قبلا در یادداشت هایی به این موضوع که حمل و نقل پدیده ای اقتصادی است و نه صرفا اجتماعی پرداخته بودم واینکه نمی توان با سازوکارها و سیاست های مداخلاتی دولت بنگاه های اقتصادی را به سمت تحول سوق داد. اینکه انجماد قیمت هرچند می تواند در شرائط سیاست های کنترل تورم چاره ساز باشد اما در مقابل رکود و لختی صنعت را بدنبال خواهد داشت. سال ها این چنین بوده و در بخش مسافری ریلی چنین رویکردی حاکم گردیده است. اما در دوسال اخیر با چرخشی راهبردی نسبت به این رویکرد مواجه بوده ایم. دولت در این بخش به سمت آزاد سازی قیمت حرکت کرده است و این می تواند خبر خوبی برای بخش باشد. نتیجه اینکه امروز می توان ادعا کرد که قیمت های بلیط تقریبا با نرخ تعادلی بازار تعیین می گردد. تائید این مدعا ارائه تخفیفات از سوی شرکت های ریلی و همچنین کاهش معنی دار ضریب اشغال صندلی در مقاطعی از ایام سال می باشد و این یعنی بازار به درجه ای از فهم اقتصادی برای تعیین قیمت رسیده است.