15

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Małgorzata Kuc
Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji
podopiecznego 346[04].Z2.02
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

1
Recenzenci:
mgr Ewa Goliszek
mgr Aurelia Włoch
Opracowanie redakcyjne:
mgr inż. Tomasz Sułkowski
Konsultacja:
dr Dorota Koprowska
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].Z2.02
„Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego”, zawartego
w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 4
2. Wymagania wstępne 5
3. Cele kształcenia 6
4. Materiał nauczania 7
4.1. Zadania terapii zajęciowej 7
4.1.1. Materiał nauczania 7
4.1.2. Pytania sprawdzające 8
4.1.3. Ćwiczenia 8
4.1.4. Sprawdzian postępów 9
4.2. Metody i formy terapii zajęciowej 10
4.2.3. Ćwiczenia 13
4.3. Planowanie zajęć terapeutycznych 15
4.4. Metody i cele arteterapii 19
4.5. Metody i cele teatroterapii 23
4.6. Metody i cele biblioterapii 26
4.7. Metody i cele muzykoterapii 30
4.8. Metody i cele choreoterapii 34

3
4.9. Metody i cele ergoterapii 37
5. Sprawdzian osiągnięć 40
6. Literatura 44

4
1. WPROWADZENIE
Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu stosowania terapii
zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego.
W poradniku zamieszczono:
− wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,
− cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
− materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia złożonych celów
kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej,
− zestaw pytań sprawdzających, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści,
− ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
− sprawdzian postępów,
− sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczanie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,
− literaturę.
Schemat układu jednostek modułowych
346[04].Z2.01
Organizowanie różnych
form spędzania czasu
wolnego
346[04].Z2
Aktywizacja osób starszych
346[04].Z2.02
Stosowanie terapii
zajęciowej w procesie
aktywizacji
podopiecznego
346[04].Z2.03
Integrowanie
podopiecznego ze
środowiskiem lokalnym

5
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− korzystać z różnych źródeł informacji,
− użytkować komputer,
− współpracować w grupie,
− określać podstawowe potrzeby człowieka,
− stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej,
− rozpoznawać potrzeby i problemy podopiecznego,
− rozwiązywać problemy podopiecznych,
− wspierać podopiecznych w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji.

6
3. CELE KSZTAŁCENIA
Wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− określić zadania terapii zajęciowej w rehabilitacji społecznej i psychicznej,
− przedstawić metody i formy terapii zajęciowej,
− stworzyć podopiecznemu warunki do uczestnictwa w formach terapii zajęciowej,
− opracować we współpracy z terapeutą zajęciowym plan zajęć terapeutycznych,
− dokonać oceny stopnia samodzielności podopiecznego w zakresie wykonywania
codziennych czynności, przemieszczania się, orientacji przestrzennej oraz zdolności do
nawiązywania kontaktów,
− dobrać formy terapii zajęciowej do indywidualnych uzdolnień, przyzwyczajeń
i możliwości mieszkańca domu pomocy społecznej,
− zapewnić terapeutyczny charakter wszystkim formom aktywności podopiecznego,
− zorganizować terapeutyczne zajęcia plastyczne,
− zorganizować zajęcia z wykorzystaniem muzykoterapii i choreoterapii,
− zorganizować zajęcia z zakresu biblioterapii i teatroterapii,
− zastosować różne metody ergoterapii, np.: majsterkowanie, gotowanie, pieczenie.

7
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Zadania terapii zajęciowej
4.1.1. Materiał nauczania
Terapia zajęciowa – leczenie pracą, ergoterapia – wykorzystuje różne formy pracy
i rekreacji jako jedne ze środków leczniczych mające na celu przyspieszenie powrotu
utraconych funkcji i sprawności, a w przypadku zmian nieodwracalnych wyrobienie funkcji
zastępczych [19]. Istotną cechą w takim sformułowaniu definicji terapii zajęciowe jest
postrzeganie terapii pod kątem procesu rehabilitacji i aktywności podopiecznych. Aktywność
zajęciowa stanowi szansę na zaangażowanie się w inną rolę społeczną poza rolą mieszkańca
domu pomocy społecznej. Terapia zajęciowa ze względu na funkcję, jakie pełni jest
wartościową ofertą aktywności, która ma nieocenione znaczenie w procesie leczenia
i rehabilitacji.
W Polsce terapię zajęciową początkowo stosowano tylko na oddziałach
psychiatrycznych. Do systemu leczenia zaczęto ją wprowadzać na początku XX wieku. Jej
rozwój przypada w Polsce na okres po drugiej wojnie światowej. Obecnie jest formą
powszechnie stosowaną w szpitalach, domach pomocy społecznej i dziennych domach pobytu
– w odniesieniu do różnych kategorii osób.
Terapia zajęciowa najogólniej jest to usprawnianie psychiczne, fizyczne i preorientacja
zawodowa [9]. Realizacja celów terapii zajęciowej dbywa się poprzez:
− przygotowanie do życia w środowisku społecznym,
− ogólne usprawnianie,
− rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego,
− opanowanie czynności przysposabiających do pracy,
− rozwijanie podstawowych, oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,
umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej, bądź szkolenia zawodowego,
− inne wskazane działania.
Terapia zajęciowa jest działaniem wielokierunkowym opartym na wykorzystaniu
tkwiącego w każdym człowieku potencjału rozwojowego mającego źródło w naturalnych
siłach witalnych organizmu, niezależnie od stopnia niesprawności. Daje każdemu
mieszkańcowi domu pomocy społecznej szansę wyrażenia siebie w dostępnej i indywidualnej
formie, określonej jego wewnętrznymi i zewnętrznymi predyspozycjami. Pozwala na wybór
takiej formy twórczości, która odpowiada indywidualnym uzdolnieniom i możliwościom
mieszkańca domu pomocy społecznej.
Terapia zajęciowa jest jednym z czynników rehabilitacji społecznej i ma na celu
włączenie mieszkańców domu pomocy społecznej w normalny nurt życia domu
i społeczeństwa. Głównym zadaniem terapii jest usprawnienie psychiczne i fizyczne danej
osoby lub grupy osób.
Jednym z zadań terapii zajęciowej jest nauczenie osoby takich umiejętności, które
pozwolą jej na akceptację siebie, wgląd i satysfakcję z posiadanych umiejętności, nabywanie
nowych w celu pełniejszej samorealizacji siebie pomimo istniejącej niepełnosprawności.
Szczególną uwagę należy zwrócić na zajęcia terapeutyczne realizowane z osobami
starszymi. Terapię zajęciową w tym przypadku należy rozumieć jako odpowiadanie na
aktualne znaki zapytania i deficyty w życiu osoby starszej, a ich poszczególne elementy
powinny się wzajemnie uzupełniać i przenikać, tworząc nową strukturę, nową przestrzeń
życiową, po której będzie się poruszał starszy człowiek. Wszelkie działania rehabilitacyjne
i ergoterapeutyczne nie mogą być pojedynczymi, oderwanymi od kontekstu życiowego,

8
aktywnościami. Muszą zajmować się aktualnymi tematami z codzienności starego człowieka,
bazując na niej oraz podkreślając możliwości dalszego rozwoju mieszkańca w podeszłym
wieku.
Terapia zajęciowa może być organizowana w formie zajęć:
a) indywidualnych – podopieczny, pacjent wykonuje zadania specjalnie dla niego
przeznaczone (przygotowane), dobrane tak aby korygowały jego zaburzone sfery
w sposób indywidualny,
b) grupowych – w bardzo różnych grupach (formalnych, nieformalnych, grupach
zainteresowań), polegająca na wykonywaniu różnych, bądź tych samych zadań przez
kilka osób.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Co to jest terapia zajęciowa?
2. Jakie możliwości ma terapia zajęciowa?
3. Jakie znasz rodzaje rehabilitacji?
4. Co jest istotnym elementem terapii zajęciowej?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Na podstawie filmu terapii zajęciowej, określ rodzaje zajęć prowadzonych na warsztatach
terapii zajęciowej.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) określić czym zajmuje się terapia zajęciowa,
2) określić ośrodki, w których prowadzona jest terapia,
3) określić rodzaje zajęć prowadzonych na warsztatach terapii zajęciowej,
4) przedstawić swoje wyniki pracy na forum grupy,
5) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− telewizor,
− odtwarzacz DVD,
− płyta DVD z filmem z terapii zajęciowej.
Ćwiczenie 2
Po obejrzeniu filmu z terapii zajęciowej określ jej cele i zadania.
1) określić zadania terapii zajęciowej,
2) określić możliwości terapii zajęciowej,
3) sformułować cele terapii zajęciowej,
4) zapisać wnioski,
5) przedstawić swoje wyniki pracy na forum grupy,
6) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.

9
− brystol,
− pisaki,
− film z terapii zajęciowej,
− odtwarzacz DVD.
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) zdefiniować pojęcie terapii zajęciowej?  
2) określić rodzaje rehabilitacji?  
3) określić zadania terapii zajęciowej?  
4) określić elementy terapii zajęciowej?  

10
4.2. Metody i formy terapii zajęciowej
Metoda to systematycznie stosowany sposób postępowania, prowadzący do założonego
wyniku. Na dany sposób składają się czynności myślowe i praktyczne, odpowiednio dobrane
i realizowane w odpowiedniej kolejności. W znaczeniu ogólnym jest to sposób postępowania,
świadomy i powtarzalny, a w węższym znaczeniu zespół celowych czynności i środków,
w szczególności prowadzących do wykonania określonego zadania lub rozwiązania danego
problemu [26, s. 92].
Metoda terapii zajęciowej – sposób postępowania świadomy i powtarzalny, prowadzący
do osiągnięcia zamierzonego wyniku terapeutycznego. Składają się na nią myślowe
i praktyczne odpowiednio dobrane i w ustalonej kolejności realizowane przez podopiecznego.
Wyróżniamy następujące rodzaje terapii zajęciowej:
− arteterapia – terapia wykorzystująca szeroko pojęta sztukę,
− biblioterapia – terapia wykorzystująca książki,
− choreoterapia – terapia wykorzystująca taniec – można tu także zaliczyć tańce
integracyjne. Elementy leczące w choreoterapii to ruch, muzyka, tempo, grupa, rytm,
czas, przestrzeń, terapeuta, dotyk. Stosowane techniki to taniec, ćwiczenia muzyczno-
ruchowe, improwizacje muzyczno-ruchowe,
− chromoterapia – terapia wykorzystująca kolory. Ważna w tej terapii jest atmosfera
relaksacji stworzona poprzez odpowiednią muzykę i grę kolorów. Inny przykład
wykorzystania chromoterapii to odpowiedni dobór kolorów w pomieszczeniach do pracy,
nauki, odpoczynku, itd. Znaczenie ma również kolor naszego ubioru,
− dramatoterapia, teatroterapia – wykorzystująca elementy teatru i dramy, która polega na
przygotowywaniu przez podopiecznych przedstawień teatralnych i udziale w nich.
Ważnym elementem jest dyskusja nad tym co się wydarzyło na scenie i jakie
towarzyszyły temu uczucia,
− poezjoterapia – terapia wykorzystująca poezję, polega na czytaniu, recytowaniu,
tworzeniu wierszy,
− muzykoterapia – terapia wykorzystująca muzykę poprzez słuchanie jej, tworzenie,
wspólne śpiewanie, granie na różnych instrumentach,
− estetoterapia – terapia wykorzystująca kontakt z otoczeniem i przyrodą,
− kinezyterapia – terapia ruchem, zaliczana do jednej z form rehabilitacji, jednakże szeroko
wykorzystywana w pracy terapeutycznej w postaci, np. gimnastyki porannej
w placówkach terapeutycznych, domach pomocy, rozgrywek sportowych, spacerów,
− ludoterapia – terapia wykorzystująca gry i zabawy, w których uczestniczą podopieczni.
Stanowi ważny element szczególnie w terapii dzieci jako, że jest przejawianą przez nie
naturalną aktywnością. Wyzwala wiele emocji i uczuć. Podejmowana zazwyczaj
dobrowolnie może stanowić doskonały punkt wyjścia do wspólnej pracy terapeuty
z podopiecznym,
− zajęcia relaksacyjne – stanowiące formę psychoterapii, ich celem jest odprężenie,
rozładowanie stanu napięcia psychofizycznego i mięśniowego, rozluźnienie (w ciągu
dnia) bądź wyciszenie, świadome obniżenie aktywności myślowej (zazwyczaj
wieczorem). Jest to również ważny element radzenia sobie ze stresem.
Terapię zajęciową możemy realizować, np. w Warsztatach Terapii Zajęciowej lub w
grupach terapeutycznych w domach pomocy społecznej. Warsztaty są placówką dziennego
pobytu. Rehabilitacja odbywa się zgodnie z indywidualnym programem przygotowanym
przez pracowników warsztatu na podstawie zaleceń zespołu rehabilitacyjnego. Zajęcia

11
odbywają się w różnych pracowniach między innymi w pracowniach: ceramicznych,
krawieckich, stolarskich, malarskich i innych.
Forma zajęć terapeutycznych – jest to organizacyjna strona procesu kształcenia,
określająca warunki jego przebiegu i rodzaj aktywności podopiecznego.
Wyróżniamy dwie formy pracy z podopiecznym:
− indywidualna – (praca tylko z jednym podopiecznym) i polega na wykonywaniu przez
podopiecznego specjalnie dla niego przygotowanego zadania,
− grupowa – (praca z 2–8 osób) i polega na wykonywaniu zadnia przez kilka osób
zebranych celowo lub samorzutnie,
− zbiorowa – podopieczni wykonują to samo zadanie, ale we właściwym dla siebie tempie.
W terapii zajęciowej pojęcie formy rozumiane jest jako sposób organizacji zajęć
terapeutycznych w procesie leczniczym, który uwzględnia ilość osób w zorganizowanych
działaniach opiekuna.
Tabela 1. Możliwe techniki terapii zajęciowej
Rodzaj terapii Przykłady możliwych technik terapii zajęciowej
arteterapia − rysowanie kredkami ołówkowym, świecowymi, pastelami, kredą,
− malowanie farbami plakatowymi, akwarelą, witrażowymi, olejnymi,
do szkła, tuszem kreślarskim,
− gipsoryt,
− linoryt,
− drzeworyt,
− druk strukturalny,
− masy plastyczne: masy solne, glina, modelina, plastelina, masa
papierowa, wosk,
− rzeźbienie w drewnie i innych twardych materiałach,
− papiero-plastyka, origami, motywy postaci, przedmiotów, kwiatów,
tworzenie laurek,
− fotografia,
− witraż,
− plakat, projekty okładek, opakowania,
− collage – wycinanie, wyklejanie, wydzieranie z papieru i tworzenie
pracy łącznej różnymi technikami plastycznymi,
muzykoterapia − muzykoterapia bierna muzyka aktywizująca, relaksująca,
− trening autogenny Schultza,
− muzykoterapia czynna – muzykowanie pacjentów (gra na
instrumentach),
− nauka śpiewania nowych piosenek, śpiewanie znanych i lubianych,
biblioterapia − czytanie głośne fragmentów tekstów książek przez podopiecznych
i rozmowa na temat tekstu,
− słuchanie tekstów biblioterapeutycznych aktywizujących bądź
relaksacyjnych,
− poradnictwo biblioteczne – propozycja do samodzielnego czytania
i rozmowa po przeczytaniu
− wieczory poezji,
choreoterapia − taniec,
− ćwiczenia muzyczno – ruchowe,
− improwizacje ruchowe przy muzyce.

12
Aby dobrze planować zajęcia terapeutyczne, należy zapoznać się z technikami
wchodzącymi w skład poszczególnych metod. Planowanie jest także uzależnione od wyboru
czy będzie ona przebiegać grupowo czy indywidualnie. Wszystkie techniki można
dostosować do predyspozycji i możliwości podopiecznego.
Warsztaty terapii zajęciowej mogą skupiać uczestników w różnym wieku. W domach
pomocy społecznej terapie zajęciowe są prowadzone z uwzględnieniem indywidualnych
potrzeb mieszkańca domu. Układany plan wsparcia mieszkańca ukierunkowuje
podopiecznego w kierunku odpowiedniej metody i formy terapii. Proponowane są najczęściej
takie formy terapii jak [15]:
A. Rękodzieło:
− prace z bibuły,
− malowanie kredkami bądź farbami,
− prace ze słomy i sznurka,
− prace z masy solnej,
− prace z blachy,
− prace z plasteliny, modeliny,
− prace z drewna,
− prace z wykorzystaniem artykułów spożywczych,
− wyszywanie,
− haftowanie,
− szycie,
− prace kulinarne,
− układnie bukietów z suchych kwiatów,
− wykonywanie stroików świątecznych.
B. Forma poznawczo-rekreacyjna:
− wyjazdy na turnusy,
− spacery z mieszkańcami po mieście, robienie zakupów,
− spacery po lesie,
− wyjazdy nad jezioro,
− zabawy taneczne,
− wyjazdy do innych domów,
− wyjazdy krajoznawcze,
− wyjścia do kina, muzeum, teatru.
C. Forma potrzeb duchowych:
− spotkania przy kawie,
− organizowanie Wigilii,
− śpiewanie, recytowanie,
− organizowanie imienin, urodzin,
− rozmowy indywidualne z podopiecznymi, pogadanki grupowe,
− czytanie książek,
− organizowanie uroczystości okazjonalnych, np. Dzień Matki, Dzień Babci.
Przedstawione wyżej formy możemy realizować poprzez terapię:
− indywidualną,
− grupową.

13
1. Jakie wyróżniamy rodzaje terapii zajęciowej w pracy z podopiecznym?
2. Jak można zdefiniować pojęcie metody w terapii zajęciowej?
3. Czym są zajęcia relaksacyjne w terapii zajęciowej?
4. Gdzie może być realizowana terapia zajęciowa?
5. Czy technika collage występuje w arteterapii?
6. Jakie znasz techniki występujące w choreoterapii?
7. Jakie znasz techniki występujące w biblioterapii?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zaplanuj proste ćwiczenia ruchowe, które można wykorzystać w gimnastyce porannej
z podopiecznymi.
1) scharakteryzować rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka,
2) rozpoznać możliwości i upodobania podopiecznych,
3) określić rodzaje ćwiczeń ogólno usprawniających,
4) przygotować propozycję ćwiczeń,
5) zaprezentować ćwiczenia w klasie.
− piłki,
− maty,
− skakanka,
− odtwarzacz CD,
− płyty CD z muzyką.
Ćwiczenie 2
Wyszukaj najbardziej dla Ciebie odpowiedni kontakt z pięknym otoczeniem i przyrodą.
Zaplanuj wycieczkę w to miejsce.
1) wyjaśnić co to jest estetoterapia,
2) wyszukać odpowiednią metodę prezentacji,
3) przygotować wystąpienie z wykorzystaniem pomocy dydaktycznych,
4) zaprezentować się na forum grupy.
− komputer z dostępem do Internetu,
− biuletyny informacyjne,
− duże rysunki, fotografie,
− poradnik dla ucznia.

14
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić formy terapii?  
2) zdefiniować pojęcie arteterapii?  
3) zdefiniować pojęcie ergoterapii?  
4) określić co to jest metoda terapii zajęciowej?  

15
4.3. Planowanie zajęć terapeutycznych
Planowanie zajęć terapeutycznych powinno rozpocząć się od określenia czynników
takich jak:
− forma kształcenia,
− warunki jego przebiegu,
− rodzaj aktywności podopiecznego.
Realizacja celu czyli poprawa sprawności podopiecznego powinna odbywać się poprzez:
− ogólne usprawnienie podopiecznego,
− rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego,
− przygotowanie do życia w środowisku społecznym,
− opanowanie czynności przysposabiających do pracy,
− rozwijanie podstawowych oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,
umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego,
− inne wskazane działania, które można ustalić podczas planowania zajęć.
Terapia zajęciowa prowadzona jest zgodnie z indywidualnym programem
przygotowanym przez pracowników warsztatu, lub planem wsparcia opracowanym przez
zespół terapeutyczny w domu pomocy społecznej. Planując program powinno zwrócić się
uwagę na:
− stanowisko terapii, dostosowane do stopnia sprawności psychofizycznej uczestnika,
− należy uwzględnić czas przeznaczony na terapię,
− określić zakres i metody nauki zaradności osobistej i przystosowania do życia,
− metody jakie mogą podopieczni opanować do realizacji zadań,
− formy rehabilitacji psychicznej i społecznej,
− formy współpracy z rodziną lub opiekunami,
− osoby odpowiedzialne za realizację programu.
Usprawnienie psychiczne – ma na celu przywrócenie danej osobie zdolności nawiązania
kontaktów oraz umiejętności współżycia z innymi ludźmi i dostosowania się do środowiska,
w którym obecnie żyje.
Proces adaptacji do nowych warunków szczególnie u osób starszych jest bardzo długi.
Zdarza się i tak, że człowiek starszy nie zaakceptuje nowej sytuacji, mimo iż niejednokrotnie
dom pomocy stwarza lepsze warunki socjalne niż miał poprzednio. Dlatego też opiekun
i pracownik socjalny, aby osiągnąć zamierzony efekt, powinni podchodzić do starszego,
psychicznie chorego czy upośledzonego umysłowo z wyrozumiałością, serdecznością
i cierpliwością. Odpowiednio dobrana terapia zajęciowa działa uspokajająco i kieruje uwagę
na wykonywaną pracę. Pozwala zapomnieć o przykrych sprawach i chorobie.
Duże znaczenie w psychoterapii ma atmosfera panująca w salach terapii zajęciowej
i w domu pomocy społecznej. W domu pomocy powinna być atmosfera rodzinna, w jak
najmniejszym stopniu przypominająca placówkę opiekuńczą czy szpital. Można to osiągnąć
między innymi:
− dając mieszkańcowi domu pomocy swobodę w sposobie urządzenia pokoju, doborze
zajęć czy spędzania czasu wolnego oraz możliwość współdecydowania o ważnych
sprawach związanych z funkcjonowaniem domu, co w konsekwencji da mu poczucie
wolności,
− unikając zbytniej opieki i nadzoru,
− przez odpowiedni dobór prac,
− akceptując mieszkańca domu pomocy społecznej takim, jakim on jest.

16
Usprawnienie fizyczne polega na odpowiednim doborze zajęć terapeutycznych
w połączeniu z rehabilitacją leczniczą, aby umożliwić zachowanie sprawności fizycznej,
pozwalającej przynajmniej na samodzielne wykonywanie prostych czynności, lub przywrócić
utraconą sprawność.
Długi okres choroby, bezczynności, obniża potrzebną w życiu codziennym sprawność
fizyczną. Odpowiednio dobrana i wcześnie zastosowana terapia zajęciowa zwiększa ją. Gdy
zajęcia są prowadzone ciekawie, podopieczny zapomina, że ćwiczy na przykład sprawność
manualną rąk i wykonuje pracę bez uczucia zmęczenia.
W terapii zajęciowej usprawniania psychiczne i fizyczne nawzajem się przeplatają.
Mieszkańcy domu uczestniczą na przykład w zajęciach plastycznych, odprężają się i ćwiczą
jednocześnie sprawność manualną rąk, zajęcia muzyczne poprawiają nastrój, a w połączeniu
z tańcem – usprawniają fizycznie.
W niektórych zajęciach terapeutycznych trudno odróżnić, co jest pracą, a co rozrywką.
Ważne jest, aby osoba w nich uczestnicząca wykonywała je chętnie i z przyjemnością.
Przy organizowaniu zajęć z terapii należy:
1. Dokładnie poznać każdego mieszkańca domu pomocy.
2. Proponowane formy terapii zajęciowej dostosować indywidualnie do możliwości
każdego mieszkańca i typu domu pomocy społecznej.
3. Unikać w strukturze każdej proponowanej formy zajęć:
− nadmiaru proponowanych zajęć. Liczba zajęć nie może przekroczyć granicy, przy
której możliwe są jeszcze prawidłowe stosunki międzyludzkie,
− sprowadzania domów pomocy do roli szpitala czy „złotej klatki”. Powinny być
otwarte i powinny ułatwiać podopiecznym integrację ze środowiskiem.
4. Widzieć przede wszystkim człowieka, rozumieć go, przekazać mu swoje umiejętności,
a także patrzeć przez pryzmat wybranej metody, techniki i formy terapii zajęciowej.
We wszystkich formach zajęć proponowanych mieszkańcom DPS w ramach terapii,
osoby uczestniczące mogą być biernymi obserwatorami lub aktywnymi uczestnikami. Biorąc
pod uwagę stopień aktywności mieszkańców, formy terapii można podzielić na dwie
podstawowe grupy:
− formy audytoryjne, czyli takie, w których mieszkańcy domów pomocy są uczestnikami,
widzami, biernymi odbiorcami. Formy te mogą mieć charakter cykliczny i okazjonalny,
− formy aktywizujące, czyli takie, w których mieszkańcy aktywnie uczestniczą w zajęciach
terapeutycznych. Mogą one być prowadzone stale i z tą samą grupą mieszkańców albo
też mieć charakter sporadyczny, okazjonalny.
Celem terapii prowadzonej w domu pomocy społecznej nie powinno być wyleczenie
pacjenta, lecz poprawa jakości życia i oddalenie okresu pogorszenia jego stanu. Przede
wszystkim chodzi o jak najlepsze zaspokojenie potrzeb podopiecznych. Organizowane zajęcia
terapeutyczne powinny mieć na celu przede wszystkim:
− podtrzymanie jakości życia pensjonariuszy,
− zmniejszenie lęków, niepokojów i zaburzeń zachowania osób chorych,
− znalezienie zajęć odpowiadających wrażliwości pacjentów oraz ich potrzebom,
− wspieranie umiejętności mieszkańców.
Zajęcia terapeutyczne powinny być dobierane indywidualnie, w zależności od potrzeb
i możliwości danej osoby. Nie wolno stosować przymusu. Jeżeli podopieczny nie potrafi
wykonać danej czynności, zadanie powinno być zmienione na łatwiejsze. Zajęcia powinny
przede wszystkim sprawiać przyjemność osobom, które w nich uczestniczą. Najlepsze efekty
przynoszą zajęcia prowadzone w małych grupach, wówczas osoba prowadząca zajęcia może
poświęcić pełnię uwagi każdej z osób w nich uczestniczących.

17
1. Jakie czynniki należy brać pod uwagę w planowaniu terapii zajęciowej?
2. Na co powinniśmy zwracać uwagę planując terapię zajęciową?
3. Jak powinna odbywać się poprawa sprawności podopiecznego?
4. Jak należy organizować terapię zajęciową, na jakie elementy powinniśmy zwrócić
szczególną uwagę?
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Wybierz dowolną technikę z metody biblioterapii i zgodnie z jej zasadami sporządź
dzienny plan terapii zajęciowej dla osoby niepełnosprawnej intelektualnie w stopniu lekkim.
1) określić, na czym polega planowanie zajęć dla osoby niepełnosprawnej intelektualnie,
2) scharakteryzować metody i formy biblioterapii,
3) dokonać wyboru rodzaju techniki,
4) wybrać literaturę odpowiednią dla osób niepełnosprawnych intelektualnie,
5) sporządzić dzienny plan terapii,
6) zaprezentować wyniki na forum klasy.
− lista książek odpowiednia dla osób niepełnosprawnych intelektualnie,
Ćwiczenie 2
Łącząc techniki z metod muzykoterapii i choreoterapii ułóż dzienny plan zajęć
terapeutycznych dla grupy podopiecznych w domu pomocy społecznej.
1) scharakteryzować metody i techniki w muzykoterapii,
2) scharakteryzować metody i techniki w choreoterapii,
3) określić możliwości psychofizyczne podopiecznych,
4) wykonać ćwiczenie,
5) ułożyć dzienny plan zajęć,
6) zaprezentować wyniki na forum grupy.
− odtwarzacz CD,
− płyty CD,
− materace,
− karimaty,

18
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić kilka technik w arteterapii?  
2) określić techniki biblioterapii?  
3) scharakteryzować techniki stosowane choreoterapii?  
4) określić formy pracy w procesie kształcenia?  

19
4.4. Metody i cele arteterapii
Istnieje wiele definicji arteterapii. Etymologia tego pojęcia to: arte – łacińskie słowo
określające wykonanie czegoś „doskonale, po mistrzowsku” i pochodzi od słowa
ars – „sztuka”. Pojęcie terapia z greckiego oznacza „opiekować się, oddawać cześć”
a w szerszym kontekście oznacza leczenie.
Pojęcie arteterapii w szerokim znaczeniu obejmuje muzykoterapię, choreoterapię,
biblioterapię oraz działania terapeutyczne przy pomocy teatru, filmu, sztuk plastycznych,
takich jak: malarstwo, rzeźba, grafika. W węższym znaczeniu arteterapia jest wykorzystaniem
technik plastycznych i ich wytworów w terapii i diagnozowaniu zaburzeń psychicznych
i emocjonalnych. Arteterapia ma również zastosowanie do ludzi zdrowych, ale nie
przystosowanych, konfliktowych, jako metoda odprężenia uwalniająca od nadmiaru emocji.
Funkcje arteterapii:
− rekreacyjna – polegająca na tworzeniu warunków ułatwiających wypoczynek, oderwanie
się od codziennych trudności i problemów życiowych,
− edukacyjna – dostarczanie dodatkowych wiadomości, pełnej wiedzy i zwiększenie
mądrości życiowej dzięki czemu osoba lepiej orientuję się w rzeczywistości i skuteczniej
rozwiązuje problemy,
− korekcyjna – polega na przekształcaniu mechanizmów mniej wartościowych na bardziej
wartościowe,
− ekspresyjna – ma ona wpływ na ujawnienie tłumionych emocji, a jej oczyszczający
charakter pomaga rozładować niekorzystne stany napięcia,
− pragmatyczna – służy zapewnieniu jednostce podstawowych potrzeb,
− kompensacyjna – ma na celu zaspokojenie nie realizowanych potrzeb jednostki,
− poznawcza – uczy nazywania, wyrażania i rozpoznawania uczuć,
− regulacyjna – umożliwia zaspokajanie potrzeb samorealizacji oraz kompensacji.
Terapia przez sztukę sięga czasów starożytnych, kiedy to wskazywano na leczenie
i oddziaływanie muzyki oraz otoczenia to jest: rzeźb, malarstwa, architektury. Człowiekowi
od zawsze towarzyszy potrzeba tworzenia, wyrażania siebie i swoich emocji.
Arteterapia jest wykorzystywana do celów leczniczych poprzez terapeutyczne formy
plastyczne, muzyczne, literackie i teatralne. Tak szeroko pojęta sztuka daje możliwość
i sposób wyrażania trudnych przeżyć, doświadczeń i emocji w bezpiecznych warunkach.
Tabela 2. Możliwe metody i techniki realizowane w ramach arteterapii
Metoda Technika
Rysunek − rysowanie kredkami ołówkowymi, świecowymi, pastelami,
ołówkiem, kredą, węglem,
Malarstwo − malowanie farbami plakatowymi, akwarelą, witrażowymi,
olejnymi, do szkła, farbami window collors, tuszem kreślarskim,
Rzeźbiarstwo − masy plastyczne – masa solna, glina, modelina, plastelina, masa
papierowa, wosk, itp.
− rzeźbienie w drewnie i innych twardych materiałach
− papieroplastyka – origami – motywy postaci, przedmiotów,
kwiatów, tworzenie laurek,
Grafika − gipsoryt,
− linoryt,
− drzeworyt,

20
− monotypia,
− druk strukturalny,
Sztuki użytkowe − witraż – na okna, drzwi, butelki, itp.
− fotografia,
− plakat, projekty okładek, opakowania, ulotki reklamowe,
− collage – wycinanie, wyklejanie, wydzieranie z papieru
i tworzenie pracy łączonej różnymi technikami plastycznymi,
Zdobnictwo − ikebana – układanie kompozycji z suszonych i żywych kwiatów,
roślin, owoców oraz darów natury, np. kory drzewa, szyszek,
mchu, muszli, drewna, piór, itp., kompozycje w wazonie,
w ramach obrazów, koszykach,
Dekoratorstwo − dekoracje – okolicznościowe, świąteczne, np. stroiki wielkanocne,
bożonarodzeniowe, wycinane ozdoby z papieru z okazji świąt
i uroczystości,
− zdobienie różnych przedmiotów, np. ramek,
Muzykoterapia − muzykoterapia bierna – muzyka aktywizująca, relaksacyjna,
trening relaksacyjny,
− muzykoterapia czynna – muzykowanie podopiecznych, nauka
śpiewania nowych piosenek, śpiewanie utworów znanych
i lubianych, popularnych,
Biblioterapia − czytanie głośne fragmentów lub całości książki / tekstu przez
podopiecznych i rozmowa, dyskusja po przeczytaniu,
− słuchanie tekstów biblioterapeutycznych (aktywizujących bądź
relaksacyjnych),
− poradnictwo biblioteczne – propozycje do samodzielnego czytania
i rozmowa po przeczytaniu,
− wieczory poezji,
Filmoterapia
− projekcja filmów i dyskusja po niej,
− nagrywanie filmów,
Teatroterapia
− psychodrama,
− drama,
− pantomima (scenki pantomimiczne),
− oglądanie spektakli,
Choreoterapia
− taniec,
− ćwiczenia muzyczno-ruchowe,
− improwizacje ruchowe przy muzyce.
Terapia realizowana poprzez sztukę ma szerokie zastosowanie, może pomóc wielu
ludziom chcącym korzystać z jej możliwości.
Forma artystyczna jest tak samo ważna jak jej dzieło stworzone przez podopiecznego.
Dlatego też wybranie samej techniki plastycznej jest już pierwszą wskazówką w rozwikłaniu
problemu pacjenta. Malowanie farbami lub delikatne użycie miękkiego ołówka pozwala
wysunąć pewne wnioski dotyczące jego sfery emocjonalnej i samooceny. Pozwala na coraz
pełniejsze i swobodniejsze wyrażanie siebie. Plastykoterapia jest szczególnie polecana dla
ludzi, którzy czują się ograniczeni i przytłoczenie przez innych, ponieważ pozwala dostarczać
przestrzeni na swobodną twórczość.

21
1. Co to jest arteterapia?
2. Jakie są funkcje arteterapii?
3. Jak można opisać funkcje arteterapii?
4. Jakie techniki wykorzystywane są w arteterapii?
4.4.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przygotuj taflę szkła o wymiarach 10x20 i namaluj na nim dowolny rysunek.
Przeanalizuj dobór kolorów.
1) scharakteryzować techniki plastyczne,
2) przygotować taflę szkła,
3) zastosować technikę malowania na szkle,
4) dobrać farby w zależności od swojego samopoczucia,
5) przeanalizować dobór kolorów,
6) zaprezentować wyniki i uwagi, omówić pracę.
− farby do malowania na szkle,
− tafla szkła,
− pędzel,
− preparat do przygotowania szkła,
Ćwiczenie 2
Przygotuj słoik i oklej go masą solną, a następnie pomaluj go farbami.
1) zastosować technikę przygotowania masy solnej,
2) przygotować masę solną,
3) dobrać technikę utwardzania masy,
4) dobrać barwy do swojego nastroju,
5) zaprezentować pracę,
6) wziąć udział w dyskusji.
− masa solna,
− słoik,
− farby,
− pędzle,
− woda,
− ręczniki papierowe,

22
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) zdefiniować pojęcie arteterapii?  
2) określić funkcje arteterapii?  
3) określić funkcję kompensacyjną arteterapii?  
4) określić techniki wykorzystywane w sztukach plastycznych?  

23
4.5. Metody i cele teatroterapii
Teatroterapia jest jedną z form warsztatowej terapii zajęciowej i stanowi działanie
pomocnicze w leczeniu i usprawnianiu osób wymagających interwencji medycznej,
psychologicznej lub wychowawczej.
Teatr jako metoda terapii może oddziaływać ogólnie, tzn. na ogólną sprawność fizyczną
i psychiczną jednostki. Dzieje się tak dlatego, że teatr jest miejscem w którym często
następuje przeobrażenie człowieka, zły może stać się dobrym, słaby silnym.
Sztuka teatralna pozwala nie tylko na przeobrażenia ale również na integrację psychiki,
ciała oraz całej grupy. Integracja odbywa się poprzez pracę nad wspólnym dziełem jakim jest
sztuka teatralna, której finałem jest przedstawienie przed publicznością
Teatroterapia to spontaniczne przedstawienie teatralne, sprzyjające odreagowaniu
stłumionych emocji, konfliktów.
Teatroterapia jest rozumiana jako narzędzie do wewnętrznego wzrostu i wzbogacenia
osobowości. Praca poprzez sztuki teatralne pełni funkcję oczyszczającą dzięki przeżywaniu
wraz z bohaterami emocji kreowanych na scenie. Pomaga to podopiecznemu przedstawić
swoje emocje i tłumione uczucia. Sprzyja rozwojowi osobowości i pozwala wyzwolić
spontaniczne reakcje emocjonalne, pobudza sferę poznawczą skierowaną na wiedzę o innych
ludziach [1, s. 73–125].
Terapia poprzez sztuki teatralne ma na celu:
1. Ukierunkowanie na zmianę przekonań życiowych jej uczestników przez:
− aktywizowanie uczestników do przeżywania emocji, kształcenia wrażliwości,
− doskonalenie umiejętności wyrażania uczuć stanów emocjonalnych,
− wszechstronny rozwój osobowości, ekspresji i uczuciowości.
2. Przygotowanie do aktywnego uczestnictwa w kulturze przez:
− rozwijanie fantazji,
− wdrażanie do świadomego korzystania z dorobku kultury (muzyki, tańca, teatru),
− wzbogacenie słownictwa.
3. Rozbudzenie potrzeby zdobywania wiedzy o innym człowieku oraz konfrontowanie tej
wiedzy z samym sobą.
Wyróżniamy dwie metody terapii poprzez sztuki teatralne:
− indywidualne – autoterapia,
− grupowe – wspólne oglądanie przedstawienia przez uczestników zakończone dyskusją
nad występującymi w utworze problemami i postawą bohaterów.
W teatroterapii wyróżniamy kilka technik:
− psychodrama czyli spontaniczne przedstawienie sceniczne, które pozwala na
uwidocznienie i ponowne przeżycie konfliktów interpersonalnych,
− drama metoda pomocnicza w nauczaniu różnych przedmiotów szkolnych lub samoistna
metoda w kształtowaniu osobowości człowieka poprzez rozwijanie wyobraźni
i wrażliwości, uczenie aktywnej twórczości, kształcenie umiejętności współpracy
z innymi ludźmi,
− pantomima czyli nieme widowisko sceniczne w którym zadania przekazywane są przez
aktorów wyłącznie za pomocą ruchów ciała, gestów, mimiki.

24
1. Co to jest teatroterapia?
2. Jakie znasz cele terapii poprzez sztuki teatralne?
3. Jakie znasz metody i rodzaje teatroterapi?
4. Jakie znasz rodzaje teatroterapii?
4.5.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Po obejrzeniu filmu, zaplanuj i przeprowadź panel dyskusyjny dotyczący spektaklu
teatralnego, przygotowanego przez podopiecznych.
1) określić możliwości podopiecznych,
2) zdefiniować pojęcie teatroterapii,
3) określić zasady panelu dyskusyjnego,
4) zaplanować i przeprowadzić panel dyskusyjny.
− telewizor,
− odtwarzacz DVD,
− płyta DVD z nagraniem,
− karton,
− pisaki.
Ćwiczenie 2
Przygotuj i przedstaw, krótką scenkę teatralną.
1) określić metody terapii,
2) wyjaśnić cele teatroterapii,
3) wybrać temat jaki chcesz przedstawić,
4) przygotować scenografię i kostium,
5) odegrać wybraną scenkę,
6) opowiedzieć o wrażeniach jakie towarzyszyły występowi,
− przygotowana scenografia,
− kostium,
− odtwarzacz CD,
− płyty CD,
− brystol,
− pisaki,

25
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić czym zajmuje się teatroterapia?  
2) określić cel terapii poprzez sztuki teatralne?  
3) określić czym zajmuje się metoda grupowa w teratroterapii?  
4) wyjaśnić co zyskujemy dzięki teatroterapii?  

26
4.6. Metody i cele biblioterapii
Biblioterapia jako dyscyplina naukowa nie ma długiej tradycji, choć – jak podaje
bibliotekoznawca z krakowskiej WSP Lidia Ippoldt [10] – termin ten pojawił się po raz
pierwszy w Polsce już w latach trzydziestych dwudziestego wieku, określano nim działalność
terapeutyczną, w której główne narzędzie działania stanowi książka. Pojęcie biblioterapii
zostało przypomniane w latach sześćdziesiątych. W Encyklopedii wiedzy o książce z 1971 r.
czytamy: biblioterapia – stosowanie lektury książek i innych materiałów drukowanych jako
środka terapeutycznego w leczeniu chorych. Według Encyklopedii współczesnego
bibliotekarstwa polskiego z 1976 r. biblioterapia to dział psychologii czytelnictwa znajdujący
się również w sferze zainteresowań medycyny, pedagogiki i socjologii.
Wyjaśnienie dwóch greckich słów: biblion – książka i therapeo – leczę tworzy
najprostszą definicję biblioterapii: leczenie książką. Szersze definicje wskazują na rolę
pomocy psychicznej, świadczonej za pośrednictwem lektury, w opanowywaniu doraźnych
reakcji chorego i rozwiązywaniu jego problemów życiowych, zwłaszcza w sytuacji choroby,
zmian w zachowaniu, zaburzeń systemu nerwowego i psychiki.
W biblioterapii wykorzystuje się terapeutyczne wartości literatury. Iwona Zachciał,
założyciel gdańskiego ośrodka biblioterapeutycznego, uważa, że śledząc losy bohaterów
utworów literackich będących w sytuacjach zbliżonych do sytuacji osób uczestniczących
w warsztatach, można wpłynąć na zmianę zachowań, sposobu myślenia, można doprowadzić
do twórczego i aktywnego działania oraz pomóc we właściwym funkcjonowaniu w rodzinie,
szkole i wśród rówieśników oraz w domu pomocy społecznej.
Książki wykorzystywane w procesie biblioterapeutycznym pełnią różne funkcje. Danuta
Gostyńska, autorka wielu publikacji z dziedziny biblioterapii, wymienia:
− materiały uspokajające, do których zalicza się książki przygodowe, tak zwane
młodzieżowe, baśnie, fantasy, literaturę humorystyczną,
− materiały pobudzające książki o tematyce awanturniczo-przygodowej, wojenne,
podróżnicze, popularnonaukowe,
− materiały refleksyjne czyli powieści obyczajowe, biograficzne, książki zawierające wątek
romansowy, psychologiczne i socjologiczne.
Najstarszym, a zarazem podstawowym zadaniem biblioterapii jest opowiadanie
podopiecznemu historii pobudzającej do refleksji.
Właściwy proces biblioterapii powinien przebiegać w następujących etapach:
1. Identyfikacja – która może być traktowana jako rozwojowa, obronna i jako uczenie się
roli społecznej. W psychologii poznawczej ma znaczenie jednego z procesów
pamięciowych.
2. Katharsis – oczyszczenie, odreagowanie zablokowanego napięcia, stłumionych emocji,
skrępowanych myśli i wyobrażeń.
3. Wgląd – w siebie oraz zmiana zachowań i postaw.
W związku z tym możemy zaplanować następujące etapy procesu biblioterapeutycznego
[2]:
1) diagnoza – zarówno rozpoznanie problemów pacjenta (wychowanka), jak
i przewidywanie skutków planowanego działania terapeutycznego,
2) dobór literatury ściśle związany z daną sytuacją terapeutyczną,
3) postępowanie terapeutyczno-wychowawcze – czytanie indywidualne lub zbiorowe
(niekiedy tylko słuchanie) wzbogacone dodatkowymi formami pracy – którego celem jest
wywarcie odpowiedniego wpływu na pacjenta (wychowanka), to znaczy:

27
− identyfikacja odbiorcy z bohaterem literackim lub sytuacją,
− refleksja odbiorcy nad czytanym tekstem, samym sobą i sytuacją, w jakiej aktualnie
się znajduje,
a) katharsis – rodzaj „oczyszczenia”, odreagowania,
b) wgląd w samego siebie,
c) zmiana w postawach i zachowaniu.
Są różne kierunki i oddziaływania biblioterapii:
− przygotowujące – gdy podopieczny nie miał w ręku książki – podajemy mu pozycję
przyjemne i łatwe, sam wybiera odpowiednią,
− korygujące – gdy za pośrednictwem książki chcemy uzyskać właściwe zmiany
w zachowaniu i postawie.
Oddziaływanie książek na uczestnika biblioterapii musi być przez biblioterapeutę
wnikliwie zaplanowane. Wybór tekstu jest indywidualną sprawą podopiecznego. W wyborze
lektury należy wziąć pod uwagę aktualną sytuację podopiecznego, a dokładniej szukanie
pomostu pomiędzy przeszłością, a tym kim jest mimo swojej niepełnosprawności. Innym
czynnikiem warunkującym wybór odpowiedniej literatury jest fakt, że każdy tekst literacki
oddziałuje na czytelnika subiektywnie. Dla jednej osoby będzie wzbudzać uczucia wyższe dla
innej będzie nudny. Przy wyborze literatury opiekun nie może kierować się własnymi
upodobaniami.
Biblioterapię ze względu na rodzaj można podzielić na:
− instytucjonalną – której celem jest informować chorego i zapewnić mu odpowiednią
rekreację,
− kliniczną – której celem jest leczenie zaburzeń i uzyskanie przez pacjenta wglądu
w siebie, co ma doprowadzić do zmiany jego sytuacji psychologicznej,
− wychowawczą – której celem jest korygowanie postaw, kompensacja, samorealizacja
czyli dostosowanie do potrzeb użytkowników zdrowych w sensie fizycznym
i psychicznym, ale mających do rozwiązania jakiś problem.
Dobór lektur oraz metod i form pracy zależy przede wszystkim od tego, kto potrzebuje
biblioterapii, gdzie ona się odbywa (szpital, szkoła czy dom pomocy społecznej) i kto ją
prowadzi. Celem biblioterapii klinicznej jest leczenie zaburzeń, a biblioterapii wychowawczej
korygowanie postaw, kompensacja, samorealizacja.
Biblioterapia zastosowana jako forma terapii zajęciowej:
− pomaga pokonywać problemy, podaje wzorce zachowań i nadaje im znaczenie,
− koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
− integruje osoby niepełnosprawne i zaburzone społecznie,
− wzmaga poczucie własnej wartości,
− przygotowuje do pełnienia ważnych ról,
− zmniejsza strach, lęk, stres i łagodzi depresje,
− pomaga w uaktywnianiu podopiecznego.
W biblioterapii podopieczny może uczestniczyć aktywnie czytając książkę, lub pasywnie
słuchając czytanego tekstu. Często należy podopiecznemu wyjaśnić sens tych zajęć lub
zachęcić do jej wypróbowania. Nawet jeżeli na wstępnym etapie nie widać u podopiecznego
entuzjazmu nie należy się tym zrażać tylko pracować dalej, ponieważ wielu z nich od dawna
nie wzięło książki do ręki.
W biblioterapii stosowanej u dzieci lub osób niepełnosprawnych intelektualnie
szczególne zastosowanie mają bajki terapeutyczne o różnej treści. Każda bajka kończy się
morałem, który należy przedyskutować. Książka powinna wyciszać wewnętrznie, a także
prowadzić do refleksji nad życiem. Skupiona uwaga podopiecznego nad swoim problemem
powinna być skutecznie odwrócona i skierowana na inną drogę lub osobę. Ważną rolę grają
tu także pozytywne przykłady bohaterów. W literaturze wielu autorów wykorzystało motyw

28
zmagania się człowieka z przeciwnościami życiowymi. Osoba uczestnicząca w biblioterapii
ponosząca na swej drodze wiele porażek może identyfikować własne życie z bohaterem i jest
dla niego odzwierciedleniem, a zarazem może na nowo zinterpretować własny los
i zastanowić się nad konstruktywną perspektywą.
Doskonałą formą zajęć biblioterapeutycznych jest malowanie i rysowanie ilustracji do
niedokończonych czytanych fragmentów utworów. Możemy także przy pomocy plasteliny
i masy solnej lepić brakujące rzeczy czy sceny w przeczytanym tekście, lub wykonywać
wydzieranki i układać podpisy adekwatne do treści utworu. Biblioterapia jest wspaniałą formą
aktywizacji podopiecznego, ponieważ mogą z niej korzystać i ludzie niepełnosprawni
ruchowo jak i intelektualnie.
1. Czym zajmuje się biblioterapia?
2. Jak ze względu na rodzaj dzielimy biblioterapię?
3. Jakie są cele biblioterapii?
4.6.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Sporządź wykaz bajek, których tematykę możemy wykorzystać w biblioterapii.
1) określić rodzaje biblioterapii,
2) przedstawić treść bajki do wykorzystania w biblioterapii,
3) posłużyć się technologiami komputerowymi do sporządzenia wykazu bajek,
4) efekty pracy przedstawić na forum grupy.
− stanowisko komputerowe z dostępem do Internetu,
− arkusze papieru formatu A4,
− wykaz bajek przygotowany w zakresie pracy domowej,
Ćwiczenie 2
Z wykazu bajek wybierz jedną i za pomocą malowania na kartonie zilustruj
niedokończony fragment tekstu.
Sposób wykonania ćwiczeni
1) zapoznać się z wykazem bajek,
2) dobrać rodzaje i techniki malowania,
3) określić podstawowe zasady ilustracji,
4) wybrać bajkę,
5) wykonać ilustrację niedokończonego fragmentu,
6) efekty pracy przedstawić na forum grupy.

29
− brystol,
− farby,
− pędzle,
− różne przykłady bajek z niedokończonymi fragmentami tekstu.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) zdefiniować definicję biblioterapii?  
2) określić cele jakie posiada biblioterapia?  
3) określić etapy biblioterapii?  
4) scharakteryzować rodzaje biblioterapii?  

30
4.7. Metody i cele muzykoterapii
Termin muzykoterapia został wprowadzony do światowej terminologii około 1950 r.
(D. Blair). Jego rozpowszechnienie wiązało się z powstaniem nowej metody terapeutycznej,
która miała dość ściśle określone założenia teoretyczne oraz szereg efektywnych
i sprawdzonych w toku postępowania praktycznego metod oddziaływania.
Początkowo muzykoterapię najczęściej stosowano w odniesieniu do działań
psychoterapeutycznych, w których podstawową rolą muzyki była pomoc w nawiązaniu
komunikacji z pacjentem, a następnie dokonywanie zmian w jego zaburzonych formach
zachowania. W miarę upływu lat zakres oddziaływania muzykoterapii został znacznie
rozszerzony, co wpłynęło również na modyfikację terminologiczną.
Współcześnie obowiązującą w Polsce definicję muzykoterapii wprowadził
prof. Mirosław Janiszewski (1993), który określił, iż muzykoterapia jest dziedziną
wykorzystującą muzykę w sposób ukierunkowany, wielofunkcyjny, kompleksowy
i systematyczny w celach uzupełnienia leczenia zabiegowego, farmakologicznego,
rehabilitacyjnego, psychoterapii i pedagogiki specjalnej.
Muzyka uznawana za bodziec emotogenny, pozwalający dotrzeć do procesów
efektywnych na różnych poziomach funkcjonowania człowieka, począwszy od
fizjologicznego aż po złożone procesy poznawcze, okazała się cennym narzędziem
terapeutycznym. Od zarania dziejów muzyka towarzyszy człowiekowi stając się
nieodłącznym towarzyszem życia. Od dawna były znane właściwości terapeutyczne muzyki,
którą wykorzystywano w leczeniu pacjentów.
Kierunki rozwojowe muzykoterapii [13]:
− psychosomatyczny (zakładający podtrzymywanie psychiczne pacjenta oraz regulację
czynności wegetatywnych organizmu),
− psychologiczny (wpływy emocjonalne, komunikacyjno-interakcyjne, poznawcze,
humanistyczne),
− psychomotoryczny (terapia muzyką zaburzeń motoryki ciała, muzyka jako czynnik
porządkujący i stymulujący ruch),
− pedagogiczny (muzyka jako czynnik terapeutyczny w różnych dysfunkcjach
psychofizycznych dzieci i młodzieży oraz kłopotach natury dydaktyczno-wychowawczej,
zbliżony do nurtu psychologicznego (E. Galińska, 1990).
W ramach tych kierunków wymieniane są główne koncepcje terapii muzyką:
− koncepcja dr E. Galińskiej (muzyka jako środek psychoterapeutyczny w terapii nerwic,
metody receptywne i aktywne),
− koncepcja muzykoprofilaktyki M. Kieryła, zwana mobilną reakcją muzyczną,
− koncepcja A. Janickiego (muzyka jako niewerbalny środek komunikacji na płaszczyźnie
emocjonalnej z pacjentami cierpiącymi na schorzenia psychiczne),
− koncepcja Z. Hory, A. Drozdowskiej, M. Janiszewskiego (związek ruchu ciała z ruchem
w muzyce, muzyka w rehabilitacji różnych dysfunkcji narządowych).
Wszystkie koncepcje, pomimo różnych punktów odniesienia, posiadają wspólne zasady.
Wśród nich wymienia się przede wszystkim: budowanie lub odbudowanie stosunków
personalnych, podnoszenie własnej wartości pacjenta poprzez akceptację choroby oraz
samorealizację, wykorzystanie unikatowego działania siły rytmu w stymulacji energetycznej,
wprowadzenie wewnętrznego ładu i harmonii. Jednak największą uwagę przywiązuje się do
samego przebiegu sesji terapeutycznej.

31
Istota procesu muzykoterapeutycznego tkwi w podejściu do pacjenta i zastosowaniu
odpowiednich dla niego technik muzykoterapeutycznych.
Celem muzykoterapii jest przede wszystkim poprawa psychicznej oraz fizycznej kondycji
pacjenta poprzez oddziaływanie na niego muzyką. Opiera się ona na założeniu, zgodnie
z którym zarówno słuchanie jak i granie wspomaga proces powrotu do zdrowia.
Muzykoterapię dzielimy na:
− aktywną,
− receptywną.
Muzykoterapia aktywna obejmuje zastosowanie podstawowych form aktywności
muzycznej, takiej jak ruch przy muzyce, gra na instrumentach i ćwiczenia twórcze
z uwzględnieniem określonego celu leczniczego. Jej celem jest ogólnie rozumiana
aktywizacja podopiecznego pobudzająca poszczególne zmysły.
Treść zajęć muzykoterapii aktywnej stanowić mogą różne rodzaje ćwiczeń powstałych na
bazie wieloletnich doświadczeń w procesie terapeutycznym.
Ćwiczenia i zadania są konstruowane na podstawie różnorodnych metod pracy, ze
szczególnym uwzględnieniem elementów muzyki, ruchu i rytmiki. Przede wszystkim są to
ćwiczenia:
− kształtujące aparat ruchu,
− metrorytmiczne,
− uwrażliwiające na elementy dzieła muzycznego,
− improwizacje: ruchowe, głosowe i instrumentalne,
− interpretacje ruchowe utworów muzycznych,
− śpiewanie piosenek,
− realizacja kanonów głosowo-ruchowych,
− taniec,
− ćwiczenia relaksacyjne.
Tak wielka różnorodność zadań powoduje, że zajęcia muzykoterapii aktywnej stają się
szczególnie atrakcyjne i ciekawe, motywują podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach,
które nie są monotonne i zawierają pierwiastki twórcze. Wymienione ćwiczenia są ściśle ze
sobą powiązane pod względem metodycznym. Dużą zaletą tej terapii jest przede wszystkim
atrakcyjność jej technik, gdzie element muzyki jest wykorzystywany jako bodziec do
wykonywania szerokiego zakresu zadań ruchowych. Stanowi ona także atrakcyjną formę
wypoczynku aktywnego mającego ogromne znaczenie zarówno w leczeniu jak i profilaktyce.
Muzykoterapia aktywna ma szerokie zastosowanie prawie we wszystkich działach
związanych z terapia i lecznictwem, głównie w rehabilitacji i pedagogice specjalnej.
Stosowana jest również gimnastyce korekcyjnej, usprawnianiu różnych dysfunkcji
narządowych, w terapii chorób układu oddechowego i krążeniowego, a także wszędzie tam
gdzie ćwiczenia ruchowe stymulowane są muzyką.
Techniki muzykoterapii aktywnej są opracowywane w aspekcie postępowania
praktycznego. Ważną sprawą jest dobór odpowiedniego materiału muzycznego, który
powinien zgadzać się z aktualnym stanem naszego podopiecznego, jego nastrojem, tempem
życia psychicznego czy stopniem pobudzenia psychomotorycznego.
Najczęściej wykorzystywana formą muzykoterapii aktywnej są zajęcia ruchowo –
rytmiczne. Przyczyniają się one do rozwijania pełnego zakresu ruchu. Na początku
wprowadza się proste elementy, a następnie zostają one coraz bardziej urozmaicone, aż do
momentu kiedy podopieczny osiąga pełną swobodę ruchową. Zainteresowanie podopiecznych
ćwiczeniami uzyskujemy więc kiedy podczas zajęć, stale utrzymujemy wzajemną relacje
pomiędzy proponowaną improwizacją muzyczną, a reakcją ruchową na dany rodzaj muzyki.
Muzykoterapię receptywną stosujemy zazwyczaj w schorzeniach o charakterze
psychogennym. Najczęściej stosowana jest w nerwicach, schorzeniach psychicznych

32
i psychosomatycznych oraz w innych chorobach organicznych, którym towarzyszą objawy
nerwicowe [5].
Muzykoterapia receptywna związana jest z umiejętnością słuchania muzyki, która
przejawia się najczęściej w takim percypowaniu muzyki, które oddziałując na sferę
emocjonalną wywołuje u podopiecznego różne emocje. Przede wszystkim ukierunkowuje ich
ekspresję werbalną jak i pozawerbalną na określoną problematykę.
Celem tej muzykoterapii jest emocjonalne wsparcie pacjenta, który nabiera większej
pewności w wyrażaniu własnych poglądów. Semantyka muzyki stanowi podstawę do
pobudzenia wyobraźni, powodując większą precyzyjność imaginowanych obrazów oraz
przypisując im określone zadnia. „Muzyka oddziałuje na sferę psychosomatyczną, dając
pozytywne efekty terapeutyczne w postaci zmian zachodzących w ustroju człowieka.
Percepcja muzyki jest indywidualna dla każdego słuchacza. Zależy ona przede wszystkim od
stopnia wrażliwości emocjonalnej, gustu muzycznego oraz wcześniejszych doświadczeń
i muzykalności”[13].
Odbiór słuchanej muzyki jest różny, u każdego człowieka zależy od przeżytych
wydarzeń, jakie miały miejsce bezpośrednio przed przystąpieniem do słuchania muzyki.
Pewne cechy utworów wzbudzają u większości pacjentów podobne uczucia, wyodrębniono te
z nich, które z reguły działają:
− relaksacyjnie – odznaczają najczęściej tempami wolnymi, łagodną prostą w konstrukcji
linią melodyczną, konsonansowo brzmiącą harmonia, spokojnym rytmem oraz łagodną,
nieznacznie skontrastowaną dynamiką
− aktywizująco – na pierwszy plan wysuwa się tu rytm, które są bardzo charakterystyczne,
zdecydowane, usystematyzowane według określonych, powtarzających się sekwencji.
Tempo tych utworów jest szybkie lub umiarkowane. Pojawiają się częste zmiany
dynamiczne, co sprzyja pobudzeniu i mobilizacji uwagi.
Zajęcia muzykoterapii przygotowują i usprawniają osoby niepełnosprawne do
samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życiowych. Uczą także radzenia
sobie ze stresem i negatywnymi emocjami które utrudniają życie.
1. Czy muzykoterapię możemy wykorzystać do zajęć ruchowych?
2. Jakie są główne koncepcje terapii muzyków?
3. Jakie są różnice między muzykoterapią aktywną, a muzykoterapią receptywną?
4. Jaki rodzaj muzyki wykorzystujemy do muzykoterapii receptywnej?
5. Jakie elementy ruchowe wprowadzamy w pierwszej fazie muzykoterapii aktywnej?
4.7.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Ze znanych Ci utworów muzycznych wybierz, takie które będą przykładem muzyki
aktywnej. Na kartonie zapisz wszystkie emocje jakie towarzyszyły ci przy słuchaniu tej
muzyki.
1) określić gatunki muzykoterapii,
2) podać przykłady utworów muzycznych będących przykładami muzyki aktywnej,
3) wypisać emocje jakie towarzyszą słuchaniu tej muzyki,
4) zaprezentować wyniki pracy.

33
− magnetofon i odtwarzacz CD,
− kasety i płyty z muzyką aktywną,
− brystol,
− flamastry,
Ćwiczenie 2
Spośród znanych utworów muzycznych wybierz te, które będą oddawać charakter
muzykoterapii receptywnej. Ułóż do wybranej muzyki układ ćwiczeń ruchowych. Opracuj
scenariusz zajęć, które nie powinny przekraczać 15 minut.
1) scharakteryzować muzykoterapię receptywną,
2) dobrać rodzaj muzyki odpowiedni do tego typu zajęć,
3) zdefiniować pojęcie motoryki,
4) wybrać płytę z przykładem muzyki receptywnej,
5) zaplanować układ ćwiczeń ruchowych,
6) opracować scenariusz zajęć,
7) zaprezentować wyniki na forum grupy,
− odtwarzacz CD,
− płyty CD,
− materace,
− karimaty,
− poradnik dla ucznia,
− kartki,
− długopis.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić czym zajmuje się muzykoterapia?  
2) określić czym zajmuje się muzykoterapia aktywna?  
3) określić czym zajmuje się muzykoterapia receptywna?  
4) określić co zyskujemy dzięki muzykoterapii?  
5) określić korzyści wynikające z zastosowania muzykoterapii?  

34
4.8. Metody i cele choreoterapii
Choreoterapia (grec. choreia – taniec + therapeia – leczenie) terapia wykorzystująca
taniec. Można tu także zaliczyć tańce integracyjne. Jest to proces integrujący jednostkę
poprzez odczuwanie pełni cielesności, ekspresji, identyfikacji, samoświadomości. Elementy
leczące w choreoterapii:
− ruch,
− muzyka,
− tempo,
− grupa,
− rytm,
− czas,
− przestrzeń,
− terapeuta,
− dotyk.
Choreoterapia to technika należąca do szerokiego nurtu arteterapii (terapii przez sztukę).
Podstawowe elementy tańca – ruch i rytm stają się drogą do uzyskania harmonii ciała
i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi.
Choreoterapia nie jest tańcem w potocznym tego słowa znaczeniu, na tych zajęciach nie
można nauczyć się zasad czy kroków, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się
od codziennych napięć. Terapia tańcem i ruchem łączy w sobie elementy improwizacji
tanecznej, pracy z ciałem, treningu odczuwania relaksacji oraz zabawy. W zajęciach mogą
brać udział osoby w każdym wieku, o różnym poziomie sprawności. Choreoterapia jest
doskonałą metodą terapeutyczną w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi.
Stosowane w choreoterapii elementy to taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe,
improwizacje muzyczno-ruchowe. Fazą główną choreoterapii jest przedstawienie problemu,
a fazą końcową jest wspólna rozmowa i dyskusja z podopiecznym.
Głównymi celami choreoterapii jest poznanie i zwiększenie świadomości ciała oraz
stymulowanie psychicznej i fizycznej aktywności podopiecznego. Zadania choreoterapii:
1. Wyrabia pewność siebie (akceptację siebie).
2. Rozwija zdolności twórcze.
3. Poprawia koordynację ruchów.
4. Poprawia komunikację i kontakty społeczne.
5. Kształci wyobraźnię i pamięć ruchową.
6. Pomaga w rozładowaniu emocji i ich rozumieniu.
7. Wspiera rozwój osobisty.
Terapia tańcem wywodzi się z tańca współczesnego, nawiązuje jednak do tańców
szamańskich i plemiennych, do czasów, kiedy taniec spełniał ważną rolę w życiu społecznym
każdego człowieka i był naturalnym sposobem wyrażania emocji każdego człowieka. Terapia
poprzez taniec nie opiera się na nauce zasad kroków, nauki techniki czy kombinacji, można
natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć.
Efektywność choreoterapii [23]:
− na poziomie ciała – rozluźnianie napięć, usztywnień, lepsze poczucie równowagi,
koordynacji ruchów, kontrola, opanowanie, gdy potrzebne, spontaniczność i gotowość do
improwizacji. Harmonia – ciałem wyrażam, co myślę i czuję,
− na poziomie psychologicznym –świadomość emocji, świadomość własnych motywów
(także tych niejawnych), pogłębianie motywacji do zmiany, wzrost empatii i intuicji,
inteligencji emocjonalnej. Przyspieszenie i ukierunkowanie rozwoju osobistego, zgodnie

35
z indywidualnymi celami. Pogłębienie i większa świadomość, otwarcie i wrażliwość
w kontaktach interpersonalnych „ćwiczymy” elastyczność poprzez dopasowanie się do
muzyki, rytmu i własnych możliwości, a także dopasowanie do innych,
− na poziomie duchowym – urzeczywistnianie własnych wartości (piękno), poczucie
znaczenia, sensu, celu i kierunku naszego życia. Realizujemy samych siebie jako osobę,
zyskujemy poczucie harmonii tego, co wewnątrz i tego co na zewnątrz nas. Cele
szamańskie, magiczne, gdy próbujemy do czegoś się przygotować, zmienić naszą
rzeczywistość, uwolnić się od czegoś, uzdrowić jakiś wymiar naszego życia. Przeżycia
mistyczne, doświadczenie wglądu.
Techniki, jakie znalazły zastosowanie w pracy choreoterapeutów nawiązują do
improwizacji tanecznej, pracy z ciałem, trening odczuwania i relaksacji. W zajęciach tych
mogą uczestniczyć osoby w każdym wieku i stopniu niepełnosprawności. Wykorzystanie
tańca i ruchu jako metody pomagania sobie i innym jest nie tylko atrakcyjne ale i skuteczne.
Choreoterapia łączy zabawę i pracę tworząc unikalny sposób jednoczenia ciała umysłu
i duszy w celu poprawy jakości życia i rozwiązywania problemów. Swobodny, naturalny,
niczym niewymuszony ruch, taniec jedynie inspirowany muzyką, podpowiedziami
prowadzącego zajęcia i informacjami pochodzącymi z własnego ciała. To ostatnie
najważniejsze.
Dzięki uczestnictwu na zajęciach z terapii tańcem zachodzi w podopiecznym zmiana
właśnie dzięki otwarciu się na siebie i wsłuchaniu w swoje potrzeby, marzenia i cele. Czasem
potrzeba dużo czasu, czasem potrzeba go mniej. Ale na zajęciach nie ma presji, napięcia czy
stresu. Wszystko, co wydarza się podczas sesji powinno być w takim tempie, w jakim chcemy
by się działo. Choreoterapia daje to, że pracując nad sobą, w poczuciu bezpieczeństwa i
swobody pracuje się tak by cokolwiek robiąc wypływało to z potrzeby i chęci. Ruch nie jest
dobry czy zły, jest po prostu nasz. Jest informacją o nas samych. Wszystko, co się wydarza na
zajęciach terapeutycznych jest właściwe, bo wypływa z wnętrza.
1. Jakie znasz elementy choreoterapii?
2. Jakie są zadania choreoterapii?
3. Jakie są poziomy efektywności choreoterapii?
4. Na czym polegają zyski terapeutyczne choreoterapii na poziomie psychologicznym?
4.8.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przygotuj występ wyrażający za pomocą tańca i wybranej muzyki Twoje emocje.
1) zdefiniować pojęcie emocji,
2) wybrać odpowiednią muzykę do tańca,
3) wyrazić swoje emocje,
4) przygotować występ,
5) wziąć udział w dyskusji,
6) zaprezentować swoje emocje za pomocą tańca,

36
− odtwarzacz CD
− płyty CD
− poradnik dla ucznia
Ćwiczenie 2
Wyjaśnij podane poniżej pojęcia:
− ćwiczenie motoryki małej,
− ćwiczenie motoryki dużej.
1) opisać rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka,
2) sprawnie posłużyć się Internetem,
3) odszukać definicję pojęć,
4) przygotować opisy,
− poradnik dla ucznia,
− komputer z dostępem do Internetu,
− papier A4,
− pisaki.
Czy potrafisz:
Tak Nie
1) określić jakie elementy wchodzą w skład choreoterapii?  
2) określić czym zajmuję się choreoterapia?  
3) określić cel choreoterapii?  
4) wyjaśnić co zyskujemy na poziomie ciała w choreoterapii?  

37
4.9. Metody i cele ergoterapii
Słowo ergo wywodzi się z języka greckiego i ma bardzo dużo znaczeń: działanie,
zajmowanie się czymś, trudnienie się czymś. Ergoterapia towarzyszy, wspiera i uzdalnia ludzi
w każdym wieku. Z ergoterapii korzystają osoby, które mają trudności w wykonywaniu
codziennych czynności, które nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na
pomoc osób drugich.
Ergoterapia opiera się głównie na wiedzy medycznej, socjalnej i rzemieślniczej. Stosuje
się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychicznych,
dzięki czemu ma zastosowanie we wszystkich dziedzinach medycznych. Ergoterapia jest
ważnym środkiem leczniczym prowadzącym do rekonwalescencji chorych
niepełnosprawnych, jest formą terapii, która dzięki różnorodności metod i materiałów
terapeutycznych pozwala choremu nauczyć się jak największej samodzielności, niezależności
i aktywności.
Zajęcia ergoterapeutyczne powinny być przeprowadzane przy współpracy całego zespołu
pracującego z podopiecznym, uwzględniając jego psychiczny jak i fizyczny stan.
Uwzględniając potrzeby indywidualne podopiecznych dotkniętych chorobą i biorąc pod
uwagę obraz choroby czy też niepełnosprawności dobiera się odpowiednie środki leczenia
ergoterapeutycznego.
Celem ergoterapii jest leczenie chorych niepełnosprawnych ludzi, aby spełnić ich
potrzeby zawodowe, socjalne tak aby znowu mogli brać aktywny udział w życiu pełnym tego
słowa znaczeniu. Terapia ta polega także na zachęcaniu do brania czynnego udziału w życiu
osobistym czy też społecznym oraz w pokazaniu, że chory sam jest w stanie poradzić sobie
z codziennością i potrafi przeciwstawić się codziennym trudnością.
Ergoterapia daje poczucie niezależności i wartości dla podopiecznego pozwala spojrzeć
optymistyczniej na świat. Niepełnosprawny przestaje obawiać się wyjścia z domu, spotkania
z przyjaciółmi, uprawiania hobby. Dzięki temu nie czuje się pozostawiony sam ze swoimi
problemami.
Osoba prowadząca ergoterapię ma za zadanie nie tylko leczyć ale także wspierać
podopiecznego w jego codziennym życiu. Ma także za zadanie zaopatrzyć chorego we
wszystkie niezbędne pomoce i udzielić rad, które będą użyteczne w życiu podopiecznego.
Takimi radami są, np.: jak przystosować mieszkanie aby było dopasowane do potrzeb
chorego, jak zaaklimatyzować się w nowym środowisku domu pomocy społecznej, itp.
Zaopatrzenie w pomoce polega na indywidualnym dobraniu urządzeń pomocnych, np. przy
ubieraniu i rozbieraniu się czy też utrzymywaniu higieny osobistej. Te wszystkie z pozoru
błahe i proste działania pomagają dostrzec podopiecznemu, że jest w stanie zmierzyć się
z tym co jeszcze do niedawna wydawała się mu niemożliwe. Ergoterapia to także poprawa
fizycznego stanu pacjenta, i w tej dziedzinie opiekunowie mają przebogatą gamę ćwiczeń
usprawniających. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z zastosowaniem zasady tak aby nie
tylko poprawiały stan chorego, ale także sprawiały mu dużo przyjemności. Ergoterapia
oprócz ćwiczeń ruchowych, nauki czynności dnia codziennego ma także do zaoferowania
warsztaty w których można wykonywać prace plastyczne i techniczne jednocześnie ćwicząc
motorykę i rozwijając zdolności manualne, koordynację ruchową i kreatywność.
Leczenie ergoterapeutyczne pomaga w przywróceniu czy choćby poprawie cielesnej,
duchowej i socjalnej samodzielności w powrocie do życia zawodowego. Leczenie poprzez
ergoterapię jest nastawione na poprawę mobilności i koordynacji ruchowej podopiecznego.
Chory powinien nauczyć się żyć z chorobą i umieć pogodzić się ze swoją odmienną sytuacja
życiową.

38
1. Jakie znasz cele ergoterapii?
2. W jaki sposób ergoterapia aktywizuje pacjenta?
3. W jaki sposób ergoterapia rozwija i poprawia samodzielność pacjenta?
4. Dlaczego dobrze prowadzona ergoterapia poprawia samoocenę pacjenta?
4.9.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Spośród znanych codziennych zajęć wskaż te, które należą do ergoterapii.
1) zdefiniować pojęcie ergoterapii,
2) określić cele ergoterapii,
3) scharakteryzować rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka,
4) wskazać codzienne zajęcia należące do ergoterapii,
− papier,
− brystol,
− pisaki.
Ćwiczenie 2
Zaplanuj czynności ergoterapeutyczne dla nowoprzyjętego mieszkańca DPS.
1) określić procedury DPS,
2) zapoznać się z możliwościami fizycznymi nowego mieszkańca,
3) zaplanować jego wybrane czynności,
− arkusz wywiadu środowiskowego,
− karta medyczna mieszkańca,
− papier A4,
− pisaki.

15

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to 15

Similar to 15 (20)

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe (20)

15