Παρουσίαση στο πλαίσιο της ομαδικής εργασίας για την καθημερινή ζωή των βυζαντινών (Β1) 2ο Γυμνάσιο Ελληνικού 2014-2015

2. Η διατροφή στους Βυζαντινούς έπαιζε μεγάλο ρόλο. Η ποικιλία
αλλά και η ποιότητα της διατροφής στο Βυζάντιο εξαρτιόταν σε
μεγάλο βαθμό από τη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή
κάθε περιοχής, αλλά και από την οικονομική κατάσταση κάθε
οικογένειας. Οι περισσότεροι Βυζαντινοί φαίνεται ότι έτρωγαν δύο
φορές την ημέρα, το μεσημέρι και το βράδυ, χωρίς να
απουσιάζουν οι αναφορές σε συμπληρωματικά γεύματα το πρωί
και το απόγευμα. Σχετικά με τη διατροφή οι Βυζαντινοί, με
εξαίρεση τις περιόδους νηστείας, είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στο
φαγητό. Συγκεκριμένα οι πλούσιοι είχαν μεγάλη ποικιλία
εδεσμάτων (ορεκτικά, κρέατα, ψάρια), γλυκών και ποτών. Ειδικά
οι εύποροι Βυζαντινοί είχαν πλούσια διατροφή.

3. Τα τυριά αποτελούσαν ένα ακόμα
βασικό είδος διατροφής για τους
Βυζαντινούς και παρουσίαζαν
επίσης μεγάλη ποικιλία. Εκλεκτά
τυριά θεωρούνταν το βλάχικο και
το κρητικό και κακής ποιότητας
το ασβεστότυρο.
Τα λαχανικά και τα όσπρια
υπήρξαν από τα
σημαντικότερα
συμπληρώματα των
γευμάτων, αποτελώντας
ταυτόχρονα κανονικά
γεύματα για τους φτωχούς.
Τα λαχανικά, που
καλλιεργούνταν σε πολλά
νοικοκυριά, καταναλώνονταν
ωμά ή τουρσί. Μεγάλη
κατανάλωση είχαν τα
μαρούλια, τα λάχανα, το
σπανάκι και τα κρεμμύδια,
ενώ από όσπρια προτιμούσαν
τα φασόλια, τις φακές, τα
ρεβίθια και τα κουκιά.

4. Όσο αφορά τα επιδόρπια φτιάχνονταν με κύριο
συστατικό το μέλι και τους ξηρούς καρπούς, ενώ
τον ίδιο ρόλο στο βυζαντινό τραπέζι είχαν τα
φρούτα και ιδιαίτερα τα μήλα, τα αχλάδια, τα σύκα,
τα μούσμουλα, τα κυδώνια, τα πεπόνια και τα
σταφύλια.

5. Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν το κρασί και είχαν μία μεγάλη
ποικιλία. Το κάθε κρασί αναφέρονταν με το όνομα της
περιοχής απ΄ όπου προέρχονταν.
Αναμείγνυαν παλαιό κρασί με μέλι και πιπέρι και έφτιαχναν
το «κονδίτον».
Άλλα αλκοολούχα ποτά ήταν
ο «μηλίτης», ο «μυρτίτης», ο «απίτης», ο «φοινικίτης» κ.λπ.
Γνώριζαν την μπίρα, αλλά έφτιαχναν και μία σειρά άλλα ποτά
μη αλκοολούχα, όπως από εκχύλισμα αμυγδάλων, μελίγαλα,
ροδόμελι κ.λπ.

6. Ο ελαιόκαρπος υπήρξε, στα βυζαντινά χρόνια, ένα πολύ
διαδεδομένο, πρόχειρο και νηστίμο προϊόν. Οι ελιές
διατηρούνταν σε άλμη (αλμάδες), σε ξίδι ή
σε «οξύμελι» (ξίδι και μέλι μαζί).Γνωστές, επίσης, ήταν
οι "θλαστές" (τσακιστές) και οι «δρουπάτες»
(θρούμπες). Σχετικά διαδομένη ήταν και η χρήση του
ελαιολάδου στη μαγειρική τουλάχιστον στις
ελαιοπαραγωγικές περιοχές της αυτοκρατορίας.

7.  Το πιο λευκό ψωμί και ο πιο ακριβός τύπος ψωμιού ήταν ο
καθαρός άρτος. Υπήρχαν δυο κατηγορίες του, ο σιλιγνίτης
και ο σεμιδαλίτης. Ο πρώτος παρασκευαζόταν με εξαιρετικά
σχολαστικά αλεσμένο και κοσκινισμένο σίτινο αλεύρι.
Σεμιδαλίτης, ψωμάκια φτιαγμένα με αλεύρι βρώμης και
σιτάλευρο ολικής άλεσης ~ ψωμί σίκαλης.
 Το ψωμί είχε τόσο σημαντικό ρόλο στη βυζαντινή διατροφή
που η συντεχνία των αρτοποιών της Κων/πολης ήταν
απαλλαγμένη από δημόσιες λειτουργίες για να μην διακοπεί
η διαδικασία της παραγωγής του.
 Οι πλούσιοι φυσικά έτρωγαν λευκό πολύ καλής ποιότητας
ψωμί, αντίθετα με τους φτωχούς και τους αγρότες.

9.  http://www.foodbites.eu/j15/food-lovers/ellinon-
gefseis/839-2012-03-27-05-39-53
 http://www.imma.edu.gr/macher/hm/hm_main.p
hp?el/D2.7.html
 http://history-gymelliniko.blogspot.gr/