Scalone dokumenty (15)

Charakteryzowanie funkcji
narządów organizmu
człowieka

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Katarzyna Kacperczyk
Charakteryzowanie funkcji narządów organizmu człowieka
321[11].Z1.01
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

1
Recenzenci:
mgr inż. Magdalena Kaźmierczak
mgr inż. Renata Danasewicz
Opracowanie redakcyjne:
mgr Katarzyna Kacperczyk
Konsultacja:
dr hab. inż. Henryk Budzeń
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 321[11].Z1.01
„Charakteryzowanie funkcji narządów organizmu człowieka”, zawartego w modułowym
programie nauczania dla zawodu dietetyk.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 3
2. Wymagania wstępne 5
3. Cele kształcenia 6
4. Materiał nauczania 7
4.1. Podstawowa terminologia z zakresu budowy i fizjologii organizmu
człowieka. Procesy metaboliczne 7
4.1.1. Materiał nauczania 7
4.1.2. Pytania sprawdzające 15
4.1.3. Ćwiczenia 15
4.1.4. Sprawdzian postępów 17
4.2. Budowa i funkcje układów: pokarmowego, krążenia, chłonnego,
oddechowego 18
4.3. Budowa i funkcje układów: narządu ruchu, nerwowego, moczowo–
–płciowego oraz gruczołów wydzielania wewnętrznego 33
5. Sprawdzian osiągnięć 56
6. Literatura 60

3
1. WPROWADZENIE
Poradnik będzie Ci pomocny w zdobyciu niezbędnych umiejętności związanych z
charakteryzowaniem funkcji narządów organizmu człowieka.
W poradniku zamieszczono:
− wymagania wstępne, czyli spis umiejętności i wiadomości niezbędnych do rozpoczęcia
realizacji programu tej jednostki modułowej,
− cele kształcenia, wykaz wiadomości i umiejętności jakie będziesz posiadał po
zrealizowaniu tej jednostki modułowej,
− materiał nauczania, który umożliwi Ci samodzielną pracę i przygotowanie się do
wykonywania ćwiczeń oraz uzyskanie zadowalających wyników sprawdzianów.
Niezbędne będzie jednak, abyś poszerzał swoje wiadomości w oparciu o literaturę oraz
inne źródła informacji, np. Internet. Spis pozycji literaturowych znajduje się w rozdziale 6.
− pytania sprawdzające wiedzę, która jest niezbędna do wykonania ćwiczeń,
− ćwiczenia, z których każde obejmuje:
− polecenie,
− kolejne czynności jakie należy wykonać, aby ćwiczenie zrealizować,
− wykaz materiałów i sprzętu potrzebnych do realizacji ćwiczenia.
− sprawdzian postępów z pytaniami, na które odpowiadasz tylko twierdząco lub przecząco
i którego wynik pozwoli Ci stwierdzić, czy opanowałeś treści danego działu,
− przykładowy sprawdzian osiągnięć, zawierający zestaw zadań testowych, którego
rozwiązanie pozwoli Ci stwierdzić, czy w sposób zadowalający opanowałeś wiadomości
i umiejętności z zakresu tej jednostki modułowej,
− literaturę uzupełniającą.
Jeżeli będziesz miał trudności w zrozumieniu niektórych tematów lub w wykonaniu
ćwiczenia, to poproś nauczyciela o wyjaśnienie trudniejszych zagadnień lub sprawdzenie, czy
dobrze wykonujesz daną pracę.
Bezpieczeństwo i higiena pracy
W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminów, przepisów bezpieczeństwa
i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju wykonywanych
prac. Przepisy te poznałeś już podczas trwania nauki i należy je bezwzględnie stosować.

4
Schemat układu jednostek modułowych
321[11].Z1.03
Planowanie żywienia odpowiednio
do potrzeb organizmu
321[11].Z1.04
Stosowanie zasad racjonalnego żywienia
321[11].Z1.06
Planowanie żywienia w profilaktyce
chorób cywilizacyjnych
321[11].Z1.05
Określanie stanu odżywienia człowieka
321[11].Z1
Podstawy fizjologii i żywienia
321[11].Z1.01
Charakteryzowanie funkcji narządów
organizmu człowieka
321[11].Z1.02
Zastosowanie żywności
do zaspokajania potrzeb organizmu

5
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– korzystać z różnych źródeł informacji,
– posługiwać się technologią informacyjną,
– korzystać z podstawowej wiedzy z zakresu fizjologii człowieka,
– posługiwać się terminologią z zakresu biologii,
– posługiwać się mikroskopem.

6
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki kształcenia powinieneś umieć:
– posłużyć się podstawową terminologią z zakresu anatomii i fizjologii człowieka,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje komórek, tkanek i narządów organizmu człowieka,
– scharakteryzować budowę i funkcje układu pokarmowego,
– scharakteryzować budowę i funkcje gruczołów wydzielania wewnętrznego,
– scharakteryzować budowę oraz rolę enzymów i hormonów w organizmie człowieka,
– scharakteryzować główne procesy metaboliczne zachodzące w organizmie człowieka,
– określić współzależność procesów metabolicznych dla utrzymania homeostazy organizmu
człowieka,
– scharakteryzować procesy energetyczne zachodzące w organizmie człowieka,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje układu krążenia i układu chłonnego,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje układu moczowo–płciowego,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje układu oddechowego,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje układu narządu ruchu,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje układu nerwowego,
– scharakteryzować budowę oraz funkcje skóry i narządów zmysłów,
– wyjaśnić wpływ mikroflory na organizm człowieka,
– wyjaśnić różnice w budowie oraz funkcjonowaniu poszczególnych narządów i układów,
– określić wpływ zaburzeń procesów metabolicznych na powstawanie chorób,
– scharakteryzować zmiany organizmu człowieka związane ze starzeniem.

7
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Podstawowa terminologia z zakresu budowy i fizjologii
organizmu człowieka. Procesy metaboliczne
4.1.1. Materiał nauczania
Podstawowe pojęcia:
Organizm – istota żywa, ustrój cielesny człowieka; zamknięta struktura zbudowana
z poszczególnych części tworzących zharmonizowaną całość i wykazującą cechy życia:
przemianę materii, wzrost, rozwój i rozmnażanie się.
Narząd, organ – morfologiczna część organizmu żywego, spełniająca ściśle określone
funkcje.
Hormon – substancja wytwarzana przez gruczoły dokrewne wydzielania wewnętrznego,
regulująca działania komórek i tkanek. Działa poza miejscem wydzielania (wydzielana
najpierw do krwi), pobudza lub hamuje określony proces.
Komórka – to podstawowa jednostka strukturalna organizmów żywych. Otacza ją
przepuszczalna błona komórkowa, a wnętrze wypełnia cytoplazma podzielona systemem błon
siateczki śródplazmatycznej.
W skład komórki wchodzą: cytoplazma, siateczka śródplazmatyczna szorstka, rybosomy,
chromatyna w jądrze komórkowym, jąderko, aparat Golgiego, lizosomy, błona komórkowa,
mitochondrium, jądro komórkowe otoczone błoną jądrową (rysunek 1).
Rys. 1. Budowa komórki zwierzęcej: 1 – cytoplazma, 2 – siateczka
śródplazmatyczna szorstka, 3 – rybosomy, 4 – chromatyna w jądrze
komórkowym, 5 – jąderko, 6 – aparat Golgiego, 7 – lizosomy, 8 – błona
komórkowa, 9 – mitochondrium, 10 – jądro komórkowe otoczone błoną
jądrową [www.wiem.onet.pl]
Funkcje najważniejszych elementów strukturalnych komórki:
− cytoplazma – przebiegają w niej procesy przemiany materii, w wyniku których powstaje
niezbędna dla życia organizmu energia oraz odbywa się w niej biosynteza białka i innych
związków,

8
− retikulum endoplazmatyczne (RE), siateczka śródplazmatyczna – następują tu reakcje
syntezy cząsteczek białkowo–cukrowych; jej rolą jest także transport niektórych
substancji,
− błona komórkowa, plazmalemma – oddziela komórkę od otoczenia, stanowi zaporę dla
niektórych substancji, innym zaś ułatwia wniknięcie do wnętrza komórki,
− jądro komórkowe – bierze udział w przekazywaniu cech dziedzicznych i spełnia dużą rolę
w procesach przemiany materii, zachodzą w nim także procesy samopowielania DNA
(kwas dezoksyrybonukleinowy) oraz przekazywania informacji genetycznej na RNA
(kwas rybonukleinowy),
− jąderko jest częścią jądra komórkowego, składa się z odcinka DNA kodującego syntezę
rRNA oraz zRNA i białka, jest miejscem syntezy RNA rybosomowego (rRNA),
− mitochondria specjalizują się w przemianach tlenowych, mają zdolność do biosyntezy
białek i samopomnażania; pełnią zasadniczą rolę w procesach oddychania komórkowego,
− aparat Golgiego – w nim gromadzą się produkty białkowe przed wydzieleniem na
zewnątrz komórki oraz zachodzi kondensacja produktów syntezy cząsteczek białkowo–
cukrowych przebiegającej w retikulum endoplazmatycznym.
Tkanka – tkankę tworzy zespół komórek i ich wytworów (m.in. substancji
międzykomórkowej) o podobnym pochodzeniu, budowie i przemianie materii. Tkanki są
przystosowane do wykonywania określonej funkcji na rzecz całego organizmu. U człowieka
występują cztery główne typy tkanek: nabłonkowa, nerwowa, mięśniowa i łączna.
Tkanka nabłonkowa odpowiedzialna jest za oddzielanie organizmu od środowiska;
umożliwia prowadzenie wymiany gazowej i odbieranie bodźców ze środowiska. Dodatkowo
tkanka nabłonkowa wyściea narządy jamy ciała. Komórkę nabłonkową o właściwościach
regeneracyjnych – przyjmującą różne kształty: płaskie, sześcienne, walcowate (rysunek 2) –
może tworzyć nabłonek jednowarstwowy albo wielowarstwowy.
Rys. 2. Rodzaje nabłonków: A – n. jednowarstwowy walcowaty, B – n. jednowarstwowy walcowaty urzęsiony,
C – n. wielowarstwowy płaski, D – n. jednowarstwowy płaski, E – n. przejściowy, F – n. wielorzędowy,
G – n. sześcienny, H – n. gąbek, I – n. wielorzędowy walcowaty urzęsiony [www.wikipedia.org]

9
Występowanie nabłonka jednowarstwowego i wielowarstwowego w organizmie:
– nabłonek jednowarstwowy płaski – w organizmie człowieka występuje w miejscach, gdzie
warstwa nabłonka nie może ograniczać przenikania substancji, np.: w pęcherzykach
płucnych, naczyniach krwionośnych, torebkach ciałek nerkowych,
– nabłonek jednowarstwowy sześcienny występuje w kanalikach nerkowych i końcowych
odcinkach gruczołów; umożliwia swobodne zachodzenie procesów wchłaniania
i wydzielania,
– nabłonek jednowarstwowy walcowaty – znajduje się w jelicie cienkim oraz jajowodach;
umożliwia transport i wchłanianie,
– nabłonek jednowarstwowy wielorzędowy występuje w układzie oddechowym (w jamie
nosowej, krtani, tchawicy i oskrzelach),
– nabłonek wielowarstwowy płaski – zlokalizowany jest m.in. w jamie ustnej, pochwie
i przedniej powierzchni rogówki oka. Specjalną odmianą nabłonka wielowarstwowego
płaskiego jest naskórek pokrywający skórę od zewnątrz.
Tkanka łączna spełnia w organizmie wiele funkcji: wypełniającą, podporową, odżywczą,
zapasową, transportową, ochroną mechaniczną, obronną. Ma znaczący udział w metabolizmie
całego ustroju. Jest kilka rodzajów tkanki łącznej: właściwa, podporowa, płynna. Tkanka
łączna właściwa ma duże właściwości regeneracyjne, odgrywa znaczącą rolę w metabolizmie
całego ustroju.
Rola poszczególnych rodzajów tkanki łącznej właściwej:
− wiotka – otacza naczynia krwionośne oraz włókna nerwowe,
− siateczkowata – jest rusztowaniem dla szpiku oraz tkanki limfoidalnej, występuje, np.
w grasicy, węzłach chłonnych,
− zbita – występuje w więzadłach, ścięgnach oraz w twardówce oka i skórze właściwej,
− tłuszczowa – spełnia role magazynowania, przemiany oraz uwalniania lipidów oraz
produkowania ciepła.
Tkanka łączna podporowa stanowi podporę całemu organizmowi i jego mechaniczną
ochronę. Do tkanki łącznej podporowej należą tkanka kostna (rysunek 3) i tkanka chrzęstna
(rysunek 4).
Rodzaje tkanki kostnej: gąbczasta – znajduje się w kościach płaskich, nieregularnych oraz
nasadach kości długich; zbita – występuje w trzonach kości długich, zewnętrznych warstwach
nasad oraz pozostałych kościach.
Rodzaje tkanki chrzęstnej: szklista – występuje na powierzchniach stawowych, w ścianie
oskrzeli, tchawicy oraz krtani; sprężysta – występuje; w krtani, małżowinie usznej; włóknista –
znajduje się w spojeniu łonowym, dyskach międzykręgowych, przyczepach ścięgien.
Rys. 3. Tkanka kostna: A – kanały Haversa, B – jamki kostne [www.wikipedia.org]

10
Rys. 4. Tkanka łączna chrzęstna: A – substancje międzykomórkowe, B – komórki [www.wikipedia.org]
Tkanka łączna płynna – krew składa się z substancji międzykomórkowej: krwinek oraz
osocza (w 90% procentach składa się z wody, związków organicznych i jonów).Krwinki
występują w organizmie w postaci erytrocytów (krwinek czerwonych, które m.in. dostarczają
tlen komórkom), leukocytów (krwinek białych m.in. odpowiedzialnych za zwalczanie bakterii
i wirusów) oraz trombocytów (płytek krwi umożliwiających krzepnięcie krwi). Krew spełnia
w organizmie wiele ważnych funkcji: rozprowadza do wszystkich komórek tlen pobrany
z pęcherzyków płucnych, substancje odżywcze pobrane z jelit oraz wodę; dostarcza do
narządów wydalniczych dwutlenek węgla i szkodliwe produkty przemiany materii; bierze
udział w procesach obronnych i odpornościowych; wyrównuje ciepłotę ciała (termoizolacja).
Tkanka mięśniowa – charakteryzuje ją kurczliwość i pobudliwość (reakcja na bodźce).
Dzieli się na następujące tkanki: gładką – jej skurcz jest powolny, długotrwały, występuje np.
w jelitach; poprzecznie prążkowaną – podstawowy element budulcowy układu ruchu; mięśnie
szkieletowe – ich skurcz jest szybki, krótkotrwały, znajdują się w układzie ruchowym; mięsień
sercowy.
Tkanka nerwowa – reaguje na bodźce, wytwarza je i przewodzi. Jej elementami
składowymi są neurony (komórki nerwowe) oraz glej (komórki glejowe) – rysunki 5, 6.
Neurony odpowiedzialne są za szybkie przekazywanie informacji pod postacią impulsów
nerwowych. Komórki gleja nie przewodzą impulsów, ale mają za zadanie odżywiać i ochraniać
komórki nerwowe. Każdy neuron posiada ciało komórki i dwa typy wypustek
cytoplazmatycznych (dendryty i neuryt – akson). Dendryty przewodzą bodziec do ciała, akson
przewodzi bodziec od ciała do komórki.
Niektóre neuryty otacza mielina i komórki Schwanna. W miejscach styku osłonek występują
przerwy – przewężenie Ranviera. Neurony przekazują impulsy nerwowe za pomocą połączeń
synaptycznych.
Rys. 5. Wygląd neuronu pod mikroskopem [www.wikipedia.org]

11
Rys. 6. Budowa neuronu: 1 – komórka, ciało komórkowe,
2 – wypustki, dendryty, 3 – jądro komórkowe, 4 – akson,
neuryt, 5 – osłonka mielinowa neurytu [1, s. 159]
Enzym
To złożona cząstka białkowa wytwarzana przez komórki organizmu (mogąca działać także
poza nim) przeprowadzająca reakcje chemiczne w organizmach żywych (przemiana materii).
Każdy enzym katalizuje (przyspiesza) określony rodzaj reakcji chemicznej, przy określonej
wartości pH i temperatury. Enzymy są białkami prostymi lub złożonymi.
W organizmie człowieka odpowiadają za precyzyjny przebieg reakcji towarzyszących
procesom metabolicznym, aby w ich wyniku powstały właściwe produkty.
W każdej reakcji uczestniczą substraty, które enzymy dobierają odpowiednio do danej
reakcji i miejsca jej przebiegu. Np. enzymy prowadzające reakcję krzepnięcia krwi działają
tylko w okolicy, gdzie naczynie krwionośne uległo przerwaniu. Enzymy ułatwiają przebieg
procesów chemicznych, które dla danych substratów są możliwe – proces ten nazywa się
katalizą enzymatyczną (enzymy zaś to katalizatory biologiczne).
Właściwości enzymów:
− obniżają energię niezbędną do przebiegu reakcji, czyli energię aktywacji,
− działają jedynie na określone substraty, czyli są specyficzne w działaniu,
− mogą działać wielokrotnie, ponieważ nie ulegają zmianie na skutek reakcji,
− mają wysoką aktywność katalityczną, czyli potrafią przyspieszyć wielokrotnie daną
reakcję chemiczną,
− nie wywierają wpływu na stan równowagi reakcji,
− nadają reakcjom odpowiedni kierunek, warunkując ich skuteczny przebieg.

12
Metabolizm, procesy metaboliczne
Metabolizm to ogół reakcji biochemicznych, zachodzących we wszystkich komórkach
organizmu, który związany jest z przemianą materii oraz energii, zapewniając organizmowi
prawidłowy wzrost, rozwój oraz funkcjonowanie. W organizmie zachodzą dwa rodzaje
procesów metabolicznych – kataboliczny i anaboliczny. Procesy syntezy, budowania
(anaboliczne) następują w każdej żywej komórce naprzemiennie z procesami rozkładu
(katabolicznymi).
Anabolizm – to synteza złożonych związków organicznych z prostych związków. Do ich
zajścia niezbędne jest dostarczenie energii. Dzięki temu powstające w trakcie procesu
chemicznego produkty reakcji osiągają wyższy poziom energetyczny niż wykorzystane w nim
substraty. Reakcjami anabolicznymi są: biosynteza białek, węglowodanów, tłuszczów itd.
Katabolizm – to rozkład bardziej złożonych związków organicznych do prostej postaci,
prowadzący do uwalniania energii. Powstające produkty mają niższy poziom energetyczny niż
zużywane substraty, a więc jest to degradacja energetyczna. Przykładem procesu
katabolicznego jest oddychanie wewnątrzkomórkowe, czy trawienie.
Procesy anaboliczne i kataboliczne zachodzą w komórkach równocześnie (ale w różnych
miejscach) i są od siebie zależne. Intensywność procesów metabolicznych zależna jest od
wieku organizmu, jego poziomu aktywności życiowej, a także od warunków panujących
w otoczeniu, np. od temperatury.
Trawienie i wchłanianie
Trawienie i wchłanianie białek
Organizm może wykorzystać białka dopiero po wielu reakcjach przekształcających je
w aminokwasy. W organizmie człowieka istnieje 18 aminokwasów, z których buduje on swoje
własne białka, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Najcenniejszymi dla organizmu
białkami są białka najbogatsze w aminokwasy, czyli znajdujące się w produktach pochodzenia
zwierzęcego: mleku, serze, mięsie, rybach i jajach.
Trawienie białek ma swój początek w żołądku, gdzie panuje silnie kwaśne środowisko
(2–2,5 pH), w którym białka trawi pepsyna. Po nadtrawieniu, pokarm przesuwa się do
dwunastnicy, gdzie czeka na niego sok trzustkowy. Zawiera on – działające w środowisku
obojętnym – enzymy, które trawią białka (trypsyna, chymotrypsyna, karboksypeptydazy).
Nadtrawione w dwunastnicy białka są dzielone na krótsze odcinki, czyli peptydy, a enzymy
uwalniają już stąd kilka aminokwasów. Następnie pokarm wędruje do jelita cienkiego,
w którym jest terenem działają enzymy – egzopeptydazy (aminopeptydaza, dwupeptydaza).
W wyniku rozkładu nadtrawionych białek przez wspomniane enzymy dochodzi do powstania
dwupeptydów i aminokwasów. Ta wchłaniana w jelicie cienkim, „uproszczona” forma białek,
wędruje z krwią żyły wrotnej do wątroby. Aminokwasy są rozprowadzane dalej, do wszystkich
tkanek, aby każda komórka organizmu mogła prowadzić syntezę białka i wykorzystywać go do
procesów w niej przebiegających. Rozkład i synteza aminokwasów przebiegają w organizmie
nieprzerwanie, a o szybkości tych reakcji decyduje sposób żywienia. Np. głód powoduje, że
tempo rozpadu białek w wątrobie wzrasta, a syntezy białek w mięśniach – zmniejsza się.
Nadmiar aminokwasów powstałych po rozpadzie białka wydalany jest z kałem oraz moczem.
Procesy przemian białek a wiek organizmu
To, których reakcji – anabolicznych czy katabolicznych – zachodzi więcej zależy od wieku
organizmu. W rozwoju zarodkowym i u osób młodych przeważają reakcje anaboliczne
(przyswajania substancji pokarmowych i budowania z nich nowych tkanek), u osób w wieku
dojrzałym dochodzi do zrównoważenia obydwu typów reakcji, zaś u osób starszych przeważają
procesy kataboliczne (rozkładu substancji wchodzących w skład tkanek i wydalania produktów
ich rozpadu). Proces syntezy białka jest szczególnie intensywny w organizmie rosnącym,

13
w czasie wzmożonego jego rozwoju, a także u kobiet w ciąży i karmiących. Dlatego
w okresach zwiększonego zapotrzebowania organizmu na białko bardzo istotne jest ciągłe
dostarczanie mu tego składnika wraz z pożywieniem, szczególnie, że białko nie jest przez
organizm magazynowane. Zwiększonych ilości tego składnika wymagają także
rekonwalescencji, natomiast stałej podaży białka potrzebują osoby dorosłe, aby zużywające się
w ciągu życia komórki organizmu (np. naskórka, nabłonków układu pokarmowego,
czerwonych krwinek krwi) były stale odbudowywane, regenerowane, wzmacnianie.
Trawienie i wchłanianie tłuszczów
Tłuszcze są źródłem energii i materiałem budulcowym (wchodzą w skład tkanek
i narządów).
Ich trawienie zaczyna się od emulgacji – rozbicia tłuszczu na mniejsze cząsteczki (kulki).
Dokonują tego sole kwasów żółciowych zawarte w żółć produkowanej w wątrobie. Dzięki
temu procesowi, mikroskopijnej wielkości kulki tłuszczowe są lepiej dostępne dla enzymów je
trawiących. Zainicjowany przez lipazę żołądkową proces trawienia tłuszczów, przebiega
następnie w dwunastnicy, gdzie za trawienie odpowiada lipaza trzustkowa, która rozkłada
tłuszcz na kwasy tłuszczowe oraz jedno-, dwu- i triglicerydy. Kolejnym miejscem trawienia
tłuszczów jest jelito cienkie, gdzie lipaza jelitowa powoduje ich ostateczne trawienie.
Produkty przemian tłuszczów wchłaniane są w kosmkach jelitowych do naczyń
limfatycznych. Niewielkie ilości tłuszczu wchłaniane są do krwi, skąd część z nich, poprzez
żyłą wrotną, trafia do wątroby. Większość tłuszczów (ok. 95%) wchłoniętych do limfy dostaje
się do krwioobiegu – z pominięciem żyły wrotnej – poprzez żyłę podobojczykową lewą, skąd
rozprowadzana jest do komórek i tkanek organizmu. Z tłuszczem dostają się do ustroju także
witaminy A, D, E, K oraz cholesterol. W procesie trawienia, tłuszcze rozkładają się na glicerol
i kwasy tłuszczowe.
W zależności od potrzeb ustroju, w komórkach następuje proces spalania, czyli utleniana
tłuszczów (dokładnie kwasów tłuszczowych), aby dostarczyć organizmowi niezbędnej do jego
funkcjonowania energię. Tłuszcz gromadzi się głównie w tkance tłuszczowej, gdzie w sytuacji
nadmiernej jego ilości kwasy tłuszczowe są łączone w triglicerydy i w tej postaci
magazynowane – tworzą zapas energii dla organizmu. Warto zaznaczyć, że nadmiar
spożywanych nie tylko tłuszczów, ale i białek oraz węglowodanów, po zaspokojeniu bieżących
potrzeb organizmu jest przetwarzany w wątrobie na tłuszcze, które odkładają się w tkankach.
Dochodzi wówczas do przyrostu masy ciała. Natomiast w stanach bezwzględnego głodu
organizm zużywa cały zgromadzony zapas, aż do jego wyczerpania.
Ilość tłuszczu w organizmie wynosi 10–15% u mężczyzn i 15–25% u kobiet. U osób
otyłych ilość tłuszczu może stanowić nawet 50% ich masy ciała.
Trawienie i wchłanianie węglowodanów
Największą ilość pożywienia dostarczanego organizmowi stanowią węglowodany,
przeważnie w postaci wielo- i dwucukrów. Proces przemian skrobi (wielocukru) oraz
sacharozy, maltozy, laktozy (dwucukrów) prowadzi do powstania cukru prostego – glukozy.
Tylko cukry proste – fruktoza, glukoza i galaktoza – są wchłaniane bez wcześniejszego
trawienia.
Trawienie węglowodanów złożonych zaczyna się już w jamie ustnej, gdzie enzym amylaza
ślinowa, wstępnie je nadtrawia. Następnie do procesu rozkładu włącza się amylaza trzustkowa,
działająca w dwunastnicy, dzięki któremu to enzymowi wielocukier przechodzi w maltozę.
Maltoza wraz z innymi dwucukrami trafia do jelita cienkiego. Tutaj pod wpływem enzymów
(glukoamylazy i izomaltazy) następuje końcowy etap trawienia węglowodanów. Powstają
jednocukry: glukoza, fruktoza i galaktoza. Cukry niestrawione ulegają rozpadowi w jelicie
grubym, skąd są wydalane z kałem.

14
Wchłaniane przez błonę jelita cienkiego węglowodany proste dostają się poprzez krew
z żyły wrotnej do wątroby, gdzie powstaje glukoza określana cukrem fizjologicznym
(w wyniku przemian heksoz – cukrów prostych zawierających 6 atomów węgla). Glukoza
krąży we krwi i płynach ustroju zasilając komórki organizmu, które dzięki niej mogą
funkcjonować. Jest paliwem napędowym dla komórek mięśniowych oraz komórek
mózgowych, które nie mogą bez niej pracować, ponieważ glukoza jest jedynym ich
pożywieniem (mózg nie gromadzi glikogenu, który jest ważnym wielocukrem, składającym się
wyłącznie z glukozy, i stanowiącym materiał zapasowy w komórkach). Energia z glukozy
powstaje w procesach glikolizy i utleniania wewnątrzkomórkowego. Glikoliza jest główną
drogą wielostopniowych przemian glukozy w komórkach, w efekcie których powstaje kwas
mlekowy (pirogronowy). Dzięki temu procesowi organizm uzupełnia braki energetyczne
i otrzymuje metabolity zużywane w innych reakcjach.
W efekcie przemian węglowodanów dostarczonych organizmowi z pożywieniem
najwięcej powstaje glukozy (80%), następnie fruktozy (15%) i najmniej galaktozy (5%).
Mikroflora przewodu pokarmowego
Naturalna mikroflora przewodu pokarmowego ma bardzo duże znaczenie dla procesów
trawienia i wchłaniania. Mikroorganizmy, które po dostaniu się do organizmu człowieka
przechodzą barierę żołądka, gdzie wydziela się bakteriobójczy kwas solny, mogą tworzyć
skupiska w jelitach. Najwięcej mikroorganizmów osiedla się i rozwija w jelicie grubym,
najmniej w żołądku.
Podstawową, rodzimą mikroflorę tworzą bakterie kwasu mlekowego, bifidobakterie,
streptokoki, enterobakterie i drożdże. Jakość i ilość mikroflory zmienia się wraz z wiekiem
i w dużym stopniu zależy od sposobu odżywiania. Jej skład może także się zmieniać pod
wpływem takich czynników, jak: stres, choroby jelit, leki, itp. Ubytki korzystnej dla organizmu
mikroflory można uzupełniać poprzez spożywanie produktów zawierających żywe, przyjazne
ustrojowi mikroorganizmy, czyli tzw. probiotyki. Do najważniejszych z nich należą
fermentowane napoje mleczne „bio” (głównie kefiry i jogurty) i mleko acydofilne.
Mikroflora spełnia następujące podstawowe funkcje:
− degradacja niestrawionych resztek pokarmów, które nie poddały się działaniu enzymów
trawiennych. Wynikiem udziału bakterii w procesie degradacji jest powstanie m.in.:
gazów, krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych, amoniaku, etanolu i in.,
− biosynteza witamin K, H, B2, B3, B12, B6, B5 (kwasu pantotenowego), kwasu foliowego,
które w znaczących ilościach, pokrywających część zapotrzebowania na nie organizmu,
wytwarzają bakterie jelitowe (długotrwałe stosowanie, np. antybiotyków powodujących
niszczenie mikroflory może spowodować niedobory witamin z grupy B),
− ochrona przed bakteriami chorobotwórczymi, dzięki której – poprzez działanie
bakteriocyny, wytwarzanej przez „dobre” bakterie – zostaje ograniczony rozwój innych
drobnoustrojów (np. wielu gatunków Salmonelli) oraz – poprzez produkcję kwasu
mlekowego i wody utlenionej H2O2 – nie dochodzi do zasiedlenia, rozwoju i namnażania
się bakterii chorobotwórczych. Pożyteczne drobnoustroje przewodu pokarmowego
pobudzają także do działania układ odpornościowy, produkujący przeciwciała zwalczające
specyficzne czynniki chorobotwórcze.

15
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Jaka jest funkcja komórki w organizmie?
2. Co to jest tkanka?
3. Jakie funkcje spełnia enzym?
4. Jakie są rodzaje tkanki łącznej?
5. Jakie są rodzaje tkanek nabłonkowych?
6. Jaka jest rola tkanki nerwowej?
7. Co to jest metabolizm?
8. Jak przebiega katabolizm i jaka jest jego rola?
9. Jak przebiega anabolizm i jaka jest jego rola?
10. Na czym polega trawienie i wchłanianie węglowodanów?
11. Na czym polega trawienie i wchłanianie tłuszczów?
12. Na czym polega trawienie i wchłanianie białek?
13. Jaką rolę w organizmie spełnia mikroflora przewodu pokarmowego?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Spośród różnych preparatów tkanek nabłonkowych rozpoznaj preparat tkanki nabłonkowej
jednowarstwowej płaskiej. Opisz jej budowę, funkcje, jakie spełnia w organizmie oraz miejsca
jej występowania.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacji na temat tkanek nabłonkowych,
2) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi tkanki,
3) rozpoznać przy użyciu mikroskopu odpowiednią tkankę,
4) opisać wskazaną tkankę: jej budowę, funkcje, lokalizację w narządach człowieka,
5) zaprezentować na forum grupy wyniki pracy.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− literatura dotycząca tkanek,
− mikroskop,
− preparaty tkankowe,
− tablice poglądowe przedstawiające tkanki – widok mikroskopowy,
− materiały piśmiennicze,
− arkusze papieru formatu A4,
− komputer z dostępem do Internetu i drukarką.

16
Ćwiczenie 2
Spośród różnych preparatów tkanek rozpoznaj preparat tkanki krwi. Opisz jej budowę
i funkcje, jakie spełnia w organizmie oraz miejsca jej występowania.
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacji na temat tkanek łącznych,
2) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi tkanki,
3) rozpoznać przy użyciu mikroskopu odpowiednią tkankę,
4) opisać wskazaną tkankę: jej budowę, funkcje, lokalizację w narządach człowieka,
− literatura dotycząca budowy tkanek,
− mikroskop,
− tablice poglądowe przedstawiające tkanki – widok mikroskopowy,
Ćwiczenie 3
Opracuj schemat przemian katabolicznych i anabolicznych tłuszczów w organizmie.
Rozrysuj go, podając nazwy poszczególnych etapów przemian oraz enzymów biorących udział
w przemianach lipidów.
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacje na temat przemian metabolicznych
w organizmie,
2) zapoznać się dokładnie z nazewnictwem enzymów biorących udział w reakcjach przemian
oraz produktów powstających w wyniku tych procesów,
3) rozrysować i opisać schemat przemian katabolicznych i anabolicznych tłuszczów,
− literatura dotycząca przemian metabolicznych,
− tablice poglądowe przedstawiające procesy przemian metabolicznych,

17
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić budowę i funkcje komórki?  
2) scharakteryzować rodzaje tkanek?  
3) określić funkcje tkanek?  
4) określić rodzaje procesów metabolicznych przebiegających
w organizmie ludzkim?  
5) określić rolę enzymów w przemianach metabolicznych?  
6) scharakteryzować przebieg trawienia i wchłaniania węglowodanów?  
7) scharakteryzować przebieg trawienia i wchłaniania tłuszczów?  
8) scharakteryzować przebieg trawienia i wchłaniania białek?  

18
4.2. Budowa i funkcje układów: pokarmowego, krążenia,
chłonnego, oddechowego
Układ pokarmowy
Najważniejszym zadaniem układu pokarmowego jest pobieranie pokarmów i wody,
rozdrabnianie pokarmów, trawienie i przyswajanie składników odżywczych niezbędnych do
prawidłowego funkcjonowania organizmu, a także wydalanie niestrawionych i zbędnych
resztek pokarmowych, które nie zostały zużyte przez organizm.
Układ pokarmowy człowieka jest zespołem narządów, na który składają się: przewód
pokarmowy, dwa wielkie gruczoły: wątroba i trzustka (rysunek 7).
Przewód pokarmowy dzieli się na kilka połączonych ze sobą odcinków, które wykazują
pewne cechy wspólne odnośnie budowy – składają się z trzech warstw: błony surowiczej
(zewnętrznej), błony mięśniowej (środkowej) i błony śluzowej (wewnętrznej).
W skład przewodu pokarmowego wchodzą (od góry): jama ustna, gardło, przełyk, żołądek,
jelito cienkie, jelito grube.
Rys. 7. Układ pokarmowy: 1 – czaszka, 2 – ślinianka przyuszna,
3 – przełyk, 4 – żołądek, 5 – trzustka, 6 – jelito grube,
7 – jelito kręte, 8 – wątroba, 9 – krtań, 10 – ślinianka
podżuchwowa, 11 – jama nosowa [2, s. 93]

19
Przewód pokarmowy
Jama ustna jest początkowym odcinkiem przewodu pokarmowego. W niej dochodzi do
wstępnej, mechanicznej obróbki pokarmu: żucia, miażdżenia, mieszania ze śliną oraz jego
nawilżenia i częściowego trawienia (działa tutaj amylaza ślinowa). Do tego celu
wykorzystywane są zęby, język i wydzielające ślinę gruczoły – ślinianki. Dorosły człowiek ma
32 zęby stałe: 4 siekacze służą do odgryzania kęsów, 2 kły rozrywają pokarm, a 6 zębów
trzonowych i 4 przedtrzonowe służą do jego rozcierania. W trakcie żucia, pokarm jest zwilżany
śliną, w której rozpuszczane są jego cząsteczki. Na ich obecność wyczulone są rozmieszczone
na języku kubki smakowe. To dzięki nim wyczuwa się konsystencję, temperaturę, smak
i zapach pokarmu.
Przełyk pełniący wyłącznie funkcję transportową jest przewodem mięśniowo–błoniastym
o długości ok. 23–25 cm, który łączy gardło z żołądkiem. Aby dobrze wypełniać to zadanie,
wyposażony jest w tzw. zwieracze. Dolny zwieracz zapobiega cofaniu się treści pokarmowej
z następnego w kolejności odcinka przewodu pokarmowego, żołądka.
Żołądek mający kształt workowaty stanowi najobszerniejszą część przewodu
pokarmowego – leży w lewym podżebrzu (okolica brzucha znajdująca się pod lewym łukiem
żebrowym). Jego zasadniczą rolą jest trawienie pokarmu. Błona śluzowa żołądka zawiera wiele
gruczołów żołądkowych wytwarzających m.in. sok żołądkowy, składający się z kwasu solnego
i enzymów (lipazy żołądkowej i pepsyny). Błonę mięśniową tworzą 3 warstwy mięśni, których
czynność warunkują okresowe ruchy perystaltyczne. W żołądku wyróżniamy trzy główne
części: wpustową, trzon żołądka oraz odźwiernikową (rysunek 8). Trzon magazynuje pokarm
i częściowo trawi, a część odźwiernikowa przesuwa go za pomocą ruchów perystaltycznych do
dwunastnicy. Żołądek unerwiony jest przez włókna nerwowe autonomicznego układu
nerwowego. Zasadniczym zadaniem żołądka jest trawienie i transport pożywienia. Czynność
skurczowa żołądka umożliwia mieszanie, rozdrabnianie, a następnie przesuwanie niewielkich
porcji pokarmu do jelita cienkiego. Pokarm zostaje rozbity na miazgę pokarmową i przesycony
sokiem żołądkowym. W ten sposób pokarm jest skutecznie przygotowany do dalszej obróbki
w jelicie cienkim, które podzielone jest na trzy części: dwunastnicę, jelito czcze i kręte.
Rys. 8. Żołądek: 1 – dno żołądka, 2 – trzon i krzywizna większa żołądka, 3 – część przedodźwiernikowa,
4 – odźwiernik, 5 – błona surowicza, otrzewna, 6 – błona śluzowa, widoczne fałdy, 7 – błona
mięśniowa, 8 – opuszka dwunastnicy, 9 – krzywizna mniejsza, 10 – wpust żołądka, 11 – przełyk
[1, s. 135]

20
Jelito cienkie (rysunek 9) ciągnie się od żołądka, aż do jelita grubego; zajmuje okolicę
pępkową, podbrzuszną i obie okolice biodrowe, a częściowo miednicę małą. Jego długość
wynosi ok. 4–6 m, średnica 3–5 cm. W jelicie cienkim następuje trawienie pokarmu, jego
dalszy transport i wchłanianie składników pokarmowych. Do tej roli przystosowana jest błona
śluzowa jelita cienkiego z fałdami okrężnymi i kosmkami, które pozwalają na znaczne
zwiększenie powierzchni jelita. Jelito cienkie dzieli się na: dwunastnicę, jelito czcze, jelito
kręte. Do górnego odcinka dwunastnicy wpada przewód żółciowy i trzustkowy. Trawienie
w dwunastnicy odbywa się z udziałem takich enzymów jak: trypsyna, chymotrypsyna, elastaza
(działające na białka), lipaza trzustkowa, fosfolipaza (działające na tłuszcze) oraz amylaza
trzustkowa (rozkładająca węglowodany) i nukleazy. Jelito czcze i kręte leżą wewnątrz i są
zawieszone na krezce, przez którą przebiegają nerwy i naczynia. W jelicie cienkim kończy się
proces trawienia białek, tłuszczów i węglowodanów, w którym biorą udział enzymy:
aminopeptydaza, dipeptydaza, maltaza, laktaza, sacharydaza, glukoamylaza, lipaza jelitowa.
Rys. 9. Jelito cienkie: A – Budowa makroskopowa ściany jelita: 1 – otrzewna, 2 – błona mięśniowa podłużna,
3 – błona mięśniowa okrężna, 4 – błona podśluzowa, 5 – błona śluzowa z widocznymi fałdami
okrężnymi; B – Fałd jelitowy w powiększeniu: 1 – kosmki jelitowe, 2 – błona podśluzowa, 3 – fałd
jelitowy, 4 – grudki ochronne, 5 – błona surowicza, 6 – warstwy błony mięśniowej; C – Kosmek
jelitowy: 1 – nabłonek walcowy, 2 – tętniczka, 3 – żyła, 4 – naczynia chłonne; D – Pojedyncze komórki
nabłonka pokrywającego kosmek [1, s. 137]
Jelito grube ma charakterystyczną budowę, jego ściany są pofałdowane i pozagłębiane
(rysunek 10). Żyje w nim wiele symbiotycznych bakterii, najbardziej znana jest Escherichia
coli (nazywana w skrócie E. coli). Tu poprzez odciąganie wody i wydzielanie śluzu tworzy się

21
kał. Jelito grube dzieli się na: jelito ślepe (kątnicę) wraz z wyrostkiem robaczkowym;
okrężnicę: wstępującą, poprzeczną, zstępującą i esowatą (esicę); odbytnicę wraz z kanałem
odbytowym. Długość wszystkich tych odcinków wynosi ok. 1,5 m. Jelito ślepe (dawna nazwa
to ślepa kiszka) leży w prawej okolicy biodrowej. Od jelita ślepego odchodzi wyrostek
robaczkowy. Jelito ślepe przechodzi w okrężnicę wstępującą, która zagina się pod wątrobą
i biegnie mniej więcej poziomo w lewą stronę jako okrężnica poprzeczna. Ta następnie zagina
się w lewym podżebrzu, pod śledzioną i biegnie w dół jako okrężnica zstępująca, przechodząc
w okrężnicę esowatą potocznie zwaną esicą (od jej kształtu litery S), która kończy się
odbytnicą.
Rys. 10. Jelito grube: 1– okrężnica poprzeczna; 2 – zgięcie
okrężnicy lewe (śledzionowe); 3 – jelito czcze;
4 – okrężnica zstępująca; 5 – esica; 6 – odbytnica;
7– wyrostek robaczkowy; 8 – jelito kręte; 9 – jelito ślepe
(kątnica); 10 – okrężnica wstępująca; 11 – zgięcie
okrężnicy prawe (wątrobowe) [2, s. 64]
Gruczoły trawienne: wątroba i trzustka
W trawieniu pokarmów niezbędne są enzymy produkowane i wydzielane przez tzw.
gruczoły trawienne – wątrobę i trzustkę.
Wątroba położona jest w okolicy podżebrowej prawej i w znacznej części nadbrzusza. Ten
duży narząd, ważący od 1300 do 1700 g, składa się z dwóch płatów: prawego i lewego, które
z kolei dzielą się na zraziki (rysunek 11). Do tzw. wnęki wątroby wpływa krew z tętnicy
wątrobowej oraz z żyły wrotnej (która zbiera krew z żołądka, jelit, śledziony i trzustki). Krew
opuszcza wątrobę, kierując się do serca poprzez żyły wątrobowe. Jedną z funkcji wątroby jest
wydzielanie żółci, która bierze udział w procesie emulgacji tłuszczów, poprzedzającej ich
trawienie. Żółć zbiera się w przewodach wątrobowych: prawym i lewym, które następnie łączą

22
się we wnęce wątrobowej w jeden przewód wątrobowy. Żółć nie spływa bezpośrednio do
dwunastnicy, ale gromadzi się w pęcherzyku żółciowym, który za pomocą przewodu
pęcherzykowego jest połączony z przewodem wątrobowym wspólnym. Od tego miejsca
główna droga wyprowadzająca żółć nosi nazwę przewodu żółciowego wspólnego uchodzącego
na brodawce większej dwunastnicy. Oprócz produkcji żółci do funkcji wątroby należy:
przemiana węglowodanów, tłuszczów i białek; magazynowanie witamin A, D, B; wytwarzanie
i przechowywanie glikogenu; wytwarzanie heparyny (substancji przeciwzakrzepowej);
wytwarzanie ciepła; wytwarzanie białek osocza i osoczowych czynników krzepnięcia;
uczestniczenie w tworzeniu i niszczeniu krwinek czerwonych.
Rys. 11. Wątroba :A – Widok od strony powierzchni trzewnej: 1 – prawy płat wątroby, 2 – żyła główna dolna,
3 – żyła wrotna, 4 – przewód żółciowo wspólny, 5 – przewód pęcherzykowy, 6 – pęcherzyk żółciowy,
7 – więzadło obłe wątroby, 8 – płat czworoboczny, 9 – tętnica wątrobowa włąściwa, 10 – lewy płat
wątroby, 11 – płat ogoniasty; B – Budowa mikroskopowa wątroby: 1 – żyła środkowa,
2 – przedwłosowate rozgałęzienia żyły wątrobowej, 3 – przedwłosowate rozgałęzienia żyły wrotnej,
4 – rozgałęzienia żyły wrotnej, 5 – gałązki tętnicy wątrobowej, 6 – przewodziki żółciowe [1, s. 141]
Trzustka składa się z głowy (objętej pętlą dwunastnicy), szyjki i ogona (rysunek 12). Jest
położona głównie po lewej stronie (nadbrzusze i lewe podżebrze). Wydzielane przez nią
enzymy są niezbędne do prawidłowego trawienia pokarmów. Wydzielina trzustki (sok), zbiera
się w przewodach. Wyróżniamy dwa główne przewody: przewód trzustkowy (uchodzi
wspólnie z przewodem żółciowym wspólnym w dwunastnicy) i przewód trzustkowy

23
dodatkowy (uchodzi na brodawce mniejszej dwunastnicy). Miąższ trzustki dzieli się na
mniejsze jednostki – pęcherzyki, które wydzielają enzymy trawienne. Pomiędzy nimi
rozproszone są tzw. wyspy trzustkowe, które zamiast do dwunastnicy wydzielają swoją
zawartość (hormony) do krwi. Trzustka jest gruczołem wydzielania wewnętrznego (produkuje
insulinę i glukagon) oraz zewnętrznego (wytwarza sok trzustkowy).
Rys. 12. Trzustka: A – Budowa makroskopowa: 1 – głowa trzustki, 2 – trzon, 3 – ogon, 4 – przewód trzustkowy,
5 – tętnica i żyła krezkowa górna, 6 – przewód trzustkowy dodatkowy, 7 – dwunastnica, 8 – brodawka
dwunastnicza większa, 9 – przewód żółciowy wspólny; B – Budowa mikroskopowa trzustki: 1 – wyspa,
część węwnątrzwydzielnicza (wyspa Langerhansa), 2 – naczynia włosowate, krwionośne, 3 – część
zewnątrzwydalnicza, pęcherzyki trzustkowe; C – Schemat budowy zewnątrz- i wewnątrzwydalniczej
trzustki: 1 – komórki yspy, wewnątrzwydzielnicze, 2 – naczynie krwionośne, 3 – komórki pęcherzyków
trzustkowych wewnątrzwydzielnicze, 4 – przewodziki trzustkowe [1, s. 143]
Układ krążenia
Zadaniem układu krążenia jest transportowanie krwi – płynu zawierającego niezbędne dla
organizmu składniki odżywcze (głównie glukozę, aminokwasy i tłuszcze) oraz tlen, konieczny
do spalania niektórych z tych związków i przenoszony za pomocą czerwonego barwnika krwi,

24
zwanego hemoglobiną. Krew transportuje też hormony, uwalniane do niej przez układ
dokrewny, a także komórki układu immunologicznego i przeciwciała. Układ krwionośny
człowieka jest układem zamkniętym, co oznacza, że krew krąży w systemie naczyń
krwionośnych, a serce jest pompą, która wymusza nieustanny obieg krwi.
Układ krwionośny składa się z: serca – pompy zalewowo-tłoczącej, która posiada własny
system dostarczania niezbędnych substancji (naczynia wieńcowe) oraz naczyń krwionośnych:
tętnice, żyły, sieć naczyń włosowatych.
Serce jest centralnym elementem całego układu. To swoista pompa przepychająca krew do
całego organizmu (rysunek 13). Jest schowane w worku osierdziowym pokrytym warstwą
tłuszczu. Wewnątrz wyściełane jest tzw. wsierdziem, gładką błoną pokrywającą również
zastawki. W sercu bierze początek lub znajduje koniec szereg dużych naczyń. Naczynia, przez
które krew wydostaje się z serca nazywamy tętnicami, a naczynia transportujące krew do serca
– żyłami. Z lewej komory wychodzi największa tętnica zwana tętnicą główną bądź aortą. Ma
około 2,5–3 cm średnicy. Z kolei ujściem prawej komory jest pień płucny dzielący się tuż po
wyjściu z serca na tętnicę płucną prawą i lewą. Serce składa się z dwóch komór i dwóch
przedsionków. Wyróżniamy odpowiednio: prawą komorę i prawy przedsionek oraz lewą
komorę i lewy przedsionek. Są one oddzielone od siebie przegrodą i właściwie tworzą dwie
niezależne pompy tłoczące krew do krążenia dużego (serce lewe) oraz krążenia małego, czyli
płucnego (serce prawe). Przedsionki przegrodzone są od komór zastawkami, które
uniemożliwiają cofanie się krwi. Podobne, jednokierunkowe zastawki znajdują się pomiędzy
komorami a wychodzącymi z nich tętnicami.
Rys. 13. Serce: 1 – tętnica szyjna wspólna lewa, 2 – tętnica podobojczykowa lewa, 3 – łuk aorty, 4 – więzadło
przedsionek tętnicze, 5 – tętnica płucna lewa, 6 – pień płucny, 7 – uszko lewe, 8 – tętnica wieńcowa
lewa, 9 – żyła wielka serca, 10 – komora lewa, 11 – przedsionek lewy, 12 – komora prawa, 13 – tętnica
wieńcowa prawa, 14 – uszko prawe, 15 – aorta wstępująca, 16 – żyła główna górna, 17 – pień
ramienno–głowowy, 18 – tętnica podobojczyka prawa, 19 – tętnica szyjna wspólna prawa [2, s. 82]

25
W organizmie człowieka występują dwa krwioobiegi: duży i mały.
Krwioobieg duży rozpoczyna się w lewej komorze, skąd krew bogata w tlen wypływa
przez zastawkę aortalną aorty. Stąd wychodzą główne gałęzie: tętnice szyjne wspólne,
podobojczykowe, tętnice wieńcowe, krezkowe górne i dolne, pień trzewny, tętnice nerkowe
i biodrowe wspólne. Drobniejsze rozgałęzienia dzielą się jeszcze bardziej, tworząc w rezultacie
sieć naczyń włosowatych (tzw. kapilarnych) we wszystkich narządach ciała. Naczynia
włosowate przechodzą w drobne żyłki, te w większe żyły, a następnie w żyłę główną górną
i dolną. Krew powracająca żyłami jest odtlenowana (uboga w tlen) i przechodzi do prawego
przedsionka serca, po czym przez zastawkę trójdzielną wpływa do prawej komory.
Mały krwioobieg
Rozpoczyna się w prawej komorze serca, gdzie z przedsionka prawego trafia odtlenowana
krew żylna. Skurcz komory przesuwa krew przez tętnicę płucną do pnia płucnego, który
rozgałęzia się w płucach na tętnice płucne prawą i lewą. W płucach dzielą się one na coraz
mniejsze tętnice aż do naczyń włosowatych, gdzie dochodzi do wymiany gazowej. Utlenowana
krew powraca przez drobne, a następnie przez cztery większe żyły płucne (to jedyne żyły,
którymi płynie utlenowana krew) do lewego przedsionka serca, a stamtąd przez zastawkę
dwudzielną krew wpływa do lewej komory serca.
Czynność serca
Komórki mięśnia sercowego (kardiomiocyty) charakteryzują się automatyzmem,
zdolnością do samoistnego rozprzestrzeniania się fali pobudzenia w mięśniówce serca. Mięsień
sercowy przedsionków komór łączy tzw. układ bodźcotwórczo–przewodzący, który
automatycznie powoduje naprzemienne skurcze przedsionków i komór. Czynność elektryczną
serca możemy obserwować na zapisie EKG. Bodźce elektryczne powodują, że najpierw
skurczowi ulegają przedsionki „wypychając” krew przez otwarte zastawki do komór.
Następnie impuls dochodzi do lewej i prawej komory, które, kurcząc się, wyrzucają krew
odpowiednio do aorty i do tętnicy płucnej. Wtedy zastawki na granicy komór i przedsionków
są już zamknięte, dzięki czemu krew nie cofa się do przedsionków. Zastawki nie pozwalają też
na cofanie się krwi z dużych naczyń do serca. Później następuje rozkurcz, w wyniku którego
przedsionki i komory zwiększają swoją objętość wytwarzając podciśnienie, które zasysa krew
do jam serca. I ponownie system zastawek otwierających się i zamykających w ściśle
określonej chwili kieruje krew w odpowiednim kierunku. Krew z prawej komory poprzez
tętnicę płucną płynie do płuc, gdzie następuje tzw. utlenowanie krwi – hemoglobina przyłącza
pożądane cząsteczki tlenu, a krew oddaje zbędny dwutlenek węgla (następuje wymiana
gazowa). Utlenowana krew wraca do serca poprzez żyły płucne. Następnie mięsień sercowy
kurczy się, wyrzucając krew do aorty, z której za pomocą mniejszych tętnic i tętniczek dociera
do prawie wszystkich tkanek i narządów. Tutaj w innej sieci naczyń włosowatych hemoglobina
oddaje zabrany w płucach tlen, a dwutlenek węgla rozpuszcza się w osoczu. Komórki pobierają
także niezbędną do życia glukozę oraz inne składniki energetyczne i budulcowe, a krew wraca
do serca żyłami i trafia do prawego przedsionka i prawej komory. W ten sposób cykl się
zamyka.
Krążenie a inne układy
Żaden układ czy narząd nie mógłby działać bez tlenu i składników odżywczych, które są
do nich dostarczane dzięki pracy układu krwionośnego. Najściślej jest on związany z układem
oddechowym. Najważniejszym zadaniem transportowym krwi jest dostarczanie tlenu do
komórek. Stąd ścisłe powiązanie pracy serca i płuc. Stopień zależności tych dwóch układów
widać w przebiegu różnych chorób układu krążenia czy oddychania, kiedy obciążenie jednego
z nich znacząco wpływa na drugi, np. przy zapaleniu płuc, które stanowi duże obciążenie dla
serca i może nawet spowodować jego niewydolność.

26
Układ chłonny
Układ chłonny (limfatyczny) zbudowany jest z otwartych naczyń limfatycznych, którymi
płynie jeden z płynów ustrojowych, tzw. limfa oraz z tkanki limfatycznej, z której zbudowane
są węzły chłonne, grudki chłonne, grasica, migdałki i śledziona (rysunek 14).
Rozpoczynają go zbierające płyn tkankowy włosowate naczynia limfatyczne. Łączą się one
w coraz większe naczynia chłonne, które następnie przechodzą w główny przewód piersiowy,
łączący się z kolei z układem krwionośnym. Dzięki temu limfa dostaje się do układu
krwionośnego i dochodzi do ciągłej wymiany substancji między nią a krwią.
Przepływająca po organizmie limfa zbiera substancje toksyczne i odprowadza je do węzłów
chłonnych, skąd są transportowane do nerek i usuwane z organizmu.
Funkcje układu chłonnego
Najważniejszą funkcją układu chłonnego jest obrona przed zakażeniami oraz cyrkulacja
płynów ustrojowych. To, czy układ limfatyczny dobrze działa, zależy w dużej mierze od
sprawności i elastyczności tkanki łącznej. Jeśli jest zbyt miękka i przepuszczalna, toksyny,
zamiast wędrować do węzłów chłonnych, wnikają w inne tkanki np. gromadzą się
w komórkach tłuszczowych.
Funkcje, które spełnia układ chłonny możemy podzielić na:
− odpornościową – w węzłach limfatycznych powstają niektóre białe ciałka krwi,
− neutralizującą – zwalcza ciała oraz substancje obce i szkodliwe dla organizmu,
− odprowadzającą – odprowadza limfę z powrotem do krwi.
Węzły chłonne
Pełnią bardzo ważną rolę w organizmie, ponieważ są one miejscem, w którym
powstają limfocyty, tu również zostają zatrzymywane i niszczone bakterie. Węzły chłonne
układają się przeważnie w grupy od kilku do kilkunastu sztuk.
Główne naczynia i węzły chłonne:
− głowa i szyja: węzły potyliczne, zauszne, podżuchwowe, szyjne powierzchowne
i głębokie, nadobojczykowe,
− kończyna górna i dolna: powierzchowne i głębokie,
− klatki piersiowej: śródpiersiowe, pień oskrzelowo-śródpiersiowy,
− jamy brzusznej i miednicy małej: węzły biodrowe wewnętrzne, lędźwiowe, trzewne,
kreskowe, trzewne, pień lędźwiowy, przewód piersiowy.
Śledziona
Śledziona u człowieka jest największym narządem limfatycznym. Średnio waży około
150 g i mieści około 50 ml krwi, zbudowana jest z siateczkowatej tkanki łącznej. Śledzionę
otacza błona surowicza i torebka włóknista. W torebce znajdują się włókna mięśniowe gładkie,
w miąższu – grudki, które są ośrodkami rozmnażania limfocytów.
Głównym zadaniem śledziony jest wytwarzanie immunoglobulin. W obrąbie grudek
śledzionowych odbywa się rozmnażanie limfocytów. Śledziona jest miejscem usuwania
uszkodzonych lub „starych” krwinek czerwonych oraz powstawania nowych elementów krwi.
Magazynuje także krew, a w chwilach dużego zapotrzebowania kurczy się, wyrzucając ją do
naczyń. Daje się to czasami odczuć jako kłujący ból w podżebrzu lewym. Śledziona nie jest
niezbędna do życia, w przypadku jej usunięcia czynność jest przejmowana przez inne narządy
(głównie przez wątrobę). Jednak ludzie pozbawieni śledziony mają nieco mniejszą odporność.

27
Rys. 14. Układ chłonny: 1 – naczynia i węzły chłonne głowy i szyi, 2 – przewód piersiowy, 3 – naczynia
chłonne sutka, 4 – śledziona, 5 – zbiornik mleczu, chłonki, 6 – naczynia i węzły chłonne aortowo-
brzuszne i biodrowe, 7 – naczynia i węzły chłonne miednicze, 8 – naczynia chłonne uda, 9 – węzły
chłonne podkolanowe, 10 – naczynia chłonne podudzia i stopy, 11 – węzły chłonne pachwinowe,
12 – naczynia chłonne ręki i przedramienia, 13 – węzły chłonne łokciowe, 14 – węzły chłonne
mostkowe, 15 – naczynia i węzły chłonne pachowe, 16 – grasica, 17 – przewód chłonny prawy
[1, s. 105]
Układ oddechowy
Oddychanie jest jednym z najważniejszych przejawów życia, polegającym na pobieraniu
przez żywą istotę tlenu, niezbędnego do pozyskiwania życiowej energii z atmosfery,
i oddawaniu do niej dwutlenku węgla. Sprawne dostarczanie tlenu do tkanek i oddawanie
stamtąd do atmosfery dwutlenku węgla zapewnia układ oddechowy.
Składa się on z wielu narządów, które różnią się budową, a także spełnianymi funkcjami.
Dzieli się na dwa „odcinki”: górny i dolny. Do górnego zalicza się jamę nosową i gardło, do
dolnego – krtań, tchawicę, prawe i lewe oskrzele główne oraz drzewiasto rozgałęziony system
wewnątrzpłucnych dróg oddechowych, kończący się pęcherzykami płucnymi, w których
zachodzi wymiana gazowa (rysunek 15).

28
Rys. 15. Układ oddechowy: 1– zatoka czołowa, 2 – zatoka klinowa, 3 – małżowina nosowa środkowa,
4 – małżowina nosowa dolna,5 – podniebienie miękkie, 6 – gardło, 7 – tchawica, 8 – chrząstki
tchawicy, 9 – płat górny, 10 – płat dolny, 11 – płuco lewe, 12 – oskrzele główne lewe, 13 – rozdwojenie
tchawicy, 14 – oskrzele główne prawe, 15 – płat dolny, 16 – płat środkowy, 17 – płuco prawe, 18 – płat
górny, 19 – więzadła obrączkowe, 20 – chrząstka pierścieniowata, 21 – więzadło pierścienno–tarczowe,
22 – chrząstka tarczowata, 23 – podniebienie twarde, 24 – jama nosowa, 25 – małżowina nosowa górna
[2, s. 115]
Jama nosowa jest pierwszym odcinkiem układu oddechowego. Składa się z nosa
zewnętrznego, przedsionka nosa i jamy nosowej właściwej. Tutaj powietrze podlega
wstępnemu oczyszczeniu, nawilgoceniu i ogrzaniu. Powierzchnia jamy nosowej wyścielona
jest dobrze ukrwioną błoną śluzową, w której znajdują się liczne gruczoły wydzielające śluz
i płyn surowiczy, tworzące na jej powierzchni dodatkową warstwę, na której osadzają się
zanieczyszczenia wdychanego powietrza. Niewielka część błony śluzowej jamy nosowej
tworzy tzw. okolicę węchową, zaopatrzoną w wyspecjalizowany nabłonek węchowy i gruczoły
węchowe, dzięki którym człowiek ma powonienie i potrafi odróżniać zapachy.
Gardło łączy się z jamą nosową poprzez tylne nozdrza. W gardle, wyścielonym błoną
śluzową, znajdują się migdałki (liczne skupiska tkanki limfatycznej), które są bardzo ważną
częścią układu odpornościowego. Przód gardła stanowi jego część krtaniową, gdzie znajduje
się nagłośnia, która w czasie połykania pokarmów zamyka wejście do krtani.
Krtań leży w przedniej części szyi. Tutaj przedostaje się wdychane powietrze z gardła.
Dzięki chrząstkom tworzącym jej szkielet i systemowi połączeń międzychrząstkowych, krtań
jest nie tylko narządem zwartym i mocnym, ale ma też określoną ruchomość potrzebną do
kształtowania barwy i brzmienia głosu. Ważną rolę w czynności krtani odgrywają mięśnie,
które zwierają i rozwierają oraz napinają wargi głosowe. Ostry brzeg błony śluzowej warg
głosowych tworzy fałdy głosowe, zwane strunami głosowymi. Powierzchnia wewnętrzna

29
krtani jest wyścielona błoną śluzową o budowie typowej dla dróg oddechowych, zawierającą
gruczoły produkujące śluz i płyn surowiczy, chroniące krtań przed wysychaniem
i zanieczyszczeniami z wdychanego powietrza.
Tchawica jest kilkunastocentymetrową cewką (rurką). Zbudowana jest z ok. 20 okrężnych,
podkowiastych chrząstek, ułożonych jedna nad drugą, tkwiących w mocnej łącznotkankowej
błonie włóknistej. Od środka tchawica wyścielona jest tkanką śluzową z nabłonkiem
wielorzędowym migawkowym, którego migawki poruszają się w kierunku krtani oraz
z licznymi gruczołami produkującymi śluz i płyn surowiczy, pochłaniającymi zanieczyszczenia
i nawilżającymi w czasie wdechu powietrze. W dolnej części tchawica dzieli się na dwa duże
oskrzela – prawe i lewe, które wchodzą do płuc.
Płuca (rysunek 16) są narządem parzystym i dzielą się na tzw. składnik oskrzelowy,
służący do przewodzenia powietrza oraz składnik pęcherzykowy, w którym ma miejsce
ostatnia faza oddychania zewnętrznego – wymiana gazowa. Płuca z wyglądu przypominają
zaokrągloną u góry piramidę, której podstawa oparta jest na przeponie, a zaokrąglony szczyt
sięga do pierwszego żebra i obojczyka. Od strony śródpiersia oba płuca maja wgłębienie tzw.
wnękę płucną, czyli miejsce wypełnione przez tzw. korzeń płuca, na który składają się:
oskrzela, naczynia krwionośne, limfatyczne i nerwy. Oskrzela tworzą drzewiasto
rozgałęziający się system, w którym każde kolejne oskrzele ma coraz mniejszą średnicę.
Na końcu systemu znajduje się woreczek pęcherzykowy, w którym są pęcherzyki płucne.
Pęcherzyki płucne, układające się jak grona winogron są odpowiedzialne za wymianę gazową.
Większa liczba gron tworzy zrazik, zraziki tworzą segmenty, te zaś – płaty. Lewe płuco jest
dwupłatowe (górny i dolny płat), prawe – trzypłatowe (górny, środkowy i dolny płat).
Pęcherzyk jest opleciony siatką naczyń włosowatych. Przez ścianę naczyń oraz pęcherzyków
zachodzi na zasadzie dyfuzji wymiana dwutlenku węgla na tlen zawarty w powietrzu, którym
oddychamy.
Rys. 16. Płuca – budowa mikroskopowa: 1 – gałązki tętnicy płucnej, 2 – oskrzeliki,
3 – gałązki żył płucnych, 4 – pęcherzyk płucny opleciony siecią naczyń
włosowatych, 5 – grono, 6 – pęcherzyk płucny [1, s. 125]

30
4.2.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Jaką rolę pełni w organizmie człowieka układ pokarmowy?
2. Jak zbudowany jest układ pokarmowy?
3. Jaką funkcję spełnia i jak jest zbudowany żołądek?
4. Jaką funkcję spełnia i jak jest zbudowana wątroba?
5. Jaką funkcję spełnia i jak jest zbudowana trzustka?
6. Jaką funkcję spełniają i jak są zbudowane jelita?
7. Jaką rolę pełni w organizmie człowieka układ krążenia?
8. Jak zbudowany jest układ krążenia?
9. Co to jest krwioobieg mały oraz krwioobieg duży?
10. Jak zbudowane jest serce?
11. Jaką rolę pełni w organizmie człowieka i jak jest zbudowany układ chłonny?
12. Jaką rolę pełni w organizmie człowieka układ oddechowy?
13. Jak zbudowany jest układ oddechowy?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przeprowadź analizę mikroskopową preparatu tkankowego jelita cienkiego. Rozpoznaj
jego poszczególne elementy składowe, a następnie opisz budowę i funkcje jelita cienkiego
w organizmie człowieka.
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacji na temat jelita cienkiego, jego budowy,
roli w organizmie, procesów, jakie zachodzą w jelicie cienkim,
2) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi budowę jelita cienkiego,
3) opisać preparat tkankowy,
4) opisać budowę jelita cienkiego i jego funkcje w organizmie człowieka,
− literatura dotycząca budowy układu pokarmowego,
− mikroskop,
− tablice poglądowe,

31
Ćwiczenie 2
Przeprowadź analizę mikroskopową preparatu tkankowego trzustki. Rozpoznaj jego
poszczególne elementy składowe, a następnie opisz budowę i funkcje trzustki w organizmie
człowieka.
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacji na temat trzustki, jej budowy, roli
i funkcji w organizmie,
2) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi budowę trzustki,
3) rozpoznać przy użyciu mikroskopu poszczególne elementy preparatu tkanki trzustki,
5) opisać budowę trzustki i jej funkcje w organizmie człowieka,
− literatura dotycząca budowy układu pokarmowego,
− mikroskop,
Ćwiczenie 3
Przeprowadź analizę mikroskopową preparatu tkankowego płuca. Rozpoznaj jego
poszczególne elementy składowe, a następnie opisz budowę i funkcje płuc w organizmie
człowieka.
1) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacje na temat budowy płuc i ich funkcji
w organizmie,
2) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi budowę układu oddechowego,
3) rozpoznać przy użyciu mikroskopu poszczególne elementy preparatu tkanki płuca,
5) opisać budowę płuc i ich funkcje w organizmie człowieka,
− literatura dotycząca budowy układu oddechowego,
− mikroskop,

32
Ćwiczenie 4
Opracuj schemat procesu trawienia białek, tłuszczów i węglowodanów u człowieka. Opisz
ich drogę przez poszczególne części układu pokarmowego, kolejne etapy trawienia oraz
związki biorące udział w tym procesie.
1) przeczytać materiał nauczania z poradnika i literatury,
2) wyszukać w literaturze (i w Internecie) informacje dotyczące procesu trawienia białek,
tłuszczów i węglowodanów,
3) zapoznać się z ilustracjami przedstawiającymi budowę układu pokarmowego,
4) opracować schemat procesu trawienia u człowieka,
5) opisać hasłowo poszczególne etapy trawienia z uwzględnieniem substancji biorących
w nim udział,
− literatura dotycząca procesów trawienia,
− kserokopie rysunku układu pokarmowego człowieka bez opisów w formacie A3,
4.2.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić rolę i budowę układu pokarmowego?  
2) określić budowę i rolę żołądka?  
3) określić budowę i rolę jelita cienkiego oraz jelita grubego?  
4) określić budowę i rolę wątroby oraz trzustki?  
5) określić rolę i budowę układu krążenia oraz budowę i funkcje jego
poszczególnych części ?  
6) określić rolę i budowę układu chłonnego?  
7) określić rolę i budowę układu oddechowego oraz budowę i funkcje
jego poszczególnych części?  

33
4.3. Budowa i funkcje układów: narządu ruchu, nerwowego,
moczowo-płciowego oraz gruczołów wydzielania wewnętrznego
Układ narządu ruchu
Narząd ruchu składa się z dwóch układów ruchu: biernego, czyli kostno-stawowego
(szkielet i jego połączenia) i czynnego, czyli nerwowo-mięśniowego.
Układ bierny
Szkielet dorosłego człowieka składa się z 206 pojedynczych kości połączonych różnego
rodzaju stawami i spełnia dwie podstawowe funkcje: podporową dla ciała oraz ochronną dla
narządów wewnętrznych przed urazami (rysunki 17, 18).
Rys. 17. Układ kostny (bierny) – przód [2, dodatek]

34
Rys. 18. Układ kostny (bierny) – tył [2, dodatek]
Kości zbudowane są z dwóch substancji: organicznej (osseiny) – nadającej kościom
elastyczność oraz mineralnej (fosfor, wapń, magnez) – dającej kościom siłę i twardość.
Kości różnią się kształtem i wielkością. Pod względem kształtu można kości podzielić na
cztery grupy: długie (np. udowa lub ramienna), krótkie (np. kości nadgarstka i stępu), płaskie
(np. żebra, łopatki), różnokształtne (np. kości nadgarstka).
Osią układu kostnego jest kręgosłup osadzony w obręczy miednicy, a na jego szczycie
opiera się czaszka. Kręgosłup jest zbudowany z 33–34 kręgów i dzieli się na pięć odcinków:
szyjny – 7 kręgów, piersiowy – 12 kręgów, lędźwiowy – 5 kręgów, krzyżowy – 5 kręgów
zespolonych w jedną całość tworzącą kość krzyżową oraz 4–5 szczątkowych kręgów
guzicznych zwanych też kością ogonową – stanowiącą zakończenie kręgosłupa.
Kręgi szyjne łączą czaszkę z odcinkiem piersiowym. Czaszka składa się z mózgoczaszki
(kość czołowa, kości ciemieniowe, kości potyliczne, kość skroniowa, kość klinowa),
twarzoczaszki (oczodół, kość nosowa, lemiesz nosa, szczęka, żuchwa, kości jarzmowe) oraz
podstawy czaszki (otwór wielki, podniebienie twarde, 2 wyrostki).

35
Od piersiowego odcinka kręgosłupa odchodzi 12 par żeber tworzących klatkę piersiową,
którą z przodu zamyka mostek (rękojeść, trzon, wyrostek mieczykowaty). Na górnej części
klatki piersiowej znajduje się obręcz barkowa (obręcz kończyny górnej), którą tworzą
obojczyki i łopatki. Z obręczą barkową połączone są kończyny górne składające się z: kości
ramiennej, kości łokciowej i promieniowej oraz kości ręki, do których należą: kości nadgarstka
(złożone z 8 kości różnokształtnych ułożonych w II rzędach), śródręcza (5 kości) i policzki.
Z miednicą połączone są kończyny dolne zbudowane z kości udowej, piszczelowej,
strzałkowej, kości stopy: skokową, piętową, kości stępu, kości śródstopia (5 kości) i paliczków.
Między kością udową a kośćmi podudzia znajduje się staw kolanowy, osłonięty od przodu
przez rzepkę.
Kości tworzące daną część szkieletu połączone są ze sobą stawami. Powierzchnie kości
w obrębie stawu pokrywa idealnie gładka chrząstka stawowa, która minimalizuje tarcie
powierzchni kości w trakcie ruchu, co przeciwdziała ich ścieraniu się i zużyciu. Destabilizacji
stawu zapobiegają wiązadła połączone w stały sposób z tworzącymi go kośćmi. Dodatkowym
zabezpieczeniem i jednocześnie dodatkową ochroną stawu jest otaczająca go torebka stawowa.
W stawie kolanowym znajdują się dwie łękotki, które chronią go przed nadmiernym zużyciem.
Zakres ruchu zależy od typu stawu. W narządzie ruchu człowieka wyróżniamy stawy
jednoosiowe (np. międzypaliczkowe w palcach rąk i stóp), dwuosiowe (np. staw nadgarstka)
i wieloosiowe (np. staw barkowy lub biodrowy). Odpowiedni kształt główki i panewki
stawowej umożliwia wykonywanie ruchów w jednej, dwu lub wielu płaszczyznach.
Układ czynny
Mięśnie stanowią prawie połowę wagi naszego ciała. Do kości przytwierdzonych jest
przeszło 500 mięśni. Są one zbudowane z włókien poprzecznie prążkowanych. Większość
mięśni jest przyczepiona do kości za pomocą ścięgien, które mają kształt wstążki lub powrózka
i utworzone są z mocnej włóknistej i zbitej tkanki łącznej. Niektóre mięśnie (np. twarzy) łączą
się bezpośrednio ze skórą lub błonami śluzowymi (rysunki 19, 20).
Mięśnie mają zdolność kurczenia się, dzięki czemu możemy się poruszać. Skurcz włókien
mięśniowych, powodujący skrócenie się mięśni, pociąga za jego przyczep do kości i prowadzi
do zmiany położenia kości względem siebie, co powoduje ruch kości w danym kierunku.
Impuls powodujący skurcz mięśnia podlega kontroli naszej świadomości i wysyłany jest z
centralnego układu nerwowego poprzez rdzeń kręgowy i wychodzące z niego korzenie
nerwowe, z których powstają nerwy obwodowe.
Zadaniem mięśni jest utrzymanie ciała w odpowiedniej pozycji i nadanie mu ruchu. W każdym
ruchu, kontrolowanym przez świadomość, konieczne jest współdziałanie i przeciwdziałanie
odpowiednich mięśni, co zapewnia płynność ruchu i utrzymanie postawy odpowiedniej do
wykonywanej pracy. Mięśnie są przystosowane do wykonywania krótkotrwałej pracy.
Przedłużający się skurcz mięśnia, czyli długotrwała praca statyczna, prowadzi do zmęczenia
i osłabienia mięśni, gdyż uniemożliwia utrzymanie prawidłowego przepływu krwi
i wstrzymuje odnowę zasobów energetycznych komórek mięśniowych. O prawidłowej pracy
mięśni decyduje nie tylko ich ukrwienie, ale i unerwienie. Brak unerwienia prowadzi do zaniku
mięśni. Źle wpływa też na mięśnie „brak pracy”, np. wskutek przebytych urazów
z uszkodzeniem kości lub stawu. Niektóre mięśnie (z grupy prostowników) ulegają wtedy
zanikowi, a mięśnie przeciwstawne (zginacze) – przykurczom.
Fizjologia narządu ruchu
Kości, stawy i mięśnie tworzą ściśle związaną ze sobą całość biologiczną i mechaniczną.
Ich rozwój i funkcjonowanie są od siebie uzależnione. Do prawidłowego rozwoju mięśni
konieczny jest dobry rozwój i stan kości oraz prawidłowa budowa i działanie stawów.

36
W wieku dziecięcym odbywa się wzrost kości na długość. Decyduje o nim prawidłowy
stan i funkcjonowanie chrząstki nasadowej. Warunkiem właściwego wzrostu kości jest dobre
krążenie krwi w okolicy chrząstek nasadowych, prawidłowe unerwienie i czynność kończyny.
Ważną rolę odgrywają też czynniki ogólnoustrojowe, wśród których kluczowe znaczenie ma
odpowiednia zawartość białka, soli mineralnych i witamin w diecie. Zarówno w okresie
wzrastania, jak i w późniejszym wieku, istotne dla kości jest światło słoneczne, biorące udział
w tworzeniu w organizmie witaminy D. Po zakończeniu okresu wzrastania, kiedy chrząstki
nasadowe zarosną kość nadal żyje, zmienia się i aż do końca życia trwa proces odnowy, czyli
zastępowanie zużytej, słabszej tkanki kostnej nową kością, bardziej odporną na obciążenia
mechaniczne.
Rys. 19. Układ mięśniowy – przód [2, dodatek]

37
Rys. 20. Układ mięśniowy – tył [2, dodatek]
Układ nerwowy
Każdy złożony żywy organizm posiada wyspecjalizowane układy, dzięki którym
fizjologiczne funkcje poszczególnych jego narządów są ściśle ze sobą zintegrowane. Spośród
nich najważniejszy jest układ nerwowy, a zwłaszcza jego ośrodkowa część („centrum” – rdzeń
kręgowy i mózg), ponieważ ściśle nadzoruje każdą czynność wykonywaną przez dany narząd
lub układ narządów. Za pośrednictwem zmysłów układ nerwowy zapewnia nam możliwość
komunikowania się ze światem zewnętrznym. Odbiera z zewnątrz różnorodne bodźce
i przewodzi je do własnych ośrodków, gdzie są odczytywane i selekcjonowane, a następnie
przetwarzane w zrozumiałe dla niego pojęcia. Po przeanalizowaniu tych informacji wydaje
polecenia zwrotne. Podstawowym elementem układu nerwowego jest neuron – komórka
nerwowa, której głównym zadaniem jest przyjmowanie, przetwarzanie i przesyłanie informacji
w postaci bodźców elektrycznych lub chemicznych.
Układ nerwowy człowieka dzieli się na dwie zasadnicze części: ośrodkowy układ
nerwowy (centralny) oraz obwodowy układ nerwowy, czyli system nerwów i zakończeń
nerwowych wraz z narządami zmysłów.
Oba te układy są ze sobą ściśle związane, chociaż pełnią różne funkcje. Obwodowy układ
nerwowy przewodzi bodźce (informacje) od tkanek i narządów (w tym narządów zmysłów) do

38
„centrum” lub od „centrum” do narządów i tkanek, zaś ośrodkowy układ nerwowy te
informacje gromadzi i przetwarza.
W układzie nerwowym wyróżnia się też tzw. autonomiczny układ nerwowy, za pomocą,
którego „centrum” bezpośrednio zawiaduje czynnościami narządów wewnętrznych. Jest on
bezpośrednio powiązany z układem dokrewnym. Układ autonomiczny ma swoją część
centralną i obwodową.
Ośrodkowy układ nerwowy
Ośrodkowy układ nerwowy gromadzi i analizuje informacje odebrane przez obwodowy
układ nerwowy. Składa się z mózgowia i rdzenia kręgowego.
Mózgowie
Mózg to najważniejsza część układu nerwowego umiejscowiona w mózgoczaszce. Mózg
poddaje rejestracji i analizie bodźce dopływające z układu obwodowego i zapewnia
prawidłową reakcję organizmu na te bodźce. Mózg ochraniany jest przez trzy opony mózgowe:
naczyniówkę, pajęczynówkę i twardówkę. Pomiędzy oponami mózgowymi występuje płyn
mózgowo–rdzeniowy, który ochładza mózg (pracujący mózg bardzo szybko się przegrzewa),
amortyzuje wstrząsy i chroni go przed urazami mechanicznymi oraz reguluje ciśnienie
wewnątrzczaszkowe. Pod względem anatomicznym i ewolucyjnym mózg składa się z pięciu
części: kresomózgowia, międzymózgowia, śródmózgowia, rdzenia przedłużonego móżdżka.
Kresomózgowie zbudowane jest z dwóch półkul mózgowych, które odbierają bodźce na
krzyż, tzn. lewa półkula odpowiada za część prawą organizmu, a prawa część za lewą.
W każdej z półkul znajdują się cztery płaty mózgowe, stanowiące ośrodki kojarzeniowe,
ruchowe, wzroku, słuchu i mowy. Wyróżniamy następujące płaty mózgowe:
− płat czołowy – zawierający ośrodki ruchowe,
− płat ciemieniowy – zawierający ośrodki czucia,
− płat potyliczny – zawierający ośrodki wzrokowe,
− płat skroniowy – zawierający ośrodki słuchu i rozumienia wrażeń słuchowych.
W płacie czołowym i ciemieniowym znajdują się główne ośrodki kojarzenia, rozumienia
i pamięci, a także ośrodki wpływające na zachowanie się organizmu.
Międzymózgowie jest jedną z mniejszych części mózgu, gdzie zlokalizowana jest
ośrodkowa regulacja metabolizmu. W międzymózgowiu znajduje się przysadka mózgowa,
która jest najważniejszym gruczołem dokrewnym oraz szyszynka i układ limbiczny,
odpowiedzialny za popęd płciowy oraz emocje, kierujący naszym strachem, głodem
i pragnieniem.
Śródmózgowie kontroluje napięcie mięśniowe i postawę ciała. Przechodzi ono w most,
którego znaczną część zajmuje tzw. twór siatkowaty odgrywający znaczną rolę w odruchach
wzrokowych (np. zwężanie i rozszerzanie źrenic) i słuchowych oraz odpowiadający za
regulację czuwania i snu.
Móżdżek (tyłomózgowie) podobnie jak mózg dzieli się na dwie półkule i posiada istotę
szarą oraz istotę białą. Jest ośrodkiem kierującym ruchami całego ciała, także ruchami gałek
ocznych. Reguluje napięcie mięśniowe i odpowiada za utrzymanie równowagi ciała.
Rdzeń przedłużony (zamózgowie) to najbardziej wychylona ku tyłowi część mózgu.
Biegną tędy szlaki nerwowe łączące rdzeń kręgowy z mózgowiem, a także szlaki łączące ze
sobą wszystkie części mózgu. W rdzeniu przedłużonym znajdują się ośrodki oddechowy,
naczyniowy i przemiany materii – regulujące i kontrolujące m.in. pracę klatki piersiowej,
przełykanie, pracę serca. Tutaj zlokalizowane są także ośrodki odpowiedzialne za podstawowe
czynności wegetatywne, jak m.in. ziewanie, kichanie, mruganie oczami czy odruchy obronne.
Uszkodzenie rdzenia przedłużonego powoduje śmierć organizmu.

39
Rdzeń kręgowy znajduje się poza czaszką w kanale kręgowym kręgosłupa. Zaczyna się na
wysokości otworu owalnego czaszki, na jej podstawie, kończy stożkiem rdzeniowym na
wysokości drugiego kręgu lędźwiowego. Rdzeń ma swoją część prawą i lewą i otoczony jest
trzema oponami tworzącymi przestrzeń wypełnioną płynem rdzeniowo-mózgowym. Ma
budowę segmentową, w której wyróżnia się 31 par odcinków, tzw. neuromerów: 8 szyjnych
(C1–C8), 12 piersiowych (Th1–Th12), 5 lędźwiowych (L1–L5), 5 krzyżowych (S1–S5),
1 guziczny (C0).
Od rdzenia kręgowego odchodzi 31 par nerwów rdzeniowych (połączonych
z neuromerami): szyjnych, piersiowych, lędźwiowych, krzyżowych i guzicznego.
Rdzeń kręgowy składa się ze skupisk komórek nerwowych, tzw. istoty szarej, zajmującej
centralną część rdzenia oraz z utworzonej z włókien nerwowych, tzw. istoty białej, która
stanowi zewnętrzną warstwę rdzenia.
Istota szara zajmuje centralną część rdzenia. W przekroju poprzecznym rdzenia można
zobaczyć, że istota szara ułożona jest w kształcie dużej litery H, tworząc rogi tylne
(grzbietowe) i przednie (brzuszne). Do rogów tylnych dochodzą korzenie grzbietowe
pośredniczące w przekazywaniu bodźców czuciowych. W rogach przednich natomiast
zgrupowane są neurony czuciowe, których wypustki unerwiają komórki mięśniowe.
Obwodowy układ nerwowy
Obwodowy układ nerwowy jest systemem nerwów, za pomocą których ośrodkowy układ
nerwowy kieruje ustrojem, jego podstawowymi funkcjami. Do obwodowego układu
nerwowego należą: nerwy rdzeniowe (31 par) wraz z ich korzeniami i gałęziami, sploty
nerwów rdzeniowych, nerwy obwodowe, nerwy czaszkowe (12 par) oraz zwoje związane
z tymi nerwami (rysunek 21).
Każdy z nerwów czaszkowych pełni inną rolę. Nerw węchowy przewodzi wrażenia
węchowe, wzrokowy zbiera informacje powstałe w siatkówce i przewodzi je do kory
wzrokowej (potylicznej). Nerw trójdzielny jest nerwem czuciowym, unerwiającym również
gruczoły łzowe i niektóre ślinianki, więc mającym charakter wegetatywny. Nerw okoruchowy,
bloczkowy i odwodzący sterują mięśniami gałki ocznej. Nerw twarzowy jest głównie nerwem
ruchowym. Nerw językowo-gardłowy posiada włókna wydzielnicze (do ślinianek), czuciowe,
smakowe oraz ruchowe (trzewne). Nerw błędny jest głównym nerwem układu wegetatywnego
przywspółczulnego. Nerw dodatkowy jest nerwem ruchowym. Nerw podjęzykowy ma
charakter ruchowy i wydzielniczy, związany ze ślinianką podżuchwową
Nerwy obwodowe rdzeniowe tworzą cztery sploty:
− splot szyjny – ważnym nerwem tego splotu jest nerw przeponowy – obsługujący przeponę,
− splot ramienny – zaopatrujący mięśnie obręczy barkowej i kończyn górnych,
− splot lędźwiowy – składający się z nerwów obręczy biodrowej i kończyn dolnych,
− splot krzyżowy – utworzony przez nerwy miednicy i kończyny dolnej. W jego skład
wchodzi największy nerw ludzkiego ciała – nerw kulszowy.
Pomiędzy splotem ramiennym i lędźwiowym są, nietworzące splotów, nerwy międzyżebrowe.

40
Rys. 21. Obwodowy układ nerwowy: 1 – mózg, 2 – móżdżek, 3 – splot szyjny, 4 – splot ramienny, 5 – nerwy
międzyżebrowe, 6 – splot lędźwiowy, 7 – splot krzyżowy, 8 – nerw udowy, 9 – nerw udowo-
goleniowy, 10 – nerw piszczelowy, 11 – nerw strzałkowy, 12 – nerw kulszowy, 13 – nerw łokciowy,
14 – nerw pośrodkowy wspólny, 15 – nerw promieniowy, 16 – nerw pachowy [1, s. 73]
Układ nerwowy autonomiczny (wegetatywny)
Autonomiczny układ nerwowy jest zbudowany z neuronów ruchowych i czuciowych
(rysunek 22). Kontroluje czynności narządów wewnętrznych: unerwia mięśnie gładkie
przewodu pokarmowego, płuca, nerki, serce i naczynia krwionośne, narządy rozrodcze oraz
liczne gruczoły i skórę. Działanie neuronów autonomicznego układu nerwowego znajduje się
poza kontrolą wyższych ośrodków mózgowych (nie podlega woli, bazuje na odruchach) lub
jest od nich zależne w sposób ograniczony.
Układ ten dzielimy na dwie przeciwstawne części:
− sympatyczny (współczulny) – jego funkcją jest podnoszenie ogólnej aktywności
organizmu. Odgrywa on istotną rolę w sytuacjach stresowych, wywołujących napięcie
emocjonalne i wymagających pełnej mobilizacji organizmu. Powoduje m.in. rozszerzanie
źrenic, przyspiesza pracę serca, podnosi ciśnienie, zwiększa aktywność gruczołów
potowych,

41
− układ parasympatyczny (przywspółczulny) – działa antagonistycznie do układu
sympatycznego. Aktywność układu przywspółczulnego przeważa podczas snu. Dzięki
temu układowi organizm wprowadzany jest w stan spoczynku i odprężenia. Hamuje on
reakcje stresowe, czyli zwalnia pracę serca, rozszerza naczynia krwionośne, obniża
ciśnienie krwi i zmniejsza aktywność gruczołów potowych.
Rys. 22. Układ nerwowy autonomiczny: 1 – zwój rzęskowy, 2 – oko i gruczoł łzowy, 3 – zwój skrzydłowo-
podniebienny, 4 – zwój podżuchwowy, 5 – zwój uszny, 6 – nerwy i gałęzie sercowe tworzące splot
sercowy, 7 – splot płucny, 8 – nerwy trzewne większy i mniejszy, 9 – splot trzewny, 10 – splot
wątrobowy, 11 – splot nerkowy, 12 – splot krezkowy górny, 13 – splot krezkowy górny, 14 – splot
podbrzuszny górny, 15 – splot miedniczy, 16 – pień współczulny, 17 – rdzeń kręgowy, 18 – rdzeń
przedłużony, 19 – mózg [1, s.75]
Narządy zmysłów
Zmysły to systemy postrzegania, za pomocą których organizm odbiera z otoczenia
informacje w postaci rozmaitych bodźców: mechanicznych, świetlnych, akustycznych albo
chemicznych. Człowiek dysponuje pięcioma zmysłami, które informują go o tym, co się dzieje
wokół niego (wzrok, słuch, dotyk, węch i smak). Wszystkie są kontrolowane przez korę
mózgową. Do odbioru bodźców przystosowane są specjalne narządy, wyposażone
w wyspecjalizowane komórki, zwane receptorami albo sensorami, które przekazują impulsy do
mózgu i rdzenia kręgowego.

42
Zmysł wzroku
Zdolność układu nerwowego do odbierania bodźców świetlnych i przetwarzania ich
w mózgu na wrażenia wzrokowe jest określana jako zmysł wzroku (rysunek 23). Zadaniem oka
jest odbieranie fal świetlnych, a następnie przekształcanie ich w impulsy elektryczne, które są
scalone i analizowane w ośrodku wzrokowym kresomózgowia, w wyniku czego powstaje
trójwymiarowy obraz.
Gałka oczna położona jest w przedniej części oczodołu i porusza się dzięki ruchom mięśni
ocznych, zbudowana jest z trzech warstw: błony zewnętrznej – włóknistej, błony środkowej –
naczyniowej, błony wewnętrznej – nerwowej.
Warstwa zewnętrzna dzieli się na:
− rogówkę – będącą fragmentem większego układu optycznego, pełni też funkcję ochronną
względem tęczówki,
− twardówkę – nieprzezroczystą błonę, otaczającą od zewnątrz gałkę oczną w tylnej jej
części, nadającą jej tym samym kształt.
Warstwa pośrednia, błona naczyniowa składa się z:
− naczyniówki – odżywiającej gałkę oczną i dostarczają jej wystarczającej ilości tlenu,
− ciała rzęskowego – wytwarzającego ciecz wodnistą, która utrzymuje odpowiednie
ciśnienie w gałce ocznej i odżywia rogówkę, soczewkę i ciało szkliste,
− tęczówka – która dzięki zawartości włókien mięśniowych może regulować średnicę
źrenicy i tym samym zwiększać lub zmniejszać ilość światła docierającego do siatkówki.
Warstwa wewnętrzna – światłoczuła siatkówka zbudowana z pręcików i czopków oraz
z elementów właściwej tkanki nerwowej i glejowej.
− czopki – odróżniają barwy przy dobrym oświetleniu, największa ich ilość znajduje się
w centrum siatkówki, gdzie tworzą tzw. plamkę żółtą,
− pręciki – odbierają natężenie światła (w skali szarości), dlatego też odpowiadają za
widzenie o zmroku.
W skład oka wchodzą także elementy niebędące częścią trzech błon gałki ocznej: ciecz
wodnista, soczewka i nerw wzrokowy.
Rys. 23. Gałka oczna: 1 – twardówka, 2 – tętnica rzęskowa tylna, 3 – nerw wzrokowy, 4 – tętnica rzęskowa
przednia, 5 – siatkówka, 6 – żyła wirowata, 7 – m. prosty dolny, 8 – ciało szkliste, 9 – ciałko rzęskowe,
10 – tkanka łączna gałki, 11 – tęczówka, 12 – soczewka, 13 – rogówka, 14 – naczyniówka [2, s. 145]

43
Zmysł słuchu i równowagi
Człowiek posiada zdolność rejestrowania i przetwarzania bodźców akustycznych, czyli fal
dźwiękowych. Narząd słuchu i równowagi stanowi ucho, umieszczone na granicy mózgo-
i twarzoczaszki. Ucho dzieli się na trzy części: ucho zewnętrzne, środkowe i wewnętrzne
(rysunek 24). Ucho zewnętrzne wychwytuje fale dźwiękowe, wzmacnia je i kieruje na błonę
bębenkową, która znajduje się na końcu przewodu słuchowego i oddziela ucho zewnętrzne od
środkowego. Ucho środkowe wzmacnia fale dźwiękowe i doprowadza je do ucha
wewnętrznego poprzez okienko owalne, błonę stykającą się ze strzemiączkiem. Ucho
wewnętrzne odpowiedzialne jest za słuch i równowagę. Najważniejszą częścią ucha
wewnętrznego jest ślimak – kanał kostny przypominający kształtem muszlę ślimaka, zwinięty
spiralnie i wypełniony płynem. Wewnątrz ślimaka znajduje się właściwy narząd słuchu (narząd
Cortiego), który zamienia pobudzenia znajdujących się w nim rzęsek w impulsy nerwowe.
Zniszczenie narządu Cortiego powoduje całkowitą głuchotę.
Rys. 24. Budowa narządu słuchu: 1 – kosteczki słuchowe: młoteczek, kowadełko, strzemiączko w jamie
bębenkowej, 2 – kanały półkoliste, 3 – przedsionek, 4 – nerw przedsionkowo-ślimakowy, 5 – ślimak,
6 – tętnica szyjna wewnętrzna, 7 – trąbka słuchowa, 8 – jama bębenkowa, 9 – błona bębenkowa, 10 –
kość skroniowa, piramida, 11 – przewód słuchowy zewnętrzny, 12 – małżowina uszna [1, s. 79]
Zmysł smaku
Człowiek rozróżnia 4 zasadnicze rodzaje smaków: gorzki, słony, kwaśny i słodki. Zmysł
smaku to zdolność rozróżniania substancji za pomocą zakończeń nerwowych znajdujących się
w kubkach smakowych brodawek języka (rysunek 25). Receptory słodyczy są najliczniejsze na
czubku języka, słonego smaku zaraz za nimi, po obu stronach języka, a gorzkiego i kwaśnego
jeszcze dalej za nimi, z tyłu.
Smak współdziała ze zmysłem węchu. Dogłębne różnicowanie smaków następuje dopiero
pod wpływem zmysłu węchu. Podczas jedzenia nos jest tak samo ważny jak wargi, smak
jedzenia zależy, bowiem od jego zapachu. Na przykład, kiedy człowiek odczuwa zimno, często
ma też trudności z wyczuwaniem smaku. Nos jest blokowany i związki zapachowe z naszych
ust nie mogą dotrzeć do komórek czuciowych węchu znajdujących się z tyłu komory nosowej.

44
Rys. 25. Język: 1 – nagłośnia, 2 – dołek nagłośniowy, 3 – mięsień podniebienno-gardłowy, 4 – otwór ślepy,
5 – brodawki okolne, 6 – brodawki nitkowate, 7 – bruzda pośrodkowa języka, 8 – koniec języka,
9 – brodawki grzybowate, 10 – brodawki liściaste, 11 – bruzda graniczna, 12 – migdałek podniebienny,
13 – fałd języko–nagłośniowy [2, s. 153]
Zmysł węchu
Zmysł węchu (powonienia) to część błony śluzowej jamy nosowej w górnej części tej
jamy, zwana błoną węchową (rysunek 26). W niej znajdują się komórki dwubiegunowe,
posiadające dwie wypustki. Jedna, zaopatrzona we włoski węchowe jest połączona z błoną
śluzową, a druga jako neuryt (akson) przechodzi do mózgu. Pęczki aksonów tworzą tzw. nitki
węchowe biegnące do ośrodków węchowych w mózgu. W okolicy węchowej jamy nosowej
znajduje się do kilkudziesięciu tysięcy receptorów, które rozróżniają najrozmaitsze zapachy.
Dzięki nim, chociaż człowiek nie ma tak dobrego węchu jak zwierzęta, jest w stanie odróżnić
około 10000 różnych substancji chemicznych na podstawie ich zapachu. Receptory węchowe
wykazują bardzo szybką adaptację, tak że nawet najbardziej intensywny, czasem bardzo
niemiły zapach szybko przestaje przeszkadzać, a po kilku minutach staje się wręcz
niewyczuwalny.
Rys. 26. Jama nosowa: 1 – zatoka czołowa, 2 – opuszka węchowa, 3 – zatoka klinowa, 4 – górna małżowina
nosowa, 5 – środkowa małżowina nosowa, 6 – dolna małżowina nosowa, 7 – podniebienie twarde,
8 – podniebienie miękkie [2, s. 83]

45
Zmysł dotyku
Na całej powierzchni ciała człowieka znajdują się liczne zakończenia nerwowe – wolne
i wchodzące w skład receptorów posiadających własną, odrębną strukturę, które rejestrują
cztery rodzaje bodźców: lekki dotyk, stały ucisk, zimno – ciepło oraz bodźce bólowe.
Rozmieszczenie receptorów czuciowych w skórze jest bardzo różne. Dlatego różne okolice
skóry wykazują inną wrażliwość na ucisk. Najbardziej są wrażliwe opuszki palców, czubek
nosa oraz wargi, tam gdzie receptory rozmieszczone są najgęściej. Najmniej wrażliwe są
ramiona, uda i grzbiet.
Na ucisk, dotyk i wibrację skóry reagują mechanoreceptory. Współdziałają one
w odbieraniu bodźców z innymi receptorami czuciowymi, co daje złożone wrażenia np.
odczuwanie wilgotności powstaje poprzez pobudzenie receptorów dotyku i zimna
(termoreceptory).
W skórze i innych tkankach są rozmieszczone także receptory rejestrujące ból –
nieprzyjemne wrażenie zmysłowe, powstałe na skutek uszkodzenia tkanek. Receptory bólowe
mogą mieć też cechy mechanoreceptorów, reagujących na mechaniczne odkształcenia
powierzchni, bądź stanowić połączenie mechano- i termoreceptorów. Narastająca siła bodźca
powoduje, że poczucie dotyku lub ucisku, albo temperatury (ciepła lub zimna) przeistacza się
w wyraźny ból.
Anatomia skóry człowieka
Skóra jest największym narządem naszego ciała. U dorosłego człowieka jej powierzchnia
wynosi około 2 m², waży 3 kg i ma średnio 3 mm grubości. Jej skomplikowana budowa
i niezwykłe właściwości chronią nas przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego.
Skóra jest odżywiana wewnętrznie przez rozległą sieć małych naczyń krwionośnych, które
dostarczają tlen, substancje odżywcze, hormony regulujące jej wzrost i metabolizm.
Zbudowana jest z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej (rysunek 27).
W okolicy otworów naturalnych (usta, nozdrza, odbyt, pochwa, itp.) przechodzi w błony
śluzowe. U człowieka skóra jest najcieńsza na powiekach, natomiast najgrubsza na piętach.
Naskórek pełni funkcję ochronną (m.in. przed wnikaniem drobnoustrojów) oraz posiada
zdolność tworzenia nowych komórek. Składa się głównie z komórek nabłonkowych
(keratynocytów) ułożonych w zachodzące na siebie warstwy, co daje skórze możliwość zmiany
kształtu podczas wykonywania ruchu. Wierzchnie komórki naskórka ulegają ciągłej odnowie –
stare komórki, które po zrogowaceniu, obumierają i ulegają złuszczeniu, zostają zastąpione
przez nowe. W naskórku znajdują się także komórki barwnikotwórcze (melanocyty),
decydujące o zabarwieniu skóry i chroniące organizm przed działaniem słońca oraz komórki
Langerhansa odpowiedzialne za obronę immunologiczną (odporność) i komórki Merkela –
komórki układu nerwowego.
Skóra właściwa jako warstwa odżywcza i wspierająca znajduje się pod naskórkiem.
Utworzona jest z tkanki łącznej, w której znajdują się włókna kolagenowe i sprężyste oraz
elementy komórkowe: fibroblasty (produkujące m.in. kolagen i elastynę), mastocyty i komórki
krwi. W obrębie tej struktury znajdują się też gruczoły potowe i łojowe. Włókna kolagenowe,
cechuje rozciągliwość i oporność na urazy mechaniczne. Za sprężystość i rozciągliwość skóry
odpowiadają włókna sprężyste, które tworzą siatkę oplatającą włókna kolagenowe.
Od kondycji tych włókien zależy wygląd zewnętrzny skóry – z wiekiem, a także pod wpływem
czynników środowiskowych stają się one kruche. Skóra traci jędrność i młodzieńczy wygląd.
Tkanka podskórna to najgłębsza warstwa skóry; zbudowana jest głównie z komórek
tłuszczowych różnej wielkości zgrupowanych w tzw. zraziki tłuszczu. Znajdują się w niej także
naczynia krwionośne i chłonne oraz włókna nerwowe. Spełnia funkcje podporowe i chroni
przed urazami mechanicznymi. Jest równocześnie magazynem energetycznym organizmu
i izoluje przed nagłymi zmianami temperatury. Tkanka podskórna ma różną grubość
w poszczególnych okolicach ciała, a w niektórych nie występuje w ogóle np. na powiekach.

46
Rys. 27. Skóra: 1 – grzebień skóry, 2 – gruczoł łojowy, 3 – tętnica, 4 – żyła,
5 – gruczoł potowy, 6 – zakończenie nerwowe [2, s. 156]
Najważniejszymi funkcjami skóry jest regulacja temperatury organizmu oraz ochrona
przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Reguluje temperaturę organizmu –
dzięki zawartym w niej naczyniom włosowatym oraz gruczołom potowym utrzymuje
temperaturę ciała zdrowego człowieka (niezależnie od temperatury otoczenia) na poziomie
36,6°C.
W zależności od temperatury, receptory ciepła i zimna wywołują rozszerzanie lub
kurczenie się naczyń włosowatych. Pod wpływem niskich temperatur naczynia włosowate
kurczą się, utrudniając krążenie, co zapobiega ochładzaniu organizmu. Przy wysokich
temperaturach naczynia włosowate rozszerzają się, napływa więcej krwi i szybciej następuje
wychłodzenie organizmu. W wysokich temperaturach wzrasta także czynność gruczołów
potowych wydzielających słonawy pot, który parując schładza organizm. Gruczoły potowe
mogą wydzielić nawet 10 litrów potu, aby uchronić w ten sposób organizm przed
przegrzaniem. Powłoka skórna stanowi swoisty ochronny płaszcz, który zabezpiecza organizm
przed utratą płynów oraz przed wnikaniem drobnoustrojów do wnętrza organizmu. Ochronę
przed drobnoustrojami zapewnia pokrywająca naskórek kwaśna powłoka hydro-lipidowa.
Kolejną zaporą jest warstwa zrogowaciałych komórek, które przepuszczają jedynie cząsteczki
o odpowiednim ładunku elektrycznym. Przed wnikaniem mikroorganizmów chroni również
nieustanne złuszczanie się martwych komórek nabłonkowych.
Poza tym skóra chroni nas także przed czynnikami mechanicznymi, termicznymi, chemicznymi
i promieniowaniem świetlnym. Zapewnia niezmienne warunki dla środowiska wewnętrznego
organizmu (homeostazę).
Układ narządów wydzielania wewnętrznego
Układ wewnątrzwydzielniczy (zwany także układem hormonalnym, ponieważ funkcjonuje
za pośrednictwem hormonów) jest, obok układu nerwowego, jednym z głównych układów
kontrolujących funkcje organizmu. Powiązany jest głównie z przemianą pewnych substancji
w organizmie, a także kontroluje działanie komórek.
Gruczoły powstają najczęściej z nabłonka, który ma zdolności wydzielnicze.
W organizmie człowieka jest ich bardzo dużo, najwięcej znajduje się w układzie trawiennym.

Scalone dokumenty (15)

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Viewers also liked

Viewers also liked (16)

Similar to Scalone dokumenty (15)

Similar to Scalone dokumenty (15) (20)

More from gemix gemix

More from gemix gemix (13)

Scalone dokumenty (15)