2. Update 9
Isabella tikkelde vrolijk op het toetsenbord, ze maakte haar paper af. De
andere keer voelde ze aan haar buik en keek tevreden naar.

3. Ze herinnerde zich dat Anthony naar televisie aan het kijken was. De laatste
tijd was hij vervelend, hij kreeg onlangs het nieuws van zijn band dat hij niet
veel kwam opdagen. Dat betekende dat Anthony eventueel eruit zou
liggen…

4. Isabella vond het fijn dat Anthony het liefst alle dagen bij haar wou zijn. Toch
vond ze dat hij aan zijn vrienden van de band moest denken. Er was toch
één ding die hem zou tegenhouden en ze had een dubbel gevoel: blij en
bang.

5. “Misschien moet ik dat op een passionele manier vertellen.”
Isabella wist wat ze wilde. Ze sloot haar paper op haar laptop af en rende
meteen naar de badkamer. Even later schitterde haar beste lingerie op haar
lijf. Ze keek naar haar buikje, die dikker was dan anders.

6. Als een model liep ze de trap af en ging op Anthony zijn schoot zitten.
Geërgerd begon hij te mopperen.
“Schat, ga eens aan de kant, ik kan de tv niet zien.”
Isabella giechelde.

7. “Komaan, ben je zo slechtgezind?” Isabella sloot haar armen om Anthony
zijn nek. Vervolgens keek ze ongeïnteresseerd naar de televisie.
“Mijn vrienden die mij laten stikken…” bromde Anthony.
“Maak je niet zo druk, ze veranderen vroeg of laat van gedacht. Er is geen
betere bassist dan jij.”

8. “Jij hebt gemakkelijk praten.” Verder keek Anthony nog naar tv maar Isabella
ging er niet op in en draaide zijn gezicht naar haar richting toe.
“Ik heb iets te vertellen, iets heel leuks.”
“Ja, dat zal wel. Heeft Amanda of Mason gebeld?”

9. Isabella zuchtte diep. Kon Anthony aan niets anders denken? De enige wat
hij nodig had, was afleiding.
“Was dat maar waar. Nee, iets veel beters.”
“Oh ja?” In afwachting keek Anthony nog verder tv, wat Isabella ergerde.
“Ik ben zwanger…”

10. Anthony was in zijn leven nog nooit zo geschrokken en stond recht.
Natuurlijk besefte hij niet dat Isabella nog op zijn schoot zat dus ze gleed ter
plekke van zijn schoot af en boem, op de grond!

11. “Oh, sorry!” Anthony stak zijn hand uit om Isabella recht te helpen,
“het was echt maar echt de bedoeling niet.”
Gelukkig kon Isabella zelfstandig rechtstaan, ondanks ze veel pijn had.
“Ik begrijp je wel. En? Wat vind je ervan?”

12. “Wat ik ervan vind, denk je?” Het gedachte alleen dat Isabella zwanger was
en dat hij de vader was. Dat klonk allemaal leuk maar nu… hij moest aan zijn
studies denken, studies die gezinsuitbreiding tegenhielden.
“Is het niet goed?”

13. “Ik wil kinderen, later.” besloot Anthony, “we zitten allebei nog in het eerste
en je bent al zwanger. Wat als de kinderen zijn, terwijl we dikwijls naar het
college en examens moeten? En ik wil mijn studies niet laten vallen.”
Jammerend keek Isabella hem aan, in de hoop dat hij dit als grap bedoelde
maar zo zag hij er niet uit.
“En ik dan?”

14. “Abortus is onmenselijk, inderdaad. Dus ik denk dat jij geen andere keuze
hebt.”
Isabella voelde dit al aankomen. Ofwel dat kindje laten weghalen – en dat
wou Anthony niet willen, zij ook niet, dat was onmenselijk – of moest dat
kindje alleen opvoeden en de universiteit verlaten. Hier een kind
grootbrengen was tegen de regels.

15. Anthony moest hier minstens vier jaar blijven en Isabella zou vanavond nog
vertrekken richting Nemea. Een relatie met lange afstand zou toch niet
lukken tot Anthony afgestudeerd was en dus kwam er ook einde aan hun
liefdesavontuur.
“Tot nog eens, Isabella.”

16. “Anthony…”
Isabella kon haar tranen niet meer bedwingen. Ze hield zielsveel van hem en
een kindje van hem was zeker niet het laatste wat ze wilde maar toch… de
wet was de wet, “we beginnen toch opnieuw als je afgestudeerd bent?”
Anthony slikte. Dat zou hij willen, al kon hij niks beloven.
“Natuurlijk. Ik laat je niet in de steek, dat weet je.”

17. Isabella moest haar koffers meteen pakken, de taxi stond al voor de deur om
haar naar haar thuisbuurt te brengen. Een begin van haar nieuw leven.
“Tot binnenkort, Anthony!”
Ze zwaaide naar hem toe maar toch niet hoog genoeg… veel tijd was er niet
en ze moest meteen vertrekken.

18. Ondertussen stond Anthony er alleen voor. Wat miste hij Isabella enorm.
Misschien was zijn reactie toch overdreven. Maar een kind grootbrengen op
de universiteit? De wetten had hij niet gemaakt. Al zou hij graag een kind
willen maar niet nu…

19. De volgende dag stond Mason verbijsterd toen de bassist weer voor de deur
stond. Na zovele repetities wegblijven was Anthony terug van weggeweest.
“Je hebt wel een pak uitleg nodig, maat, als jij dat maar weet.” klonk Mason
streng en keek Anthony streng aan.

20. “Ik weet het, maat.” zuchtte Anthony en keek bedrukt.
Mason kon er al direct van afleiding dat Anthony niet zijn beste periode had.
Hij wou onmiddellijk weten hoe het vork in de steel zat.
“Nu? Vertel.”

21. Anthony zijn verhaal over Isabella, dat ze zwanger was. Moest hij dat nu
echt vertellen? Daar had hij geen behoefte aan.
“Dat is persoonlijk.” klonk het kortaf. Of Mason daar tegen kon…
“Persoonlijk of niet, ik wil een reden. Daarbij, de concert is binnen een week
en dan nog een hele week met volle petrol repeteren en nieuwe ideeën
creëren, dat gaat niet meer. We hebben veel nieuwe songs waar een bassist
niet voor nodig is.”

22. “Dat kan niet zomaar.” vond Anthony,
“ik heb het recht om erbij te zijn. Of gaan jullie me uit zetten?”
“Natuurlijk zit je nog steeds in de band maar dit seizoen niet. Daar is nu veel
te laat voor.”

23. Emily stond achter Mason, die een harde discussie maakte met Anthony.
Stiekem had ze compassie met hem, het feit dat hij niet aan het concert
mocht meedoen.
“Amanda?”
“Hmmm…” klonk het naast Emily.

24. “Zouden we Anthony liever een kans geven?”
Amanda keek haar geschokt aan. Hoe? Ze dacht dat Emily hem nooit meer
wou zien?
“Waarom? Je kan hem toch niet luchten? Aangezien hij een ander heeft.”
“Dat is niet waar. Ik heb gewoon overdreven gereageerd. Hij heeft niet
kunnen weten dat ik ermee moeilijk heb.

25. En daarbij? Wat is The Rockers eigenlijk zonder Anthony? We gaan ons
gezicht verliezen als hij niet deelneemt.”
Daar had Emily een punt, vond Amanda. Ze kende Anthony goed sinds jaren
en was een trouwe vriend, de beste bassist die niemand kon vervangen.
“Weet je zeker? Dat je geen spijt zal krijgen?”

26. “Heel zeker. Ik wil hem een nieuwe kans geven.” klonk Emily zelfzeker.
De dames liepen naar de jongens en Amanda mengde zich meteen in het
gesprek.
“Wat gebeurt er nu?”

27. “Ik… het is uit tussen Isabella en mij.” liet Anthony het toch uit of anders zou
Mason nooit stoppen met zeuren.
Emily slikte en haar hart maakte een sprongetje. Het was best erg voor
Anthony maar aan de andere kant was ze blij,
“ze is zwanger en wil voor het kindje zorgen. Daar heb ik begrip voor maar…
ik kan dat niet, ik wil studeren en in de muziekwereld binnenraken.”

28. “Zo ziet je maar dat vriendschap nog steeds belangrijker is dan liefde.”
Mason keek nog even streng naar Anthony en hield zijn armen gekruisd.
Misschien was hij nog altijd van mening dat Anthony beter weg kon blijven
dus…
“Ik vind dat Anthony een kans moet krijgen.” floepte er uit Emily haar mond.

29. Mason schrok overeind. “Wat? Ben je gek?”
“Ik weet al heel mijn leven dat ik gek ben.” mopperde Emily.
“Ik geef Emily eigenlijk gelijk. Anthony moet een tweede kans krijgen, zoals
iedereen.”
Mason had het moeilijk met de mening van de dames.

30. “Bedankt dat jullie achter mij staan.” zei Anthony.
Amanda grijnsde terwijl Emily nog smekend naar Mason keek.
“Als je hem geen kans geeft, dan zal er nog uit de groep gegooid worden.”
klonk Amanda dreigend.
“Oh ja? Wie dan?”

31. “Emily en ik.” Amanda sloeg haar arm om Emily haar nek,
“en dan sta je helemaal alleen voor. Niemand die je wil leren
kennen, niemand die je wil helpen. Voor altijd.”
Mason slakte. Hoe kon Amanda zo wreed zijn?

32. Daarna draaide Mason nog eens naar Anthony, die nog steeds voor zich
uitstaarde.
“Oké, de tweede en laatste kans.” zuchtte Mason,
“maar dan moeten wij tien keer zo hard repeteren.”

33. De meisjes gaven elkaar een high five: opdracht volbracht!
“Yeah!” riepen ze enthousiast in koor.
“Welkom terug in The Rockers, Anthony.” voegde Emily nog er aan toe.