Tugas Presentasi PAI (Pendidikan Agama Islam) Awal Semester Pertama Kelas XII

1. Biografi Muhammad Imarah
peena 22:45
Biografi Ringkas
Beliau dilahirkan di perkampungan Sarwah, daerah Qalin, Negeri Kafar Syeikh, Mesir pada 27
Rejab 1350H bersamaan 8 Disember 1931 dalam keluarga yang sederhana. Keluarganya bekerja
sebagai petani dan kuat beragama. Menurut Muhammad ‘Imarah, bapanya seorang yang buta huruf tetapi
seorang yang kuat berpegang kepada ajaran agama.
Bapanya telah menghantar beliau ke kuttab tetapi kerana pembelajaran di sana susah dan takut dipukul
maka beliau menjadi petani. Namun bapanya inginkan juga beliau belajar dan bapanya menjadikan
pekerjaan petani itu lebih susah dari belajar lalu beliau kembali ke kuttab dan menghafaz al-Quran dalam
usia yang masih muda.
Sebelum kelahirannya, bapanya telah bernazar sekiranya anaknya lelaki akan diberi nama Muhammad
dan akan diberi pelajaran agama iaitu menuntut ilmu di al-Azhar. Beliau mendapat pendidikan rendah di
kampungnya dan pada tahun 1945, beliau telah memasuki Kolej Agama Dasuki dan memperolehi sijil pada
tahun 1949. Pada tahun 1946, beliau telah menyertai demontrasi pelajar. Semasa tahun 1940, beliau telah
berkecimpung dalam pelbagai aktiviti kenegaraan dan umat Islam, kesusasteraan dan menyertai aktiviti
kemerdekaan negara dan isu Palestin. Belaiu mula berkhutbah di Masjid dan menulis artikel di surat
khabar dan majalah di Mesir. Pada masa ini, beliau mula mengenali almarhum Ahmad Husain –ketua
Pertubuhan Belia Mesir. ( Misr al-Fata).
Artikel yang pertama yang disiarkan dalam akhbar Misr al-Fata bertajuk “ Jihad” di Palestin pada april
1948. Apabila melihat artikelnya, diterbitkan dalam akhbar beliau telah berazam dan berfikir untuk terus
menulis. Di samping itu, beliau berkhutbah di Masjid mengenai isu Yahudi dan Israel. Sejak itu juga, beliau
mula mengajar di masjid-masjid terutama dalam bulan Ramadan.
Pada masa ini juga, beliau terkesan dengan Syeikh Muhammad Kamil al-Fiqi yang menjadi gurunya di
Kolej dan kemudiannya menjadi Dekan di al-Azhar. Menjadi kebiasaan kepada gurunya ini yang mengajar
kesusasteraan Arab iaitu menyuruh pelajar-pelajar membaca akhbar harian dan buku-buku yang lain dari
silibus. Sejak itu, beliau membeli buku “ Nazarat li Manfaluti” dan beliau merasa kagum dengan uslub
kesusasteraannya.
Menurut Muhammad ‘Imarah lagi, ada satu peristiwa yang menyebabkan pembentukan pemikirannya iaitu
ada seorang al-Azhari yang alim di kampungnya. Beliau memiliki perpustakaan peribadi yang melebihi dari
tiga ribu naskhah buku. Ditakdirkan Allah, apabila beliau tamat pengajian di peringkat kolej beliau telah
meninggal dunia dan buku-bukunya ini tidak dapat dibaca oleh ahli keluarganya. Lalu saya membeli
kesemua buku-buku tersebut. Sejak itu, beliau mulai membaca syair-syair dan falsafah Barat. Perkara ini
yang menambahkan pemikirannya di samping pelajaran yang dipelajari di al-Azhar.(Muhammad Imarah,

2. 1998. hal.31)
Pada tahun 1949, beliau memasuki Kolej Menengah Agama Ahmadi Tanta dan memperolehi sijil pada
tahun 1954. Pada masa ini, beliau aktif dalam persatuan pelajar dan menjadi salah seorang penceramah
dalam persatuan pelajar. Pada masa ini juga, parti Misr al-Fata menjadi parti Sosialis. Sejak itu, beliau
mula mengkaji dan mempelajari idea-idea sosialis dalam menentang ketidakadilan kepada petani-petani.
Khutbah-khutbah Jumaatnya berkisar terhadap pembelaan kepada golongan miskin dan petani.
Pada Revolusi 22 Julai 1952, Parti tersebut telah dibubarkan dan tidak ada parti yang membela golongan
petani. Pada ketika itu terdapat satu golongan yang dinamakan “Ansar al-Salam”. Mereka menerbitkan
akhbar dan terdapat artikel yang ditulisan ruangan al-Katib. Dalam tulisan tersebut dimuatkan mengenai
peringatan kepada umat Islam dan Arab terhadap rancangan pendudukan tentera Amerka di Arab Saudi
kerana ia merupakan tempat suci orang Islam. Ia juga dalam keadaan bahaya sekiranya berlakunya
peperangan antara Amerika dan Rusia disebabkan perang dingin antara mereka. Artikel ini telah menarik
minat golongan sosialis dan beberapa negara sosialis. Apabila saya berjumpa dengan golongan ini,
mereka menyeru saya untuk menyertai ahli mereka bagi melawan pendudukan Amerika. Ternyata
golongan ini adalah golongan berhaluan kiri di Mesir. Pada tahun 1954, beliau telah memasuki Darul Ulum,
Kaherah dan memperolehi B.A dalam bahasa Arab dan Pengajian Islam pada tahun 1965. Sepatutnya
beliau menjadi graduan pada tahun 1958 tetapi disebabkan kegiatan dalam politik menyebabkan beliau
telah terlewat menjadi graduan.( Muhammad ‘Imarah, 1998, hal. 31)
Menurut Muhammad ‘Imarah lagi, beliau pernah dipenjara oleh Gamal Abdul Nasir selama 6 tahun dan di
seksa dalam tahanan. Dalam menghadapi ujian ini, beliau mula kembali membaca dan menulis. Beliau
telah menulis empat buah buku dalam masa tesebut yang berkisar tentang kebangkitan nasionalisme, isu
bangsa Arab, kesatuan dan perpaduan bangsa Arab dalam era Moden, dan Yahudi. Namun isu yang
paling penting ketika itu adalah keadilan sosial. Beliau mula meneliti asek keadilan social dari perspektif
Islam dengan lebih mendalam berbanding dari perspektif sosialis. Ternyata gabungan beliau dengan
kumpulan dan aliran pemikiran sosialis itu tidak memberi kesan kerana perspektif Islam dalam keadilan
social itu lebih menonjol. Kemudian beliau tidak lagi berkecimpung dalam gerakan tersebut
memandangkannya sebagai seorang muslim. Sejak itu, beliau mula bergiat dalam Persatuan Pengguna.
Setelah bertugas di sana selama tiga tahun, Muhammad ‘Imarah ditukarkan di Kementerian Kebudayaan.
Pada masa ini, beliau masa menghabiskan pengajian peringkat Masters dan Ph.D di Kuliah Darul Ulum
dalam bahagian falsafah islam. Beliau memperolehi M.A pada tahun 1970 dengab tajuk “Mu’tazilah wa
Muskilat al-Hurriyah al-Insaniyyah” (Muztazilah dan Masalah kebebasan Manusia) dan Ph.D dalam tahun
1975 dengan tajuk “ al-Islam wa falsafah al-Hukm” (Islam dan Falsafah Hukm). Menurut Muhammad
Imarah lagi, kesemua itu merupakan satu perkembangan pemikiran kerana sejak dulu lagi beliau tetap
berpegang kepada prinsip dan ideologi Islam dan dibesarkan dalam lingkungan agama. Setelah beliau
meneliti kesemua kedudukan ideologi dan pemikiran tersebut, beliau yakin dengan keistimewaan prinsip
Islam. Sejak itu beliau mula menulis mengenai pembaharuan dan ketamadunan Islam. Beliau mula
menyunting dan menerbitkan juzuk pertama tulisan Jamaluddin al-Afghani pada tahun 1968. ( al-Amal al-

3. Kamilah Jamaluddin al-Afghani), Tulisan-tulisan peninggalan Abdul Rahman al-Kawakibi pada tahun 1970
dan tulisan-tulisan Muhammad ‘Abduh pada tahun 1972. Muhammad ‘Imarah mengakui bahawa beliau
belajar berkhutbah sejak di peringkat rendah, membaca tiga ribu kitab yang dibelinya, menjadi khatib
semasa berpersatuan dan pernah ditangkap oleh Gamal Abdul Nasir semasa belajar di universiti. Di
samping itu, beliau berkecimpung dalam pergerakan rahsia dari segi politik tetapi dari segi ideologi beliau
tetap berpegang kepada prinsip Islam kerana beliau dididik dan dibesarkan dalam pengaruh agama. Inilah
pengakuan Muhammad ‘Imarah dan sekaligus menolak yang mengatakan bahawa beliau adalah pengikut
ideologi sosialis dan karl Max.(Muhammad imarah, 1998, hal.31)
Beliau menjadi ahli jawatankuasa dalam pelbagai institusi ilmiah.Antaranya ialah :
i. Majlis Tertinggi Pentadbiran Islam di Mesir.
ii. Institut Pemikiran Islam Antarabangsa atau dikenali sebagai IIIT
iii. Pusat Pengajian Ketamadunan di Mesir
iv. Badan Diraja bagi Penyelidikan Ketamadunan Islam di Jordan.
Beliau telah menerima pelbagai anugerah, antaranya ialah :
1. Anugerah Persatuan Sahabat Penulis Lebanon pada tahun 1972
2. Anugerah Calon Contoh bagi Negara Mesir pada tahun 1976
3. Anugerah Sains dan Kesenian Peringkat Pertama bagi Negara Mesir pada tahun 1986
4. Anugerah Ali dan Uthman Hafiz bagi Pemikiran pada tahun 1997
5. Anugerah Badan Diraja bagi Penyelidikan Ketamadunan di Jordan pada tahun 1997
6. Anugerah Aliran Pemikiran Islam –Kategori Kepimpinan pada tahun 1998.
Pada tahun 1998, penulis pernah berjumpa dengan Muhammad ‘Imarah di Iskandaraiah dalam satu
program yang dianjurkan oleh pihak Kedutaan Malaysia di Kaherah. Di samping itu, penulis juga pernah
bersama-sama dengan beliau dalam program yang dianjurkan oleh IIIT Mesir yang mana pada ketika itu
Dr. Ali Jumaah (kini Mufti Mesir) merupakan Ketua Pusat Latihan – (Qism al-Wafidin) bagi pelajar asing di
Mesir. Pada tahun 2000, pihak ABIM telah bersetuju untuk menjemput Dr Muhammad Imarah untuk
menghadiri Seminar sempena muktamar ABIM dan saya telah diamanahkan untuk menghubungi beliau.
Namun, beliau tidak dapat menghadiri disebabkan keadaan kesihatan yang telah uzur dan tidak mampu
untuk berjalan jauh.
Dalam satu ceramah yang diadakan di IIIT, Mesir yang bertajuk “ Kebangkitan Islam dan aliran Semasa”
yang dipengerusikan oleh Fahmi Hiwaidi, Muhammad ‘Imarah menegaskan bahawa kebangkiatan Islam itu
ialah memberi kesedaran yang menyeluruh kepada umat Islam dan menjadikan umat Islam merdeka yang
sebenarnya. Menurutnya lagi, sememangnya sepanjang sejarah Islam terdapat tokoh-tokoh yang memberi
kesedaran dan ingin membaiki kelemahan umat Islam seperti gerakan Wahabiah, gerakan Sanusiah,
gerakan Mahadiah tetapi serangan pemikiran Barat dan penjajahan telah memusnahkan pergerakan
tersebut. Kebangkitan Islam bukanlah sekadar kemerdekaan dari segi fizikal, bukan sahaja kemerdekaan

4. dari segi ekonomi tetapi juga adalah kemerdekaan ketamaduun (Iqtiqlal hadari). Umat Islam perlu
mempunyai ciri-ciri yang membezakannya dengan umat yang lain. Kunci kepada kebangkitan Islam ialah
mempelajari isu-isu dan cabaran sejarah dan ketamadunan dalam melawan pemikiran Barat. Menurutnya
lagi, tidak dinafikan bahawa dalam kebangkitan Islam itu terdapat aliran yang keras dan radikal dan beliau
yakin aliran ini amat terbatas dan kesannya sedikit. Perkara yang penting dalam kebangkitan Islam ialah
aliran pembaharuan (harakah al-Ihya wa al-Tajdid) iaitu yang bersumberkan kepada pemikran yang bernas
dan memiliki kekuatan sehingga umat dapat membina ketamadunan yang mampu menyegarkan pemikiran
dan menonjolkan nilai-nilai yang baik dalam berpolitik, ekonomi dan kemasyarakatan serta mampu untuk
menangkis serangan Barat dan kelemahan yang diwarisi dari kerajaan Mamalik dan
Uthmaniah.(Muhammad ‘Imarah, 1988.hal. 8-11)
Menurut Muhammad ‘Imarah lagi, bahawa aliran pertengahan yang dibawa oleh al-Afghani dan
Muhammad Abduh, Rashid Reda dan Hassan al-Banna merupakan aliran tajdid dan pembaharuan yang
paling layak diikuti. Oleh sebab itu, beliau menulis, mengkaji dan menyunting tulisan-tulisan mereka dan
memerangi segala bentuk fanatik agama dan pemikiran barat yang merosakkan.(Muhammad ‘Imarah,
1998.hal. 31)
Muhammad ‘Imarah menyandarkan dirinya kepada aliran wasatiyyah dan sentiasa menyeru kepada
wasatiyyah yang menyeluruh yang mengabungkan ciri-ciri kebenaran dan keadilan. Akal Islami ialah
mengabungkan akal dengan wahyu. Iman Islami ialah mengabungkan iman kepada yang ghaib dengan
iman kepada alam yang nyata. Wasatiyyah Islam merupakan satu keperluan kerana ia adalah ciri-ciri
keistimewaan umat Islam dan pemikiran Islam. Fiqh Islami juga adalah fiqh yang sederhana dan seimbang
iaitu mengabungkan syariat yang tetap dengan realiti yang berubah-ubah, mengabungkan fiqh hukum
dengan fiqh realiti. Dengan itu Allah menjadikan umat Islam sebagai umat yang pertengahan dan
seimabng.
Islam : al-Din wa al-Dawlah
Beliau juga menegaskan bahawa Islam adalah agama dan daulah. Namun begitu Islam mengingkari
daulah diniah (Kerajaan berasakan agama) Beliau menjelaskan bahawa dalam aliran secular, negara
adalah pemisah antara agama dengan pemerintahan. Sementara Islam, merupakan akidah, syariah,
agama dan daulah. Ia bukan risalah spiritual semata-mata. Daulah dalam Islam berlainan sekali dengan
kefahaman dalam agama Kristian. Nadhah umat Islam apabila ia melaksanakan syariat dalam Negara Sivil
Islam (al-Daulah al-Madaniyyat al-Islamiah). Tetapi apabila ia lari dari pengislaman undang-undang, ia
merupakan permulaan jalan kepada umat Islam ke arah jumud dan kemunduran. ( Muhammad
Imarah,1997.hal. 34) Penyimpangan ini berlaku pada zaman Mamalik dibawah pemerintahan Ginkizkhan
(562-624H-1168-1227M) yang tidak menggunakan undang-undang syariah dalam perundangan negara.
Menurut Muhammad ‘Imarah, sekular bukan jalan bagi umat Islam untuk maju tetapi kemajuan umat Islam
untuk maju ialah kesedaran dan fiqh serta perundangan yang sebenar dengan ajaran Islam.
Muhammad ‘Imarah menegaskan bahawa Islam adalah al-Din wa al-Dawlah dan kita mesti percaya

5. dengan yakin hakikat ini. Ini sekaligus menafikan persamaan kita dengan perkara yang dialami oleh
tamadun Barat dalam isu ini. Kita mengetahui terdapat segelintir dari umat Islam yang terpengaruh dengan
menyatakan bahawa Islam mempunyai persamaan dalam isu ini dengan menyatakan Islam adalah risalah
spiritual semata-mata dan tidak ada kena mengena dengan politik dan kekuasaan.
Antara orang yang mula mendakwa perkara tersebut ialah Syeikh ‘Ali Abd al-Raziq (1887-1966) dalam
buku al-Islam wa Usul al-Hukm. Buku ini diterbitkan pada Ramadan 1343/April 1025 yang diterbitkan oleh
seorang Syeikh al-Azhar dan hakim syar’ie yang mengharuskan pengguguran khalifah Islamiah yang telah
disepakati oleh ijmak mengenai kewajipannya. Beliau menyebutkan bahawa Nabi Muhammad adalah
Rasul bagi dakwah agama semata-mata. Ia tidak mendirikan pemerintahan atau kerajaan dengan
kefahaman politik atau kalimat yang membawa pengertian yang serupa dengannya. Ia hanya sebagai
seorang rasul seperti rasul-rasul yang lain. Mereka bukanlah seorang pemerintah atau pengasas kerajaan
dan tidak menyeru ke arah kerajaan.
Kemudian terdapat golongan yang mengikuti dakwaan ini yang terdiri dari golongan yang terpengaruh
dengan pemikiran Barat (al-Fikriyyah al-Taghrib). Mereka membawa hujah bahawa al-Quran tidak
menceritakan nabi Muhammad sebagai seorang tokoh negarawan. Pandangan ini pernah dinyatakan oleh
Muhammad Ahmad Khalfullah yang menyebutkan bahawa al-Quran tidak pernah menceritakannya
sebagai ketua kerajaan. Ia hanyalah sebagai seorang nabi dan rasul.(Muhammad ‘Imarah, 1997, hal.40)
Apabila kita ingin membongkar dakwaan mereka ini, kita harus mengetahui bahawa para ulamak sunni
telah bersepakat bahawa daulah itu bukanlah satu rukun atau perkara asas dalam rukun agama –rukun
Islam hanya lima perkara. Sememangnya al-Quran tidak menceritakan tentang peraturan pemerintahan
secara detail seperti suruhan terhadap solat dan perkara-perkara iktikad yang lain. Al-Quran hanya
menceritakan tentang manhaj, maqasid, tujuan dan falsafahnya dalam perkara tersebut kerana ia
merupakan perkara yang berkembang dan berubah. Dari sinilah manusia boleh mengurus negara dan
masyarakat mereka. Kedudukan daulah bukan sebagai rukun dalam rukun-rukun agama bukanlah
bermakna menafikan hubungan kedua-duanya seperti yang difahami oleh golongan sekular, malah
hubungan kedua-duanya ini yang menjadikan Islam sebagai agama yang teristimewa dan berbeza dengan
yang lain.(Muhammad ‘Imarah, 1997, hal. 41)
Aliran-Aliran Pemikiran
Mengenai aliran pemikiran, Muhammad 'Imarah menyebutkan bahawa aliran yang menghidupkan
pembaharuan Islam, mereka ini berada dalam madrasah Asolah al-Fikriyyah Fi Shari‘atina wa Tasri‘atina.
(aliran pemikiran asli dalam syariah dan perundangan).Antara mereka yang berada dalam aliran ini ialah
Muhammad al-Ghazali, Yusuf al-Qaradawi, Muhammad ‘Abduh, Rashid Rida, Mahmud Shaltut, Abdullah
Darraz, Muhammad al-Khudari dan Abu Zahrah. Muhammad ‘Imarah membahagikan kepada empat aliran
terpenting iaitu :

6. 1. Madrasah al-Ra’yu – Fuqaha yang lebih mirip melihat kepada sausana dan keadaan dalam menafsirkan
sesuatu nas. Mereka menafsir berdasarkan keadaan sekeliling. Aliran ini bukan aliran yang menafikan nas
tetapi ia hanya manhaj berinteraksi semasa berijtihad bagi menghasilkan hukum.
2. Madrasah al-Ashar – Mereka tidak mengingkari aliran al-Ra’yu secara mutlak tetapi lebih kepada zahir
nas dan pendekatan harfiah.
3. Madrasah Muwazanah wa Tarjih bayn Madrasah al-Ra’yu wa al-Ashar (aliran pertimbangan dan tarjih
antara aliran akal dan nas) Antara polopur aliran ini ialah Ibn Taimiyyah dan Ibn Qayyim.
4. Madrasah Asalah al-Fikriyyah fi Syari‘atina wa Tasri‘atina ( aliran pemikiran asli dalam syariah dan
perundangan). Mereka ini termasuk dalam golongan yang mahu menghidupkan pembaharuan pemikiran
Islam. Mereka bergantung kepada aliran Ashar dan akal, mengikut manhaj mawazanat (pertimbangan) dan
tarjih tetapi berbeza dari madrasah Ibn Taimiyyah tadi. Mereka membuat tarjih lebih kepada akal beserta
dalil, meniktibarkan dalil-dalil akal merupakan asal bagi nas, lebih mengutamakan al-Qur’an dari al-
Sunnah, bergantung kepada nas-nas kitab lebih dari hadith ahad, mengingkari nasakh yang membatalkan
ayat-ayat terdahulu, mengambil fikrah-fikrah mazhab yang bersesuaian, mengingkari taqlid dan sentiasa
menghormati ilmu ulama muktabar dan tidak bersandarkan kepada mana-mana aliran lama dan baru.
Di samping itu terdapat satu lagi aliran yang lebih kepada aliran pemilihan individu (aliran talfiq di antara
berbagai pandangan). Mereka ini muncul pada abad 13 dan 14 hijrah yang mahu keluar dari jumud
pemikiran dan yang sentiasa terikat dengan matan-matan feqah semata-mata. Mereka ini seperti al-
San‘ani, al-Shawkani, Sayyid Sabiq, Siddiq Khan dan al-Bani. (Muhammad ‘Imarah, 1992, hal. 30-40)
Muhammad ‘Imarah juga melihat pemikiran Islam masa kini ada tajdid (pembaharuan) dan ada juga taghrib
(pembaratan), ada tanwir (penjernihan) dan ada juga tazwir (pemalsuan). Kata-kata yang mengindikasikan
adanya krisis pemikiran di kalangan umat Islam. Krisis pemikiran ini semakin parah dalam pertengahan
abad ke 18M apabila seluruh dunia Islam telah menjadi sasaran terbuka bagi pemikiran Barat dengan
tingkat yang berbeza-beza. Generasi Islam berhadapan dengan serangan pemikiran barat dan pemikiran
Islam satu persatu lenyap dan mengalami kebekuan. Beliau juga membahagikan pemikiran Islam masa
kini kepada tiga bahagian utama :
Pertama : Orientasi konservatif yang membeku dalam budaya taklid. Aliran ini hanya memandang kepada
belakang sahaja dan berpegang kepada nas semata-mata, terpisah dari konteks persekitaran dan terputus
dari maqasid al-shari’ah. Termasuk dalam kategori ini tarikat-tarikat sufi dan institusi pengajian tradisional.
Kedua : Orientasi modenis-sekularis yang ingin melakukan perubahan dengan barat sebagai model.
Mereka bergantung kepada metodologi barat dan sekular dalam membangunkan ketamadunan. Mereka
hanya melihat kepada kebendaan dan realiti dunia yang nampak sahaja tanpa melihat kepada yang ghaib.

7. Mereka juga menjadikan akal (al-‘Aql) dan pengalaman (al-Tajribah) sebagai sumber ilmu semata-mata
tanpa wahyu (al-Naql) dan emosi (al-Wajdan). Mereka hanya memandang kepada barat semata-mata dan
membeku pada falsafah dan pengetahuan mereka sahaja.
Ketiga : Orientasi Islahi-tajdidi yang berusaha untuk memecah kebekuan taklid. Orientasi ini tercetus dari
dorongan dalaman iaitu semangat tajdid dan cabaran luaran iaitu modenisme barat. Mereka ini adalah
seperti Jamal al-Din al-Afghani (m. 1897M), Muhammad ‘Abduh dan Rashid Rida dan Hassan al-Banna.
Orientasi ini memberi impak kepada politik, dakwah dan pendidikan. (Muhammad ‘Imarah, 2003, hal. 5-6)
Istilah fundamentalis
Beliau juga menghuraikan istilah fundamentalis yang sering disalahertikan oleh barat. Menurutnya, umat
Islam terlalu terjebak dengan termonologi yang merugikan dan menjadi kewajipan kita untuk
membebaskan terminologi-terminologi dengan makna yang sebenar dan menyelamatkan pemikiran Islam
dari bahaya yang ditimbulkan. Menurut Muhammad Imarah, terminologi fundamentalisme yang beredar di
kalangan sarjana, kebudayaan dan tokoh politik sekarang adalah terminology yang tumbuh di Barat dan
memuatkan kandungan pengertian Barat. Sedangkan terjemahan ke dalam bahasa Arab dengan al-
Usuliyyat yang bererti mempunyai akar Islam dan mengandungi makna islami yang terkandung dalam
makna. Percampuran makna dan istilah-istilah ini menyebabkan ia mempunyai pengertian, latar belakang
dan isyarat yang berbagai-bagai. Hujah Imarah lagi, kalimat al-yasar dalam dunia Barat adalah untuk para
pekerja, golongan miskin dan orang-orang memerlukan bantuan. Sedangkan dalam pengertian Islam
terminologi Islam ini memberi pengertian sebaliknya iaitu golongan kaya, yang mendapat kemudahan
material dan makmur. Fundamentalis pada pandangan Barat pada dasarnya sebuah gerakan Protestan
yang tumbuh di Amerika dan muncul pada abad 19 masehi dari kalangan gerakan yang lebih luas iaitu
golongan Mesianik yang menyakini kembalinya al-Masih secara jasad ke dunia sekali lagi. Mereka juga
mempunyai lembaga-lembaga yang berperanan memelihara kitab suci Injil.
Muhammad ‘Imarah menyebutkan bahawa perlukah kita memahami fundamentalisme Islam dengan
pengertian Barat iaitu sikap aliran fundamentalis Kristian terhadap agama mereka. Menurutnya lagi, trend
pemikiran fundamentalis yang difahami oleh Barat tidak tidak ada dalam bidang pemikiran Islam kerana
perbezaan dan keragaman antara aliran-aliran Islam ini telah mengambil jalan tengah terhadap ta'wil dan
tidak ada satu mazhabpun yang menolak teks-teks secara ta'wil. Menurutnya, fundamentalisme dalam
Islam adalah golongan para ulamak usul fiqh yang mewakili salah satu bidang kontribusi umat Islam dalam
kajian-kajian ilmu-ilmu akal. Iaitu bahawa mereka adalah para pakar dalam bidang pengambilan
kesimpulan hukum (istinbat), menggunakan dalil melalui isyarat teks agama, ijtihad dan pembaharuan
(tajdid). (Muhammad ‘Imarah,1998b, hal. 68-69)
Al-Tanwir al-Islam (Pencerahan Islam)

8. Dalam bukunya al-Islam bayn al-Tanwir wa al-Tazwir, Muhammad Imarah menjelaskan maksud al-Tanwir.
Menurutnya pembaharuan Islam (al-Tajdid al-Islami) boleh juga di panggil dengan nama al-Tanwir al-Islami
(penjernihan/pencerahan Islam) jika kamu bersetuju untuk memanggilnya iaitu yang menyinari ahlinya
dengan cahaya Islam, cahaya al-Quran, cahaya Rasul dan cahaya hikmah dan berpendapat bahawa akal
merupakan jalan untuk mendapat ilmu pengetahuan di samping ilmu wahyu dan pengalaman serta emosi.
Ia menggabungkan empat unsur iaitu wahyu (al-Naql), akal (al-‘Aql), (al-taribah) (pengalaman) dan al-
Wajdan (emosi). Ia berbeza dengan penjernihan barat yang hanya mengiktirafkan dua unsur sahaja iaitu
akal dan pengalaman. Sementara falsafah penjernihan barat seperti yang dikenali oleh orang Eropah pada
kurun ke 18 hanya mencerminkan pembahruan ketamadunan yang bukan berpijak atas dasar agama
sehinggakan akal, ilmu dan falsafah mengantikan tempat Allah dan agama terutama dalam urusan
kemasyarakatan dan pembangunan manusia. Keistimewaan Tanwir al-Islami ialah keseimbangan antara
pancaran cahaya syariat dengan cahaya akal iaitu wasatiyyah yang menyeluruh yang menolak golongan
yang terlalu ketat berpegang kepada nas semata-mata dan mengingkari peranan akal dan membeku
dalam tradisi, taklid dan jumud dengan golongan yang teralalu longgar yang hanya bergantung kepada
akal dengan sangkaan bahawa akal itu bertentangan dengan nas. Perkara ini pernah disentuh oleh Imam
al-Ghazali bahawa tidak ada pertentangan antara syarak dengan akal.bagi golongan jumud, taklid dan
zahir nas bahawa tidak ada bagi mereka melainkan kelemahan akal dan kurang penelitian. Sementara
golongan yang mengecam akal dan berpegang kepada syarak semata-mata dan tidak ada pada mereka
melainkan dhamir yang buruk Kedua-dua mereka cenderung kepada ketat dan longgar dan kedua-duanya
adalah jauh dari manhaj Islam yang sebenar.
Tanwir al-Islami adalah mempercayai kedudukan akal dan wahyu dan mengabungkan kedua-dua dalam
pembinaan tamadun dan inilah yang membezakannya dengan tamadun –tamadun yang lain. Inilah yang
membezakan golongan yang menjadikan falsafah sebagai agama dan agama sebagai falsafah. Di
samping menggunakan istilah al-tanwir, Muhammad Imarah juga menggunakan istilah al-Ihya’ al-Islami.
Menurutnya maksud al-Ihya’ merupakan istilah Quran yang memberi satu pengertian yang mendalam
dengan maksud satu pemberian yang menyeluruh dari agama Islam untuk menyediakan umat Islam bagi
menikmati kehidupan yang hakiki dalam semua bidang sama ada di dunia mahupun di akhirat. Muhammad
Tahir bin Asyhur menjelaskan maksud al-Ihya’ iaitu pemberian kepada manusia apa yang mendatangkan
kepada kesempurnaan lalu ia memanfaatkan perkara tersebut dengan sebaik-baiknya yang terdiri daripada
akal yang sihat dan iktikad yang sebenar, berakhlak mulia, pembaikan individu dan masyarakat,
kebebasan hidup dan istiqamah. Allah menyifatkan orang islam dan ihya’ al-Islami dengan firman Allah
yang bermaksud : “ membuang dari mereka beban-beban dan belenggu-belenggu yang ada pada mereka ‘
(al-Araf , ayat 157). Ihya’ al-Islami merupakan pembebasan dari perhambaaan dan keberhalaan. Inilah
pembebasan dan Ihya’ yang disarankan oleh Islam dalam segala bidang kehidupan. Oleh itu, ulamak
menyebutkan bahawa pembebasan dengan membebaskan diri dan menghidupkannya merupakan ihya’
yang sebenar manakala pehambaan merupakan satu kematian dan mati. Dari sini juga, pembebasan
negara dan anah air dari belenggu penjajahan dan pemikiran asing merupakan satu ihya’ al-Islami.
Menurut Muhammad Imarah lagi, istilah-istilah seperti sahwatul Islamiah (kebangkitan Islam), Tajdid al-
Islami (pembaharuan Islam), Tanwir al-Islami (Pencerahan Islam). Al-Wa’iyy al-Islami (Kesedaran Islam),

9. al-Ihya’ al-Islami ( Penghidupan Islam) merupakan istilah yang diguna pakai untuk mengambarkan kepada
pembaharuan dan kebangkitan dakwah Islamiah di seluruh dunia. Kesemua istilah tersebut memerlukan
umat Islam untuk melakukan pembaharuan untuk mereka memimpin dunia pada masa yang akan datang.
Mengenai penjajahan Amerika di Iraq, Muhammad ‘Imarah mengulas bahawa peperangan di Iraq adalah
untuk kepentingan Amerika dan menamatkan krisis Palestin dengan Israel. Perkara ini pernah dinyatakan
oleh Bekas Menteri Luar Amerika Syarikat sendiri. Di samping itu, ia juga bertujuan mengukuhkan
penguasaan amerika ke atas dunia selepas kejatuhan soviet Union dengan menghantar 10 ribu tentera ke
Afghanistan bagi mengawal kawasan minyak di laut Qazwin dan di pinggiran pantai afrika sebelah Sudan.
Beliau menyebutkan bahawa tiga sebab penolakan tata dunia Amerika’ iaitu : Pertama ; tata dunia Amerika
menyamai tata dunia Zionis. Kedua ; mengamal sistem kapitalis liberal dan “gila kuasa” .Ketiga ;
Mengunakan kekuatan ketenteraan terutama kepada dunia Islam. Muhammad ‘Imarah juga melihat
pembaharuan seruan agama (khitab al-Tajdid al-Islami) yang diwarwarkan oleh Amerika hanyalah untuk
kepentingan Amerika dan sekutunya. Ia bertujuan untuk memisahkan da memutuskan umat Islam dengan
turath Islam dan manhajnya yang sempurna. Islam moden yang dilaungkan oleh Amerika hanya berbentuk
syiar dan berlembut dengan politik Amerika dan hilang makna perjuangan dan jihad yang sebenar untuk
membebaskan umat Islam. Namun beliau tidak menafikan perlunya pembaharuan agama dengan hasrat
untuk melihat kembali isu-isu umat Islam tetapi bukan untuk kepentingan Amerika dan sekutunya.
Share This: