2. In de vorige update…
• Beviel Olivia in het gezelschap van dokter Maxwell de Wijzer van een
aliëntweeling: Selene en Linus. Maxwell stelde haar voor dat ze bij
hem zou intrekken, en zij stemde toe.
• Ging Iris met pensioen.
• Hielden Stefan en Valentina hun huwelijksfeest.
• Vertelde Jasmin dat haar moeder Marit in verwachting is van hun
zesde kindje.
• Werd Katrien gek van schoolgenoot Damian, die haar constant
achterna zat.
• Ontdekte Merle haar patiëntje Annabel bij haar in de tuin. Ze bood het
meisje aan bij hen te blijven logeren. Ook groeide Annabel bij hen op
tot tiener.
Iedereen weer mee?? Dan lees je maar verder
3. Marit,
Staf,
Nienke,
Simon,
Roos,
Jasmin,
Carlijn &
Tijmen
“Aww, wat een cutie!”
Vertederd wiegt Katrien de kleine Tijmen in haar
armen.
“Ja hé…”, zucht Jasmin, “Het enige probleem… is het
je al opgevallen dat zijn wiegje bij mij op de kamer
staat?”
4. Ze zucht opnieuw en laat zich op haar bureaustoel
zakken: “De babykamer was nog niet helemaal klaar
toen Tijmen zich aandiende, en dus moest iemand zich
opofferen. En voor Staf leek het de normaalste zaak
van de wereld dat ik dat maar deed…”
5. “En… je moeder?”, vraagt Katrien.
“Zij ziet er geen graten in. Volgens haar is het toeval
dat Tijmen bij mij op de kamer ligt, het had net zo goed
bij één van de andere kinderen kunnen zijn.”
6. “Weet je, ik ben gek op mijn kleine broertje, ik zou
hem voor geen geld van de wereld kunnen missen.
Maar je overdag op school kunnen concentreren, is
niet meteen makkelijk als hij je vijf keer per nacht
wakker heeft gebruld!”
7. “Hé, wat zou je ervan denken om samen naar de
universiteit te gaan?”, stelt Katrien dan voor, “Jij ben
van Staf af, en.. tja, en ik van Damian…”
8. “Dat… klinkt helemaal niet slecht,” glimlacht Jasmin,
“Ik zal mijn broers en zusjes vreselijk gaan missen,
maar voor nu is het misschien de beste oplossing. Ik
wil zo snel mogelijk vertrekken!”
11. De rest van de middag blijft Jasmin op haar kamer. Ze
hoort de rest van het gezin vrolijk spelletjes spelen,
haar moeder roepen voor het eten,… maar komt niet
naar buiten.
12. Pas wanneer het begint te schemeren, staat ze op: “Nu
is het tijd.”
13. Ze loopt naar de kledingkast en haalt er een andere
outfit uit. Daarna grabbelt ze haar make-updoosje en
een schaar van haar bureau, en loopt naar de spiegel:
“Gedaan met mama‟s brave meisje te zijn!”
14. Tien minuten later kijkt ze tevreden in de spiegel: “Dat
ziet er al veel beter uit. Nu alleen nog even kijken waar
ik naartoe moet…”
15. Na een snelle check op de computer, stapt ze in de
taxi die haar naar de campus zal brengen: “Op naar
een nieuw leven!”
17. “Ik zal niet zeggen dat we dit niet verwachtten,”
glimlacht Lenka, “Je bent min of meer op de campus
opgegroeid, en nu je oud genoeg bent om zelf te gaan
studeren, verrast het ons niet dat je er graag opnieuw
heen wil.”
18. “Dat… wil dus zeggen dat ik mag?”, Katrien slaakt een
zucht van opluchting: “Gelukkig maar, ik had alles al
met Jasmin afgesproken voor vanavond!”
19. “Hé, je blijft toch nog wel voor mijn verjaardag?”
Katrien moet lachen om de manier waarop Laura de
vraag stelt. Stoere, jongensachtige Laura, die met
puppy-oogjes naar haar toekomt, dat komt ook niet
vaak voor…
20. Laura lijkt het zelf ook te merken, en trekt snel haar
gezicht weer in een normale plooi: “Ik bedoel: ik zou
het gewoon leuk vinden als je nog even mee feest kon
vieren.”
21. Lachend kijkt Katrien haar zusje aan: “Natuurlijk blijf
ik vanavond nog hier! Hé, ik wil de verjaardag van mijn
kleine zusje niet missen hoor!”
Plagen wrijft ze over Laura‟s hoofd, waarop het meisje
met een „Ja, zèg!‟ weer naar haar kamer verdwijnt.
22. Die avond staat iedereen in de keuken te drummen om
een plaatsje te vinden, en Laura moet al heel erg haar
best doen om de taart te bereiken: “Mensen, ik krijg
amper lucht om de kaarsjes uit te blazen!”
23. Uiteindelijk slaagt ze er toch in om alle kaarsjes uit te
blazen, en in de lucht te springen. Meteen daarna
vlucht ze naar haar kamer voor een make-over.
24. Om even later als een knappe jongedame de keuken
weer binnen te wandelen. Al doet ze toch nog steeds
haar best om er niet al te vrouwelijk uit te zien.
25. “Uhm, ik wil de pret niet bederven, maar voor mij is
het ongeveer tijd om naar de universiteit te
vertrekken,” zegt Katrien plots, “Lau, geniet nog van je
verjaardag, maar ik ben ermee weg!”
27. “Zal ik zeker doen!”, belooft Katrien.
Even later stapt ze in de taxi die haar naar de
universiteit zal brengen. Op naar een nieuwe fase in
haar leven.
28. Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan
& Elfie
“Oma, oma!”, enthousiast komt Elfie op Iris
afgelopen,” Heb je al een verjaardagstaart voor me
gebakken, met roze en glitters? Je bent toch niet
vergeten dat het vandaag mijn verjaardag is, hé?”
29. Grinnikend buigt Iris zich over haar naaimachine: “Nee
Elfie, dat ben ik niet vergeten. Je taart staat klaar, en
nu ben ik bezig met nieuwe kleren voor je te maken.”
30. Ze richt zich op en draait zich om naar haar
kleindochter: “Zou je niet eens naar binnen gaan, ik
geloof dat je mama ook nog iets speciaals te vertellen
heeft…”
32. “Mmm, ik zal het je niet vertellen, je moet het zelf
zien!”, lacht Valentina. Met iets meer moeite dan
anders komt ze overeind, waardoor duidelijk de
bobbel in haar trui te zien is.
33. “Je krijgt een kindje, ik word grote zus!”
Meteen slaat Elfie haar armpjes om haar moeders
buik: “Dat was het allermooiste verjaardagscadeau dat
je me kon geven, mama!”
34. Ze zou nog veel meer willen zeggen, als ze de bel
hoort gaan.
“Ik ben zo terug hoor, kleine baby, ik ga alleen maar
even de deur openen.”, zegt ze met een hoog
stemmetje.
Vertederd kijkt Valentina haar na: “Ze wordt al zo
groot…”
35. “Devon! Ik ben zo blij dat je kon komen!”, roept ze uit,
terwijl ze haar beste vriend omhelst.
“Tja, ik had best zin in een stukje taart,” plaagt Devon.
En voordat Elfie hem met haar ogen kan dood
bliksemen, voegt hij eraan toe: “En bovendien wou
Becky dolgraag komen!”
36. Even vrolijk omhelst Elfie ook Rebecca.
“Gaan we nog even spelen?”, vraagt die meteen, “Ik
vond het vorige keer zo leuk met jou!”
37. Nog een kwartiertje zitten de twee meiden gezellig aan
de tekentafel, tot Iris opeens achter hen opduikt:
“Elfie, taart met kaarsvet smaakt niet erg lekker. Kom
dus maar snel de kaarsjes uitblazen!”
38. Elfie haast zich naar de taart, en ziet opgelucht dat alle
dertien kaarsjes er nog helemaal op staan: “Kom op
mensen, of ik blaas ze zonder jullie uit!”
39. Wanneer iedereen zich – veel te langzaam naar Elfie‟s
zin – rond haar heeft verzameld, blaast ze de kaarsjes
uit en draait een rondje.
40. “Ik ben best wel wat gewend wat outfits betreft, maar
dit is echt vreselijk!”, roept ze uit wanneer ze enkele
tientallen centimeters groter weer op de grond staat.
41. “Wees gerucht meid, ik heb je kleren op tijd
afgekregen!”, lacht Iris, “En volgens mij zie je er nu al
fantastisch uit!”
Daar denkt Elfie toch anders over, en ze verdwijnt dan
ook meteen naar boven om zichzelf een make-over te
geven.
42. “Wow, je zit er echt knap uit, Elfie!”, zegt Devon
wanneer hij even later samen met Rebecca de
slaapkamer binnenkomt. En zijn zusje voegt er meteen
aan toe: “Wil je mij ook zo mooi maken?”
43. “Dat zal dan toch voor een andere keer zijn, Becky!”,
komt Stefan, die hen achterna is gekomen,
tussenbeide, “Je moeder heeft net gebeld, het is tijd
om naar huis te gaan.”
44. “Je houdt het nog van me tegoed hoor!”, fluistert Elfie
in het oor van haar nichtje, terwijl die haar nog een
stevige knuffel geeft.
45. “Vertel!”, zegt Iris meteen wanneer Elfie weer beneden
komt, “We zijn razend benieuwd naar welke
levenswens je gekozen hebt!”
46. “Familiewens,” vertelt Elfie trots, “Mijn levenwens is
burgemeester worden, maar het liefst van al wil ik een
lieve man en een groot gezin.”
*Ik hoor jullie al denken: “Vreemde levenswens voor een Familiesim”… - haar
secundaire wens is Populariteit
47. Valentina glmilacht tevreden: “Dat maakt mij een
gelukkige moeder. Alleen…”, ze kijkt haar dochter
even strak aan, “… beloof me dat je langer met
kinderen wacht dan ik heb gedaan!”
48. “Daar mag je zeker van zijn, mama!”, glimlacht Elfie,
“Voorlopig zal ik me maar bezighouden met mijn
toekomstige broertje of zusje. Ik kan niet wachten tot
het er is…”
49. Maxwell,
Olivia,
Linus
& Selene
“Het ziet er prachtig uit, Maxwell…”, zucht Valentina
terwijl ze met Selene op de arm naar het immense huis
staart.
“En dan heb je de binnenkant nog niet gezien!”,
antwoordt Maxwell meteen.
50. Met zijn vrije hand houdt hij de voordeur voor haar
open: “Laten we eerst de kleintjes maar eens in hun
bedje gaan leggen. Als de dames me willen volgen?”
51. “Wauw Maxwell, je hebt echt wel je best gedaan op de
kinderkamers!”, roept Olivia uit vanuit Selene‟s
kamertje.
52. “Hé, ik moet mijn beste patiëntjes toch een beetje in
de watten leggen zeker!”, geeft Maxwell haar als
antwoord terwijl hij Linus in zijn bedje legt.
“Zullen we jouw kamer eens gaan bekijken?”
53. “Zo, dit is dus de logeerkamer… het was vroeger de
kamer van mijn zusje, ik hoop dat jij er een beetje je
draai in zal kunnen vinden…”
54. “Dat zal wel lukken!” Bewonderend kijkt Olivia rond,
“Het is een prachtige kamer!”
“En ook aan de hond heb ik gedacht,” gaat Maxwel
verder, terwijl hij richting de trap loopt.
55. “Diogenes kan met ons meeëten in de keuken, maar
ook hier heeft hij zijn etensbak, mand, speeltjes,… en
zelfs gezelschap!”
56. Vertederd tilt Olivia de kleine chihuahua uit haar hokje.
“Haar naam is Delilah,” vertelt Maxwell, “Ik ben er
zeker van dat Diogenes goede vriendjes met haar zal
worden!”
57. Vervolgens toont hij Olivia de keuken.
“Het begint zo onderhand middag te worden, dus
misschien kan ik wat te eten voor ons klaarmaken?”
58. “Hmmm, het ruikt heerlijk Maxwell!”, snuift Olivia
wanneer hij enkele minuten later een kom soep voor
haar neus zet, “Benieuwd of het ook nog lekker
smaakt…”
59. “Hé, daag me niet uit hoor!”, roept Maxwell lachend,
“Ik was van plan om verjaardagstaarten voor de
tweeling te bakken, maar als je zo doorgaat kan je ze
zelf maken!”
60. “Oh, jij zou de taarten maken?”, roept Olivia verrast
uit, “Normaal zou ik dat aanbod niet afslaan, maar…
zullen we ze samen maken? Anders loop ik hier toch
maar niks te doen in dit grote huis…”
61. “Dat klinkt niet slecht. Blijkbaar hebben we dezelfde
interesses…”
Opeens kijkt Maxwell haar zo doordringend aan, dat
Olivia zich er ongemakkelijk gaat door voelen.
62. “Ik euhm… ik geloof dat ik één van de baby‟s hoor
huilen. Snel even kijken wat er scheelt.”
Voordat Maxwell nog de kans krijgt om iets te zeggen,
is ze al naar boven verdwenen.
63. Die avond staan Maxwell en Olivia beiden met een
baby op de arm bij twee prachtige taarten. Ze hebben
de afgelopen middag veel plezier gehad bij het
bakken, maar toch hangt er nog steeds een vreemde
spanning tussen hen.
64. “Zal ik dan maar beginnen?”, doorbreekt Maxwell de
onaangename stilte, en hij buigt zich met Selene naar
de taart: “Daar ga je dan, meisje…”
65. Ook Olivia blaast snel de kaarsjes voor Linus uit, en
gooit haar zoontje in de lucht.
66. Na een kleine make-over, staan Olivia en Maxwell even
later samen naar de spelende tweeling te kijken.
“Ooit wil ik er ook zo eentje…”, hoort ze Maxwell
mompelen.
67. “Een aliënkindje?”, vraagt Olivia gespeeld verbaasd,
waarop Maxwell haar begint te kietelen.
“Nee… ja, natuurlijk mag het een aliën zijn, maar ik
bedoel gewoon een kindje van mezelf. Al moet ik dan
eerst nog wel een geschikte moeder vinden…”
68. De spanning die daarnet even verbroken was, lijkt
opeens weer helemaal terug.
“Ik ga slapen,” maakt Olivia zich los uit de kietelpartij,
“Het is een lange dag geweest. Welterusten…”
70. “Hoe durft u dat te zeggen, mevrouw! Het kind was er
helemaal kapot van, ze sliep nog liever op strààt dan
dat ze opnieuw naar huis zou gaan!”
Bij het geluid van de deurbel, houdt Merle de telefoon
een stukje van haar mond weg: “Annabel, ga jij even
opendoen, meid?”
71. “Hoe kon dit nu? Het mag niet, ik wil dit niet…”
72. Glimlachend kijkt Annabel naar de mensen die voor de
deur staan: “Hallo, u ben vast en zeker Kelsy? Loop
maar door, Shania zit op de slaapkamer!”
73. Ze buigt zich naar de twee peuters: “Komen jullie
gezellig met mij boven spelen?”
Maïté grijpt meteen naar haar hand, Leander kruipt
hen vrolijk achterna.
75. Wanneer haar zusje niet reageert, gaat ze verder: “Ik
wou alleen maar even zeggen dat ik het verschrikkelijk
voor je vind. En dat het me spijt wat ik tegen je zei
over het moederschap. Ik bedoelde het zo niet, maar
het kwam blijkbaar wel zo over…”
76. Nog steeds geen reactie. Net wanneer Kelsy het wil
opgeven en weer naar buiten gaan, hoort ze Shania
zachtjes snikken.
Bezorgd loopt ze naar de andere kant van het bed:
“Naia? Waarom huil je?”
77. “Als u er zo over denkt… dan neem ik aan dat u er
geen probleem mee hebt dat Annabel hier blijft
wonen?!”
…
“Dat is dan geregeld. Tot ziens misschien!”
78. Opeens staat Shania op van het bed en vliegt haar zus
huilend om de hals.
“Joris…”, snikt ze, “Hij… Ik…”
