2. Հայաստանը (պաշտոնական
անվանումը՝ Հայաստանի
Հանրապետություն) ցամաքային
պետություն է Անդրկովկասում:
Աշխարհագրորեն գտնվում է
հյուսիսարևմտյան Ասիայում, սակայն
մշակութային և քաղաքական
նկատառումներով հաճախ համարվում
է եվրոպական երկիր։ Հյուսիսից
սահմանակից
է Վրաստանին, արևելքից՝ Ադրբեջանին,
հարավարևելքից՝ Լեռնային
Ղարաբաղին, հարավից՝ Իրանին, հարավ
արևմուտքից՝ Ադրբեջանի մաս
կազմող Նախիջևանի Ինքնավար
Հանրապետությանը և
արևմուտքից՝ Թուրքիային։
3. Մինչև 20-րդ դարի սկիզբը Հայաստան
անվանումը վերաբերում էր
ողջ Հայկական լեռնաշխարհին, որը
ձգվում է Եփրատ և Տիգրիս գետերի
ավազանից մինչև Փոքր Կովկասը
արևելյան մասը։ 1915 թ. Հայոց
ցեղասպանությունից, սպանվել և
տեղահանվել Հայաստանի արևմտյան
մասի բնիկ
ազգաբնակչությունը, իսկ արևլյան
մասը 1918 թ. ձեռք է բերել կարճատև
անկախություն։ Վերանկախացել է որպես
Հայաստանի
Հանրապետություն 1991 թ. սեպտեմբերի
21-ին անցկացված հանրաքվեի
արդյունքում, մինչ այդ այն մտնում
էր Խորհրդային Միության կազմի մեջ
որպես վերջինիս 15
հանրապետություններից ։
4. Պատմական Հայաստանի մեկ այլ
շրջան՝ Արցախը ուներ ինքնավար մարզի
կարգավիճակ Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի
կազմում, նույնպես իրեն անկախ է
հռչակել նույն թվականի դեկտեմբերի 10-
ին, սակայն ի տարբերություն
Հայաստանի Հանրապետության
միջազգային ճանաչում չունի։
ՀՀ Սահմանադրությունն ընդունվել
է 1995 թվականի հուլիսի 5-ին և
փոփոխվել է 2005 թվականինոյեմբերի
27-ին համապետական հանրաքվեով։
Ըստ այս օրենքի՝ Հայաստանի
Հանրապետությունը
ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիա
լական և իրավական պետություն է:
Հայաստանը ՄԱԿ-ի, ԱՊՀ-
ի,Եվրախորհրդի, ԱՀԿ-ի և 40-ից ավել այլ
միջազգային կազմակերպությունների
անդամ է։
5. Ըստ ավանդության, որը վկայված
է Մովսես Խորենացու «Հայոց
պատմության» մեջ, Հայաստան անունը
կապվում է առասպելական Հայկ
նահապետի անվան հետ, որը հիմքն է
դրել հայոց երկրի։ Ներկայումս գիտական
շրջաններում ընդունված է կապել հայ
ժողովրդի ինքնանվանումը խեթական
արձանագրություններում
հիշատակվող Հայասա երկրի
հետ, որը, ենթադրաբար, զբաղեցրել
է Փոքր Հայքի արևելյան մասի և Մեծ
Հայքի Բարձր Հայքնահանգի տարածքը։
Հայկական լեռնաշխարհը հնագույն
մարդու նախնական բնակեցման այն
տարածքներից է, որը հարուստ է քարի
դարի բոլոր փուլերն ընդգրկող (պալեոլիթ
կամ հին քարի դար, մեզոլիթ կամ միջին
քարի դար, նեոլիթ կամ նոր քարի դար)
հուշարձաններով։
6. Նախնադարյան հասարակության հին
քարի դարի առաջին ենթափուլը` ստորին
հին քարի դարը, Հայաստանի
տարածքում սկսվել է մոտ 2 մլն տարի
առաջ և ավարտվել է մոտ 100 հզ. տարի
առաջ։ Հայկական լեռնաշխարհում
հայտնի են այս ժամանակաշրջանի մի
քանի բացօթյա հնավայրեր, կայանններ և
քարայրային տիպի հուշարձաններ։ Մեր
հայրենիքի բնակեցման սկզբնակետերից
մեկն այսօր, ըստ վերջին
տվյալների, կարելի է համարել
Գուգարքում հայտնաբերված հին քարի
դարյան կայանը։ Այս հնավայրի տարիքը
մոտ 1.8 մլն տարի է։ Այն Արևմտյան
Եվրասիայի` մարդու մինչև այժմ հայտնի
հնագույն կայանն է։Հնագույն
ժամանակների մասին հարուստ
տեղեկություններ են պարունակում
հատկապես Ազոխի քարայրն
Արցախում, Արտին լեռան շրջակայքը և
մի քանի հուշարձաններ Արևմտյան
Հայաստանում։
