2. Ik merkte een stel op. Alles in ze trok me tot ze aan. Er was iets met
ze, iets belangrijks, ik wist het zeker. Wat was dat nu weer voor een
dom gebazel? Toch wist ik dat er iets met ze was. Voorzichtig liep ik
iets dichterbij.

3. Ik liep nog iets dichterbij, tot ik besefte hoe idioot dit er wel niet uit
moest zien. Wat moesten ze wel niet denken? Dat ik een of andere
sukkel was, die een kick kreeg uit het kijken naar stelletjes? Ach wel
nee. Het leek alsof ze merkten dat ik daar stond, naar ze keek. Plots
lieten ze elkaar los.

4. Ik schrok, maar besloot niets te laten merken. Het meisje lonkte naar
me, het was alsof ze zei „doe mee‟. Ik walgde van haar. De jongen
keek enkel naar haar, blij dat hij zoiets aan de haak geslagen had,
gokte ik. Hoe langer ik naar de jongen keek, hoe meer ik iets begon te
vermoeden. Hij leek op iemand die ik kende. Verdacht veel.

5. Nog langer keek ik ze aan. Het kon me niets schelen wat ze van me
dachten, ik wilde weten wie die jongen was. Goed, ik wist wie hij was,
maar ik wou dat dat anders was. Het was het vriendje van June. “Hoe
kun je dit maken?” gromde ik, plots woedend. Deze jongen was een
geweldige meid als June niet waard, en ze besefte het niet eens.

6. Tess en June
“Mam, ik ben thuis.” June werpt een korte blik op haar moeder en
zucht. Geen verandering. Zo gaat het al de hele week. Sinds Dylan
het uitgemaakt heeft, zit ze daar maar, op de bank, huilend, zuchtend
en klagend. Net een tiener. En June? June zorgt meer voor Tess dan
andersom.

7. Stilletjes gaat June naast haar op de bank zitten. Ze wil een arm om
haar heen slaan, haar troosten, ze wil dat ze weer vrolijk is en lacht.
Maar ze heeft het allemaal al geprobeerd. Het helpt niets.

8. “Hij zat erbij.” snikt Tess. “Ik had het niet door. Maar de perfecte man
zat er wel bij. Ik was de klootzakken gewend die niet om me gaven, en
waar ik ook niet om gaf, maar zonder dat ik het doorhad gaf ik wel om
hem. Zielsveel.” Ze begraaft haar gezicht in haar armen en laat een
stroom tranen los.

9. June zucht. Zo gaat het de hele week al. De hele week. Ze heeft
Thijmen hierdoor ook al een week niet gezien. Onmiddellijk duwt ze
de gedachten weg. Wat is ze egoïstisch bezig, haar moeder heeft de
liefde van haar leven verloren, en het enige waar zij aan kan denken
is haar eigen geluk. “Mam, ik moet even iemand bellen.” Geen
antwoord.

10. June gaat naar boven en haalt haar mobiel tevoorschijn. Ze tikt het
nummer onder haar sneltoets in. Er word bijna meteen opgenomen.
“Hee Pim.”
“…”
“Heb je zin om hierheen te komen?”
“…”
“Oke, tot straks!”
“…”
“Doeeg!”

11. June zucht. Misschien is het fout dat ze Pim zo gebruikt, maar ze kan
het even niet meer alleen aan. En Thijmen springt over op de
voicemail. Daar heeft ze ook niets aan.

12. Maar bijna meteen als ze de trap afkomt, ziet ze Pim zijn fiets
wegzetten en naar de deur lopen om aan te bellen. Onmiddellijk
opgevrolijkt stormt ze naar de deur.

13. “Goddank Pim, je bent er, ik dacht dat ik gek werd daarbinnen.” Pim
lacht. “Je weet dat ik altijd kan komen, je hoeft maar te bellen.” June
glimlacht. “Dat weet ik toch.”

14. “Geen verandering he?” verzucht Pim, als ze in de studeer/zitkamer
zitten. June schud haar hoofd. “Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet
het echt niet.” En tijd is het stil. “En als je hem nou gewoon belt?”
“Wie?” Pim glimlacht. “Ja, die gast die je moeder gedumpt heeft. Je
moeder zegt toch steeds dat ze zo zielsveel van elkaar hielden?”

15. Een glimlach verschijnt op June‟s gezicht. “Pim, je bent briljant.” Pim
grijnst. “Dat hoef je me niet te vertellen June, dat weet ik al.” June
lacht en stompt Pim zachtjes tegen zijn arm. “Blijf je nog even?
Please?” “Natuurlijk, ik doe niets liever.”

16. June haalt haar mobiel tevoorschijn en vist Tess‟ mobiel uit een van de
laden. “Als ik onbekend bel, neemt hij vast op.” Pim knikt. June laat
haar vinger nog even boven het „bellen‟ knopje hangen. “You sure?”
Pim knikt nogmaals. “Ze mist hem ongelofelijk, en ik wed dat dat
andersom net zo goed is.” June bijt op haar lip en drukt de knop snel
in.

17. Het duurt niet lang voor er opgenomen word. “Dylan Milano.” “Met
June van der Voeten.” Vragend kijkt ze even naar Pim. Hij knikt haar
bemoedigend toe. “Ik ben de dochter van Tess. Ze is echt helemaal
kapot van en ik denk, nou ja, hoop dat jullie er misschien over kunnen
praten, of het goed maken ofzo?”

18. Als Dylan meld dat hij er zo snel mogelijk aankomt en ophangt, vliegt
June Pim om de hals. “Je bent briljant Pim, briljant!” roept ze uit. Pim
lacht. “Doet hij het?” “Hij komt er meteen aan, zei hij.”

19. Pas als June harder nadenkt, slaat de twijfel toe. Verslagen leunt ze
tegen de muur. “Wat nou als ze ruzie krijgen? Wat nou als alles
misgaat? Als het allemaal erger word? Dan is het mijn schuld.” ze
zucht. De bel gaat, en Pim glimlacht. “Je zult het nu weten.”

20. June snelt naar de deur en herkent Dylan. Stilletjes maakt ze de deur
open. Ze begroet hem dankbaar en knikt naar haar moeder.

21. Dylan loopt de kamer in. “Tess?” fluistert hij, als hij Tess ineengedoken
op de bank ziet zitten. Geschrokken staat Tess op.

22. “Dylan?” fluistert ze. “Ik was zo bang dat ik je kwijt was, zo eenzaam
zonder jou. Kwam je terug? Voor mij?” Dylan glimlacht en veegt een
traan van haar wang. “Je hebt me heel wat uit te leggen, weet je dat?”

23. Als ze ziet hoe de twee elkaar troostend toespreken, glimlacht June.
Ze moet ze maar even alleen laten. Trouwens, Pim is boven. Ze werpt
een laatste blik op het stel en loopt de trap op.

24. Boven heeft Pim zich comfortabel op haar bed genesteld. Voldaan
kijkt hij haar aan. “Vergeet hierna alles wat ik gezegd heb, maar
nogmaals, je bent geniaal.” lacht June. “Het botert weer goed tussen
die twee.”

25. Pim grinnikt. “Mooi zo. Hopelijk vrolijk jij dan ook weer op, want ik
houd er niet van om je zo verdrietig te zien.” Even is het stil. “Weet je
wat ik me afvraag?” mompelt June dan.

26. “Wat zou Thijm nu aan het doen zijn? Ik heb al minstens een week
niets van hem gehoord.” Pim‟s gezicht betrekt, en hij verzit op het bed.
“Weet je, June, misschien weet ik wat Thijmen aan het doen is.”

27. Nieuwsgierig leunt June naar voren. “Oh ja?” Pim knikt. “Ik kwam hem
tegen in het park. Maar, June, ik wist niet zeker of ik het je moest
vertellen. Ik wist niet of je het wel wou weten.” June schud haar hoofd.
“Pim je kunt me alles vertellen, dus dit vast ook wel.”

28. Pim bijt op zijn lip, twijfelend over hoe hij het het beste kan zeggen.
Alles er in een keer uit gooien, dat is de beste aanpak, besluit hij dan.
“Ik zag Thijmen in het park, maar met een ander meisje. Ze zoenden.”

29. June springt overeind. “Wat?!” roept ze uit. “Hoe kan hij?! Weet je het
zeker?” Pim knikt. Hij heeft nog nooit iets zo zeker geweten als dit.

30. Een traan blinkt in June‟s ooghoek, maar ze laat hem niet gaan. “Ik
was de liefste, de mooiste, hij had enkel oog voor mij.” Woedend
schopt ze de stoel om. “Leugens!” gilt ze. Ze slaakt een diepe,
trillende zucht. “Pim, misschien moet je maar weggaan.” Pim bijt op
zijn lip. “June, doe geen domme dingen.” June gebaart naar de deur.
Op zijn weg naar buiten legt Pim zijn hand op haar schouder. “Zolang
je maar weet dat hij jou niet waard is.” fluistert hij.

31. Als June de volgende ochtend in de keuken komt, staan June en
Dylan daar. En op een of andere manier heeft ze niet het gevoel dat
Dylan vannacht weg is geweest. Met een rommelende maag loopt ze
naar de koelkast. Ze is gisteren avond toen Pim weg was meteen in
bed gedoken en heeft dus niets meer gegeten.

32. Ze kucht geïrriteerd als ze langs het kleffe stel komt. Tess lacht. Dylan
ook. “June, ik kan je niet dankbaar genoeg zijn. Het is geweldig dat
Tess en ik weer bij elkaar zijn.” June haalt haar schouders op. Wat
maakt dat nu allemaal uit? Ze heeft wel even wat anders om aan te
denken. Zoals Thijmen. En het feit dat ze het vanmiddag uit wil
maken.

33. Ze zet drie kommen op het aanrecht en begint cornflakes te verdelen.
“Eet híj ook mee?” mompelt ze. Dylan grinnikt. “Ik eet thuis, zo te
horen.” Het stel wisselt een laatste kus uit en Dylan is weg. Gauw zet
June de derde kom terug in de kast.

34. Vlug eet June haar cornflakes op. De schoolbus zou er al bijna
moeten zijn. Ze heeft net helemaal uitgedacht hoe ze Thijmen het
beste kan vertellen dat het over is als de bus buiten klinkt. Ze pakt
haar rugzak op en snelt naar buiten.

35. Als ze die middag de bus instapt, besluit June Thijmen meteen te
laten weten wat ze van hem denkt. En het is niet moeilijk om die
gevoelens op te roepen als Thijmen naar voren leunt om haar wild een
zoen te geven. Boos duwt ze hem weg.

36. “Maar schatje, wat is er?” June moet moeite doen niet te kokhalzen.
Dat ze nooit gezien heeft wat een eikel hij is. De manier waarop hij
loopt, kijkt, doet, zoent. Plots irriteert alles aan hem haar mateloos.

37. “Ach doe maar niet alsof je niets doorhebt!” roept ze uit. “Een vriend
van mij zag je daar, met dat meisje, in het park.” Thijmen rolt met zijn
ogen. “Dus die sukkel was een vriend van jou? Niet van je gedacht
hoor.” June balt haar vuisten, woede borrelt op. “Pim is geen sukkel.
Pim is een geweldige jongen. En dwaal niet af!”

38. “Ach, Melissa heeft er niets mee te maken.” gromt Thijmen dan.
“Iedereen doet het toch, Melissa is niet de enige hoor.” “Zeg je nou dat
je niet alleen met háár vreemdging, maar ook anderen?”

39. Thijmen wuift de woorden weg. “Ach alsof iedereen altijd trouw is. Het
is toch normaal.” Dat brengt June tot het kookpunt. “Het is niet
normaal! Het is niet normaal, hoeveel van je vriendjes het ook doen!”
Thijmen wil nog protesteren, maar June laat zich niet onderbreken.

40. “Het is uit Thijmen de Groot, uit! Ik wil je hier nooit meer zien.” gromt
ze. Thijmen snauwt iets terug en loopt de straat uit. June kijkt hem na.
Ze kan niet geloven dat ze ooit op die eikel verliefd was.