Φωνηεντόληκτα Ουσιαστικά γ΄ κλίσης σε -ις (γεν. -εως), σε -εύς (γεν. -έως) και ουδέτερα οδοντικόληκτα σε -α (γεν. -ατος). Ενότητα 2 Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Β΄ Γυμνασίου.(Ύλη Α΄ τάξης, Ενότητα 12)
Η παρουσίαση συνοδεύει την εισήγηση της Άννας Μπουκουβάλα "Πειθώ και πάθη στον Αριστοτέλη", που ανακοινώθηκε στην Ημερίδα "Περίπατοι" η οποία οργανώθηκε από το Πρότυπο Γυμνάσιο Ζωσιμαίας Σχολής στο πλαίσιο των δράσεων που αφιερώνει στον εορτασμό του 2016 ως επετειακού έτους Αριστοτέλη.
1. Τονισμός λέξεων στα αρχαία ελληνικά
ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΞΕΙΑ
Αν τονίζεται στην προπαραλήγουσα:
τιμώμεθα,
παρήγορος, πείθομαι
Αν η συλλαβή που τονίζεται είναι βραχύχρονη:
νέφος, τόπος,
ἀγαθός
Η μακρόχρονη παραλήγουσα παίρνει οξεία εμπρός από μακρόχρονη λήγουσα:
θήκη, κώμη,
παιδεύω, κλαίω
Αν η λέξη μας τονίζεται στην παραλήγουσα
και η λήγουσα
είναι μακρόχρονη
τότε η λέξη θα παίρνει οπωσδήποτε οξεία
(είτε η παραλήγουσα είναι δίχρονη, είτε μακρόχρονη)
ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ
Η μακρόχρονη παραλήγουσα, παίρνει περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη λήγουσα:
κῆπος, χῶρος,
φεῦγε, κῶμαι
Η μακρόχρονη λήγουσα όταν τονίζεται παίρνει περισπωμένη αν είναι
γενική
δοτική
ή συλλαβή που προέρχεται από συναίρεση.
