Technik.weterynarii 20

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Waldemar Sucherski
Stosowanie przepisów prawa w działalności usługowej
322[14].Z5.02
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

1
Recenzenci:
mgr inŜ. Ewa Marciniak - Kulka
mgr inŜ. Renata Kacperska
Opracowanie redakcyjne:
mgr inŜ. Władysław Sucherski
Konsultacja:
mgr inŜ. Krystyna Kwestarz
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 322[14].Z5.02
,,Stosowanie przepisów prawa w działalności usługowej”, zawartego w modułowym
programie nauczania dla zawodu technik weterynarii.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 3
2. Wymagania wstępne 4
3. Cele kształcenia 5
4. Materiał nauczania 6
4.1. Prawo dotyczące zawodu lekarza weterynarii 6
4.1.1. Materiał nauczania 6
4.1.2. Pytania sprawdzające 23
4.1.3. Ćwiczenia 23
4.1.4. Sprawdzian postępów 25
4.2. Prawo w działalności gospodarczej 26
4.3. Prawo pracy i prawo cywilne 37
5. Sprawdzian osiągnięć 43
6. Literatura 47

3
1. WPROWADZENIE
W poradniku znajdziesz:
− wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć juŜ ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,
− cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
− materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki
modułowej,
− zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy juŜ opanowałeś określone treści,
− ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
− sprawdzian postępów,
− sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,
− literaturę.
Schemat układu jednostek modułowych
322[14].Z5.03
Prowadzenie dokumentacji usług
weterynaryjnych
322 [14].Z5.02
Stosowanie przepisów prawa
w działalności usługowej
322[14].Z5
Organizacja usług
weterynaryjnych
322[14].Z5.04
Posługiwanie się językiem obcym
zawodowym
322[14].Z5.01
Prowadzenie działalności usługowej

4
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− korzystać z róŜnych źródeł informacji,
− analizować informacje i wnioskować na ich podstawie,
− posługiwać się podstawowymi programami komputerowymi i siecią Internet,
− wykorzystywać wiedzę i umiejętności zawarte w jednostkach modułowych
zrealizowanych wcześniej,
− wykorzystywać kontekstowo wiedzę biologiczną,
− zachować zasady bhp, ochrony przeciwpoŜarowej,
− oceniać przestrzeganie zasad ochrony środowiska,
− prezentować swoje prace i osiągnięcia,
− oceniać skutki błędnych decyzji technologicznych,
− podejmować decyzje.

5
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− dokonać analizy ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt,
− dokonać analizy ustawy o zawodzie lekarza weterynarii,
− dokonać analizy ustawy o Izbach Lekarsko − Weterynaryjnych,
− sporządzić sprawozdania dla Inspekcji weterynaryjnej zgodnie z ustawą weterynaryjną,
− wyjaśnić znaczenie prawa farmaceutycznego i atomowego dla działalności
weterynaryjnej,
− zastosować rozporządzenie w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia dokumentacji
lekarsko − weterynaryjnej oraz sposobu prowadzenia ksiąŜki leczenia zwierząt,
− określić przepisy dotyczące wystawiania recept na produkty lecznicze,
− zastosować rozporządzenie w sprawie obrotu produktami leczniczymi,
− zastosować przepisy dotyczące rejestracji działalności gospodarczej,
− zastosować przepisy dotyczące podatku dochodowego,
− zastosować wybrane przepisy kodeksu pracy,
− zastosować wybrane przepisy kodeksu cywilnego,
− zastosować przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych,
− zastosować przepisy prawa dotyczące przeciwdziałania narkomanii podczas pracy
w zakładzie leczniczym dla zwierząt,
− zastosować przepisy dotyczące prowadzenia rachunkowości,
− zastosować przepisy dotyczące utylizacji odpadów medycznych, utylizacji zwłok zwierząt
poddanych eutanazji,
− zastosować przepisy o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego,
− zastosować przepisy związane z ochroną środowiska.

6
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Prawo dotyczące zawodu lekarza weterynarii
4.1.1. Materiał nauczania
Obowiązki i prawa lekarza weterynarii
Obowiązki i prawa lekarza weterynarii regulowane są ustawą z dnia 21 grudnia 1990 roku
(Dz.U. Nr 8 poz. 27 z 1990 r. z późn. zm.) o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko –
weterynaryjnych z późniejszymi zmianami. Wykonywanie zawodu lekarza weterynarii polega
na ochronie zdrowia zwierząt oraz weterynaryjnej ochronie zdrowia publicznego
i środowiska, a w szczególności:
1) badaniu stanu zdrowia zwierząt,
2) rozpoznawaniu, zapobieganiu i zwalczaniu chorób zwierząt,
3) leczeniu zwierząt oraz wykonywaniu zabiegów chirurgicznych,
4) wydawaniu opinii i orzeczeń lekarsko − weterynaryjnych,
5) badaniu zwierząt rzeźnych, mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego,
6) sprawowaniu czynności związanych z nadzorem weterynaryjnym nad obrotem
zwierzętami oraz warunkami sanitarno-weterynaryjnymi miejsc gromadzenia zwierząt
i przetwarzania produktów pochodzenia zwierzęcego,
7) badaniu i ocenie weterynaryjnej jakości pasz oraz warunków ich wytwarzania,
8) wystawianiu recept na leki i artykuły sanitarne.
Za wykonywanie zawodu lekarza weterynarii uwaŜa się takŜe pracę na stanowiskach
wymagających kwalifikacji lekarza weterynarii, określonych w odrębnych przepisach. Zawód
lekarza weterynarii moŜe wykonywać osoba, która uzyskała prawo wykonywania tego
zawodu.
Prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii
Prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii przyznaje Okręgowa rada lekarsko-
weterynaryjna osobie, która jest obywatelem polskim lub obywatelem innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej. Osoba wykonująca zawód lekarza weterynarii powinna:
1) posiadać dyplom lekarza weterynarii wydany przez polską szkołę wyŜszą albo
− dyplom albo inne dokumenty potwierdzające formalne kwalifikacje lekarza
weterynarii wydane przez inne niŜ Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii
Europejskiej, albo
− dyplom lekarza weterynarii lub inne dokumenty potwierdzające formalne kwalifikacje
lekarza weterynarii wydane przez inne państwo niŜ państwo członkowskie Unii
Europejskiej, jeŜeli dyplom ten lub te dokumenty zostały uznane w Rzeczypospolitej
Polskiej za równorzędne, zgodnie z odrębnymi przepisami,
2) posiadać pełną zdolność do czynności prawnych,
3) posiadać stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza weterynarii,
4) wykazywać nienaganną postawę etyczną,
5) korzystać w pełni z praw publicznych.
Lekarzowi weterynarii będącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna przyznaje prawo wykonywania zawodu
lekarza weterynarii, jeŜeli:
1) przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze państwa członkowskiego
Unii Europejskiej, Ŝe posiada na terenie tego państwa prawo wykonywania zawodu
lekarza weterynarii, które nie zostało zawieszone ani którego nie został pozbawiony, oraz

7
Ŝe nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia albo zawieszenia
prawa wykonywania zawodu,
2) złoŜy oświadczenie, Ŝe włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie
niezbędnym do wykonywania zawodu lekarza weterynarii,
3) Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
szkolnictwa wyŜszego, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Lekarsko − Weterynaryjnej,
określi, w drodze rozporządzenia, zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie,
niezbędnej do wykonywania zawodu lekarza weterynarii, uwzględniając zakres
uprawnień zawodowych.
Utrata prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii
Okręgowa rada lekarsko − weterynaryjna stwierdza utratę prawa wykonywania zawodu
lekarza weterynarii w przypadku:
1) utraty przez lekarza weterynarii obywatelstwa polskiego lub obywatelstwa państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, jeŜeli nie nabył równocześnie obywatelstwa innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
2) ubezwłasnowolnienia lekarza weterynarii całkowitego lub częściowego,
3) utraty przez lekarza weterynarii praw publicznych,
4) zrzeczenia się przez lekarza weterynarii prawa wykonywania zawodu,
5) nieuiszczania składki członkowskiej przez okres dłuŜszy niŜ 1 rok,
6) upływu czasu, na jaki zostało przyznane.
KaŜdy praktykujący lekarz weterynarii musi być członkiem Izby Lekarsko-
Weterynaryjnej, która stanowi samorząd zawodowy. Ustawa reguluje równieŜ
funkcjonowanie tego samorządu. Zadaniem samorządu jest:
1) sprawowanie pieczy i nadzoru nad naleŜytym i sumiennym wykonywaniem zawodu
lekarza weterynarii,
2) ustanawianie obowiązujących lekarzy weterynarii zasad etyki i deontologii weterynaryjnej
oraz dbałość o ich przestrzeganie,
3) reprezentowanie i ochrona zawodu lekarza weterynarii,
4) integrowanie środowiska lekarsko-weterynaryjnego,
5) zajmowanie stanowiska w sprawach stanu zdrowotności zwierząt, weterynaryjnej ochrony
zdrowia publicznego i środowiska oraz polityki państwa w tym zakresie,
6) współpraca z towarzystwami naukowymi, szkołami wyŜszymi i jednostkami badawczo-
rozwojowymi w kraju i za granicą,
7) prowadzenie instytucji samopomocowych i innych form pomocy materialnej dla lekarzy
weterynarii i ich rodzin,
8) zarządzanie majątkiem i działalnością gospodarczą izb lekarsko-weterynaryjnych,
9) wykonywanie innych zadań określonych odrębnymi przepisami.
Zadania te samorząd wykonuje w szczególności przez:
1) przyznawanie, pozbawianie, zawieszanie oraz stwierdzanie utraty prawa wykonywania
zawodu lekarza weterynarii,
2) prowadzenie rejestru członków izby,
3) prowadzenie ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt,
4) negocjowanie warunków pracy i płac,
5) sprawowanie orzecznictwa w przedmiocie orzekania o niezdolności do wykonywania
zawodu lekarza weterynarii,
6) współdziałanie w sprawach specjalizacji zawodowej,

8
7) opiniowanie projektów ustaw i innych aktów prawnych dotyczących ochrony zdrowia
zwierząt, weterynaryjnej ochrony zdrowia publicznego, ochrony środowiska
i wykonywania zawodu lekarza weterynarii bądź występowanie o ich wydanie,
8) opiniowanie i wnioskowanie w sprawach kształcenia lekarzy weterynarii oraz personelu
pomocniczego,
9) organizowanie badań dotyczących weterynaryjnej ochrony zdrowia publicznego
i wykonywania zawodu lekarza weterynarii,
10) sprawowanie sądownictwa lekarsko-weterynaryjnego w zakresie odpowiedzialności
zawodowej lekarzy weterynarii oraz sądownictwa polubownego,
11) występowanie w obronie interesów indywidualnych i zbiorowych członków izb lekarsko
− weterynaryjnych,
12) współdziałanie z organami administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego,
samorządami zawodowymi, związkami zawodowymi i organizacjami społecznymi
w sprawach profilaktyki i lecznictwa weterynaryjnego, poprawy warunków hodowli
i warunków sanitarnych wsi, kontroli Ŝywności pochodzenia zwierzęcego, zwalczania
zakaźnych i pasoŜytniczych chorób zwierzęcych oraz chorób odzwierzęcych,
13) propagowanie zdobyczy nauk weterynaryjnych wśród lekarzy weterynarii oraz udzielanie
pomocy w podnoszeniu kwalifikacji zawodowych,
14) uczestnictwo w komisjach konkursowych na stanowiska kierownicze oraz opiniowanie
kandydatów na inne stanowiska wymagające kwalifikacji lekarza weterynarii.
Okręgowe izby lekarsko − weterynaryjne
Okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną stanowią lekarze wpisani do rejestru jej
członków. Organami okręgowej izby lekarsko-weterynaryjnej są:
1) okręgowy zjazd lekarzy weterynarii,
2) okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna,
3) okręgowa komisja rewizyjna,
4) okręgowy sąd lekarsko-weterynaryjny,
5) okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej.
NajwyŜszą władzą okręgowej izby lekarsko-weterynaryjnej jest okręgowy zjazd lekarzy
weterynarii.
Majątek i gospodarka finansowa izb lekarsko-weterynaryjnych
Majątek izb lekarsko-weterynaryjnych stanowią fundusze oraz ruchomości
i nieruchomości, a w szczególności:
1) składki członkowskie,
2) zapisy, darowizny, dotacje,
3) wpływy z działalności gospodarczej,
4) inne wpływy.
Ustawa reguluje równieŜ strukturę Krajowych Izb Lekarsko-Weterynaryjnych oraz
wskazuje kompetencje poszczególnych ich organów. Ponadto, wskazuje organy zajmujące się
odpowiedzialnością zawodową lekarzy.
Zapobieganie i zwalczanie chorób zakaźnych
Jednym z powaŜniejszych problemów, którym zajmują się słuŜby weterynaryjne jest
zapobieganie i zwalczanie chorób zakaźnych. Dokumentem regulującym zagadnienia
weterynaryjne z zakresu chorób zakaźnych zwierząt jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r.
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69 poz.
625 z późn. zm). Ustawa ta obejmuje sprawy związane z tzw. weterynaryjną ochroną
zwierząt. W ustawie moŜna wyróŜnić odpowiednio:

9
− przepisy dotyczące wymagań weterynaryjnych obowiązujących przy podejmowaniu
i prowadzeniu działalności, której przedmiotem są zwierzęta, niejadalne produkty
pochodzenia zwierzęcego lub uboczne produkty zwierzęce oraz wymagań
weterynaryjnych obowiązujących przy przewozie, wywozie i handlu tymi zwierzętami
i produktami, a takŜe umieszczaniu ich na rynku,
− przepisy regulujące zasady stosowania środków administracyjnych przewidzianych w celu
szybkiego zlokalizowania ogniska choroby zakaźnej oraz przeprowadzania skutecznej
likwidacji tego ogniska, a więc przepisy określające zasady administracyjnego zwalczania
poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
W przypadku podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt, a w szczególności
poronienia u bydła, świń, owiec i kóz, objawów neurologicznych u zwierząt, zmian
o charakterze krost, pęcherzy, nadŜerek lub wybroczyn na skórze i błonach śluzowych
zwierząt kopytnych, znacznej liczby nagłych padnięć, posiadacz zwierzęcia jest
obowiązany do:
1) niezwłocznego zawiadomienia o tym organu Inspekcji Weterynaryjnej albo najbliŜszego
podmiotu świadczącego usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej, albo wójta
(burmistrza, prezydenta miasta),
2) pozostawienia zwierząt w miejscu ich przebywania i niewprowadzania tam innych
zwierząt,
3) uniemoŜliwienia osobom postronnym dostępu do pomieszczeń lub miejsc, w których
znajdują się zwierzęta podejrzane o zakaŜenie lub chorobę, lub zwłoki zwierzęce,
4) wstrzymania się od wywoŜenia, wynoszenia i zbywania produktów, w szczególności
mięsa, zwłok zwierzęcych, środków Ŝywienia zwierząt, wody, ściółki, nawozów
naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i nawoŜeniu i innych przedmiotów
znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła choroba,
5) udostępnienia organom Inspekcji Weterynaryjnej zwierząt i zwłok zwierzęcych do badań
i zabiegów weterynaryjnych, a takŜe udzielania pomocy przy ich wykonywaniu,
6) udzielania organom Inspekcji Weterynaryjnej oraz osobom działającym w imieniu tych
organów wyjaśnień i podawania informacji, które mogą mieć znaczenie dla wykrycia
choroby i źródeł zakaŜenia lub zapobiegania jej szerzeniu.
Podmiot świadczący usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej niezwłocznie informuje
organ Inspekcji Weterynaryjnej, jeŜeli na podstawie zawiadomienia podejrzewa wystąpienie
choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania. Powiatowy lekarz
weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia podejmuje niezwłocznie czynności w celu
wykrycia lub wykluczenia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania,
a w szczególności:
1) sporządza spis wszystkich zwierząt,
2) przeprowadza dochodzenie epizootyczne,
3) przeprowadza badanie kliniczne zwierząt,
4) pobiera i wysyła próbki do badań laboratoryjnych.
Dochodzenie epizootyczne obejmuje co najmniej:
1) ustalenie okresu, w którym choroba zakaźna zwierząt mogła rozwijać się w gospodarstwie
przed podejrzeniem lub stwierdzeniem jej wystąpienia,
2) ustalenie źródła pochodzenia choroby zakaźnej zwierząt wraz z ustaleniem innych
gospodarstw, w których zwierzęta z gatunków wraŜliwych mogły zostać zakaŜone z tego
źródła,
3) ustalenie dróg przemieszczania się wektorów:
− do gospodarstwa, w którym wystąpiło podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt,
− z gospodarstwa, w którym wystąpiło podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt.

10
Powiatowy lekarz weterynarii natychmiast informuje wojewódzkiego lekarza weterynarii,
w tym w formie elektronicznej, o podejrzeniu lub wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt oraz
o czynnościach podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby. Wojewódzki lekarz
weterynarii przekazuje natychmiast Głównemu Lekarzowi Weterynarii, w tym w formie
elektronicznej, informacje o podejrzeniu lub wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt oraz
o czynnościach podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby. W przypadku
uzasadnionego podejrzenia choroby zakaźnej zwierząt lub jej stwierdzenia powiatowy lekarz
weterynarii stosuje środki przewidziane dla zwalczania danej choroby. W celu zwalczania
chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania powiatowy lekarz
weterynarii, w drodze decyzji, moŜe:
1) nakazać odosobnienie, strzeŜenie lub obserwację zwierząt chorych lub zakaŜonych albo
podejrzanych o zakaŜenie lub o chorobę,
2) wyznaczyć określone miejsce jako ognisko choroby,
3) zakazać wydawania świadectw zdrowia, dokumentów handlowych lub przewozowych,
4) nakazać ubój zwierząt chorych lub zakaŜonych, podejrzanych o zakaŜenie lub o chorobę
albo zwierząt z gatunków wraŜliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt,
5) nakazać oczyszczenie i odkaŜenie miejsc oraz środków transportu, a takŜe odkaŜenie,
zniszczenie lub usunięcie w sposób wykluczający niebezpieczeństwo szerzenia się
choroby zakaźnej zwierząt środków Ŝywienia zwierząt, ściółki, nawozów naturalnych
w rozumieniu przepisów o nawozach i nawoŜeniu, oraz przedmiotów, z którymi miały
kontakt zwierzęta chore, zakaŜone lub podejrzane o zakaŜenie lub o chorobę,
6) zakazać osobom, które były lub mogły być w kontakcie ze zwierzętami chorymi,
zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie lub o chorobę, czasowego opuszczania ogniska
choroby,
7) nakazać odkaŜanie rzeczy osób, które miały lub mogły mieć kontakt ze zwierzętami
chorymi, zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie lub o chorobę,
8) zakazać karmienia zwierząt określonymi środkami Ŝywienia zwierząt lub pojenia
z określonych zbiorników i ujęć wody,
9) zakazać w ognisku choroby wprowadzania, przeprowadzania i wyprowadzania zwierząt
lub sprowadzania i wywoŜenia produktów, zwłok zwierzęcych i środków Ŝywienia
zwierząt,
10) nakazać:
− badanie kliniczne zwierząt z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych,
− przeprowadzenie sekcji zwłok zwierzęcych z pobraniem próbek do badań
laboratoryjnych,
− wykonywanie określonych zabiegów na zwierzętach, w tym przeprowadzanie
szczepień,
11) zakazać uŜywania zwierząt w celu rozmnaŜania,
12) określać sposób postępowania ze zwierzętami chorymi, zakaŜonymi lub podejrzanymi
o zakaŜenie lub o chorobę, zwłokami zwierzęcymi, produktami oraz środkami Ŝywienia
zwierząt zakaŜonymi lub podejrzanymi o zakaŜenie,
13) nakazać podmiotom zajmującym się ubojem zwierząt przeprowadzenie uboju
z określeniem jego warunków,
14) nakazać podmiotom zajmującym się przewozem zwierząt lub zwłok zwierzęcych
przewiezienie ich do wskazanych miejsc,
15) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie produkcji produktów
zastosowanie określonej technologii.

11
Decyzjom tym, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. W przypadku zagroŜenia
wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania
powiatowy lekarz weterynarii, w drodze rozporządzenia − aktu prawa miejscowego, moŜe:
1) określić obszar, na którym występuje choroba zakaźna lub zagroŜenie wystąpienia
choroby zakaźnej, jako obszar zapowietrzony lub zagroŜony oraz sposób oznakowania
tych obszarów,
2) wprowadzić czasowe ograniczenia w przemieszczaniu się osób lub pojazdów,
3) czasowo zakazać organizowania:
− widowisk, zgromadzeń, pochodów lub nakazać czasowe zawieszenie określonej
działalności,
− targów, wystaw, pokazów lub konkursów zwierząt, polowań i odłowów zwierząt
łownych,
4) ograniczyć obrót albo zakazać obrotu zwierzętami, zwłokami zwierzęcymi, produktami,
surowcami i produktami rolnymi oraz innymi przedmiotami, które mogą spowodować
szerzenie się choroby zakaźnej zwierząt,
5) nakazać zaopatrywanie zwierząt lub produktów w świadectwa zdrowia wystawiane przez
urzędowego lekarza weterynarii,
6) nakazać przeprowadzenie zabiegów na zwierzętach, w tym szczepień,
7) nakazać oczyszczanie, odkaŜanie, deratyzację i dezynsekcję miejsc przebywania zwierząt
lub miejsc przechowywania i przetwarzania zwłok zwierzęcych, produktów, środków
Ŝywienia zwierząt, a takŜe oczyszczanie i odkaŜanie środków transportu,
8) nakazać odstrzał sanitarny zwierząt na określonym obszarze,
9) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie produkcji produktów
zastosowanie określonej technologii.
Wymagania dla produktów pochodzenia zwierzęcego
Produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być wprowadzane na rynek, jeŜeli zostały
pozyskane od zwierząt lub ze zwierząt, które spełniają wymagania weterynaryjne określone
w przepisach o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
Produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być wprowadzane na rynek, jeŜeli zostały
pozyskane od zwierząt lub ze zwierząt niepochodzących z gospodarstwa, zakładu lub obszaru
podlegającego ograniczeniom, nakazom lub zakazom wydanym na podstawie przepisów
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt ze względu na
chorobę zakaźną zwierząt. Dopuszcza się produkcję produktów pochodzenia zwierzęcego na
obszarach podlegających ograniczeniom wydanym na podstawie przepisów o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt lub wprowadzenie na rynek
produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z takich obszarów, jeŜeli:
1) produkty te:
− nie pochodzą z gospodarstwa, w którym podejrzewa się lub stwierdzono chorobę
zakaźną zwierząt,
− są zaopatrzone w świadectwo zdrowia,
2) przy ich produkcji zostały spełnione wymagania określone w przepisach prawnych.
Przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego, w zakresie nieuregulowanym
w przepisach rozporządzenia nr 852/2004 i rozporządzenia nr 853/2004 oraz w przepisach
Unii Europejskiej wydanych w trybie tych rozporządzeń, powinny być spełnione wymagania
zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organizacyjne, lokalizacyjne, techniczne i technologiczne
w szczególności:
1) wymagania dotyczące zdrowia zwierząt, z których lub od których pozyskuje się te
produkty, lub

12
2) wymagania, jakie powinny być spełnione przy uboju lub uboju z konieczności, lub
3) wymagania, jakie powinny spełniać miejsca pochodzenia lub przebywania zwierząt, lub
4) wymagania, jakie powinny spełniać te produkty, lub
5) sposób badania zwierząt rzeźnych i ich mięsa, mięsa zwierząt łownych, ryb i produktów
rybołówstwa, mięczaków i skorupiaków, lub
6) sposób prowadzenia dokumentacji, w tym sposób dokumentowania pochodzenia
zwierząt, z których lub od których pozyskuje się te produkty, oraz zakres i sposób
prowadzenia rejestru zwierząt, a takŜe sposób dokumentowania pochodzenia tych
produktów, w tym zakres i sposób prowadzenia rejestru tych produktów, lub
7) wymagania, jakie powinny być spełnione na poszczególnych etapach produkcji, lub
8) wymagania, jakie powinny spełniać osoby wykonujące czynności pomocnicze pod
nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, oraz zakres tych czynności, lub
9) warunki, tryb i zakres prowadzenia kontroli wewnętrznej w zakładzie, w tym
opracowanie, wdroŜenie i realizację systemu analizy zagroŜeń i krytycznych punktów
kontroli (systemu HACCP), lub
10) sposób znakowania i pakowania tych produktów, lub
11) wymagania, jakim powinny odpowiadać świadectwa zdrowia, handlowe dokumenty
identyfikacyjne lub inne dokumenty dołączone do tych produktów, lub
12) wymagania, jakie powinny spełniać środki transportu.
Minister właściwy do spraw rolnictwa moŜe określić, w drodze rozporządzenia,
wymagania weterynaryjne, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów
pochodzenia zwierzęcego lub przez produkty pochodzenia zwierzęcego wprowadzane na
rynek, w zakresie nieuregulowanym w przepisach rozporządzenia nr 852/2004
i rozporządzenia nr 853/2004 oraz w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tych
rozporządzeń, biorąc pod uwagę wielkość produkcji, w tym specyfikę zakładów o małej
zdolności produkcyjnej, oraz ochronę zdrowia publicznego, w tym potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego. Ponadto, niedopuszczalne jest
podawanie zwierzętom, z których lub od których pozyskuje się produkty pochodzenia
zwierzęcego, substancji niedozwolonych oraz pozyskiwanie takich produktów od zwierząt lub
ze zwierząt, w których tkankach lub narządach stwierdzono obecność tych substancji. Zakaz
ten nie dotyczy zwierząt, którym podawano substancje o działaniu beta − agonistycznym oraz
hormonalnym, w tym tyreostatycznym, w celu leczniczym lub zootechnicznym, jeŜeli upłynął
okres karencji określony dla tych substancji. W celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów
pochodzenia zwierzęcego prowadzi się monitorowanie substancji niedozwolonych,
pozostałości chemicznych, biologicznych, produktów leczniczych i skaŜeń
promieniotwórczych u zwierząt, w ich wydzielinach i wydalinach, w tkankach lub narządach
zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego, w wodzie przeznaczonej do pojenia
zwierząt oraz środkach Ŝywienia zwierząt. Za zwierzęta poddane ubojowi w rzeźni, w których
tkankach lub narządach stwierdzono obecność substancji niedozwolonych lub pozostałości
produktów leczniczych w ilościach przekraczających dopuszczalne poziomy, określone
w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2377/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiającym
wspólnotową procedurę dla określania maksymalnego limitu pozostałości weterynaryjnych
produktów leczniczych w środkach spoŜywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. WE L
224 z 18.08.1990, str. 1, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 10, str. 111), nie
przysługuje odszkodowanie.
Prawo farmaceutyczne
Aktem prawnym regulującym problematykę z zakresu wytwarzania i obrotu produktami
leczniczymi jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne ( Dz. U. 2004 r.

13
Nr 53, poz. 533 z późn. zmianami). Ustawa ta opiera się na załoŜeniu wspólnej regulacji
dotyczącej produktów leczniczych przeznaczonych dla ludzi oraz produktów leczniczych
weterynaryjnych. Odrębne regulacje dotyczące wyłącznie produktów leczniczych
weterynaryjnych są wyraźnie w tekście aktu zaznaczone i w tym zakresie wyłączają one
zastosowanie przepisów ogólnych. Przedmiotowy zakres ustawy obejmuje takie zagadnienia,
jak:
1) zasady i tryb dopuszczania do obrotu produktów leczniczych, z uwzględnieniem
w szczególności wymagań dotyczących jakości, skuteczności i bezpieczeństwa ich
stosowania,
2) warunki wytwarzania produktów leczniczych,
3) wymagania dotyczące reklamy produktów leczniczych,
4) warunki obrotu produktami leczniczymi,
5) wymagania dotyczące aptek, hurtowni farmaceutycznych i placówek obrotu
pozaaptecznego,
6) zadania Inspekcji Farmaceutycznej i uprawnienia jej organów.
Przepisy ustawy stosuje się równieŜ do produktów leczniczych będących środkami
odurzającymi, substancjami psychotropowymi i prekursorami w rozumieniu przepisów
o przeciwdziałaniu narkomanii, w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami. W ustawie
unormowane równieŜ zostały kwestie dotyczące wymogów technicznych, organizacyjnych,
lokalowych oraz kwalifikacji osób prowadzących obrót hurtowy i detaliczny produktami
leczniczymi. W tym zakresie ukształtowane zostały kompetencje organów Inspekcji
Weterynaryjnej w zakresie nadzoru nad obrotem hurtowym i detalicznym produktami
leczniczymi weterynaryjnymi oraz rodzaje środków administracyjnych podejmowanych na
wypadek stwierdzenia, Ŝe obrót prowadzony jest z naruszeniem przepisów ustawy.
Obowiązki lekarza weterynarii prowadzącego obrót detaliczny produktami leczniczymi
Lekarz weterynarii prowadzący obrót detaliczny produktami leczniczymi
weterynaryjnymi lub paszami leczniczymi jest zobowiązany do:
1) prowadzenia dokumentacji obrotu produktami leczniczymi weterynaryjnymi,
2) przeprowadzania przynajmniej raz w roku spisu kontrolnego stanu magazynowego
produktów leczniczych weterynaryjnych oraz ich dostaw i wydania z odnotowaniem
wszelkich zaistniałych niezgodności.
Lekarz weterynarii w celu ratowania Ŝycia lub zdrowia zwierząt, a w szczególności
ograniczenia cierpienia zwierząt, stosuje produkty lecznicze weterynaryjne. JeŜeli tkanki
i produkty zwierząt przeznaczone są do spoŜycia przez ludzi, to właściciele tych zwierząt lub
osoby odpowiedzialne za zwierzęta są obowiązani do posiadania dokumentów
weterynaryjnych produktów leczniczych posiadających właściwości anaboliczne,
przeciwbakteryjne, przeciwpasoŜytnicze, przeciwzapalne, hormonalne i psychotropowe,
zawierających następujące informacje:
1) datę,
2) dokładne określenie weterynaryjnego produktu leczniczego, z numerem serii i datą
waŜności,
3) ilość,
4) nazwę i adres dostawcy weterynaryjnego produktu leczniczego,
5) oznakowanie leczonych zwierząt,
6) okres karencji określony w pozwoleniu.
Lekarz weterynarii wydaje właścicielowi zwierząt lub osobie odpowiedzialnej za zwierzęta
dokument potwierdzający nabycie produktów leczniczych weterynaryjnych lub pasz
leczniczych.

14
Zastosowanie prawa atomowego w wykonywaniu zadań weterynaryjnych
Ustawa Prawo atomowe z dnia 29.11.2000 r ( Dz. U. Nr 3 poz. 18 z późn. zm.) określa
następujące działalności związane z naraŜeniem na promieniowanie jonizujące, które
wymagają zezwolenia lub zgłoszenia:
− wytwarzanie, przetwarzanie, przechowywanie, składowanie, transport lub stosowanie
materiałów jądrowych, źródeł i odpadów promieniotwórczych oraz wypalonego paliwa
jądrowego i obrót nimi, a takŜe wzbogacanie izotopowe,
− budowę, rozruch, próbną i stałą eksploatację oraz likwidację obiektów jądrowych,
− budowę, eksploatację, zamknięcie i likwidację składowisk odpadów promieniotwórczych
i składowisk wypalonego paliwa jądrowego oraz budowę i eksploatację przechowalników
wypalonego paliwa jądrowego,
− produkowanie, instalowanie, stosowanie i obsługę urządzeń zawierających źródła
promieniotwórcze oraz obrót tymi urządzeniami,
− uruchamianie i stosowanie urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące,
− uruchamianie pracowni, w których mają być stosowane źródła promieniowania
jonizującego, w tym pracowni rentgenowskich (innych niŜ nadzorowane przez słuŜby
sanitarne),
− zamierzone dodawanie substancji promieniotwórczych w procesie produkcyjnym
wyrobów powszechnego uŜytku i wyrobów medycznych, obrót tymi wyrobami przywóz
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wywóz z tego terytorium wyrobów
powszechnego uŜytku i wyrobów medycznych, do których dodano substancje
promieniotwórcze,
− zamierzone podawanie substancji promieniotwórczych ludziom i zwierzętom w celu
medycznej lub weterynaryjnej diagnostyki, leczenia lub badań naukowych, jeŜeli
aktywności i stęŜenia promieniotwórcze substancji, których te czynności dotyczą,
przekraczają wartości określone w przepisach szczegółowych (przepisy te określają
równieŜ wartości aktywności lub stęŜeń, w przypadku których zamiast zezwolenia
wymagane jest tylko zgłoszenie danej działalności) i jeŜeli nie dotyczy to działalności
zabronionych ustawą (dodawanie substancji promieniotwórczych do Ŝywności, zabawek,
osobistych ozdób i kosmetyków).
Przeciwdziałanie narkomanii podczas pracy w zakładzie leczniczym dla zwierząt
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. Nr 179 poz. 1485
z późn. zm.) określa preparaty zawierające środki odurzające grup I − N, II − N i III − N lub
substancje psychotropowe grup II − P, III − P i IV − P, które zostały dopuszczone do obrotu
jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa farmaceutycznego, moŜe posiadać,
w celach medycznych, po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego,
zakład opieki zdrowotnej niemający apteki szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt oraz
lekarz, lekarz dentysta lub lekarz weterynarii, prowadzący praktykę lekarską, a takŜe inny
podmiot, którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów.
O rodzajach preparatów i ich ilościach, jakie mogą posiadać poszczególne uprawnione
podmioty, szczegółowo mówi Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 stycznia 2003 r.
w sprawie preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe, które
mogą być posiadane w celach medycznych po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego ( Dz. U. Nr 37 poz. 324 z 2003 r.).W rozporządzeniu tym zostały określone
równieŜ warunki zaopatrywania, przechowywania tych preparatów oraz prowadzenia
dokumentacji w zakresie ich posiadania i stosowania, a takŜe rodzaje podmiotów, których
działalność wymaga posiadania i stosowania preparatów, uwzględniając zabezpieczenie tych
substancji przed niewłaściwym uŜyciem.

15
Gospodarka lekami psychotropowymi w zakładzie leczniczym dla zwierząt
Zagadnienia związane z gospodarką lekami psychotropowymi reguluje Rozporządzenie
Ministra Zdrowia z dnia 13 stycznia 2003r. w sprawie preparatów zawierających środki
odurzające lub substancje psychotropowe, które mogą być posiadane w celach medycznych,
po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego(Dz. U. Nr 37, poz. 324).
Rozporządzenie określa:
1) rodzaje i ilości preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe
oraz rodzaje podmiotów, które mogą posiadać te preparaty w celach medycznych, po
uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego
2) szczegółowe warunki zaopatrywania i przechowywania preparatów, oraz prowadzenia
dokumentacji dotyczącej ich posiadania i stosowania.
Udzielenie zgody na posiadanie w celach medycznych preparatów zawierających środki
odurzające lub substancje psychotropowe następuje na wniosek zainteresowanego. Wniosek
(oryginał) składa się do Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego lub Delegatury.
Wniosek o udzielenie zgody powinien zawierać:
− nazwę i dokładny adres zakładu leczniczego dla zwierząt,
− nazwę handlową, postać farmaceutyczną, dawkę oraz przewidywane miesięczne zuŜycie
preparatu,
− nazwę i dokładny adres hurtowni weterynaryjnej, w której podmiot ubiegający się o zgodę
będzie się zaopatrywał (w przypadku leków stosowanych u ludzi adres apteki lub
hurtowni farmaceutycznej), mającą na celu ujednolicenie oraz skrócenie czasu
postępowania,
− warunki przechowywania preparatów zawierających środki odurzające lub substancje
psychotropowe,
− imię i nazwisko lekarza weterynarii − osoby odpowiedzialnej za przechowywanie
i stosowanie preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe
oraz prowadzenie ewidencji lub dokumentacji tych preparatów,
− datę sporządzenia wniosku oraz podpis i pieczątkę osobistą lekarza weterynarii lub
w przypadku spółki osoby upowaŜnionej do reprezentowania podmiotu,
Do wniosku naleŜy dołączyć:
− aktualne zaświadczenie z izby lekarsko-weterynaryjnej o wpisie do ewidencji zakładów
leczniczych dla zwierząt
− aktualne zaświadczenie z izby lekarsko-weterynaryjnej potwierdzające członkostwo osoby
odpowiedzialnej z podanym numerem wpisu na listę krajową lekarzy weterynarii,
− zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON,
− w przypadku prowadzenia działalności leczniczo-weterynaryjnej w formie spółki −
umowa spółki
− w przypadku, kiedy właściciel lub współwłaściciele zakładu leczniczego dla zwierząt
wyznaczyli jako osobę odpowiedzialną lekarza weterynarii zatrudnionego na podstawie
umowy o pracę – do wniosku poza jego zaświadczeniem z izby lekarsko-weterynaryjnej
potwierdzającym wpis na listę krajową lekarzy weterynarii naleŜy dołączyć równieŜ
umowę o pracę,
Zgoda wydawana jest w trzech egzemplarzach, z których jeden pozostaje
u wojewódzkiego inspektora, drugi przekazywany jest wnioskodawcy, a trzeci wnioskodawca
przekazuje aptece lub hurtowni farmaceutycznej. Zgoda jest waŜna na czas określony:
1) nie dłuŜszy niŜ 3 lata − w przypadku zakładu opieki zdrowotnej niemającego apteki
szpitalnej lub apteki zakładowej, zakładu leczniczego dla zwierząt oraz lekarza lub
lekarza stomatologa prowadzącego indywidualną praktykę lekarską, indywidualną

16
specjalistyczną praktykę lekarską lub grupową praktykę lekarską oraz lekarza weterynarii,
prowadzącego indywidualną praktykę lekarsko-weterynaryjną,
2) nie dłuŜszy niŜ 5 lat − w przypadku pozostałych podmiotów.
Przed odbiorem zgody naleŜy przedstawić w Wojewódzkim Inspektoracie
Farmaceutycznym lub w delegaturze ksiąŜkę kontroli, w której będzie prowadzona
dokumentacja przychodowo − rozchodowa preparatów zawierających środki odurzające grupy
I − N i II − N lub substancje psychotropowe grupy II − P (np. ketamina), celem jej
zatwierdzenia i zarejestrowania. Dokumentacja przychodowo − rozchodowa preparatów
zawierających substancje psychotropowe grupy III − P i IV − P nie wymaga zarejestrowania.
W przypadku przedłuŜenia zgody naleŜy przedstawić dokumentację przychodowo −
rozchodową preparatów objętych wcześniejszymi zgodami.
Dokumentacja lekarsko weterynaryjna
Dokumentem regulującym prowadzenie dokumentacji lekarsko weterynaryjnej jest
Rozporządzenie Ministra i Rozwoju Wsi z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu
i sposobu prowadzenia ewidencji leczenia zwierząt i dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej
(Dz. U. Nr 100 poz. 1022 z dnia 1 maja 2004 r.) Przedmiotowy zakres rozporządzenia
obejmuje takie zagadnienia, jak:
1) zakres i sposób prowadzenia przez lekarzy weterynarii dokumentacji lekarsko-
weterynaryjnej z wykonywanych zabiegów leczniczych i profilaktycznych oraz
stosowanych produktów leczniczych,
2) zakres i sposób prowadzenia ewidencji leczenia zwierząt przez posiadacza zwierząt
gospodarskich, a takŜe tryb dokonywania wpisów w tej ewidencji przez lekarzy
weterynarii leczących zwierzęta.
Lekarz weterynarii prowadzi dokumentację lekarsko-weterynaryjną w postaci odrębnych
ksiąŜek leczenia zwierząt dla zwierząt gospodarskich oraz zwierząt, z których pozyskane
tkanki lub produkty są przeznaczone do spoŜycia przez ludzi. KsiąŜka ta składa się z kolejno
ponumerowanych, samokopiujących się stron, przy czym kaŜda strona jest podzielona na 4
części.
Część I zawiera:
1) nazwę i adres zakładu leczniczego dla zwierząt,
2) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres posiadacza zwierzęcia,
3) datę i godzinę przyjęcia zgłoszenia,
4) datę i godzinę wykonania czynności lekarsko − weterynaryjnych,
5) oznaczenie strony ksiąŜki składające się z: numeru kolejnej strony, znaku "/", oznaczenia
miesiąca, znaku "/" oraz oznaczenia roku.
Część II zawiera:
1) opis leczonego zwierzęcia, w tym gatunek, płeć, identyfikację, wiek, oznakowanie i masę
ciała,
2) liczbę leczonych zwierząt,
3) rozpoznanie lub wstępne rozpoznanie choroby,
4) zastosowane produkty lecznicze lub nabyte przez posiadacza zwierzęcia produkty
lecznicze weterynaryjne z uwzględnieniem:
− nazwy produktu leczniczego,
− numeru serii produktu leczniczego,
− ilości i dawkowania zastosowanego produktu leczniczego lub nabytego produktu
leczniczego okresu karencji dla tkanek lub produktów przeznaczonych do spoŜycia
przez ludzi pozyskanych od leczonych zwierząt,
5) zabiegi lecznicze lub profilaktyczne, zalecenia lekarskie oraz uwagi.

17
Część III zawiera:
1) potwierdzenie nabycia produktu leczniczego weterynaryjnego przez posiadacza
zwierzęcia
2) informacje, w przypadku gdy nabyty produkt leczniczy weterynaryjny będzie stosowany
u zwierząt innych niŜ wymienione w części II.
Wpisy w częściach I − III są potwierdzane:
1) podpisem i pieczęcią lekarza weterynarii dokonującego wpisu,
2) podpisem posiadacza zwierzęcia, który jednocześnie oświadcza, Ŝe nabyty produkt
leczniczy weterynaryjny zostanie zastosowany zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.
Część IV zawiera wyniki badań uzupełniających.
KsiąŜka leczenia zwierząt, domowych zawiera:
1) nazwę i adres zakładu leczniczego dla zwierząt,
2) datę rozpoczęcia i zakończenia dokonywania wpisów w ksiąŜce,
3) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres posiadacza zwierzęcia,
4) datę i godzinę wykonania czynności lekarsko − weterynaryjnych,
5) opis leczonego zwierzęcia, w tym gatunek, płeć, rasę, wiek lub datę urodzenia, kolor,
6) informacje o przebiegu wizyty, w tym:
− dane uzyskane z wywiadu lekarskiego,
− wynik badania klinicznego, sekcyjnego i ewentualnych dodatkowych badań
diagnostycznych,
− rozpoznanie choroby,
− nazwę, ilość i dawkowanie zastosowanego lub przepisanego na receptę lekarza
weterynarii produktu leczniczego,
− zabiegi lecznicze lub profilaktyczne,
− zalecenia lekarskie,
− podpis i pieczęć lekarza weterynarii leczącego zwierzę.
W omawianym akcie prawnym znajdują się równieŜ wskazówki o tym jak naleŜy
dokonywać wszelkich skreśleń i poprawek w ksiąŜce leczenia zwierząt.
Zakłady lecznicze
Dokumentem regulującym działalność zakładów leczniczych jest ustawa z dnia 18
grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. Nr 11 poz. 95 z dnia 27 stycznia
2004 r.). Ustawa ta wyodrębnia następujące zagadnienia:
− tworzenie i organizację zakładów leczniczych dla zwierząt,
− ewidencję zakładów leczniczych,
− zasady świadczenia usług weterynaryjnych.
Usługa weterynaryjna
Usługa weterynaryjna jest czynnością mającą na celu zachowanie, ratowanie lub poprawę
zdrowia zwierząt i ich produkcyjności, polegającą w szczególności na:
1) badaniu stanu zdrowia zwierząt,
2) rozpoznawaniu, zapobieganiu i zwalczaniu chorób zwierząt,
3) leczeniu zwierząt,
4) udzielaniu porad i konsultacji,
5) pielęgnacji zwierząt,
6) wydawaniu opinii i orzeczeń,
7) wykonywaniu czynności związanych z określeniem zdolności rozrodczych zwierząt i ich
zaburzeń oraz biotechniką rozrodu,

18
8) wykonywaniu detalicznego obrotu produktami leczniczymi weterynaryjnymi, paszami
leczniczymi oraz wyrobami medycznymi przeznaczonymi dla zwierząt, na zasadach
określonych w odrębnych przepisach,
9) wykonywaniu badań laboratoryjnych i innych badań diagnostycznych.
Zakład leczniczy
Zakładem leczniczym dla zwierząt jest:
1) gabinet weterynaryjny,
2) przychodnia weterynaryjna,
3) lecznica weterynaryjna,
4) klinika weterynaryjna,
5) weterynaryjne laboratorium diagnostyczne.
Tworzenie i organizacja zakładów leczniczych dla zwierząt
Zakład leczniczy dla zwierząt moŜe być utworzony i prowadzony przez osoby fizyczne,
osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.
Kierownikiem zakładu leczniczego dla zwierząt, moŜe być wyłącznie lekarz weterynarii
posiadający prawo wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zakład
leczniczy dla zwierząt utworzony i prowadzony przez osobę fizyczną, osobę prawną albo
jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej zajmującą się produkcją zwierząt
moŜe świadczyć usługi weterynaryjne wyłącznie dla zwierząt hodowanych przez tę osobę lub
jednostkę, jednak nie moŜe wystawiać certyfikatów o stanie zdrowia tych zwierząt dla celów
związanych z obrotem zwierzętami.
Gabinet weterynaryjny
Gabinet weterynaryjny jest wyposaŜony w szczególności w:
1) pokój przyjęć z poczekalnią,
2) aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług weterynaryjnych,
3) sprzęt i urządzenia do przechowywania produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
4) zaplecze sanitarne i socjalne.
Przychodnia weterynaryjna
Przychodnia weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w:
2) salę zabiegową,
Lecznica weterynaryjna
Lecznica weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w:
1) pomieszczenie do stacjonarnego leczenia, obserwacji i izolacji zwierząt dostosowane do
gatunków leczonych zwierząt,
4) salę zabiegowo-operacyjną,
6) magazyn środków i sprzętu dezynfekcyjnego,
Lecznica weterynaryjna zapewnia całodobową obserwację i leczenie zwierząt.

19
Klinika weterynaryjna
Klinika weterynaryjna jest wyposaŜona w szczególności w:
1) pomieszczenie do stacjonarnego leczenia, obserwacji i izolacji zwierząt dostosowane do
gatunków leczonych zwierząt,
2) poczekalnie,
3) gabinety zabiegowe,
4) salę operacyjną,
5) magazyn produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
6) magazyn środków i sprzętu dezynfekcyjnego,
7) aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu świadczonych usług specjalistycznych,
8) aparaturę i sprzęt diagnostyczny,
9) zaplecze sanitarne, socjalne i gospodarcze.
Klinika weterynaryjna zapewnia całodobową obserwację i leczenie zwierząt. W klinice
weterynaryjnej usługi weterynaryjne świadczy co najmniej trzech lekarzy weterynarii, w tym
jeden lekarz z tytułem specjalisty w zakresie usług weterynaryjnych świadczonych przez
klinikę. Klinika weterynaryjna współpracuje w zakresie świadczonych usług weterynaryjnych
z innymi zakładami leczniczymi dla zwierząt, a w szczególności przyjmuje pacjentów
skierowanych przez te zakłady do leczenia.
Weterynaryjne laboratorium diagnostyczne
Weterynaryjne laboratorium diagnostyczne jest wyposaŜone w szczególności w:
1) pokój przyjęć prób do badań diagnostycznych,
2) salę laboratoryjną,
3) aparaturę i sprzęt dostosowane do zakresu wykonywanych badań,
4) sprzęt i urządzenia do przechowywania uŜywanych środków i materiałów,
Ewidencja zakładów leczniczych dla zwierząt
Zakład leczniczy dla zwierząt świadczy usługi weterynaryjne po uzyskaniu wpisu do
ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt. Ewidencję prowadzi właściwa ze względu na
miejsce siedziby zakładu leczniczego dla zwierząt okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna.
Ewidencja jest jawna i zawiera:
1) nazwę zakładu leczniczego dla zwierząt oraz jego adres i numer telefonu,
2) siedzibę zakładu leczniczego dla zwierząt,
3) imię i nazwisko kierownika zakładu,
4) liczbę pracowników, w tym lekarzy weterynarii i personelu pomocniczego.
Za wpis do ewidencji okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna pobiera opłatę. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Lekarsko-
Weterynaryjnej, określa:
1) szczegółowy sposób prowadzenia ewidencji oraz otrzymywania z niej wypisu, mając na
względzie dostępność ewidencji,
2) wysokość opłaty za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, uwzględniając
rodzaj zakładu dla zwierząt podlegającego wpisowi.
Czynności, które moŜe wykonywać technik weterynarii
1) pobieranie prób do badań laboratoryjnych,
2) czynności pomocnicze przy wykonywaniu sekcji zwłok zwierzęcych,
3) udzielanie pierwszej pomocy w przypadkach:
− niedyspozycji Ŝołądkowo-jelitowych o przebiegu ostrym z zagroŜeniem Ŝycia
zwierzęcia,

20
− zadławienia,
− zranienia lub załamania,
− porodu niewymagającego cięcia płodu lub zabiegu chirurgicznego,
4) wykonywanie badań klinicznych w zakresie niezbędnym do udzielenia pierwszej
pomocy,
5) podawanie leków przepisanych przez lekarza weterynarii lub dostępnych bez recepty,
6) asystowanie przy zabiegach chirurgicznych,
7) opieka nad zwierzętami leczonymi w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych,
8) wykonywanie zabiegów sanitarno-higienicznych i fizykoterapeutycznych.
Recepty
Aktem prawnym regulującym wystawianie recept przez lekarzy weterynarii jest
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 maja 2003 r. w sprawie wystawiania przez lekarzy
weterynarii recept na produkty lecznicze lub leki recepturowe przeznaczone dla ludzi, które
będą stosowane u zwierząt (Dz. U. Nr 97 poz. 891 z dnia 30 maja 2003 r.). Rozporządzenie to
określa:
1) oznakowanie, tryb i sposób wystawiania przez lekarzy weterynarii recept na produkty
lecznicze lub leki recepturowe przeznaczone dla ludzi, które są stosowane u zwierząt,
w sytuacji gdy brak jest produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonego do
obrotu,
2) wzór recepty na produkty lub leki,
3) sposób zaopatrywania w druki recept na produkty lub leki,
4) sposób kontroli wystawienia i realizacji recept na produkty lub leki oraz sposób kontroli
stosowania tych produktów lub leków.
Sposób wystawiania przez lekarzy recept
Dopuszcza się wystawianie przez lekarza weterynarii recept na produkty lub leki, jeŜeli
nabyte w ten sposób produkty lub leki będą stosowane u zwierząt przez:
1) właściciela zwierzęcia albo,
2) wystawiającego receptę lekarza weterynarii przy wykonywaniu przez niego praktyki
lekarsko-weterynaryjnej.
Wystawienie recepty przez lekarza wykonującego praktyki lekarsko-weterynaryjne, jest
dopuszczalne, jeŜeli:
1) nabyte w ten sposób produkty lub leki zostaną uŜyte przez wystawiającego receptę lekarza
weterynarii wyłącznie przy wykonywaniu przez niego praktyki lekarsko − weterynaryjnej,
2) na recepcie wystawiający dokona adnotacji "do uŜytku własnego" ("ad usum proprium"),
3) zapas w ten sposób nabytych produktów lub leków nie przekracza ich 14-dniowego
średniego zuŜycia,
4) zgromadzone produkty lub leki są przechowywane zgodnie z wymaganiami określonymi
dla tych produktów i leków,
5) uŜycie produktów lub leków zostanie udokumentowane w sposób zgodny z przepisami
Prawa farmaceutycznego,
6) brak jest odpowiedniego produktu leczniczego dopuszczonego do obrotu dla danego
gatunku zwierząt lub dla innych gatunków zwierząt.
Informacje umieszczane na recepcie
Dane umieszczane na wystawianej recepcie obejmują:
1) firmę lub nazwę, pod jaką działa wystawiający receptę lekarz weterynarii, siedzibę
i adres, oznaczenie formy prawnej wykonywanej działalności oraz imię, nazwisko,

21
miejsce zamieszkania i adres lekarza weterynarii działającego pod firmą lub nazwą,
a w przypadku osoby fizycznej − jej imię i nazwisko oraz adres,
2) określenie specjalizacji wystawiającego receptę lekarza weterynarii oraz numer
zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu,
3) firmę lub nazwę posiadacza zwierzęcia, jego siedzibę i adres oraz oznaczenie formy
prawnej wykonywanej działalności, a w przypadku osoby fizycznej − jej imię i nazwisko
oraz adres,
4) gatunek, płeć oraz rasę zwierzęcia − w przypadku wystawienia recepty dla pojedynczego
zwierzęcia; gatunek, płeć, rasę oraz liczbę zwierząt − w przypadku wystawienia recepty
dla większej liczby zwierząt,
5) nazwę i ilość produktu leczniczego, a w odniesieniu do leku recepturowego − nazwę
i ilość surowców farmaceutycznych potrzebnych do sporządzenia tego leku oraz, w miarę
potrzeby, postać, w jakiej lek ma być wydany; nazwy produktów lub leków podaje się
w brzmieniu ustalonym w Rejestrze Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
6) sposób uŜycia albo adnotację "wiadomo", jeŜeli przepisany w recepcie produkt lub lek nie
zawiera w swym składzie środków bardzo silnie działających, silnie działających,
odurzających lub psychotropowych,
7) jeŜeli recepta wystawiana jest na produkty lub leki przeznaczone do stosowania
u zwierząt, których tkanki lub produkty mogą być przeznaczone do spoŜycia przez ludzi −
okres karencji dla tkanek lub produktów pochodzących od tych zwierząt, u których
zastosowano produkty lub leki, z dodatkowym oznaczeniem okresu karencji na etykiecie
leku recepturowego,
8) datę wystawienia recepty.
Zaopatrzenie w druki recept prowadzą hurtownie farmaceutyczne produktów leczniczych
weterynaryjnych. Wzór druku recepty określa załącznik do Rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 09.05.2003r. Dz. U. Nr 97 poz. 891.
Utylizacja odpadów i zwłok zwierząt
Dokumentem regulującym zagadnienia związane z odpadami reguluje Ustawa o odpadach
z dnia 27 kwietnia 2001 r (Dz. U. Nr 62 poz. 628 z 2001 r.). Ustawa określa zasady
postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę Ŝycia i zdrowia ludzi oraz ochronę
środowiska zgodnie z zasadą zrównowaŜonego rozwoju, a w szczególności zasady
zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego
oddziaływania na środowisko, a takŜe odzysku lub unieszkodliwiania odpadów.
Zasady gospodarowania odpadami
Osoba która podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstawanie
odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić, tak aby:
1) zapobiegać powstawaniu odpadów lub ograniczać ilość odpadów i ich negatywne
oddziaływanie na środowisko przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich
uŜytkowania,
2) zapewniać zgodny z zasadami ochrony środowiska odzysk, jeŜeli nie udało się zapobiec
ich powstaniu,
3) zapewniać zgodne z zasadami ochrony środowiska unieszkodliwianie odpadów, których
powstaniu nie udało się zapobiec lub których nie udało się poddać odzyskowi.
Wytwórca odpadów jest obowiązany do stosowania takich sposobów produkcji lub form
usług oraz surowców i materiałów, które zapobiegają powstawaniu odpadów lub pozwalają
utrzymać na moŜliwie najniŜszym poziomie ich ilość, a takŜe ograniczają negatywne
oddziaływanie na środowisko lub zagroŜenie Ŝycia lub zdrowia ludzi. Posiadacz odpadów jest

22
obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarowania
odpadami, wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. Ponadto,
posiadacz odpadów jest obowiązany w pierwszej kolejności do poddania ich odzyskowi,
a jeŜeli z przyczyn technologicznych jest on niemoŜliwy lub nie jest uzasadniony z przyczyn
ekologicznych lub ekonomicznych, to odpady te naleŜy unieszkodliwiać w sposób zgodny
z wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. Odpady, których nie
udało się poddać odzyskowi, powinny być tak unieszkodliwiane, aby składowane były
wyłącznie te odpady, których unieszkodliwienie w inny sposób było niemoŜliwe z przyczyn
technologicznych lub nieuzasadnione z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych.
Plany gospodarki odpadami
Dla osiągnięcia celów załoŜonych w polityce ekologicznej państwa oraz realizacji zasad,
a takŜe stworzenia w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do
odzysku i unieszkodliwiania odpadów, spełniających wymagania określone w przepisach
o ochronie środowiska, opracowywane są plany gospodarki odpadami. Plany te określają:
1) aktualny stan gospodarki odpadami,
2) prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami,
3) działania zmierzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodarowania odpadami,
4) instrumenty finansowe słuŜące realizacji zamierzonych celów,
5) system monitoringu i oceny realizacji zamierzonych celów.
Rola utylizacji
1) Sanitarno-higieniczna – niezbędny element zwalczania i profilaktyki chorób zaraźliwych
zwierząt oraz epidemiologiczne i epizootyczne działanie prewencyjne. Istotą procesów
utylizacyjnych jest eliminacja w trakcie sterylizacji wszystkich patogenów, w tym
równieŜ prionów.
2) Proekologiczna – ochrona środowiska przyrodniczego przed zakaŜeniem drobnoustrojami
chorobotwórczymi i skaŜeniami.
3) Ekologiczna – produkcja wysokowartościowego, przetworzonego białka zwierzęcego
i tłuszczu wykorzystywanych w Ŝywieniu zwierząt.
W opinii Europejskiego Komitetu – Społecznego w sprawie usuwania zwłok zwierzęcych
i wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (2006/C 318/18) znajdują
się informacje dotyczące m.in. analizy problemów i moŜliwości przetwarzania produktów
ubocznych w gospodarstwach. Ogólne podejście do utylizacji odpadów w hodowlach
zwierząt, obejmuje bezpieczeństwo Ŝywności, stan sanitarny, dobrostan zwierząt i właściwe
poszanowanie środowiska naturalnego. Problem zwłok zwierząt jest bardzo złoŜony, gdyŜ
z jednej strony naleŜy uwzględnić otoczenie, a z drugiej strony zbadać moŜliwość
przeniesienia choroby podczas przewozu i uwzględnić kwestie higieny, bezpieczeństwa
i zdrowia publicznego. Za główną z metod utylizacji zwłok zwierząt uwaŜa się hydrolizę,
która nie róŜni się pod względem biologicznym od hydrolizy innych substancji organicznych,
które mogą ulec samozniszczeniu w kontrolowanych warunkach. Cykl biochemiczny
hydrolizy jest uzaleŜniony od moŜliwości autolizy. Proces polega zasadniczo na rozkładzie
białek, z którego powstają aminokwasy, podczas gdy węglowodany produkują cukry, a lipidy
– kwasy tłuszczowe i alkohol. W przypadku świń estryfikacja tłuszczów sprawia, Ŝe
w wyniku hydrolizy otrzymywana jest gęsta i lepka ciecz, która pod względem hydraulicznym
zachowuje się jak ciecz wiskozowa, co stanowi jeszcze jedną korzyść przemawiającą za jej
przetwarzaniem w warunkach kontrolowanych i co ułatwia ponadto jej hydrodynamiczne
przenoszenie. Aby hydroliza była skuteczniejsza, naleŜy kontrolować niektóre czynniki, na
przykład wielkość cząsteczek (uprzednie sproszkowanie zwłok), temperaturę, czas i tlen

23
atmosferyczny, aby uniknąć uwalniania nieprzyjemnych zapachów. Ciecz powstała w wyniku
hydrolizy moŜe być następnie przetwarzana wraz z gnojowicą, co daje następujące korzyści:
− bezpieczeństwo biologiczne (zwłoki zwierząt są utylizowane w gospodarstwie,
w kontrolowanych warunkach, co ogranicza ryzyko przenoszenia chorób na inne
gospodarstwa),
− zwiększoną skuteczność tradycyjnej gospodarki gnojowicą,
− eliminację czynników chorobotwórczych,
− poprawę zarządzania gospodarstwem, utylizację zwłok i gnojowicy na miejscu.
Program SPIWET
Do monitorowania ilości podmiotów objętych nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej słuŜy
program SPIWET, który funkcjonuje na terenie całego kraju począwszy od Głównego
Inspektoratu Weterynarii, poprzez szczebel wojewódzki do szczebla powiatowego. Program
umoŜliwia na bieŜąco śledzić zmiany w ilości zakładów mięsnych, rybnych, mleczarskich,
wytwórni pasz i zakładów utylizacyjnych na terenie całego województwa. Ponadto, program
zawiera szczegółowe dane na temat kaŜdego zakładu, a mianowicie:
1) zakres działalności, zdolność produkcyjną faktyczną i zaprojektowaną, gatunki zwierząt,
przeprowadzone kontrole oraz zaplanowane rekontrole w oparciu o protokół zgodności
SPIWET,
2) stopień dostosowania zakładów oraz procent jego realizacji na podstawie harmonogramu
dostosowania (informacja kwartalna),
3) przyznanych uprawnień eksportowych,
4) pozwala na prześledzenie danych o zakładzie wstecz.
W bardzo szybki sposób moŜna uzyskać informację o ilości zakładów z podziałem na
uprawnienia krajowe, eksportowe, uwzględniające procent dostosowania zakładów do
wymagań unijnych.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, swoje przygotowanie do wykonania ćwiczeń.
1. Jaki akt prawny reguluje zagadnienia związane z zakładami leczniczym dla zwierząt?
2. Jakie znaczenie ma prawo farmaceutyczne i atomowe dla działalności słuŜb
weterynaryjnych?
3. Jaki akt prawny reguluje problem zawodu lekarza weterynarii?
4. Jakie są formalne zadania Izb Lekarsko − Weterynaryjnych?
5. Jaki akt prawny reguluje zakres i sposób prowadzenia dokumentacji lekarsko –
weterynaryjnej?
6. Jakie są formalne zasady wystawiania recept na lecznicze produkty weterynaryjne?
7. Jakie przepisy regulują zagadnienia związane z obrotem produktami leczniczymi?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Opracuj instrukcję postępowania w przypadku wystąpienia wścieklizny
z uwzględnieniem odpowiednich przepisów prawa.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) odszukać informacje w aktach prawnych,

24
2) dokonać analizy wybranych aktów prawnych,
3) opracować instrukcję postępowania w przypadku identyfikacji wybranej choroby
zakaźnej,
4) przedstawić wyniki swojej pracy.
WyposaŜenie stanowiska pracy:
− komputer z dostępem do sieci Internet,
− papier i przybory do pisania.
Ćwiczenie 2
Wypełnij receptę weterynaryjną zgodnie z obowiązującym przepisami prawa.
1) zgromadzić informacje z przepisów prawa,
2) dokonać analizy tych przepisów,
3) wypełnić receptę weterynaryjną uwzględniając odpowiednie przepisy prawa,
4) zaprezentować sposób wypełnienia recepty weterynaryjnej.
− papier i przybory do pisania,
− wzory druków recept.
Ćwiczenie 3
Wypełnij wniosek do Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego o udzielenie zgody
na posiadanie w celach medycznych preparatów zawierających środki odurzające lub
substancje psychotropowe.
1) odszukać informacje w aktach prawnych
2) dokonać analizy wybranych aktów prawnych
3) wypełnić wniosek zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa
4) zaprezentować sposób wypełnienia wniosku.
− papier i przybory do pisania,
− wzory druków wniosków.

25
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz
Tak Nie
1) dokonać analizy ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt?
2) dokonać analizy ustawy o zawodzie lekarza weterynarii?
3) dokonać analizy ustawy o Izbach Lekarsko-Weterynaryjnych?
4) sporządzić sprawozdania dla Inspekcji weterynaryjnej zgodnie
z ustawą weterynaryjną?
5) wyjaśnić znaczenie prawa farmaceutycznego dla działalności
weterynaryjnej?
6) wyjaśnić znaczenie prawa atomowego dla działalności
weterynaryjnej?
7) zastosować rozporządzenie w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia
dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej?
8) zastosować rozporządzenie w sprawie sposobu prowadzenia ksiąŜki
leczenia zwierząt?
9) określić sposoby dotyczące wystawiania recept na produkty
lecznicze?
10) zastosować rozporządzenie w sprawie obrotu produktami
leczniczymi?
11) zastosować przepisy o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego?

26
4.2. Prawo w działalności gospodarczej
4.2.1. Materiał nauczania
Usługi weterynaryjne w świetle przepisów polskiego prawa
Prowadzenie działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług
weterynaryjnych regulowane jest przez wiele aktów prawnych naleŜących do róŜnych działów
prawa. Wśród lekarzy weterynarii świadczących prywatnie usługi weterynaryjne często budzi
się szereg pytań oraz wątpliwości dotyczących prowadzonych przez nich działalności
gospodarczej. Lekarz weterynarii w celu prowadzenia działalności usługowej jest
zobowiązany do dokonania wpisu do ewidencji Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Wpis ten jest
podstawą do legalnego prowadzenia usług weterynaryjnych. Szczegółowe procedury określa
Ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. Nr 11 poz. 95
z dnia 27 stycznia 2004 r.).
Wysokość opłat za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt
Dokumentem regulującym wysokość opłat jest Rozporządzenie Ministra Rolnictwa
i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 roku w sprawie wysokości opłaty za wpis do
ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt. ( Dz. U. Nr 194 z 2004 r. poz. 1996).
Wskazanie regulowania opłat za wpis do ewidencji zakładów leczniczych dotyczy:
− gabinetu weterynaryjnego,
− przychodni weterynaryjnej,
− lecznicy weterynaryjnej,
− kliniki weterynaryjnej,
− weterynaryjnego laboratorium diagnostycznego.
Aby zakład leczniczy funkcjonował zgodnie z prawem musi być jeszcze wpisany do
ewidencji działalności gospodarczej.
Etapy zakładania działalności gospodarczej
Zamierzając podjąć działalność gospodarczą, osoby zobowiązane są dokonać zgłoszenia
do ewidencji działalności urzędu miasta/ urzędu gminy, na którego terytorium osoba mieszka.
Wniosek o dokonanie wpisu powinien zawierać następujące dane:
− oznaczenie przedsiębiorcy (imię i nazwisko oraz nazwa firmy, pod którą prowadzona
będzie działalność gospodarcza),
− oznaczenie miejsca zamieszkania i adres firmy, w którym wykonywana będzie działalność
główna (jeŜeli siedziba podmiotu gospodarczego będzie inna niŜ zamieszkania),
− określenie przedmiotu wykonywania działalności gospodarczej,
− wskazanie daty rozpoczęcia działalności.
Do zgłoszenia naleŜy dołączyć dokument potwierdzający tytuł prawny przedsiębiorcy do
lokalu, nieruchomości, stałego miejsca wykonywania działalności. Organ ewidencyjny
dokonuje wpisu zgodnie ze zgłoszeniem, bądź gdy są uchybienia formalno-prawne odmawia
wpisu w formie decyzji. Organ ewidencyjny doręcza do urzędu przedsiębiorcy zawiadomienie
o wpisie do ewidencji nie później niŜ w terminie 14 dni od dnia zgłoszenia, przekazując kopię
do Urzędu Skarbowego, jednostki organizacyjnej ZUS oraz Urzędu Statystycznego. Dane
zgłoszone do ewidencji naleŜy aktualizować w terminie 14 dni od zaistnienia ewentualnej
zmiany.
Urząd statystyczny − zgłoszenie działalności do rejestru REGON
KaŜdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą musi posiadać numer
identyfikacyjny Krajowego Rejestru Urzędowego Podmiotów Gospodarki Narodowej

27
(w skrócie REGON). Aby go uzyskać naleŜy dokonać zgłoszenia do rejestru REGON
w odpowiednim dla siedziby firmy urzędzie statystycznym (druk RG − 1). Rejestr ten
prowadzony jest dla celów statystycznych i podlega Prezesowi Głównego Urzędu
Statystycznego.
ZałoŜenie rachunku bankowego
Ze względu na obowiązek bezgotówkowego przekazywania składek na ZUS przez
wszystkich płatników konieczne jest załoŜenie rachunku bankowego. Poza tym za
pośrednictwem rachunku trzeba teŜ płacić podatki fiskusowi, chyba Ŝe ktoś rozlicza się
według karty podatkowej albo płaci podatek od dochodów z najmu.
W związku z posiadaniem rachunku bankowego naleŜy:
− zawiadomić urząd skarbowy, właściwy ze względu na podatek dochodowy, o posiadaniu
rachunku bankowego związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą, a jeŜeli ma
więcej niŜ jeden rachunek, musi wskazać jeden z nich jako podstawowy i zawiadomić
o tym bank, w którym rachunek ten jest otwarty,
− zawiadomić banki, w których ma otwarte inne rachunki, o nazwie i adresie banku,
w którym ma rachunek podstawowy związany z wykonywaną działalnością gospodarczą.
Czynności związane z załoŜeniem rachunku bankowego
ZałoŜenie rachunku bankowego oznacza konieczność podpisania umowy z bankiem.
Bank Ŝąda z reguły przedstawienia oryginałów oraz sporządzenia kopii wszelkich moŜliwych
dokumentów uzyskanych w trakcie rejestracji firmy. NaleŜy szczegółowo zapoznać się
z treścią umowy. JeŜeli umowa odsyła do innych dokumentów, takich jak regulaminy, ogólne
warunki, uchwały organów banku, itp. naleŜy zaŜądać udostępnienia tych dokumentów oraz
zapoznać się równieŜ z ich treścią. W razie wątpliwości naleŜy poprosić urzędnika
bankowego o wyjaśnień.
Numer identyfikacji podatkowej
Ten etap rozpoczynamy od złoŜenia wniosku o nadanie nam numeru NIP lub jeŜeli
działalność ma być prowadzona w spółce, składamy wniosek o NIP dla spółki. Obowiązek ten
wynika z art. 2 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników (Dz. U. nr 142 poz. 702 z 1995 z późn. zm.). Zgłoszenia dokonuje się
raz, bez względu na rodzaj i liczbę płaconych podatków, formę opodatkowania, rodzaje
prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę przedsiębiorstw. Wniosek o nadanie NIP
składa się we właściwym ze względu na siedzibę firmy Urzędzie Skarbowym. Aby dokonać
rejestracji w Urzędzie Skarbowym naleŜy złoŜyć następujące dokumenty (kserokopie):
− wypełniony formularz NIP − 1,
− zaświadczenie o wpisie do ewidencji,
− REGON,
− umowę rachunku bankowego.
Rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług
Kolejną czynnością w urzędzie skarbowym jest dokonanie rejestracji na potrzeby podatku
VAT. NaleŜy to zrobić na formularzu VAT − R, przed dokonaniem pierwszej czynności
podlegającej opodatkowaniu. Obowiązek ten wynika z ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku
od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Zgłoszenia nie muszą (choć mogą) składać
podatnicy zwolnieni od VAT na podstawie tej ustawy lub wykonujący czynności zwolnione
od VAT. W sytuacji kiedy osoba rozpoczyna dopiero działalność gospodarczą i przewiduje,
Ŝe jej obroty roczne nie przekroczą 38 500 zł (liczy się je w proporcji do okresu prowadzonej

28
działalności), moŜe wybrać zwolnienie od podatku i tym samym zwolnienie od składania
VAT − R. Przed dokonaniem pierwszej sprzedaŜy w urzędzie skarbowym naleŜy złoŜyć
pisemne oświadczenie, Ŝe wybiera się zwolnienie od VAT. W momencie, kiedy jej faktyczne
obroty, w proporcji do okresu prowadzonej działalności, przekroczą 38 500 zł (w skali
rocznej), zwolnienie od VAT straci moc z dniem przekroczenia tej kwoty. I wtedy trzeba być
juŜ podatnikiem zarejestrowanym na druku VAT − R. Od tej pory naleŜy juŜ co miesiąc
rozliczać się z fiskusem z tego podatku i składać deklarację VAT − 7 %. Usługi badania
zwierząt rzeźnych i mięsa wykonywane przez lekarzy weterynarii podlegają opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 7% na podstawie Rozporządzenia
Ministra Finansów z dnia 27.04.2004 w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 97 poz. 970). Jednak w niektórych przypadkach
świadczenie w/w usług nie podlega opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na
podstawie przepisów ustawy z dnia 11.03.2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr
54 poz. 535 z 2004 r.).
Formy opodatkowania podatkiem dochodowym
Zagadnienia związane z podatkiem dochodowym uregulowane są w Ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80 poz. 350 z 1991 r. z późn. zm.). Osoba
rozpoczynająca działalność gospodarczą ma moŜliwość wyboru opodatkowania w formie:
− karty podatkowej,
− ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
− na zasadach ogólnych, tzn.: na podstawie księgi przychodów i rozchodów bądź ksiąg
rachunkowych.
Oczywiście wybór którejkolwiek z powyŜej wymienionych form nie jest dowolny, lecz
uzaleŜniony od spełnienia określonych ustawowo przesłanek. Nie uda się teŜ skorzystać
z ryczałtu osobie, która wcześniej, zanim rozpoczęła działalność, wykonywała takie same
czynności w ramach stosunku pracy. Podatnikom, którzy nie mogą płacić podatku w formie
karty lub ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (albo zrezygnowali z prawa do takiego
opodatkowania) nie pozostaje nic innego jak zasady ogólne, czyli księga przychodów
i rozchodów (jest to forma pracochłonna i wymagająca merytorycznego przygotowania ).
Karta podatkowa
Karta podatkowa − jest najprostszą formą opodatkowania; nie trzeba prowadzić Ŝadnych
ksiąg, składać zeznań podatkowych, deklaracji, płacić zaliczek. NaleŜy tylko co miesiąc
wpłacać kwotę podatku. Nabycie uprawnienia do opodatkowania kartą podatkową jest
ograniczone podmiotowo, przedmiotowo oraz wymaga spełnienia pewnych specyficznych dla
tej formy opodatkowania warunków. Wynika to stąd, Ŝe w opodatkowaniu w formie karty
podatkowej występują takie rozwiązania, które mogą być uznawane za uprzywilejowane
w stosunku do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach
ogólnych. Nie oznacza to jednak, Ŝe karta podatkowa jest ulgą podatkową. Wysokość stawek
karty podatkowej zaleŜy np. od rodzaju prowadzonej działalności, stanu zatrudnienia
i kategorii osób zatrudnionych, liczby mieszkańców miejscowości, w której wykonywana jest
działalność, itp. Warunek złoŜenia wniosku o opodatkowanie w formie karty podatkowej
oznacza, Ŝe uprawnienie do opodatkowania w tej formie nie powstaje z mocy prawa, lecz
wymaga spełnienia przewidzianej prawem procedury postępowania. Jest to forma
opodatkowania przyznawana na wniosek podatnika w postępowaniu podatkowym. Nie
istnieje taki tryb postępowania, który pozwalałby na przyznanie karty z urzędu przez organ
podatkowy. Treść wniosku musi obejmować jeden z rodzajów działalności, które przepisy
wskazują jako umoŜliwiające korzystanie z opodatkowania w formie karty podatkowej. Nie

29
zawsze kwalifikacja prowadzonej działalności jest prosta i oczywista, a zamiary podatnika
i jego wyobraŜenie o zakresie prowadzonej działalności, odpowiadają warunkom jakie w tym
zakresie stawiają obowiązujące przepisy. Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. z późn. zm.
O zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. Nr 144 poz. 930 z 27.11.1998) wymienia rodzaje działalności od których
moŜna płacić podatek dochodowy w formie karty podatkowej. Zryczałtowany podatek
dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność
w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu przez lekarzy weterynarii usług
weterynaryjnych, w tym równieŜ sprzedaŜ preparatów weterynaryjnych
Zryczałtowany podatek dochodowy od niektórych przychodów uzyskiwanych przez
osoby fizyczne (dawny ryczałt ewidencjonowany)
Przedsiębiorca, który rozpoczyna działalność gospodarczą, a nie korzysta
z opodatkowania w formie karty, ma prawo płacić ryczałt od przychodów
ewidencjonowanych bez względu na wysokość przychodów. Musi tylko pamiętać
o wyłączeniach niektórych rodzajów działalności z tej formy opodatkowania (są to m. in.
prowadzenie apteki, prowadzenie kantoru, wykonywanie wolnych zawodów). Przedmiotem
opodatkowania ryczałtem jest osiąganie ściśle określonych w ustawie przychodów
z pozarolniczej działalności gospodarczej. Ze względu na zakres działalności oraz podmiot ją
wykonujący, przychody moŜna ująć w 3 kategorie:
− z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa podatkowa od osób
fizycznych Dz. U. Nr 80 poz. 350 z 1991 r.),
− z niektórych rodzajów pozarolniczej działalności gospodarczej osiągane przez rolników
prowadzących gospodarstwo rolne,
− z niektórych innych rodzajów pozarolniczej działalności gospodarczej.
Do pozarolniczej działalności gospodarczej naleŜą następujące rodzaje działalności:
− usługowa,
− gastronomiczna,
− usługowa w zakresie handlu,
− usługowa w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu,
− wytwórcza.
Warunki nabycia prawa do ryczałtu
Realizacja norm regulujących zakres podmiotowy i przedmiotowy jest warunkiem
koniecznym, ale nie wystarczającym do skorzystania z ryczałtu od przychodów
ewidencjonowanych. Ustawodawca wprowadził bowiem dodatkowe przesłanki warunkujące
nabycie prawa do tej formy opodatkowania. Przesłanki te, z punktu widzenia zakresu
przedmiotowego ryczałtu, mogą być rozpatrywane w 3 kategoriach:
− warunki nabycia prawa do ryczałtu przez podatników osiągających przychody
z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych,
− warunki nabycia prawa do ryczałtu przez rolników prowadzących gospodarstwo rolne
osiągających przychody z niektórych rodzajów pozarolniczej działalności gospodarczej,
− warunki nabycia prawa do ryczałtu przez podatników osiągających niektóre inne
przychody objęte zakresem przedmiotowym ryczałtu.

30
Stawki
Wysokość stawek podatkowych w ryczałcie, wprowadza 4 wielkości, z których 3, tj.
8,5%, 5,5,% i 3,5%, zaleŜą bezpośrednio od źródła przychodów osiąganych przez podatnika.
Czwarta ze stawek − 20% nie zaleŜy od rodzaju uzyskiwanych przychodów i jest pewnego
rodzaju zwyŜką podatkową.
Opodatkowanie na zasadach ogólnych
Podatnicy opodatkowani w tej formie mają obowiązek prowadzenia podatkowej księgi
przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. Na grupie tej ciąŜy takŜe obowiązek
prowadzenia ewidencji środków trwałych i wyposaŜenia. Podwójny obowiązek w tym
zakresie spoczywa na osobach rezygnujących z prawa do ryczałtu od przychodów
ewidencjonowanych: nie dość Ŝe muszą powiadomić urząd o prowadzeniu księgi, to jeszcze
do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności muszą zawiadomić urząd, Ŝe
rezygnują z ryczałtu (w przeciwnym razie urząd, nawet po roku, będzie domagał się od nich
zapłacenia ryczałtu wstecz).
O tym, jak prowadzić księgę przychodów i rozchodów, mówi rozporządzenie Ministra
Finansów w tej sprawie z 15 grudnia 2000 r. (Dz. U. nr 116). NaleŜy powiadomić urząd
skarbowy w ciągu siedmiu dni od załoŜenia księgi o tym, Ŝe będzie ona prowadzona (jeśli
ktoś zaczyna działalność od początku roku, to musi powiadomić urząd do 20 stycznia)
i o sporządzeniu spisu z natury na dzień rozpoczęcia działalności.
Kasa fiskalna
Osoba rozpoczynająca działalność gospodarczą jest zwolniona z obowiązku posiadania
kasy rejestrującej. Musi zacząć jej uŜywać od dnia, kiedy jej obrót na rzecz osób fizycznych
nie prowadzących działalności gospodarczej przekroczy 40 tys. zł. (10.000 euro). Zakup kasy
uprawnia do odliczenia połowy jej ceny (lecz nie więcej niŜ 2,5 tys. zł) od podatku VAT. Aby
moŜna było odliczyć od podatku połowę wydatków na kasy, trzeba jeszcze przed terminem
rozpoczęcia ewidencjonowania złoŜyć w urzędzie pisemne oświadczenie o liczbie kas
i miejscu ich uŜywania. W przeciwnym razie bezpowrotnie utraci się prawo do tego
odliczenia.
Zgłoszenie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
Osoba rozpoczynająca działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom:
emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i zdrowotnemu (kasa chorych), natomiast
dobrowolnie − chorobowemu. Wynika to z ustawy z 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137 poz. 887 z późn. zm). Osoby fizyczne, które na
obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz
osobami z nimi współpracującymi podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym. Osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą są zobowiązane
samodzielnie i bezpośrednio dokonać zgłoszenia do ubezpieczeń w terminie 7 dni od dnia
powstania obowiązku ubezpieczenia. Zgłoszenie adresuje się do właściwego z uwagi na
siedzibę, miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jednostki organizacyjnej ZUS.
W celu dokonania zgłoszenia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych naleŜy pobrać
formularze ZUS ZUA:
− Zgłoszenie do ubezpieczeń oraz ZUS ZFA,
− Zgłoszenie płatnika składek.
Wysokość obowiązujących składek to:
− ubezpieczenie emerytalne − 19,52%,
− ubezpieczenie rentowe − 6%,

31
− ubezpieczenie chorobowe − 2,45%,
− Fundusz Pracy − 2,45%,
− ubezpieczenie zdrowotne − 9%.
Rozliczenia składek dokonuje się składając co miesiąc deklarację ZUS − DRA lub ZUS −
RSA. Deklaracje naleŜy przesłać do 10 dnia następnego miesiąca (nawet jeŜeli nie nastąpiły
Ŝadne zmiany w zakresie podstawy wyliczenia składki), jeŜeli płatnik rozlicza oraz opłaca
składki od co najwyŜej 10 osób, a w pozostałych przypadkach do 15 dnia następnego
miesiąca. Deklaracja moŜe być składana osobiście w jednostce organizacyjnej ZUS lub
przesyłana listem poleconym. Przesyłanie listem poleconym oszczędza dojazdu do siedziby
ZUS, a w terminie bliskim końca okresu składania deklaracji oszczędza oczekiwania
w kolejce. W przypadku składania deklaracji osobiście w ZUS moŜna zwrócić się do
urzędników przyjmujących deklarację o udzielenie wyjaśnień, co do prawidłowego jej
wypełnienia.
Środowisko − wymogi sanitarne – bhp
Niektórych rodzajów działalności gospodarczej nie moŜna uruchomić bez raportu
w zakresie oddziaływania na środowisko. Taki raport jest potrzebny juŜ na etapie uzyskiwania
warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. JednakŜe o to, czy w przypadku
rozpoczynającej działalność firmy raport będzie niezbędny, trzeba dowiedzieć się w gminie;
w niektórych sytuacjach bowiem o tym, czy naleŜy go wykonywać, decyduje gmina
w porozumieniu z sanepidem. Organy te mogą takŜe zawęzić zakres raportu np. tylko do
części dotyczącej wód lub hałasu.
Wymogi sanitarne dzielą się na ogólne i szczegółowe. Ogólne obowiązują wszystkich
uŜytkowników i dotyczą np. odprowadzania ścieków, wentylacji i klimatyzacji, oświetlenia
czy wysokości pomieszczeń. Natomiast wymogi sanitarne szczegółowe wynikają z przepisów
branŜowych, których jest bardzo wiele i są one róŜne dla poszczególnych branŜ.
W sytuacji, kiedy właściciel firmy słabo orientuje się w przepisach i nie ma umiejętności
projektowania, powinien zatrudnić specjalistę, który np. w zakładzie usługowym określi
miejsce na brudną i czystą bieliznę, niezbędną liczbę toalet i umywalek czy choćby wykona
projekt klimatyzacji.
Na pewno specjalista przyda się wówczas, gdy do prowadzenia działalności gospodarczej
niezbędne okaŜą się odstępstwa od ogólnie obowiązujących przepisów − jeśli np.
pomieszczenie jest zbyt niskie, by prowadzić w nim działalność gastronomiczną, moŜna
uzyskać taką zgodę, gdy przedstawi się wykonany przez fachowca projekt wentylacji
i klimatyzacji.
Kolejnym krokiem jest zaopiniowanie projektu. MoŜe to być opinia rzeczoznawcy
ds. sanitarno-higienicznych lub powiatowej stacji sanepidu.
Organem powołanym do nadzoru nad higieną pracy w zakładach pracy jest Państwowa
Inspekcja Sanitarna. Osoba rozpoczynająca działalność ma obowiązek powiadomienia,
w ciągu 14 dni od dnia rozpoczęcia działalności, właściwego państwowego inspektora
sanitarnego o miejscu, rodzaju i zakresie prowadzonej działalności oraz o przewidywanej
liczbie pracowników, a takŜe złoŜenia pisemnej informacji o środkach i procedurach
przyjętych dla spełnienia wymagań wynikających z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy,
dotyczących danej dziedziny działalności. Państwowy inspektor sanitarny jest uprawniony do
kontroli zgodności budowanych obiektów z wymaganiami higienicznymi i zdrowotnymi,
określonymi w obowiązujących przepisach. Państwowemu inspektorowi sanitarnemu
przysługuje prawo zgłoszenia sprzeciwu przeciwko uruchomieniu wybudowanego lub
przebudowanego zakładu pracy, wprowadzenie nowych technologii, dopuszczania do obrotu

32
materiałów mogących mieć wpływ na zdrowie ludzi, jeŜeli stwierdzi, Ŝe mogłoby nastąpić
zagroŜenie dla Ŝycia lub zdrowia ludzi.
Obowiązki osoby rozpoczynającej działalność usługową wynikające z przepisów
przeciwpoŜarowych
Zgodnie z ustawą o ochronie przeciwpoŜarowej przedsiębiorca zobowiązany jest:
− przestrzegać przeciwpoŜarowych wymagań budowlanych, instalacyjnych
i technologicznych,
− wyposaŜyć budynek, obiekt, lub teren w sprzęt poŜarniczy i ratowniczy oraz środki
gaśnicze zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach,
− zapewnić osobom przebywającym w obiekcie bezpieczeństwo i moŜliwość ewakuacji,
− przygotować obiekt lub budynek do prowadzenia akcji ratowniczej,
− ustalić sposoby postępowania na wypadek powstania poŜaru, klęski Ŝywiołowej lub
innego miejscowego zagroŜenia.
Obowiązki osoby rozpoczynającej działalność wynikające z przepisów dotyczących
ochrony środowiska
Ustawa Prawo ochrony środowiska ( Dz. U. Nr 62 poz. 627 z 2001 roku):
1) zabrania przeznaczania na cele inwestycyjne gruntów rolnych wysokiej jakości i gruntów
leśnych,
2) upowaŜnia właściwe organy do ustalania w drodze indywidualnej decyzji rodzajów
i ilości substancji zanieczyszczających powietrze, dopuszczonych do wprowadzenia do
powietrza,
3) zobowiązuje przedsiębiorców do ochrony lasów przed szkodliwymi wpływami gazów,
pyłów i ścieków, powstających w związku z działalnością gospodarczą.
Zgłoszenie firmy do państwowej inspekcji pracy
W terminie 14 dni od zatrudnienia pierwszego pracownika, fakt taki naleŜy zgłosić
w Państwowej Inspekcji Pracy. Zagadnienia związane z zatrudnianiem pracowników
uregulowane są w przepisach prawa pracy. Z przepisów prawa pracy wynika szereg
obowiązków przedsiębiorcy (zwanego Pracodawcą) w zakresie zapewnienia bezpiecznych
i higienicznych warunków pracy (BHP). Wśród tych obowiązków naleŜy zwrócić uwagę na
obowiązek pracodawcy rozpoczynającego działalność zawiadomienia na piśmie, w ciągu 14
dni od dnia rozpoczęcia działalności, właściwego inspektora pracy i właściwego państwowego
inspektora sanitarnego o miejscu, rodzaju i zakresie prowadzonej działalności oraz
o przewidywanej liczbie pracowników.
Pieczątka
ChociaŜ nie stanowią o tym Ŝadne przepisy, to gdy mamy załatwione wszystkie
poprzednie formalności warto postarać się o pieczątkę naszej firmy. Ułatwi ona kontakty
z innymi przedsiębiorcami i urzędami. Na pieczątce bowiem oprócz danych dotyczących
firmy i jej siedziby umieszcza się równieŜ NIP i REGON.
Kto moŜe być właścicielem, a kto kierownikiem?
KaŜdy moŜe być właścicielem zakładu leczniczego. Jego kierownikiem, a więc osobą
ponoszącą prawną odpowiedzialność za wszelkie nieprawidłowości związane ze
świadczeniem usług i działaniem zakładu, mogą być jednak wyłącznie osoby o określonych
kwalifikacjach. Najmniejsze wymagania są w przypadku gabinetów – wystarczy, Ŝe
prowadzący go lekarz weterynarii posiada prawo wykonywania zawodu. W przypadku
przychodni, oprócz prawa wykonywania zawodu, potrzebny jest równieŜ co najmniej roczny

33
staŜ w zawodzie lekarza weterynarii. W przypadku lecznicy długość niezbędnego staŜu
wydłuŜa się do 2 lat, a w przypadku klinik lub laboratorium – aŜ do 5. Co waŜne − lekarz
weterynarii moŜe kierować tylko jednym zakładem leczniczym dla zwierząt. Nie moŜe
równieŜ jednocześnie wykonywać swojego zawodu w zakładzie leczniczym i w hurtowni
farmaceutycznej prowadzącej obrót produktami leczniczymi, paszami leczniczymi i wyrobami
medycznymi stosowanymi wyłącznie u zwierząt. Warto pamiętać, Ŝe zarówno świadczenie
usług weterynaryjnych, jak i kierowanie zakładem bez odpowiednich kwalifikacji
w najlepszym przypadku moŜe zakończyć się grzywną, a w najgorszym aresztem lub karą
ograniczenia wolności.
Zasady prowadzenia rachunkowości
Dokumentem regulującym zagadnienia związane z prowadzeniem rachunkowości
reguluje Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. ( Dz. U. Nr 121 poz. 591 z późn.
zm.). Ustawa ta określa
1) zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych,
2) zasady przeprowadzania inwentaryzacji,
3) zasady wyceny aktywów i pasywów oraz ustalenie wyniku finansowego,
4) zasady sporządzania sprawozdań finansowych.
Jednostki zobowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie
i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Zdarzenia,
w tym operacje gospodarcze, ujmuje się w księgach rachunkowych i wykazuje
w sprawozdaniu finansowym zgodnie z ich treścią ekonomiczną. Rachunkowość jednostki
obejmuje:
1) przyjęte zasady (politykę) rachunkowości,
2) prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych, ujmujących
zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym,
3) okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów
i pasywów,
4) wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego,
5) gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji
przewidzianej ustawą,
6) poddanie badaniu i ogłoszenie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych
ustawą.
Kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie
rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru, równieŜ w przypadku, gdy
określone obowiązki w zakresie rachunkowości − z wyłączeniem odpowiedzialności za
przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury − zostaną powierzone innej osobie za
jej zgodą. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę powinno być stwierdzone w formie
pisemnej. W przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została
wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego
organu. Przyjęte zasady (politykę) rachunkowości naleŜy stosować w sposób ciągły,
dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych,
wyceny aktywów i pasywów, w tym takŜe dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub
umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak,
aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach
rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów naleŜy ująć w tej samej
wysokości. Przy stosowaniu przyjętych zasad (polityki) rachunkowości przyjmuje się
załoŜenie, Ŝe jednostka będzie kontynuowała w dającej się przewidzieć przyszłości
działalność w niezmniejszonym istotnie zakresie, bez postawienia jej w stan likwidacji lub

34
upadłości, chyba Ŝe jest to niezgodne ze stanem faktycznym lub prawnym. Ustalając zdolność
jednostki do kontynuowania działalności, kierownik jednostki uwzględnia wszystkie
informacje dostępne na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, dotyczące dającej się
przewidzieć przyszłości, obejmującej okres nie krótszy niŜ jeden rok od dnia bilansowego.
W księgach rachunkowych jednostki naleŜy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej
rzecz przychody i obciąŜające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku
obrotowego, niezaleŜnie od terminu ich zapłaty. Dla zapewnienia współmierności
przychodów i związanych z nimi kosztów do aktywów lub pasywów danego okresu
sprawozdawczego zaliczane będą koszty lub przychody dotyczące przyszłych okresów oraz
przypadające na ten okres sprawozdawczy koszty, które jeszcze nie zostały poniesione.
Poszczególne składniki aktywów i pasywów wycenia się stosując rzeczywiście poniesione na
ich nabycie (wytworzenie) ceny (koszty), z zachowaniem zasady ostroŜności.
W szczególności naleŜy w tym celu w wyniku finansowym, bez względu na jego wysokość,
uwzględnić:
1) zmniejszenia wartości uŜytkowej lub handlowej składników aktywów, w tym równieŜ
dokonywane w postaci odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych,
2) wyłącznie niewątpliwe pozostałe przychody operacyjne i zyski nadzwyczajne,
3) wszystkie poniesione pozostałe koszty operacyjne i straty nadzwyczajne,
4) rezerwy na znane jednostce ryzyko, groŜące straty oraz skutki innych zdarzeń.
Określając zasady (politykę) rachunkowości naleŜy zapewnić wyodrębnienie
w rachunkowości wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji majątkowej i finansowej
oraz wyniku finansowego jednostki, przy zachowaniu zasady ostroŜności. W celu rzetelnego
i jasnego przedstawienia sytuacji jednostka moŜe, ze skutkiem od pierwszego dnia roku
obrotowego, bez względu na datę podjęcia decyzji, zmienić dotychczas stosowane
rozwiązania na inne, przewidziane ustawą. Zmiana dotychczas stosowanych rozwiązań
wymaga równieŜ określenia w informacji dodatkowej wpływu tych zmian na sprawozdania
finansowe wymagane innymi przepisami prawa, jeŜeli zostały one sporządzone za okres,
w którym powyŜsze rozwiązania uległy zmianie. W przypadku takim naleŜy w sprawozdaniu
finansowym jednostki za rok obrotowy, w którym zmiany te nastąpiły, podać przyczyny tych
zmian, określić liczbowo ich wpływ na wynik finansowy oraz zapewnić porównywalność
danych sprawozdania finansowego dotyczących roku poprzedzającego rok obrotowy,
w którym dokonano zmian.
4.2.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, swoje przygotowanie do wykonania ćwiczeń.
1. Jaki akt prawny reguluje zagadnienia związane z rejestracją działalności gospodarczej?
2. Jaki akt prawny reguluje problem podatku dochodowego?
3. Jaki akt prawny reguluje zagadnienia dotyczące ubezpieczeń społecznych?
4. Jaki akt prawny reguluje zagadnienia dotyczące prowadzenia rachunkowości?
5. Jaki akt prawny reguluje zagadnienia dotyczące ochrony środowiska?

35
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przygotuj plan dokonania rejestracji przykładowego zakładu leczniczego dla zwierząt
zgodnie z przepisami prawa.
3) opracować plan wykonania poszczególnych czynności związanych z rejestracją zakładu
leczniczego,
− komputer z dostępem do sieci Internet
− papier i przybory do pisania
− wzory druków urzędowych
Ćwiczenie 2
Odszukaj odpowiednie przepisy ochrony środowiska i dokonaj ich analizy w odniesieniu
do prowadzenia zakładu leczniczego dla zwierząt.
3) opracować zasady właściwe dla zakładów leczniczych dla zwierząt,
− papier i przybory do pisania.
Ćwiczenie 3
Wypełnij wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa.
3) dokonać analizy wzoru druku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej,
4) wypełnić wniosek o wpis do ewidencji zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa,
5) zaprezentować sposób wypełnienia wniosku.

36
WyposaŜenie stanowiska pracy
− komputer z dostępem do sieci Internet
− papier i przybory do pisania
− wzór druku wniosku
4.2.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz
Tak Nie
1) zastosować przepisy dotyczące rejestracji działalności gospodarczej?
2) zastosować przepisy dotyczące podatku dochodowego?
3) zastosować przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych?
4) zastosować przepisy dotyczące prowadzenia rachunkowości?
5) zastosować przepisy związane z ochroną środowiska?

Technik.weterynarii 20

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to Technik.weterynarii 20

Similar to Technik.weterynarii 20 (20)

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe (20)

Technik.weterynarii 20