Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana - kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 5.3 - Jednostka czy zbiór?
Ciężkie czasy. Wiadomo, nigdy lekko nie było - zawsze się trzeba z
realnością zmagać i materię po kątach rozrzucać.
Ja tam generalnie na rzeczywistość się nie krzywię, swoje robię i
jak każą, to z miejsca na miejsce ciężarki przenoszę - jak każą, to
postawię albo rzucę gdzieś tam pod ścianą. Wiadomo, przejmować się
kapitalistyczną nowomową nie ma co. Jednak dzisiejsze czasy, takie
to prawdą prawdziwe, szczególnie problematycznie się objawiają i w
myśleniu dylematami się prezentują. I to w każdym kierunku, gdzie by
swój wzrok nie skierować.
Przecie to tak idzie, że wszędzie nie ma oczywistości oraz stałości,
wszędzie się nieostrość pokazuje; losowość nauka w świecie ustala i
wzorami na prawdopodobieństwo studentów mocno straszy - bo takie w
sobie skomplikowane to wzory.
Słowem, nic pewnego nikomu się nie wydaje - nawet jak się komu coś
wydaje.
I jest problem. Trzeba powiedzieć, że jest. Nie można go zmilczeć
ani hałasem telewizyjnym przydusić - nie można. Bo jak to tak się w
świecie dzieje, że bez logiki się dzieje? Że jeżeli nawet jest tam
jakaś logiczność w tym wszystkim głębokim, to zupełnie niejasna oraz
przypadkiem zarządzana.
Trzeba to głośno powiedzieć i omijać w myśleniu nie można, to kłopot
jest. Znaczny kłopot.
Owszem, nie ma co zawartością talerza z obiadem się zajmować, tu w
detalach wszystko widać, wszystko policzone i w logikę się normuje,
a nawet układa. Ale gdzieś tam daleko i głęboko - no, może w takim
jakie wredne i niepokojące się gnieździ... I kłopot.
Powiadają tacy jedni, że to kwantowo się dzieje. Czyli kwantem tu,
kwantem tam, i statystycznie bez głębszego sensu.
Owszem, wzorami opanować się to pozwala, zapisać na wykresie też się
daje (a nawet funkcją matematyczną poniektórzy pokrętnie to potrafią
wytłumaczyć) - więc niby jasność jest. Jednak co i dlaczego tak się
dzieje - tego po prawdzie nie wiadomo, nie da się tego oznaczyć i w
przebiegach poznać, bo w podprogowości bytu się kryje.
A człowiek tak ma, że jednak chciałby się w tym połapać i rozeznać
dla satysfakcji.
A przecież wszystko z owych kwantów się bierze - gdzie eksperyment
nie ustawić, tam kwant w kwant i kwantem pogania. Tylko, widzicie,
tak do końca (i na logiczność) nie wiadomo, cóż za dziw ten kwant -
czym to macać i jak?
Czy to jednostka, czy zbiór - tego do końca nie wiadomo. Ja tam swe
ciężarkowe elementy zawsze jednostkowo przerzucam, coś tu, coś tam
- i jest jasność. Ale przecież w głębokiej analizie to zbiór - dla
mnie jednostka tak a tak ciężka, ale naukowo to zbiór.

2. A może to i jednostka, i zbiór? - I jak to ugryźć myśleniem?
Po prawdzie trzeba powiedzieć, że fizyczni z kwantami sprawują się
dobrze, i że tak to musi być. Policzą drogę satelitarną, sprawdzą
z wzorkiem - i się zgadza. Czyli mechanika elementów pokazuje się
w swojej matematyczności pewnikiem i światowe zawirowania wyznacza
do któregoś miejsca po przecinku.
Ale i tu są zwątpienia: czy tak realność się pokazuje? Czy tak się
światowa rzeczywistość objawia? Czy to tylko matematyczny pojęciowy
symbol tak dobrze zmianę dekoduje?
Niby jest jasność, ale taka jakaś w sobie zamazana, zafalowana - w
swoim zachodzeniu obca i daleka. Słowem - pokrętna.
Cóż tu powiedzieć, nawet sami jajogłowi, co takie wzroki wypichcili,
nawet oni ich końcowej formy nie byli pewni. A i dziś nie są. Coś o
świecie to opowiada, ale co - nie wiadomo.
I jest problem. Może nie taki z pierwszych stron, snu normalsom to
z oczu nie spędza - jednak problem jest.
Pierwsze i gruntownie najważniejsze pytanie, które każdy ciężarkowy
powinien sobie zadać, jest takowe: czy przerzucane "ciężarki" to w
sobie kwantowa jednostka - czy zbiór?
Niby banalne pytanie, niby naukowi już temat objaśnili, a nawet na
kawałki podzielili i drobnicy na światowym podatomowym poziomie się
dopracowali - ale to nie o to w tym wszystkim chodzi, tu pytanie o
"ciężarki" logiczne idzie i filozoficzne.
Ciężarek przecież zawsze jest ciężarkiem, czego by tu nie brać do
analizy. Czy kawałek wielkogabarytowej materii będę w zapamiętaniu
chwytał, czy atomowy pył materialny - to zawsze ciężarek, to zawsze
coś. I nigdy inaczej.
I wygląda tak, że zbiór - że złożenie. Bo jakby tego nie kawałkować
i badać, zawsze w tym jest coś mniejszego.
Dlatego w analizie trzeba wyjść od spojrzenia - od obserwującego,
od bytu doznającego-mierzącego, nie od świata.
Przecież to ja, ciężarkowy, widzę, a świat nic nie wie na mój temat
- świat to... sami wiecie, jak obchodzi. To ja ustalam w tym swoim
zapatrzeniu, że ciężarek do przerzucenia z kąta w inny kąt to tyle
a tyle - i że dalej to już inne.
Ale po prawdzie to fałsz, niedokładność obserwacyjna, która po oczach
bije. Może nie prosto i nie tak od razu bije, trzeba się przyjrzeć
- ale bije.
Sami powiedzcie, co ja widzę - i jak widzę? Ciężarek, powiecie tak
w ogólności - i generalnie wy będziecie mieli rację w takim swoim
stwierdzeniu. Ale jakby nie w pełni tylko ciężarek.
Bo to, jak przyłożyć do tego kawałka materii jaki przyrząd - na ten
przykład z mikroskopem albo podobnie sprzęgnięty - to teraz co tym
ciężarkiem będzie? Ha? Gdzie to się zaczyna i gdzie kończy - ha?
Tak na krok odejdzie człowiek i spojrzy - i widzi ciężarek. Nawet to
na urządzeniu sobie pomierzy i zważy pod każdym względem. Ale znów
się na bliskość najmniejszą zbliży, i co? - jest ciężarek, czy jaka
dziwna w sobie materialna konstrukcja? Jest fakt materią ociekający

3. - czy go nie ma?
Tak, po prawdzie w takim "zbliżnym" spojrzeniu, w takim detalami i
szczegółami materialnymi przepełnionym, ten mój ciężarkowy element
do rzucenia w dal przemysłową, to ani wyraźnie ze świata wyróżnialne
- ani tak w sobie jednoznaczne. I nawet diabli wiedzą, w jaki sposób
to na tym niskim poziomie zdefiniować - jak opisać relacje z innymi
faktami.
Niby granica jest i ona wyraźna jest - a jak się wgłębić, to żadnej
granicy tu nie ma i wszystko ze wszystkim się łączy. A "ciężarek",
to co mam za ciężarek, to okazuje się ważyć wiele. I nieskończenie
wiele...
Badam kawałek - a na koniec się okazuje, że mam w analizie wszystko.
Nawet nieskończone. I jest zagwozdka.
Powiecie, że to złudzenie, że pozór - że nie ma czym się przejmować
i że mam dalej te swoje ciężarki dźwigać, bo każdy je w życiorysie
dźwiga i nie zajmuje się byle czym. Powiecie, że temat może i tak
w sobie ciekawy, ale zbędny - że jest w całej okolicy jakie coś, to
niech sobie będzie, jest wyraźne i z granicą - to niech sobie takie
pozostanie.
A że w głębi tej tam filozoficznej i fizycznej jakieś dziwne to oraz
kwantem zapełnione?... A pies to trącał w każdym kierunku.
Nie powiem, można i tak.
Tylko, widzicie, nie wiem jak wy, ale ja chciałbym wiedzieć, czy za
rogiem nie czai się coś obleśnego, czy jakaś gadzina nie wychyli się
z zakresu nieoznaczonego a ciemnego - albo czy w kolejnym kroku nie
trafię w nieprzyjemność materialną. Tak mam, że chciałbym wiedzieć.
Jak rzucam w skazane miejsce ciężarki, to zerkam, czy tam coś żywego
nie wegetuje, czy przypadkiem inny byt ciężarkowy nie opadł z sił i
pilnie potrzebuje pomocy - nie wiem, jak dla was, ale dla mnie to
istotne.
Powiecie, że to insza inszość, że mieszam porządki - i że tak robić
się nie godzi. A nie, mylicie się. Ciężarki ciężarkami, ale sprawa
w tym, że bez wiedzy, jak to wszystko wokół urządzone, czy to jest
zbiór, czy jednostka - bez tego dalej w poznawaniu świata przejść
nie można. To sedno zagadnienia.
Można sobie przerzucać ciężarki stąd do dalszego punktu, można nie
zastanawiać się w każdej sekundzie, co, dlaczego, gdzie, jak oraz po
co się dzieje - ale, mimo wszystko, w pewnej chwili takie pytania
trzeba zadać. I trzeba spróbować na nie odpowiedzieć.
Uważam, że warto to zrobić.
Ot, taka sprawa, pozornie odległa od tematyki kwantowej - czy fakt
zwany płaszczyzną, to jednostka, czy zbiór?
Nie rozumiecie? Już mówię. Płaszczyzna - to, co za płaszczyznę się
uznaje - to symbol jednorodnego tła, które tworzą identyczne sobie
kwanty. Taka, widzicie, logiczna konstrukcja, która ma oddać, że w
świecie jest stan jednorodności.
I teraz rzeknijcie, co tu jest "ciężarkiem"? Gdzie tu i jak wyznaczyć

4. granicę elementu? I co będzie tym elementem?
Powiecie, że to niemożliwe - że skoro wszystko sobie z bezkresnego
zakresu (aż do bezkresnego detalu) sobie równe, to żadnym sposobem
tu niczego wyróżnić nie można. Tak powiecie i będziecie mieli rację
w każdym słowie. Bo nie można.
W płaszczyźnie niczego wyodrębnić nie sposób, wszystko "po horyzont"
nieskończenie takie samo.
I teraz zastanówcie się - dlaczego w tym naszym świecie "ciężarki"
można zauważyć, a nawet chwycić i przenieść dalej?
Po pierwsze, to skutek własności tego świata, a po drugie - własności
oraz zdolności obserwacji osobnika.
Tak - w sensie logicznym wszystko wokół to jednorodna płaszczyzna,
którą tworzą jednakie sobie kwantowe jednostki - takie coś, co już
niczym drobniejszym być nie może.
I to takie coś pędzi sobie przez bezkresną wieczność, czyli samo się
z miejsca na miejsce przerzuca i nic (zazwyczaj) owego czegoś w tym
pędzie nie hamuje. Dlaczego? Ponieważ niczego hamującego w Kosmosie
nie ma.
Tylko że, widzicie, niekiedy w tej wieczności nieskończonej tak to
się dzieje, że zbiera się lokalnie większa ilość tych elementarnych
ciężarków i wówczas powstaje na przykład wszechświat - albo lokalny
byt rozumujący.
Po prostu, jak taka wytworzona w bezkresie sferyczna zmiana zapchana
jest jednorodnymi elementami, czyli kwantami, to wystarczy ją tylko
docisnąć ("dopompować"), a uzyska się większe lokalnie skupienie. I
powstanie atom - czy już wzmiankowany twór dźwigający duże ciężary.
Banał ewolucyjny.
Ale, zauważcie - i daję to wam pod głęboką rozwagę - logicznie, tak
filozoficznie to biorąc, to zawsze tylko jednorodne tło kwantowe, w
którym się coś lokalnie i na chwilę zbiegło w większą strukturę. I
zaraz zaniknie, ponownie wtopi się w tło.
To, że jest, że można to obserwować, mierzyć i przerzucać - to stan
chwilowy, żadnym tam przypadkiem trwałość. Że istnieje takie dłużej
od naszego całościowego i ulotnego bytu, to fakt - ale przecież to
nie oznacza, że jest trwałe (stałe, wieczne, czy jakoś tak). Także
się zmienia, także powstaje i zanika - tylko skala zmiany jest tak
cirka plus i odrobinę większa.
Więc skoro to jest - tak czy owak - element tła, a tylko lokalnie w
postaci "ciężarka", to powiedzenie, że to jest tylko ciężarek i że
ostro wyznaczony w środowisku - to po prostu nieporozumienie, żeby
nie użyć "ciężarkowego" określenia.
Ja coś w otoczeniu widzę, jednak to moje - obserwującego zaliczenie
ustala, że to jest takie a takie oraz że dalsze już do elementu nie
należy. Kiedy, na przykład, laborant bada atom i wyróżnia w świecie
taką strukturę, a zarazem idące od atomu promieniowanie określa jako
fakt zewnętrzny (że choć z tego atomu się wywodzi, to coś innego) -
to nie tylko głęboko się myli, ale przede wszystkim fałszuje obraz

5. rzeczywistości. Atom, tak zdefiniowany stan w realności, ale zarazem
w dopełnieniu (w jedności) z promieniowaniem - to jest całościowa
i funkcjonalna ewolucja w toku zachodzenia. Tylko tak. Nie "atom",
nie "promieniowanie" - ale łącznie atom-promieniowanie, to stanowi
jednostkę świata (i poznania).
Mogę, to zrozumiałe, wyróżnić jedynie "atom" i go badać, ale to nie
jest wszystko, brakuje dopełnienia - brakuje tła, które warunkuje i
dopełnia zaistniały fakt. Że tego tła nie widać, że jest pomijalne,
że zdaje się być niepotrzebnym, przeszkadzającym balastem (bo wnosi
szumy i zakłócenia)? Oczywiście.
Tło dlatego jest tłem, że uzupełnia obraz - on dlatego jest właśnie
widoczny w postaci "ciężarka", że jest to tło i że jest jednorodne.
Jeżeli elementem obserwacji jest najmniejsze z najmniejszych - coś,
co fizycznie za takie na danym etapie poznawania świata się uznaje,
to nie znaczy, że poniżej nie ma elementu jeszcze mniejszego - bo
jest. Zawsze jest. I tworzy tło.
W jednorodnym tle "atom" łatwo zauważyć, ale dlatego można zrobić
takie rozróżnienie, że jest to tło - ale zarazem skutkuje to tym, że
analiza odnosi się do postrzeganego elementu, a zupełnie pomija w
opisie tło. - Tylko, tak naprawdę, to właśnie pomijane tło jest tym
najbardziej istotnym kwantem myślenia i rozumienia - składa się z
kwantów, ale i jest kwantem (jednością).
Na końcu zastanawiania się nad otaczającym zakresem tło wysuwa się
na plan główny - i jedynie istotny.
Nie pierwszoplanowe i jaskrawo widoczne coś jest naprawdę ważne, to
otoczenie, środowisko - w najszerszym ujęciu "tło" jest znaczące. Z
niego fakt się wyłania, posiada masę i zachcianki, pobiera z tła do
(za)istnienia potrzebne elementy i na jego rzecz je traci - i zawsze
jest dynamicznie ustalonym i uśrednionym "zdarzeniem". Że sam się w
tle wyróżnia i nadaje znaczenie? Cóż...
Tło, jednokwantowe tło jest wieczne, a wszelkie "ciężarkowe" byty i
produkcje tu tylko na chwilę...
I właśnie na takim tle - w takim odniesieniu trzeba się ponownie, i
głęboko, pochylić nad wstępnie zasygnalizowanym pytaniem: czy kwant
to jednostka, czy zbiór?
Po prawdzie, na ten moment, to specjalnie nie trzeba się schylać, w
swojej głębi to oczywistość. Kwantem jest to, co za taki stan uznam
w swoim postrzeganiu świata. - Kwant to jednostka, jeżeli tak sobie
to wykalkuluję, jeżeli tak określę "ciężarek".
Jednak - to istotne - ten sam ciężki i masywny element wszechświata
będzie zbiorem, jeżeli zacznę się w niego wbijać i drobić elementy
w celu mi wiadomym.
Zaliczenie elementów do konkretnego ciała i wyznaczenie granicy tego
ciała, to moja - tylko moja decyzja. Podjęta w oparciu o posiadane
możliwości zmysłowe i techniczne.
W ujęciu logicznym to zawsze stan umowny i nigdy pełny - a przez to
złudny. Dowolny fakt w otoczeniu - czy ja sam - to zbiór w jednym
odniesieniu, albo jednostka w innym. Jestem jednostką oraz kwantem w

6. zbiorze podobnych sobie kwantów i składam się na tło tej struktury;
to z takich (mi podobnych) kwantów w społeczeństwie tworzy się grupa,
plemię, naród. Ale zarazem jestem zbiorem licznych elementów, i to
na przeróżnych poziomach. Tworzy mnie zbiór komórek, atomy są w tym
jeszcze większym zbiorem kwantów - a ilość logicznych jedynek jest
tej skali, że ociera się o nieskończoność. To ja - każdorazowo ja.
Kwant w zbiorze i zbiór kwantów.
Ale co jest kwantem, a co okaże się zbiorem - o tym decyduje moje
(za)działanie. Świat to jedność i nigdy inaczej, a podział to ja i
moje możliwości.
Świat to zmiana w trakcie zachodzenia, ale jak się zmienia, w jakim
rytmie, o tym decyduję samodzielnie i w oparciu o jednostki, które
sam ustalam - w oparciu o kategorie i zależności między nimi, które
wyznaczę.
Ja tworzę świat - choć to on mnie stworzył.
Jednostka zawsze jest jednostką, to oczywistość (i aksjomat), ale
jakie posiada konkretne rozmiary, co jest tą jednostką - to ustalam
ja. Tylko ja.
Czy będzie się to objawiało rozmiarem punktu ("kropki kwantowej"),
gabarytem planety, energetycznym zawirowaniem w formie wszechświata
lub nieskończoności - albo, na przeciwnym końcu, fotonu, elektronu,
atomu - albo środkiem, czyli moim istnieniem - to nie ma znaczenia.
To zawsze w liczeniu jest jednostka i kwant zmiany. To zawsze kwant
i jednostka.
Na najniższym poziomie jest kwant - na najwyższym jest kwant - i w
każdym wyróżnionym jest kwant. Kwant to wielce użyteczne narzędzie
analizy jednorodnego tła, a w konsekwencji świata.
Kwant do kwantu i zbuduje się "ciężarek". Na przykład moje "ja".
Kwanty to fizycy, ukłony - ale kwant to filozofia.
cdn.
Janusz Łozowski