jak wirusy i bakterie. Ich liczba waha się od 6 do 9 tys./mm3
, są większe

33
od krwinek czerwonych, mają swój własny metabolizm i możliwość podziału, U dużej części
krwinek białych (granulocyty) w cytoplazmie występuje charakterystyczna ziarnistość (są to
lizosomy, które zawierają enzymy). Leukocyty są podstawowym elementem układu
odpornościowego. Ich funkcja odpornościowa jest realizowana przez: fagocytozę
(pochłanianie, trawienie komórek drobnoustrojów oraz martwych krwinek czerwonych przez
część krwinek białych) odporność swoistą (przeciwciała) Leukocyty dzielą się na:
agranulocyty i granulocyty.
Płytki krwi to dyskowate struktury, otoczone błoną komórkową fragmenty cytoplazmy
megakariocytów. Zawierają szereg ziarnistości odpowiedzialnych za proces inicjacji
krzepnięcia, fibrynolizy i skurczu naczyń krwionośnych. W razie uszkodzenia tkanki,
w osoczu rozpoczyna się seria reakcji chemicznych, w wyniku czego powstaje skrzep. Norma
płytek krwi u (dorosłego) człowieka wynosi 150–450 tys./mm³ krwi [20, s. 435–453]
Grupy krwi – zestawy antygenów, czyli cząsteczek powodujących gwałtowną
odpowiedź układu odpornościowego, które występują na powierzchni czerwonych krwinek.
W ramach tego samego gatunku może istnieć wiele różnych grup takich antygenów. Różnice
mogą być niewielkie lub mogą one cechować się występowaniem zupełnie innych cząsteczek
antygenów nieobecnych w pozostałych grupach. Grup krwi staje się istotna w trzech
przypadkach:
– ciąża – jeżeli matka nie posiada pewnych antygenów, obecnych w krwi dziecka, może
dojść do reakcji układu odpornościowego czyli konfliktu serologicznego,
− konflikt serologiczny to reakcja immunologiczna matki, polegająca na wytworzeniu
przez jej organizm przeciwciał przeciwko krwinkom płodu, do której dochodzi na skutek
przedostania się do krwioobiegu matki antygenów krwinek Rh dodatnich. Do sytuacji tej
może dojść w przypadku istnienia niezgodności serologicznej pomiędzy rodzicami
dziecka. Gdy przyszła mama ma grupę krwi Rh ujemną a ojciec dziecka Rh dodatnią to
mówi się wówczas o istnieniu tzw. niezgodności serologicznej. Do konfliktu
serologicznego dochodzi wówczas, gdy dziecko odziedziczy Rh ojca i jego krwinki
w czasie ciąży przenikną do krwioobiegu matki. Dochodzi do tej sytuacji najczęściej
podczas porodu lub poronienia. Wówczas organizm matki zaczyna wytwarzać
przeciwciała przeciwko krwinkom płodu. Wytworzone przeciwciała mogą doprowadzić
do choroby hemolitycznej u noworodka pod warunkiem, iż dziecko odziedziczyło
dodatni czynnik Rh. Konflikt może doprowadzić do silnej niedokrwistości u płodu
a w konsekwencji nawet do jego obumarcia. Konflikt serologiczny może dotyczyć nie
tylko czynnika Rh, ale również grup głównych czy rzadkich grup krwi. Może pojawić
się, gdy matka ma grupę krwi np. 0 a dziecko dziedziczy A lub B [6, s. 71; 15]
– transfuzja krwi – jeżeli pacjentowi przetoczona zostanie krew zawierająca niewłaściwe
antygeny, spowoduje ona reakcję obronną organizmu, prowadząc do zgonu. Przetoczenie
właściwej grupy krwi może uratować życie ofiary krwotoku,
– przeszczep – podobnie jak w czasie transfuzji konieczne jest zapewnienie zgodności grup
krwi, ale ze względu na możliwość odrzutu, pasować muszą również inne antygeny.
Każdy gatunek ma swój układ grup krwi. W medycynie wyróżnia się ponad dwadzieścia
układów grup krwi. Największe znaczenie ze względów praktyki medycznej i diagnostycznej
mają:
– układ AB 0,
– układ Rh – antygeny C, c, D, E, e
– układ Kell – antygen K [3, s. 151–154]
Zasadniczą rolą krwi w organizmie jest utrzymanie stałego środowiska wewnętrznego. Krew
spełnia swe funkcje dzięki temu, że krążąc w organizmie:
– transportuje tlen z płuc do tkanek;

34
– transportuje dwutlenek węgla z tkanek do płuc;
– transportuje do wszystkich tkanek produkty energetyczne i budulcowe wchłonięte
z układu pokarmowego;
– transportuje wchłonięte z tkanek produkty przemiany materii do nerek, skąd zostają one
wydalane na zewnątrz z moczem;
– transportuje hormony syntetyzowane w organizmie i witaminy wchłonięte w przewodzie
pokarmowym;
– magazynuje hormony gruczołu tarczowego i steroidowe po ich związaniu z białkami
osocza;
– wyrównuje ciśnienie osmotyczne we wszystkich tkankach;
– wyrównuje stężenie jonów wodorowych we wszystkich tkankach;
– wyrównuje różnice temperatur występujące pomiędzy poszczególnymi narządami
i tkankami;
– tworzy zaporę przed inwazją drobnoustrojów, które po dostaniu się do środowiska
wewnętrznego są stale pożerane przez leukocyty;
– eliminuje za pomocą przeciwciał i układu dopełniacza substancje obce szczególnie
o charakterze białkowym, np. toksyny [23, s. 277].
1. Z jakich elementów składa się krew?
2. Na czym polega proces krzepnięcia krwi?
3. Jaką rolę pełni osocze?
4. Jakie znasz grupy krwi?
5. Jakie są funkcje krwi?
6. Na czym polega konflikt serologiczny
4.7.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Opracuj zestawienie grup krwi, które doprowadzi do konfliktu serologicznego
i scharakteryzuj ten mechanizm.
1) dokonać zestawienia grup krwi,
2) scharakteryzować mechanizm konfliktu serologicznego,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca znaczenia i roli krwi w organizmie.

35
Ćwiczenie 2
Określ drogę jaką przebywa krew w organizmie.
1) obejrzeć film na temat roli krwi,
2) określić drogę krwi w organizmie,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca znaczenia i roli krwi w organizmie,
– film na temat roli krwi,
– odtwarzacz DVD.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) wyjaśnić od czego zależy barwa krwi?  
2) podać ile wynosi odczyn krwi?  
3) wyjaśnić rolę leukocytów?  
4) scharakteryzować płytki krwi?  
5) określić przyczyny konfliktu serologicznego?  

36
4.8. Budowa i czynności układu oddechowego
Układ oddechowy – zespół narządów służących wymianie gazowej miedzy organizmem
a środowiskiem. Układ ten składa się, z jamy nosowo-gardłowej, gardło, krtani, tchawicy
oskrzeli i płuc.
Rys. 4. Układ oddechowy [5, s. 32]
Początkowym odcinkiem układu oddechowego jest jama nosowa podzielona na dwie
połowy przegrodą nosa. Nos zbudowany jest z części kostnej, chrzęstnej i skórnej.
W nozdrzach skóra wnika do jamy nosowej, która u dorosłego człowieka jest porośnięta
włoskami. W jamie nosowej wdychane powietrze zostaje oczyszczone z pyłu, który osiada na
błonie śluzowej wyścielającej ściany jamy nosowej, a także ogrzane i nawilżone. Od tyłu
jama nosowa łączy się z gardłem przez nozdrza tylne. W każdej połowie jamy nosowej
znajdują się trzy małżowiny nosowe, które dzielą je na trzy przewody: górny, środkowy
i dolny. Jama nosowa łączy się z wypełnionymi powietrzem zatokami przynosowymi. Jama
nosowa jest wysłana błoną śluzową, wydzielającą śluz.
Czynnościowo jamę nosową można podzielić na okolicę węchową i okolice oddechową.
Okolica węchowa zajmuje górna część jamy nosowej, znajdują się w niej zakończenia
nerwów węchowych. Okolica oddechowa obejmuje pozostała część jamy nosowej, przez nią
przechodzi powietrze do dalszych odcinków dróg oddechowych. Powietrze wdychane
w jamie nosowej zostaje: oczyszczone z kurzu, ogrzane, nasycone parą wodną, dzięki czemu
powietrze wdychane do płuc nie zanieczyszcza, nie oziębia i nie wysusza dolnych dróg
oddechowych i płuc.
Gardło jest miejscem skrzyżowania drogi oddechowej z przewodem pokarmowym,
stanowi wspólny odcinek dla obydwu układów – pokarmowego i oddechowego. Podczas
oddychania powietrze po przejściu przez jamę nosową przechodzi przez gardło, gdzie w jego
dolnym odcinku wpada do krtani.
Krtań, ma kształt trójściennej piramidy, szerszej u góry, zwężającej się ku dołowi. Jest
narządem składającym się z 9 połączonych chrząstek, połączonych za pomocą więzadeł

37
i mięśni. Więzadła krtani dzielą się na więzadła łączące krtań z otoczeniem i więzadła
właściwe, zaś mięśnie krtani dzielą się na: mięśnie przebiegające miedzy krtanią, kością
gnykową i mostkiem oraz mięśnie właściwe krtani. Długość krtani wynosi około 4–6 cm. Na
szyi tworzy widoczną, zwłaszcza u mężczyzn, charakterystyczną wyniosłość krtaniową. Jama
krtani wysłana jest błona śluzową. Wnętrze krtani dzielimy na 3 odcinki:
Przedsionek krtani – rozpoczyna się wejściem do krtani ograniczonym od przodu
krawędzią nagłośni, z boku fałdami nalewkowo-nagłośniowymi.
Głośnię – składa się ona z warg głosowych, zawierającymi więzadła głosowe (zwane też
strunami głosowymi) i mięsień głosowy oraz szpary głośni, ograniczonej wargami głośni
i brzegami chrząstek nalewkowatych. Tylny odcinek szpary głośni nazywamy
międzychrząstkowym, a przedni – międzybłoniastym. W głośni powstaje dźwięk (przy
wydychaniu, w odpowiednim ustawieniu strun głosowych). Jeśli struny głosowe wibrują,
powstaje głoska dźwięczna, jeśli są rozluźnione – powstaje głoska bezdźwięczna.
Do powstania dźwięku niezbędne jest wytworzenie drgań powietrza przechodzącego przez
szparę głośni. Drgania te powstają w krtani na skutek ruchów fałdów głosowych,
odbywających się w kierunku poprzecznym do ich długiej osi. Wysokość głosu zależy od
szybkości prądu powietrza przechodzącego przez głośnię, napięcia fałdów głosowych oraz
budowy krtani. U osób o małej krtani głos jest wyższy. Mężczyźni mają większą krtań a więc
niższy głos.
Jamę podgłośniową – tworzy ją światło krtani rozszerzając się. Jama przechodzi
bezpośrednio w tchawicę.
Tchawica jest przedłużeniem krtani. Jest to sztywna rura zbudowana z kilkunastu
okrągłych chrząstek połączonych więzadłami. Od tyłu chrząstki te połączone są elastyczną
błoną odpowiednio modelującą się w zależności od przesuwających się w przełyku kęsów
pokarmu. Tchawica dzieli się na dwa oskrzela, które tworzą drzewo oskrzelowe.
Oskrzela główne mają budowę taką jak tchawica. Dwa główne oskrzela, prawe i lewe,
dzielą się stopniowo na mniejsze oskrzela i oskrzeliki, które aż kończą się pęcherzykami
płucnymi. Oskrzele główne lewe jest węższe i dwukrotnie dłuższe od prawego. Oskrzela
wysłane są błoną śluzową z obfitą ilością wydzieliny śluzowej szczególnie przy nieżycie
oskrzeli. Na końcu rozgałęzień osiągają wymiary mikroskopijnych rurek oblepionych
kępkami pęcherzyków płucnych umożliwiających wymianę gazową.
Płuca leżą w klatce piersiowej mają kształt stożków, obciętych z jednej strony Płuco ma
postać stożka złożonego z podstawy z powierzchnią przeponową oraz kopulastego szczytu.
Boczna powierzchnia płuca przylega do żeber. Płuco prawe posiada trzy płaty, lewe – dwa
płaty. Całość płuca otoczona jest opłucną. Do każdego płuca dochodzi korzeń, w skład
którego wchodzą: oskrzela główne, tętnica płucna, dwie żyły płucne, splot nerwowy, naczynia
i węzły chłonne oraz tętnice oskrzelowe. Miąższ płuca wykazuje znaczną sprężystość.
Całkowita pojemność płuc to cała objętość powietrza zawartego w płucach.
Dzieli się ją na:
– pojemność wdechową, którą określa pojemność powietrza wciąganego do płuc w czasie
najgłębszego wdechu, po spokojnym wydechu. Składają się na nią: objętość oddechowa
(ilość powietrza wchodzącego i wychodzącego z płuc przy spokojnym oddychaniu)
i objętość zapasowa wdechowa (wydychana przy maksymalnym wysiłku ponad objętość
oddechową),
– pojemność zalegającą czynnościową, którą określa pojemność powietrza pozostająca
w płucach przy spokojnym wydechu. Składają się na nią: objętość zapasowa wydechowa

38
(ilość powietrza usuwana z płuc przy maksymalnym wydechu) i objętość zalegająca (ilość
powietrza pozostającego w płucach przy maksymalnym wydechu).
Natomiast pojemność życiowa płuc to ilość powietrza, jaka może być wprowadzona do
płuc po uprzednim maksymalnym wydechu, wynosi średnio 3500 cm3
(4500 cm3
u mężczyzn,
3200 cm3
u kobiet), na co składa się ilość powietrza zwana powietrzem oddechowym
(500 cm3
), powietrzem uzupełniającym (1500 cm3
) i powietrzem zapasowym (1500 cm3
).
Rys. 5. Budowa płuc [8]
Opłucna to błona surowicza wyścielająca dwie jamy opłucnowe w klatce piersiowej,
złożona z części pokrywającej płuco – opłucna płucna, przechodząca za pomocą opłucnej
krezkowej (krezki płuca), obejmującej korzeń płuca, w opłucną ścienną, która składa się
z opłucnej żebrowej, przeponowej, śródpiersiowej i osklepka wysterczającego ponad I żebro.
Wentylację płuc zapewniają ruchy ssąco-tłoczące klatki piersiowej. Wdech powodowany
jest skurczem mięśni oddechowych: przepony rozpiętej na łuku żeber dolnych oraz mięśni
międzyżebrowych zewnętrznych, rozpiętych na żebrach. Rozciągnięcie klatki piersiowej we
wszystkich trzech wymiarach prowadzi do zwiększenia objętości płuc i wytworzenia
podciśnienia zasysającego powietrze. Wydech to zwykle akt biernym. Rozluźnienie mięśni
oddechowych sprawia, że klatka piersiowa i płuca kurczą się, a niewielkie nadciśnienie
wytłacza powietrze z płuc i dróg oddechowych.
Przy wdechu powietrze dostaje się najpierw do jamy nosowej. Tam ulega ogrzaniu,
nawilżeniu i w znacznym stopniu oczyszczeniu z kurzu, bakterii i innych drobnych
zanieczyszczeń. Jest to możliwe dzięki wyścieleniu jamy nosowej silnie unaczynioną błoną
śluzową z wielowarstwowym nabłonkiem migawkowym, zawierającym liczne komórki
śluzowe. Następnie powietrze przepływa do gardła i krtani. W gardle krzyżują się drogi
oddechowe i przewód pokarmowy, dlatego przy przełykaniu dochodzi do zatrzymania
oddechu i zamknięcia dróg oddechowych przez nagłośnię. Przez krtań i tchawicę powietrze
przechodzi do drzewa oskrzelowego, by dotrzeć w końcu do pęcherzyków płucnych,

39
w których zachodzi właściwa wymiana gazowa. Pęcherzyki płucne, zwykle o kształcie
kulistym (czasem wskutek ucisku z zewnątrz półkulistym lub wielościennym), oplecione są
gęstą siecią naczyń krwionośnych włosowatych. Zbudowane są z komórek nabłonkowych,
które nazywane są pneumocytami.
Tzw. bariera włośniczkowo-pęcherzykowa to przylegające do siebie ściany pęcherzyka
i naczynia włosowatego. Poprzez tę barierę tlen dyfunduje do opływającej pęcherzyk krwi,
a do światła pęcherzyka dostaje się dwutlenek węgla. Łączna liczba pęcherzyków płucnych
wynosi ok. 300 milionów, a powierzchnia oddechowa to ok. 90 m².
Wymiana gazowa pomiędzy organizmem a otoczeniem może odbywać się tylko, gdy:
błona przepuszczalna dla gazów jest wystarczająco wilgotna, jest odpowiednio wysoka
prężność tlenu w otoczeniu i odpowiednio wysoka prężność dwutlenku węgla w płynach
ustrojowych
Zadaniem układu oddechowego jest dostarczenie organizmowi tlenu oraz usuwanie
szkodliwego dwutlenku węgla. Polega to na przenoszeniu wymienionych gazów przez krew
oraz tzw. oddychaniu wewnętrznym tj. procesie utleniania komórkowego. Pobrany w czasie
wdechu tlen dociera tylko do płuc, dalszy jego transport odbywa się już przez krew.
Zawierająca oksyhemoglobinę krew tętnicza dociera do naczyń włosowatych gdzie
przekazuje tlen bezpośrednio komórkom. Stamtąd już jako krew żylna wraca do płuc po nowy
zapas tlenu. Proces wentylacji zapewniają ruchy oddechowe klatki piersiowej.
Funkcje układu oddechowego: pobranie tlenu z otoczenia, oczyszczenie, ogrzanie,
nawilżanie wdychanego powietrza, transport powietrza do narządu oddechowego,
dostarczenie tlenu do tkanek oraz dwutlenku węgla z tkanek do narządu oddechowego,
wydalenie produktów końcowych z organizmu przez drogi oddechowe.
1. Jaką funkcję pełni głośnia i krtań?
2. Z jakich elementów zbudowany jest układ oddechowy?
3. Jaką funkcję pełni opłucna?
4. Jakie są funkcje układu oddechowego?
4.8.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Rozpoznaj i nazwij narządy przedstawione na rysunkach.
Rys. do ćwiczenia 1

40
1) przeanalizować narządy na rysunku,
2) podpisać poszczególne narządy na rysunku,
− kserokopia rysunku,
− literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu oddechowego.
Ćwiczenie 2
Dokonaj analizy funkcji narządów układu oddechowego. Wnioski zapisz w tabeli.
Narząd, organ Funkcja, rola, odpowiada za:
Pęcherzyki płucne
Płuco
Nagłośnia
Krtań
Opłucna
Tchawica
Jama nosowa
1) przeanalizować zestawienie narządów,
2) określić funkcje, role narządów układu oddechowego,
3) uzupełnić tabelę,
swoją pracę).
− arkusz papieru A4,
− przybory do pisania, przybory kreślarskie: linijka, ołówek, gumka,
− wzór tabeli,
− literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i czynności układu oddechowego.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) scharakteryzować budowę nosa?  
2) określić czynnościowy podział jamy nosowej?  
3) wymienić poszczególne elementy układu oddechowego?  
4) określić jaki kształt ma krtań?  
5) scharakteryzować budowę i funkcje płuc?  
6) scharakteryzować przebieg wymiany gazowej?  

41
4.9. Budowa i funkcje narządów zmysłów
Do narządów zmysłów zaliczamy: narząd statyczno-słuchowy, narząd wzroku, narząd
powonienia, narząd smaku i narząd dotyku. Zadaniem narządów zmysłów jest najogólniej
mówiąc odbieranie bodźców ze środowiska.
Zdolność układu nerwowego do odbierania bodźców świetlnych i przetwarzania ich
w mózgu na wrażenia wzrokowe jest określana jako zmysł wzroku. Anatomiczną postacią
tego zmysłu jest narząd wzroku, który składa się z gałki ocznej, aparatu ochronnego i aparatu
ruchowego oka oraz połączeń nerwowych siatkówki oka ze strukturami mózgu. Gałka oczna
znajduje się w przedniej części oczodołu i porusza się dzięki ruchom mięśni ocznych. Oko ma
w przybliżeniu kształt kuli o średnicy 24 mm, wypełnionej w większości bezpostaciową
substancją (ciałkiem szklistym), znajdującej się pod ciśnieniem pozwalającym na utrzymanie
jego kształtu.
Rys. 6. Budowa oka [15]
Twardówka to najbardziej zewnętrzną częścią oka. Zbudowana jest z nieprzeźroczystej
błony włóknistej łącznotkankowej. W przedniej części oka przechodzi w rogówkę. Rogówka
ma kształt wypukły. Zbudowana jest z przeźroczystej błony włóknistej. Między twardówką
i siatkówką leży naczyniówka, która wraz z tęczówką i ciałem rzęskowym tworzy błonę
naczyniową, w której znajdują się naczynia krwionośne. Ciało rzęskowe utrzymuje soczewkę
w odpowiednim położeniu. Siatkówka składa się z trzech warstw, przy czym najbliższa
środka oka warstwa składa się z czopków i pręcików – komórek światłoczułych, a dwie
pozostałe z neuronów przewodzących bodźce wzrokowe. Na siatkówce znajduje się plamka
żółta, będąca miejscem o największym skupieniu czopków i z tego powodu cechuje się
największą wrażliwością na barwy i światło. Nieco niżej znajduje się plamka ślepa – miejsce
pozbawione komórek światłoczułych i dlatego niewrażliwe na światło. Soczewka składa się
z torebki, kory i jądra i ma dwie wypukłe powierzchnie – przednią i tylną. Tęczówka jest
umięśnioną częścią błony naczyniowej otaczającej otwór nazywany źrenicą. Dzięki
zawartemu w niej pigmentowi jest kolorowa. Wnętrze oka wypełnia przeźroczysta,
galaretowata substancja, nazywana ciałem szklistym. Przednia część gałki ocznej
i wewnętrzna część powiek pokryte są spojówką. W górno-bocznej części oczodołu znajduje
się gruczoł łzowy wydzielający łzy mające za zadanie oczyszczać powierzchnię oka
z zabrudzeń i nawilżać ją.
Narząd słuchu i równowagi stanowi ucho, które składa się z trzech części: ucha
zewnętrznego, ucha środkowego oraz ucha wewnętrznego. Ucho zewnętrzne i środkowe
odpowiadają głównie za słuch, ucho. Ucho zewnętrzne wychwytuje fale dźwiękowe,
wzmacnia je i kieruje na błonę bębenkową. Składa się z małżowiny usznej, przewodu
słuchowego zewnętrznego i powierzchni zewnętrznej błony bębenkowej. Małżowina uszna –

42
służy do zbierania fal dźwiękowych i doprowadzenia ich do przewodu słuchowego
zewnętrznego. Przewód słuchowy zewnętrzny - kanał doprowadzający fale dźwiękowe do
błony bębenkowej, o długości ok. 26–30 mm i średnicy ok. 7 mm. Jest on zbudowany
z tkanki chrzęstnej pokrytej od wewnątrz skórą, zawierającą gruczoły woskowinowe, których
zadaniem jest wydzielanie woskowiny (wydzieliny zapobiegającej dostaniu się
zanieczyszczeń do przewodu słuchowego), oraz włosków rozprowadzających woskowinę.
Na jego końcu znajduje się błona bębenkowa. Ucho środkowe to niewielka przestrzeń
w czaszce wypełniona powietrzem. Jego zadaniem jest mechaniczne wzmocnienie
i doprowadzenie fal dźwiękowych do ucha wewnętrznego. W skład ucha środkowego
wchodzi błona bębenkowa, trzy kosteczki słuchowe oraz trąbka słuchowa (trąbka
Eustachiusza), a także powierzchnia zewnętrzna okienka owalnego
– błona bębenkowa – błona oddzielająca przewód słuchowy zewnętrzny od ucha
środkowego, zamienia fale dźwiękowe w drgania mechaniczne, pobudzając kosteczki
słuchowe,
– trzy kosteczki słuchowe – młoteczek, kowadełko, strzemiączko. Ich zadaniem jest
wzmocnienie drgań błony bębenkowej i doprowadzenie ich do ucha wewnętrznego.
Kosteczki słuchowe są najmniejszymi kośćmi organizmu ludzkiego,
– trąbka Eustachiusza – kanał łączący ucho środkowe z gardłem, o długości ok. 35 mm.
Normalnie jest zamknięta, ale może się otworzyć w celu wyrównania ciśnienia powietrza
w uchu,
– Ucho wewnętrzne składa się z: przedsionka, ślimaka, kanałów półkulistych, woreczka
i łagiewki odpowiedzialnych za słuch i równowagę. Ślimak – najważniejsza część ucha
wewnętrznego, z wyglądu przypominająca muszlę ślimaka. Jest to długi, zwężający się
kanał kostny, zwinięty spiralnie i wypełniony w całości płynem. Wewnątrz schodów
ślimaka znajduje się narząd Cortiego, który zamienia pobudzenia znajdujących się na nim
rzęsek w impulsy nerwowe. Zniszczenie narządu Cortiego powoduje całkowitą głuchotę.
Elementy odpowiedzialne za równowagę: kanały półkoliste część ucha wewnętrznego,
woreczek, łagiewka. Kanały półkoliste znajdują się w błędniku, zakończone są bańkami
błoniastymi, w których znajdują się komórki zmysłowe uzbrojone we włoski. Przewody
półkoliste wypełnione są śródchłonką, której ruch spowodowany obrotem głowy podrażnia
włoski powodując pobudzenie komórek nerwowych, pozwalając zachować równowagę.
W łagiewce i woreczku znajdują się receptory wrażliwe na przyspieszenie liniowe. Tworzą
one plamkę łagiewki i plamkę woreczka. Plamki skupiają komórki zmysłowe, na których
znajduje się galaretowata błona, a w jej strukturze kryształy soli wapniowych – otolity. Ruch
głowy w linii prostej powoduje przemieszczanie otolitów. Rzęski pobudzają komórki
zmysłowe, pobudzenia te są przekazywane do ośrodkowego układu nerwowego, który na
zasadzie odruchu mięśniowego wprowadza korektę postawy ciała w celu Zachowania
równowagi. W utrzymaniu równowagi biorą też udział receptory nacisku na podeszwach stóp.
Zmysł smaku: komórki odbierające czucie smaku wchodzą w skład kubków smakowych.
Kubków tych jest kilka tysięcy. Znajdują się one na podniebieniu miękkim i w nagłośni
a w największej liczbie w brodawkach okolonych i liściastych języka. Czucie smaku powstaje
wskutek pobudzenia receptorów smakowych, przez różnorodne substancje chemiczne.
Rozróżnia się pięć rodzajów smaku: słony, kwaśny, słodki, gorzki, umami (pikantny). Smak
może mieć różne cechy; intensywny, miły, niemiły, obojętny. W momencie, gdy sygnały
smakowe zostają przekazane do mózgu, aktywacji ulegają drogi nerwowe istotne dla
procesów trawienia, np. smak pokarmu wywołuje większe wydzielanie śliny, a zmniejsza
aktywność wydzielniczą żołądka.
Narząd powonienia – receptory węchu mieszczą się w błonie śluzowej okolicy węchowej
jamy nosowej. Stanowią je komórki zmysłowo-nerwowe węchowe z wypustkami w kształcie
rzęsek, które oprócz bodźców jednocześnie przewodzą impulsy nerwowe. Włókna nerwowe

43
tych komórek (nerwy węchowe) dochodzą do opuszki węchowej leżącej na podstawie mózgu
i tam kończą się synapsami. Od opuszki węchowej impulsy nerwowe biegną włóknami
nerwowymi pasma węchowego do ośrodków węchowych.
Skóra jest czuciowym narządem dotyku. Ogólna powierzchnia skóry u człowieka wynosi
1,5–2 m2
, a grubość wynosi 1,5–5 mm. Składa się z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej
i tkanki podskórnej. Naskórek składa się głównie z dojrzewających komórek nabłonkowych,
tworzy kilka warstw: podstawną, kolczystą, ziarnistą i rogową. W skórze właściwej
utworzonej z tkanki łącznej znajdują się włókna kolagenowe i elastyna oraz elementy
komórkowe i komórki krwi oraz naczynia i nerwy. Tkankę podskórną tworzy tkanka
tłuszczowa i łączna. W skórze znajdują się przydatki skóry: gruczoły potowe, gruczoły
łojowe, paznokcie i włosy. Skóra spełnia czynność percepcyjną ciepła, bólu, dotyku,
ekspresyjną w wyrażaniu stanów emocjonalnych, resorpcyjną oraz bierze udział
w magazynowaniu i przemianie materii. Skóra w okolicy otworów naturalnych (usta, nozdrza,
odbyt, pochwa) przechodzi w błony śluzowe. U człowieka najcieńsza jest na powiekach,
natomiast najgrubsza jest na pięcie. Do skóry zalicza się również jej przydatki, powstające
z nabłonka tworzącego naskórek: włosy, paznokcie. Receptory w skórze są narządami
zmysłów: dotyku, bólu, nacisku i temperatury.
Podstawowe funkcje skóry to:
– izolacja środowiska wewnętrznego od zewnętrznego (czynników fizycznych,
chemicznych i biologicznych) – mechaniczna osłona i biologiczna obrona organizmu,
– udział w oddychaniu (tylko kręgowce niższe),
– termoregulacja ustroju,
– udział w gospodarce wodno-elektrolitowej (gruczoły potowe),
– percepcja (odbiór) bodźców ze środowiska zewnętrznego (dotyk, ból, ciepło, zimno)
poprzez receptory w skórze i naskórku,
– melanina chroni organizm przed mutagennym promieniowaniem ultrafioletowym),
– wchłanianie niektórych substancji,
– gospodarka tłuszczowa,
– gospodarka witaminowa,
– wydzielanie dokrewne i reakcje odpornościowe.
1. Jakie narządy zaliczamy do narządów zmysłów?
2. Z jakich elementów zbudowane jest ucho?
3. Jakie elementy ucha są odpowiedzialne za równowagę?
4. Jakie wyróżnimy smaki?
5. Jakie są funkcje skóry?
4.9.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przeczytaj poniższą instrukcje i zbadaj wzrok 3–4 kolegom/koleżankom z grupy.
Badanie ostrości wzroku przeprowadza się za pomocą tablic Snella, na których znajdują
się szeregi różnej wielkości liter, cyfr lub figur geometrycznych. Badamy oddzielnie ostrość
wzroku każdego oka, zasłaniając drugie. Badany siedzi tyłem do światła. Przy prawidłowej
ostrości wzroku badany powinien odczytywać znaki dolnego szeregu z odległości 6 m,
górnego z 60 m. Pod każdym szeregiem znaków umieszczona jest na tablicy cyfra

44
oznaczająca odległość z jakiej widziane są one przez oko o normalnej ostrości. Jeśli badany
odczytuje z odległości 6 m te znaki, które powinien odczytać z odległości 12 m to ostrość
jego wzroku wynosi 612=12 normy.
1) zaplanować tok postępowania,
2) przeprowadzić badanie wzroku,
swoją pracę).
– tablice Snellena.
Ćwiczenie 2
Scharakteryzuj budowę i funkcje dowolnego narządu zmysłu.
1) przeanalizować dostępne informacje dotyczące narządów zmysłów,
2) scharakteryzować budowę i funkcje dowolnego narządu,
– literatura z rozdziału 6 dotycząca budowy i funkcji narządów zmysłów.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) zdefiniować pojęcie: zmysł wzroku?  
2) scharakteryzować budowę oka?  
3) wyjaśnić funkcję trąbki Eustachiusza?  
4) scharakteryzować jak powstaje czucie smaku?  
5) scharakteryzować narząd powonienia?  
6) scharakteryzować budowę skóry?  

8

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Viewers also liked

Viewers also liked (20)

Similar to 8

Similar to 8 (20)

More from Kamil Fik

More from Kamil Fik (9)

8