บทละครวันภาษาไทย
- 2. พระอภัย: นางเป็นชาวเมืองผลึกมาสมัครเป็นมเหสีพี่เห็นว่าฉลาด เก่ง เลยรับเอาไว้ให้เอามาช่วยเเบ่งเบาภาระเราจะ
ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันไงจ๊ะน้องสุวรรณมาลี
วาลี: พระอภัยและพระมเหสีสุววรณมาลีทรงสบายใจได้เลยเพคะเรื่องทัพลังกาวาลีจะจัดการให้ค้าาาาา
##เดินออก
ฉากที่ 2 รบทัพลังกา
หลังจากที่พระอภัยได้รู้ข่าวว่าทัพลังกากาลังจะเข้าตีผลึก พระอภัยจึงส่งให้บริวารชาติต่างๆออกไปอยู่ที่อื่นและให้
ชาวเมืองผลึกย้ายไปอยู่ที่บริเวณท้ายเมือง ในขณะนั้นเองพระอภัยมณีได้มีการวางแผนกับนางวาลีหญิงสามสิบสี่ปี
รูปชั่วตัวดา ขี้เหร่ แต่มีความรู้ ฉลาดในการศึกโดยนางแนะว่าให้ใช้กลอุบายล่อเสือเข้าถ้าให้พระอภัยนาทัพเรือไป
ล่อข้าศึก นางวาลีนาทัพไปจับเจ้าลังกา นางสุวรรณมาลีค่อยนาทัพเรือมาซ้าทีหลัง ซึ่งแผนก็เป็นไปตามที่คาดไว้แต่
นางวาลีไม่สามารถจับเจ้าลังกาได้เจ้าลังกาได้รับบาดเจ็บจากการโดนนางวาลียิงธนูใส่ ส่วนทัพพระอภัยมณีได้ล่อ
ทัพของอุศเรนเข้ามาลึกและยิงปืนใหญ่จมเรือของอุศเรนได้สาเร็จ
ทหาร1: ถวายบังคมพระเจ้าข้าบัดนี้ปืนใหญ่ได้ยิงทัพเรือจนแตกพ่ายและสามารถจับอุศเรนได้พระเจ้าข้า
พระอภัย: ปล่อยตัวเค้าแล้วให้ดูแลอย่างดี
อุศเรน: พระอภัยข้าไม่ต้องการความเห็นใจจากเจ้า ข้าเป็นแม่ทัพในเมื่อแพ้ศึกข้าก็สมควรตายในสงครามตัดหัวข้า
เสีย
พระอภัย: ช้าก่อนอุศเรนเราไม่อยากทาสงครามอีกเราอยากเจราจาสงบศึกกับลังกาและความแค้นที่มีต่อกันข้าขอให้
เลิกรากันไป
อุศเรน: อย่าคิดว่าข้าจะใจอ่อนต่อความเมตตาของท่านพระอภัยเมื่อถึงเวลาของฆ่าเมื่อได้ฆ่าก็จะฆ่าพวกเจ้าทิ้งเสียให้
หมด
พระอภัย: ทหารนาตัวอุศเรนกลับลังกา อย่าทาร้ายให้ดูแลอย่างดีเพราะอุศเรนเคยมีบุญคุณกับข้า
##วาลีแอบฟังอยู่
วาลี: พระอภัยทาไมทางถึงทาแบบนั้น(บทเสภา) ข้าจะรอดูต่อไปไม่ไหวแล้วต้องทาบางอย่าง....ข้าคิดออกแล้ว
กราบทูลพระอภัยเพคะเมื่อซักครู่มีพลทหารยิงธนูโดนเจ้าลังกาไปสามดอก คงต้องตายอีกสามวันเป็นแน่เเท้รีบ
ปล่อยอุศเรนเพื่อไปดูแลพระศพเจ้าลังกาเถอะเพคะ
อุศเรน: เจ้าว่าไงนะเจ้าลังกาถูกยิงงั้นรึ ใครเป็นคนยิ่งธนูใส่พ่อข้าบอกข้ามา ข้าจะฆ่ามัน
วาลี: 5555 ก่อนที่เจ้าจะไปล้างแค้นบิดาของเจ้าข้าว่าเจ้ารีบไปจัดพิธีถวายพระเพลิงที่ลังกาเถอะ 5555
อุศเรน: เจ้าว่าไงนะนังผู้หญิงปากดีข้าจะฆ่าเจ้าเสียก่อน....เฮื้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สุวรรณมาลี:เกิดอะไรขึ้นเพคะเสร็จพี่
วาลี: 5555สมน้าหน้าไอ้เจ้าอุศเรนหน้าโง่ เก่งก็แต่การศึกโดนหลอกนิดๆก็สิ้นใจ ชาวลังกาคงสมองถั่วแบบนี้ทุกคน
กระมัง ท่านคิดเช่นนั้นมั้ยเพคะท่านพระอภัย 555(ผีเข้าตาย)
- 3. พระอภัย: วาลี เจ้าเป็นอะไรวาลี
สุวรรณมาลี: โถ้วาลีไม่นะวาลี พึ่งเจอกันแท้ๆโถ้แม่คุณ
ฉากที่3 สิ้นเสียแล้วเจ้าฟ้าเมืองลังกา ตัววัณฬาโศกานภาสลาย
หลังจากที่อุศเรนอกแตกตายพระอภัยได้จัดแต่งศพอย่างสมเกียรติและส่งกลับลังกาพร้อมปล่อยเชลยไปพร้อมกับ
ศพอุศเรน ส่วนเจ้าลังกาที่บาทเจ็บก็ได้รอทหารที่แตกทัพที่ท่าเรือเมืองลังกา เมื่อกระบวนศพอุศเรนมาถึงก็เศร้าโศก
เสียใจมาก สั่งให้เอาศพออกและเก็บหีบศพกับเครื่องตั้งไว้เพื่อจะเอาไว้ใส่ศพพระอภัยแทนหมายจะแก้เเค้นเมือง
ผลึกบ้าง และในคืนวันนั้นเจ้าลังกาก็ได้คร่าควรสนขาดใจตายเช่นกัน ทาให้ศพที่ขนกลับเข้ากรุงลังกานั้นมิได้มีเพียง
แค่อุศเรนเพียงองค์เดียว
สังฆราช: Morning องค์ลเวง เช้านี้ก็ยังทรงสวยเปร่งปรังดังเช่นเดิมเลยนะพะยะคะ
ลเวงวัณฬา: Thank you ท่านสังฆราชบางทีท่านก็ชมข้าเกินนะข้าว่าไปวันเวลาผ่านไปความสวยข้าอาจลดลงก็ได้
เจ้าคิดว่าไงดาหลา
ดาหลา(นางสนม): ไม่หรอกเพคะองค์ลเวงที่ดาหลาเลี้ยงดูนับวันยิ่งสวยกว่าสาวชาวลังกาทุกคนเพคะ
ลเวงวัณฬา: Really?
ดาหลา: yes
สังฆราช: โฮะๆคู่นี้เค้าช่างเข้ากันจริงๆ
ลเวงวัณฬา: ทหารเจ้านาศพใครเข้ามา
ทหาร2: ศพทั้งสองนี้คือ อุศเรนและเจ้าลังกาพระเจ้าข้า
ลเวงวัณฬา: ว่าไงนะนั้นเป็นศพของบิดาและพี่ชายข้างั้นรึ ท่านพ่อท่านพี่ไม่นะ...เซจะเป็นลม
ดาหลา: องค์ลเวงของหม่อมใจเย็นนะเจ้าคะ
สังฆราช: องค์ลเวงทรงตั้งพระทัยไว้ให้มั่นก่อนใจเย็นๆนะพะย่ะคะ
ลเวงวัณฬา: ข้าควรทาเช่นไรดีท่านสังฆราช ดาหลา ข้าควรทาเช่นไรต่อดี ใจหนึ่งก็โศกเศร้าใจสลาย อีกใจก็แค้น
เคืองดังไฟเผาหมายจะเอาชีพพระอภัยมาล้างแค้น
สังฆราช: ขอองค์ลเวงจงอย่าเร่งรีบ พระองค์ต้องจัดการพิธีถวายพระเพลินให้สิ้นเสียก่อนและพระองค์ต้องทรงขึ้น
เป็นเจ้าเมืองลังกาแทนเจ้าลังกา บัดนั้นท่านจะมีตราราหูของวิเศษไว้ค่อยช่วยท่านทาการศึก
ลเวงวัณฬา: ข้าคงต้องพึ่งพาท่านแล้วท่านสังฆราช สิ่งที่ข้าคิดเป็นการใหญ่นักข้าจะทาพลาดมิได้
ดาหลา: ใช่แล้วเพคะองค์ลเวงทาตามที่ท่านสังฆราชบอกทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ท่านหวังแน่นอนเพคะดาหลา
มั่นใจ
ลเวงวัณฬา: ดาหลาข้าอยากพัก
ดาหลา: เพคะองค์ลเวง
- 4. ฉากที่4 แม้ชีวิตจะสิ้นกลายเป็นผง กูประสงค์หมายชีวาเจ้าผลึก
หลังจากที่นางลเวงได้เป็นเจ้าเมืองลังกา เมื่อนางมีการออกว่าราชการมันจะมีชาวเมืองตะโกนขึ้นว่าชาวเมืองผลึกฆ่า
บิดาท่านตาย ทาให้นางลเวงวิตกกังวลนักต้องปรึกษากับสังฆราชว่าตนควรทาศึกกับฝ่ายพระอภัยอย่างไรดี สังฆราช
จึงแนะนางลเวงว่า ให้ใช้ตราราหูที่มีความพิเศษคือตอนเช้าเป็นสีรุ้ง พอสายกลายเป็นสีขาว บ่ายเปลี่ยนเป็นสี
เหลือง พอค่าก็กลายเป็นสีแดง ตราพระราหูคุ้มแดดคุ้มฝน ไม่หนาวไม่ร้อนกันอาวุธได้ทุกชนิดและบวกความงาม
ของหญิงเพื่อล่อให้เหล่าหัวเมืองต่างๆมาลุ้มหลงเพื่อเป็นกาลังพลไปตีผลึกแทนทัพลังกา โดยให้วาดรูปโฉมนาง
ลเวงแล้วนามาทาเสน่ห์แล้วนารูปพร้อมสารแนบไปส่งตามหัวเมืองต่างๆโดยสารมีความว่าใครตีผลึกได้จะได้ตรา
พระราหูเมืองลังกาและได้ลเวงเป็นมเหสี และนางลเวงก็ได้สร้างวังใหม่เพื่อค่อยต้อนรับเหล่าเจ้าเมืองที่หลงเสน่ห์
ซึ่ง เจ้าเมืองที่หลงคนแรกก็คือ เจ้าเมืองลมาน พ่อม้าย ฝรั่งร่างยักษ์
ลมาน: รูปโฉมลเวงช่างงามนักวันนี้ข้าจะได้เจอนางตัวจริงแล้ว วู้ดีใจจริงๆ
นางสนม: องค์ลเวงเสร็จแล้วเพคะ
ลมาน: (กลอน)
ลเวง: ท่านเจ้าลมาน เชิญนั่งเถอะอย่ามั่วแต่ยืนมองหม่อมฉันเลย
ลมาน: โอ้องค์ลเวงท่านช่างสวยยิ่งนักจนข้าหักห้ามใจไม่ไหวแล้ว
ลเวง: ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงถ้าก็ต้องไปตีเมืองผลึกให้สาเร็จเพื่อข้าให้ได้นะเพคะ ท่านลมาน
ลมาน: ได้เลยข้าจะไปตอนนี้ ทหารจัดขบวนทับ
ลเวง: ช้าก่อนท่านลมานค่าคืนนี้ยังมีเรื่องสนุกอีกมากมายที่หม่อมฉันได้จัดเตรียมไว้ต้อนรับท่านเจ้าลมานและ
กองทัพของท่านเพคะ ดาหลานาการแสดงของเรามาแสดงให้พวกหนุ่มๆหายเหนื่อยจากการเดินทางซิ
ดาหลา: เพคะองค์ลเวง
-------------------------------------------------การแสดง-------------------------------------------------------------
ฉากที่ 5 ต้องมนต์นางลเวง
หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงเจ้าลมานก็ได้ลุ่มหลงนางลเวงมากขึ้นจนรุ่งเช้าก็ลานางลเวงและจัดทัพตีผลึกทันที
ฝ่ายผลึกรู้ข่าวอยู่แล้วจึงได้วางแผนให้พระอภัยเป่าปี่ให้ทหารผ่านลมานหลับแล้วให้ทหารนาโซ่เหล็กร่ามทหารของ
เจ้าลมานเอาไว้ละนาเจ้าลมานใส่กรงขังเดี่ยว ซึ่งผลก็เป็นไปตามที่คาดหวังแต่มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นในกรงขังของ
จ้าวลมานทหารของเมืองผลึกสงสัยจึงเข้าไปตรวจสอบและนาขึ้นไปทูลพระอภัย
ทหาร1: ทวายบังคมพระเจ้าข้า ข้าได้นาสิ่งที่แม่ทัพลมานค่อยเฝ้าคอยหวงมาถวายแดพระอภัยพระเจ้าข้า
พระอภัย: เอามานี้ซิ.......ไปเรียกเจ้าลมานมาหาข้าบัดเดี๊ยวนี้
ทหาร1: นาท้าวลมานมาแล้วพระเจ้าข้า
ลมาน: เจ้าเรียกข้ามาทาไม เอารูปข้าคืนมา
พระอภัย: ถ้าเพียงแค่อยากรู้ว่าหญิงสาวในรูปคือใคร
- 5. ลมาน: ข้าไม่บอก
พระอภัย:งั้นรึ ทหารนาเจ้าลมานและทหารไปปล่อยเกาะ
ลมาน: เอารูปข้าคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พระอภัย: แม่โฉมยงเจ้าเป็นใครกันช่างสวยยิ่งกว่าสิ่งใด ยามเลิศในแผ่นกินจริงๆ
ฉากที่6 รวมญาติพ้นภัยเมืองผลึก
หลักจากที่พระอภัยเอาเจ้าลมานไปปล่อยเกาะทาให้เจ้าลมานคิดถึงนางลเวงจนอกแตกตายวิญญาณจึงเข้าไปสิงใน
รูปนางลเวง ฝ่ายนางสุวรรณมาลีเห็นแปลกจึงนารูปนางลเวงมาฉีกทิ้งแต่ฉึกไม่ขาด นามาทุบกลับได้ยินเสีงร้อน
โหยหวนทาให้เป็นที่น่ากลัวยิ่งนัก ในระหว่างนั้นมีข่าวมาว่ามีทัพจากลังกามา 9 ทัพถึงเมืองผลึกแล้ว นางสุวรรณ
มาลีกลัวจะเสียเมืองผลึกจึงขอให้ศรีสุวรรณมาช่วยเพราะพระอภัยก็มัวแต่หลงรูปนางลเวง ในขนาดนั้นเองเรือจาก
กรุงการเวกก็ได้มาถึงเมืองผลึกเป็นที่เรียบร้อย ไม่นานกองทัพของศรีสุวรรณก็มาถึงเช่นเดียวกัน
ศรีสุวรรณ: เป็นอย่างไรบ้างท่านสุวรรณมาลี
สุวรรณมาลี: ข้าถูกล้อมไปด้วยทัพของศัตรูแต่ดีมีเด็กชื่อสุดสาครอ้างว่าเป็นลูกของพระอภัยมาช่วยไว้ทัน
ท่านศรีสุวรรณพอจะทราบเรื่องหรือไม่
ศรีสุววรณ: ข้าพอได้รู้ข่าวว่าพระอภัยเคยมีลูกกับนางเงือกสุดสาครอาจจะเป็นลูกที่เกิดกับนางเงือกก็ได้ลองดูเพราะ
ถ้าใช้สุดสาครจะต้องมี แหวนและปิ่นทอง
สุดสาคร: กระหม่อมมีแหวนและปิ่นทองพระเจ้าข้า แม่ของข้าได้มอบให้ข้าไว้
สินสุสทร: น้องสุดสาครจริงๆด้วยท่านพ่อ
สุวรรณมาลี: ข้าดีใจจริงๆที่มีคนมาช่วยข้าแล้ว และคนที่ติดตามเจ้ามาชื่ออะไรเหรอสุดสาครแนะนาให้ข้ารู้จักด้วยซิ
เสาวคนธ์: ข้านามว่าเสาวคนธ์เป็นพระราชธิดาแห่งกรุงการเวกอันปกครองโดยท้าวสุริโยทัย
หัสไชย: ข้าเจ้ามีนามว่าหัสไชยเป็นพระราชโอรสแห่งกรุงการเวกเช่นกัน ท่ารพี่สุดสาครเปรียบเสหมือนพี่แท้ๆพวก
ข้าพเจ้าเลยขอติดตามมาด้วย พระเจ้าข้า
ศรีสุวรรณ: ในเมื่อเราอยู่กับพร้อมหน้าแล้วสุดสาครก็เก่งเวทมนต์คาถา ข้าคิดว่าสุดสาครจะช่วยพระอภัยให้พ้น
เสนห์ได้สินสมุทรเจ้าจงไปทารูปผีสิงมาเพื่อนามาทาพิธี เมื่อจัดการเสร็จเราจะได้วางแผนจบศึกรั้งนี้เสียที
####ในค่าวันนั้นสินสมุทรได้แอบเอาภาพผีสิงไปให้สุดสาครทาลาย เมื่อเข้าพิธีสุดสาครได้ร่ายมนต์คาถาทาให้เกิด
เสียงร้องโหยหวนและรูปภาพก็ได้สลายไปในที่สุด
สินสมุทร:ข้าได้รูปมาแล้วทุกคน
ศรีสุววรณ: เอาไปให้สุดสาครเร็วๆเลยเรื่องจะได้จบไวๆ
สุดสาคร: ไว้ใจข้าได้เลยท่านอา
สุวรรณมาลี: สาธุๆ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้พระอภัยปลอดภัยด้วยเถิด
สุดสาคร: งั่มๆ งิกๆยาหมองยาแหม่งเอามาแบ่งกันทาทาปุ๊ บหายปั๊บ ทาขมับหายปวด
ทาหนวดหายงอ ทากระดองหายคดทาตดหอมดี ทาขี้เหลืองอ๋อยทาหอยดาปี๋ ทาฝีแดงแจ๋ เพี้ยงๆ
- 6. ###เสียงร้องโหยหวน รูปหาย
พระอภัย:นี้ข้าเป็นอะไรเนี่ย
สุวรรณมาลี:ท่านพี่กลับมาแล้ว
ศรีสุวรรณ ท่านถูกมนต์เสน่ห์แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนตอนนี้ท่านต้องคิดหาวิธีรับศ฿กที่จะมาตีเมืองผลึกแล้วแหละ
สินสมุทร:เดี๋ยวก่อนท่านอาข้าว่าท่านลืมอะไรไปนะ เอ้าสุดสาครมานี้เร็ว
สุดสาคร: ถวายบังคมพะยะคะเสร็จพ่อ
พระอภัย: โอ้เจ้าสุดสาคร เจ้าจริงๆด้วยพ่อคิดถึงเจ้าจัง รอจบศึกครั้งนี้ก่อนข้าจะจัดงานสมโภชเพื่อต้อนรับเจ้าเลย
สุดสาคร:ขอบคุณมาก เสด็จพ่อ
หัสไชย เสาวคนธ์ : ดีใจด้วยนะพี่สุดสาครเจอพ่อซักที
ฉากที่7 จบศึกเมืองผลึก
หลังจากที่พระอภัยได้สติแล้วจึงมาปรึกษาวิธีการรบในครั้งนี้พระอภัยใครอยากให้ลูกทั้งสองอวดฝีมือจึงแนะให้แม่
ทัพมาสู้กันใครชนะก็ได้ละเวงไป พอถึงสนามรบเหล่า สินสมุทร สุดสาคร ศรีสุวรรณได้ฆ่าแม่ทัพตายเรียบจน
มาถึง แม่ทัพจีนตั๋งมีเกราะเพรช น้ามันไฟถูกโดนใครแล้วจะสลบ ทาให้สินสมุทรและสุดสาครที่ออกไปสู้ไม่
สามารถสู้ได้ ส่วนศรีสุวรรณเกือบพลาดถ้าสลบไปอีกคนแต่ดีที่ เสาวคนธ์ หัสไชย ยิ่งธนูถูกตาของแม่ทัพจีนตั๋งจึง
รอดมาได้ฝ่ายศัตรูเกรงว่าจะแพ้ทัพของจีนตั๋งจึงบอกวิธีแก้น้ามันไฟว่าผู้ที่สลบต้องโดนน้าฝนจึงจะหาย ศรีสุวรรณ
จีงสั่งพราหมสานนเรียกฝนและขับไล่กองทัพศัตรูออกไปจนสิ้น
พระอภัย:ในที่สุดศึกก็จบลงได้ข้าขอมอบของรางวัลแก่ทหารทั้งสามเมืองอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ 555
สุวรรณมาลี: เมืองผลึกสงบซักทีนะเพคะ
ศรีสุวรรณ: ศึกสงบครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าไม่มีอะไรจะสุขไปกว่านี้อีกแล้ว5555
สินสมุทร:ใช่แล้วข้าชอบเวลานี้ที่สุดเลย
สุดสาคร: แล้วท่าจะเอาอย่างไรต่อเสร็จพ่อ
พระอภัย: ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ข้าจัดการแน่แต่สุดสาครเจ้าไปส่งเสาวคนธ์กับหัสไชยกับเมืองการเวกก่อนเถิดท้าว
สุริโยทัยจะเป็นห่วงเอา
สุดสาคร เสาวคนธ์ หัสไชย: กระหม่อมขอลา
ศรีสุวรรณ:เราจะเอายังไงต่อกับลังกาดีท่านพี่
พระอภัย:ข้าจะบึกขึ้นฝั่งลังกาเพื่อหยุดศึกนี้ให้จงได้ข้าจะมิให้ใครต้องมาตายเพราะสงครามอีก
------------------------------------------------------ จบแยกคะ-----------------------------------------------------
