2. Ο ΝΕΡΟΥΛΑΣ Τα παλιά χρόνια, που δεν
υπήρχαν βρύσες μέσα στα
σπίτια, ο νερουλάς αναλάμβανε
την τροφοδότησή τους με νερό.
Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς
σε κάθε γειτονιά και είχε
σταθερή πελατεία. Έκανε πολλά
κοπιαστικά δρομολόγια και
αμειβότανε περίπου 1 δεκάρα
τον τενεκέ. Το επάγγελμα του
νερουλά διατηρήθηκε μέχρι το
1930, οπότε ιδρύθηκε
η ΟΥΛΕΝ.
3. Η ΥΦΑΝΤΡΑ
Υφάντρες ονομάζονταν οι
γυναίκες που ύφαιναν τα υφαντά
υφάσματα στον αργαλειό. Για
την κατασκευή των νημάτων οι
υφάντρες χρησιμοποιούσαν
κυρίως μετάξι, λινάρι, μαλλί και
βαμβάκι. Το γνέσιμο το
αναλάμβαναν οι ίδιες,
ακολουθώντας διαφορετική
διαδικασία για κάθε υλικό. Οι
υφάντρες δούλευαν ασταμάτητα
μέρα και νύχτα, υφαίνοντας τα
απαραίτητα για την οικογένειά
τους, αλλά και για να τα
ανταλλάξουν με άλλα είδη ή πιο
σπάνια για να πάρουν χρήματα.
4. Ο ΓΑΝΩΜΑΤΗΣ
Γανωματής ονομαζόταν ο τεχνίτης
που επικάλυπτε τα χάλκινα σκεύη
με κασσίτερο. Ο γανωματής ήταν
ένα από τα πιο παλιά επαγγέλματα.
Τα παλιά χρόνια, τα περισσότερα
σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι
άνθρωποι για τις καθημερινές τους
δουλειές και ιδιαίτερα στη
μαγειρική ήταν χάλκινα
(μπακιρένια). Αυτά με τον καιρό
και με τη μεγάλη χρήση
οξειδώνονταν και γινόταν
επικίνδυνα για δηλητηριάσεις.
Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να
περαστεί δηλαδή η επιφάνειά τους
για προστασία με ένα ειδικό
μέταλλο, το καλάι (κασσίτερος).
5. Ο ΡΑΦΤΗΣ
Ο ράφτης ήταν ο δημιουργός
αντρικών κουστουμιών. Στο
μαγαζί του υπήρχαν τόπια
υφασμάτων σε διάφορα σχέδια
και χρώματα, μια μηχανή
ραψίματος κι ένα παραβάν για
τις πρόβες.
6. Ο ΚΑΡΕΚΛΑΣ
Καρεκλάς λεγόταν ο
κατασκευαστής και επιδιορθωτής
καρεκλών. Το κάθισμα
κατασκευαζόταν κυρίως από
ντόπια ψάθα, δηλαδή από χόρτο
αφράτο από τα ποτάμια ή
εισαγόμενο ινδικό καλάμι. Τα
πόδια της καρέκλας ήταν από ξύλο
και ήταν στερεωμένα με καρφιά
και κόλλα. Χρησιμοποιούσε
εργαλεία όπως, ξύστρα,
ψαρόκολλα, ράσπα και σκαρπέλα,
με τα οποία σκάλιζαν στο ξύλο τις
λεπτομέρειες.
7. Ο ΝΤΕΛΑΛΗΣ
Τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαν
ανακαλυφτεί το ραδιόφωνο, η
τηλεόραση και το μεγάφωνο οι αρχές
του χωριού, όταν ήθελαν να
ανακοινώσουν κάτι στους κατοίκους,
είχαν το ντελάλη. Δουλειά του ήταν
να γυρίζει σε όλο το χωριό και να
φωνάζει αυτό που έπρεπε να μάθουν
όλοι οι χωριανοί. Κυρίως στεκόταν
στα ψηλότερα σημεία για να μπορεί
να ακούγεται από όσο το δυνατόν
περισσότερους. Ο ντελάλης έπρεπε να
είναι βροντόφωνος για να μπορεί να
φωνάζει δυνατά και να τον ακούνε και
υπομονετικός γιατί έπρεπε να γυρίσει
όλο το χωριό και να φωνάζει για να
μεταφέρει το μήνυμα.
8. Ο ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ
Πριν η φωτογραφική μηχανή
εξελιχθεί με τη πρόοδο της
τεχνολογίας σε τόσα πολλά και
εύχρηστα μοντέλα, με τα οποία
σήμερα μικροί και μεγάλοι
απαθανατίζουν ποικίλα θέματα,
ο πλανόδιος φωτογράφος ήταν
περιζήτητος. Έστηνε τη μεγάλη
τετράγωνη φωτογραφική
μηχανή με τον προεξέχοντα
φακό πάνω σε ένα τρίποδο και
φωτογράφιζε πρόσωπα και
πράγματα.
9. Ο
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΚΤΗΣ
Ο καραγκιοζοπαίκτης, είναι
ένας μεγάλος δημιουργός, ένας
σπουδαίος τεχνίτης και
μάστορας. Μόνος του
κατασκευάζει τις φιγούρες του,
τις ζωγραφίζει και τις σκαλίζει
από δέρμα μεγάλου ζώου.
Μόνος του φτιάχνει τα σκηνικά.
Μόνος του κάνει όλες τις φωνές.
Τα έργα που παίζει, δεν είναι
γραμμένα σε κείμενο, αλλά στη
μνήμη του. Δηλαδή, ο
καραγκιοζοπαίκτης πρέπει να
είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο.
10. Ο ΜΥΛΩΝΑΣ
Μυλωνάδες λέγονταν στα παλιά
χρόνια αυτοί που εκμεταλλεύονταν
τους μύλους και άλεθαν ο σιτάρι,
για να παράγουν αλεύρι, με το
οποίο παρασκεύαζε το ψωμί της η
οικογένεια.O βασικός κορμός του
μύλου ήταν η πέτρα. Δυο πέτρινοι
δίσκοι κινούνταν αντίθετα και
τρίβοντας τον καρπό τον
μετέτρεπαν σε αλεύρι. Η δουλειά
του μυλωνά ήταν μοναχική,
σκληρή, επίπονη αλλά
προσοδοφόρα. Συνήθως δεν
πληρωνόταν με χρήματα, αλλά με
αλεύρι, ανάλογα με τη ποσότητα
που άλεθε.
11. Ο ΑΚΟΝΙΣΤΗΣ
Ο ακονιστής γυρνούσε στις
γειτονιές για να ακονίσει μαχαίρια,
τσεκούρια, ψαλίδια και άλλα
κοφτερά αντικείμενα που
χρειαζόντουσαν
ακόνισμα.Kουβαλούσε το ακόνι,
έναν τροχό φτιαγμένο από μια λεία
και σκληρή πέτρα που στηριζόταν
πάνω σε μια ξύλινη βάση με ύψος
ένα μέτρο περίπου. Καθώς ο
ακονιστής πατούσε το πεντάλι, ο
τροχός περιστρεφόταν και ακόνιζε
τις λεπίδες. Ύστερα, έσιαζε τα
μαχαίρια και τα ψαλίδια με τις
λίμες και τα σφυριά, γιατί από την
πολύ την χρήση, στράβωναν. Τέλος
τα λάδωνε με τη λαδόπετρα για να
μη σκουριάσουν.
12. Ο ΣΑΜΑΡΑΣ
Σαμαράς ήταν ο τεχνίτης που
κατασκεύαζε σαμάρια για τα ζώα
που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες
για τις μεταφορές τους (μουλάρια,
άλογα και γαϊδάρους). Τα σαμάρια,
μπορούσαν να είναι από πολύ
φτωχά στην κατασκευή και
διακόσμησή τους, μέχρι πολύ
ακριβά και φανταχτερά. Το σαμάρι
αποτελούνταν από τρία μέρη δηλ.
από τον ξύλινο σκελετό, από το
εσωτερικό γέμισμα και από τα
δερμάτινα εξαρτήματα.Το σαμάρι
χρησιμοποιήθηκε για να γίνονται οι
μεταφορές, σε ανθρώπους και
πράματα, με τα ζώα.
