Relatos en galego

1. RELATOS
Os Conflitos

2. Unha viaxe con turbulencias
Hai moito tempo Xan e Xosé eran moi bos amigos,
creceron xuntos, dende os catro anos ou menos que
se coñecían. Cando cumpriron os nove anos houbo un
pequeno imprevisto: Xan tivo que irse a Londres por
cousas persoais dos seus pais. Prometéronse volver
a ver dentro de dez anos, pero nada. Cando Xan se
fíxo independente volveu a España e buscou a Xosé.
El enfadouse e chamouno. Quedaron en verse no
“Campoflorido” e non puideron porque Xosé tiña un
asunto “importante”. O outro amigo púxose moi
triste e decidiu irse de vacacións a unha illa
tropical. Colleu o avión, foi a illa e levouse unha gran
sorpresa. Que era? Xosé estaba alí de vacacións.
Miráronse sen inmutarse. Xan volveu a Londres moi
enfadado. Os seus camiños separáronse ata que
Xosé decidiu falar con él. Non ía alí por diversión
se non por unha cita de traballo importante.
Resolveron o problema e prometéronse tratarse
ben.
FIN
Belén del Solar 6ºA

3. O NENO DA PISCINA
Érase una vez unha familia formada por un pai, unha nai, un fillo chamado Álvaro e
unha filla chamada Alicia. Vivían na cidade, nunha casa que compraron co diñeiro
que lavaban aforrando toda a vida. A casa tiña cinco plantas e non lles faltaba de
nada.
Na primeira, estaba a sala de estar e unha habitación onde estaban os xoguetes que
Álvaro e Alicia case non utilizaban, estaban alí porque lles daba recordos da infancia,
e tampouco querían tiralos.
A segunda planta tiña unha cociña con electrodomésticos de última xeración: que si
unha batidora inalámbrica, que si unha neveira cun sensor para que se abra
soa...xunto a cociña estaba o salón, tiña unha televisión de pantalla plana, coa opción
de ponñela en 4D, pero sen porse gafas.
Na terceira planta estaba a habitación de Mario e Cristina (que eran os seus pais).
A habitación era tan grande que ocupaba toda a planta. A cama era reclinable, para
poder ver a tele, e o colchón, en vez de estar recheo de plumas ou algodón, estaba
cheo de auga.
Na cuarta planta era onde durmían Álvaro e Alicia. As súas habitacións eran
independientes pero sempre xogaban xuntos. Casi non saían da casa porque os seus
pais estaban sempre traballando.
Na quinta planta atopábase o ático ou zona de ocio, onde Alicia e Álvaro pasaban
gran parte do seu tempo bañándose na piscina ou xogando ó baloncesto. Foi
precisamente alí onde un día viron un neno na piscina. Estaba nadando e salpicando
auga para a cancha de baloncesto e eles lle preguntaron, quen era e que facía alí. O
rapaz marchousee correndo.
O seguinte día volveu a aparecer o neno, pero esta vez, non o deixaron escapar.
Chamaron aos seus pais e lles contaron o acontecido. O neno dixo que o fixera
porque él non tiña piscina na casa e quería divertirse. Eles non o aceptaron e
dixéronlle,, que non volvera por alí nunca máis, sen permiso, ou terían que
denuncialo a policía.
FIN
Diana Cea 6ºA

4. O CONFLICTO
Un día un neno chamado Xoán ía camiñando pola
rúa cando, de súpeto, o seu amigo Ivan
atropelouno coa bici. Xoán empezou a insultalo e
empurralo. Iván intentou falar con el pero Xoán
non, e seguiu insultándoo. Ivaán díxolle que llo ía
contar ao seu pai, pero a Xoán non lle gustou eso
porque saliu correndo e aos cinco minutos volveu
co seu curmán de 16 anos dicíndolle a Iván:- Se
non me pides perdón o meu curmán pegarache.-
El,asustado, púxose e pidoulle perdón pero aínda
así Xoán pegoulle. Ivan saiu chorando mentres
corría .
Ao chegar a casa o seu pai preguntoulle que lle
pasaba e el explicoulle todo. O seu pai enfadouse
tanto que foi a casa de Xoán a dicirllo ao pai.
Ao chegar explicoullo e de súpeto entrou Xoán
pola porta nada mais velos intentou escapar pero
seu pai non llo permitiu. Pediulle que lle
explicara todo e que lle pidese desculpas e el o
fixo pero Iván díxolle: - Acepto as túas desculpas
pero xa non somos amigos.
Brais Prado

5. Unha amistade para toda a vida
Juanito e Pepito eran os mellores amigos do seu barrio. Un día
quedaron para xogar ao balonmán pois era o xogo favorito dos
dous, pero cada un xogaba de forma diferente. Juanito era moi
competitivo, tanto que incluso podería chegar a facer dano a
calquera persoa so por gañar. E Pepito xogaba dunha maneira máis
tranquila.
O xogo baseábase en que o que chegara antes a 3 goles gañaba;
pero Juanito sacou o seu lado competitivo e lanzaba balóns moi
forte e el como é normal queixábase; pero non lle fixo nin caso e
un deses balóns deulle na cara, conseguindo que sangrara polo
nariz. Nada máis decatarse foi correndo á súa casa de maneira que
Juanito se arrepentise.
Ao outro día foi á súa casa a pedirlle perdón por ser tan
competitivo e facerle sangrar polo nariz, e aceptou as desculpas.
Grazas a iso aprendeu unha moi boa leccion: ``É máis importante
unha amistade que gañar un xogo´´.
Joel Dos Santos
Historia dun hámster 2
Ola, chámome Dave e son un hámster.
Hoxe fuxín e xa poderei cumplir o meu soño de ser
salvaxe.No xardín hai moitos perigos pero poderei
aguantar.

6. Ata agora todo ben, encontrei unha familia de cinco
toupas.
As toupas son simpáticas,claro, se non poden comerte,
porque son vexetarianas, calquera é bo.
Quero volver a casa e aquí vai frío.
As toupas dixéronme que me axudarían a subir a
miña ventá. Non teño case tempo.
Atopamos unha vasoira!!!
Atopábase xusto ao lado dunha escaleira. Terei que
escalar para chegar á ventá…
Cheguei, problema resolto!
De vez en cando preguntome…
Puiden chegar á ventá coa escaleira?
As toupas axudáronme para que as deixara en paz?
Misterios da vida que nunca se resolverán.
Brais Castrelos
Amistades
Vai comenzar o colexio e Xan e Víctor eran novos e non
tiñan amigos nese colexio , entón, a medida que se coñecían
facíanse máis amigos . Un día xuraron ser amigos para
sempre. Así foi.

7. Pero despois Víctor foi coñecendo a mais nenos e Xan
estaba so entón empezou empezou a poñerse triste porque o
seu amigo xa no queria estar con el , pero despois os de mas
nenos deixaron a Víctor so e empezaron a facerse amigos
de Xan e Víctor empezou a comprender porque Xan estaba
triste e dixo que o quería arreglar .
Entón dixo: Vou pedirlle perdón a Xan , pero o neno dixo
que non , entón Víctor enfadouse e preguntouse : - por que
non quere ser o meu amigo? Entón foi preguntarlle, e el
respondeu: - porque o deixara so e agora el tiña que saber
que non é divertido estar so. Entón Víctor enfadouse moito
e pelexáronse.
Despois dunha longa pelexa Xan pensou que ningún dos
dous tiña a culpa , e díxolle por que se pelexaron sen ter a
culpa e o que pasou foi que os outros nenos os separaran.
Ao día seguinte foron falar cos nenos e explicaron que non
lle gustou o que fixeron, e os outros nenos o entenderon e
propuxeron que ían xogar con eles nos recreos do colexio.
E Xan e Víctor dixeron que si e xa non volveron pelexar .
Uxía del Río

8. A PELEXA
Un día, Tomás estaba xogando coa pelota e se lle
escapou. Xoán viu a pelota e deulle unha patada, dándolle
na cabeza a Tomás, entón Tomás insultou a Xoán. Xoán ao
chegar a casa explicoulle todo ao seu pai.
Ao día seguinte, Xoán preguntoulle a Tomás por que lle
insultara.Tomás díxolle que lle dera na cabeza coa pelota.
Xoán díxolle que non o sabía e pediulle perdón, pero
Tomás contoulle unha mentira ao seu pai dicíndolle que
Xoán lle pegara. O pai foi a xunto Xoán e botoulle unha
bronca. Xoán díxolle que el non fixera nada, entón o pai
de Tomás díxolle ao seu fillo que lle pedira perdón a Xoán
e que estaba castigado. Tomás pediulle perdón a Xoán.
FIN
Tiago Gardón

9. OS IRMÁNS PELEXONES
Había unha vez dous irmáns chamados Xan
e Álvaro.Os dous nenos pasaban o día
pelexando . Pelexaban polos xoguetes, pola
“Play”, pola comida, polo mando da tele…
Pelexaban dende que se levantaban ata
que se acostaban .Cando estaban
tranquilos era cando durmían ou cando non
estaban xuntos.
Un día a súa nai ,farta de escoitalos
pelexar ,decidiu falar con eles.Que cada
uno expusera a súa versión,e así
solucionalo.
Finalmente perdoáronse e prometeron non
volver a pelexar máis.
FIN
Daniel Graña

10. Martín e Lucas
Un día de verán,
Martín máis Marta,
estaban a xogar no
parque. Martín quería
xogar coa pa, pero
Marta non lla quería
dar, entón enfadouse. Foi a xunto da
nai, e ela díxolle que non pasaba
nada, pero Martín non quería nin
falar nin xogar con el. Marta, moi
triste, desculpouse, deulle a pa e
preguntoulle se xa non estaba
enfadado con ela. Martín aceptou as
desculpas, e volveron a ser tan
amigos coma sempre.
Erea Adell 6º A

11. Dous amigos
Érase unha vez dous rapaces chamados Marco e Xoel.
Marco era alto e tiña o pelo rubio e era moi simpático.
Encantáballe ler , xogar á pita cega e sacar a pasear ao seu
can ao parque para cans .
Xoel era alto , o seu pelo é cor castano; é moi amigable , non
lle gustaba moito ler que digamos , pero encántaballe xogar
ademáis da pita cega , ao xadrez e co can de Marco .
Naquela época Xoel e Marco tiñan once anos , estudaban no
colexio C.E.P Celso Emilio Ferreiro , no curso sexto de
primaria .
Un martes trece cando estaban xogando á pita cega no recreo
Xoel quedaba e o primeiro que pillou foi a Marco, e Marco que
non lle gustaba perder, dixo que Xoel fixera trampas e que
estaba mirando e por iso o pillou. Xoel dixo que iso era
mentira e que el non fai trampas nin minte e o que esta a
mentir é Marco porque non quería perder.Entón foron xunto
dun mediador/a e lle dixeron que tiñan un conflicto e foron á
zona para resolver conflictos .
Despois de estar falando, Marco dixo que el mentira e pediulle
perdón a Xoel por dicir que fixera trampas. Xoel perdoouno e
déronse unha aperta e foronse a xogar coma se non pasara
nada.

12. Fin
HUGO BANGUESES
Ese maldito móbil
Érase unha vez un neno chamado Xan. Era moi
estudoso na clase pero sempre se olvidaba dos deberes
e do material na clase ou una casa. Un día a súa nai
decidiu cambiar iso e foi falar coa profesora. Esta
díxolle que Xan era moi estudoso na clase pero que
nunca levaba os deberes feitos. A nai de Xan pensou
que era por ese móbil, si polo móbil que lle regalaran
por Reis. E sabedes que? Si, acertou. Ese maldito
móbil estivo “impedindo” que Xan fixera os deberes
así que a súa nai retiroulle o móbil, Xan
evidentemente non quería, pero, só lle faltaba deixalo
para sacar matrícula de honra! A súa nai convenceuno
e así Xan foi un gran estudante e nunca volveu a
esquecer os deberes. Xan sacou matrícula de honra en

13. todo!
María Cogolludo 6ºA
XOGAR SO NON
É DIVERTIDO
Había unha vez dous nenos, un chamábase Pablo e o outro Óscar.
Óscar quedou con Pablo na súa casa para facer os deberes e
xogar a “WII”. Cando chegou empezaron a facer os deberes de
matemáticas, lingua e ciencias naturais. Cando acabaron as
tarefas empezaron a xogar a WII ao `` Just Dance '' estiveron
bailando varias cancións e todas as gañou Óscar. Pablo
enfadouse. Cando foron merendar a nai de Pablo comentou que
había un truco que era en vez de bailar con todo o corpo, mover
so o brazo do mando, e a Pablo se lle formou unha idea na
cabeza.Logo a nai engadiu: - “Pero nin se vos ocurra facer
iso,vale? - E os dous nenos contestaron a vez: - VALE.- Cando
acabaron de merendar volveron a xogar, pero esta vez gañou
Pablo e Óscar preguntoulle non estaras a facer trampas non, e
Pablo respondeulle que non. Volveron bailar e Óscar fixouse en
Pablo: estaba a facer trampas. Óscar díxolle: - Eres un

14. tramposo. E enfadouse con el pero a Pablo deulle igual. Agora
cada un xogaba polo seu lado pero horas despois Pablo descubriu
que xogar so non é divertido, polo tanto foi pedirlle perdón a
Óscar. Óscar perdoouno pero coa condición de que non volvese
facer trampas. Pero cinco minutos de perdoarse chegou o pai de
Óscar e non puideron disfrutar moito.
FIN
Gabriela Gonçalves
Morcilla
Érase una vez…
Un neno chamado Mortadelo,
Mortadelo, ten os ollos azuis,coiro vermello,cara ancha e é gordiño,baixo,forte e moi lento
en todo o que fai.
Gústalle comer mortadela,e non pode resistirlo.
A súa nai dicíalle que deixara de comer mortadela que ía engordar máis.
El respondíalle que si ía deixar a mortadela e facer exercicio, pero él seguía comendo.
O seu pais dicíanlle que ían tomar medidas drásticas se non paraba.
Despois dunha semana os pais aínda o vían comendo mortadela e decidiron levalo a un
campamento de deportes.
Alí podía practicar : Fútbol ,baloncesto,balonmán, tenis,voleibol etc…
Mortadelo elexiu fútbol.
Os primeiros días fóronlle ben, foi coñecendo os seus campañeiros,pero á semana
seguinte, empezarono a insultar chamándolle gordo, patán e morcilla.

15. El contoulles aos seus pais o que lle chamaran. Eles dixéronlle que iso lle pasaba por
comer moita mortadela.
Mortadelo pensouno ben e decidiu non comer máis mortadela e facer máis exercicio.
Un ano despois xa non era o mesmo,cambiou moito.
Fin
Lema Rodríguez