Το Βιβλίο «Χριστιανικός Μυστικισμός» προσεγγίζει την Αληθινή Χριστιανική Παράδοση που πηγάζει από το Βίωμα της Επαφής με τον Ζωντανό Θεό, μια Κατάσταση που μόνο εν μέρει μπορεί να μεταφερθεί στο επίπεδο της σκέψης και με όρους μιας αντίληψης που στηρίζεται κυρίως στην εξωτερική εμπειρία της ζωής, του κόσμου.
Αυτή η Εμπειρία της Επαφής με τον Ζωντανό Θεό Αποκαλύφτηκε εκ νέου από τον Ιησού και Διδάχτηκε ξανά σαν ο Αιώνιος Δρόμος που οι άνθρωποι ξέχασαν, κι αγνοούν. Το Ευαγγέλιο του Ιησού, η Χαρμόσυνη Αγγελία, είναι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι Εδώ, Τώρα, και μπορούμε να την Βιώσουμε Μέσα μας. Αυτή η Ζωντανή Παράδοση πέρασε στους αληθινούς μεγάλους πατέρες της εκκλησίας, αλλά αγνοήθηκε από την επίσημη εκκλησία του δόγματος και της τελετουργίας.
Ολόκληρη η Νηπτική Παράδοση από τον Ιωάννη και τους πατέρες της ερήμου, τον Ωριγένη, τον Ευάγριο, τον Διονύσιο, τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον Παλαμά, και τους νεότερους αγίους της ανατολικής παράδοσης, διαπνέεται από το Βίωμα της Ένωσης με τον Θεό.
Στο Βιβλίο αποκαλύπτεται όχι μόνο η Αληθινή Παράδοση του Βιώματος του Ζωντανού Θεού, της Ένωσης με τον Ζωντανό Θεό, αλλά και διερευνάται διεξοδικά όλη η θεολογία του ανθρώπου σαν εικόνας του Θεού. Εξετάζεται τι είναι η Καθαρά Προσευχή, ποια είναι τα στάδια της πνευματικής εξέλιξης, που μας οδηγεί από την απλή συναίσθηση της Παρουσίας του Ζωντανού Θεού, ως την Πλήρη Ένωση, Εσωτερικά, με τον Άχρονο Θεό, πως ανυψωνόμαστε από την απλή ανθρώπινη φύση στην Αιώνια Θεία Χάρη που μας εξομοιώνει με τον Άκτιστο.
Στη σκέψη του Ιουδαϊκού και αργότερα Χριστιανικού κόσμου, η Ολότητα του Σύμπαντος Κόσμου αναδύεται από το Μηδέν, εξαιτίας της Δημιουργικής παρέμβασης του κατ’ εξοχήν Όντος, του άπειρου Θεού που τον διατηρεί στην ύπαρξη με μια πράξη θέλησης. Η αρχαιοελληνική σκέψη που στοχάζεται τον Αιώνιο Κόσμο της Φύσης και την ένθεη Φύση του Λόγου μεταμορφώνεται σε Δημιουργία του Αιώνιου Θεϊκού Πνεύματος που προορίζεται τελεολογικά, διαμέσου του σχεδίου της Θείας Πρόνοιας Του, να γνωρίσει την Αποκάλυψη σ’ ένα επέκεινα του Φυσικού Κόσμου, ο οποίος χαρακτηρίζεται εφήμερος.
(Η Χριστιανική Θεολογία στο Μεσαίωνα • Η Υποταγή του Λόγου στην Πίστη • Αυγουστίνος • Οι τάσεις αυτονόμησης του Λόγου • Ακινάτης • Ο Μυστικισμός και η Αποφατική Θεολογία • Ο Θεός ως “Άκτιστο” Φως • Οι πολύπλοκες σχέσεις οικονομίας, πολιτικής και δικαίου)
Το Βιβλίο «Χριστιανικός Μυστικισμός» προσεγγίζει την Αληθινή Χριστιανική Παράδοση που πηγάζει από το Βίωμα της Επαφής με τον Ζωντανό Θεό, μια Κατάσταση που μόνο εν μέρει μπορεί να μεταφερθεί στο επίπεδο της σκέψης και με όρους μιας αντίληψης που στηρίζεται κυρίως στην εξωτερική εμπειρία της ζωής, του κόσμου.
Αυτή η Εμπειρία της Επαφής με τον Ζωντανό Θεό Αποκαλύφτηκε εκ νέου από τον Ιησού και Διδάχτηκε ξανά σαν ο Αιώνιος Δρόμος που οι άνθρωποι ξέχασαν, κι αγνοούν. Το Ευαγγέλιο του Ιησού, η Χαρμόσυνη Αγγελία, είναι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι Εδώ, Τώρα, και μπορούμε να την Βιώσουμε Μέσα μας. Αυτή η Ζωντανή Παράδοση πέρασε στους αληθινούς μεγάλους πατέρες της εκκλησίας, αλλά αγνοήθηκε από την επίσημη εκκλησία του δόγματος και της τελετουργίας.
Ολόκληρη η Νηπτική Παράδοση από τον Ιωάννη και τους πατέρες της ερήμου, τον Ωριγένη, τον Ευάγριο, τον Διονύσιο, τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον Παλαμά, και τους νεότερους αγίους της ανατολικής παράδοσης, διαπνέεται από το Βίωμα της Ένωσης με τον Θεό.
Στο Βιβλίο αποκαλύπτεται όχι μόνο η Αληθινή Παράδοση του Βιώματος του Ζωντανού Θεού, της Ένωσης με τον Ζωντανό Θεό, αλλά και διερευνάται διεξοδικά όλη η θεολογία του ανθρώπου σαν εικόνας του Θεού. Εξετάζεται τι είναι η Καθαρά Προσευχή, ποια είναι τα στάδια της πνευματικής εξέλιξης, που μας οδηγεί από την απλή συναίσθηση της Παρουσίας του Ζωντανού Θεού, ως την Πλήρη Ένωση, Εσωτερικά, με τον Άχρονο Θεό, πως ανυψωνόμαστε από την απλή ανθρώπινη φύση στην Αιώνια Θεία Χάρη που μας εξομοιώνει με τον Άκτιστο.
Στη σκέψη του Ιουδαϊκού και αργότερα Χριστιανικού κόσμου, η Ολότητα του Σύμπαντος Κόσμου αναδύεται από το Μηδέν, εξαιτίας της Δημιουργικής παρέμβασης του κατ’ εξοχήν Όντος, του άπειρου Θεού που τον διατηρεί στην ύπαρξη με μια πράξη θέλησης. Η αρχαιοελληνική σκέψη που στοχάζεται τον Αιώνιο Κόσμο της Φύσης και την ένθεη Φύση του Λόγου μεταμορφώνεται σε Δημιουργία του Αιώνιου Θεϊκού Πνεύματος που προορίζεται τελεολογικά, διαμέσου του σχεδίου της Θείας Πρόνοιας Του, να γνωρίσει την Αποκάλυψη σ’ ένα επέκεινα του Φυσικού Κόσμου, ο οποίος χαρακτηρίζεται εφήμερος.
(Η Χριστιανική Θεολογία στο Μεσαίωνα • Η Υποταγή του Λόγου στην Πίστη • Αυγουστίνος • Οι τάσεις αυτονόμησης του Λόγου • Ακινάτης • Ο Μυστικισμός και η Αποφατική Θεολογία • Ο Θεός ως “Άκτιστο” Φως • Οι πολύπλοκες σχέσεις οικονομίας, πολιτικής και δικαίου)
Με την έλευση της Καρτεσιανής υποκειμενικότητας και εντεύθεν, η φιλοσοφική σκέψη σχετίζει όλα όσα είναι και γίνονται με το ανθρώπινο υποκείμενο (αντικειμενικό) και τα θεμελιώνει στην ορθολογική βεβαιότητα. Το ανθρώπινο εγώ, το οποίο μετουσιώνεται σε αληθές ον, αποτελεί τον άξονα του Είναι και αποβλέπει στην κατάκτησή του. Όλη η νεώτερη φιλοσοφία, από τον Καρτέσιο, τον Λάιμπνιτς, τον Κάντ, το Χέγκελ, αναζητούν το θεμέλιο του Είναι στην υποκειμενικότητα, λησμονώντας το Είναι που «είναι» διάφορο από κάθε ον (αυτή είναι η έννοια της οντολογικής διαφοράς στον Χάιντεγγερ). Για τον Χάιντεγγερ, ακόμα και φιλόσοφοι, όπως ο Μάρξ και η σκέψη της αλλοτρίωσης του ανθρώπου και ο Νίτσε με τη σκέψη της θέλησης της δύναμης, παραμένουν δέσμιοι της μεταφυσικής παράδοσης, από την οποία, άλλωστε, προήλθαν. Για τον Χάιντεγγερ, «η μεταφυσική στο σύνολό της, συμπεριλαμβανομένου και του αντιπάλου της, του θετικισμού, μιλά τη γλώσσα του Πλάτωνα». Και αυτό, γιατί όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έμειναν προσκολλημένοι στη διάκριση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα φαινόμενα ή ανάμεσα στο ορθολογικό και το ανορθολογικό. Ακόμα και ο εμπειρισμός και ο θετικισμός θεώρησαν δεδομένες αυτές τις αντιθέσεις και μ΄ αυτή την έννοια δεν ήταν παρά αντεστραμμένες μορφές του μεταφυσικού στοχασμού. Ο Μάρξ κάνει ως αφετηρία της σκέψης την ύλη και ο Νίτσε αντιστρέφει την πλατωνική αντίθεση ανάμεσα στο Είναι και το Γίγνεσθαι και θέτει ως πρωταρχικό το Γίγνεσθαι, υπό τη μορφή της αέναης ροής δύναμης απο σημείο σε σημείο. Ο Χάιντεγγερ, παραθέτει τη φράση του Νίτσε για να τεκμηριώσει την κριτική του, «Το να αποτυπωθεί στο Γίγνεσθαι ο χαρακτήρας του Είναι, αυτή είναι η υπέρτατη βούληση για Δύναμη». Ο Χάιντεγγερ θεωρεί τη σταδιακή μετάβαση από τον Πλατωνισμό, στον ανεστραμμένο πλατωνισμό του Νίτσε, ως βαθμιαία λήθη του Είναι». Η λήθη του Είναι, συμπίπτει, κατά τον Χάιντεγγερ, με τη σύγχυση ανάμεσα στο Είναι και τα όντα. Ο Πλάτωνας, όπως υποστηρίζει, ο Χάιντεγγερ, διατυπώνει συγχρόνως το ερώτημα «τί είναι το Είναι;» και «ποιό είναι το πιο γενικό χαρακτηριστικό των όντων;». Η παράθεση αυτών των δύο ερωτημάτων και η εξομοίωσή τους, συσκοτίζει την έννοια που ο Χάιντεγγερ ονομάζει «οντολογική διαφορά», τη διαφορά, δηλαδή ανάμεσα στο Είναι και τα όντα και η οποία είναι παράλληλη της διαφοράς ανάμεσα στην αποδοχή «ακρόασης» του Είναι και της επιθυμίας σχηματοποίησης και ελέγχου που προκύπτει από τον αντικειμενικό στοχασμό, τη λογική ανάλυση και την επιστημονική ταξινόμηση.
Αρχές Οικονομικής Θεωρίας - Το γραπτό των πανελλαδικών εξετάσεωνPanagiotis Prentzas
Αρχές Οικονομικής Θεωρίας (ΑΟΘ): Τι πρέπει να προσέξουν οι υποψήφιοι κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων στη δομή των απαντήσεών τους, αλλά και στην εμφάνιση του γραπτού τους.
Μπορείτε να δείτε και τη διαδραστική παρουσίαση στο www.study4economy.edu.gr.
Το θέμα που έπεσε στην Έκθεση στα ΕΠΑΛ και ολα τα θέμα στα Νέα Ελληνικά
Ελληνικός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός: Η μαγεία
1.
2. Ορισμός
• Με τον όρο μαγεία περιγράφονται οι
τελετουργικές ή διανοητικές προσπάθειες για
την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας πέραν
των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, με
μέσο τη σκέψη, την επίκληση θεοτήτων ή
πνευμάτων ή τη χρήση υπερφυσικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την εφαρμογή
τέτοιων διαδικασιών, που σκοπό έχουν να
επιβάλουν την ανθρώπινη θέλησή τους στη
φύση ή σε άλλους ανθρώπους αποκαλούνται
μάγοι/μάγισσες
3. ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ
Η μαγεία είναι γνωστή από την προϊστορία ως προσπάθεια του
ανθρώπου να υπερβεί τους περιορισμούς των υλικών του
δυνάμεων με σκοπό να χειραγωγήσει την πραγματικότητα
μέσω της πνευματικής οδού. Ως πτυχή της κοινωνικής και
θρησκευτικής ζωής ανά τους αιώνες εκφράστηκε και
συνυφάνθηκε μεταξύ άλλων με τον σαμανισμό, τον
μυστικισμό,τον πνευματισμό τη μαντεία, τον ζωροαστρισμό,
τον ερμητισμό, την αστρολογία και την αλχημεία. Κατά τον
Μεσαίωνα, η μαγεία διώχθηκε με την ποινή του θανάτου στον
ρωμαιοκαθολικό και στον ισλαμικό κόσμο, ενώ μετά την
Μεταρρύθμιση αυτή η πρακτική συνεχίστηκε και στις
προτεσταντικές χώρες. Κατά τον Διαφωτισμό η μαγεία
απομυθοποιήθηκε χάρη στην επιστήμη και έπαψε να
θεωρείται απειλή ή μέθοδος αντιμετώπισης προβλημάτων
από τους περισσότερους στις δυτικές κοινωνίες.
4. …
• Οι μάγοι σήμερα είναι πλέον άνθρωποι που
εκμεταλλεύονται τις δικές μας αδυναμίες παρακάμπτοντας ή
απλά ξεπερνώντας τις αντιληπτικές μας δυνατότητες. Ο
Πλάτων τους ονόμασε αγύρτες... Η μαγεία πηγαίνει τόσο
βαθειά στο χρόνο όσο και η εμφάνιση του ανθρώπου πάνω
στη γη .Οι πρωτόγονοι άνθρωποι αισθάνονταν ανήμποροι να
εξηγήσουν τα φαινόμενα της φύσης γι' αυτό άρχισαν να τ'
αποδίδουν σε διάφορους θεούς, έκαναν θυσίες για να τους
εξευμενίσουν και έφτιαχναν ναούς για να τους τιμήσουν. Ο
πρωτόγονος άνθρωπος πάντα πίστευε στην δύναμη της
μαγείας και προσπαθούσε να γονιμοποιήσει τη γη θάβοντας
σύμβολα γονιμότητας. Στην πορεία του ο άνθρωπος ήθελε
να γνωρίσει ποιός πραγματικά ήταν από που ερχόταν, ήθελε
να κινήσει μοχλούς που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν
την ισορροπία ανάμεσα στην φύση και την ψυχή του.
5. Η ελληνική μαγεία:
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ:
Οι Πυθαγόρειοι είχαν εξερευνήσει και συνδέσει την αρμονική τους θεωρία των
πλανητικών σφαιρών με τη Μουσική και με την Ψυχή. Η σχέση ψυχής και
πλανητών κατ' αυτούς, ανάγεται σε μια ανώτερης μορφής εσωτερική
κατάδυση, σε μια αστρική περιπλάνηση στις ρίζες του όντος, εκεί όπου η
τραγική αγωνία του ανθρώπου μπροστά στην αδυναμία του να συλλάβει το
ασύλληπτο του Απείρου μετατρέπεται σε πόνο από τον οποίο επιδιώκει να
απολυτρωθεί με την πνευματική ικεσία και την ψυχική έκσταση. Μ' αυτόν τον
τρόπο η πυθαγόρεια προοπτική αναγωγής της ψυχής στη σφαίρα της
πνευματικότητας αποσπάται από το ιδεώδες του ελληνικού ορθολογισμού και
καταλήγει στον χώρο της Μαγείας.
ΠΛΑΤΩΝ:
O Πλάτων νιώθει να έλκεται αλλά και να απωθείται συγχρόνως από τον χώρο
της μαγείας. Αποδέχεται τις ταφικές τελετές που επιδιώκουν να προκαλέσουν
την παρέμβαση των νεκρών στις υποθέσεις των ζωντανών, αλλά συγχρόνως
καταδικάζει τη χρήση των φίλτρων και τις μαγγανείες. Γνωρίζοντας τον αισχρό
χαρακτήρα της μαγείας, ο Πλάτων καταδικάζει τους μάγους σε πολλά κείμενα
του.
6. Είδη μαγείας (10!)
Πρώτο είδος είναι «η κυρίως και καθαυτό λεγόμενη μαγεία», που
είναι η μέθοδος εκείνη δια της οποίας οι άνθρωποι έρχονται σε
επικοινωνία με τους δαίμονες, για να τους ρωτήσουν διάφορα
θέματα που τους απασχολούν. Όσοι ασκούνται σ' αυτή την τέχνη
λέγονται μάγοι.
Δεύτερο είδος μαγείας είναι η μαντεία και όσοι ασχολούνται με
αυτό το είδος λέγονται μάντεις. Οι άνθρωποι αυτοί συνδέονται με
τον διάβολο, παραδίδουν τον εαυτό τους στους δαίμονες «και δια
μέσου της παλάμης της χειρός των η της λεκάνης η των θυσιών η
απατηλών εμπλάστρων η άλλων τοιούτων σημείων νομίζονται ότι
προλέγουν εκείνα όπου μέλλουν να γίνουν».
Τρίτο είδος είναι η γοητεία, και όσοι την ασκούν λέγονται γόητες.
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν εκείνοι που θρηνούν πάνω στα
μνήματα και επικαλούνται τους δαίμονες για να κάνουν κάποιο
κακό στους ανθρώπους. Γόητες είναι εκείνοι που βλέπουν
φαντασίες στα μνήματα και καίνε τους λεγόμενους βρυκόλακες.
7. …
Τέταρτο είδος είναι η λεγόμενοι γητεία, και όσοι ασχολούνται με αυτό το
είδος λέγονται γητευτές, οι οποίοι μαζί με την επίκληση των δαιμόνων
αναμιγνύουν «και τους ψαλμούς του Δαβίδ και τα ονόματα των αγίων και
του Χριστού και της Θεοτόκου».
Πέμπτο είδος είναι η επαοιδία και όσοι εξασκούν αυτό το είδος μαγείας
λέγονται επαοιδοί, οι οποίοι ελκύουν τους δαίμονας «με καλέσματα
«καθώς επίσης και εκείνοι που «με την διαβολική τέχνη και μαγεία δένουν
ανδρόγυνα».
Έκτο είδος μαγείας είναι η φαρμακεία, και όσοι την μεταχειρίζονται
ονομάζονται φαρμακοί, «οι οποίοι δια της μαγικής τέχνης κατασκευάζουν
κάποια φαρμακερά ποτά, η δια να θανατώσουν τινά, η δια να σκοτίσουν
τον εγκέφαλό του, η δια να τον ελκύσουν εις την σαρκική αγάπη αυτών, τα
οποία μάλιστα μεταχειρίζονται οι γυναίκες προς τους άνδρας, για να
τραβήξουν αυτούς εις έρωτα».
8. …
Έβδομο είδος είναι η οιωνοσκοπία, και όσοι ασχολούνται με αυτήν
λέγονται οιωνοσκόποι, οι οποίοι προσέχουν τα ζώα, τα πουλιά, την
ατμόσφαιρα, τον ήλιο, την σελήνη και δι' αυτών νομίζουν πως βλέπουν το
μέλλον των ανθρώπων. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται και οι άνθρωποι
που πιστεύουν σε μοίρες, σε ριζικά, σε στοιχιά, σε ποδαρικά και σε όνειρα,
όσοι έχουν προλήψεις για διάφορα πράγματα.
Όγδοο είδος μαγείας είναι η νεφοδιωκτική και όσοι εργάζονται με αυτήν
λέγονται νεφοδιώκτες, «οι οποίοι παρατηρούντες τα σχήματα των
νεφελών, και μάλιστα όταν βασιλεύει ο ήλιος, προλέγουν τα μέλλοντα».
Ένατο είδος μαγείας είναι η αστρολογία, και όσοι ασχολούνται με αυτή
λέγονται αστρολόγοι. Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι
διευθύνονται από την κίνηση του ουρανού και των αστέρων και βέβαια
όλα τα πάθη της ψυχής τα αποδίδουν στα αστέρια.
Δέκατο είδος μαγικών είναι τα λεγόμενα φυλακτάρια και όσοι ασχολούνται
με το είδος αυτό λέγονται «φυλακτήριοι». Στην κατηγορία αυτή υπάγονται
οι άνθρωποι εκείνοι που κάνουν διάφορα φυλακτά, τα οποία τυλίγουν με
μια μεταξωτή κλωστή, και γράφουν επάνω σ αυτά δαιμονικά ονόματα.
10. Βουντού
• Oνομάζεται μια μορφή αφροαμερικανικής
μαγικής λατρείας. Οι οπαδοί του Βουντού
πιστεύουν σε μία υπέρτατη θεότητα το Αγαθό
πνεύμα, σε διάφορους αφρικανικούς θεούς
που θεωρούνται κατώτερες θεότητες και σε
θεοποιημένα πνεύματα προγόνων. Αυτοί οι
θεοί και τα πνεύματα ονομάζονται Λόα.
11. Μαύρη μαγεία
• Με τον όρο «μαύρη μαγεία» εννοώ κάθε συνεργασία
με τις δυνάμεις του κακού (άυλες οντότητες). Η κάθε
προσπάθεια μπορεί να μην πετύχει, όμως η πρόθεση
και μόνο επιφέρει αρνητικό κάρμα. Η μαύρη μαγεία
μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα ή έμμεσα. Άμεσα
γίνεται με προσωπικές τελετές ή συμφωνίες με
δαίμονες. Μια κατάρα συνοδευόμενη με θυμό ή
μίσος μπορεί να έχει παρόμοιο αποτέλεσμα. Επίσης
όταν αναθέτουμε σε κάποιο μέντιουμ να κάνει μάγια
σε κάποιον με σκοπό να επέμβουμε αρνητικά στη ζωή
του (π.χ. να πάθει κακό ή να δεθεί ερωτικά)
στέλνονται οντότητες.
12. Λευκή μαγεία
• Ο μάγος της λευκής μαγείας δεν χρησιμοποιεί ανθρώπινο αίμα.
Εξωτερικά φαίνεται ότι εργάζεται με βότανα και σιρόπια. Δηλαδή
εμφανίζεται σαν γιατρός, που θεραπεύει τα θύματα, τα οποία
φεύγουν «καραβοτσακισμένα» από την δράσι της μαύρης μαγείας
εναντίον τους. Όμως και εδώ κεντρική θέσι στις υποθέσεις των
ανθρώπων έχει ο διάβολος. Γι' αυτό και ο εκπρόσωπος της μαύρης
μαγείας και ο της λευκής είναι μάγοι, που φαινομενικά φαίνονται
ότι διαφοροποιούνται, όμως ουσιαστικά υπηρετούν το ίδιο
αφεντικό και για τον ψυχοσωματικό όλεθρο του ανθρώπου.
Ταυτόχρονα φροντίζουν και οι δυο τους και για τις υλικές τους
απολαυές και χρηματικές προσφορές από τα θύματά τους, τους
χωρικούς τους. Διατηρούν μυστική φιλία εν ονόματι του σατανά,
τον οποίον πιστά υπηρετούν μέχρι θανάτου.
13. Κάρμα
• Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα
αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως
μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι
κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος
και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄
ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα
ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της
αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο
νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της
δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την
εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με
συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο
το κάρμα.
14.
15. Ανέλαβαν :
• Αναγνωσταρά Γιώτα πληροφορίες για :για
τον ορισμό, την ιστορία της μαγείας, για τη
μαγεία στην Ελλάδα και για το Κάρμα
• Βελδέκη Μαρία δημιουργία όλης της
παρουσίασης, πληροφορίες για τη λευκή και
μαύρη μαγεία , τα είδη της και για το βουντού