การเขียนโปรแกรมภาษา

1. การเขียนโปรแกรมภาษา

2. ภาษาคอมพิวเตอร์
 การใช้งานคอมพิวเตอร์ซึ่งเป็นเครื่องมือทางอิเล็กทรอนิกส์ให้ทางานตามที่ต้องการ
จาเป็นต้องมีการกาหนดภาษาสาหรับใช้ติดต่อสั่งงานกับคอมพิวเตอร์ ภาษาคอมพิวเตอร์จะ
เป็นภาษาประดิษฐ์ ( artificial language ) ที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเอง เป็น
ภาษาที่มีจุดมุ่งหมายเฉพาะ มีกฏเกณฑ์ที่ตายตัวและจากัด คืออยู่ในกรอบให้ใช้คาและ
ไวยากรณ์ที่กาหนดและมีการตีความหมายที่ชัดเจน จึงจัดภาษาคอมพิวเตอร์เป็นภาษาที่มี
รูปแบบเป็นทางการ( formal language ) ต่างกับภาษาธรรมชาติที่มีขอบเขต
กว้างมาก ไม่มีรูปแบบตายตัวที่แน่นอน กฏเกณฑ์ของภาษาจะขึ้นกับหลักไวยากรณ์และ
การยอมรับของกลุ่มผู้ใช้นั้น ๆ

3. ชนิดของภาษาคอมพิวเตอร์
 ภาษาที่อิงกับสถาปัตยกรรมคอมพิวเตอร์ใดสถาปัตยกรรมหนึ่ง ซึ่งไมโครโพรเซสเซอร์แต่ละรุ่น หรือ
แต่ละตระกูล ก็มักมีภาษาระดับต่าที่แตกต่างกัน และโดยปกติแล้ว หนึ่งคาสั่งในภาษาระดับต่า จะ
หมายถึงการสั่งงานคอมพิวเตอร์ให้ทางานหนึ่งอย่าง ภาษาระดับต่า มี 2 ภาษา คือ
1. ภาษาเครื่อง เป็น ภาษาโปรแกรมรุ่นที่ ซึ่งเป็นภาษาเดียวที่ไมโครโพรเซสเซอร์สามารถเข้าใจ คาสั่ง
เป็นตัวเลขล้วนๆ การอ่านและเขียนอาจต้องใช้เครื่องมือพิเศษ จึงไม่ค่อยมีการใช้ภาษาเครื่องโดยตรง
2. ภาษาแอสเซมบลี เป็น ภาษาโปรแกรมรุ่นที่สอง ซึ่งเป็นการปรับภาษาเครื่องให้สามารถเขียนได้
สะดวกขึ้นโดยการพิมพ์คาสั่งที่เป็นตัวอักษรแทนตัวเลข เวลาเขียนเสร็จ จะต้องใช้ตัวแปลโปรแกรมจึงจะ
ใช้งานได้และถึงแม้ว่าไม่ใช้ภาษาเครื่องโดยตรง ผู้เขียนโปรแกรมยังจาเป็นต้องเข้าใจโครงสร้างของไมโคร
โพรเซสเซอร์ที่กาลังเขียนเป็นอย่างดี

4. ภาษาระดับสูง
 เป็นภาษาระดับสูงโปรแกรมจะเขียนในลักษณะคล้ายภาษาอังกฤษ ทาให้เขียนได้ง่ายขึ้น
1.ตัวแปลภาษา
1.1คอมไพเลอร์ (Compiler)
เป็นโปรแกรมที่ทาหน้าที่ในการแปลโปรแกรมที่เขียนด้วยภาษาระดับสูงที่เรียกกันว่า“โปรแกรมต้นฉบับ”
(Source Program) ให้เป็นโปรแกรมภาษาเครื่อง (Object Program) ถ้ามีข้อผิดพลาดเครื่อง
จะพิมพ์รหัสหรือข้อผิดพลาดออกมาด้วย ภายหลังการแปลถ้าไม่มีข้อผิดพลาด ผู้ใช้สามารถสั่งประมวลผลโปรแกรม
และสามารถเก็บโปรแกรมที่แปลภาษาเครื่องไว้ใช้งานต่อไปได้อีก โดยไม่ต้องทาการแปลโปรแกรมซ้าอีก ตัวอย่าง
โปรแกรมแปลภาษาแบบนี้ ได้แก่ โปรแกรมแปลภาษาฟอร์แทรน โปรแกรมแปลภาษาโคบอล โปรแกรมแปลภาษา
ปาสคาล โปรแกรมแปลภาษาซี
1.2อินเทอร์พรีเตอร์ (Interpreter)
เป็นโปรแกรมที่ทาหน้าที่ในการแปลโปรแกรมที่เขียนด้วยภาษาระดับสูงให้เป็นโปรแกรมภาษาเครื่องเช่นเดียวกับ
คอมไพเลอร์ ความแตกต่างจะอยู่ที่อินเทอร์พรีเตอร์จะทาการแปลและประมวลผลทีละคาสั่ง ข้อเสียของอินเทอร์พรี
เตอร์ก็คือถ้านาโปรแกรมนั้นมาใช้งานอีกจะต้องทาการแปลโปรแกรมทุกครั้ง ภาษาบางภาษามีโปรแกรมแปลทั้ง
สองลักษณะ เช่น ภาษาเบสิก เป็นต้น

5. 2. ภาษาระดับสูงกับการใช้งาน
ภาษาระดับสูงมีหลายภาษาต้องเลือกใช้ให้เหมาะสม
2.1ภาษาฟอร์แทรน
เป็นภาษาที่เหมาะสาหรับงานที่ต้องการการคานวณ เช่น งานทางด้านวิทยาศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และงานวิจัยต่าง ๆ
2.2 ภาษาโคบอล
เป็นภาษาที่เหมาะสมสาหรับงานด้านธุรกิจ เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ส่วนมากมีโปรแกรมแปลภาษาโคบอล
2.3 ภาษาปาสคาล
ภาษาปาสคาลได้รับการออกแบบให้ใช้ง่ายและมีโครงสร้างที่ดี จึงเหมาะกับการใช้สอนหลักการเขียนโปรแกรม ปัจจุบัน
ภาษาปาสคาลยังคงได้รับความนิยมใช้ในการเรียนเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์
2.4 ภาษาซี
ภาษาซีได้รวมเอาข้อมูลของภาษาระดับสูงและภาษาระดับต่าเข้าไว้ด้วยกัน กล่าวคือเป็นภาษาที่มีไวยากรณ์ที่เข้าใจง่าย ทา
ให้เขียนโปรแกรมได้ง่ายเช่นเดียวกับภาษาระดับสูงทั่วไป แต่ประสิทธิภาพและความเร็วในการทางานดีกว่ามาก

6. 2.5 ภาษาเบสิก
เป็นภาษาที่สร้างขึ้นโดยมีจุดประสงค์เพื่อใช้สอนเพื่อใช้สอนเขียนโปรแกรมแทนภาษาคอมพิวเตอร์ภาษาอื่น
2.6 ภาษาอัลกอล
เป็นภาษาโครงสร้างใช้กับงานด้านวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ คล้ายกับภาษาฟอร์แทรน
2.7 ภาษาพีแอลวัน
เป็นภาษาที่ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อใช้กับงานธุรกิจและวิทยาศาสตร์

7. ประเภทของประโยคในภาษาคอมพิวเตอร์
 ประโยคที่ใช้ในการระบุตัวแปร
 ประโยคที่ใช้ในการอ่านหรือแสดงผลลัพธ์
 ประโยคควบคุม
 ประโยคที่ใช้ในการคานวณ
 ประโยคที่ใช้บอกจบการทางาน

8. ประเภทของการเขียนโปรแกรม
1. การเขียนโปรแกรมเชิงโครงสร้าง (Structured Programming)
เป็นการจัดการคาสั่งต่างๆ ให้มีรูปแบบและมาตรฐานที่สามารถเขียนโปรแกรมได้ง่าย ตรวจสอบได้ง่าย ทั้ง
สะดวกในการปรับปรุงโปรแกรมในอนาคต มีโครงสร้างการควบคุม 3 รูปแบบ ได้แก่

9. 1.1) โครงสร้างแบบลาดับขั้นตอน (Sequence) ประกอบด้วยคาสั่งหรือชุดคาสั่งที่
ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีการตัดสินใจ มีทางเข้าทางเดียว และมีทางออกทางเดียว ดาเนินการแบบเรียงลาดับ
ต่อเนื่อง โดยแต่ละขั้นตอนมีการดาเนินการเพียงครั้งเดียว มีรูปแบบผังงานดังภาพ

10.  1.2) โครงสร้างแบบมีทางเลือก ในการตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่ง (Decision) ในโปรแกรมมีการ
ตรวจสอบเงื่อนไข (Condition) ว่าเป็นค่าจริงหรือค่าเท็จ แล้วดาเนินการตามคาสั่งที่เงื่อนไขกาหนด
ต่อไป โดยมีรูปแบบผังงานดังภาพ

11.  1.3) โครงสร้างแบบทาซ้า (Iteration) เป็นการทางานแบบวนซ้าหลาย ๆ รอบ และหลุดจากเงื่อนไข
ก็ต่อเมื่อเงื่อนไขตรงกับที่กาหนดไว้

12.  2. การเขียนโปรแกรมเชิงวัตถุ (OOP : Object-Oriented
Programming) หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าแนวคิดเชิงวัตถุ ตั้งอยู่บนพื้นฐานการแจกแจง
รายละเอียดของปัญหา ผู้เขียนโปรแกรมต้องพยายามแยกประเภทของวัตถุให้ได้ต้องมีจินตนาการ
พอสมควร ซึ่งจะมองวัตถุหนึ่ง ๆ เป็นแหล่งรวมของข้อมูล และกระบวนการไว้ด้วยกัน โดยจะมีคลาส
(Class) เป็นตัวกาหนดคุณสมบัติของวัตถุ และคลาสสามารถสืบทอดคุณสมบัติ(Inheritance)
ที่เรียกว่า Subclass ได้มีการนากลับมาใช้ใหม่ (Reusable) ทาให้ลดขั้นตอนการพัฒนา
โปรแกรมลงได้โดยเฉพาะโปรแกรมขนาดใหญ่ที่มีความซับซ้อนสูง

13. การเขียนโปรแกรมแบบจินตภาพ
 การเขียนโปรแกรมแบบจินตภาพ คือการพัฒนาโปรแกรมที่ผู้เขียนโปรแกรมสามารถมองเห็นผลลัพธ์ของงาน
เมื่อมีการกระทาการโปรแกรมได้ตั้งแต่ขณะพัฒนาโปรแกรม โดยไม่จาเป็นต้องรอให้การพัฒนาเสร็จสมบูรณ์
โดยตัวแปลภาษาได้เตรียมสิ่งแวดล้อมในการทางาน (development environment) และ
เครื่องมือ หรือชิ้นส่วนที่ผู้พัฒนาต้องใช้ในการสร้างงานไว้ให้สามารถเรียกใช้งานได้โดยที่ไม่ต้องลงมือสร้างเอง
เครื่องมือหรือชิ้นส่วนที่ระบบเตรียมไว้ให้นี้เรียกว่า คอมโพเนนต์ (component) ซึ่งอาจเป็นปุ่ม
(button) ข้อความ (label) ช่องสาหรับกรอกข้อความ (edit box) รูปภาพ (image)
ผู้พัฒนาเพียงกาหนดคุณลักษณะเฉพาะและการกระทาของวัตถุแต่ละชิ้น เพื่อนามาสร้างเป็นซอฟต์แวร์
ประยุกต์ที่สามารถทางานตามที่เราต้องการ โดยการประกอบชิ้นส่วนเหล่านั้นทาได้โดยการนาชิ้นส่วนมาวาง
บนฟอร์มที่มีลักษณะคล้ายหน้าต่าง หรือวินโดวส์ (windows) ที่เดลฟายเตรียมไว้ให้ผู้พัฒนาโปรแกรม
สามารถกาหนดคุณสมบัติเพิ่มเติมให้กับคอมโพเนนต์ได้ เช่น การกาหนดขนาด กาหนดตาแหน่ง กาหนดชื่อ
คอมโพเนนต์นั้นผ่านระบบติดต่อที่ตัวภาษาเตรียมไว้ให้โดยไม่ต้องเขียนรหัสคาสั่งเอง ผู้ใช้จะเกี่ยวข้องภาษา
เพียงการกาหนดตัวแปรที่ใช้งานเพิ่มเติม และการเขียนคาสั่งภายในการกระทาหรือโปรแกรมย่อยของ
คอมโพเนนต์เท่านั้น

14. ขั้นตอนการพัฒนาโปรแกรม
 การเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้ทางาน เพื่อแก้ปัญหา หรือสนองความต้องการของเรานั้น ผู้เขียนต้องรู้
ว่าจะให้โปรแกรมทางานอะไร มีข้อมูลอะไรที่ต้องป้ อนให้กับโปรแกรม(Input) และต้องการได้อะไรเป็น
ผลลัพธ์ (Output) มีการแสดงผลอย่างไร ผู้เขียนโปรแกรมต้องทราบขั้นตอนวิธีการของการแก้ปัญหา
ของโปรแกรมด้วยว่าต้องทาอย่างไร อาจเขียนเป็นลาดับขั้นตอนมาก่อนและจดบันทึกไว้ จากนั้นจึงนา
ลาดับขั้นตอนนั้นมาพัฒนาเป็นโปรแกรม หากไม่ได้มีการวางแผนการเขียนโปรแกรมไว้ก่อน เมื่อต้องการ
แก้ไข หรือปรับปรุงโปรแกรมในภายหลังจะทาได้ยาก เสียเวลามากในการมาศึกษาทุกขั้นตอน โดยเฉพาะ
โปรแกรมที่มีความซับซ้อนมาก โดยทั่วไปขั้นตอนการพัฒนาโปรแกรมจะประกอบด้วย

15.  1. การกาหนดและวิเคราะห์ปัญหา (problem definition and problem
analysis) เป็นขั้นตอนที่จะต้องกาหนดแนวทางในการแก้ปัญหาให้เหมาะสมกับคอมพิวเตอร์ เพื่อให้การทางาน
เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ โดยต้องทาความเข้าใจกับปัญหาที่ต้องการแก้ไขให้ได้มีขั้นตอนการดาเนินการย่อย ๆ
ดังต่อไปนี้
 1.1) กาหนดขอบเขตของปัญหา โดยกาหนดรายละเอียดให้ชัดเจนว่าจะให้คอมพิวเตอร์ทาอะไร ตัวแปร ค่าคงที่
ต้องเป็นไปในลักษณะใด
 1.2) กาหนดลักษณะของข้อมูลเข้าและออกจากระบบ (Input/Output
specification) โดยต้องรู้ว่าข้อมูลที่ส่งไปเป็นอย่างไร มีอะไรบ้าง เพื่อทาให้โปรแกรมประมวลผลและแสดงผล
ลัพธ์ เช่น การรับค่าจากคีย์บอร์ด การใช้เมาส์ การกาหนดปุ่มต่าง ๆ ลักษณะการแสดงผลหน้าจอว่าจะให้มีรูปร่างอย่างไร
โดยขึ้นอยู่กับผู้ใช้งานโปรแกรมเป็นหลัก เช่น ข้อมูลประเภท ตัวเลข ตัวอักษร ข้อความ ใช้ทศนิยมกี่ตาแหน่ง
 1.3) กาหนดวิธีการประมวลผล (process specification) ต้องรู้ว่าจะให้คอมพิวเตอร์
ประมวลผลอย่างไร จึงจะได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการ

16.  2. เขียนผังงานและซูโดโค้ด (pseudo coding) หลังจากที่ได้วิเคราะห์ปัญหาแล้ว ขั้นตอน
ต่อไปเป็นการนาเครื่องมือมาช่วยในการออกแบบโปรแกรม ซึ่งยังไม่ใช่การเขียนโปรแกรมจริง ๆ แต่ช่วยใน
การเขียนโปรแกรม ทาให้ผู้อื่นนาโปรแกรมของเราไปพัฒนาต่อได้ง่ายขึ้น โดยเขียนเป็นลาดับขั้นตอนการ
ทางานของโปรแกรมที่เรียกว่าอัลกอริทึม (algorithm) ซึ่งจะแสดงขั้นตอนการแก้ปัญหา ใช้ประโยค
ที่ชัดเจนไม่คลุมเครือ และมีรายละเอียดการทางานที่เพียงพอที่จะนามาเขียนโปรแกรมให้ทางานจริง อาจ
เขียนในรูปของรหัสจาลอง หรือซูโดโค้ด (pseudo code) หรืออีกลักษณะหนึ่งคือเขียนในรูปของ
ผังงาน (Flowchart) ซึ่งความแตกต่างอยู่ที่ ซูโดโค้ดเขียนคาอธิบายการทางานของโปรแกรมเป็น
แบบย่อ ไม่มีรูปแบบเฉพาะตัว แต่ละส่วนจะเป็นแนวทางในการเขียนโปรแกรม ซึ่งนาไปใช้กับทุก ๆ
โปรแกรมได้ง่ายขึ้น ส่วนผังงานเป็นสัญลักษณ์แทนการทางานและทิศทางของโปรแกรม

17. สัญลักษณ์ คาอธิบาย
กระบวนการ การคานวณ
กระบวนการที่นิยามไว้การทางานย่อย
ข้อมูล รับ หรือ แสดงข้อมูลโดยไม่ระบุชนิดของ
อุปกรณ์
การตัดสินใจ การเปรียบเทียบ
การเตรียมการ การกาหนดค่าล่วงหน้า หรือ
กาหนดค่าเป็นชุดตัวเลข

18. ป้ อนข้อมูลด้วยตนเอง การรับข้อมูลเข้าทาง
แป้ นพิมพ์
ขั้นตอนที่ทาด้วยตนเอง การควบคุมโปรแกรม
ทางแป้ นพิมพ์
เอกสาร/แสดงผล การแสดงผลทางเครื่องพิมพ์
เอกสารแสดงผลหลายฉบับ
จอภาพแสดงผล

19. การ์ด หรือบัตรเจาะรู ใช้ใส่ข้อมูล
เทป (สื่อบันทึกข้อมูล)
เริ่มต้น/สิ้นสุด การเริ่มต้น หรือการลงท้าย
จุดเชื่อมต่อในหน้าเดียวกัน
ตัวเชื่อมต่อไปหน้าอื่น
จุดร่วมการเชื่อมต่อ

20. หรือ
ตรวจเทียบ
หน่วงเวลา
ที่เก็บแบบเข้าถึงโดยเรียงลาดับ
ดิสก์แม่เหล็ก
เส้นแสดงลาดับกิจกรรม

21.  3. เขียนโปรแกรม (programming) เป็นขั้นตอนการเปลี่ยนคาอธิบายโปรแกรม หรือผังงานให้อยู่ในรูป
ของรหัสภาษาคอมพิวเตอร์ ซึ่งผู้เขียนโปรแกรมต้องทาความเข้าใจกับไวยากรณ์ของแต่ละภาษา และความถนัดของ
ผู้เขียนโปรแกรมด้วย
 4. ทดสอบและแก้ไขโปรแกรม (program testing and debugging) เพื่อให้การนา
โปรแกรมไปใช้มีความถูกต้อง แก้ปัญหาได้ตรงจุด ผู้เขียนโปรแกรมจึงต้องทดสอบความถูกต้องของโปรแกรมที่เขียนขึ้น
เพื่อหาจุดผิดพลาด อาจจะให้บุคคลอื่นลองใช้โปรแกรมด้วย และแก้ไข ทดสอบจนไม่พบจุดผิดพลาดอีก จุดผิดพลาด
ของโปรแกรมเรียกว่า Bug และการแก้ไขโปรแกรมเรียกว่า Debug ซึ่งข้อผิดพลาดของโปรแกรมมี 2 ประเภท
ดังนี้
 4.1) การเขียนคาสั่งไม่ถูกต้องตามหลักการเขียนโปรแกรมภาษาที่เลือก ซึ่งเรียกว่า Syntax
Error หรือ Coding error ข้อผิดพลาดแบบนี้มักพบตอนแปลภาษาโปรแกรม เป็นรหัสภาษาเครื่อง
 4.2) ข้อผิดพลาดทางตรรกะ หรือ Logic error เป็นข้อผิดพลาดที่โปรแกรมทางานได้แต่ผลลัพธ์
ออกมาไม่ถูกต้อง ซึ่งอาจเกิดขึ้นจากขั้นตอนการแก้ปัญหา หรือหาคาตอบที่ออกแบบขึ้น เช่น ต้องการผลลัพธ์อย่าง
หนึ่ง แต่สิ่งที่คานวณหรือประมวลผลได้เป็นอีกแบบหนึ่ง

22.  5. ทาเอกสารและบารุงรักษา (program documentation and
maintenance) เป็นการให้ผู้ใช้งานโปรแกรมใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ และสะดวกในการตรวจสอบ
ข้อผิดพลาดโดยเขียนเป็นเอกสารประกอบโปรแกรมขึ้นมา แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
 5.1) คู่มือการใช้ (User Document) หรือ user guide ซึ่งจะอธิบายการใช้โปรแกรม
 5.2) คู่มือโปรแกรมเมอร์ หรือ Program document หรือ Technical
reference ซึงจะอานวยความสะดวกในการแก้ไขโปรแกรมและพัฒนาโปรแกรมในอนาคต โดยมีรายละเอียด
ต่าง ๆ เกี่ยวกับโปรแกรม เช่น ชื่อโปรแกรม การรับข้อมูล การพิมพ์ผลลัพธ์ ขั้นตอนต่าง ๆในโปรแกรม เป็นต้น
 ส่วนการบารุงรักษาโปรแกรม (Maintenance) เป็นการที่ผู้เขียนโปรแกรมจะต้องคอยตรวจสอบการใช้
โปรแกรมจริง เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด ซึ่งอาจเกิดขึ้นภายหลัง รวมทั้งการพัฒนาโปรแกรมให้ทันสมัยอยู่เสมอเมื่อเวลา
ผ่านไป

23. อ้างอิง
 http://krubpk.com/com_1/Content/Unit13.htm
 https://sites.google.com/site/programminglanguagellll/phasa-radab-sung
 http://www.krukaewta.net/web1/ng23101/unit2/u2_step_of_program.html

24. สมาชิก
นายจิตวัต กัญญาดี ม.5/2 เลขที่5
นายภานุวัฒน์ เปลี่ยนพุ่ม ม.5/2 เลขที่6
นายชวิศ ชนประเสริฐ ม.5/2 เลขที่8
นางสาวจุฑามาศ ผาคา ม.5/2 เลขที่12
นางสาวชนิดา ศรีจีนพงษ์ ม.5/2 เลขที่13
นางสาวพรชนก เจริญพานิช ม.5/2 เลขที่14
นางสาวธนัชชพร คะมะนา ม.5/2 เลขที่18
นางสาวประภาภร เนียมหอม ม.5/2 เลขที่19
นางสาวสุพิชฌาย์ กุลธนวิวัฒน์ ม.5/2 เลขที่32
นางสาวชาลินี รักสม ม.5/2 เลขที่34