1. เข้าสู่จังหวัด ศรีสะเกษ

2. กว่า 2,000 ปีมาแล้ว ชุมชนโบราณยุคโลหะสมัยก่อนประวัติศาสตร์ ได้ทิ้งร่องรอยคูน้ำกำแพงเมือง ภาชนะดินเผา โครงกระดูก และโบราณวัตถุอื่นๆ ไว้ในบริเวณ อ . เมืองสุรินทร์ และ อ . ราศีไศล จ . ศรีสะเกษ สอดคล้องกับจดหมายเหตุของจีน ซึ่งได้ระบุไว้ว่า บริเวณแถบภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทยมีอาณาจักรขนาดใหญ่ชื่อว่าฟูนัน โดยมีชาวลพว้าปกครอง ต่อมาในราวปี พ . ศ . 1100 ละว้าเริ่มเสื่อมอำนาจลง ในขณะเดียวกันขอมกำลังเรืองอำนาจแผ่อิทธิพลเข้าในภูมิภาคนี้ โดยในสมัยพระเจ้ามเหนทรวรมันตั้งอาณาจักรเจนละขึ้น โดยมีเมืองสุรินทร์เป็นเมืองหน้าด่านสำคัญก่อนถึงเมืองพิมายซึ่งเป็นศูนย์กลาง การปกครองในครั้งนั้น ประวัติจังหวัดศรีสะเกษ

3. ก่อนปี พ . ศ . 1200 อาณาจักรเจนละได้ย้ายเมืองหลวงจากบริเวณวัดภู จำปาสัก มาที่บริเวณที่ตั้งเมืองสุรินทร์ต่อเนืองเมืองพิมายในโคราช ดังปรากฏหลักฐานว่า พระเจ้าชัยวรมันที่ 6 ในราว พ . ศ . 1623-1650 โปรดเกล้าฯ ให้สร้างเมืองพิมายขึ้นใหม่ทับซากอาคารโบราณ ซึ่งสันนิฐานว่าเป็นเมืองเดิมของอาราจักรเจนละ

4. ในสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 โปรดเกล้าฯ ให้สร้างศาสนสถานในรูปแบบของปราสาทหินทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก กระจายอยู่ไปในดินแดนอีสานใต้ ซึ่งเป็นเส้นทางเชื่อมโยงระหว่างนครวัด กับเมืองพิมาย ( ในโคราช ) โดยผ่านช้องปราสาทตาเมือน ชายแดนสุรินทร์ – กัมพูชาที่มีโบราณสถานกลุ่มปราสาทตาเหมือน หลงเหลิอร่องรอยความยิ่งใหญ่ในอดีต

5. หลังรัชกาลพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ความรุ่งเรืองของอาณาจักร ของขอมเริ่มเสื่อมสลายลง เหลืองเพียงชนเผ่าพื้นเมืองที่กระจายอยู่ทั่วพื้นที่ จวบจนกระทั่งช่วงปลายอยุธยาจึงมีบันทึกเรื่องราวดินแดน สุรินทร์ - ศรีสะเกษ ขึ้นอีกครั้ง โดยในปี พ . ศ . 2260 ในช่วงสมัยอยุธยาตอนปลาย มีกลุ่มคนชาวกูยหรือส่วยได้ย้ายถิ่นฐานจากเมืองอัตปือแสนแป แคว้นจำปาสักในลาวเข้ามาอยู่แถบเมืองสุรินทร์และศรีสะเกษ กระจายกันอยู่เป็นกลุ่มๆ ได้แก่ กลุ่มนายเชียงปุม กลุ่มนายเซียงสี กลุ่มนายเซียงสี กลุ่มนายเซียงมะ กลุ่มนายเซียงไชย กลุ่มนายเวียงขัน หรือตากะจะ กลุ่มชาวกูยทั้งหมดนี้มี ความสามารถในการจับช้างและเลี้ยงช้างสืบทอดมาจนปัจจุบัน

6. ต่อมาในราวปี พ . ศ . 2302 ในสมัยพระเจ้าเอกทัศน์แห่งกรุงศรีอยุธยา ได้เกิดเหตุช้างเผือกหนีจากกรุงศรีอยุธยามุ่งไปทางฝั่งแม่น้ำมูลด้านใต้ กลุ่มชาวกุยดังกล่าวซึ่งมีความสามารถในการจับช้าง จึงอาสาจับช้างเผือกได้สำเร็จ พระเจ้าเอกทัศน์จึงโปรดเกล้าฯ พระราชทานบรรดาศักดิ์แต่งตั้งหัวหน้า กลุ่มชายกูยทั้งหกคน ในจำนวนนี้มีชาวกูยที่เป็นผู้ก่อสร้างเมืองสุรินทร์ - ศรีสะเกษ ในเวลาต่อมาคือเชียงปุม ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหลวงสุรินทร์ภักดี เจ้าเมืองประทายสมันต์ ( บ้านคูปะทาย ) นายตากะจะหรือเชียงขัน ให้เป็นพระยาไกรภักดีศรีนครลำดวนเป็นเจ้าเมืองขุขันธ์ ( เป็นที่ตั้งของ อ . เมืองศรีสะเกษ ) สุรินทร์ - ศรีสะเกษจึงมีประวัติการตั้งเมืองในเหตุการณ์เดียวกัน

7. ส่วนเมืองขุนชันธ์เกิดกันดารน้ำในปี พ . ศ . 2321 พระยาไกรภักดีศรีนครลำดวนจึงย้ายเมืองไปตั้งเมืองใหม่ที่บ้านเตระ ต . ห้วยเหนือ อ . ขุขันธ์ ในขณะนั้นได้ตั้งเมืองใต้การปกครองชื่อบ้านโดนสามขา สระกำแพงใหญ่ มีพระภักดีภูสงครามเป็นเจ้าเมือง จนกระทั่งในปี พ . ศ . 2447 ตรงกับรัชกาลที่ 5 เมืองขุขันธ์ได้ย้ายมาที่ อ . เมืองศีะสะเกษในปัจุบัน ถึงปี พ . ศ . 2476 จึงมีฐานะเป็นจังหวัดขุขันธ์ มาเปลี่ยนชื่อเป็น จ . ศรีสะเกษในปี พ . ศ . 2481 โดยเกี่ยวโยงกับตำนานที่ว่า เมื่อพันปีมาแล้ว มีนางพญาขอมองค์หนึ่ง เดินทางมาแวะพักค้างแรมที่ปราสาทสระกำแพงใหญ่ ได้ลงสะผมในสระกำแพงใหญ่ ชาวบ้านที่ได้พบเห็นชื่นชมความงาม ของนางพญาขอมจึงเรียกบริเวณนี้ว่าเมืองสระเกษ

8. พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ จังหวัดศรีสะเกษ เริ่มขึ้นในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย เมื่อ พ . ศ . 2302 สมเด็จพระเจ้าเอกทัศน์ โปรดให้ยกบ้านปราสาทสี่เหลี่ยมดงลำดวนขึ้นเป็นเมืองนครลำดวน ต่อมาเมืองนครลำดวนเกิดภาวะขาดแคลนน้ำจึงโปรดเกล้าฯ ให้เทครัวไปจัดตั้งเมืองใหม่ที่ริมหนองแตระห่างจากเมืองเดิมไปทางใต้ เมืองใหม่เรียก " เมืองขุขันธ์ " หรือ " เมืองคูขัณฑ์ " ซึ่งได้แก่อำเภอขุขันธ์ในปัจจุบัน

9. ต่อมาพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกโปรดเกล้าฯ ให้แยกบ้านโนนสามขาสระกำแพงออกจากเมืองขุขันธ์ แล้วตั้งเป็นเ มืองใหม่เรียก เมืองศรีสะเกศครั้นรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ใน พ . ศ . 2455 จึงโปรดให้รวมบ้านเมืองขุขันธ์ เมืองศรีสะเกศ และเมืองเดชอุดม เข้าเป็นเมืองเดียวกันเรียก " เมืองขุขันธ์ " ซึ่งต่อมาใน พ . ศ . 2459 มีประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เปลี่ยนคำว่าเมืองเรียกว่าจังหวัด ลงวันที่ 19 พฤษภาคม ปีนั้นเอง เมืองขุขันธ์จึงเรียกใหม่เป็น " จังหวัดขุขันธ์ " ตามนั้น

10. ครั้น รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล พระอัฐมรามาธิบดินทร์ ในวันที่ 11 พฤศจิกายน พ . ศ . 2481 คณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้ตราพระราชกฤษฎีกาเปลี่ยนนามจังหวัด และอำเภอบางแห่ง พุทธศักราช 2481 มาตรา 3 ให้เปลี่ยนชื่อ " จังหวัดขุขันธ์ " เป็น จังหวัดศรีสะเกษ ( เดิมในพระราชกฤษฎีกาสะกดว่า " ศีร์ษะเกษ ") นับแต่นั้น ทั้งนี้ พระราชกฤษฎีกาดังกล่าวมีผลใช้บังคับตั้งแต่ วันที่ 14 พฤศจิกายน พ . ศ . 2481

11. ทิศเหนือ ติดต่อกับจังหวัดยโสธร ทิศตะวันออก ติดต่อกับจังหวัดอุบลราชธานี ทิศใต้ ติดต่อกับราชอาณาจักรกัมพูชา ทิศตะวันตก ติดต่อกับจังหวัดสุรินทร์และจังหวัดร้อยเอ็ด อาณาเขตติดต่อ

12. ตราประจำจังหวัด : รูปปรางค์กู่มีดอกลำดวน 6 กลีบอยู่เบื้องล่าง ( เดิมใช้ภาพปราสาทหินเขาพระวิหารเป็นตราประจำจังหวัด มาเปลี่ยนเป็นตราปัจจุบันเมื่อ พ . ศ . 2512 ดอกไม้ประจำจังหวัด : ดอกลำดวน ( Melodorum fruticosum ) ต้นไม้ประจำจังหวัด : ลำดวน ( Melodorum fruticosum ) คำขวัญประจำจังหวัด : หลวงพ่อโตคู่บ้าน ถิ่นฐานปราสาทขอม ข้าว หอมกระเทียมเทียมดี มีสวนสมเด็จ เขตดงลำดวน หลากล้วนวัฒนธรรม เลิศล้ำสามัคคี

14. จังหวัดศรีสะเกษ แบ่งเขตเลือกตั้งออกเป็น 3 เขต มีจำนวนสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรทั้งสิ้น 9 คน โดยแต่ละเขตแบ่งออกดังนี้ เขต 1 ประกอบด้วย อำเภอเมืองศรีสะเกษ อำเภอยางชุมน้อย อำเภอกันทรารมย์ อำเภอโนนคูณ อำเภอพยุห์ อำเภอราษีไศล อำเภอศิลาลาด อำเภอบึงบูรพ์ และอำเภอโพธิ์ศรีสุวรรณ เขต 2 ประกอบด้วย อำเภอเมืองจันทร์ อำเภออุทุมพรพิสัย อำเภอห้วยทับทัน อำเภอวังหิน อำเภอปรางค์กู่ อำเภอขุขันธ์ และอำเภอภูสิงห์ เขต 3 ประกอบด้วย อำเภอกันทรลักษ์ อำเภอขุนหาญ อำเภอไพรบึง อำเภอศรีรัตน อำเภอเบญจลักษ์ และอำเภอน้ำเกลี้ยง การเลือกตั้ง

15. จังหวัดศรีสะเกษนั้น ตอนใต้มีทิวเขาพนมดงรัก ซึ่งทอดตัวในแนวตัวตกและตะวันออกเป็น เส้นแบ่งเขตแดนระหว่างไทยกับกัมพูชา ยอดเขาสูงสุดในจังหวัดชื่อ " พนมโนนอาว " สูงหกร้อยเจ็ดสิบเอ็ดเมตรจากระดับทะเลปานกลาง โดยตั้งอยู่ในเขตอำเภอกันทรลักษ์จากเขาพนมโนนอาวนี้ พื้นที่ค่อย ๆ ลาดต่ำขึ้นไปทางเหนือลงสู่ที่ราบลุ่มแม่น้ำมูล ภูมิประเทศส่วนใหญ่เป็นที่ราบลอนลาด มีระดับความสูงระหว่าง หนึ่งร้อยห้าสิบเมตรถึงสองร้อยเมตรจากระดับทะเลปานกลาง มีลำน้ำหลายสายไหลผ่านที่ราบลอนลาดนี้ลงไปยังแม่น้ำมูลซึ่ง ได้แก่ ห้วยทับทัน ห้วยสำราญ และห้วยขะยุง ภูมิประเทศ

16. ตัวเมืองตั้งอยู่ฝั่งห้วยสำราญ ห่างจากแม่น้ำมูล ไปทางทิศใต้ประมาณสิบกิโลเมตร และอยู่สูงจากระดับทะเลปานกลาง หนี่งร้อยยี่สิบหกเมตรทางตอนเหนือของจังหวัดมีแม่น้ำมูลไหลผ่านเขต อำเภอราษีไศลอำเภอยางชุมน้อยและอำเภอกันทรารมย์ เป็นระยะทางยาวประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลมเตร บริเวณนี้ถือเป็นแหล่งอุดมสมบูรณ์ที่สุดของจังหวัด เนื่องจากเป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำขนาดใหญ่อันอยู่สูงจากระดับทะเลปานกลาง ประมาณ 115-130 เมตร

17. ทุ่งกุลาร้องไห้ เป็นที่ราบขนาดใหญ่มีพื้นที่ประมาณ 2 ล้านไร่ อยู่ในเขตจังหวัดสุรินทร์ จังหวัดมหาสารคาม จังหวัดบุรีรัมย์ จังหวัดศรีสะเกษ และจังหวัดร้อยเอ็ด การที่ได้ชื่อว่าทุ่งกุลาร้องไห้ มีเรื่องเล่าสืบกันมาว่าชนเผ่ากุลาซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยจากเมืองเมาะตะมะ ประเทศพม่าได้เดินทางมาค้าขายผ่านทุ่งแห่งนี้ ต้องใช้เวลาเดินทางหลายวัน ไม่พบหมู่บ้านใด ๆ เลย น้ำก็ไม่มีดื่ม ต้นไม้ก็ไม่มีที่จะให้ร่มเงา มีแต่ทุ่งหญ้าเต็มไปหมด พื้นดินเป็นทราย เดินทางยากลำบาก เหมือนอยู่กลางทะเลทราย ทำให้คนพวกนี้ถึงกับร้องไห้ ในอดีตทุ่งกุลาร้องไห้ในฤดูแล้ง พื้นที่ส่วนใหญ่จะแห้งแล้งมาก ส่วนในฤดูฝนน้ำจะท่วมทุกปี ใต้พื้นดินลงไปเป็นน้ำเค็ม ไม่สามารถทำการเกษตรได้ หลังจากที่ได้มีการพัฒนาที่ดินแล้ว ทุ่งกุลาร้องไห้ได้กลายเป็นแหล่งผลิตข้าวหอมมะลิที่สำคัญของประเทศ และกลายเป็นอู่ข้าวอู่น้ำที่มีชื่อเสียงของไทย

18. ภูมิอากาศ ลักษณะภูมิอากาศโดยทั่วไปของจังหวัดศรีสะเกษ มีอากาศร้อนจัดในฤดูร้อนและค่อนข้างหนาวจัดในฤดูหนาว ส่วนฤดูฝนจะมีฝนตกหนักในเดือนกันยายน โดยมักจะตกหนัก ในพื้นที่ตอนกลางและตอนใต้ของจังหวัด ส่วนพื้นที่ทางตอนเหนือ ของจังหวัดจะมีปริมารฝนตกน้อย และไม่ค่อยสม่ำเสมอ โดยเฉลี่ยแล้วในปีหนึ่ง ๆ จะมีฝนตก 100 วัน ปริมาณฝนเฉลี่ย 1 , 200-1 , 400 มิลลิเมตรต่อปี อุณหภูมิต่ำสุดประมาณ 10 องศาเซลเซียส สูงสุดประมาณ 40 องศาเซลเซียส เฉลี่ยประมาณ 26-28 องศาเซลเซียส ความชื้นสัมพันธ์เฉลี่ยร้อยละ 66-73

20. ในจังหวัดศรีสะเกษมีชุมชนหลายกลุ่มอาศัยอยู่ร่วมกัน ทั้งนี้เป็นผลมาจากการอพยพย้ายครัวเข้ามา ของคนเชื้อชาติต่าง ๆ ในอดีต แม้ปัจจุบันยังคงเห็นลักษณะ เฉพาะทางกายภาพและวัฒนธรรมของกลุ่มคนเหล่านั้นอยู่ กลุ่มคนที่ว่านี้ได้แก่ ชาวลาว ชาวเขมร ชาวส่วยหรือกูย และเยอ ประชากร

21. จากกรุงเทพมหานครสามารถเดินทางไปยังจังหวัดศรีสะเกษได้ดังนี้ โดยรถไฟ สายตะวันออกเฉียงเหนือ มาลงที่สถานีศรีสะเกษ ระยะทาง 515.09 กิโลเมตร โดยทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 1 ( ถนนพหลโยธิน ) ถึงทางแยกเข้าทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 2 ( ถนนมิตรภาพ ) ที่กิโลเมตรที่ 107 แล้วไปตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 2 ถึงจังหวัดนครราชสีมา แยกทางขวาเข้าทางหลวงหมายเลข 226 ผ่านจังหวัดบุรีรัมย์และจังหวัดสุรินทร์จึงถึงจังหวัดศรีสะเกษ รวมระยะทาง 571 กิโลเมตร โดยรถโดยสารประจำทาง สามารถเดินทางจากสถานีขนส่งผู้โดยสารกรุงเทพฯ สายตะวันออกเฉียงเหนือ มาลงที่สถานีรขนส่งผู้โดยสาร จังหวัดศรีสะเกษได้โดยตรง โดยเครื่องบิน สามารถเดินทาง โดยสายการบินภายในประเทศมายังท่าอากาศยานอุบลราชธานี และเดินทางต่อมายังจังหวัดศรีสะเกษ ด้วยระยะทางอีกประมาณ 60 กิโลเมตร

22. การศึกษา โรงเรียน ดูที่ รายชื่อโรงเรียนในจังหวัดศรีสะเกษ ระดับอุดมศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ มหาวิทยาลัยรามคำแหง สาขาวิทยบริการเฉลิมพระเกียรติ จังหวัดศรีสะเกษ สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตศรีสะเกษ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย ศูนย์วัดสระกำแพงใหญ่ อำเภออุทุมพรพิสัย มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ศูนย์การศึกษาศรีสะเกษ วิทยาลัยเฉลิมกาญจนา

23. แหล่งประวัติศาสตร์ ปราสาทสระกำแพงใหญ่ บริเวณที่ตั้งของจังหวัดนี้เคยเป็นอู่วัฒนธรรมสมัยทวารวดีและอาณาจักรเขมร โบราณเช่นเดียวกับพื้นที่อื่น ๆ ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จากหลักฐานทาง โบราณค ด ีที่บ้านหลุบโมก ตำบลเมืองคง อำเภอราศีไศล พบร่องรอยเมืองโบราณ มีคูน้ำและคันดินล้อมรอบสองชั้น ภายในเมืองมีซากโบราณสถานและใบเสมาอัน แสดงถึงร่องรอยการนับถือพุทธศาสนา นอกจากนี้ยังพบปราสาท และปรางคู่อีกหลายแห่ง โดยเป็นศิลปะเขมรราวพุทธศตวรรษที่ 16-17 แหล่งทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญ เช่น ปราสาทสระกำแพงใหญ่ อำเภออุทุมพรพิสัย , ปราสาทตาเล็ง อำเภอขุขัน์ , ปราสาทโดนตวล อำเภอกันทรลักษ์ และปราสาทปรางค์กู่ อำเภอปรางค์กู่

25. ผามออีแดง

27. ปราสาท อำเภอขุขันธ์

31. กีฬา ในจังหวัดศรีสะเกษ มีการจัดการแข่งขันกีฬาในระดับประเทศหลายครั้ง ได้แก่ การแข่งขันกีฬายกน้ำหนักชิงชนะเลิศแห่งประเทศไทย พ . ศ . 2552 การแข่งขันกีฬาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นแห่งประเทศไทย พ . ศ . 2552 กีฬาอาชีพในศรีสะเกษนั้น มีสโมสรฟุตบอลอาชีพ คือ สโมสรฟุตบอลจังหวัดศรีสะเกษ ซึ่งเป็นทีมฟุตบอลทีมแรก ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ได้ผ่านเข้าแข่งขันในการ แข่งขันฟุตบอลอาชีพสูงสุดของประเทศไทย คือ ไทยพรีเมียร์ลีก

32. คำขวัญ : " ศรีสะเกษแดนปราสาทขอม กระเทียมดี มีสวนสมเด็จ เขตดงลำดวน หลากล้วนวัฒนธรรม "

34. บรรณานุกรม สารานุกรมเสรี . “ จังหวัดศรีสะเกษ .” 6 ธันวาคม 2553. < http://th.wikipedia.org/wiki. > 8 ธันวาคม 2553. จังหวัดศรีสะเกษ . “ จังหวัดศรีสะเกษ .” 8 ธันวาคม 2553. < www.toursisaket.com/.> 8 ธันวาคม 2553.

35. จบการนำเสนอ จัดทำโดย นายธีรวุฒิ ดวงบุรมย์ ชั้น ม . 5 / 3