1. We ontdekten de vorige keer dat Amanda een kattenallergie
had, dat kwam niet zo goed uit want Felix is de nieuwe lieveling
in huis.
Laten we nu kijken wat er verder gebeurt.
2. Snel opent Jessica de voordeur en snelt naar haar carpool.
Sinds ze in de top van haar carrière werkt, wordt ze opgehaald
met een ruime limousine. Al dat harde werken wordt dus toch
beloont.
De wind laat de sneeuwvlokjes tegen de ramen smakken. Snel
3. ‘Jeetje, het sneeuwt hard zeg…’ praat Toby in zichzelf. De lucht
kleurt grijs en de witte vallende vlokjes zijn te zien over het hele
landschap.
Toby blijft naar buiten staren. De oplossing. Hij is nog niet
gekomen… Hij zucht luid. ‘Oplossing, kom maar gauw…’
4. Felix miauwt, alsof hij een antwoord heeft. Toby draait zijn hoofd
naar Felix. ‘Heb je een oplossing?’ zegt Toby wanneer hij Felix
optilt. ‘Je weet toch dat jij het probleem bent?’ Felix geeft Toby
een kopje. ‘Dat weet je wel, hé.’ Felix spint lichtjes.
5. Jessica sloft het huis binnen. ‘Hoe was het?’ vraagt Toby terwijl
hij Felix op de grond zet. ‘Moe’ is het antwoord. Jessica slentert
de trap. Ze krijgt haar benen nauwelijks opgetild. Toch lukt het
op boven te geraken, en wanneer ze de deur van haar
slaapkamer opengooit,duikt ze meteen haar bed in.
6. Na een dik uur voetballen, gaat Toby ook naar zijn kamer. Hij
wisselt zijn groen trainingspak voor een donkerblauwe pyjama.
Hij veegt wat kattenharen, die op zijn pyjama zijn blijven
hangen, weg en nestelt zich dan in zijn bed.
7. Met grote ogen staart Toby de volgende ochtend naar zijn
spiegelbeeld. ‘Het zijn verdoemde puisten’ vloekt hij stil. Hij laat
zijn hand over zijn gezicht glijden. Hij fronst zijn wenkbrauwen
en staat radeloos voor de spiegel.
8. Het leek wel een uur te duren eerdat Toby naar een flesje
puistjescrème greep. Het koude smeersel wrijft hij over de
puistjes. ‘En nu maar wachten’ zegt hij terwijl hij zijn handen
afwast. Nog even blijft hij naar zijn gezicht kijken, maar dan gaat
hij naar beneden.
9. Wat later roept Jessica Toby voor het eten.
‘Je bent bijna jarig, hè’ zegt Jessica plots. ‘Hm’ antwoordt hij.
Toby kauwt zijn boterham en slikt het door. ‘Dan is het aan mij
om te adopteren’ zegt hij dan. Maar eerst moet hij wachten tot
Jessica overlijdt, alleen durft hij dat niet te zeggen omdat het
10. ‘Hoe vond jij het, om mij te adopteren?’ vraagt Toby. ‘Mijn
moeder stierf nogal vroeg, ik was iets jonger dan jij’ zegt ze
terwijl ze haar pannenkoek snijdt. ‘Dus ik kan nogal vroeg
beginnen met adopteren, alleen wist ik niks van baby’s af… Ik
wist niet hoe je ze moest opvoeden. En kijk nu, je ziet er gezond
uit!’
11. Toby kucht. ‘Gezond?’ Hij wast naar zijn puistjes. ‘Ach, dat zijn
maar jeugdpuistjes, stelt niet veel voor’ troost Jessica. ‘En zal ik
je nog eens iets vertellen?’ begint Jessica om van onderwerp te
veranderen. Toby knikt. ‘Vroeger, toen jij nog een peuter was…’
vertelt ze.
12. Maar veel tijd is er niet om over Toby’s jeugd te praten, de
carpool staat ongeduldig voor het huis te toeteren. Met grote
happen eten ze hun middagmaal op en vluchten dan naar
buiten.
13. Diezelfde avond staat Toby zuchtend naar buiten te kijken. Hij
denkt aan het probleem en zoekt naar een oplossing. Maar die
oplossing is ver zoek.
Toby leunt met zijn ellebogen op de vensterbank en staart door
het raam. Is dat Amanda?
14. Amanda loopt het huis voorbij. Felix is ook buiten. Er verschijnt
een gemeen lachje op Amanda’s gezicht. Amanda snelt naar
Felix. Felix deinst bang achteruit. ‘Jij stomme rotkat!’ roept ze
naar Felix. ‘Jij gaat even tegenwerken, Toby ìs en blijft van mij!’
Felix’ ogen worden groot en bang probeer hij weg te kruipen.
15. ‘Blijf maar hier!’ roept Amanda. Ze neemt Felix bij zijn poten en
tilt hem zo omhoog. Felix gromt. ‘Ik kan je wel wurgen, jij, grijs
mormel! Ik haat je! Haat je!’ vloekt Amanda.
Felix kijkt Amanda in de ogen en Amanda doet hetzelfde bij
Felix.
16. Geschokt bekijkt Toby naar de gebeurtenis. Hij staat verstijfd.
Hij kan niet naar buiten rennen of op het raam kloppen om
Amanda om uitleg te vragen. Ze zei dat ze allergisch was, maar
ze tilt Felix gewoon op. Was het een smoesje om Felix weg te
krijgen? Wou Amanda meer aandacht dan Felix? Is Amanda
jaloers op een kat?
17. Felix probeert Amanda te krassen. Van schrik laat Amanda de
kat vallen. ‘Stop maar, opzouten nu, domme kat!’ schreeuwt ze.
Amanda heeft niet door dat Toby alles meevolgt.
Een paar keer stampt Amanda hard op de grond om Felix weg
te jagen, en daarna vertrekt ze zelf.
18. Toby staat nog steeds boven. Hij hoort Felix naar boven rennen.
‘Felix’ fluistert Toby om hem niet te laten schrikken. Felix staat
stil. Toby wandelt naar de kat en tilt hem op. Hij knuffelt hem
flink. Felix blijft kalm, hij is nog steeds niet op zijn gemak door
Amanda.
19. Wat later zet Toby Felix weer neer. Toby sloft naar zijn kamer.
Hij kan het niet geloven. Amanda die Felix mishandelt.
Hij veegt over zijn bed en gaat er dan op zitten.
Hij zucht diep. Is die oplossing nog nodig?
20. Amanda is een vuile leugenaar! Ze is helemaal niet allergisch!
Toby heeft het met zijn eigen ogen gezien hoe ze Felix optilde.
Hoe gaat Toby het dan aan Jessica vertellen?
Toby doet zijn ogen toe en valt in slaap.
21. De volgende ochtend wordt Felix weer eens geknuffeld, en niet
mishandelt. ‘Wat heb jij daar? Een wonde?’ zegt Jessica
verbaasd tegen Felix. ‘Je liep net ook al zo mank’ stelt ze vast.
Jessica zet Felix weer neer en aait hem over zijn kopje.
22. Toby ziet Jessica Felix bestuderen. ‘Toby! Weet jij wat er met
Felix is gebeurd?’ vraagt ze, ‘Hij heeft precies een wonde bij zijn
poot en hij loopt nogal mank’
Komt dat door Amanda?
23. ‘Weetniet, laat me eens kijken’ zegt Toby slaperig. Felix blijft
flink stil staan. ‘Waar zei je?’ ‘Daar, bij zijn poot’ Jessica wijst
naar het wondje. ‘Ja, ik zie het… Ik weet misschien waardoor hij
die wonde heeft…’
Felix wandelt naar zijn voederbakje, terwijl die ene poot de
24. ‘Hoe komt het, denk je?’ Toby zucht. ‘Gisteravond, toen ik klaar
was met werken, was ik boven door het raam aan het kijken en
ik zag Amanda voorbij wandelen.’ Even zwijgt hij. ‘En toen?’
vraagt Jessica ongeduldig.
25. ‘Felix was ook buiten en Amanda begon te vloeken enzo naar
Felix. Toen pakte Amanda Felix op en begon ze in zijn gezicht
te roepen en…’ ‘Je denkt dat Amanda het heeft gedaan?’ vult
Jessica aan. Toby knikt. ‘Ik denk dat Amanda hem zowat heeft
mishandelt, of, mishandelt is misschien veel gezegd, maar ze
zei toch dat ze allergisch was? Dat is ze gewoon niet. Ze is
26. Wat later staat Toby aangekleed tegenover Jessica. ‘Wat nu?’
vraagt Toby. ‘Ik zou haar bellen, en dan haar naar hier vragen
zodat je alles kan uitpraten…’
Toby twijfelt. Hoe zou ze reageren?
27. Toch neemt hij de telefoon in en toetst Amanda’s nummer in.
‘Hey, Amanda’ zegt Toby niet al te blij, ‘kan je even komen? Ik
moet je spreken…’ ‘Tuurlijk, ik ben er zo’ antwoordt ze.
Toby hangt weer op en kijkt door het raam tot ze haar ziet.
28. Wanneer hij Amanda uit de verte ziet aanwandelen, stapt Toby
ook de koude lucht in. De witte sneeuw glinstert.
‘Hey’ zegt Amanda. ‘Hoi’ antwoordt Toby kort. ‘Waarom moest
ik komen?’ vraagt ze. ‘Eh, kom maar eventjes mee naar
binnen.’ Samen wandelen ze richting de deur.
29. Totdat Amanda Felix door het glas ziet. ‘Allergie…’ zegt ze
terwijl ze naar Felix wijst. Toby rolt met zijn ogen. ‘Dat is het nou
net…’ zegt hij. ‘Mijn allergie?’ vraagt Amanda, ‘We zeiden toch
dat Felix ons niet uit elkaar kreeg?’ ‘Maar jij moet Felix gewoon
niet. Ik… Ik zag je gisteravond.’ Toby wrijft over zijn sjaal.
‘Gisteravond was ik gewoon thuis hoor!’
30. ‘Je liegt!’ roept Toby plots. ‘Ik zou niet liegen tegen mijn
schatje…’ zegt ze onschuldig. ‘Amanda, doe nu niet zo zielig! Ik
heb het zelf gezien, je bent helemaal niet allergisch voor katten!
Je tilde Felix op en mishandelde hem! Je schreeuwde in zijn
gezicht!’
31. ‘Dus!? Ik zou het moeten uitmaken met jou! Je weet dat ik van
je houd, maar ik houd ook van Felix! Dat weet je!’ Toby’s
handen trillen. Zo boos is hij nog nooit geweest. ‘Ik heb een
allergie! Dàt weet je ook!’ schreeuwt Amanda. ‘En gister had je
plots geen allergie? Je had Felix opgetild! Dat weet ik!’
32. ‘Als jij niet normaal tegen Felix kan doen, kan ik ook niet
normaal tegen jou doen!’ zegt Toby woest. ‘AL-LER-GIE! Hoe
vaak moet ik het nog zeggen?!’ roept Amanda terug. Dit kan
Toby niet aan. Allergie, allergie, allergie! Ze tilde Felix op! ‘Ik
heb straks nog een allergie aan jou! Ik word gek van je
leugens!’
33. Amanda zegt niks. Ze heeft verloren. ‘Het is uit’ zegt Toby.
‘Maar...’ begint Amanda. ‘Wat Maar? Je hebt niks te zeggen.
Door jou loopt Felix mank èn heeft hij een wonde!’ ‘Overdrijf
niet!’ ‘Ik kan het je laten zien! Of nee, laat ook maar, je bent
toch allergisch, hè!’
34. Nadat Amanda dat zei, liep Toby naar binnen. ‘Stomme
Amanda’ zegt hij stil. Achter hem speelt Felix vrolijk met het
speeltje. Toby kijkt Felix aan. ‘Gelukkig heb ik jou nog’ zucht hij.
Met Amanda is het nu gedaan, klaar, weg, verdwenen.
35. ‘Hoe ging het?’ vraagt Jessica terwijl ze gaat zitten. Toby neemt
eerst een hap van zijn tosti. ‘Ze begon gewoon verder te liegen.
Ze bleef ontkennen, terwijl ze zelf wist dat ze ongelijk had.
Amanda, dierenmishandelaar’ vloekt Toby.
36. Jessica legt haar hand op de tafel. ‘Het is nu uit?’ ‘Ja, wat dacht
je anders!’ Toby legt zijn tosti neer.
Liefde kan dus ook hard zijn, dat heeft Jessica wel door. Ze
leeft helemaal mee met haar zoon, maar weet niet goed hoe er
mee om te gaan.
37. ‘Maar, eigenlijk ben ik blij dat ik van haar af ben’ zegt Toby
plots. Jessica schrikt. ‘Blij?’ ‘Hm’ antwoordt Toby. ‘Ze toch niet
echt mijn type… Ik wou gewoon eens weten hoe het voelt om
verliefd te zijn…’ ‘Maar dat heb je nu toch nog niet gevoeld?’
‘Mama! Doe niet zo moeilijk’ lacht Toby. Jessica haalt haar
schouders op en neemt een hap van haar tosti.
38. Nadat Toby klaar is met eten, loopt hij naar zijn kamer. Hij ziet
de roos in de vaas staan. Even leest hij het briefje opnieuw.
To by, e ve n z e g g e n dat ik van je ho ud. Natuurlijk wist je dat al.
Maar do o r m ijn alle rg ie is he t m o e ilijk o m je vaak te z ie n. Ik wo u
g e wo o n e ve n z e g g e n, ik blijf van je ho ude n, Fe lix laat o ns nie t
39. Hij vouwt het briefje dubbel en scheurt het tweemaal. De stukjes
papier propt hij in de vaas, naast de roos. Met de vaas in zijn
hand wandelt Toby de trap af. Hij ziet Jessica schilderen. ‘Lukt
het?’ vraagt hij. Jessica kijkt naar de verfstrepen op het doek.
‘Nog een begin…’ antwoordt ze.
40. Die dag vloog voorbij. Jessica schilderde door en Toby keek tv.
‘Goedenochtend, jarige!’ Jessica geeft haar zoon een knuffel.
Ja, vandaag zal Toby een volwassen man worden. Toby
glimlacht. ‘Alleen nog een dagje naar school…’ zucht hij.
41. ‘Dat hoeft toch niet?’ ‘Hoezo niet?’ vraagt Toby verbaasd. ‘Als je
nu al opgroeit, moet je die bus voor de rest van je leven niet
meer in! Ik zou het nu doen als ik jou was. Ben je ook meteen
uit je tienerleven, en weg van Amanda!’ Toby zwijgt en staart
vooruit. ‘Goed idee.’ zegt hij dan. Jessica haalt een taart
tevoorschijn en Toby gaat klaar staan.
42. ‘En de kaarsjes…’ zegt Jessica terwijl ze de kaarsjes keurig in
de taart steekt. ‘Mam, dat hoeft echt niet, hoor’ lacht Toby. ‘Ach,
ik ben nu toch bezig’ grinnikt Jessica.
Toby blaast een groot deel van de kaarsen uit. ‘Hoera!’ roept
Toby alsof hij nog een kind is. ‘Nu de sprong!’ zegt Jessica.
43. Even later, wanneer hij de sprong heeft gemaakt, staat er een
gloednieuwe Toby voor de tafel. Een blonde lok hangt voor zijn
oog en de paarse polo zit strak in de jeans. ‘Hallo volwassen ik!’
lacht Toby.
Jessica staat achter hem. Nu al zo groot. Ze kan de dag van
44. ‘Gefeliciteerd, lieverd’ Jessica omhelst zijn zoon. ‘Jij ook
gefeliciteerd met je lelijke zoon’ grapt Toby. ‘Ach, je ziet er toch
goed uit?’ zegt Jessica wanneer ze Toby los laat. ‘Goed?! Ik zie
er niet uit!’ Toby staart Jessica met grote ogen aan. ‘Je uiterlijk,
dat kan je natuurlijk veranderen. Maar je gezicht is toch oké?’
Toby knikt. Zijn gezicht is niet veel veranderd. En over zijn
45. Daar brengt hij meteen verandering in. Terug naar zijn oude
vertrouwde kapsel, en wat lossere kleding. Hij staat in zijn
nieuwe kamer. Want, hé, een nieuwe Toby is een nieuwe
kamer!
‘Ben je er klaar voor, Toby?’ zegt hij tegen zijn spiegelbeeld.
46. En als je je afvraagt waar hij klaar voor is, dan is dat wel de tuin.
Toby vist een heggenschaar op achter het huis. Hij knipt de te
lange takjes af. De bladeren vliegen in het rond.
Maar ook denkt hij aan zijn nieuw leven. Het adoptiekind,
misschien een nieuwe liefde voor even, Felix, …
47. Binnen ruimt Jessica de tafel af. De taart leek toch niet zo
geweldig smaken. Ze is best benieuwd hoe Toby er het zal
vanaf brengen, zijn nieuw leven. Het is stom dat ze haar
kleinkind niet kan zien. Ze moet eerst sterven eerdat Toby een
kind mag adopteren. Wat een rare gedachten. Eerst nog
genieten van het leven!
48. Ook Toby gaat naar boven met het gevoel dat hij moet wachten
tot zijn moeder sterft eerdat hij een kind kan adopteren. Die
gedachte maakt hem helemaal ziek.
Het was een korte dag. Toby kruipt in zijn bed en sluit zijn ogen.
Op naar een nieuwe dag.
