1. 1
ANÉCDOTAS CURIOSAS. MERCEDES CACHAZA PLATAS
Ó longo dunha vida profesional bastante dilatada, teñen lugar moitas
anécdotas curiosas. Vou mirar de recordar algunhas:
“O MOZO DO UNIFORME”.
Esta primeira, eu non a presenciei porque foi co gallo da INAUGURACIÓN
DO COLEXIO no ano 1975, e cando eu cheguei o Centro xa tiña cinco anos.
Tratábase da inauguración oficial do Centro. Seica veu o Sr Bispo do momento, entre
outras moitas autoridades. Daquela o comedor do Profesorado non estaba no local do
comedor. Os profesores comían a parte. Naquel momento o Comedor dos Profesores
estaba onde hoxe é unha aula de infantil ó pé do despacho da Administración.
Chegou o Sr Bispo en coche co seu chofer ben uniformado cando o profesorado
aínda estaba na clase. A profesora en cuestión non os viu chegar, pero o que si viu foi o
elegante chofer: un rapaz novo, elegante, guapo e moi ben uniformado. Bo mozo
porque si! A profesora- solteira e xove, ela- vendo a beleza do rapaz pensou que era
unha das autoridades que viñan ó acto –posiblemente un militar de certa graduación-
e fóronselle os ollos a el. Pasou toda a comida mirándoo de esguello. Na súa mente xa
facía plans. Pero… “as contas da casa non dan coas contas da feira”.
Total, cando soubo que era o chofer, caéuselle a alma ó chan. E nada de nada.
De aparencias non se vive. Contóunolo varios anos despois.
“HAMBURGUESAS CON PELA”
Esta segunda anécdota ocorreu o mesmo día no mesmo lugar. No menú
entraban HAMBURGUESAS entre outros deliciosos manxares. Ata aí, todo normal.
Pero… ¡Pásmate! A cociñeira preparou as hamburguesas con plástico e todo.
Seguramente sería a primeira vez que as preparaba.
Estouna vendo…Ai, Virxe da Cela! E a cousa non para aí: O Sr Bispo púxose
a cortalas e …dalle que dálle..! ¡dálle que dálle! E nada… Os coitelos eran os propios
dun comedor escolar: de punta roma, que non cortan nada e o plástico menos. O Sr
Bispo se ve que tamén era a primeira vez que se encontraba naquela situación.
2. 2
As risas dos comensais eran abundantes aínda que contidas. Só faltaría que se
puxeran a rir da situación na que se atopou o pobre do Bispo! Conste que cousas como
esta e peores, pasan nas mellores familias.
O CAFÉ AÍNDA ESTÁ DURO COMO UN PELOURO
Esta tamén ma contaron pero quen ma contou, presenciou o caso. Era cando
nas festas do patrón se traía una orquestra e os músicos comían e pernoctaban nas
casas dos vicarios. Nunha aldea deste contorno do noso amado Monfero, xa levaban
varios anos coa mesma orquestra e os músicos xa tiñan certa confianza coa familia que
os acollía. A ama da casa, moi educada ela, sempre lle preguntaba ó músico:
-Qué tal, comeu ben, gustoulle a comida?
-Si, si; a comida estaba boísima, pero se quere mellorar para o ano que vén,
voulle dicir como pode facelo.
-Ah, si…
-¿Cómo non?
-Vostede dira:
-Mire, pois daquela… para o ano que ven pon café para tomar despois da
comida e queda vostede como unha raíña.
-Moi ben, si señor. Para o ano que ven teremos café, se Deus quere.
Chegou a festa do ano seguinte: o primeiro prato boísimo, o segundo tamén, o
postre inmellorable e… faltaba o café. O músico –que sabía o conto- agardaba polo
cafeíño, pero non daba chegado. Espera… espera… e nada. A señora ama non traía o
café. Nunha ocasión que o músico viu á señora merodeando arredor da mesa… Como
había confianza, retirouse una miaxa e díxolle o músico en voz baixiña:
-¿Non se lembrou de café do que lle faleu o ano pasado?
-Ai, lembrei si señor; pero téñoo a cocer desde pola mañá e aínda está duro como
un pelouro.
Ja! Ja! A señora non sabía que había que moelo e botou os graos a cocer á
primeira hora da mañá porque xa os vía moi duros. Isto tamén pasa nas mellores
familias.
3. 3
“DURMINDO CON CASTAÑAS TODO O CURSO”.
Isto tamén mo contou unha compañeira en Monfero que viviu esta experiencia.
Estaba exercendo de mestra nunha aldea da zona que lle quedaba lonxe da súa casa
para ir e vir andando cada día. Daquela moi poucas mestras tiñan coche. Neste caso o
que facía a Sra Mestra era quedarse nunha casa que tiña por costume albergar ás
mestras de turno. Ela faría como as súas antecesoras. Ata aquí, todo normal…
Pero a sorpresa foi cando a puxeron a durmir nun cuarto que estaba totalmente
cheo de castañas polo piso. Só había un carreiriño para ir para cama cun pé diante
doutro. E alí botou todo o curso sen varre-lo piso porque había castañas para todo o
curso escolar.
Así era a vida dalgunhas mestras ás que logo chamamos “MADRES
FUNDADORAS! do que en 2016 coñecemos como “C.P.I. Plurilingüe VIRXE
DA CELA”.
“O ABELLÓN DA GAITA”
Isto vírono os meus ollos: Era un día moi soleado de primavera, xa debía ser
polo mes de maio. Facía bastante calor. Era a hora de mediodía. A profesora en
cuestión xa estaba chegando á xubilación forzosa, é dicir, ós setenta anos, aínda que
estaba de moi bo ver: moi guapa, moi elegante, moi boa profesional e una
excelentísima persoa. Estaba viúva. Tiña fillos e netos xa maiores, pero ela vivía soa.
Aquel día, xa comera e atopábase na aula, agardando que fora a hora de entrar
ás clases da tarde, cando… chaman á porta: ¡Pum, pum!
Sorprendida porque era hora do recreo de mediodía e á aquela hora non contaba
con ninguén… Abre a porta e atópase cun cabaleiro de avanzada idade vestido cunha
gabardina de inverno (cunha gabardina de inverno, un día de verán):
-“Boas Dona……, son O ABELLÓN DA GAITA”. Non te lembras de min?
Ela non se lembraba de nada e despediuno. El foise co rabo entre as pernas e as
orellas baixas, totalmente decepcionado. Tanta ilusión que traía...! E foi despedido sen
máis.
4. 4
Quen viña sendo o tal “ABELLÓN DA GAITA”? Un pretendiente que ela
tivera nos seus tempos mozos. De ilusións non se vive, aínda que polo que se ve, hai
quen si.
Ja! ¡Ja! Cando nolo contou a risa foi boa. Por qué levaba una gabardina de
inverno un día de calor? Despois de moito indagar supuxemos que sería porque viñera
nunha moto e se ve que a puxo para que non o collera o frío coa velocidade.
Unha boa proba do duradeiros que son os amores primeiros.
UNHA VELLA COMA TI!
Dona Gloria e D. Antonio Pampín, trinta anos despois
Era una mestra castelán-parlante, de menos de corenta anos que estaba en
terceiro de Ensino Xeral Básico con nenos e nenas de oito anos aló polos anos oitenta
do século pasado. Faltou un neno á clase dous ou tres días.
-Falta fulanito. ¿Sabe alguno que le ha pasado? –pregunta a Profesora.
-Si, Profe: morreulle a súa avoa –contestou un desde o fondo da clase.
-¡Ah, vale, gracias!-respostoulle a Profesora.
Ó día seguinte chega o neno á clase e a mestra para consolalo, dille:
-Así que faltaste a clase porque falleció tu abuelita… ¡Pobrecita! ¿Estaba
enfermita?
O neno con cara moi triste: “Si”
-¿Era muy mayor?
-¡Si! ¡Era una vella coma ti!
5. 5
E aquí acabouse a conversación. Conclusión: O nenos vennos moi maiores.
Hoxe a profesora pasa dos oitenta e aínda anda por aí. O neno hoxe en día seguro que:
“É un vello como era súa Profe ós corenta anos”.
UN XOGO
Isto foi UN XOGO. Un xogo ó rematar de xantar no comedor escolar cando
xa faltaba pouco para volver ás aulas. Un xogo entre Profesores de Secundaria. Parece
que os estou vendo. Aquel día eramos bastantes, estabamos na mesa que dá o sur, ó pé
do ventanal.
O alumnado comía e falaba como de costume. O balbordo era notable. Xa se
sabe, onde hai nenos… Calquera diría que non se enteraban de nada do que facíamos
os profesores…
O xogo ten as súas normas e consta de tres partes.
1ª.- Cada xogador/a, neste caso profesor ou profesora elixía ser un personaxe
famoso: un santo, un político, un artista…
2ª.- Cada xogador/a tiña que dicir que parte do porco lle gustaba máis: a
cachola, as orellas, o rabo, o lacón, o touiciño….
3ª.- Nese momento cada xogador/a xa non era el/a mesmo/a. Transformábase
no personaxe que elixira.
4ª.- Cada xogador/a tiña que darlle un bico ó que tiña á súa dereita naquela
parte do corpo que elixira do porco.
6. 6
Estas eran as normas que eu ía dicindo.
Ocorreu que unha profesora que elixira o personaxe da Santa Teresa tiña que
darlle un bico no “rabo” ó que tiña ó seu carón, que neste caso era un profesor que
representaba a un personaxe que non recordo, pero que santidade non tiña ningunha.
A reacción de repugnacia da profesora non se fixo esperar. Resultou un
disparate tan gracioso aquel xogo que os profesores botámonos a rir todos a unha.
Resultara espectacular. Imposible resistirse. Todo o Profesorado a gargalladas.
-¿Qué pasou co alumnado? Que se fixo o silencio. O alumnado estaba ben ó
tanto do que facíamos e dicíamos os profesores, aínda que nós non nos decatáramos.
Acto seguido pitou a sirena. Tocaba ir para as clases. A profesora que lle tocara
darlle un bico no rabo ó compañeiro atopoume polo andar e se a mirada puidera matar;
matábame porque fora eu a ordenante do xogo. Aquela tarde duroulle a “rabieta”, por
todo quedou aí porque se trataba dun xogo. Xa na clase, o alumnado preguntoume:
-Qué lles pasou ós profesores no comedor? Por qué se rían tanto?
Eu aínda estoupaba coa risa, pero… loxicamente non lles dixen nada. Se algún
le isto, é probable que recorde aquel día. O que si é ben certo é que os nenos están moito
máis atentos do que nós pensamos. Así que… COIDADIÑO CO QUE SE DI E SE
FAI DIANTE DOS NENOS! Non vos vaia pasar como me pasou a min aquel día.
Menos mal que era un xogo; pero se fora outra cousa…
Desde Vigo (PADERNE) a día 29 de marzo de 2016
MERCEDES CACHAZA PLATAS
