16

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Małgorzata Kuc
Rozróżnianie rodzajów działalności terapeutycznej
322[15].Z2.01
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

1
Recenzenci:
mgr Bożena Czerniawska
mgr Ewa Goliszek
Opracowanie redakcyjne:
mgr Małgorzata Kuc
Konsultacja:
mgr inż. Teresa Jaszczyk
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 322[15].Z2.01
„Rozróżnianie rodzajów działalności terapeutycznej”, zawartego w modułowym programie
nauczania dla zawodu terapeuta zajęciowy.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 3
2. Wymagania wstępne 5
3. Cele kształcenia 6
4. Materiał nauczania 7
4.1. Zadania, etapy terapii zajęciowej 7
4.1.1. Materiał nauczania 7
4.1.2. Pytania sprawdzające 8
4.1.3. Ćwiczenia 8
4.1.4. Sprawdzian postępów 9
4.2. Klasyfikacja terapii zajęciowej 10
4.2.3. Ćwiczenia 11
4.3. Metody i techniki terapii zajęciowej 13
4.4. Zasady współpracy w zespole terapeutycznym. Plany zajęć
terapeutycznych 17
5. Sprawdzian osiągnięć 21
6. Literatura 25

3
1. WPROWADZENIE
Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu rozróżniania rodzajów
działalności terapeutycznej.
W poradniku zamieszczono:
− wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,
− cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
− materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia złożonych celów
kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej,
− zestaw pytań sprawdzających, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone
treści,
− ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
− sprawdzian postępów,
− sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczanie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,
− literaturę uzupełniającą.

4
Schemat układu jednostek modułowych
322[15].Z2
Indywidualna i grupowa terapia zajęciowa
322[15].Z2.04
Opracowywanie diagnozy
terapeutycznej na podstawie
rozpoznania stanu pacjenta
322[15].Z2.01
Rozróżnianie rodzajów
działalności terapeutycznej
322[15].Z2.02
Organizowanie pracy w pracowni
terapii zajęciowej
322[15].Z2.03
Wykonywanie prac plastyczno-
technicznych
322[15].Z2.06
Wykonywanie działań z zakresu
terapii indywidualnej i grupowej
322[15].Z2.07
Ocenianie skuteczności
i dokumentowanie działań
terapeutycznych
322[15].Z2.05
Opracowywanie projektu
i harmonogramu indywidualnych
i grupowych zajęć terapeutycznych

5
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− korzystać z różnych źródeł informacji,
− użytkować komputer,
− współpracować w grupie,
− określać podstawowe potrzeby człowieka,
− stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej,
− rozpoznawać potrzeby i problemy osoby niepełnosprawnej,
− rozwiązywać problemy osób niepełnosprawnych,
− wspierać osoby niepełnosprawne w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji.

6
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− określić rolę i zadania terapii zajęciowej,
− dokonać klasyfikacji terapii zajęciowej,
− scharakteryzować poszczególne metody i techniki terapeutyczne,
− podjąć współpracę z członkami zespołu terapeutycznego,
− zebrać informacje o pacjencie,
− zaplanować terapię dla pacjentów z uwzględnieniem poszczególnych działów medycyny,
− posłużyć się terminologią terapeutyczną.

7
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Zadania, etapy terapii zajęciowej
4.1.1. Materiał nauczania
Terapia zajęciowa – leczenie pracą, ergoterapia – wykorzystuje różne formy pracy
i rekreacji jako jedne ze środków leczniczych mających na celu przyspieszenie powrotu
utraconych funkcji i sprawności, a w przypadku zmian nieodwracalnych wyrobienie funkcji
zastępczych. Istotną cechą w takim sformułowaniu definicji terapii zajęciowej jest
postrzeganie terapii pod kątem procesu rehabilitacji i aktywności osób niepełnosprawnych.
Aktywność zajęciowa stanowi szansę na zaangażowanie się w inną rolę społeczną aniżeli
bycie osobą niepełnosprawną. Terapia zajęciowa ze względu na funkcje, jakie pełni jest
wartościową ofertą aktywności, która ma nieocenione znaczenie w procesie leczenia
i rehabilitacji.
W Polsce terapię zajęciową początkowo stosowano tylko na oddziałach
psychiatrycznych. Do systemu leczenia zaczęto ją wprowadzać na początku XX wieku. Jej
rozwój przypada w Polsce na lata po drugiej wojnie światowej. Obecnie jest formą
powszechnie stosowaną w szpitalach, domach pomocy społecznej i dziennych domach pobytu
– w odniesieniu do różnych kategorii osób.
Terapia zajęciowa najogólniej jest to usprawnianie psychiczne, fizyczne i preorientacja
zawodowa. Realizacja celu odbywa się poprzez:
− przygotowanie do życia w środowisku społecznym,
− ogólne usprawnianie,
− rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego,
− opanowanie czynności przysposabiających do pracy,
− rozwijanie podstawowych, oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,
umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej, bądź szkolenia zawodowego,
− inne wskazane działania.
Terapia zajęciowa jest działaniem wielokierunkowym opartym na wykorzystaniu
tkwiącego w każdym człowieku potencjału rozwojowego mającego źródło w naturalnych
siłach witalnych organizmu, niezależnie od stopnia niesprawności. Daje każdemu
uczestnikowi terapii szansę wyrażenia siebie w dostępnej i indywidualnej formie, określonej
jego wewnętrznymi i zewnętrznymi predyspozycjami. Pozwala na wybór takiej formy
twórczości, która odpowiada indywidualnym uzdolnieniom i możliwościom uczestnika
terapii.
Terapia zajęciowa jest jednym z czynników rehabilitacji społecznej i ma na celu
włączenie osoby niepełnosprawnej w normalny nurt życia społecznego. Głównym zadaniem
terapii jest usprawnienie psychiczne i fizyczne danej osoby lub grupy osób.
Jednym z zadań terapii zajęciowej jest nauczenie osoby takich umiejętności, które
pozwolą jej na akceptację siebie, wgląd i satysfakcję z posiadanych umiejętności, nabywanie
nowych w celu pełniejszej samorealizacji siebie pomimo istniejącej niepełnosprawności.
Szczególną uwagę należy zwrócić na zajęcia terapeutyczne realizowane z osobami
starszymi. Terapię zajęciową w tym przypadku należy rozumieć jako przede wszystkim
odpowiadanie na aktualne znaki zapytania i deficyty w życiu osoby starszej, a ich
poszczególne elementy powinny się wzajemnie uzupełniać i przenikać, tworząc nową
strukturę, nową przestrzeń życiową, po której będzie się poruszał starszy człowiek. Wszelkie
działania rehabilitacyjne i ergoterapeutyczne nie mogą być pojedynczymi, oderwanymi od
kontekstu życiowego, aktywnościami. Muszą zajmować się aktualnymi tematami

8
z codzienności starego człowieka, bazując na niej oraz podkreślając możliwości dalszego
rozwoju mieszkańca w podeszłym wieku.
Terapia zajęciowa może być organizowana w formie zajęć:
a) indywidualnych – podopieczny, pacjent wykonuje zadania specjalnie dla niego
przeznaczone/przygotowane, dobrane tak aby korygowały jego zaburzone sfery w sposób
indywidualny,
b) grupowych – w bardzo różnych grupach (formalnych, nieformalnych, grupach
zainteresowań), polegają na wykonywaniu różnych bądź tych samych zadań przez kilka
osób.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Co to jest terapia zajęciowa?
2. Jakie możliwości ma terapia zajęciowa?
3. Jakie znasz rodzaje rehabilitacji?
4. Co jest istotnym elementem terapii zajęciowej?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Po obejrzeniu filmu – odcinka serialu „Dzień za dniem”, zastanów się jakim celom
terapii zajęciowej poddasz głównego bohatera, który ma zespół Downa. Spostrzeżenia i
wnioski zapisz na papierze, przedstaw je na forum grupy.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) określić czym zajmuje się terapia,
2) określić jakie cele posiada terapia,
3) zapisać swoje uwagi,
4) przedstawić swoje wyniki pracy na forum klasy,
5) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− telewizor,
− odtwarzacz DVD,
− płyta DVD z filmem.
Ćwiczenie 2
Po obejrzeniu filmu „Dzień za dniem”, podczas którego główny bohater Corcy
uczestniczy w terapii zajęciowej weź udział w dyskusji o zadaniach przedstawionej terapii.
Wnioski zapisz na arkuszu papieru.
1) określić zadania terapii zajęciowej,
2) scharakteryzować możliwości terapii zajęciowej,
3) określić jakie cele ma terapia zajęciowa,

9
4) zapisać swoje uwagi,
5) przedstawić swoje wyniki pracy na forum klasy,
6) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.
− film „Dzień za dniem”,
− odtwarzacz,
− brystol,
− pisaki.
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz: Tak Nie
1) zdefiniować pojęcie terapii zajęciowej?  
2) określić rodzaje rehabilitacji?  
3) scharakteryzować zadania terapii zajęciowej?  
4) określić elementy terapii zajęciowej?  

10
4.2. Klasyfikacja terapii zajęciowej
Istotnym elementem terapii zajęciowej jest ogólnie mówiąc proces zwany rehabilitacją.
Jest on procesem medyczno-społecznym, który dąży do zapewnienia osobom
niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu użyteczności i bezpieczeństwa społecznego
oraz zawodowego. Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza także zespół działań,
w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych,
szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym
udziale tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia,
integracji społecznej.
W klasyfikacji terapii zajęciowej wyróżniamy:
1) Rodzaj – jest to gatunek czegoś, odmiana, typ, jakość.
2) Metodę – w znaczeniu ogólnym sposób postępowania świadomy i powtarzalny
w węższym znaczeniu zespół celowych czynności i środków, w szczególności
prowadzących do wykonania określonego zadania.
3) Technikę – w terapii to skonkretyzowane czynności praktyczne pozwalające na
uzyskanie określonego efektu terapeutycznego.
Rodzaj terapii zajęciowej jest nadrzędnym i najbardziej ogólnym elementem tego
podziału, ponieważ każdemu rodzajowi są podporządkowane metody pracy, a metodom
techniki. Możemy wyróżnić następujące rodzaje terapii:
1. Ergoterapia – terapia pracą – metody:
− dziewiarstwo,
− hafciarstwo,
− tkactwo,
− wikliniarstwo,
− ogrodnictwo,
− kaletnictwo,
− garncarstwo i ceramika,
− krawiectwo,
− stolarstwo.
2. Socjoterapia – terapia zaburzeń zachowań i zaburzeń emocjonalnych – metody:
− ludoterapia,
− terapia ruchem,
− rekreacja.
3. Arteterapia – terapia poprzez sztukę – metody:
− biblioterapia,
− choreoterapia,
− grafika,
− filmoterapia,
− rysunek,
− rzeźba,
− muzykoterapia,
− teatroterapia,
− malarstwo.
Terapia zajęciowa może skupiać uczestników w różnym wieku. Jej różnorodność
powoduje, że uczestnicy mogą korzystać z wielu metod dla siebie najbardziej korzystnych.

11
1. Jakie znasz rodzaje terapii?
2. Co to jest metoda terapeutyczna?
3. Czym się zajmuje arteterapia?
4. Jakie znasz metody w ergoterapii?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Określ metody pracy w ergoterapii i zastanów się, dla jakich uczestników możesz
wykorzystać ten rodzaj terapii.
1) określić co o jest ergoterapia,
2) scharakteryzować możliwości psychofizyczne uczestników terapii,
3) zanalizować zebrany materiał.
– rzutnik,
– ekran,
– foliogramy,
– przybory do pisania,
– papier A4.
Ćwiczenie 2
Wybierz dowolny rodzaj terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością
intelektualną w stopniu znacznym i zgodnie z jej możliwościami zaproponuj odpowiednią
metodę pracy.
1) scharakteryzować rodzaje terapii,
2) dokonać wyboru rodzaju terapii,
3) określić możliwości osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu znacznym,
4) określić zainteresowania osoby niepełnosprawnej,
5) wybrać rodzaj terapii zajęciowej.
− literatura z rozdziału 6 dotycząca klasyfikacji metod terapii.

12
1) określić rodzaje terapii?  
2) zdefiniować metody terapeutyczne?  
3) określić czym zajmuje się arteterapia?  
4) scharakteryzować metody socjoterapii?  

13
4.3. Metody i techniki terapii zajęciowej
Metoda to systematycznie stosowany sposób postępowania, prowadzący do założonego
wyniku. Na dany sposób składają się czynności myślowe i praktyczne, odpowiednio dobrane
i realizowane w odpowiedniej kolejności. W znaczeniu ogólnym jest to sposób postępowania,
świadomy i powtarzalny, a w węższym znaczeniu zespół celowych czynności i środków,
w szczególności prowadzących do wykonania określonego zadania lub rozwiązania danego
problemu.
Metoda terapii zajęciowej – sposób postępowania świadomy i powtarzalny, prowadzący
do osiągnięcia zamierzonego wyniku terapeutycznego. Składają się na nią myślowe
i praktyczne odpowiednio dobrane i w ustalonej kolejności realizowane przez podopiecznego
czynności.
Wyróżniamy następujące metody terapii zajęciowej:
− biblioterapia – terapia wykorzystująca książki,
− choreoterapia – terapia wykorzystująca taniec – można tu także zaliczyć tańce
integracyjne. Elementy leczące w choreoterapii to ruch, muzyka, tempo, grupa, rytm,
czas, przestrzeń, terapeuta, dotyk. Stosowane techniki to taniec, ćwiczenia muzyczno-
ruchowe, improwizacje muzyczno – ruchowe,
− chromoterapia – terapia wykorzystująca kolory. Ważna w tej terapii jest atmosfera
relaksacji stworzona poprzez odpowiednią muzykę i grę kolorów. Inny przykład
wykorzystania chromoterapii to odpowiedni dobór kolorów w pomieszczeniach do pracy,
nauki, odpoczynku, itd. Znaczenia ma również kolor naszego ubioru,
− dramatoterapia, teatroterapia – wykorzystująca elementy teatru i dramy. która polega na
przygotowywaniu przez podopiecznych przedstawień teatralnych i udziale w nich.
Ważnym elementem jest dyskusja nad tym co się wydarzyło na scenie i jakie
towarzyszyły temu uczucia,
− poezjoterapia – terapia wykorzystująca poezję, polega na czytaniu, recytowaniu,
tworzeniu wierszy,
− muzykoterapia – terapia wykorzystująca muzykę poprzez słuchanie jej, tworzenie,
wspólne śpiewanie, granie na różnych instrumentach,
− estetoterapia – terapia wykorzystująca kontakt z otoczeniem i przyrodą,
− kinezyterapia – terapia ruchem, zaliczana do jednej z form rehabilitacji, jednakże szeroko
wykorzystywana w pracy terapeutycznej w postaci np. gimnastyki porannej
w placówkach terapeutycznych, domach pomocy, rozgrywek sportowych, spacerów,
− ludoterapia – terapia wykorzystująca gry i zabawy, w których uczestniczą podopieczni.
Stanowi ważny element szczególnie w terapii dzieci jako, że jest przejawianą przez nie
naturalną aktywnością. Wyzwala wiele emocji i uczuć. Podejmowana zazwyczaj
dobrowolnie może stanowić doskonały punkt wyjścia do wspólnej pracy terapeuty
z podopiecznym,
− zajęcia relaksacyjne – stanowiące formę psychoterapii, ich celem jest odprężenie,
rozładowanie stanu napięcia psychofizycznego i mięśniowego, rozluźnienie (w ciągu
dnia) bądź wyciszenie, świadome obniżenie aktywności myślowej (zazwyczaj
wieczorem). Jest to również ważny element radzenia sobie ze stresem.
Terapię zajęciowej możemy realizować np. w Warsztatach Terapii Zajęciowej lub
podczas zajęć w Domach Pomocy Społecznej. Warsztaty są placówką dziennego pobytu.
Rehabilitacja odbywa się zgodnie z indywidualnym planem wsparcia przygotowanym przez
pracowników warsztatu na podstawie opinii zespołu rehabilitacyjnego. Zajęcia odbywają się

14
w różnych pracowniach między innymi w pracowniach: ceramicznej, krawieckiej, stolarskiej,
malarskiej i innych.
Forma zajęć terapeutycznych – jest to organizacyjna strona procesu kształcenia,
określająca warunki jego przebiegu i rodzaj aktywności podopiecznego.
Wyróżniamy trzy formy pracy z podopiecznym:
− indywidualna – (praca tylko z jednym podopiecznym) i polega na wykonywaniu przez
podopiecznego specjalnie dla niego przygotowanego zadania,
− grupowa – (praca z 2–8 osób) i polega na wykonywaniu zadnia przez kilka osób
zebranych celowo lub samorzutnie.
− zbiorowa – podopieczni wykonują to samo zadanie, ale we właściwym dla siebie tempie.
W terapii zajęciowej pojęcie formy rozumiane jest jako sposób organizacji zajęć
terapeutycznych w procesie leczniczym, który uwzględnia ilość osób w zorganizowanych
działaniach opiekuna.
Tabela 1. Przykładowe techniki terapii zajęciowej [opracowanie własne]
Metody terapii Przykłady możliwych technik terapii zajęciowej
grafika
rysunek
rzeźba
malarstwo
sztuki użytkowe
− rysowanie kredkami ołówkowym, świecowymi, pastelami, kredą,
− malowanie farbami plakatowymi, akwarelą, witrażowymi, olejnymi,
do szkła, tuszem kreślarskim,
− gipsoryt,
− linoryt,
− drzeworyt,
− druk strukturalny,
− masy plastyczne: masy solne, glina, modelina, plastelina, masa
papierowa, wosk,
− rzeźbienie w drewnie i innych twardych materiałach,
− papiero-plastyka, origami, motywy postaci, przedmiotów, kwiatów,
tworzenie laurek,
− fotografia,
− witraż,
− plakat, projekty okładek, opakowania,
− collage – wycinanie, wyklejanie, wydzieranie z papieru i tworzenie
pracy łącznej różnymi technikami plastycznymi,
muzykoterapia − muzykoterapia bierna-muzyka aktywizująca, relaksująca,
− elementy treningu autogennego Shultza
− muzykoterapia czynna – muzykowanie pacjentów (gra na
instrumentach),
− nauka śpiewania nowych piosenek, śpiewanie znanych i lubianych
biblioterapia − czytanie głośne fragmentów tekstów książek przez podopiecznych
i rozmowa na temat tekstu,
− słuchanie tekstów biblioterapeutycznych aktywizujących bądź
relaksacyjnych,
− poradnictwo biblioteczne – propozycja do samodzielnego czytania
i rozmowa po przeczytaniu
− wieczory poezji
choreoterapia − taniec
− ćwiczenia muzyczno – ruchowe
− improwizacje ruchowe przy muzyce

15
1. Jakie wyróżniamy rodzaje terapii zajęciowej w pracy z podopiecznym?
2. Jak można zdefiniować pojęcie metody w terapii zajęciowej?
3. Czym są zajęcia relaksacyjne w terapii zajęciowej?
4. Gdzie może być realizowana terapia zajęciowa?
5. Na czym polega technika collage występująca w arteterapii?
6. Jakie znasz przykłady technik występujących w choreoterapii?
7. Jakie techniki występują w biblioterapii?
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Jedną z metod terapii zajęciowej jest kinezyterapia. Ułóż proste ćwiczenia ruchowe, które
można wykorzystać w gimnastyce porannej z podopiecznymi.
1) scharakteryzować rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka,
2) określić możliwości i upodobania podopiecznych,
3) zapoznać się z rodzajami ćwiczeń ogólno usprawniających,
4) przygotować propozycję ćwiczenia,
5) zaprezentować ćwiczenie w grupie.
− piłki,
− maty,
− skakanka,
− odtwarzacz CD,
− płyty CD z muzyką.
Ćwiczenie 2
Jedną z metod terapii zajęciowej jest estetoterapia. Wyszukaj najbardziej dla Ciebie
odpowiedni kontakt z otoczeniem i przedstaw go klasie. Zaplanuj wycieczkę w to miejsce.
Sposób wykonania ćwiczenia:
1) określić co to jest estetoterapia,
2) wyszukać odpowiednią metodę prezentacji,
3) przygotować wystąpienie z wykorzystaniem odpowiednich pomocy dydaktycznych,
4) zaprezentować wyniki pracy na forum grupy.
Wyposażenie stanowiska pracy
− komputer z dostępem do Internetu,
− biuletyny informacyjne,
− duże rysunki,
− fotografie,
− rzutnik
− ekran.

16
1) określić formy terapii?  
2) zdefiniować pojęcie arteterapii?  
3) zdefiniować pojęcie ergoterapii?  
4) wyjaśnić co to jest metoda terapii zajęciowej?  

17
4.4. Zasady współpracy w zespole terapeutycznym. Plany zajęć
terapeutycznych
Planowanie zajęć terapeutycznych powinno rozpocząć się od określenia przez nas takich
czynników jak:
− forma kształcenia,
− warunki jego przebiegu,
− rodzaj aktywności podopiecznego.
Realizacja celu czyli poprawa sprawności podopiecznego powinna odbywać się poprzez:
− ogólne usprawnienie podopiecznego,
− rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego,
− przygotowanie do życia w środowisku społecznym,
− opanowanie czynności przysposabiających do pracy,
− rozwijanie podstawowych, oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,
umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego,
− inne wskazane działania, które mogą znaleźć się w podczas planowania zajęć.
Terapia zajęciowa prowadzona jest zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacji
i terapii przygotowanym przez pracowników Warsztatów Terapii Zajęciowej w Domach
rehabilitacyjno – opiekuńczych, lub plan wsparcia opracowany przez zespół terapeutyczny
w Domu Pomocy Społecznej i Środowiskowych Domach Pomocy Samopomocy. Planując
program powinno zwrócić się uwagę na:
− stanowisko terapii, które powinno być dostosowane do stopnia sprawności
psychofizycznej uczestnika,
− czas przeznaczony na terapię,
− zakres i metody nauki zaradności osobistej i przystosowania do życia,
− metody jakie mogą podopieczni opanować do realizacji zadań,
− formy rehabilitacji psychicznej i społecznej,
− formy współpracy z rodziną lub opiekunami,
− osoby odpowiedzialne za realizację programu.
W skład zespołu terapeutycznego opracowującego indywidualny program dla uczestników
terapii wchodzą specjaliści z wielu dziedzin, tj:
– pedagog,
– psycholog,
– terapeuta,
– lekarz psychiatra/internista,
– logopeda,
– inny specjalista pomocny przy rozwiązaniu problemu danego uczestnika,
a w Domach Pomocy Społecznej także:
– opiekun,
– osoba pierwszego kontaktu,
– pielęgniarka,
– opiekun prawny,
– pracownik socjalny.
Pracując nad indywidualnym planem dla uczestnika terapii, zespół powinien się uzupełniać.
Wiedza z różnych dziedzin umożliwia dobranie takiej formy terapii, aby uczestnik mógł
skorzystać z niej jak najlepiej. Współpraca pomiędzy specjalistami i innymi członkami

18
zespołu powinna się uzupełniać i być ze sobą ściśle powiązana. Wszyscy pracują na dobro
pacjenta.
Usprawnienie psychiczne ma na celu przywrócenie danej osobie zdolności nawiązania
kontaktów oraz umiejętności współżycia z innymi ludźmi i dostosowania się do środowiska,
w którym obecnie żyje.
Proces adaptacji do nowych warunków szczególnie u osób starszych jest bardzo długi.
Zdarza się i tak, że człowiek starszy nie zaakceptuje nowej sytuacji, mimo iż niejednokrotnie
dom pomocy stwarza lepsze warunki socjalne niż miał poprzednio. Dlatego też terapeuta
zajęciowy, pracownik socjalny, aby osiągnąć zamierzony efekt, powinien podchodzić do
starszego, psychicznie chorego czy upośledzonego umysłowo z wyrozumiałością,
serdecznością i cierpliwością. Odpowiednio dobrana terapia zajęciowa działa uspokajająco
i kieruje uwagę na wykonywaną pracę. Pozwala zapomnieć o przykrych sprawach i chorobie.
Duże znaczenie w psychoterapii ma atmosfera panująca w salach terapii zajęciowej.
W pracowniach terapeutycznych powinna być atmosfera rodzinna, w jak najmniejszym
stopniu przypominająca placówkę opiekuńczą, szkołę czy szpital. Można to osiągnąć między
innymi:
− dając uczestnikowi terapii i mieszkańcowi domu pomocy społecznej swobodę w sposobie
urządzenia pokoju, doborze zajęć czy spędzania czasu wolnego oraz możliwość
współdecydowania o ważnych sprawach związanych z funkcjonowaniem domu, co
w konsekwencji da mu poczucie wolności,
− unikając zbytniej opieki i nadzoru,
− przez odpowiedni dobór prac,
− akceptując uczestnika terapii takim, jakim on jest.
Usprawnienie fizyczne polega na odpowiednim doborze zajęć terapeutycznych
w połączeniu z rehabilitacją leczniczą, aby umożliwić zachowanie sprawności fizycznej,
pozwalającej przynajmniej na samodzielne wykonywanie prostych czynności, lub przywrócić
utraconą sprawność.
Długi okres choroby, bezczynności, obniża potrzebną w życiu codziennym sprawność
fizyczną. Odpowiednio dobrana i wcześnie zastosowana terapia zajęciowa zwiększa ją. Gdy
zajęcia są prowadzone ciekawie, podopieczny zapomina, że ćwiczy na przykład sprawność
manualną rąk i wykonuje pracę bez uczucia zmęczenia.
W terapii zajęciowej usprawniania psychiczne i fizyczne nawzajem się przeplatają.
Uczestnicy terapii na przykład w zajęciach plastycznych, odprężają się i ćwiczą jednocześnie
sprawność manualną rąk; zajęcia muzyczne poprawiają nastrój, a w połączeniu z tańcem –
usprawniają fizycznie.
W niektórych zajęciach terapeutycznych trudno odróżnić, co jest pracą, a co rozrywką. Ważne
jest, aby osoba w nich uczestnicząca wykonywała je chętnie i z przyjemnością.
Przy organizowaniu zajęć z terapii należy:
1. Dokładnie poznać każdego uczestnika.
2. Proponowane formy terapii zajęciowej dostosować indywidualnie do możliwości
każdego uczestnika zajęć.
3. Unikać w strukturze każdej proponowanej formy zajęć:
− nadmiaru proponowanych zajęć. Liczba zajęć nie może przekroczyć granicy, przy
której możliwe są jeszcze prawidłowe stosunki międzyludzkie,
− sprowadzania terapii do roli „złotej klatki”. Powinny być otwarte i ułatwiać
podopiecznym integrację ze środowiskiem, a w końcowym efekcie umożliwić
samodzielną egzystencję.
4. Widzieć przede wszystkim człowieka, rozumieć go, przekazać mu swoje umiejętności,
a także patrzeć przez pryzmat wybranej metody, techniki i formy terapii zajęciowej.

19
We wszystkich formach zajęć proponowanych w ramach terapii, osoby uczestniczące mogą
być biernymi obserwatorami lub aktywnymi uczestnikami. Biorąc pod uwagę stopień
aktywności pacjentów, formy terapii można podzielić na dwie podstawowe grupy:
− formy audytoryjne, czyli takie, w których podopieczni są uczestnikami, widzami,
biernymi odbiorcami. Formy te mogą mieć charakter cykliczny i okazjonalny,
− formy aktywizujące, czyli takie, w których pacjenci aktywnie uczestniczą w zajęciach
terapeutycznych. Mogą one być prowadzone stale i z tą samą grupą uczestników albo też
mieć charakter sporadyczny, okazjonalny.
Celem terapii nie powinno być wyleczenie pacjenta, lecz poprawa jakości życia i oddalenie
okresu pogorszenia jego stanu. Przede wszystkim chodzi o jak najlepsze zaspokojenie potrzeb
podopiecznych. Organizowane zajęcia terapeutyczne powinny mieć na celu przede
wszystkim:
− podtrzymanie jakości życia,
− zmniejszenie lęków, niepokojów i zaburzeń zachowania osób chorych,
− znalezienie zajęć odpowiadających wrażliwości pacjentów oraz ich potrzebom,
− wspieranie umiejętności uczestników.
Zajęcia terapeutyczne dobierane powinny być indywidualnie, w zależności od potrzeb
i możliwości danej osoby. Nie wolno stosować przymusu. Jeżeli podopieczny nie potrafi
wykonać danej czynności, zadanie powinno być zmienione na łatwiejsze. Zajęcia powinny
przede wszystkim sprawiać przyjemność osobom, które w nich uczestniczą. Najlepsze efekty
przynoszą zajęcia prowadzone w małych grupach, wówczas osoba prowadząca zajęcia może
poświęcić pełnię uwagi każdej z osób w nich uczestniczących.
1. Jakie czynniki brane są pod uwagę przy planowaniu terapii zajęciowej?
2. Jakie osoby wchodzą w skład zespołu terapeutycznego?
3. Jak powinna odbywać się poprawa sprawności podopiecznego?
4. Jak należy organizować terapię zajęciową i na jakie elementy powinniśmy zwrócić
szczególną uwagę organizując zajęcia dla podopiecznego?
4.4.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Wybierz dowolną technikę z metody biblioterapii i zgodnie z jej zasadami sporządź
dzienny plan terapii zajęciowej dla osoby w wieku 27 lat i niepełnosprawnej intelektualnie
w stopniu lekkim.
1) określić, na czym polega planowanie zajęć dla osoby niepełnosprawnej intelektualnie,
2) scharakteryzować metody i formy biblioterapii,
3) dokonać wyboru rodzaju techniki,
4) racjonalnie wybrać literaturę odpowiednią dla osób niepełnosprawnych intelektualnie,
5) zaprezentować wyniki na forum grupy.

20
Wyposażenie stanowiska pracy
− literatura odpowiednia dla osób niepełnosprawnych intelektualnie,
− arkusz papieru,
− pisaki.
Ćwiczenie 2
Łącząc techniki z metod muzykoterapii i choreoterapii ułóż dzienny plan zajęć
terapeutycznych dla grupy mężczyzn w wieku 30–35 lat, niepełnosprawnych intelektualnie
w stopniu znacznym i umiarkowanym.
1) scharakteryzować metody i techniki w muzykoterapii,
2) scharakteryzować metody i techniki w choreoterapii,
3) określić możliwości psychofizyczne osób z niepełnosprawnością intelektualną,
4) ułożyć dzienny plan zajęć,
5) zaprezentować wyniki na forum grupy.
− odtwarzacz CD,
− płyty CD,
− materace,
− karimaty,
1) czynniki uwzględniane w planowaniu terapii zajęciowej?  
2) określić skład zespołu terapeutycznego?  
3) wskazać elementy organizacji zajęć?  

21
5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ
INSTRUKCJA DLA UCZNIA
1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.
Tylko jedna jest prawidłowa.
5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce
znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.
6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż rozwiązanie
zadania na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.
8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.
Powodzenia!
ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH
1. Terapia zajęciowa jest formą
a) zabawy.
b) odpoczynku.
c) pracy zarobkowej.
d) rehabilitacji.
2. Elementem terapii zajęciowej jest proces zwany
a) socjalizacją.
b) resocjalizacją.
c) rehabilitacją.
d) kompensacją.
3. Arteterapia to jedna z form
a) muzykoterapii.
b) biblioterapii.
c) terapii zajęciowej.
d) terapii manualnej.
4. Estetoterapia to kontakt
a) z pięknym otoczeniem.
b) z drugim człowiekiem.
c) z grupą rówieśniczą.
d) z muzyką.
5. Forma pracy indywidualnej występuje
a) w procesie kształcenia.
b) w procesie organizacji.
c) w zajęciach domowych.
d) w socjalizacji.

22
6. Czytanie poezji, legend to
a) biblioterapia.
b) choreoterapia.
c) arteterapia.
d) chromoterapia.
7. Choreoterapia to
a) ćwiczenia rzeźbiarskie.
b) ćwiczenia muzyczno-ruchowe.
c) malowanie na szkle.
d) czytanie książek.
8. Identyfikacja i katharsis to etapy
a) teatroterapii.
b) choreoterapii.
c) biblioterapii.
d) muzykoterapii.
9. Kinezyterapia to leczenie
a) światłem.
b) pięknym otoczeniem.
c) ruchem.
d) czytaniem.
10. W skład choreoterapii wchodzi
a) granie.
b) malowanie.
c) czytanie bajek.
d) wyszywanie.
11. W pedagogice specjalnej stosujemy muzykoterapię w formie
a) pasywnej.
b) głośnej.
c) aktywnej.
d) cichej.
12. Taniec jest wykorzystywany przez
a) bajkoterapię.
b) chromoterapię.
c) muzykoterapię.
d) choreoterapię.
13. Socjoterapia to
a) muzykoterapia.
b) terapia pracą.
c) terapia zaburzeń zachowań i zaburzeń emocjonalnych.
d) terapia poprzez sztukę.

23
14. Choreoterapia ma za zadanie
a) poprawiać komunikację i kontakty społeczne.
b) rozwijać mowę czynną.
c) nie ma nic w założeniach.
d) prowadzić zabawę.
15. Technika collage odnosi się do
a) muzykoterapii.
b) ergoterapii.
c) arteterapii.
d) biblioterapii.
16. Elementy treningu autogennego Shultza wykorzystuje się w
a) choreoterapii.
b) bibliotearapii.
c) ergoterapii.
d) muzykoterapii.
17. Formą zajęć biblioterapeutycznych jest
a) malowanie i rysowanie ilustracji.
b) rzeźbienie.
c) sklejanie.
d) haftowanie.
18. Wyjście do muzeum i obcowanie ze sztuką to przykład
a) chromoterapii.
b) estetoterapii.
c) kinezyterapii.
d) choreoterapii.
19. Metoda, która pomaga pokonywać problemy, podaje wzorce zachowań
a) bajkoterapia.
b) choreoterapia.
c) teatroterapia.
d) kinezyterapia.
20. Ćwiczenia relaksacyjne dają
a) wyciszają.
b) pobudzają.
c) pomagają poznać własne ciało.
d) rozwijają zainteresowania.

24
KARTA ODPOWIEDZI
Imię i nazwisko ............................................................................................................................
Rozróżnianie rodzajów działalności terapeutycznej
Zakreśl poprawną odpowiedź.
Nr
zadania
Odpowiedź Punkty
1 a b c d
2 a b c d
3 a b c d
4 a b c d
5 a b c d
6 a b c d
7 a b c d
8 a b c d
9 a b c d
10 a b c d
11 a b c d
12 a b c d
13 a b c d
14 a b c d
15 a b c d
16 a b c d
17 a b c d
18 a b c d
19 a b c d
20 a b c d
Razem:

25
6. LITERATURA
1. Bielańska A.: Teatr, który leczy. Wydawnictwo UJ, Kraków 2003
2. Borecka I.: Biblioterapia w szkole podstawowej i gimnazjum, Wałbrzych 2002
3. Borecka I., Wontorowska – Roter S.: Biblioterapia w edukacji dziecka niepełnosprawnego
intelektualnie. Wałbrzych 2003
4. Borecka I.: Biblioterapia. Teoria i praktyka. Wydawnictwo SBP, 2001
5. Buchalter S.: Terapia sztuką. Zysk i s-ka, Poznań 2006
6. Dega W., Malinowska K.: Rehabilitacja medyczna. Warszawa 1993
7. Encyklopedia gier. Muza 2001
8. Garlin CH. D., Seabury B. A.: Działania interpersonalne w pracy socjalnej. Warszawa
1996
9. Hale G.: Poradnik dla niepełnosprawnych. Muza S. A. 1996
10. Hulek A.: Świat ludziom niepełnosprawnym. Warszawa 1992
11. Ippoldt L.: Biblioterapia w związkach z innymi naukami. [w:] Biblioterapeuta, 2000, nr 4
(12)
12. Karolak W.: Rysunek w arteterapii. Łódź 2005
13. Kawczyńska- Butrym Z.: Niepełnosprawność – specyfika pomocy społecznej. BPS, 1998
14. Kierył E.: Elementy terapii i profilaktyki muzycznej. Warszawa 2004
15. Konieczna E. J.: Arteterapia w teorii i praktyce. Impuls, Kraków 2003
16. Kott T.: Zajęcia pozalekcyjne i terapia zajęciowa z osobami o obniżonej sprawności
umysłowej. APS Warszawa 2002
17. Kowalik S.: Psychospołeczne podstawy rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Warszawa
1996
18. Kozaczuk L.: Terapia zajęciowa w domach pomocy społecznej, Warszawa 1995
19. Kraski J.: Promocja zdrowia. Sanmedia, Warszawa 1994
20. Lorenc A.: Założenia i cele terapii zajęciowej. Postępy Rehabilitacji, 1996, Tom X,
Zeszyt 1
21. Majewski T.: Rehabilitacja zawodowa osób niepełnosprawnych. Warszawa 1995
22. Milanowska K (red): Techniki pracy w terapii zajęciowej. Warszawa 1982
23. Piszczek M.: Terapia zajęciowa- terapia przez sztukę. Warszawa 1997
24. Problemy Rehabilitacji Społecznej i Zawodowej (kwartalnik)
25. Stadnicka J.: Terapia dzieci muzyką, ruchem i mową. WSiP, Warszawa 1998
26. Szulc W.: Sztuka i terapia. Copyright by Wita, Warszawa 1993
27. Tematy – czasopismo dla pracowników terapeutów, personelu opiekuńczego
28. Tomasik E.: Biblioterapia jako metoda pedagogiki specjalnej. „Szkoła Specjalna” 1991,
nr 2/3, s. 128-133
29. Tomasik E.: Czytelnictwo i biblioterapia w pedagogice specjalnej. Warszawa 1994
30. Trześniewski R: Zabawy i gry ruchowe. Warszawa 1995
31. Wierzchowska – Konera B.: Pedagogika jako nauka. w: Ciechaniewicz W. (red.):
Pedagogika. Warszawa 2000

16

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to 16

Similar to 16 (20)

More from Kamil Fik

More from Kamil Fik (10)

16