Tocoume 3º de EXB, Mercedes Cachaza

1. 1
TOCOUME TERCEIRO DE E.X.B.
Por Mercedes Cachaza Platas
Cando cheguei ó Xestal xa levaba sete anos co meu título universitario de
última xeración, para exerce-la miña profesión na Segunda Etapa da E.X.B., pero
polas razóns de “discriminación de xénero” das que falei no capítulo anterior; foron os
meus compañeiros varóns diante de min á hora de elixir e tocoume terceiro de E.X.B
xunto coa compañeira Dona Concha.
Naquel momento había 550 alumnos no colexio; dúas liñas por curso. En cada
clase había arredor de trinta criaturas. Daquel primeiro curso en Monfero lembro con
moito cariño un rapaz de Ambroa que cantaba moi ben e permitíalle que amenizara a
clase cada vez que me ensinaba os seus deberes ben feitos. Era todo un artista: sacaba
do peto o seu pano da man moi limpo pero todo engruñado nunha bóla; limpaba
educadamente os mocos e poñíase a cantar, cantaba como un anxo.
Aqueles nenos eran moi traballadores, non facía falta levanta-la voz. Eran moi
obedientes e ben mandados. Desta promoción non conservo fotos, pero recordo que
enseguida me integrei no Centro porque incluso fun coa excursión de fin de curso a
Madrid e Andalucía. Tamén ían: Dona Maruja e o seu marido, Don José e a súa
señora, Don Antonio Pampín, o director e a súa señora, Don Santos e máis eu. Paseino
moi ben. O único incidente foi que lle roubaron a carteira a unha nena no metro en
Madrid. Cando se decatou, levou un gran disgusto e desde entonces, trouxo o bolso ben
agarrado todo o camiño. O problema resolveuse con moita solidariedade, facendo unha
colecta e a nena tivo todos os cartos que lle fixeron falta e máis.
Lembro outra anécdota ó coller as entradas para entrar na Mezquita de
Córdoba. Colleunas o profesor Don Santos que era un home moi sabio, moi bo profesor,
de moito carácter pero baixiño de estatura física e a taquilleira confundiuno cun
alumno. Aquel profesor tamén era moi pulcro. Tiña sempre os zapatos impecables de
brilantes. Un día pregunteille como facía para telos tan lustrosos e respondeume que
estaba a punto de publicar un libro coas instrucións. Logo se foi trasladado e perdinlle
a pista.
Os nenos daqueles tempos, non daban unha torna. Eran moi dóciles. Sabían
comportarse moi ben cando saían fóra. Se ve que ían moi avisados das casas. Ademais
tíñanlle moitísimo respecto ó profesorado, especialmente á figura do Director, iso que
era unha persoa moi condescendente; incluso se duchaba con eles os días de ximnasia e
ensináballes a usa-la toalla, porque eles non debían estar habituados a usala moito nas
súas casas.

2. 2
Algúns nenos cheiraban a silo. Era inevitable, sendo fillos de labregos. Outros
cheiraban a roupa posta ó clareo. Tamén a colonia, algún caso. Algúns tiñan piollos.
Debera pasar unha nube deles polo ceo de Monfero naquel momento.Era así a vida.
Lembro que cando o Director viña á miña clase dicía que cheiraba a humanidade.
Cheiraban así tódalas aulas, iso que naquel momento o colexio era bastante ventilado.
Non era nada estraño que faltara algún cristal e tampouco que caera unha folla da
ventá enteira ó patio. Grazas que nunca houbo ningún accidente. Cando as caravillas
das ventás xa non tiñan o burato onde suxeitarse, o remedio era chamar ó Sr Quintas.
O Señor Quintas era o conserxe que acudía cunha punta e un martelo e cravaba
a ventá por días de vida e xa non se volvía a abrir. Outra misión do Señor Quintas era
avisar para as entradas e as saídas. Tiña un chifro ó que todos obedecíamos
puntualmente, principalmente á hora de saír. O chifro do Señor Quintas, era o que máis
mandaba no colexio.
O patio do colexio era sumamente espazoso, pero arredor do edificio estaba cheo
de puntas que quedaran alí das obras desde cinco anos antes. Entre as puntas, os
cristais e outros obxectos non identificados, facían unha boa alfombra, pero ninguén se
queixaba. Afortunadamente, nunca pasou nada de importancia.
Para o seguinte curso volveume a tocar terceiro. Desta promoción, si que gardo
fotos, nomes e parroquias. Por primeira vez na miña vida profesional encontreime coa
diabete nun neno do oito aniños. Miña xoíña. Mimábao canto podía. Non sabía que
facerlle. Pero nunca tivo ningún problema. Comía no comedor, pero sabía moi ben o que
podía comer. Era moi consciente da súa situación e a súa mamá unha persoa
encantadora.
Era un curso con maioría absoluta de varóns; pero nunca houbo ningún
problema nin entre eles nin coas nenas. Foi un curso estupendo. Botei dous cursos
naquela aula de terceiro “B” á que lle tiña cariño porque pasaba por alí a chiminea da
calefacción e resultaba menos fría que outras.
Aqueles rapaciños agora xa pasan da corentena. Fai pouco que falei con tres
delas. Foilles ben na vida. Din que gardan bos recordos daquela época. Nótase que
aínda me levan no seu corazón.Eu tamén llelo agradezo. Cada vez que isto ocorre,
estíraseme a alma, éncheseme o corazón de gratitude.
Esta profesión é preciosa. A máis preciosa de todas!
Desde Vigo de PADERNE, a día 19 de marzo de 2016.
MERCEDES CACHAZA PLATAS