Compañeiros a proba de bomba, Mercedes Cachaza Platas

1. 1
COMPAÑEIROS A PROBA DE BOMBA
Mercedes Cachaza Platas
Paréceme que sempre intentei ser boa compañeira. Con uns compañeiros tiven máis
confianza que con outros, pero con todos ben. Con algúns aínda sigo en contacto. Cando se vai ó
traballo; vaise traballar todo o mellor que se sabe e se pode; pero se ademais se establecen boas
relacións de compañeirismo e se algúns casos chegan a crear lazos de amizade; xa é o máximo que se
pode pedir.
Ó longo dunha dilatada vida profesional, pasan moitas cousas: períodos de boa saúde e
períodos de mala saúde; períodos de boa situación familiar e períodos moi duros; períodos festivos e
períodos de dor. Algo de todo como a vida mesma. Cando se pasa por períodos de bonanza… vívense
case sen darse conta porque todo vai ben ou moi ben. Pero cando chegan momentos de loita co cancro
nalgúns membros próximos da familia ou na túa propia persoa, cando che falecen os seres máis
queridos… Aí te quero ver!
Na miña vida persoal e familiar houbo un período extremadamente negro durante a década
dos noventa. O cancro instalouse na miña casa en persoas xoves e nas máis próximas e máis
queridas:o meu curmán-irmán que se foi con trinta anos e un matrimonio recén estreado; o meu irmán,
que despois de loitar corenta e dous meses, tamén tivo que marchar ós cincuenta e dous; e o meu pai e
miña nai tamén se foron pouco despois con tan só dous meses de diferenza, e eu mesma estiven a
piques…
No caso do meu amado irmán, estaba eu soa para atendelo e nalgún momento pensei que
reventaba co sufrimento. Os meus compañeiros estaban o tanto de todo. Foron durante tres anos e
medio os meus anxos da garda. Oxalá nunca teña que agradecerlles o que deixan feito por min!
Tódolos días e a tódalas horas estaban pendentes de min porque a miña cabeza –naquela
etapa da miña vida profesional- estaba “ida”. Eu non podía evitalo. Pero aqueles compañeiros
estaban pendentes de min: dicían algo para distraerme ou para levar a miña atención a outra parte
aínda que tan só fora uns instantes. Se estaba no baño, chamaban á porta pensando se estaría
chorando…Viñeron á casa en varias ocasións; en dúas xantamos todos xuntos neste fogar
acompañando ó meu irmán. A miúdo ían a visitarnos ó oncolóxico. Estaban en todo.

2. 2
Naquel momento estaba de director Don Gonzalo Tizón Sánchez. Era un día pola mañá
cando eu cheguei ó colexio máis disgustada que nunca porque aquela mañá vira como meu irmán
colocaba tiritas nas pálpebras para poder mante-los ollos abertos (o tumor, cada día máis grande,
presionaba ata deixalo cego e xordo). Era un día á primeira hora da mañá. Estábamos na sala de
Profesores. Eu contáballes:
-Agora xa non ve os números do teléfono! Xa non me pode chamar..!
Daquela a Sala de Profesores estaba onde está agora a Dirección e a Dirección estaba, onde
está agora a Secretaría. Don Gonzalo, que estaba na dirección, saltou como un lóstrego:
-Vaite! Colle un mes de baixa! E se fai falta máis..!
Non fixo falta que mo repetira. Funme ó médico -daquela estaba deprimida- e deume a
baixa por depresión. Desde aquel día, eu non ía ó colexio, ata despois do desenlace; pero os
compañeiros seguían ó pé do canón. Nunca llelo agradecerei abondo!
Estiveron ata o día, no que meu irmán estaba defunto, de corpo presente, na casa. Nunca
me explicaron como fixeron; pero presentáronse todos a facerme compañía aquela mañá do día 19 de
decembro de 1996. Deberon quedar no Colexio un par de profesores cos nenos no patio. Iso supoño,
porque non podía ser doutra maneira. Acompañáronme ata o momento da despedida final. Os máis
achegados ocuparon un posto no presbiterio e o compañeiro Alfonso estivo ó meu carón no primeiro
banco da igrexa. Catro meses antes, empezara a Secundaria; pero todos acudiron a acompañarme nun
dos momentos máis duros da miña vida.

3. 3
Ó mesmo tempo apareceume a min un problema que apuntaba ser moi grave. De feito un
médico mandoume para a casa a morrer, porque non vía solución. Eu xa pensei que chegara a miña
hora… Pero non, afortunadamente, axudáronme moito no Oncolóxicpo e conseguín que un gran
experto lograra extirparme toda a parte afectada. Nesta ocasión os meus compañeiros e outras moitas
persoas –entre elas moitos alumnos e alumnas- seguiron ó meu carón ata que conseguín a
recuperación.
Acto seguido faleceu meu pai e dous meses despois, miña nai. Os compañeiros en todo
momento presentes. Isto non hai cartos no mundo que o paguen. Quero que saiban que sempre os
recordarei con moitísimo cariño. O seu comportamento foi exemplar. Foron: “compañeiros a proba de
bomba”.
Graciñas.
MERCEDES CACHAZA PLATAS
Desde Vigo (PADERNE), a día 8 de abril de 2016