Comezo dunha longa etapa, Mercedes Cachaza

1. 1
COMEZO DUNHA LONGA ETAPA
Por Mercedes Cachaza Platas
Era o día 1 se setembro do anos 1980 cando cheguei por primeira vez ó
Colexio do Xestal. Para empezar, a presentación ó Sr Director: D. Antonio Pampín
Suárez e a continuación ó Claustro de profesores daquel momento.
O Claustro estaba formado principalmente por profesorado procedente das
Escolas Unitarias da zona. Era maioritariamente feminino: Dona Rosario, Dona
Gloria, Dona Pilar, Dona Rufina, Dona Amelia e a súa irma xemelga: Dona Rosario,
Dona Concha, Dona Maruja, Dona Celia… entre outras das que xa non me lembro
neste momento.Entre os varóns estaban: Don Santos, Don Antonio, Don Ramón
(Mon), Don José, Don Gonzalo… ¿…? O grupo femenino, curioso por saber quen
viña de novo, empezou a interrogarme en lingua castelá:
-¿De que done vienes?
-Estuve siete años en Cataluña, uno en Fene y ahora vengo del Bierzo (León).
-¿Y ahora donde vives?
-Vivo en Vigo.
-¿Y vas a venir desde Vigo todos los días?
-¡Claro que si!
(Ignoraban que había un Vigo en Paderne)
Despois de aclararlles que vivía en Vigo de Paderne, xa me sentían máis
próxima; e cando lles dixen que fora á Escola Nacional de Churío (Irixoa), xa
empezaron a despexarse máis incógnitas. A nai de Dona Rufina tamén nacera en
Churío e tivera moitas veces á miña nai no seu regazo, porque a súa nai e maila miña
eran veciñas. Dona Rufina nacera e vivía en Santa Xiá de Monfero e eu nacera e
empezaba a vivir en San Xián de Vigo (Paderne). ¡Que coincidencia! Aí empezou unha
amistade que aínda dura a día de hoxe.
Dona Rufina foi un bo punto de apoio para introducirme pola vía rápida no
grupo das “MADRES FUNDAORAS” como deu en chamárselles a aquelas mestras
coas que naceu o que co tempo pasou a ser o que hoxe chamamos: C.P.I. “Virxe da
Cela”. Aclarar tamén que naquel intre había prazas para homes e prazas para mulleres.
Por esa razón eu cheguei un ano máis tarde que Don José e Don Gonzalo aínda que
eles tiñan o número de rexistro de persoal máis alto que o meu, pero chegaron ó Xestal
un ano antes por esa razón que hoxe chamaríamos de “discriminación por razón de
xénero”. Esa “discriminación” permitiume ir forzosa, un ano para un preciosísimo
pobo berciano onde pasei o ano máis feliz da miña vida profesional: foi para min un
regalo do ceo.

2. 2
O feito de ter que ir ó Bierzo no primeiro destino forzoso, foi unha auténtica
gozada desde o aspecto profesional e o persoal. A nivel profesional foi unha experiencia
gratísima. Aínda é hoxe o día que sigo tendo exalumnos-amigos alí. E a nivel persoal
foi un cambio radical para a miña delicada saúde: os aires bercianos prestáronme tan
ben que a miña saúde corporal mellorou o cen por cen. De ser unha persoa enfermiza,
pasei a ser unha persoa sa. A partir daquel momento puiden comer de todo sen que
nada me sentara mal.
Pero para trasladarme alí tódolos fins de semana, tiña que cruzar o PORTO
DE PEDRAFITA DO CEBREIRO por unha estrada tan sinuosa e tan peliaguda
que máis ben parecía un camiño de carro. Estaba nun estado pésimo. Era no ao 1979,
cando andaban facendo as obras da autovía A-6 e máis o parque eólico de Sotavento e
cando te encontrabas cun camión cargado, tiñas que facer números para poder pasar.
Había tantas curvas que non se podían superar os corenta quilómetros por hora.
Moitas veces estiven a piques de quedarme durmida co cansanzo, pero –grazas a Deus-
aquí estou contando estas peripecias ós nenos de hoxe en día.
Esta experiencia vivida no Bierzo pasoume factura para inicia-la miña vida
profesional no Xestal, porque sempre me tocaba de elixir curso destrás de D. Gonzalo e
máis de D. José; pero iso non me quitou de ser moi feliz. No capítulo seguinte, falarei
do ben que me integrei como Profesora de Ensino Xeral Básico con alumnado do país.
Desde Vigo (Paderne) 18 de marzo de 2016.
MERCEDES CACHAZA PLATAS