The Epistle of Ignatius to the Philadelphians is an epistle attributed to Ignatius of Antioch, a second-century bishop of Antioch, and addressed to the church in Philadelphia of Asia Minor. It was written during Ignatius' transport from Antioch to his execution in Rome.

1. Epístola de Ignacio aos
filadelfios
CAPÍTULO 1
1 Ignacio, que tamén se chama Teóforo, á igrexa de Deus Pai e ao
noso Señor Xesucristo, que está en Filadelfia, en Asia; que obtivo
misericordia, estando fixado na concordia de Deus, alegrando-se
sempre na paixón do noso Señor, e cumprido en toda misericordia
mediante a súa resurrección. alegría; sobre todo se están unidos co
bispo, e os presbíteros que están con el, e os diáconos designados
segundo a mente de Xesucristo; quen estableceu segundo a súa
propia vontade en toda firmeza polo seu Espírito Santo:
2 O bispo que sei obtivo ese gran ministerio entre vós, non por si
mesmo, nin por homes, nin por vana gloria; senón polo amor de Deus
Pai e do noso Señor Xesucristo.
3 Cuxa moderación admiro; que polo seu silencio é quen de facer
máis que outros con toda a súa vana fala. Porque está axustado aos
mandamentos, como a arpa ás súas cordas.
4 Por iso a miña alma estima a súa mente cara a Deus moi feliz,
sabendo que é fecundo en toda virtude e perfecta; cheo de constancia,
libre de paixón e segundo toda a moderación do Deus vivo.
5 Polo tanto, como corresponde aos fillos tanto da luz como da
verdade; fuxe das divisións e das falsas doutrinas; pero onde está o
voso pastor, alí seguides como ovellas.
6 Porque hai moitos lobos que parecen dignos de crer cun falso
pracer levan cativos aos que corren no curso de Deus; pero na
concordia non atoparán lugar.
7 Absterte, pois, das malas herbas que Xesús non viste; porque tal
non é a plantación do Pai. Non é que atopei ningunha división entre
vós, senón toda clase de pureza.
8 Porque todos os que son de Deus e de Xesucristo, tamén están co
seu bispo. E todos os que con arrepentimento volverán á unidade da
igrexa, tamén estes serán os servos de Deus, para que vivan segundo
Xesús.
9 Non vos deixedes enganar, irmáns; se alguén segue ao que fai un
cisma na igrexa, non herdará o reino de Deus. Se alguén anda tras
calquera outra opinión, non está de acordo coa paixón de Cristo.
10 Polo tanto, que sexa o voso esforzo participar todos da mesma
santa eucaristía.
11 Porque só hai unha carne do noso Señor Xesucristo; e unha copa
na unidade do seu sangue; un altar;
12 Como tamén hai un só bispo, xunto co seu presbiterio e os
diáconos meus compañeiros de servizo, para que todo o que fagades,
o fagades segundo a vontade de Deus.
CAPÍTULO 2
1 Meus irmáns, o amor que teño por vós faime máis grande; e tendo
unha gran alegría en ti, procuro protexerte contra o perigo; ou mellor
non eu, senón Xesucristo; en quen estando atado eu máis medo, xa
que aínda só está no camiño do sufrimento.
2 Pero a túa oración a Deus perfeccionaráme, para que poida alcanzar
esa parte que pola misericordia de Deus me corresponde: fuxir ao
Evanxeo como á carne de Cristo; e aos Apóstolos como ao
presbiterio da igrexa.
3 Amemos tamén aos profetas, por canto eles tamén nos levaron ao
Evanxeo, a esperar en Cristo e esperar nel.
4 En quen tamén crendo foron salvos na unidade de Xesucristo;
sendo homes santos, dignos de ser amados e marabillados;
5 Que recibiron o testemuño de Xesucristo e están contados no
Evanxeo da nosa esperanza común.
6 Pero se alguén vos predica a lei xudía, non o fagades caso; pois é
mellor recibir a doutrina de Cristo dun que foi circuncidado que o
xudaísmo dun que non.
7 Pero se uns ou outros non falan de Cristo Xesús, parécenme que
son monumentos e sepulcros dos mortos, sobre os cales só están
escritos os nomes dos homes.
8 Fuxe, pois, das artes malvadas e das trampas do príncipe deste
mundo; non vaia ser que en ningún momento, sendo oprimidos pola
súa astucia, vos enfriemos na vosa caridade. Pero xúntanse todos no
mesmo lugar cun corazón indiviso.
9 E bendigo ao meu Deus porque teño boa conciencia cara a vós, e
que ninguén de vós ten de que presumir, nin abertamente nin en
privado, de que lle fun pesado en moito ou en pouco.
10 E quero a todos os que conversei, que non se converta nun
testemuño contra eles.
11 Porque aínda que algúns me enganaron segundo a carne, o espírito,
sendo de Deus, non é enganado; porque sabe de onde vén e a onde
vai, e reprende os segredos do corazón.
12 Chorei mentres estaba entre vós; Falei en voz alta: atendendo ao
bispo, e ao presbiterio e aos diáconos.
13Algúns pensaban que eu dixen isto como previndo a división que
viría entre vós.
14 Pero el é o meu testemuño polo que estou preso de que non sabía
nada de ninguén. Pero o espírito falou, dicindo así: Non fagades nada
sen o bispo.
15 Manteña os vosos corpos como templos de Deus: ama a unidade;
Divisións de fuxidas; Sede seguidores de Cristo, como foi do seu Pai.
16Por iso fixen o que me correspondía, como un home composto
para a unidade. Porque onde hai división e ira, Deus non habita.
17 Pero o Señor perdoa a todos os que se arrepinten, se volven á
unidade de Deus e ao concilio do bispo.
18 Pois confío na graza de Xesucristo en que os librará de todo
vínculo.
19 Con todo, exhortovos a que non fagades nada por contención,
senón segundo a instrución de Cristo.
20 Porque oín falar dalgúns que din: a non ser que o atope escrito nos
orixinais, non crerei que estea escrito no Evanxeo. E cando dixen:
Está escrito; responderon o que tiñan ante eles nas súas copias
corrompidas.
21 Pero para min Xesucristo é en lugar de todos os monumentos
incorruptos do mundo; xunto con eses monumentos inmaculados, a
súa cruz, a morte e a resurrección, e a fe que está por el; polo que
desexo, mediante as túas oracións, ser xustificado.
22 Os sacerdotes son bos; pero moito mellor é o Sumo Sacerdote a
quen se lle encomendou o Santo dos Santos; e a quen só se lle
confiaron os segredos de Deus.
23 El é a porta do Pai; polo que entran Abraham, Isaac, Xacob e
todos os profetas; así como os Apóstolos, e a igrexa.
24 E todas estas cousas tenden á unidade que é de Deus. Porén o
Evanxeo ten algunhas. o que nela moi por riba de todas as demais
dispensas; é dicir, a aparición do noso Salvador, o Señor Xesucristo,
a súa paixón e resurrección.
25 Pois a el se referían os amados profetas; pero o evanxeo é a
perfección da incorrupción. Polo tanto, todos xuntos son bos, se cres
con caridade.
CAPÍTULO 3
1 En canto á igrexa de Antioquía que está en Siria, xa que se me di
que, polas vosas oracións e as entrañas que tedes para ela en
Xesucristo, está en paz; converterase en ti, como igrexa de Deus,
ordenar a algún diácono que vaia alí como embaixador de Deus; para
que se alegre con eles cando se reúnan e glorifique o nome de Deus.
2 Bendito sexa aquel home en Xesucristo, que será considerado
digno de tal ministerio; e vós mesmos seredes glorificados.
3 Agora ben, se queres, non é imposible que o fagas pola graza de
Deus; como tamén os mandaron as outras igrexas veciñas, algúns
bispos, algúns curas e diáconos.
4 En canto a Filón, o diácono de Cilicia, home moi digno, aínda me
ministra na palabra de Deus: xunto con Reo de Agatópole, unha
persoa singularmente boa, que me seguiu ata desde Siria, sen
respecto da súa vida: tamén te dean testemuño.
5 E eu mesmo dou grazas a Deus por ti que os recibas como o Señor
te recibirá. Pero para aqueles que os deshonraron, que sexan
perdoados pola graza de Xesucristo.
6 Saúdavos a caridade dos irmáns que están en Troas: de onde tamén
escribo agora por Burro, que foi enviado comigo polos de Éfeso e
Esmirna, por amor de respecto.
7 Que o noso Señor Xesús Cristo os honre; en quen esperan, tanto na
carne como na alma e no espírito; na fe, no amor, na unidade. Adeus
en Cristo Xesús a nosa esperanza común.