Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
More from PT Protae
ยุทธภพคู่บุพเพ
- 2. BEFORE READING จงวงกลมใต้สำนักที่คิดว่ำเป็นฝ่ำยธรรมะ และ กำกบำทใต้สำนักที่คิด ว่ำเป็นฝ่ำยอธรรม เส้ำหลิน เนียนหลัวป้ำ บู๊ตึ้ง หมู่ตึกบัณฑิต พรรคกระยำจก สกุลถัง
- 4. ณ เมืองเฉิงตู มณฑลเสฉวนทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีนในเวลานี้ต่างมี สานักฝึกวรยุทธ์มากมายเกิดขึ้น ร่วมทั้งสานักที่มีชื่อเสียงด้านการใช้อาวุธลับ และยาพิษอย่างสกุลถัง สานักนี่เป็นสานักลึกลับยากที่จะเข้าถึงและหาตัวลูกศิษย์ สานักนี้ได้ยากยิ่ง บริเวณโดยรอบสานักล้อมรอบได้ด้วยค่ายกลอาวุธลับมากมาย วรยุทธ์ของผู้คนในสานักสกุลถังก็ต่างเป็นที่หวาดกลัวไปทั่วยุทธภพ “ศิษย์น้อง ศิษย์น้องลี่ถังเจ้าออกมาจากห้องของเจ้าได้แล้วนะ นี่ลี่ถังข้าไม่ได้มี เวลามาเรียกชื่อเจ้าทั้งวันหรอกนะ”มี่ฮวาศิษย์พี่หญิงแห่งสานักสกุลถังเธอเป็น ผู้หญิงที่มีกริยางดงามและน่าเกรงขาม เธอมีดวงตาที่มุ่งมั่นอยู่เสมอบวกกับปาก ที่สวยเข้ารูปและผิวขาวของเธอทาให้สิ่งเหล่านั้นไปเสริมให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่ดู น่าเชื่อถือและไว้วางใจได้ เช่นเดียวกับที่ท่านยายแห่งสานักสกุลถังไว้ใจเธอ ซึ่ง ในตอนนี้เธอก็ได้รับหน้าที่จากท่านยายให้มาตามศิษย์น้องสุดที่รักไปเข้าพบ ถ้า ไม่ใช่คาสั่งของท่านยายเธอคงไม่ต้องมารอเด็กหัวดื้ออย่างลี่ถังอยู่แบบนี้ “ศิษย์พี่ไม่ต้องมาตามข้าไปฝึกวิชาหรอก ข้าเบื่อเต็มทนแล้วที่จะฝึกวิชาข้าอยาก ทาอย่างอื่นบ้าง”เสียงใสๆของหญิงสาววัยแรกรุ่นที่แฝงได้ด้วยความเอาแต่ใจดัง ออกมาจากด้านหลังประตูที่ปิดอยู่และลงกลอนอย่างแน่นหนา “ศิษย์น้องข้าไม่ได้มาตามเจ้าไปฝึก การฝึกวรยุทธ์มันก็เป็นเรื่องของเจ้าถ้าเจ้าไม่ กลัวว่าท่านยายจะอับอายขายขี้หน้าชาวยุทธทั่วทั้งแผ่นดินเจ้าก็ไม่ต้องฝึกวรยุทธ์ ให้เสียเวลาหรอกนะ ลี่ถัง”มี่ฮวาพูดประชดกลับใส่ศิษย์น้อง เธอรู้ว่ายังไงถ้าพูด ถึงท่านยายลี่ถังจะต้องออกมาแน่นอน เพราะลี่ถังเธอรักท่านยายมาก มากเหมือน แม่ของเธอเลยทีเดียว
- 5. “แอ๊ด...” เสียงเลื่อนเปิดประตูไม้ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่สวยได้รูปของหญิง สาว ได้ปรากฏตัวขึ้นหลังจากที่ประตูเปิดออก เธอทาสีหน้าไม่พอใจที่ศิษย์พี่ของ เธอพูดกับเธอแบบนั้น เพราะเธอก็ไม่ได้เป็นคนไม่เอาไหนซักหน่อยวรยุทธ์ก็อยู่ ในระดับที่ท่านยายยังชื่นชมทาไมศิษย์พี่ถึงพูดแบบนี้ “ศิษย์พี่มี่ฮวา ท่านมีเรื่องอะไรท่านก็พูดมาเถอะ ไม่เห็นจะต้องพูดว่าข้าเป็นคน ไม่เอาไหนจนจะทาให้ท่านยายต้องขายหน้าทั่วทั้งแผ่นดินเลย” ลี่ถังบ่นอุบ “ท่านยายให้ข้ามาตามเจ้าไปพบกับท่านยาย และตอนนี้ท่านยายรอเจ้านานแล้ว” มี่ฮวาพูดเสร็จแล้วเธอก็หันหลังเดินนาหน้าศิษย์น้องแสนดื้อของเธอทันที “แล้วทาไมศิษย์พี่ไม่บอกข้าแต่แรกเล่า ถ้าบอกว่าเป็นท่านยายข้าก็คงไม่ปล่อยให้ ท่านรอนานหรอก”ลี่ถังได้แต่เดินบ่นตามหลังศิษย์พี่ของเธอ จนมาถึงตาหนักเจ้า สกุลถังซึ่งเป็นสถานที่ที่พานักของเจ้าสานักทุกๆรุ่นของสกุลถัง ตาหนักเจ้าสกุล ถังนี้รายล้อมไปดอกไม้สวยงามนานาชนิด หากแต่ดอกไม้เหล่านั้นกลับไม่ใช่ ดอกไม้ธรรมดาแต่เป็นดอกไม้ที่เอาไว้เลี้ยงเหล่าผึ่งและแมลงพิษต่างๆ ตัว ตาหนักถึงแม้จะออกแบบดูเรียบง่ายธรรมดาแต่ภายในตัวตาหนักมีกลไกลอาวุธ ลับมากมายที่อยู่ทุกซอกทุกมุมและพร้อมที่จะฆ่าเหล่าอริที่คิดร้ายกับเหล่าเจ้า สานักอย่าเลือดเย็น... “ท่านยาย ข้าน้อยลี่ถังมาตามคาสั่งท่านยายแล้วเจ้าค่ะ”ลี่ถังรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับ ทาการคาราวะท่านยาย เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสเสมอๆเหมือน ทุกๆครั้งที่เธอมาหาท่านยาย
- 6. “ศิษย์น้องในเขตตาหนักของท่านยาย เจ้าอย่าวิ่งสิ”มี่ฮวาวิ่งตามหลังศิษย์น้องมา ติดๆ จนมาถึงหน้าห้องท่านยาย “พวกเจ้าทั้งสองคนมาหาข้าเงียบๆไม่ได้รึอย่างไรวิ่งมาซะเสียงดังเชียว”เสียง หญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้น เจ้าของเสียงนั้นคือท่านยายแห่งสานักสกุลถังและยัง เป็นเจ้าสานักคนปัจจุบันของสานักสกุลถังอีกด้วย เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่มี หน้าตาสะสวยเหมือนนางพญา ในแววตาของเธอมีทั้งความอ่อนโยนและ เด็ดขาดทาให้ตัวของเธอเป็นสตรีที่ได้รับการยกย่องว่ามีทั้งความงดงาม อานาจ และวรยุทธ์ที่สูงส่งในยุทธจักรด้วยภาพลักษณ์นี้ทาให้เมื่อเธอไปปรากฏตัวที่ ไหนทุกๆคนต้องยาเกรงเธอผู้นี้ “คาราวะท่านยาย ข้าพาศิษย์น้องมาเข้าพบท่านแล้ว ศิษย์ขอตัวก่อน”มี่ฮวาเดินเข้า มาคานับท่านยายก่อนที่จะเดินออกไป “เดี๋ยวก่อนมี่ฮวา เจ้าอย่าพึ่งไปข้ามีงานให้เจ้าไปทา”ท่านยายพูดขึ้นก่อนที่มี่ฮวา จะเดินออกจากห้องไป เธอรู้ว่ามี่ฮวารีบร้อนเพราะมีหลายๆอย่างให้ศิษย์พี่ใหญ่ อย่างเธอต้องจัดการแม้ว่าเธอจะสงสารลูกศิษย์แค่ไหนแต่เธอก็ไม่สามารถเข้าไป ช่วยได้เนื่องจากเธอก็ต้องดูแลกิจการอย่างอื่นของสานักเช่นกันเพราะสกุลถัง ไม่ใช่แค่สานักฝึกวรยุทธทั่วไปอย่างเสาหลิน หรือ ง้อไบ๊ แต่สานักสกุลถังยังทา ธุรกิจค้าขายอาวุธลับและยาพิษอีกด้วยทาให้เธอต้องมอบงานดูแลสิ่งต่างๆที่ต้อง ดูแลในสานักให้มี่ฮวาซึ่งเป็นศิษย์พี่ใหญ่ทาแทน “ศิษย์น้อมรับคาสั่งท่านยาย”มี่ฮวาเดินกลับเข้ามาหน้าท่านยายแล้วทาการคาราวะ อีกครั้ง
- 7. “งานที่ข้าให้เจ้าทาครั้งนี้ไม่ยากและไม่ง่ายเกินไปเจ้าอยากทาหรือไม่แต่เจ้าไม่ ต้องทาก็ได้เช่นกันเพราะข้าเห็นว่าเจ้าก็ทางานในสานักมากแล้ว”ท่านยายถาม ความสมัครใจของมี่ฮวาก่อนเพราะเธอก็ไม่อยากรบกวนศิษย์คนนี้ซักเท่าไหร่ เนื่องจากมี่ฮวามีงานมากแล้วแต่งานที่จะให้ทาก็มีแต่ศิษย์พี่ใหญ่อย่างมี่ฮวา เท่านั้นที่ท่านยายจะไว้วางใจ “ไม่ว่างานจะยากพียงใดเพียงแต่เป็นสิ่งที่ท่านยายต้องการข้าก็จะทาให้แน่นอน” มี่ฮวาตอบกลับเธอเป็นคนที่ท่านยายไว้ใจที่สุดสานักถ้าท่านยายเอยปากเช่นนี้มี หรือเธอจะกล้าปฏิเสธ “เจ้าจะทางานนี้จริงๆใช่มั้ย มี่ฮวา”ท่านยายถามมี่ฮวากลับอีกครั้งเธออยากได้ คาตอบที่แน่นอนจากลูกศิษย์ของเธอ “ข้าจะทาแน่นอน”มี่ฮวาตอบหนักแน่น “ท่านยาย ท่านยายจะให้ศิษย์พี่มี่ฮวาไปทาอะไรเหรอเจ้าคะดูท่านยายเป็นห่วง แปลกๆ”ลี่ถังที่อยู่ในเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดระหว่างท่านยายกับมี่ฮวาพูดขึ้นด้วย ความสงสัย งานอะไรกันที่ท่านยายจะให้ศิษย์พี่ทา ท่านยายบอกบอกแท้ๆว่าไม่ ยากไม่ง่ายแต่ทาไมท่านยายต้องถามย้าๆกับศิษย์พี่หลายรอบละ “ดีๆ ในเมื่อมี่ฮวาเจ้ารับปากข้าแล้วข้าก็จะบอกงานให้เจ้าฟังข้าดีๆละงานที่ข้าจะ ให้เจ้าไปทาคือไปส่งของให้สานักเสิ่นที่เฉิงตู”ท่านยายพูดสั่งงานที่จะให้ลูกศิษย์ ด้วยเสียงที่มีความสุขอย่างน่าประหลาด
- 9. “ท่านยายข้าว่าศิษย์น้องยังไม่พร้อมที่จะลงไปท่องเที่ยวในยุทธจักรหรอกนางยัง โตไม่พอและโลกภายนอกสานักมันอันตรายมากนะเจ้าคะ ข้าอยากให้ท่านยาย พิจารณาอีกครั้ง”มี่ฮวาแย้งขึ้นทันทีมีเหรอที่เธออยากจะไปท่องยุทธภพกับศิษย์ น้องเอาแต่ใจอย่างลี่ถังอีกอย่างโลกแห่งยุทธภพมันอันตรายและโหดร้ายเกินไป และมียอดฝีมือมากมายที่อาจเข้ามาหาเรื่องด้วย “พวกเจ้าจงฟังข้า ทั้งหมดที่ข้าพูดไปข้าได้พิจารณามาถี่ถ้วนแล้ว มี่ฮวาศิษย์น้อง ของเจ้าเติบโตมาในสานักเพียงอย่างเดียวก็จริงนางอาจยังไม่มีประสบการณ์เรื่อง นี้ข้าไม่เถียงเจ้าหรอกนะ แต่เรื่องวรยุทธ์ข้าว่านางฝึกมาได้ดีและเพียงพอแล้ว อีก อย่างข้าก็แก่มากแล้วและข้าก็อยากให้ลูกศิษย์ที่ข้ารักได้พัฒนาตนเองอีกด้วย มี่ฮ วาเจ้าจงใช้โอกาสนี้เพื่อทาให้ตัวเองเติบโตขึ้นเถอะลี่ถังเจ้าก็ด้วยนะ”ท่านยาย อธิบายสิ่งที่เธอต้องการให้เหล่าศิษย์รักของเธอ การท่องเที่ยวยุทภพเป็นสิ่งที่ เสี่ยงมากก็จริงแต่มันก็เป็นการพัฒนาตนเองและฝึกวรยุทธ์ไปในตัว การใช้ชีวิต อยู่ในสานักก็เหมือนกบในกะลาเท่าานั้นแล้วตาแหน่งเจ้าสานักเธอจะกล้าให้ใคร ดูแลต่อได้ถ้าหากศิษย์ในสานักยังไร้ฝีมือ “แต่ว่าท่านยายข้าไม่อยากไปกับศิษย์พี่มี่ฮวานี่...”ลี่ถังแย้งขึ้นเธอไม่ยอมหรอกที่ ต้องไปกับมี่ฮวา “ไม่แต่แล้วลี่ถังข้าคิดดีแล้วเจ้าหน่ะมันดื้อให้มี่ฮวาดูแลเจ้าถูกต้องที่สุดแล้ว มี่ฮวา เจ้ารับปากข้าแล้วนะเจ้าคงไม่ถอนคาพูดตัวเองใช่มั้ย”ท่านยายหันไปถามมี่ฮวา อีกครั้ง
- 10. “ถ้าจะทาแน่นอนท่านยายโปรดว่างใจ”มี่ฮวาตอบอย่างฝืนใจตัวเอง เธอไม่อยาก ดูแลเด็กเอาแต่ใจอย่างลี่ถังหรอกแต่เมื่อท่านยายพูดขนาดนี้และด้วยหน้าที่ของ เธอแล้วเธอก็ต้องทาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ดีๆ วันนี้ข้ามีความสุขจริงๆเลยพรุ่งนี้ก่อนพวกเจ้าเดินทางก็เข้ามาหาข้าก่อนล่ะ วันนี้ข้ามีเรื่องคุยกับเจ้าเพียงเท่านี้แหละพวกเข้าออกไปได้ข้าจะจัดการงานของ สานักต่อแล้ว”ท่านยายพูดเสร็จเธอก็เดินกลับเข้าไปในห้องทางานทันทีโดยไม่ สนใจศิษย์ทั้งสองของเธอที่ดูจะไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่ได้รับเท่าไหร่ “ท่านยายฟังข้าก่อน”ลี่ถังพูดขึ้นและกาลังจะเดินถามท่านยายเข้าไปในห้อง ทางาน “ลี่ถัง เจ้าเลิกเอาแต่ใจได้แล้วคาสั่งท่านยายถือเป็นเด็ดขาดเจ้ากลับห้องของเจ้าไป เก็บของที่จาเป็นได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องรีบเดินทาง”มี่ฮวาคว้าแขนของลี่ถังและพา เดินออกมานอกตาหนักของท่านยาย การที่ลี่ถังจะเข้าไปในห้องทางานท่านยาย มันจะเป็นการรบกวนเปล่าๆและการให้เธอโวยวายในตาหนักก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีซัก ไหร่ “ก็ข้าไม่อยากไปกับเจ้านี เจ้ามันน่าเบื่อ จู้จี้”ลี่ถังเริ่มโวยวายเธอไม่สนใจอะไร แล้วการเที่ยวในยุทธจักรหลายคนบอกว่ามันเป็นเรื่องที่สนุกและน่าตื่นเต้นแต่ถ้า มีมี่ฮวาไปทุกอย่างต้องดูน่าเบื่อแน่ๆ “มันเป็นคาสั่งท่านยายถ้าเจ้าอยากทาให้ท่านยายผิดหวังก็ตามใจอีกอย่างเจ้าจะ โวยวายอยู่ตรงนี้ก็เรื่องของเจ้าถ้าเจ้าไม่อายศิษย์คนอื่นนะ ข้าต้องรีบไปจัดการ
- 12. เจ้านาของไปกระชับไมตรีกับสานักเสิ่นแล้วกัน”ท่านยายพูดพลางนาสิ่งต่างๆมา วางไว้ตรงหน้าของมี่ฮวา “แล้วท่านยายไม่มีของมอบให้ข้าบางเหรอ”ลี่ถังพูดขึ้น เธอก็อยากได้ของจาก ท่านยายบ้างไหนๆเธอก็จะออกไปท่องยุทธภพแล้ว “ข้ามีให้เจ้าแน่นอน เอานี้ไปนะลี่ถังในถุงนี้มียาลับพิสดารสกุลถังมันเป็นยาที่จะ สามารถรักษาและถอดพิษต่างๆได้เจ้าจงนาไปใช้ให้เกิดประโยชน์เถอะ และนี้ ลูกดอกหิมะโปรย ข้าเห็นว่าเจ้าชานาญการใช้ลูกดอกมากข้าจึงมอบมันให้เจ้า ลูกดอกหิมะโปรยนี้เมื่อเจ้าซัดมันใครศัตรูจะทาให้ศัตรูไม่สามารถเดินลมปราณ หรือวรยุทธ์ได้และทาให้อัมพาตทันนี้ การจะถอนพิษได้มีแต่ลูกศิษย์สกุลถังและ เสิ่นที่มีประสบการณ์สูงเท่านั้นจึงจะสามารถถอนพิษนี้ได้”ท่านยายนาของต่างๆ มาให้แก่ลี่ถัง “ข้าจะใช้มันอย่างดีแน่นอนเจ้าคะท่านยาย”ลี่ถังเก็บของที่ท่านยายมอบให้อย่างมี ความสุข “ข้ามีของมอบให้พวกเจ้าเพียงเท่านี้พวกเจ้าเดินทางได้ ขอให้พวกเจ้าโชคดีและ เดินทางปลอดภัยนะมาข้าและศิษย์คนอื่นๆจะไปส่งเจ้าหน้าสานัก”ท่านยายพูด ขึ้นและลุกเดินนาหน้าศิษย์ทั้งสองออกจากตาหนักไปเพื่อไปส่งพวกเธอทั้งสองที่ หน้าสานักการไปส่งศิษย์ทั้งสองครั้งนี้ของเธอมันเหมือนการปล่อยสิ่งที่ตนเอง รักและห่วงออกไปจากอกแต่มันก็คุ้มค่ากับการที่ได้เห็นคนที่เธอรักได้เติบโตอีก หนึ่งขั้น
- 16. ในที่สุดฉัน ลี่ถังก็ได้ออกจากสานักแล้ว ในที่สุดข้าก็ได้ออกมาท่องเที่ยวยุทธภพ ที่แสนสนุกและน่าตื่นเต้นเหมือนที่คนอื่นได้พูดไว้ซักทีและตอนนี้ฉันกาลังนั่ง รถมาจากสานักมาที่เฉิงตูอยู่ นั้นไงตัวเมืองเฉิงตูในที่สุดขาก็ได้เห็นซักทีสิ่ง ใหม่ๆที่ไม่มีในสานักน่าสนุกจริงๆเลย “นี่คนรถม้า ท่านให้ม้าวิ่งเร็วกว่านี้หน่อยสิข้าอยากเข้าเมืองแล้ว”ลี่ถังตะโกน บอกตาลุงที่ขับรถม้าอยู่ข้างหน้า “นี่ลี่ถังถ้าเห็นเข้าอยู่ไม่สุขเลยเจ้านั่งอยู่นิ่งๆบ้างไม่ได้รึไงเดี๋ยวก็ย้ายไปนั่งตรงนั้น ตรงนี้อยู่ไม่นิ่งเป็นลูกลิงเลย”มี่ฮวาพูดขึ้นเธอมองศิษย์น้องของเธออยู่ตลอด ตั้งแต่ออกสานักมาลี่ถังไม่ได้นั่งนิ่งๆเลยเอาไปย้ายที่นั่งไปมองข้างทางฝั่งนั้นฝั่ง นี้ไม่หยุดดีนะที่ในรถมามีเพียงสองคน “ก็ข้าไม่เคยเห็นเมืองเฉิงตูนิตั้งแต่เด็กข้าก็อยู่แต่ในสานักท่านเคยมาแล้วนิท่าน เลยไม่ตื่นเต้น”ลี่ถังพูดขึ้นเธอไม่สนใจคาพูดของมี่ฮวาหรอก อีกนิดก็ถึงเฉิงตูแล้ว ถ้าเข้าเมืองเมื่อไหร่ฉันจะเที่ยวให้สุดๆเลย “ตามใจเจ้าแล้วกันแต่ลงรถม้าเสร็จเราต้องไปโรงเตี๊ยมเพื่อหาที่พักก่อนเจ้าอย่า คิดว่าจะหนีเที่ยวเด็ดขาด”มี่ฮวาสั่งศิษย์น้องทันที่เธอรู้ว่าลี่ถังคิดอะไรอยู่และ ต้องห้ามไว้ก่อนเพราะเมื่อถึงในเมืองก็เท่ากับที่เขตอันตรายเพราะในเฉิงตูมีทั้ง คนและจอมยุทธมากมายที่อยู่ในเมื่อมีแต่พวกรู้หน้าไม่รู้ใจ “ถึงเฉิงตูแล้วขอรับคุณหนูทั้งสอง”เสียงของลุงขับรถม้าดังขึ้นหลังจากที่ล้อรถม้า หยุดลง
- 17. “ค่ารถม้าเท่าไหร่เหรอท่านลุง”มี่ฮวาถามท่านลุงหลังจากที่เธอกับลี่ถังลงมาจาก รถม้าแล้ว “15ตาลึงจ๊ะคุณหนู”ลุงคนขับรถม้าพูดด้วยความสุภาพ “นี้ค่ะท่านลุง”มี่ฮวาหยิบเงินให้คุณลุงแล้วมองไปหาลี่ถัง แต่ตอนนี้ลี่ถังไม่อยู่ตรง รถมาแล้วเดินกาลังเดินห่างจากมี่ฮวาเข้าไปในตลาด “ลี่ถังเจ้าจะไปไหนข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องไปโรงเตี๊ยมก่อน”มี่ฮวารีบวิ่งไป หาลี่ถังทันทีเธอจะให้ศิษย์น้องของเธอห่างจากสายตาไม่ได้ “ศิษย์พี่ท่านนี้น่าราคาญจริงๆข้าแค่มาเดินตลาดไม่ได้รึไงกัน”ลี่ถังพูดขึ้นด้วย ความหงุดหงิด เธอต้องการที่จะเปิดหูเปิดตาและเดินเล่นในเมืองมากกว่าต้องไป ตามที่มี่ฮวาบอก “ตามข้ามาเถอะ เจ้าไม่ต้องมาหงุดหงิด ท่านยายสั่งให้ข้าดูแลเจ้า”มี่ฮวาลากลี่ถัง ให้เดินตามมาทางที่ไปโรงตี๊ยมเธอไม่ค่อยอยากอยู่แล้วตลาดซักเท่าไหร่เพราะ มันเป็นสถานที่กว้างเสี่ยงต่อการโดนโจมตีและไม่รู้ว่าสิ่งของที่ท่านยายให้มาจะ มีใครต้องการชิงมันหรือไม่ด้วยจึงต้องรีบไปที่โรงเตี๊ยมอย่างน้อยที่นั้นก็เป็น สถานที่น่าจะปลอดภัยมากกว่าในตลาด ในระหว่างทางที่มี่ฮวาและลี่ถังกาลังเดินทางไปที่โรงเตี๊ยมของเมืองเฉิงตูข้างทาง ก็เต็มไปด้วยแผงขายของข้างทางมากมายแต่ละแผงแต่ละร้านก็ขายของแตกต่าง กันไปขายอาหารบ้าง ขายเครื่องประดับ เสื้อผ้าต่างๆมากมายไปหมด มันเป็นสิ่ง ที่ปกติของสายตามี่ฮวาที่ได้เข้าเมืองมาทางานตามที่ท่านยายสั่งบ่อยๆแต่มันเป็น
- 18. ที่แปลกและน่าตื่นตาตื่นใจสาหรับลี่ถังมากๆเธอไม่เคยเห็นร้านค้าและความ มากมายของผู้คนขนาดนี้ ลี่ถังหยุดแวะมองการแสดงของนักแสดงกายกรรมตรง ตลาดบ้าง ดูคนเล่นงิ้วบ้างแต่ก็ดูได้ไม่นานเพราะเธอมันจะถูกมี่ฮวาลากออกมา เสมอๆ จนมาถึงอาคารไม้ขนาดกลางที่ดูไม่เล็กจนน่าอึดอัดและไม่ใหญ่ จนเกินไปที่เป็นเป็นอาคารไม้สองชั้นชั้นล่างเต็มไปด้วยโต๊ะมากมายพอๆกับ จานวนคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นๆบางคนก็นั่งกินอาหารบางคนก็นั่งจิบน้าชาและ พูดคุยกัน คนในนี้มีมากมายหลากหลายประเภทมีทั้งคนธรรมมาและเหล่าชาว ยุทธที่พกอาวุธเช่นกระบี่หรือดาบไว้กับตัว ไม่ก็พวกนักปราชญ์หรือเหล่าบัณฑิต ที่วัดความรู้กันอยู่ ทางขึ้นชั้นสองเป็นบันไดไม้อยู่ตรงกลางร้านค่อนไปทาง ด้านหลังร้านถ้าเดินขึ้นไปซักพักจะเจอที่พักตรงบันไดและมีบันไดแยกไป ทางซ้ายและขวาอีกทีพอขึ้นมาตรงทางชั้นสองจะพบกับห้องมากมายที่อยู่เรียง กันซึ่งห้องเหล่านั้นคือห้องพักสาหรับเหล่านักเดินทางที่ต้องการหาที่พักผ่อน ซึ่ง ที่นี้คือโรงเตี๊ยมประจาเมืองเฉิงตูนั้นเอง
- 19. “ศิษย์พี่ที่นี่เหรอที่เค้าเรียกว่าโรงเตี๊ยมช่างกว้างใหญ่เสียจริงๆ”ลี่ถังพูดขึ้นด้วย ความตื่นเต้น “ใช่ที่นี้แหละโรงเตี๊ยมเจ้าอย่าทาตัวเป็นจุดสนใจละ มันอาจจะเป็นผลเสียต่อเรา ได้”มี่ฮวาหันไปบอกศิษย์น้องให้หยุดอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้าเพราะใน โรมเตี้ยมถึงจะดูปลอดภัยแต่ก็ไม่น่าไว้ใจเลยทีเดียว “ทาไมละที่นี้มันต้องระวังตัวด้วยเหรอข้าก็เห็นทุกคนดูปกติไม่เห็นมีพิษมีภัย อะไร”ลี่ถังถามกลับด้วยความไร้เดียงสาของเธอ “รู้หน้าไม่รู้ใจเจ้าตามข้ามาก็พอ”มี่ฮวาพูดตัดบทก่อนเดินนาลี่ถังเข้าไปนั่งภายใน โรงเตี๊ยม แต่ยังไม่ได้ทันนั่งได้ดีๆก็มีชายแกสูงอายุเดินเข้ามาหาทั้งสอง “คุณหนูทั้งสองคือคนจากสกุลถังใช่หรือไม่”ชายแก่พูดขึ้นหลังจากเดินมาหยุด ตรงโต๊ะของทั้งสอง ชายแก่ผู้นี้การแต่งตัวดูน่าเชื่อถือแต่รู้หน้าไม่รู้ใจอยู่ดี “ท่านลุงเป็นใครทาไมถึงพักพวกข้าเช่นนี้”มี่ฮวาพูดขึ้นเธอต้องทาเป็นไม่รู้อะไร ไว้ก่อนเพราะไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นมิตรหรือศัตรู “ข้าคือพ่อบ้านประจาตระกูลเสิ่นได้รับคาสั่งมาจากท่านประมุขเสิ่นจิ้นให้มารับ คนจากสุกลถังขอรับ”ชายแก่อธิบายเขาก็รู้เช่นกันว่าอีกฝั่งก็ระวังตัวไม่ใช่น้อย เพราะสกุลถังป็นสานักที่ยิ่งใหญ่และการที่ยิ่งใหญ่ก็ทาให้มีศัตรูมากเช่นกันการที่ ระวังตัวแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ตนก็เป็นพ่อบ้านประจาตระกูลเสิ่นก็ พอจะรู้ทาเนียมของชาวยุทธอยู่บ้าง
- 20. “งั้นข้าขอดูสัญลักษณ์ของคนตระกูลเสิ่นหน่อย”มี่ฮวาพูดขึ้นเธอมองไปที่ลี่ถัง ตอนนี้ลี่ถังกาลังนั่งมองเธอและชายแก่สลับไปมาอย่างงงๆ “นี้คือป้ายหยกปรพจาตระกูลเสิ่นที่มีแต่คนที่ประมุขไว้ใจเท่านั้นถึงจะมีได้และนี้ เป็นจดหมายเชิญจากท่านประมุขเสิ่นจิ้นเชิญคุณหนูตรวจสอบ”ชายแก่ยื้นป้าย หยกและจดหมายให้มี่ฮวาตรวจสอบ มี่ฮวารับป้ายหยกและจดหมายจากชายแก่เธอไม่จาเป็นต้องตรวจสอบป้ายหยก แน่นอนเพราะป้ายนี้เป็นของจริงแต่เธออยากรู้ข้อความในจดหมายว่าเขียน อะไรบ้าง มี่ฮวาใช้เวลาไล่อ่านข้อความในจดหมายซักพักก่อนที่จะเก็บจดหมาย ไว้และมอบป้ายหยกคืนให้ชายแก่ “ขอบคุณท่านมาที่มารับพวกข้า ข้าชื่อมี่ฮวาและนี่ศิษย์น้องของข้าชื่อลี่ถัง ขอ โทษที่เสียมารยาทกับท่านลุง ตอนแรกด้วย”มี่ฮวาพูดด้วยความเคารพพร้อมกับแนะนาตัวเองกับพ่อบ้าน ประจาตระกูลเสิ่น “ศิษย์พี่ท่านนี้คือ....”ลี่ถังที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น “ท่านลุงผู้นี้คือพ่อบ้านประจาตระกูลเสิ่น ซึ่งแป็นคนไว้ใจได้ม่ได้เป็นอริ แน่นอน”มี่ฮวาตอบ “ข้าว่าเรารีบเดินทางไปที่สานักเสิ่นเถอะ ท่านประมุขได้รออยู่แล้ว”ชายแก่พูดขึ้น พลางผายมือเชิญทั้งสองให้ลุกขึ้นแล้วก็เดินนาหน้าทั้งคู่ไปที่ตระกูลเสิ่นทันที
- 21. สานักเสิ่น สานักเสิ่นเป็นสานักแพทย์แห่งยุทธจักรตั้งอยู่ที่ชานเมืองตะวันออกในเมืองเฉิงตู ที่นี้เป็นสานักเล็กๆแต่เต็มไปด้วยสิ่งลึบลับมากมายทางการแพทย์ถึงแม้สานักนี้ จะมีสมยานามว่า หมอแห่งยุทจักรแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นหมอที่อ่อนแอเพราะสานัก ตระกูลเสิ่นมีการฝึกฝนทั้งความรู้ความชานาญทางการแพทย์และการฝึกฝนวร ยุทธ์อีกด้วยซึ่งวรยุทธ์ของตระกูลเสิ่นจะเป็นการปาเข็มเข้าไปสกัดจุดชีพจรต่างๆ ของศัตรูให้ส่งผลแตกต่างกันออกไป ความวิจิตรพิสดารของสานักนี้นี้คือการ ผสมผสานความรู้ทางด้านการแพทย์และวรยุทธ์การใช้วิชาเข็ม ทาให้เกิดวิชาเข็ม ต่างๆแตกต่างตามความถนัดของลูกศิษย์ในสานักอีกด้วยแต่วิชาพื้นฐานของ สานักนี้คือ วิชาเข็มทองตระกูลเสิ่นที่มีความทัดเทียมกับวิชาของสกุลถัง ทาให้ ตระกูลเสิ่นเป็นสานักเล็กๆแต่มีชื่อเสียงด้านการแพทย์การรักษาดังไกลทั่วยุทภพ ตัวสานักประกอบไปด้วยเรือนต่างๆมากมายแต่จะมีเรือนใหญ่อยู่ตรงกลางสานัก นั้นก็คือเรือนของเจ้าสานักนั้นเอง รอบๆสานักรายล้อมไปด้วยต้นไม้ ใบหญ้าดู สบายตาและมีการจัดสวนอยู่บ้างในบางจุด ทาให้สานักตระกูลเสิ่นเป็นสานักที่ดู ร่มรื่นน่าอยู่สมกับการเป็นสถานที่รักษาผู้คนในยุทธจักรและเป็นที่ฝึกฝนของ เหล่าแพทย์ตระกูลเสิ่นอีกด้วย
- 22. “ยินดีต้อนรับท่านพ่อบ้านและคุณหนูแห่งสกุลถังทั้งสองเจ้าค่ะ ท่านประมุขรอ พวกท่านในห้องแล้วเชิญเข้าไปได้เลยเจ้าค่ะ”สาวใช้ที่มารับหน้าประตูพูดขึ้น หลังจากที่ทั้งสามคนมาถึงตระกูลเสิ่น “ท่านประมุขเสิ่นจิ้น ข้าพาคนของสกุลถังมาแล้วขอรับ”พ่อบ้านตระกุลเสิ่นนา ทางลี่ถังและมี่ฮวามาจนถึงหน้าประตูเรือนไม้ขนาดใหญ่ตรงกลางสานักรอบๆ เรือนตกแต่งด้วยสวยดอกไม้เล็กๆรอบๆเรือน “เข้ามาได้”เสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นเป็นการอนุญาตก่อนที่ทั้งสามจะเดินเข้าไป ข้างในตัวอาคาร “คารวะท่านประชุม”พ่อบ้านเดินนาเข้ามาในห้องของประมุขเสิ่นจิ้นก่อนทาการ คารวะประมุขแล้วเดินไปอยู่ข้างๆ “คารวะท่านประมุขเสิ้นจิ้นข้าน้อยมี่ฮวาและนี้ศิษย์น้องนามว่าลี่ถัง”มี่ฮวาและลี่ ถังทาการคารวธประมุขเสิ้นจิ้น “พวกเจ้าคงเดินทางมาเหนื่อยงั้นเชิญนั่งจิบชาให้หายเหนื่อยก่อนเถอะค่อยพูด เรื่องธุระที่พวกเจ้าเดินทางมา ก็แล้วกัน”เสิ่นจิ้นพูดขึ้นเข้าเป็นชายแก่ที่ดูเป็นผู้ทรงภูมิหน้าตาดุน่ายาเกรงแต่ จริงๆเป็นคนจิตใจดีอ่อนโยนรักธรรมชาติ รักพี่น้องและเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน “ท่านประมุขเสิ่นจิ้นท่านยายสกุลถังได้ให้ข้านาสิ่งนี้มามอบให้ท่าน”หลังจากที่ มี่ฮวาได้นั่งพักเธอก็ได้นากล่องไม้ที่ท่านยายให้มามอบให้กับประมุขเสิ่นจิ้น
- 23. “ของในกล่องคืออะไรรึ”เสิ่นจิ้นพูดขึ้นพร้อมรับกล่องจากมือของมี่ฮวา “ท่านยายบอกข้าแค่ว่ามันเป็นสมุนไทรเท่านั้น”มี่ฮวาตอบเธอก็อยากรู้มากๆว่า ของในกล่องนั้นเป็นอะไรแต่ด้วยว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เธอไม่ได้ถูกอนุญาตให้เปิดเธอ จึงไม่ได้แตะต้องมัน “ดีๆ ท่านยายของพวกเจ้านี้รู้ใจข้าจริงๆสมแล้วที่เคยเป็นเพื่อนร่วมท่องยุทธภพ ด้วยกันมา”เสิ่นจิ้นพูดขึ้นด้วยความดีใจอย่างมากกับสิ่งที่ได้เห็นในกล่อง “ประมุขข้าขอเสียมารยาทสิ่งที่อยู่ในกล่องมันคือสมุนไพรอะไรทาไมท่านถึงดู พึงพอใจเป็นพิเศษ”พ่อบ้านประจาตระกูลพูดขึ้นหลังจากที่เห็นอาการของ ประมุขที่ดูมีความสุขมาๆ ซึ่งเป็นอาการที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อย “ข้าจะบอกให้นะสมุนไพรในกล่องนี้คือต้นชื่อเสา เป็นสมุนไพรที่หายากเอาการ ทาให้ราคาสูงมากในตลาด ต้นชื่อเสาเป็นตัวยาสาคัญของการทายาชั้นดีๆมากมาย ข้าไม่ได้เห็นมันมาซักพัก แล้ว”เสิ่นจิ้นพูดพลางนาสมุนไพรเก็บใส่กล่องไม้เหมือนเดิมแล้วนากล่องไม้ มอบให้พ่อบ้านประจาตระกูลเพื่อให้ชายชรานาไปเก็บ “ท่านประมุขเสิ่นจิ้น เมื่อซักครู่ท่านได้พูดว่าท่านเคยท่องยุทภพกันท่านยายของ พวกข้าท่านช่วยเล่าให้ฟังได้หรือไม่ พวกข้าอยู่กับท่านยายที่สานักท่านไม่เคยเล่า อะไรให้พวกข้าฟังเลย”ลี่ถังพูดขึ้น
- 24. “ยายเฒ่านั้นไม่เคยเล่าให้พวกเจ้าฟังเลยรึ...ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังก็ได้”เสิ่นจิ้น พูดพลางลูบเคราอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าของเขาเริ่มยิ้มแย้มอีกครั้งเมื่อนึกถึงชีวิต สมัยที่เค้ายังหนุ่มและยังโลดแล่นอยู่ในยุทธภพกับเหล่ามิตรสหายของเขา “ท่านพ่อข้าสกัดตัวยาจากหญ้าผลึกเย็นสาเร็จแล้วท่านพ่อจะให้ข้าทาอย่าไรต่อดี เจ้าคะ”เสียงของหญิงสาวผมดายาว มีปิ่นปักผมม้วนเป็นทรงอย่างเรียบร้อยรับ กับใบหน้าที่อ่อนเยาว์ดูน่ารักสดใสของหญิงสาวได้ดังขึ้นขันบทสนทนาทั้งหมด การแต่งตัวของเธอดูสวยงามเรียบร้อยตามแบบวิธีลูกคุณหนูในมือของเธอมีถ้วย ใบเล็กขาวสะอาดทาให้สายตาของคนทั้งหมดหันมาสนใจเพียงเธอผู้เดียว “ข้าอภัยที่เสียมารยาทพอดีข้าไม่ทราบว่าตอนนี้ท่านพ่อกาลังมีแขกอยู่ ข้าขอตัว ก่อน”หญิงสาวพูดขึ้นก่อนที่จะก้นหัวเป็นการขอโทษอีกครั้งและกาลังจะเดิน ออกไป “เสิ่นอวี๋เจ้ามาก็ดีแล้ว เข้ามานั่งกับพ่อก่อนมา”เสิ่นจิ้นพูดขึ้น “เจ้าค่ะท่านพ่อ”หญิงสาวรับคาโดยว่าง่ายและเข้ามานั่งที่นั่งข้างๆเสิ่นจิ้นอย่าง เรียบร้อยพลางนาถ้วยใบเล็กสีขาวของเธอยื้นให้ประมุขเสิ่นจิ้นรับถ้วยไป “นี้ลูกสาวแสนรักของข้านางชื่อเสิ่นอวี๋และนี้ลูกศิษย์หญิงทั้งสองแห่งสานักสกุล ถังเจ้าทาความรู้จักกันไว้สิ”เสิ่นจิ้นรับถ้วยจากเสิ่นอวี๋เสร็จแล้วก็นามาวางไว้แล้ว ทาการแนะนาลูกสาวกับจอมยุทธหญิงทั้งสอง “คารวะคุณหนูเสิ่นอวี๋ข้ามีนามว่ามี่ฮวา และนี้ศิษย์น้องของข้านามว่าลี่ถัง”
- 25. “คารวะท่านจอมยุทธทั้งสองยินดีที่ได้พบท่าน” หญิงสาวทั้งสามทาการคารวะกันเป็นการทักทายผูกไมตรีซึ่งกันและกันเพื่อสร้าง สัมพันธ์ไมตรีต่อกัน “รู้จักกันไว้ก็ดีกาลต่อไปความสัมพันธุ์ระหว่างถังและตระกูลเสิ่นจะได้คงอยู่ สืบไป”ประมุขเสิ่นพูดอย่างอารมณ์ดีที่อนาคตของทั้งสองสานักได้มาเจอกัน “นี่เสิ่นอวี๋เจ้าเคยอยากฟังเรื่องตอนข้าท่องยุทธภพใช่ไหม ข้ากาลังจะเล่าให้จอม ยุทธทั้งสองฟังพอดีเจ้าอยากอยู่ฟังด้วยหรือไม่”ประมุขเสิ่นจิ้นกล่าวพลางมองไป ที่ลูกสาวของตน “ข้าอยากฟังสิท่านพ่อ”เสิ่นอวี๋กล่าวด้วยความดีใจลอยยิ้มที่ดูสดใสเปรียมไปด้วย ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กๆพุดออกมาทันที “ข้าหน่ะเมื่อตอนยังหนุ่มข้าไปออกเดินทางท่องเที่ยวยุทธภพด้วยความคึกคนอง ตามภาษาวัยรุ่น ข้าไปเจอกับท่านยายของพวกเจ้าที่ศาลาวัฒนะเมืองจินหลิงตอน นั้นทั้งข้าและยายเฒ่ากาลังไปตามหาปลาแดงเพื่อนาเกร็ดมาสกัดเป็นยาเอาไว้ใช้ ในการเดินทางท่องเที่ยวในยุทธภพเพียงลาพัง”เสิ่นจิ้นพูดสิ่งต่างๆเมื่ออดีต สายตาก็จับจ้องไปยังถ้วยชาที่เขาถืออยู่ “พวกท่านได้ประมือกันหรือไม่”ลี่ถังพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “หึๆแน่นอนในเมื่อสิ่งที่พวกข้าต้องการเป็นสิ่งเดียวกันและปลาแดงก็เป็นปลาที่ หายากทาให้พวกข้าต้องเปิดศึกแย่งชิงปลากัน พูดแล้วข้าก็รู้สึกอับอายถ้าใครรู้ เค้าคงหัวเราะเยอะพวกข้าว่าเมื่ออดีตเจ้าสานักที่มีชื่อเสียงไปต่อสู้เพื่อแย่งชิงปลา
- 26. เพียงตัวเดียว ฮาๆ”ประมขเสิ่นหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ คงเป็นเวลาแสน นานแล้วที่ชายชราไม่ได้ทาสิ่งสนุกสนานเช่นนี้เหมือนเมื่อครั้งในอดีต “แล้วผลเป็นยังไงเหรอท่านประมุขจิ้น”มี่ฮวากล่่าวขึ้นเธอก็อยากจะรู้เช่นกัน เพราะการต่อสู้ของเหล่าจอมยุทธที่มีพลังลมปราณสูงส่งจะประมือกันนั้นหาดูหา ชมได้ยากยิ่ง “แน่นอน....ไม่มีใครแพ้ไม่มีใครชนะทั้งวิชาอาวุธลับและพลังปราณพวกข้าสูสี กันมากพูดง่ายๆก็คือข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านยายเจ้าและท่านยายเจ้าก็รู้เช่นกันเรา จึงหยุดการประลองแล้วมานั่งดื่มชาถามไถ่ที่มาซึ่งกันและกันสุดท้ายจึงได้ออก เดินทางพร้อมกันโดยระหว่างทางก็ได้แลกเปลี่ยนความรู้เรื่องหญ้าพิษและหญ้า สมุนไรพซึ่งกันและกันพอพวกข้าท่องยุทธภพจนสมใจแล้วก็เดินทางกลับมายัง สานักและเจริญสัมพันธ์ไมตรีต่อกัน ทาหน้าที่เกื้อกูลกันดังที่พวกเจ้าได้เห็นพวก ข้าสองคนได้พูดกันไว้ว่าเมื่อเราเป็นพันธมิตรกันว่า ถังล่วงรู้เสิ่น เสิ่นล่วงรู้ถัง สองสิ่งรู้ล่วงกัน สัมพันธ์ไม่ผันแปร หึๆ”เสิ่นจิ้นพูดจบก็ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแก้ กระหาย “ความสัมพันธ์นี้แน่แฟ้นยิ่งนับข้าน้อยนับถือๆขอแสดงการคารวะสัมพันธ์นี้ด้วย น้าชาถ้วยนี้เถิด”มี่ฮวาพูดพลางรินน้าชาลงในถ้วยของนาง ยกถ้วยชามาทาการ คานับเสิ้นจิ้นแล้วยกชาดื่มจนหมด “ถ้าลี่ถังเช่นกันขอแสดงการคารวะด้วยชาถ้วยนี้ด้วย”ลี่ถังรินชาใส่ถ้วยตนเอง และทาการยกถ้วยชาคารวะประมุขเสิ่นจิ้นเช่นกันกับที่มี่ฮวาทา
- 27. “ข้าเสิ่นอวี๋ในนามของคนตระกูลเสิ่นขอดื่มชาถ้วยนี้เพื่อแสดงการคารวะ ความสัมพันธ์ของสองสานักเราเช่นกัน”เสิ่นอวี๋ว่าเสร็จนางรินน้าชาลงในถ้วยชา ของนางทาการยกถ้วยชาคารวะศิษย์สกุลถังทั้งสองและดื่มชาจนหมดแก้ว “ดีๆข้าเห็นแล้วก็ชอบใจนักสิ่งที่พวกเจ้าทาเหมือนตอนที่พวกข้าสาบานต่อบรรพ ชนของสานักเลยว่าจะเป็นมิตรต่อกันเมื่อครั้งวันวานเลย พวกเจ้าทั้งสองพักที่นี้ จนกว่าจะพอใจแล้วค่อยเดินทางต่อเถอะ เสิ่นอวี๋ต่อจากนี้เจ้าก็เรียกจอมยุทธทั้ง สองว่าพี่เถอะวันนี้ข้ามีความสุขมากจริงๆข้าขอไปค้นสูตรทายาจากซื่อเสาก่อน เจ้าเสิ่นอวี๋พาพี่ทั้งสองของเจ้าไปพักเถอะและนี้ถ้วยที่เจ้าสกัดจากหญ้าผลึกเย็นมา ให้เจ้านามันไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บวัสถุดิบเถอะเจ้าสกัดได้ดีสมเป็นลูกสาวข้าจริงๆ ข้าไปละ เชิญท่านทั้งสองตามสบาย”เสิ่นจิ้นพูดสั่งลูกสาวองตนเสร็จก็เดินออก จากห้องไปทางอื่นโดยมีพ่อบ้านเดินตามหลังไปด้วย “พวกท่านคงจะรู้จักข้าแล้วดังนั้นข้าขอเรียกท่านว่าพี่มี่ฮวากับพี่ลี่ถังได้หรือไม่” เสิ่นอวี๋พูดขอด้วยคาพูดอ่อนน้อมถ่อมตนและแสดงอาการเขินอายออกมาจน บริเวณแก้ขาวของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง “ข้ายินดีน้องอวี๋ เจ้าอยากเรียกข้าอย่างไรก็เชิญเถิด”มี่ฮวาพูดขึ้นด้วยความดีใจ ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความสุขนี้สิศิษย์น้องที่ข้าอยากได้สุภาพ เรียบร้อย ถ่อม ต้น ดูว่านอนสอนง่ายไม่เหมือนศิษย์น้องแบบลี่ถังแม้แต่น้อย “ข้าก็ยินดีเช่นกันน้องอวี๋”ลี่ถังพูดขึ้นมาด้วยความดีใจเช่นกันในใจเธอก็คิด เช่นเดียวกับมี่ฮวา ว่าทาไมในสานักเธอไม่มีศิษย์พี่ที่ดีนิสัยสุภาพอ่อนโยนแบบนี้ บ้าง
- 29. “ท่านพี่ทั้งสองเชิญท่านพักที่ห้องนี้ได้ตามสบายข้าขอตัวไปทางานก่อนถ้า ต้องการอะไรเพิ่มท่านบอกพวกสาวใช้ได้เลยข้าไปละ”เสิ่นอวี๋พาทั้งสองมาส่งถึง ห้องแล้วนางก็กลับไปทางานของเธอทันทีระหว่างการทางานของเธอก็ได้คิดแต่ เรื่องที่ได้ฟังเธอเองก็อยากรู้โลกภายนอกเช่นกันเธอจะออกไปท่องเที่ยวยุทธภพ ดีหรือไม่นะนี้คือคาถามที่กวนใจเธออยู่ เช้าวันถัดมา.... ลี่ถังและมี่ฮวาได้ทาการลาประมุขเสิ่นจิ้นเพื่อเดินทางต่อ เสิ่นจิ้นได้พยายามยื้อ อยากให้ทั้งสองอย่าพึ่งรีบเดินทางแต่ลี่ถังและมี่ฮวาต้องการหาประสบการณ์ทา ให้พวกเธอตัดสินใจพักในตระกูลเสิ่นเพียงแค่คืนเดียวเสิ่นจิ้นจึงมอบม้าให้แก้ ศิษย์สกุลถังทั้งสองเพื่อใช้ในการเดินทางไปจินหลิงต่อ ทั้งสองเดินทางออกมา ได้ซักระยะก็พบกับสิ่งที่น่าประหลาดใจ “พี่ลี่ถัง พี่มี่ฮวาท่านทั้งสองโปรดรอข้าก่อน”เสียงองเสิ่นอวี๋ดังไรไล่ทั้งสองมา อย่างรวดเร็วนางควบมามาหยุดเทียบข้างของหญิงสาวทั้งสองที่เธอไล่ตามมา “น้องอวี๋มีอะไรรึหรือว่าข้าลืมอะไรไว้ที่ตระกูลเสิ่นข้าต้องขอโทษด้วยที่ต้องให้ เจ้านามันมาให้”ลี่ถังกล่าวขึ้นด้วยความรวดเร็วเพราะเธอไม่อยากรบกวนเสิ่นอวี๋ ซักเท่าไหร่ ”เปล่าเลยท่านพี่ลี่ข้าเเค่จะตามไปท่องยุทธจักรกับพวกท่านก็เท่านั้นเอง”เสิ่นอวี๋ พูดโดยน้าเสียงที่เหนื่อยหลังจากรีบออกมาจากสานัก
- 33. เมื่อทั้งสามเดินทางมาถึงเมื่อหลวงก็เป็นเวลาใกล้ค่าแล้วทั้งสามจึงเดินทางเข้าไป พักที่โรงเตี๊ยมประจาเมืองจินหลิงซึ่งโรงเตี๊ยมที่นี่ก็มีขนาดใหญ่โตสมกับที่อยู่ใน เมืองหลวงระหว่างทางตั้งแต่เข้ามาทั้งสามได้เห็นความแตกต่างของบ้านเมือง ตั้งแต่กาแพงเมืองที่สูงใหญ่ของจิงหลิงที่สูงและกว้างขวางกว่าของเฉิงตู หลายเท่าตัวอาณาบริเวณเขตกาแพงกว้างใหญ่ไพศาลถ้าเดินคงเหนื่อยเอาการ ตึก รามบ้านช่องที่มีมากกว่าเฉิงตูหลายเท่า การได้มาจินหลิงครั้งนี้ถือเป็นการเปิดหู เปิดตาทั้งสามอย่างมากมันทาให้ความคิดของจอมยุทธหญิงทั้งสามที่เริ่มท่อง ยุทธเปลี่ยนไปจากที่คิดว่าเฉิงตูเป็นเมืองที่ใหญ่ มีผู้คนมากมายจินหลิงกลับมี มากกว่าหลายเท่าตัว เขตเมืองถูกแบ่งออกเป็นสามส่วนใหญ่ๆ คือทิศตะวันตก เฉียงใต้ที่เป็นที่ตั้งของโรงเตี๊ยม และกรมกระทรวงต่างๆ ส่วนที่สองคือส่วนทิศ ตะวันตกเฉียงเหนือเป็นที่ตั้งของ บ่อนพนัน โรงละคร อีกทั้งยังมีสานักคุ้มภัย ตั้งอยู่ด้วย ส่วนที่สามคือส่วนทิศตะวันออกคือส่วนพระราชวังทั้งหมด ทุก สถานที่ภายในจินหลิงมีแม่น้าเข้าถึงทั้งหมดทาให้เกิดการค้าขายจากทั้งทางเรือ และทางบก
- 35. “ข้าว่าพี่ทั้งสองใจเย็นๆก่อนเถอะ พี่ลี่ข้าว่าเวลานี้เราพักผ่อนกันก่อนเถอะอย่าพึ่ง ออกไปไหนเลย พึ่งจะเดินทางมาเหนื่อยๆด้วย”เสิ่นอวี๋เห็นถึงสถานการณ์ที่ดูอึด อัดและถ้าปล่อยไว้แบบนี้น่าจะเป็นการไม่ดีเธอจึงต้องตัดบทการสนทนาของ ศิษย์สกุลถังทั้งสอง “น้องอวี๋เจ้าก็เข้าข้างศิษย์พี่มี่ฮวาเหรอข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว”ลี่ถังเธอพูดขึ้นด้วย ความน้อยใจที่เธอโดนขัดใจถึงสองครั้งหลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องนอนและ ไม่สนใจมี่ฮวาและเสิ่นอวี๋อีกเลย “พี่มี่ฮวาเราจะทาอย่างไรต่อไปดี พี่ลี่ถังงอลเข้าห้องไปแล้ว”เสิ่นอวี๋พูดด้วยความ กังวล “ปล่อยไปเถอะเดี๋ยวก็ดีเองเจ้าก็ไปพักเถอะจะได้มีแรงเดินทางต่อ”มี่ฮวาพูดเสร็จ เธอและเสิ่นอวี๋ก็เดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อพักผ่อนเช่นกัน หลายชั่วโมงต่อมา.... “จินหลิงช่างใหญ่โตและงดงามจริงๆ คุ้มค่าแล้วที่รอให้ศิษย์พี่และเสิ่นอวี๋หลับ เสียก่อนแล้วค่อยแอบออกมา”ลี่ถังว่าพลางเดินเล่นในเมือง สองข้ามทางเต็มไป ด้วยโคมไฟที่ประดับตกแต่งรอบๆเมือง ช่วงเวลานี้ก็ค่อนข้างจะมืดแล้วจึงทาให้ ดูเงียบสงัดกว่าช่วงเวลาหัวค่า จึงทาให้มีเพียงเธอคนเดียวที่กาลังเดินอยู่กลาง ถนนในเวลานี้
- 36. “น้องสาว ดึกๆทาไมถึงมาเดินคนเดียวจ๊ะ”ชายแก่ขี้เมาเดินมาขวางทางที่ลี่ถัง กาลังเดินอยู่อย่างสบายอารมณ์ “อี๋ ออกไปให้พ้นตัวข้าเลยนะตัวเจ้ามีแต่กลิ่นเหล้า อย่ามาใกล้ตัวข้า”กลิ่นเหล้า จากชายแก่โชยเข้าจมูกลี่ถังอย่างรุนแรง เธอไม่ชอบกลิ่นเหล้าที่สุดทาให้เธอต้อง เดินถอยตาแก่ขี้เหล้าออกมา “จะเดินหนีไปไหนคนสวยมาให้ข้าเดินเล่นเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า มาๆ” ชายแก่เดิน ตามลี่ถังมาติดๆจนเอามือสากๆมาจับแขนลี่ถังอย่างถือวิสาสะ นั้นทาให้ความอ แทนขอวลี่ถังหมดลงทันที กว่าเธอจะได้มีเวลานี้มันแสนจะหายากมากแค่ไหน และบรรยากาศเงียบสงบใจจินหลิงที่โหยหาถูกพังลงด้วยตาแก่ขี้เหล้าคนเดียว ตัวของเธอสั่นไปด้วยความโกรธ มืออีกข้างของเธอเตรียมที่จะสกัดจุดชีพจรทั่ว ทั้งร่างของตาแก่หมายจะให้เขาตายในทันที
- 37. “นี่ท่านลุง ผู้หญิงเค้าไม่อยากไปด้วยก็ปล่อยนางไปเถอะดูนางสิ กลัวจนตัวสั่น ไปหมดแล้ว”เสียงทุ้มต่าของชายปริศนาดังขึ้นจากข้างหลังของลี่ถังทาให้ปลาย นิ้วของเธอหยุดชะงักทันที ลี่ถังและชายแก่หลังไปมองที่มาของต้นเสียงซึ่งตอนนี้ได้มีบุรุษและสตรีที่ดู เหมือนพวกขุนนางยืนอยู่ตรงหน้าห่างทั้งสองไปไม่ไกลนัก “สวรรค์คงยังไม่อยากให้เจ้าตาย ตาแก่ขี้เหล้าเอ้ย”ลี่ถังคิดในใจ “เจ้าเป็นใครมายุ่งเรื่องของข้าทาไม ข้าแค่มาเดินเล่นกับสาวงามก็เท่านั้นเองข้า ไม่ได้ทาอะไรล่วงเกินนางซักหน่อย”ตาเฒ่าว่าพลางใช้สายตาโลมเลียลี่ถังตั้งแต่ หัวจรดเท้า สายตาที่เกิดจากฤทธิ์สุราบวกกับความลามกที่ออกมาจากตาเฒ่านี้ แทบจะทาให้ลี่ถังสงบจิตใจไม่ให้ลงมือกับตาเฒ่าตัณหากลับนี้ได้เลย “พวกท่านทั้งสองช่วยข้าด้วยข้ากาลังขะโดนตาเฒ่านี้ขืนใจข้า ช่วยด้วย ช่วยข้า ด้วย”ด้วยความที่ลี่ถังยังไม่อยากมีปัญหาเพราะว่าเผลอฆ่าคนในเขตเมืองหลวง เธอจึดตัดสินใจตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ ใส่สีตีไข่ทาให้นางดูเป็นผู้หญิงอ่อนแอ และน่าสงสาร นางจะได้พ้นจากเหตุการณ์นี่โดยไม่ต้องลงมือด้วยตนเอง “หน้าหนาซะจริงตาเฒ่า ดูจากสภาพแล้วยังไงเจ้าก็ขืนใจนางมารีบปล่อยนางซะ ก่อนที่้ข้าจะลงมือ”เสียงของสตรีที่ปรากฎตัวพร้อมกับบุรุษผู้นั้นพูดขึ้นมาบ้าง เธอมีน้าเสียงที่ดุดันและเเข็งกร้าวแต่ก็ยังมีความเป็นหญิงอยู่สายตาของเธอดูเอา จริงเอาจัง อ่านใจยาก
- 38. “แม่นางเจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้ารึไง ดูดีๆเข้าก็สวยไม่เบานะแต่ก็ยังสวยน้อยกว่า แม่นางคนนี้อยู่ดี หึหึหึ”ตาเฒ่าตัณหากลับก็ยังไม่หยุดพูดจาเเทะโลมลี่ถังหน่าซ้า ยังลามไปจนถึง หญิงสาวตาดุคนนั้นด้วย “ท่านลุงท่านเคยเห็นตรานี้หรือไม่ถ้าท่านยังรักตัวเองก็ปล่อยแม่นางไปซะเถอะ” บุรุษเสียงทุ้มต่าพูดขึ้นพร้อมกับชูตราที่ถูกสลักบนไม้ให้ตาเฒ่าดู “พะ พะ พวกสุ สุนัขวังหลวง ไม่ข้ายังไม่อยากตายไว้ชีวิตถ้าเถอะ”หลังตาที่ตา เฒ่านี้เห็นตราในมือของชายผู้นั้นก็เกิดอาการหน้าซีด พูดจาติดขัดและดู หวาดกลัวอย่างมากจึงรีบวิ่งหนีและปล่อยมือลี่ถังทันที “ปากเสีย ใครเป็นสุนัขวังหลวงกันตายซะเถอะตาแก่หมดบุญเอ้ย”แม่นางสายตา ดุพูดขึ้นพร้อมกับกาลังจะพุ่งเข้าไปทาร้ายตาแก่ขี้เมาที่เกิดอาการหวาดกลัวจน กาลังวิ่งหนีไปไกลออกไป “หยุดนะหลี่อิน อย่าไปทาร้ายเค้า”เสียงของชายที่มาพร้อมกับเธอพูดห้ามไว้ ก่อนที่นางจะเข้าถึงตัวตาแก่ขี้เหล้าเพียงนิดเดียวเท่านั้น “แม่นางไม่เป็นไรใช่มั้ย พวกข้าทาให้ท่านตกใจรึเปล่า”ชายที่เข้ามาช่วยเดินตรง เข้ามาหาลี่ถัง จนสามารถสังเกตุลักษณะของชายผู้นั้นได้ชัดเจน เขาเป็นผู้ชายที่มี ดวงตาสีน้าตาลอ่อนสายตาหนักแน่น สุขุม จมูกโด่ง คิ้วโค้งสวย ปากเป็นกระจับรับกับรูปหน้าได้เข้ากันอย่างมาก ชายผู้นี้เป็นหนุ่ม หล่อคนหนึ่งเลยนี่นา แต่ทาไมตาเฒ่าจึงหวาดกลัวคนพวกนี้นัก