ผีตายซาก
- 1. ผตายซาก
ี
พล * นกร * กมหงวน กบ ลกชาย
ิ ิ ั ู
พิมพเเปนเเออกสาารโโดย คุณไไก Wanchaii Boonpiichchayanun
พิมพ ปน กส ร ดย คุณ ก Wancha Boonp chchayanun
แแปลงงเเปนไไฟล PDFF โโดย โโกหลังังวัวังง
ปล ปน ฟล PD ดย ก หล
อาหารเชามื้อนั้นคุณหญิงวาดเขามาในหองรับประทานอาหารเปนคนสุดทายดวยสี
หนาหมนหมองผิดปรกติ ขณะนี้ทุกคนนั่งประจําที่พรอมแลว ลูกชายของสีสหายนังรวมกันอยูทโตะ
่ ่ ่ี
สําหรับ ๔ คน สวนคณะพรรคสี่สหายกับสี่นางและเจาคุณปจจนึก ฯ นงโตะใหญคอโตะสเหลยมยาว
่ั ื ่ี ่ี
โดยมีเจาคุณปจจนึก ฯ และคุณหญิงวาดนั่งประจําหวโตะขางละคนทกครงทรวมรบประทานอาหารกน
ั ุ ้ั ่ี ั ั
พอคุณหญิงวาดทรดตวลงนง พ.อ.นิกรก็กลาวขึนดัง ๆ
ุ ั ่ั ้
"กินโวยพวกเรา"
การรับประทานอาหารเชาแบบอาหารฝรงเรมตนทนที พลนั่งอยูทางขวาของคุณหญิงวาด
่ั ่ิ ั
ถัดไปคือนิกร ประไพและนันทา ทางซายของคณหญงวาดคออาเสยกมหงวน ศาสตราจารยดเรก
ุ ิ ื ่ี ิ ิ
ประภาและนวลลออ
"คุณแมไมสบายหรืออยางไรครับ แลวกผมรสกวาคณแมจองมองดหนาอายหงวนเสยจรง ๆ
็ ู ึ ุ ู ี ิ
จัง ๆ เหมือนกบวาอายหงวนเปนสตวประหลาดหรอมนษยตางดาว"
ั ั ื ุ
- 2. พล.ต.พลพูดยิ้ม ๆ
คุณหญิงวาดหันมาทางลูกชายของทาน
"แมกําลังมีเรื่องเศราและสะเทือนใจ"
อาเสี่ยพูดโพลงขึ้น
"เกี่ยวกับผมดวยหรือครับ"
คุณหญิงวาดเปลยนสายตามาทเสยหงวน
่ี ่ี ่ี
"ใช เก่ียวกับเธอโดยเฉพาะพอหงวน อาตกบาตรเมอเชาน้ี ๗ องค อาอทศสวนกศลไปให
ั ่ื ุ ิ ุ
เจาสัวกิมเบทั้งหมด อา เมอคนนตอนใกลรงสวางเจาสัวไดมาหาอา"
่ื ื ้ี ุ
ทุกคนตางมองดูหนาคุณหญิงวาดไปตามกัน เจาคณปจจนก ฯ สบตาคณหญงวาด ทานก็ ุ ึ ุ ิ
กลาวขึน
้
"คณหญงฝนถงเจาสัวหรอครบ"
ุ ิ ึ ื ั
"ไมใชฝนคะเจาคุณ มนหนาวดฉนนอนไมหลบกลกขนมากนหมาก"
ั ิ ั ั ็ ุ ้ึ ิ
นิกรพดขนอยางหวาด ๆ
ู ้ึ
"แลวยังไงครับคุณอา"
คุณหญิงวาดยิมเศรา ๆ ้
"เจาสัวเดินออกมาทางซอกตยนใบใหญ"
ู ื
"อุย" นกรอทาน
ิ ุ
"ถาเปนผมชักดินชักงอตายแลว เห็นเปนรูปรางยังไงครับคุณอา"
้
"ก็เห็นเปนคนธรรมดานแหละ แตกมองไมสถนดนก"
่ี ็ ู ั ั
แลวทานก็มองไปทางเจาคุณปจจนึก ฯ
"ดิฉันไมไดฝนหรือตาฝาดนะคะเจาคุณ ดิฉันเห็นเจาสัวกิมเบจริง ๆ คะ"
"ชื่ออะไรนะครับ" นกรถามยม ๆ ิ ้ิ
คุณหญิงวาดหนมาทําตาเขียวกับหลานชายของทาน
ั
"แกไมรหรอกหรือวาเตี่ยพอหงวนชือกิมเบ เม่ือทานยงมชวตอยทานกรกใครเอนดพวกแก
ู ่ ั ี ี ิ ู ็ ั ็ ู
เหมือนกับลูกหลานและแกก็เรียกทานวาเตี่ย ใหความเคารพทานเหมอนกบญาตผใหญคนหนง" ื ั ิ ู ่ึ
นิกรยิ้มใหเสี่ยหงวน
"กันลืมไปจริง ๆ วะ พึงนึกไดเดียวนีเองวาเตี่ยแกชือกิมเบ"
่ ๋ ้ ่
"ใหแกตายโหงตายหารากเลอดลงแดงตาย" เสียหงวนเอ็ดตะโร
ื ่
"แหม เร่ืองนดหนอยเทานกตองสาบานกนดวย"
ิ ้ี ็ ั
- 3. อาเสี่ยรูสึกสนใจมาก ในเรองทวญญาณของเต่ียเขามาหาคณหญงวาด ่ื ่ี ิ ุ ิ
"คุณอาเหนเต่ียผมแลวยงไงครบ คณอากลวไหมครบ"
็ ั ั ุ ั ั
"ทีแรกก็รสกกลัวเหมือนกัน แตเจาสัวทานบอกวาไมตองกลวทาน ทานมาเยี่ยมไมไดมา
ู ึ ั
หลอกหลอนและทานมาบอกใหรวาทานนอนอยทฮวงซยทเมองชลทานอดอดใจราคาญใจเตมทนแลว
ู ู ่ี ุ ่ี ื ึ ั ํ ็
รางของทานยังคงรปอยไมเนาไมเปอย ขอใหอาบอกเธอใหจดการไปรบศพทานมาไวทบานเรา ทําเกง
ู ู ั ั ่ี
จีนแบบศาลเจาเล็ก ๆ ใหทานอยอยางสงบเงยบทางหลงบานเรา อยในฮวงซยมแตความมดมองไม
ู ี ั ู ุ ี ื
เห็นอะไรเลย ทนทกขทรมานมานานแลว"
ุ
นวลลออขนลุกซู หลอนกระซบกระซาบกบประภาเบา ๆ
ิ ั
"เคราะหดเหลือเกินทีเตี่ยไมมาหาฉัน ถามาหาดฉนและพดกบดฉนอยางน้ี ดิฉนอาจจะชอค
ี ่ ิ ั ู ั ิ ั ั
ตายก็ได"
พลกลาวกับคุณหญิงวาดอยางแปลกใจ
"เตี่ยพูดกับคุณแมอยางนีหรือครับ" ้
"จะ แมจําไดทกคํา แมยงรับคํากบเจาสววาแมจะบอกใหพอหงวนจดการในเรองนใหเปนไป
ุ ั ั ั ั ่ื ้ี
ตามความประสงคของเจาสัว"
"แลวเต่ียก็หายไปอยางนนหรอครบ"
้ั ื ั
"ใช รางของทานทลอยอยกลางหองคอย ๆ เลอนหายไป ตอนนันนาฬิกาบนโตะขางเตียง
่ี ู ื ้
นอนแมบอกเวลา ๕ นาฬกา ๒๐ นาที แมไดยกมือไหวและขอใหวิญญาณของทานไปสูสุคติภพ แลว
ิ
แมก็แปลกใจตัวเองที่แมไมไดกลัวผีสางเจาสัวกิมเบจนเกินไป คงจะเปนเพราะมาปรากฏตัวใหแมเห็น
ในรูปราของมนษยธรรมดานนเอง"
ุ ่ั
เสียงจอกแจกจอแจดงขนทวหองรบประทานอาหาร นกรตกไขดาวหมแฮมใสปากจนเตมคํา
ั ้ึ ่ั ั ิ ั ู ็
เคี้ยวตุย ๆ แลวกลาวขนทง ๆ ทเสยงคบปาก
้ึ ้ั ่ ี ี ั
"เร่ืองนนาสนใจ เตี่ยเปนคนมีบุญ เมอทานมชวตอยทานสรางแตบญกศล ทานนับถือผีสาง
้ี ่ื ี ี ิ ู ุ ุ
เหมือนพวกคนจนแตทานกนบถอพทธ"
ี ็ ั ื ุ
นายพลดิเรกดุนิกร
"กลืนไขดาวเสียกอนเถอะวะอายกรแลวคอยพูดจะไดฟงรูเรือง ไขดาวเขาไปอยูในปากทังใบ ่ ้
ฟงแกพูดลําบากเหลือเกิน"
นิกรกลืนไขดาวและหมูแฮมเขาไปในทองและยกแกวกาแฟรอนขึ้นซดเสียงดังโฮก เขา
อธิบายเรื่องเจาสัวกิมเบตอไป
"เทาท่ีพวกเรารจกทานอยางใกลชด ถงเต่ียติดยาฝนสบฝนเปนประจํา เตี่ยก็ไมเคยกอกรรม
ู ั ิ ึ ู
- 4. ทําเข็ญใหใครเดือดรอน หากินในทางคาขายอยางสุจริตไมเคยคดโกงใคร เรื่องทําบุญเทาไหรเทากัน
สรางโบสถ สรางกฏและทอดกฐนทกป พวกเรายงเคยไปรวมทอดกฐนกบเต่ียบอย ๆ เตี่ยสรางแต
ุ ิ ิ ุ ั ิ ั
บุญกุศลไมเคยทาบาป เมือทานตายไปอานิสงคแหงผลบุญก็อาจจะทําใหรางกายของทานไมเนา
ํ ่
เปอยเพียงแตเหี่ยวแหงไป"
เจาคณปจจนก ฯ เหนพองดวย
ุ ึ ็
"อาจจะเปนไดอายกร คนทตายไปไมเนาเปอยมอยไมนอย คนจีนคนหนึงอยูทอาเภอมนบรี
่ี ี ู ่ ่ี ํ ี ุ
ตายไปเกือบ ๑๐๐ ปแลว เดยวนศพยงอยปดทองเหลองอรามไปทงตว ถงปเขาทําพธตดผมตดเลบให
๋ี ้ี ั ู ื ้ั ั ึ ิี ั ั ็
ใคร ๆ เรยกทานวาเซยน มีงิ้ว ยเกฉลองเปนงานประจําปเสมอ"
ี ี ่ี
กิมหงวนวา
"ที่วัดคณิกาผลหรือวัดยายแฟงก็มีศพผูวิเศษตายไปนานแลว ไมเนาไมเปอยอยศพหนงครบ ู ่ึ ั
และที่วัดบางเสาธงขางบานชาติชายแชมเปยนโลกก็มีพระภิกษุสงฆองคหนึ่งมรณภาพนานแลว ศพ
ของทานไมเนาไมเปอย"
นิกรหวเราะหึ ๆ
ั
"คุณพอกันตายเพียง ๕ วันเทานันกลินออกมานอกโลงเหม็นอูไปหมด พอครบ ๑๐๐ วนเปด
้ ่ ั
ออกดูกอนพระราชทานเพลิงเละเหมือนปลาเจา"
นันทาทําตาเขียวกับนองชายของหลอน
"นินทากระทังพอของตัวเอง คนอยางแกนะลกอกตญ"ู
่ ู ั
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ คณหญงวาดไดพดคยปรกษาหารอกบเสยหงวนอยางเปนงาน
ุ ิ ู ุ ึ ื ั ่ี
เปนการ ซึ่งทานมั่นใจวาศพของเจาสัวกิมเบคงไมเนาเปอย อันเนืองจากบุญกุศลทีเจาสัวสรางกรรมดี
่ ่
ไวเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู อาเสี่ยรับปากวาพรุงนี้วันเสารเปนวันวางงานเขาจะไปเยี่ยมฮวงซุยเจาสัวกิมเบ
และจะพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ดวย ถาหากวาเต่ียของเขาไมเนาไมเปอยเขากจะรบศพมาไวทบาน "
็ ั ่ี
พัชราภรณ" และจะสรางศาลเจาแบบเกงจีนใหเจาสัวกิมเบอยูอาศัยวิญญาณจะไดสงบสุข
ในเวลาเดียวกันนี้เอง ลูกชายของสีสหายกําลังวิพากษวิจารณกันในเรื่องนี้ สมนกกลาวกบ
่ ึ ั
เพื่อน ๆ วา
"กงเทงทึงขณะท่ีพวกเราอายไดสามสขวบยงจาความไมได พวกเราเคยเห็นแตรปกงเทานัน
ุ ่ี ั ํ ู ้
เอง เปนไปไดไหมวะที่กงไมเนาไมเปอยทั้ง ๆ ทีตายมา ๒๐ กวาปแลว" ่
นพกมลงมองดูจานหมูแฮมไขดาวของเขาซึ่งมีแตจานเปลา ๆ แลวเขากพดกบสมนกผเปน ็ ู ั ึ ู
หลานปูแท ๆ ของเจาสวกมเบ
ั ิ
"ก็อาจจะเปนไดเหมือนกัน เหมอนอยางปลากรอบทเขาเสยบไมขายยงไงละ ทําไมถึงไมเนา
ื ่ี ี ั
- 5. ไมเปอยปลาเค็มก็เหมือนกัน"
พนสหวเราะกาก
ั ั
"เอาคนไปเปรยบกบปลามอยางทไหนวะ ปลากรอบนะเขายางหรอรมควนไฟใหมนสกเสย
ี ั ี ่ี ื ั ั ุ ี
กอนแลวตากแดดตั้งหลายวัน สวนปลาเค็มเขาก็ใสเกลือตากแดดมันก็ไมเนา"
ศาสตราจารยดารงกลาวขึนอยางเปนงานเปนการ
ํ ้
"โดยสภาพของรางกายมนษยเราแลว คนเราเมอตายไปรางกายมนกตองเนาเปอยไป" แลว
ุ ่ื ั ็
เขาก็กระซบกระซาบกบเพอนเกลอของเขา
ิ ั ่ื
"คุณยาทานแกแลว ทานอาจจะเหนภาพลวงตาหรอภาพทเกดขนจากประสาทหลอนกได
็ ื ่ี ิ ้ึ ็
แลวหกแววไปเอง"
ู็
เสียตี๋ยมเล็กนอย
่ ้ิ
"นั่นนะซี คนแกมกจะมอปาทาน" ั ีุ
อาหารเชาสิ้นสุดลงในครึ่งชั่วโมงนั้น เมือคุณหญิงวาดกับสีนางพากันลุกขึนเดินออกไปจาก
่ ่ ้
หองรับประทานอาหาร ทโตะอาหารสเหลยมยาวโตะนนกคงเหลอสสหายกบเจาคณปจจนก ฯ เพียง
่ี ่ี ่ี ้ั ็ ื ่ี ั ุ ึ
๕ คน อาเสี่ยรองเรียกเจาหนุมรูปหลอทั้งสี่คนใหมานั่งรวมโตะ เพอปรกษาหารอกนในเรองทเกยวกบ ่ื ึ ื ั ่ื ่ี ่ี ั
ศพเจาสัวกิมเบเตี่ยของเขา
"พรุงนี้วนเสารใครติดธุระอะไรบางหรือเปลา"
ั
นายพลดเรกกลาวขนทนที
ิ ้ึ ั
"กันกับดํารงตองไปในพธรบมอบอาวธปลอยตอสอากาศยาน ทีรฐบาลอเมริกนมอบใหกอง
ิีั ุ ู ่ั ั
พันอากาศโยธนของเราใชปองกนสนามบนดอนเมอง และพิธีรับมอบจะกระทาในเวลา ๑๐ ถึง ๑๒ น."
ิ ั ิ ื ํ
"ออ จริงแหละโวยกันพึ่งนึกได"
พลวา "สําหรับกันพรุงนี้ตองเปนผูใหญฝายเจาบาวในพิธีมงคลสมรสที่วังสวนกุหลาบ ตอน
กลางวันกันจะตองไปขลกอยทบานเจาบาวคงจะไปเมองชลกบแกไมได อายนัสกไปไมไดเหมอนกน
ุ ู ่ี ื ั ็ ื ั
เพราะตองทําหนาทีเปนเพือนเจาบาว"
่ ่
เส่ียหงวนจปากจกจก ุ ๊ึ ๊ั
"ถายงง้ันคุณอาตองไปกบผมนะครบ"
ั ั ั
ทานเจาคณพยกหนา
ุ ั
"ได อาไมมีธุระอะไรหรอก ใครจะไปบางละ"
"ก็คุณอากับผม อายกร อายต๋ี อายนพและอายแหวนะซีครบ เราจะออกจากบานแตเชา
ั
กะใหไปถึงเมืองชลราว ๑๐ น. ผมจะเปดประตูฮวงซุยเขาไปดูศพเตียใหเห็นเท็จจริงคือเปดฝาโลงออก
่
- 6. ดูเลย ถาหากเตี่ยไมเนาไมเปอยจริงละกอ ผมจะเชิญศพเตี่ยมาไวที่บานเรา"
เจาคณปจจนก ฯ เหนพองดวย
ุ ึ ็
"ดีเหมือนกน คนทตายไปแลวไมเนาไมเปอยนะเปนผมบญ"
ั ่ี ู ี ุ
"วา" นกรคราง
ิ
"อยางนั้นเขาเรียกวาผีตายซากครับคุณพอ เมื่อเร็ว ๆ นผมกเคยพบในสวนหลงบานเราศพ
้ี ็ ั
หนึ่งแหงแหงแก"
ทานเจาคุณนัยนตาเหลือก
"ฮา คนนะเรอะ"
"คางคกครับ"
กิมหงวนกลาวกบสสหายหนม
ั ่ี ุ
"ตั้งใจจะพาพวกแกทั้งสี่คนไปเมืองชลดวยกัน แตเจานัสกับดํารงบงเอญตดธระกชางเถอะ
ั ิ ิ ุ ็
เจานพไปกับลุงนะ แกจะไดเห็นฮวงซุยหรือที่ฝงศพของพวกเศรษฐีจีนที่ภูเขาเล็ก ๆ ลกนน แตละแหง ู ้ั
สวยงามมากและลงทุนคากอสรางคาซือทีดนนับแสน"
้ ่ ิ
"ตกลงครับลุง แตวาเราจะกลบมาทนพธแตงงานรอยเอกสมศกดเพอนอายนสไหมครบ"
ั ั ิี ั ์ิ ่ื ั ั
"ทันแนนอน เราจะกลบถงบานอยางชากบายสองโมงเทานน คณอาทานจะตองเปนผสวม
ั ึ ็ ้ั ุ ู
มงคลแฝดใหบาวสาว ลงกบพอแกกบลงพลและนาหมอของแกตลอดจนคณยาและคณแมของพวกแก
ุ ั ั ุ ุ ุ
จะตองรดนํ้าอวยพรเขา สวนพวกแกกเปนแขกไชโยกนเลยงตอนคารับรองวาตองกลับมาทัน เอาละ
็ ิ ้ี ่ํ
ไปทํางานกันเสยทโวยสายแลว อยาลมวาพรงนแกตองไปเมองชลกบลงอยาเหลวนะอายนพ"
ี ี ื ุ ้ี ื ั ุ
ตอนสายวันตอมาซึ่งตรงกับวันเสาร
ในราว ๑๐.๐๐ น คาดิลแล็คเกงซึ่งขันโดยเจาแหวก็พาเสี่ยหงวนกับนิกร พรอมดวยเจาคณ
ุ
ปจจนึก ฯ ร.อ.นพ และร.อ.สมนึกเดินทางมาถงดนแดนสวนหนงนอกเขตเทศบาลของจงหวดชลบรี
ึ ิ ่ึ ั ั ุ
หลังจากท่ีรถเกงคนนเลยเขาไปในเมองพาทกคนไปรบประทานอาหารเชา ที่รานอาหารแหงหนึ่งมา
ั ้ี ื ุ ั
เรยบรอยแลว
ี
ทางแยกจากทางหลวงตรงไปยังภูเขาเล็ก ๆ ลูกนันเปนถนนลูกรัง สภาพของถนนพอใชได
้
มองดูตามเนินเขามีฮวงซุยขนาดใหญซึ่งเปนฮวงซุยถาวรหลายแหง ทางการไดสงวนทดนเหลานไว
่ี ิ ้ี
สําหรับใหคหบดชาวจนซอทสรางฮวงซยบรรจศพบรรพบรษของเขา ที่เชิงเขามีศาลเจาเล็ก ๆ และมีคน
ี ี ้ื ่ี ุ ุ ุุ
- 7. จีน ๒ คนทําหนาที่ดูแลฮวงซุยเหลานี้ซึ่งเจาของฮวงซุยนั่นเองไดสละเงินใหผูเฝาตามสมควร เมื่อเขา
พากนมาเยยมเคารพศพบรรพบรษ
ั ่ี ุุ
สุสานนี้อยูในเขตปาโปรงและสงบเงียบวังเวงตลอดวัน เปนทีอยูอาศัยของนกตาง ๆ ตลอด
่
จนสัตวปาขนาดเลกเชนกระตายปาหรอแย ทกวนเสารอาทตยมชาวจนมาเยยมเคารพศพบรรพบรษ
็ ื ุ ั ิ ี ี ่ี ุุ
ของเขาเสมออยางนอยก็หนึ่งราย บางรายก็นาอาหารมาเซนไหวตามประเพณี ถาเปนวันตรุษสารท
ํ
แลวก็มีผูมาเยี่ยมฮวงซุยเหลานี้มากมาย ฮวงซุยทั้งหมดที่เชิงเขาและบนเนินเขามีไมถึง ๕๐ แหงและ
เปนฮวงซุยของผูที่มีฐานะดี ยงรวยมากฮวงซยกสวยงามใหญโตหรหรามาก
่ิ ุ ็ ู
๕๐๐ เมตรหรือครึงกิโลเมตรจากทางหลวง คาดิลแล็คเกงกแลนมาหยดหนาศาลเจาแหง
่ ็ ุ
หนึ่ง ใกล ๆ กบรถตรวจการคนหนงของพวกชาวจน ทกคนพากนลงมาจากรถ เจาแหวถือถาดเงินใบ
ั ั ่ึ ี ุ ั
กะทัดรัดบรรจุดอกไมธูปเทียนสําหรับสักการะดวงวิญญาณของเจาสัวกิมเบและเจาสัวกิมไซสองพี่นอง
ชาวจีนในวัยกลางคนคนหนึงออกมาจากหองพักขางศาลเจา พอแลเหนกมหงวนเขากตน
่ ็ ิ ็ ่ื
เตนดีใจอยางยิงรีบเขามาหาและทักทายอาเสียดวยภาษาจีนแตจว
่ ่ ๋ิ
"อาเสี่ยสบายดีหรือครับ ตงแตตรษจนปทแลวมาอาเสยพงมาเยยมฮวงซยทานเจาสววนน้ี"
้ั ุ ี ่ี ่ี ่ึ ่ี ุ ั ั
"ฉันไมใครวาง"
เสี่ยหงวนพูดยิ้ม ๆ และสงธนบัตรสีแดงใหหนึ่งฉบับ
"เส็งไมอยูหรือ"
"ครับ เส็งเขาไปในเมืองครับ ไปซอธปเทยนและกระดาษเงนกระดาษทองมาไวขายครบ"
้ื ู ี ิ ั
อาเส่ียพยกหนารบทราบ
ั ั
"แกพาพวกเราไปที่ฮวงซุยเตี่ยฉันหนอยซีนะ หาชะแลงไปดวยสกอนหนง สําหรับเปดฝาโลง ั ั ่ึ
จําปาออก ฉันอยากจะดูศพเตี่ยและอาแปะของฉัน"
นายฮวดผูดูแลสสานวย ๔๐ ปทาหนาตืน ๆ
ุ ั ํ ่
"จะเปดดูทําไมครับอาเสีย ทานเทงทึงไปนานแลวตั้งแตผมรุนหนุมและเตี่ยผมยังไมตายเปน
่
ผูดูแลฮวงซุยทนนบเปนเวลา ๒๐ ปมาแลว ปานนกเหลอแตกระดกแหละครบ แมแตเสื้อผาก็ผุพัง
่ี ่ี ั ้ี ็ ื ู ั
เปอยไปหมด"
อาเสียพูดตัดบท
่
"เอาเถอะนา ฉนมเหตผลบางอยางทฉนอยากจะดศพเต่ียของฉนและอาแปะดวย ถึงแมวา
ั ี ุ ่ี ั ู ั
จะเหลือแตกระดูกก็ขอใหไดเห็นเถอะ"
"ครับ ครับ เชิญอาเสียลวงหนาไปกอนครับ ผมจะไปเอาชะแลงในบานผม"
่
แดดรมเพราะมีหมูเมฆปดบังดวงอาทิตยทาใหบริเวณเชิงเขาเย็นสบาย เจาคณปจจนก ฯ
ํ ุ ึ
- 8. เดินนําหนาพาสองสหายกบนพและสมนกกบเจาแหวตรงไปทภเขาลกนนและคอย ๆ ขนไปบนเนนเขา
ั ึ ั ่ี ู ู ้ั ้ึ ิ
โดยแทบจะไมรูสึกตัวเพราะภูเขามีความลาดเพียงเล็กนอย นายฮวดชายกลางคนแตยงแขงแรงถอ ั ็ ื
ชะแลงวิ่งเหยาะ ๆ ตดตามมา ิ
บนที่ราบเนินเขาแหงหนึ่งสูงจากพื้นดินไมเกิน ๕ เมตร ฮวงซุยที่ใหญโตมั่นคงแข็งแรงสวย
งามเดนกวาฮวงซยของคนอนมรวเหลกโปรงลอมรอบในเนอทดน ๒๕ ตารางวาคอทบรรจศพเจาสวกม
ุ ่ื ี ่ั ็ ้ื ่ี ิ ื ่ี ุ ั ิ
เบและเจาสัวกิมไซสองพี่นองผูลวงลับไปแลว แตความสําคญของฮวงซยนอยทเจาสวกมเบ อดีตมหา
ั ุ ้ี ู ่ี ั ิ
เศรษฐีเปนบิดาของกิมหงวนมากกวา อาเสี่ยไดลงทุนสรางฮวงซุยนี้พรอมทั้งซื้อที่ดินเปนเงิน
๒๕๐,๐๐๐ บาทในสมัยที่เงินยังแพงอยู
ฮวงซุยหินออนสูง ๒ เมตรครึง สรางแบบฮวงซุยในเมืองจีนหลังคาโคงครึ่งวงกลม กวาง ๔
่
เมตรยาว ๖ เมตร มประตลกกรงเหลกใสกญแจดอกใหญซงลกกญแจนนอยทเสยหงวน สองขาง
ี ู ู ็ ุ ่ึ ู ุ ้ั ู ่ี ่ี
ประตูมีสิงโตหินสองตัวนั่งอมยิ้มทําหนาทคลายกบเปนยามรกษาสสานน้ี รอบบริเวณฮวงซุยตกแตง
่ี ั ั ุ
สวยงามมาก มีภูเขาจาลอง มตกตารปคนและสตวอยบนภเขา ริมรั้วเหล็กปลูกพันธุไมดอกเรียงราย
ํ ี ุ ู ั ู ู
นับตงแตเยอบีรา เบญจมาศ ไวโอเล็ต กุหลาบ ซงนายฮวดและนายเสงคนเฝาสสานชวยกนทําสวน
้ั ่ึ ็ ุ ั
พรวนดินดายหญาและอาเสยไดสงเงนมาใหคนละ ๕๐๐ บาททุกเดือน ดังนั้นฮวงซุยของเจาสัวกิมเบ
่ี ิ
จึงมีความสวยงามที่สุด ถงกบเจาคณปจจนก ฯ ออกปากวา
ึ ั ุ ึ
"เห็นฮวงซุยของเตี่ยแกและลุงแกแลวอาอยากตายโวยอายหงวน ถาหากวาอาตายแกเอาศพ
อามาไวที่นี่นะ มันสงบเงียบรื่นรมยมาก อาจะไดคยกบเต่ียแกและลงของแก" ุ ั ุ
นิกรวา
"คุณพอเปนคนไทยตายแลวตองเผาซครบ"
ี ั
ทานเจาคุณคอนควับ
"ไมเอา รอนจะตายโหง เผามันทารุณมาก" แลวทานก็หนมาทาง ร.อ.นพ
ั
"ตาสั่งไวเสียกอนเจานพ ถาตาตายอยาเผาตาเปนอนขาด ตองเอาศพมาไวทน่ี"
ั ่ี
นพหัวเราะเบา ๆ
"จางเขาสต๊ัฟไวดีไหมครบแลวเอาคณตาไวในหองพพธภณฑ พวกเราจะไดรสกเหมอนกบวา
ั ุ ิ ิ ั ู ึ ื ั
คุณตายังไมตาย"
"สตั๊ฟ ......."
"ครับ"
"สตั๊ฟคนใครเขาจะรับทําวะ"
นิกรพูดเสริมขึ้น
- 9. "ถายังงั้นก็ทํามมมเกบไวทบานเปนอยางไรครบ"
ั ่ี ็ ่ี ั
เจาคณปจจนก ฯ หนมาทางนกร
ุ ึ ั ิ
"แกคิดวาการทํามมมหรอศพอาบยาแบบไอคปตทําไดงาย ๆ หรอ"
ั ่ี ื ุ ื
"จะยากอะไรครับ ผาทองควักเอาตับไตไสพงออกลางนําใหสะอาดเอาเกลอปนโรยตวคณ
ุ ้ ื ั ุ
พอใหทั่วตากแดดไวสักวันแลวโรยขาวคั่ว สับเปนทอน ๆ ยัดใสไห ราวสองเดือนก็หลนกินได"
เจาคุณปจจนึก ฯ ทําตาปริบ ๆ
"นั่นนะเรอะมัมมี่"
"ครับ มัมมี่แบบอีสานยังไงละครับ อาหารคูบานคูเมืองของไทยเราก็คอนําพรกปลารา"
ื ้ ิ
อาเส่ียกิมหงวนพาทกคนเดนชมรอบนอกบรเวณฮวงซยจนทวแลวเขากแจกเงนนายฮวดอก
ุ ิ ิ ุ ่ั ็ ิ ี
๕๐๐ บาทสั่งใหไปแบงใหนายเส็งครึ่งหนึ่งเปนรางวัลพิเศษที่ทั้งสองคนเอาใจใสในฮวงซุยของบิดาเขา
ในที่สุดกิมหงวนก็ไขกุญแจเย็ลล็อคดอกใหญทประตูเหล็กหนาฮวงซุยเปดออก เนองจากตอนบน
่ี ่ื
หลังคาฮวงซุยบางแหงมีแผนกระจกหนาแสงสวางจึงลอดผานลงไปในฮวงซุยตลอดวันและชองระบาย
ลมก็ชวยถายเทอากาศใหบริสทธิ์ ถึงแมฮวงซุยนี้สรางมา ๒๐ กวาปแลวกเปนฮวงซยหนออนปน
ุ ็ ุ ิ
คอนกรีตมั่นคงแข็งแรงสวยงามสะดุดตามาก
ศพของเจาสัวกิมเบตงอยบนเตยงทางขวากลางหอง ศพของเจาสัวกิมไซพี่ชายอยูทางซาย
้ั ู ี
โลงจําปาทงสองโลงสดํามะเมื่อมเปนหีบศพที่มั่นคงแข็งแรงที่สุดเพราะทําจากซงทงตนราคาของมนจง
้ั ี ุ ้ั ั ึ
แพงมาก สวนโลงไมสี่เหลี่ยมผืนผานั้นไมสูจะแข็งแรงนัก ผบางรายขนเตมททาใหโลงแบะออกผกลง
ี ้ึ ็ ่ี ํ ี ้ิ
ออกมาจากโลง พระเจาที่กาลงสวดศพเผนจวรปลวไปตามกน ผูคนวิงลมลุกคลุกคลานไปคนละทาง
ํ ั ี ิ ั ่
แตโลงจาปานั้นเจาภาพจะตองมีเงินถัง
ํ
ศพทั้งสองอยูหางจากกันเกือบ ๒ เมตร ปลายเตียงตังศพนันมีโตะตังอยูกลางเตียงทังสอง
้ ้ ้ ้
วางกระถางธูปเทียนและมีโตะสี่เหลี่ยมอีกโตะหนึ่งสําหรบวางเครองเซน ั ่ื
ทุกคนรวมทั้งนายฮวดตางเขามาอยูในฮวงซุยหินออนของสองเจาสัวผูยงใหญในอดีต ถึงแม
่ิ
เจาสัวกิมไซไมรารวยเหมือนนองชายแตใคร ๆ กรวาเขาเปนพชายของเจาสัวกิมเบมหาเศรษฐพอคาจน
ํ่ ็ ู ่ี ี ี
คนสาคัญ
ํ
สมนึกมองดูโลงจําปาทังสองโลงแลวกระซิบถามบิดาของเขาเบา ๆ
้
"ศพไหนครับกงใหญและศพไหนกงเล็กของผม"
อาเสี่ยกลืนนาลายเอ๊ือก
ํ้
"กงโวยไมใชกง กงนะมันเครื่องตวงเหลาที่เขาตวงขายหนึ่งกงสองกง สวนกงแปลวาปูหรือ
ตา"
- 10. "ออ อายนพมนบอกผมวาเมอกอนเขาเรยกกงแตเดยวนเขาเรยกกง"
ั ่ื ี ๋ี ้ี ี
"เชื่อมันซิ"
แลวเสยหงวนกอธบายใหลกชายของเขาฟง
่ี ็ ิ ู
"ทางขวานั่นคือกงแท ๆ ของแก แตเปนนองของกงใหญ ทางซายนะกงใหญคอเปนลุงของ
ื
เตี่ยและมีศกดิเปนกงแกเหมือนกัน"
ั ์
ทุกคนตางขอธูปเทียนและดอกไมจากเจาแหว แลวทรดตวนงจดธปเทยนสกการะดวง ุ ั ่ั ุ ู ี ั
วิญญาณของเจาสัวกิมเบและเจาสัวกิมไซสองพี่นองผูลวงลับไปแลว ภายในฮวงซุยสงบเงียบ เสียง
เสี่ยหงวนพูดพึมพาเบา ๆ ํ
"เตี่ยจา เม่ือเตยมชวตอยฉนไดลางผลาญเตยและขดใจเตยทาใหเตยหวเสยเพราะฉนตลอด
่ี ี ี ิ ู ั ่ี ั ่ี ํ ่ ี ั ี ั
เวลา แตฉนเปนลูกคนเดียวของเตี่ย ฉันจะเปนจิ้งจกหรือเปนตะเข เตี่ยก็รักและกรุณาฉัน อยางไรก็
ั
ตามพอเตี่ยเทงทึงฉันไดปกครองทรัพยสมบัติอันมากมายของเตี่ย ฉนกสามารถบรหารธรกจการคา ั ็ ิ ุ ิ
แทนเต่ียไดเปนอยางดและบดนกรรมไดสนองฉนแลว อายตีลกของฉันคือหลานของเตียกําลังตั้งหนา
ี ั ้ี ั ๋ ู ่
ลางผลาญฉนเหมอนกบฉนเคยรดและไถเตยเมอครงกอน เตี่ยจา คุณอาหญิงทานบอกวาเตียไปหา
ั ื ั ั ี ่ี ่ื ้ั ่
ทาน เต่ียบอกทานวารางของเต่ียไมเนาไมเปอย เตยอดอดใจททนทกขทรมานอยในฮวงซยนอยากจะ
่ี ึ ั ่ี ุ ู ุ ้ี
ใหฉนรบศพเตยไปไวทบาน "พัชราภรณ" บดนเราไดมาดศพเต่ียแลว ถาไมเนาไมเปอยจริงเราก็จะรับ
ั ั ่ี ่ี ั ้ี ู
ศพไปไวบานวันนี้แหละ แตเต่ียตองสญญาวาเต่ียจะไมหลอกหลอนพวกเราใหตกอกตกใจ ถาขอรอง
ั
ไมเชื่อฉันก็จะจางหมอผีมาจับเตี่ยใสหมอเอาไปถวงแมนํ้า ไปอยกตองอยอยางสงบ แลวฉันจะจัด ู ็ ู
เครองเซนใหเต่ียกินทุกมอ สวนฝนถาพอจะหาไดฉันก็จะหาใหสูบ"
่ื ้ื
เทียนข้ีผ้ึงหลายเลมถกปกไวบนราวเทยน สวนธปกระแจะปกไวในกระถาง ดอกไมสดปกไว
ู ี ู
ในแจกัน กล่ินธปและควนเทยนหอมตลบทวฮวงซย ตอจากนันทุกคนก็ลกขึนยืน อาเสยกมหงวน
ู ั ี ่ั ุ ้ ุ ้ ่ี ิ
กลาวกบนายฮวดเปนภาษาไทย
ั
"ฮวดโวย แกงัดฝาโลงอาแปะออกไดแลว ฉันจะดูศพอาแปะของฉันกอนแลวคอยดูศพเตีย ่
ฉัน"
ร.อ.นพกระซบกระซาบกบบดาของเขา
ิ ั ิ
"ออกไปเดินเลนขางนอกดีไหมครับพอ ยงไงกปลอดภยไวกอน" ั ็ ั
นิกรยิ้มแหง ๆ กระซิบกับลูกชายของเขาเชนเดียวกัน
"อาแปะกบเต่ียเปนผีตายซากไมนากลวอะไรหรอกเทาทพอเรยนรมา ผตายซากไมดเพราะ
ั ั ่ี ี ู ี ุ
ยังไมไดเผา แตถาพงตายเรยกวาผดบหรอตายแลวสามสวนกําลังขึนอืดทืดดุมาก ผสกคอผทเผาแลว
่ึ ี ี ิ ื ่ี ั ้ ้ ี ุ ื ี ่ี
ก็ดุ"
- 12. เมื่อไดเห็นรางโครงกระดูกของเจาสัวกิมไซผูเปนลุงของเขา เขาบอกตัวเองวาอาแปะจะตองนอนสงบ
อยูในหีบศพและในฮวงซยนอกนบรอยปหรอพนป บางทีอาจจะหลายพันปกได ถาหากวาไมมใคร
ุ ้ี ี ั ื ั ็ ี
ทําลายฮวงซุยของเขา
แลวเขาก็ส่ังใหผูดแลสสานเปดหบศพบดาของเขา ตอนนีทกคนรูสกตืนเตนไปตามกันเพราะ
ู ุ ี ิ ้ ุ ึ ่
อยากจะรูความจริงวารางของเจาสัวกิมเบเนาเปอยหรือเปลา ถาหากวายังคงรูปอยูในสภาพเดิมก็นบ ั
วาเปนเรืองทีนามหัศจรรยอยางยิง
่ ่ ่
การเปดฝาโลงจําปาดวยชะแลงเหลกเปนงานงาย ๆ สําหรับนายฮวด เพียงครูเดียวเขาก็ยก
็
ฝาโลงเจาสัวกิมเบออกวางพิงไวขางเตียง
แสงสวางที่สองผานกระจกบนหลังคาฮวงซุยเขามาทําใหทกคนยนตะลงไปตามกน แม ุ ื ึ ั
กระทงนายฮวดก็แสดงทาตนเตนแปลกใจเหลอทจะกลาว เจาคณปจจนก ฯ กิมหงวน นกร นพ สม
่ั ่ื ื ่ี ุ ึ ิ
นึกและเจาแหวกับนายฮวดตางจองตาเขม็งมองดูศพเจาสัวกิมเบโดยไมยอมกระพริบตา
มันเปนเรื่องที่ไมนาจะเปนไปไดแตก็เปนไปแลว รางของชายชราคอเจาสัวกิมเบยงคงอยใน
ื ั ู
สภาพเดิม มีการเปลี่ยนแปลงก็แตเพียงเนื้อหนังเหี่ยวแหงไป ใบหนาซีดเซียวไมมีเลือด แตกเหมอน ็ ื
กับคนแกท่ีกําลังนอนหลับสนิทในทานอนหงาย กางเกงแพรดําปงลนและเสอกยเฮงสขาวอนเปนชดท่ี ้ิ ้ื ุ ี ั ุ
กิมหงวนแตงใหกอนที่จะนําลงหบเปอยและขาดวนเหลอเปนชนเลก ๆ บางชินปกปดอยูตามรางกาย
ี ่ิ ื ้ิ ็ ้
ของเจาสวกมเบ
ั ิ
ท่ีนาประหลาดใจทสดกคอเสนผมอนขาวโพลนของเจาสวยาวลงมาปรกบาทงสองขาง ทง ๆ
่ี ุ ็ ื ั ั ้ั ้ั
ที่วันตายตัดผมสั้นเกรียน หนวดเครากยาวออกมาอยางผดปรกติ ทังหนวดและเคราขาวเปนสําลี
็ ิ ้
เครายาวเลยหนาอก เลบนวมอและเลบเทากยาวออกมาอยางไมนาเชอ เล็บขางหนึ่งยาวประมาณ ๒
็ ้ิ ื ็ ็ ่ื
นว้ิ
เจาคุณปจจนึก ฯ คอย ๆ เงยหนาขึ้นมองดูเสี่ยหงวน พอสบตากับอาเสีย ทานกกลาวขน ่ ็ ้ึ
ดวยเสียงหนัก ๆ
"เต่ียของแกกลายเปนเซยนไปแลวอายหงวนดวยบญฤทธหรอกศลผลบญทสรางไวทาใหเจา
ี ุ ์ิ ื ุ ุ ่ี ํ
สัวตายไปแลวไมเนาไมเปอย ผมเผาหนวดเคราและเลบกยงงอกออกมาจนแทบจะจําหนาไมได"
็ ็ั
เสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ
"เตี่ยผมเปนเซียนหรือครับ"
"ใช เปนผูมีบุญอยางลนเหลือ เรากเหนศพเจาสัวกิมไซแลวมแตรางโครงกระดก แตเตีย
็ ็ ี ู ่
ของแกเหมือนกับคนนอนหลับ ที่ซูบซีดไปก็เพราะรางกายไมมีเลือดและตายไปแลว"
สมนึกกลาวขึนดวยเสียงสันเครือ
้ ่
- 13. "กงผมหนาตาอยางนีเอง" ้
อาเสี่ยจุปาก
"กงอกแลว กงโวยไมใชกง"
ี
เสียตีหวเราะ
่ ๋ ั
"เผลอไปครับ ผมตื่นเตนแปลกใจมากที่ผมไดเห็นกงของผมไมเนาไมเปอยอันเนื่องจากบุญ
กุศลของทาน"
อาเสี่ยพยักหนาเห็นพองดวย
"แกสงเกตดใหดอายต๋ี กงแกไวหนวดเคราแบบนีหนาตาบอกใหรวาเปนเซียนหรือเปนคนมี
ั ู ี ้ ู
บุญ หรือยังไง"
"จริงครับ เหมือนตาแปะแกขายธูปเทียนอยูในวัดเลงเนยยี่ หนาตาคลาย ๆ กงนี่แหละครับ"
อาเสี่ยทาตาปริบ ๆ
ํ
"เปนยังงั้นไป แกเอาเต่ียฉันไปเปรยบเทยบกบตาแปะขายธป"
ี ี ั ู
พูดจบเขาก็หันมาทางนิกร
"แกรูสกยงไงบางอายกร"
ึ ั
"บอกไมถกโวยคลายกบวากนฝนไป เต่ียตายไปแลวทาไมรางกายไมเนาไมเปอย ผมและ
ู ั ั ํ
เล็บตลอดจนหนวดเคราก็ยาวออกมาไดคลายกับวาเตี่ยนอนหลับแบบมาราธอน ขอใหกนเผยอหนัง ั
ตาเตี่ยดูหนอยเถอะวะ"
"ลองดูซี"
นิกรกมตัวลงไปและยืนมือขวาใชนวหัวแมมอและนิวชีมอขวาจับนัยนตาซายของศพคอย ๆ
่ ้ิ ื ้ ้ ื
แหวกขนทละนอย ทนใดนนเองศพเจาสัวก็ยกมือขวาปดมอนกรเตมแรงแลวตวาดแวด
้ึ ี ั ้ั ื ิ ็ ็
"เลงยงงลายเรอะ"
ั ้ี
เทานี้ทุกคนก็โกยอาววิงออกไปจากฮวงซุยดวยความรักตัวกลัวผีเจาสัวกิมเบ ซงทกคนกได
่ ่ึ ุ ็
ยินเสียงเจาสัวพูดอยางถนัดและพูดเสียงดังมาก แมกระทั่งนายฮวดซึ่งเปนคนไมกลัวผีเพราะมีหนาที่
เฝาสสานกพลอยเสยขวญเผนออกมา
ุ ็ ี ั
เจาคุณปจจนึก ฯ มองดูหนากิมหงวนคลายกับจะคนความจริงจากใบหนาของอาเสีย แลว ่
ทานกถามวา
็
"แกแกลงทาเปนเสียงผีเตี่ยแกหลอกพวกเราเลนใชไหม"
ํ
เส่ียหงวนขมวดควยน ้ิ
"โธ- ใหผมลากเลือดลงแดงตายซีครับ ผมไมไดพูดเลย"
- 14. ทานเจาคณหนมาทางเสยต๋ี
ุ ั ่ี
"หรือแกพูด ถาพูดก็รบเสียตามตรง" ั
ร.อ.สมนึกฝนหัวเราะ
"คุณปูเห็นหรือเปลาตอนทีอากรกมตัวลงไปแหกตากงผม"
่
"หา ตอนนนไมทนสงเกตหรอก"้ั ั ั
"แตผมเห็นครับ ผมเห็นอากรเอามือขวาคอย ๆ แหกตาขางซายของกงขน กงยกมือขวาขึน
้ึ ้
ปดมืออากรเต็มแรงแลวดุอากรวา... เลงยังงลายเรอะ ผมเห็นปากกงปะหงับ ๆ ตอนพดผมกเลยเผน
้ี ู ็
ออกมาจากฮวงซุยเปนคนแรก"
นิกรทําทาขนพองสยองเกลา เขากลาวกับเสียหงวนวา ่
"เต่ียเอามอปดแขนกนจรง ๆ วะแลวก็ดุกันซึ่งเตี่ยคงจะรําคาญทีกนไปแหกตาทาน"
ื ั ิ ่ั
เส่ียหงวนฝนยมอยางยากเยน
้ิ ็
"ถายงง้ันเตยกนกดนะซ"ิ
ั ่ี ั ็ ุ
นิกรวา
"ขึ้นชื่อวาผีก็ดุท้ังนั้นแหละเพือนแตดมากหรือดุนอย เขาพูดกันวาผีตายซากไมดเลิกเชือกันที
่ ุ ุ ่
บรื๊อว.........."
ตางวิพากษวิจารณกนสกครู กมหงวนกกลาวกบเจาคณปจจนก ฯ เปนเชงปรกษาหารอหรอ
ั ั ิ ็ ั ุ ึ ิ ึ ื ื
ขอความเหนจากทาน็
"เราทุกคนไดเห็นแลววาเตี่ยยังอยูในสภาพมนุษยธรรมดาคือไมเนาไมเปอย ผมจะรับศพเตี่ย
ไปกรุงเทพ ฯ ในวันนีดไหมครับคุณอา"
้ ี
ทานเจาคณนงคดสกครู
ุ ่ิ ิ ั
"ถาไมมีอะไรขลุกขลักก็ควรจะเอาไปและไปไวที่กระทอมทายสวนหลังบานกอน จนกวาแก
จะเรียกชางมาสรางศาลแบบเกงจีนใหเรียบรอย เจาสัวกิมเบจะไดมทอยูอาศัยอยางสูขสบาย" ี ่ี
เส่ียหงวนหนมาทางนายฮวดผดแลสสาน
ั ู ู ุ
"ฮวดโวย แกใชเวลาสกหนงชวโมงเขาไปในเมองหาเชารถบรรทกขนาดกลางสกคนหนงมาท่ี
ั ่ึ ่ั ื ุ ั ั ่ึ
นี่เพื่อรับศพเตี่ยกันเอาไปกรุงเทพ ฯ แกพอจะหาเชาไดไหม บอกกับเขาตามตรงวาจางบรรทุกศพที่
สุสานนี"้
"พอหาไดครับเสี่ย แตราคาอาจจะแพงหนอยเพราะการบรรทกศพเขารงเกยจ เวนแตได
ุ ั ี
ราคาตามทเขาตองการ"
่ี
อาเสียพูดตัดบท
่
- 15. "เรื่องราคาไมตองพูดถึงเทาไหรเทากัน รบไปรบมานะ พวกเรามีธุระทางกรุงเทพ ฯ ทจะตอง
ี ี ่ี
ทําในตอนบาย"
สมนึกเออมมอเขยแขนบดาของเขาแลวพดเสรมขน
้ื ื ่ี ิ ู ิ ้ึ
"บอกนายฮวดใหจางแตรวงมาสกวงไมดหรอครบเต่ีย สําหรบแหศพกง"
ั ี ื ั ั
เสี่ยหงวนตวาดแว็ด
"ไมตองโวย"
นายฮวดสงชะแลงเหล็กใหเจาแหวแลวพาตัวลงไปที่เชิงเขา เขาตองเดินไปขึนรถประจําทาง ้
ที่ทางหลวงแตระยะทางครึ่งกิโลเมตรสําหรับนายฮวดไมไกลอะไรเลย เขาเดนออกไปกนกาแฟหรอไป ิ ิ ื
จายของทตลาดเลก ๆ วันหนึ่งตั้งสามสี่เที่ยวจนเคยชิน
่ี ็
เจาคุณปจจนึก ฯ พาทกคนกลบเขาไปในฮวงซย ตางเขามายนจบกลมมองดศพเจาสวกมเบ
ุ ั ุ ื ั ุ ู ั ิ
ดวยความแปลกใจที่รางของเจาสัวไมเนาเปอย นอกจากนีผมกับเล็บและหนวดเครางอกออกมาได ร. ้
อ.สมนึกแลเห็นสรอยคอทองคาหนักประมาณ ๓ บาทอยทคอศพ เขากถามเต่ียของเขา
ํ ู ่ี ็
"สายสรอยทคอกงมพระหรอเปลาครบเตย"
่ี ี ื ั ่ี
"มีอยูสององค สมเด็จวัดระฆังองคหนึ่ง ทงเศรษฐอกองคหนง เปนพระชั้นเยี่ยมที่กงของแก
ุ ีี ่ึ
ใชประจําตวจนวนตาย"
ั ั
เสียตี๋ยมแหง ๆ
่ ้ิ
"ผมแกะออกเอาไวใชนะครบ อยูที่กงก็ไมมีประโยชนอะไรเพราะทานตายไปแลว ใหผมไวใช
ั
ดีกวานะครับ"
อาเสี่ยพยักหนา
"ก็เอาซี อยากไดกไหวกงขอทานเสยกอน อยูกบแกตองรักษาไวใหดนะอายนึก กงของแก
็ ี ั ี
นะทานรักษาขาวของของทานดทสด แมแตผาขาวมานุงอาบนําทานใชไดตง ๑๐ ป ทานร่ารวยเปน
ี ่ี ุ ้ ้ั ํ
มหาเศรษฐีกเพราะรูจกประหยัดนันเอง"
็ ั ่
ทุกคนย้ิมนอยย้ิมใหญไปตามกน สมนกประนมมอไหวระหวางอกจองมองดหนาคณปหรอ
ั ึ ื ู ุ ู ื
กงของเขา ซงนอนหลบตาพรมอยในโลงจาปาแลวเขาก็พูดพึมพัมเบา ๆ
่ึ ั ้ิ ู ํ
"กงครับ ผมขอสายสรอยกบพระของกงนะครบ" ั ั
ทุกคนสะดุงเฮือกและถอยหลังกรูดเมือแลเห็นผีตายซากลืมตาโพลง สมนกคนเดยวยนนง
่ ึ ี ื ่ิ
เฉยแตใบหนาซดเผอกเสนผมบนศรษะตงชน
ี ื ี ้ั ั
"ออย" เสยต๋ีคราง "ทําไมกงลอผมอยางนี้ละครับ"
่ี
ผีตายซากยิ้มเล็กนอยและพูดพึมพัม
- 16. "กงอยากเหนหนาเอง" ็ ็
นิกรกับนพโกยอาวออกไปนอกฮวงซุยเจาแหวติดตามไปดวย เจาคณปจจนก ฯ กบเสยหง
ุ ึ ั ่ี
วนและสมนึกวิ่งแขงกันออกไปดวยความหวาดกลัวเหลือทีจะกลาว ทกคนออกมายนรวมกลมขาง ่ ุ ื ุ
สิงโตหินหางจากประตูฮวงซุยราว ๒ เมตร ตางมองดูหนากันดวยความหวาดหวัน เจาคณปจจนก ฯ ่ ุ ึ
ทําหนาครงยมครงแหย
่ึ ้ิ ่ึ
"เต่ียแกไมใชยอยโวยอายหงวน"
"นั่นนะซีครับ" อาเสยพดเสยงสนเครอ "ถาเชญศพไปไวทบานเราเต่ียคงจะหลอกหลอนคน
่ี ู ี ่ั ื ิ ่ี
ในบานแน ๆ แบบนเปนผดบไมใชผตายซากนครบ"
้ี ี ิ ี ่ี ั
ทานเจาคณเหนพองดวย
ุ ็
"ก็ควรจะเปนอยางนน เมอเราเชญศพไปไวทบานพรงนแกกควรนมนตพระมาสวดมนตร
้ ั ่ื ิ ่ี ุ ้ี ็ ิ
และถวายภัตตาหารเชาทําบญอทศสวนกศลไปใหเจาสว เจาสัวก็คงไมหลอกหลอนใครเพราะพวกเรา
ุ ุ ิ ุ ั
ก็ลานแตญาตพนองลกหลานของทาน ถาจะหลอกกคงหลอกอายแหวคนเดยว"
ิ ่ี ู ็ ี
เจาแหวสะดงเฮอก
ุ ื
"รับประทานอยาพดอยางง้ีซีครบผมยงใจไมดอยู เจาสัวทานดุจริง ๆ นะครบ ตอนทีทานลืม
ู ั ่ิ ี ั ่
ตาขึ้นมาเมื่อกี้นี้ผมตกใจแทบชัก"
นิกรพูดเสริมขึ้น
"ฉันก็เหมอนกนโวย"
ื ั
เสี่ยหงวนพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็งแลวกลาวกับทุก ๆ คนวา
"เขาไปในฮวงซุยเถอะ ชวยกนปดฝาโลงใหเรยบรอยและชวยกนยกหบศพลงไปทเชงเขา เรา
ั ี ั ี ่ี ิ
หกคนพอจะยกไหวถึงแมวาโลงจําปาจะหนักหนอย นายฮวดไปตามรถมาจะไดนําศพเตี่ยขึนบรรทุก ้
รถรีบกลับบานเรา อยากลัวเตี่ยเลยวะ แกคงลอพวกเราเลนสนก ๆ เทานน" ุ ้ั
ทุกคนพากันเดนรวมกลมเขาไปในฮวงซยอยางหวาด ๆ นกรพยกหนากบเสยต๋ีแลวถามวา
ิ ุ ุ ิ ั ั ่ี
"ไมเอาหลวงพอกับสรอยคอทีคอกงแกหรืออายนึก"่
สมนึกทําทาขนพองสยองเกลา
"ไมละครับ อากรอยากไดกแกะเอาซครบ" ็ ี ั
นิกรสะดุงโหยง
"โอย ขืนยนมอลงไปกงแกกคงตะครบมอฉนไวเทานน"
ื ื ็ ุ ื ั ้ั
เสี่ยหงวนยกฝาโลงขึนปดหีบศพบิดาของเขาและสังใหเจาแหวชวยตอกตะปูให โดยใช
้ ่
ชะแลงเหล็กตอกเบา ๆ ตะปูก็ฝงลงไปในเนื้อไมอยางงายดาย อาเสยรสกภาคภมใจอยางยงทเตยของ ่ี ู ึ ู ิ ่ิ ่ี ่ี