2. Aquel día Sara non estaba de moi bo humor xa que a súa nai lle comentara
que ía ter que asistir a un campamento de verán debido a que o seu pai tiña
que viaxar a Nova York por motivos de traballo e on tiña con quen quedar.
Axiña ao baixar as escaleiras recibiu unha noticia por parte da súa nai que lle ía a
cambiar a vida.
-Sara, a avoa morreu.
Nese momento a protagonista non sabía que facer: se botarse a chorar,
saír correndo. A súa nai ao vela con esa face, entregoulle unha carta
escrita de puño e letra da súa avoa Milagros que lle dera previamente para
cando este momento chegara. Sara abriuna e comezou a articular:
“Querida netiña:
Escríboche esta carta porque sei que este día tarde ou cedo ía chegar.
Por isto e para que me recordes, deixei un agasallo moi importante para min
nun os recunchos desta casa. Como sei que non che gustan a sorpresas so che
pido que recordes tódolos momentos que pasábamos xuntas cando ras pequena e
xa verás como che vai vir á mente a cousa da que che estou falando. Prégoche
que non esteas triste, que non te quero ver así dende o lugar
onde queira que estea e tamén che pido que sempre recordes que ocuparás un
lugar moi importante no meu corazón.
Con todo o cariño da túa avoa.
MILAGROS
3. Á mañá seguinte e co almorzo comido, Sara tivo que ir ao instituto pois ese día
tiña tres exames finais que eran imprescindibles para as cualificacións finais porque
se non aprobaba non podería facer o bacharelato .Cando acabou de ler a carta,
Sara botouse a chorar .
-Lembra que ela non querería verte así– afirmou a súa nai Cristina
acariñándolle o pelo.
-Está ben– replicou Sara secando as bágoas.
Cando Cristina decidiu deixar soa a Sara no seu cuarto, esta comezou a
lembrar como se dun filme se tratase, momentos que pasou coa súa avoa
cando era pequeniña (que era o que lle dicía na carta): cando facían galletas
con diversas formas no nadal, cando prantaban rosas na primavera, cando
recollían margaridas no campo ata facer un gran ramo, cando se disfrazaban no
entroido, cando pasaban tardes vendo ´´ Cine de Barrio ´´… E a nena estivo así un
bo tempo ata que foi anoitecendo e chegou o momento de ir visitar a casa da avoa .
Ao entrar, a Sara non lle parecía a mesma casa sen a súa avoa: a televisión
da cociña apagada, o can fóra da casa porque non tiña con quen estar… A
causa disto á pobre rapaza non lle quedaron folgos para ir na procura dese
misterioso agasallo e, o que fixo foi sentar naquel vello sofá dos anos oitenta onde
a súa avoa adoitaba deitarse mentres vía a tele cando era de noite. Ás nove da
noite, a familia Benedite abandonou o domicilio da avoa. Cando chegou a súa casa,
Sara decidiu deitarse sen nin sequera cear (pese a que non comera en todo o día).
Ao entrar no autobús e ver a Sara con ollos chorosos as súas
amigas preguntáronlle que era o que lle ocorrera.
4. Esta, que aínda tiña á carta da avoa nas súas mans, decidiu amosárllela.
-Pobriña – engadiu Marta, unha das mellores amigas da nena, con tristura.
-Non esteas así que me vas facer chorar a min .
-E ademais, a túa avoa non querería verte así, ¿ou non?- preguntou
Míriam intentando animar .
-Si, pero eu estaba moi unida a ela e vouna botar moitísimo de menos - dixo
Sara encolléndose de ombros .
-¡Abonda xa de tanta tristura!, agora o que temos que facer é concentrarnos
nos exames de hoxe, que son moi importantes – exclamou Alba, a máis
optimista do grupo .
Nese momento o vehículo parouse e os mozos baixaron do autobús.
Ese día as clases para a protagonista non se pasaron tan rápido coma
outros días co tema dos exames que, por certo, saíronlle moi ben.
Ao saír do instituto, o pai de Sara estaba agardándoa na porta para
levala directamente á casa e que non se entretivese .
Ao chegar á casa, a protagonista viu que o seu irmán estaba deitado no sofá,
sen gana de nada… e á rapaza pareceulle estraño.
-Sara, deixa ao teu irmán en paz, ou ¿non ves que está enfermo?- berroulle o
seu pai.
-Imos comer e despois temos que ir a casa da avoa por unhas cousas
que precisaremos. E non esquezas que deberás quedarte na casa coidando ao teu
irmán .
5. Ao entrar na casa da avoa, Sara díxolle ao seu irmán que se deitara no sofá
e que durmira coa excusa de que ela tiña que axudar aos seus pais a
coller unhas cousa e levalas para o coche; mais non era así, ela o que
realmente quería era encontrar ese agasallo misterioso sen que ninguén a
molestara.
Unha vez que se foron os seus pais e o seu irmán estaba durmido,
decidiu empezar pola cociña:
-¡E se a miña avoíña deixoume unha desas vaixelas nas que adoitabamos cear
no Nadal!- pensou Sara.
-Non, non creo. Eu non pasaba a miña infancia pegada a unha vaixela.-
recordou.
Entón Sara pensou que na cociña non se atoparía porque non adoitaba estar
alí na súa infancia. Entrou no dormitorio no que había dúas camas e onde
adoitaban durmir ela e mais o seu irmán cando os seus pais non
estaban. Recordou que alí non había moito mobiliario, mais enriba da súa
cama estaba Pepita, a boneca coa que soía xogar. Decidiu apunta-lo nome
nunha lista que tiña para poñer tódalas pistas que ia descubrindo (na que non
había nada importante). Despois de escribir o nome na listaxe, decidiu entrar
no dormitorio da súa avoa, mais pensouno dúas veces e decidiu saír ao recordar
que entrara alí escasas veces e, cando o fixera, era para ir buscarlle as lentes
para ler (e a nena tiña moi claro que ese non ía ser o misterioso agasallo) .
6. Por último, decidiu mirar na sala e lembrou achegándose á ventá que a súa
avoa tocaba moi ben o piano. Tamén apuntou este instrumento na listaxe
previamente. Ao acabar coa misteriosa búsqueda, Sara decidiu ir á cociña por un
vaso de auga e logo sentarse no sofá para recapacitar sobre cal dos dous obxectos
que tiña era o misterioso agasallo . Mentres estaba pensando deuse conta de unha
cousa que pasara por alto: ¿Por que a súa avoa deixou unha herdanza soamente a
ela e non ao seu irmán? Pode ser porque o neno é máis pequeno ca ela pero
tamén porque a ela lle gustaba a música e lle deixou o piano, que era un dos
obxectos da súa casa que máis apreciaba. Nese momento entraron os seus pais e
Sara contoulle a súa nai o que fixera. Esta lle díxolle:
-A túa avoa dende nena sempre foi moi boa música, máis o seu pai(que era
o que mandaba na casa por aqueles tempos) nunca quixo que a súa
filla fose alguén recoñecido neste mundo por ser muller, senón que quería que a
súa filla fose unha muller digna casada, ama do fogar e con fillos. Aínda que
ela loitou para facer os seus soños realidade, nunca puido. Cando casou, ela
explicoulle ao seu home que tocaba o piano moi ben e, como xa non dependía do
seu pai, se este lle daba o consentimento para acudir a unhas clases que ofrecían
na escola para tódalas idades. Uns anos despois, cando eu xa nacera, o meu pai
decidiu aceptar mais pasados uns anos dende que llo dixera, diagnosticáronlle un
cancro que fixo que a súa curta vida durara tan só dous meses máis. A causa disto
e por riba co consentimento do seu home a túa avoa quitáronselle as ganas de
facer o seu soño realidade e exclusivamente adicouse ao meu coidado, debido a
que non teño máis irmáns.
7. Por iso, ela che regalou isto, para sentir que alguén na súa familia se dignou
a facerlle caso xa que eu sempre tiven moi claro que quería facer medicina .
-Mamaíña, agora xa entendo porque nesta casa nunca se fala do avó, de
que non teño máis tíos ca os da familia do meu pai e en que traballaba a avoa.
Pobre, o que tivo que sufrir – engadiu Sara con pena.
-Non o sabes ben miña filla.
-Pois vouno facer, vou facer o seu soño realidade, voume converter nunha
gran pianista.
E así foi. Quince anos despois e grazas a aquela viaxe que tiña que facer o
seu pai a Nova York (que fixo que a familia se trasladara a vivir alí),
Sara converteuse nunha recoñecida pianista da Orquesta Sinfónica de Nova
York .
FIN
