Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC). Está pendente de aprobación.
Un pequeno espazo na cunca media do río Calvos e o rego da Telleira, no concello de Calvos de Randín. Unha zona de brañas e pasteiros rodeada de pequenas elevacións.
Ocupa o tramo final do val do río Limia en terras de Ourense e o conxunto de serras que o rodean polo NO (estribacións das serras do Leboreiro e o Monte do Quinxo) e polo S-SE (serras de Santa Eufemia, do Xurés e do Pisco). É un espazo cun grande valor paisaxístico ecolóxico e cultural no que se atopan especies pouco comúns ou únicas.
-LIC (decembro 2004) e -ZEC (Zona de Especial Protección dos Valores Naturais) Baixa Limia-Serra do Xurés.
Exténdese polas serras limítrofes entre Galiza e Portugal, desde o río Barxas ata o linde do concello de Calvos de Randín con Baltar. Serras do Laboreiro, Queguas, Quinxo, Santa Eufemia, Xurés, Pisco e A Pena. Inclúe un pequeno tramo do río Limia (no encoro de Lindoso) e as cabeceiras dos afluentes que baixan desas serras, así como o río Barxas, as cabeceiras do Deva (da cunca do Miño).
Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC). Está pendente de aprobación. Inclúe a Serra das Penas libres e as súas estribacións entre o rego da Seara Nova e a fronteira portuguesa, en terreos dos concellos de Riós e Vilardevós.
Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC). Está pendente de aprobación.
O espazo protexido abrangue a case totalidade do curso do río Arnoia desde Calvelo (Baños de Molgas) ata a desembocadura no Miño, un curtos tramos nos afluentes Tioira, Meván e Gato, as Brañas de Calvelo, os montes de Requeixo e Casnaloba, o val entre Allariz e Freixo, os cavorcos de Escudeiro e o val do río e afluentes na Arnoia.
Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC). Está pendente de aprobación. O espazo protexido inclúe o curso do río Belelle desde Cabalar ata a desembocadura, máis dúas áreas que comprenden o curso do seu afluente Rego do Castelo e o monte do Castelo; e o monte do Couce entre o río Belelle e o rego das Carvelas. CONCELLOS: Neda, Fene, Cabanas e A Capela.
Este documento discute varios temas relacionados con el comercio electrónico y la seguridad en Internet, incluyendo las ventajas y desventajas del Internet, estafas comunes como loterías falsas, cómo protegerse de hackers y mantener la seguridad en las redes sociales.
O documento discute o lugar de Getsêmani onde Jesus orou antes de ser preso. Getsêmani significa "lugar de amassar azeitonas" e Jesus foi "amassado" ali para que o óleo da salvação fosse extraído dele para sarar a humanidade. O documento também discute como Jesus orou com agonia no Getsêmani, suando sangue, e como tanto o óleo quanto a humildade saíram dele naquele momento.
El documento describe los nueve planetas del Sistema Solar, incluyendo sus características principales como su tamaño, distancia al Sol, composición y descubrimiento. Explica que los planetas giran sobre su eje y orbitan alrededor del Sol, y que la mayoría son esféricos y están compuestos principalmente de rocas y gases.
El Diseño Curricular Nacional tiene como objetivos asegurar la calidad educativa y la equidad, tomando en cuenta la diversidad del país. Establece los aprendizajes que deben desarrollar los estudiantes en cada nivel educativo. Incluye áreas curriculares como comunicación, matemáticas, ciencias sociales, entre otras. Presenta los fundamentos y principios pedagógicos del diseño, así como recomendaciones para los procesos de enseñanza y aprendizaje.
O concello de Vimianzo está situado, na súa maior parte, no núcleo do Val de Soneira -o val do río Grande-. Conta con dous pequenos tramos de litoral, na costa ao mar aberto e no interior da Ría de Camariñas. Está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
A ría de Corme e Laxe está situada na Costa da Morte. Ábrese entre as puntas do Roncudo (ao norte) e Laxe (ao sur), na saída ao mar do río Anllóns. Nesta ría pódense distinguir dúas áreas diferenciadas: o interior, formado polo esteiro do Anllóns, protexido da forza do mar por unha barra de area de 2 km; e o resto do espazo, máis aberto, rochoso e recortado con algunhas zonas abrigadas nas que hai praias. As vilas máis importantes son Corme, Ponteceso e Laxe. Está protexida no LIC/ZEC “Río Anllóns” e “Costa da Morte” e na ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Ponteceso está situado na marxe dereita da ría de Corme e Laxe e na costa de mar aberto, entre as puntas do Roncudo e Queimada. Os principais núcleos de poboación son Ponteceso e Corme. Acolle áreas de grande valor paisaxístico e biolóxico asociados ás costas e ao río. Está protexida nos LICs/ZECs “Costa da Morte” e “Río Anllóns” e na ZEPA “Espazo Mariño da Costa da Morte”.
O concello de Laxe está situado no corazón da Costa da Morte, entre a ría de Corme e Laxe e o litoral de mar aberto. Ten unha costa moi diversa na que se alternan grandes areais e marismas, ría, enseadas, cabos, illotes, furnas... con tramos expostos e protexidos, zonas baixas e elevados cantís. É dun grande interese paisaxístico, xeolóxico e biolóxico. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte” e na Paisaxe Protexida “Penedos de Traba e Pasarela”.
O concello de Camariñas está situado no centro da Costa da Morte. Ten unha parte de costa moi exposta polo norte e o oeste e outra parte protexida, dentro da ría, polo sur. Acolle importantes áreas de interese paisaxístico, xeolóxico, ecolóxico e cultural. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”,no Sitio Natural de Interese Nacional “Cabo Vilán” e no Lugar de Interese Xeolóxico “Praia do Trece”.
CABANA DE BERGANTIÑOS está situado no fondo e na banda sur da ría de Corme e Laxe, onde ten un amplo tramo de litoral, en parte protexido nos LICs/ZECs “Río Anllóns” e “Costa da Morte”.
O concello de Malpica de Bergantiños forma parte do tramo de litoral coñecido como Costa da Morte, unha sucesión de cantís abruptos entre os que se atopan algunhas praias e que inclúe as illas Sisargas.
Acolle importantes valores naturais e culturais. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Carballo forma da parte da Costa da Morte, unha costa exposta aberta ao océano e moi diversa, na que se alternan grandes areais e marismas, enseadas cabos, illas... con zonas baixas e elevados cantís. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Arteixo atópase na fachada atlántica, no comezo do tramo de costa coñecido como “A Costa da Morte”. Nos seus 19 km de costa atópanse cantís de distintas alturas, esteiros, coídos e extensos areais. É unha costa dun grande valor ecolóxico, paisaxístico e xeolóxico, cunha importante actividade industrial e turística. Unha parte está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de A Laracha ten unha única parroquia que da ao mar, Caión. Está situada na Costa da Morte e ten un litoral que alterna cantís e areais de grande valor paisaxístico e biolóxico.
A costa comprendida entre a Punta de Mera e Torella é un espazo de mar aberto que separa as rías da Coruña e Betanzos-Ares. Un espazo de enormes valores paisaxísticos e ecolóxicos.
É unha ría curta e ampla, que se abre entre as puntas do Seixo Branco e Herminia, cunha separación de 4 km, e unha lonxitude total de 14 km, dos que case a metade corresponden á chamada ría do Burgo formada polo esteiro do Mero, que está separada da parte máis ancha pola frecha de Santa Cristina.
O concello de Oleiros ten unha liña litoral de case 40 km. Unha parte na ría do Burgo, outra na ría da Coruña, unha terceira mirando ao mar aberto e outra na boca da ría de Betanzos. Parte está protexida no LIC/ZEC e Monumento Natural “Costa de Dexo e Seixo Branco”
O concello da Coruña ten unha costa moi recortada e variada, parte na ría, onde se atopa o porto da cidade, e parte en mar aberto onde se suceden cantís e fermosas praias como as de Orzán e Riazor.
2. Abies coreana
Son unhas 55 especies de árbores que medran principalmente en bosques de
Asia central e oriental, no centro e sur de Europa e en Norteamérica. Poden
medir de 10 a 80 m de altura.
As especies diferéncianse polo tamaño e a disposición das follas, pola forma e o
tamaño dos conos e pola lonxitude das brácteas que teñen entre as escamas das
piñas.
CLASE
pinopsida
ORDE
pinales
FAMILIA
pináceas
3. As follas dos abetos están unidas ás ponlas
por un pé que semella unha pequena
ventosa e os conos, cilíndricos, de entre 5
e 25 cm de longo, sitúanse, erguidos,
enriba das ponlas máis altas; cando
maduran desfanse para deixar libres os
piñóns mentras o eixo segue na árbore
durante un tempo.
5. Árbore perennifolia orixinaria das rexións montañosas de Europa que
pode acadar ata 60 m de altura.
Vive nas abas sombrizas das montañas (preferentemente entre os 700
e os 1.800 m) de clima húmido con solos frescos e fondos.
6. TALO:
Toro dereito coa tona cinsenta
crara, lisa e con vexigas
resinosas (gretada e máis
escura nos exemplares vellos).
Copa cónica coas ponlas case
horizontais.
7. FOLLAS
Simples, lineais coa punta roma, planas de 1,5 a 3 cm de lonxitude, de
cor verde escura con dúas liñas abrancazadas na parte inferior,
dispostas en dúas fileiras grosas.
8. FLORES
Especie dioica.
Conos masculinos pequenos,
globosos de cor amarela.
Conos femininos máis
grandes e voltos cara arriba.
Saen na primavera en ponlas
do ano anterior.
9. CONOS
Estróbilos (piñas)
erectos de entre 10 e
20 cm de lonxitude, de
forma cilíndrica
alongada con escamas
tectrices e de cor
castaña mate ao
maduraren.
Roger Culos - Eigenes Werk.
Lizenziert unter CC BY-SA 3.0
über Wikimedia Commons -
10. USOS
Madeira para a construción, ebanistería, pasta de papel... A
madeira é branca, lixeira, pouco resinosa e doada de
traballar.
-Arbore ornamental en parque e xardíns.
-Árbore de Nadal na tradición nórdica.
-Das vexigas corticais obtense a trementina, guaiacol,
creosota e terpina empregadas para varnices.
-Desinfectante doméstico.
Usos medicinais:
-As xemas e follas en infusión contra a tos, a asma e o
catarro. Por vía externa é cicatrizante.
-Aceite de trementina: para fregas no tratamento de
contusións e dores reumáticas.
11. Pazo Pena de Ouro (Noia).
-25 m de altura; 3,34 m de perímetro.
12. O Carballal (Arca, A Estrada)
-23,10 m de altura e 2,92 m de
perímetro.
INCLUÍDO NO CATÁLOGO DE
ÁRBORES SENLLEIRAS DA
XUNTA DE GALIZA.
15. Abeto de Nordmann
abeto do Cáucaso
(Abies nordmanniana)
Abeto de Nordmann
Nordmann fir
sapin de Nordmann
Abeto de Nordmann
16. Árbore perennifolia que pode acadar
os 60 m de altura, nativa do Cáucaso
e de Asia Menor.
Medra en climas frescos e con boa
humidade ambiental, sobre terreos
acedos e ben drenados. Atura
relativamente ben a polución.
Hibrida con facilidade co abeto
pinsapo e outras especies cultivadas,
polo que ás veces resulta difícil
distinguir algúns exemplares.
17. TALO:
Toro recto coa casca agrisada, lisa
nos espécimes novos e gretada
de forma lonxitudinal nos
adultos.
18. FOLLAS
Lineares, de 2 a 3 cm de longo, verdes e lustrosas pola face e con dúas liñas
claras polo envés, coas puntas dirixidas cara a parte superior das ponliñas ás
que ocultan.
19. FLORES:
As inflorescencias masculinas son
globosas, de cor parda-vermella; as
femininas cilíndricas, de cor verde,
erguidas, solitarias e só se atopan
nas ponlas máis altas.
20. CONOS:
Cilíndricos, de 10 a 20 cm de
lonxitude e de 4 a 5 cm de
largo, con exudacións
de resina e as escamas
tectrices saíntes e voltas cara
arriba.
22. Paseo da
Ferradura
(Santiago de
Compostela)
-2,73 m de
perímetro.
A Perona (Paseo da
Ferradura,
Santiago de
Compostela)
-18,50 m de altura;
1,20 m de
perímetro.
INCLUÍDO NO
CATÁLOGO DE
ÁRBORES
SENLLEIRAS DA
XUNTA DE GALIZA.
40. Árbore perennifolia nativa das
rexións montañosas de Grecia,
fundamentalmente no Peloponeso e
na illa de Cefalonia. Vive en áreas
con precipitacións por enriba do
1.000 milímetros en altitudes de 900
a 1.700 m.
Pode acadar os 40 m de altura.
A súa madeira foi moi empregada no
pasado para a construción. Na
actualidade é escaso e plántase
como especie ornamental.
41. As follas son aciculares, aplanadas de 1,5 a 3 cm de lonxitude e 2 mm de ancho,
brillantes, de color verde escura por enriba e con dúas bandas azul-brancas por
debaixo.
Os conos son de 10-20 cm de largo e 4 cm de ancho e coas brácteas tectrices erectas.