VIAJE IMAGINARIO PARA ESCAPAR DEL CONFINAMIENTO.

1. ESCAPE AO PARAÍSO FALSO :
Ola, eu son Zaira, esta historia que vos vou contar vivina coa
miña mellor amiga Sabriny.
Fai moitos anos os pais de Sabriny nunca tiñan un ratiño libre
con ela por que estaban a traballar sempre, pero cando o tiñan
non o aproveitaban con ela, só malgastaban o seu tempo
neutras cousas.
E... ós meus, cada noite, escoitábaos falar sobre unha mudanza,
pero non unha calquera, a nosa! Eu pasábao fatal cando a miña
nai me dicía, vai para a cama que nós imos nun ratiño. Eu xa
sabía o significado que tiña iso, íanse quedar a falar sobre iso
moito tempo. E pois claro, eu non quería marchar, e menos
deixar a miña mellor amiga sóa. Así que subíuseme unha idea
repentina a cabeza, pero decidín esperar ata mañá para
contarlla a Sabriny.
Así que quedamos mañá as cinco e media da tarde, nun parque
moi animado e colorido onde nunca faltaban nenos nin nenas.
Ese mesmo día falamos sobre a miña idea e quedamos no
seguinte:
-Entón, que che parece a miña idea queres escapar de aquí?
-E que... non estou segura... Que che parece se falo contigo por
chat cando estea de todo asegurada?
-Está ben, pero si resulta que respondes que sí, non olvides
levar roupa e algo de cartos, precisarémolos para o avión.
-Avión?!?! E onde imos ir?!?!
-Tranquila muller, iremos a París, a capital do amor.
-P-p-pero... e se chocamos contra o chan!
-De verdade?... Iso non vai pasar!
-Ben... Pois xa che dixen, avisareite mañá, téñoo que pensar.

2. -Está ben, por certo, eu levaría roupa e comida. Paréceche?
-Claro, ata logo!
-Ata logo!
Como eu xa estaba decidida, non o pensei dúas veces e fixen a
maleta ben rápido, sen que se deran conta, e mentres...
Escoitáballes falar sobre a mudanza, era raro que o falasen pola
tarde e non pola noite, cando terminei de facer a maleta,
rapidamente puxen a orella na porta e escoitei que dicían que a
mudanza ía ser pasado mañá e que mañá íanme avisar. Como
se non o soubera xa.
Non me quedaba máis que esperar ao día seguinte, pero...
Xurdíu algo antes de botarme a durmir, recibín a mensaxe! Por
fin sabería se quería vir ou non e o que me dixo foi: “Xa teño
preparada a maleta.” Púxenme moi pero que moi contenta ao
saber que non ía estar soa! Que ía ter compañía, por algo din
que as mellores amigas sempre están aí para axudarte. E claro
respondinlle: “Eu tamén, xa verás como a pasamos xenial as
dúas xuntiñas”. Saltéi na cama da emoción.
Ao día seguinte xusto vímonos a vez, saudámonos co noso
mega saudo, e empezamos a facer contas de todo o que traía
cada unha da súa casa, estaba todo ben, non nos faltaba nada,
ela díxome que nin sequera lle foi ningunha dificultade saír,
empre facía así e nunca se daban conta.
E... o último día da historia... no que damos rumbo a... París a
capital do amor! Mentres no avión quedámonos durmidiñas as
dúas. Aquí xurdiu un cambio moi drástico.
Aparecimos as dúas durmidas no medio dun campo! E
despertamos a vez, de súpeto vimos a unha moza bastante máis
maior que nós, e preguntámoslle...
-Que facémos aquí?!?!

3. -...
Non nos respondeu nada, o que si que nos dixo foi...
-Tedes un banquete para vos as dúas, estanvos esperando...
-Eu tiña moita fame e Sabriny tamén, así que decidimos darlle
unha oportunidade, levounos ata dónde era, non quedaba moi
lonxe, de feito quedaba moi cerquiña. Vimos o banquete que tiña
moi boa pinta e comímolo todo con moito gusto, logo deixounos
descansar e despois xogar, tiña un salón de xogos inmenso,
aínda que ó final foise, pasámolo xenial, pero xenial, xogando e
charlando, e de tant leria entre as dúas decidimos botar a durmir
xa, ese lugar era un paraíso para min.
Ao día seguinte, espertamos bastante ben, aí foi cando nos
decatamos de que a moza, cuxo nome nos dixo mentres
almorzabamos, díxonos que se chamaba Carla e nós dixémoslle
o noso.
E, ese mesmo día, contounos que tiñamos que ir a un lugar
especial chamado LUX e eu pregunteille que era ese lugar e que
íamos facer alí, só respondeu...
-Xa o saberedes no seu momento.
Ao chegar presenciei o seu aspecto, era moi tétrico e a vez era
moi espacioso.
Carla fixo que as dúas nos acercaramos a unha luz moi
rechamante e moi vermella, ao achegarnos a luz falounos e
preguntounos:
-Queredes quedar?
-Isto e real? -respondín-
-Jajaja! De verdade?...Queres saber a túa realidade?
Mentres que decía a palabra realidade, e nese instante, recordei
todos eses momentos malos. E díxome...

4. -Queres volver a túa realidade? Ou quizais, prefires quedar?
-Prefiro vivir nunha mentira!!!
-E-e-eu...Tamén!!!
-Quedarédesvos! -dixo firme-
Logo tivemos que marchar e ao chegar Carla dixo que tiña que
facer cousas e marchouse.
Quedámonos a falar, pero interrumpiunos un señor que nos
berraba dende a fiestra. Dicíanos:
-Ela non é a vosa amiga!
-De quen falas? -preguntei-
-De Carla.
-Si que o é!!!! -dixemos á vez-
-Contareivos o que aconteceu.
-Eu estiven encargado deste lugar por moito tempo, faciamos
aos nenos felices nun sitio chamado LUX, ese era un lugar onde
reflexionaban os nenos ou as nenas que estaban tristes,
ensinabámoslles os mellores momentos da súa vida, e despois,
cando encontraban a súa felicidade, regresaban aos seús
fogares.
-Ata que un día...Veu unha nena chamada Carla, leveina ao LUX
pero... ao confesar todos os seus sentimentos... non sorriu e non
puido regresar a súa casa; eu non sabía moi ben o que facer,
sempre intentaba sacarlle un sorriso, pero ela tiña unha mirada
perdida, pasou unha semana enteira e non se foi... ata que un
día díxome:
-Quedaréime aquí para sempre!!!
-E... Así mesmo pasaron os anos...

5. -De repente, todo se puxo moi tétrico, viu outro neno triste e ela
mesma o axudou, pero... deboráronse a súa felicidade e agora
planean deborar a vosa.
-Pare xa de mentir! Mentireiro! -dixo moi atrevida-.
-Cala! Eu créolle...Deixe de mentir!!! -dixo berrando-
-Ben. Se é iso certo señor, porque razón non fixo nada ao
respecto?
-E que... nunca tiven o valor! –dixo decaido-
-Está ben...créolle -contestou decidida-
-Facer as maletas rapidiño e largémonos de aquí.
-Vamos!
Despois de terminar...
-Señor xa terminamos, está ben?
-Non, por que ía estalo?
-Sabes que significa iso non?
-Desexaría non sabelo...
-Temos que marchar sen él, ímos! se lle deborou agora a
felicidade, ten que estar moi cerca! -dixo sen pausa-
E... aquí estou con Sabriny, agora mesmo estamos moi ben e
con moita felicidade no corpo. Ao final os pais de Sabriny,
fixéronlle máis caso porque só era que estaban pasando por
unha etapa un pouco difícil de máis. E... os meus decidiron non
mudar, sabían que se me escapéi, marcharnos non ía ser moi
boa elección,e tamén sabían que tiña moitos amigos e moitas
amigas aquí.
FIN.