traballos do alumnado en tempos de confinamento

1. MARZO 2020
CLASE DE 5º DE PRIMARIA
CEIP DE CERVO

2. SIMBA, O CAN SEN NOME
Nunha aldea chamada Oiran había
catro nenos: Celia, Sofia, Hugo e Ana.
Un día foron de paseo e ...
encontraron un can. Ese can estaba
perdido polo monte. Estaba moi
manchado, doíanlle as patas, tiña
sede e moita fame.
Levárono pa casa e cuidárono moito:
déronlle de comer,beber e
duchárono. Pero faltáballe o mais
importante...o nome. Entre todos estiveron pensando cal lle
quedaría mellor. A Celia ocorréuselle que como tiña o corpo
marrón e era moi grande, podíanlle poñer o nome de Simba ,
como a película do REI LEÓN. E todos quixeron ese nome porque
lles parecía xenial.
Simba foi para a casa dos nenos e
alí tiñan outra cadeliña chamada
“Luna”, lévanse moi ben. Os dous
fixeron moi bos amigos e non
paraban de xogar cos nenos e
entre eles.
Ao final todo acabou ben!!
AUTORA: UXÍA LOZANO

3. OCEÁNIC
Esta historia comeza con dous irmáns, un chamado Max e outro
chamado Ruper. Max ten dez anos e Ruper ten sete anos. Case todos
os irmáns apóianse e axúdanse o un ao outro pero Max e Ruper non.
Max odia a Ruper e Ruper odia a Max.
Un día Ruper fai cabrear a Max e este encérrao no faiado, Ruper
encontra un xogo chamado Oceánic, máis tarde intentou forzar a
porta para saír, conseguiuno e pediulle a Max que xogara con el ao
xogo que encontrara.
Max dixo que sí e comezaron, Ruper deulle á rosca e saíulle un oito,
a casilla moveuse soa e de súpeto apareceu unha tarxeta onde poñía
“O teu robot ten un problema”.
Nese intre viron un robot pequeno que se acercaba a eles, a Max e a
Ruper o robot non lles pareceu perigoso e concentráronse no xogo,
pouco despois o robot pequeno converteuse nun robot de case dous
metros de alto e levaba unha serra na man, lanzouse disparado a
Ruper, este apartouse e o robot saíu fora da casa e desapareceu. Os
irmáns miraron pola fiestra e viron que estaban no medio do océano,
puxéronse moi nerviosos e entenderon que tiñan que terminar a
partida para volver á normalidade.
Agora era a quenda de Max, deulle a rosca e saíu un nove, na carta
poñía “A casa quere marchar”, empezaron a sentir que a casa se movía

4. e que había unhas olas xigantes que tapaban a casa. Os irmáns
morrían de medo, os dous pensaron que tiñan que estar unidos para
rematar aquel maldito xogo. Volvía ser o turno de Ruper, cruzou os
dedos e deulle a rosca, saíu unha tarxeta “golden”, nela poñía “Pide
un desexo”, Ruper non o dubidou pechou os ollos e nun intre saíron do
xogo e estaban de novo no seu pobo.
Alegráronse moito e déronse un abrazo que fixo que a partir daquela
historia se levaran mellor.
Autor: OLIVER ÁLVAREZ

5. Esta historia comezou o día 13 de outubro de 2009, ese mesmo día naceu
unha nena chamada Aurora. Aurora era un bebe co pelo de cor castaño, os
ollos marróns e a pel moi clara. Vivía nunha casa fóra da cidade onde todas
as mañás tiña unha longa ruta para chegar ao colexio.
Ela, no colexio, era coñecida por ser moi riseira e tiña moitos amigos e
amigas, con eles e elas pasaba as tardes no parque. Cando non había colexio
estaba todos os días cos avós na praia e no campo.
Chegou o día 13 de outubro… era o cumpre de Aurora!!!
Ela, nese mesmo día, tiña moitos agasallos. Un deles era da sua avoa, ela
nada máis ver o “agasallo” colleuno e destrozoulle todo o papel ansiosa
para poder ver o regalo. Cando acabou de desenvolvelo pegou un berro
pola emoción. Era un can!!!
Aurora botou toda a vida, despois de ir ao colexio, vivindo aventuras co seu
can, a o cal decidiu chamarlle Lagún.
Autora: Noa Jordá

6. O PAXARO DE
LUCAS
Lucas é un neno de 11 anos ao que lle gusta o fútbol e xogar o
seu paxaro, Lucas ten moitos amigos e amigas como Nerea e
Pablo, especialmente. Nerea e Pablo veñen todos os días á casa
de Lucas para xogar co seu paxaro, Brillantiño.
Sempre xogaban ao pilla-pilla e, por suposto, sempre gañaba o
paxaro, Lucas tíñao moi adestrado!
Nunca paraban, xogaban ata rebentarse.
Os fins de semana, Nerea e Pablo quedábanse a durmir na casa
de Lucas.
Ao día seguinte, cando lle iban dar de comer a Brillantiño... NON
ESTABA! BRILLANTIÑO NON ESTABA!
Buscaron polo parque do pobo, po toda a casa... Nada.
Foron preguntar ás casas dos seus amigos... Nada.
Puxeron ata carteis... Nada.
Tiñan un so sitio ó que ir preguntar… ir á casa de Luís, un dos
mellores amigos de Lucas.
Lucas non cría que fora el, pero...
De súpeto, aparece Luis cunha gaiola; Lucas non o cría, un dos
seus mellores amigos, roubándolle o seu paxaro!
Foron agachados ata a porta e efectivamente, Brillantiño
estaba alí sen poder moverse, intentando escapar.
Lucas chama á porta e dille a Luís:

7. -Devólveme o meu paxaro!!! - Luís desconsolado, deulle o
paxaro-.
-Porque mo quitaches?- -Porque sempre quixen ter unha
mascota, e meus pais non queren-.
Luís pertencía a unha relixión na que tomaban aos animais
como se fosen demos.
-Sabes que Luís?
-Que?
-Cada venres podes vir xogar á miña casa co meu paxaro.
-De verdade? -Di Luís desconsolado.
-Por suposto. -Di Lucas.
Fin.
Autor: Iker García Casariego

8. ANDRY WWE
Érase unha vez, un neno ao que lle gustaban moito os videoxogos
e os xogos de pelexas.
O neno chamábase Andry, un neno que non tiña vida social nin
amigos. Só lle importaba a consola e a TV e non ía ao colexio.
Andry non paraba de falar do fantástico que era o xogo con seus
pais, ata que un día entrou no xogo e lle dixo unha voz misteriosa:
- Como non acabes o xogo non volves á vida real nin aparecerás na
virtual!
Só lle quedaban 2 niveis, un contra o campión mundial e outra
contra o personaxe que el creara no xogo e que se chamaba Mellori.
Empezou a loitar contra o campión mundial, estaba só a un segundo
de gañarlle e “tachan!!” NIVEL SUPERADO!!
Andry estaba moi contento, pero... tamén un pouco nervioso.
Cando ía a prepararse para o seu definitivo combate encontrou un
mando para baixarlle o nivel ao personaxe que el creara, e así
gañarlle fácilmente e volver á súa habitación.
A pelexa deu comezo. No primer asalto Andry era o campión do
combate grazas ás súas trampas estratéxicas. Cando ía a recoller a
medalla por acabar o xogo apareceu, de súpeto, na súa habitación.
Andry aprendeu unha valiosa lección… non se pode xogar tanto ás
pelexas e débese xogar máis a outros xogos máis saudables!
FIN
Autor: Daniel Rodríguez

9. A sorpresa de Izan
Había unha vez un home chamado Luís, que tiña 25 anos. O seu pelo era castaño,
corto e tiña ollos marróns, era de estatura media e delgado. Era moi bo, e
normalmente estaba moi estresado porque el era arquitecto e no seu pobo non
había moitos arquitectos entón el sempre tiña que ir a todas as obras e non o
paraban de chamar. Iso provocaballe moito estres.
El tiña unha muller chamada Amelia de 27 anos, co pelo loiro, longo e ollos
verdosos, era de estatura media e delgada. Moi guapa, moi boa e encantáballe
bailar, pero non podía facelo moi a miúdo porque tiña un traballo moi complexo,
pero con bastantes ganancias. Ela traballaba de profesora particular que daba
clase na súa propia casa toda a tarde. Ese home e esa muller estaban casados.
Todas as noites desaparecían, pero todos estaban moi tranquilos porque non
sabían nada pero en cambio o seu fillo si. Chamábase Izan e tiña 4 anos, pelo
loiro, nin moi longo nin moi corto e ollos azuis e delgado. El estaba moi nervioso
porque as veces se levantaba polas noites para avisar a seus pais por distintas
cousas como: que tiña medo, que tiña sede, que tiña que ir ao baño, que estaba
nervioso, tiña frío, non quería estar só, non se daba dormido ou cousas
parecidas. Pero, en cambio, cando se levantaba e ía á habitación dos seus pais
só encontraba unha carta escrita por eles, pero claro a el que máis lle daba que
lle escribiran cartas se non sabía ler!
Pero os pais cando lle escribían as cartas non se daban conta de que el non
sabía ler, porque estaban moi nerviosos de que algo puidera salir mal.
Cada día pola mañá Izan preguntalles:
- Onde estivestes onte á noite? Fun para a vosa habitación para avisarvos de
que tiña medo e non estabades. So encontrei unha carta, pero eu non sei ler!!!
Non vos acordades de que non sei ler?
E os pais respóndenlle:

10. -Mira Izan, nós onte tivemos que ir ao concello de Foz firmar uns papeis para ir
vivir alí por eso tardamos tanto en chegar outra vez á casa porque xa sabes
toda a distancia que hai dende a nosa casa que está en Cervo ata Foz. Ademais
despois de firmar os papeis deixáronos ir ver a nosa nova casa coas persoas do
concello para que nos foran explicando cousas como: cantas habitacións ten,
cantos baños ten, onde está a cociña, onde está o salón...
E Izan responde:
-Pero, mamá, papá por que nos imos vivir a outro sitio? Aquí estou moi ben e
teño moitos amigos e amigas.
E os pais responden:
-Por cousas de traballo, por exemplo: papa alí en Foz gaña moitos mais cartos
e ademais hai moita mais xente que quere que os seus fillos e fillas veñan
conmigo ás miñas clases particulares. Tamén hai moita máis poboación da que
hai aquí en Cervo e ademais en Cervo case ninguén quere que os seus fillos
vaian a clases particulares.
Pero Izan di:
-Pero, pronto vai ser o meu cumple non me poderiades facer ese favor de
quedarnos aqui? PORFAVOR!!!
E a nai di:
-Non, xa non hai máis que falar. A casa xa é nosa e mañá mudamos.
E Izan di:
-Non porfavor, non porfavor!!!Mamá, papá xa sabedes canto me gusta vivir en
Cervo con todos os meus amigos. Sempre estamos cambiando de sitio onde vivir
e ningunha vila me gustou tanto coma esta … papá, mamá dígovolo de verdade
porfavor gustariame moito poder quedarme aquí!

11. E o pai di:
- Non, xa oiches a túa nai, non hai máis que falar. Mudarémonos a Foz.
O que Izan non sabía era que só era unha sorpresa que seus pais lle querían
facer polo seu aniversario na casa vella de seus avós de Foz. E a noite anterior
fórano preparar todo con axuda dalgúns pais amigos.
E a nai di:
Xa sabemos que para ti é moi difícil separarte dos teus amigos, pero
necesitamos ir vivir a Foz. Espero que dentro de pouco o comprendas.
De súpeto Izan enfodouse tanto que empezou a correr con todas as súas forzas
por toda a vila e foi avisar a todos os seus amigos de que se ia ir vivir a Foz. E,
por suposto, eles non saben nada da sorpresa de Izan porque se o souberan
íano contar en canto Izan fora polas súas casas a avisalos.
Cando os avisou a todos foise esfadado para a súa casa de madeira construida
por seus pais e que está situada no medio e medio do monte. Pero como el xa
sabe o camiño nunca se perde. Cando chegou alí estaba moi canso, entón sentou
nunha cadeira e empezou a chorar porque el non quería perder aos seus
amigos.
Choraba a pesar de que por unha parte estaba emocionado pero pola outra
estaba triste… Estaba emocionado porque en Foz ia poder coñecer a moitos máis
amigos e amigas, pero pola parte que estaba triste era porque el pensaba que
se se ía vivir a Foz ía perder a todos os seus amigos aunque eso non ía ser certo,
pero el era pequeño e pensaba que si que os ía perder a todos.
Pero os seus pais tíñano todo controlado! Ìa ser só unha festa e ademais ían
invitar a todos os seus amigos de Cervo e tamén a todos os que coñecera por
exemplo: de vacacións ou os que coñeceu en todos os sitios onde se mudaran
ainda que, en realidade, eles sempre foron de CERVO. Pero fóranse e agora
volveran!!!

12. Despois de un rato os pais empezaronse a preocupar porque normalmente
pasan 20 minutos e xa volve pero está vez non foi así e os pais preocupados
empezarono a buscar por todas partes e chamaron a policia e a os pais amigos
para comezar a buscalo.
Ao final atopárono na caseta do monte, pero alguén estaba ao seu lado… alguén
misterioso que non coñecía ninguén. O señor misterioso levou ao neno ata o
concello porque dicían que era un neno máxico.
SORPRESA!!!
Ao final de todo conseguiron salvar ao neno e foron para Foz para darlle unha
festa de aniversario sorpresa, que era máxica e moi especial para todos e por
fin Izan comprendeu para que era todo isto de mudarse e pasouno xenial na súa
festa de cumpleanos na que cumpriu 4 anos.
Ao final da festa Izan díxolles a seus pais:
-Papá, mamá moitas gracias por esta festa sorpresa!- E os pais responderonlle:
-De nada Izan, todo este lío para ti foi para poder organizar esta festa sorpresa
e esperamos que o pasaras moi, moi, moi ben.
Autora: Antía González Quelle

13. Os Cavernícolas
Érase unha vez seis cavernícolas que vivían nunha cova. Un día
atopáronse cun Rinoceronte de 8 toneladas.
Era moi grande porque medía cinco metros. Cando o Rinoceronte veu
a un cavernícola apareceron 20 rinocerontes máis. Nese intre os
cavernícolas quedaron moi asustados e os cinco correron chorando,
pero o sexto cavernícola, que era o máis forte, dixo “non me rendiréi!”
Entón el arrincou unha
árbore, prendeulle lume e
lanzoulla aos rinocerontes,
e matounos.
Así logo xuntaron moita
comida na súa cova para
alimentarse durante quince
anos.
Fin.
Autor: Adrián Fernández

14. Esta é unha historia dun pingüín que era diferente aos demais.
Iceberg era un pingüín novo, con moito pelo negro e a barriga branca. No
pico ten dúas raias azuis que o diferencia dos demais. É vergonzoso, pero
alegre, tamén é moi creativo. Podía construír unha bicicleta con dous
bloques de xeo e unha caña de pescar.
Este pingüín habita no Polo Sur, nunha cidade chamada Antártica. Todos
os habitantes vivían en iglús menos o xefe Roñón que vivía nun castelo no
centro da cidade.
A súa amiga Snow era unha osa polar que tiña a mesma idade que Iceberg.
É a súa mellor amiga (case a única). Gustáballe moito mergullarse e atrapar
peixes. Ten o pelaxe branco e unha mancha amarela no fociño.
Snow defendía ao seu mellor amigo dos pingüíns adolescentes que eran
moi presumidos, e críanse que Iceberg era raro pola súa creatividade e as
raias que tiña no pico. Tíñanlle medo a Snow.

15. -Es moi raro Iceberg. Alónxate, non nos vaias a contaxiar -dicíanlle os
pingüíns adolescentes.
Un día o xefe de Antártica, Roñón, díxolle a Iceberg que se seguía así non
ía ser un habitante da cidade ANTÁRTICA . Debería marchar.
Iceberg non se deu por vencido e decidiu ensinar a todas as crías de
pingüíns a ser moi, moi creativos (coma el) . Buscaron material e
construíron moitos xogos: FOI MOI DIVERTIDO!!!
E así logrou que todos os pingüíns, de mais maiores a mais pequenos foran
moi creativos.
– Que cubos de xeo pasa aquí!! - gritou moi enfadado o xefe.
O xefe era maior, chamábase Roñón, porque enfadábase por todo. Só lle
parecía correcto, o que el facía e pensaba. Era un mandón, el cría que era
o emperador!!! (era o alcalde).
Despois de ver e escoitar aos habitantes de Antártica, o xefe declarou o 27
de maio como o día da creatividade. Levantaron un parque de atraccións
cunha piscina conxelada.
Despois duns segundos o xefe Roñón dixo :
– Os días que non sexan o 27 de maio todos a construír conxeladores, (que
aquí cada vez fai mais calor debido á contaminación).
Autora: Antía Fernández