Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα) Δημητρακοπούλου

Συνεντεύξεις με τις κυρίες Δέσποινα και Άννυ Δημητρακοπούλου / Συντακτική και Φωτογραφική
Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56ου
Γυμνασίου Αθήνας / Σχολικά έτη: 2020-2021 -1-
Αμπελόκηποι Αθήνας
Συνέντευξη με τις κυρίες
Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα)
Δημητρακοπούλου
(κάτοικοι του συνοικισμού «Ελληνορώσων» -Κώττα και Βλαχάκη γωνία)
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2020-2021

Οι κυρίες Δέσποινα και Άννυ Δημητρακοπούλου μεγάλωσαν στην περιοχή
των Ελληνορώσων. Το πατρικό τους σπίτι ήταν στη Βλαχάκη και Κώττα
[Μακεδονομάχου Κωνσταντίνου Κώττα] γωνία.
1η συνέντευξη: 31/10/2020, 2η συνέντευξη: 24/01/2021,
3η συνάντηση: 07/02/2021
1η συνέντευξη: 31/10/2020
Ερωτήσεις:
[56ο] Καλησπέρα σας. Σας ευχαριστούμε πολύ που δεχθήκατε να μας
δώσετε συνέντευξη σπίτι σας. Πείτε μας, πώς βρεθήκατε στην περιοχή
αυτή;
[Δέσποινα Δημητρακοπούλου, Δ.Δ.] Εγώ γεννήθηκα στην περιοχή των
Ελληνορώσων. Γεννήθηκα μέσα στο σπίτι. Τότε πήγαινε μαμή στα σπίτια.
Γεννήθηκα μες στον πόλεμο, τέλη του 1942.
[56ο] Πόσα και ποια ήταν τα μέλη της οικογένειάς σας;
[Δ.Δ.] Ήμασταν τέσσερα μέλη. Μητέρα, πατέρας, αδελφός και εγώ. Ο
αδελφός μου Λουκάς γεννήθηκε και αυτός στο σπίτι με μαμή. Ο Λουκάς
γεννήθηκε το 1945. Εγώ, η Δέσποινα, γεννήθηκα το 1942. Ο πατέρας μου
λεγόταν Παντελής και η μητέρα μου Ευγενία.
[56ο] Πότε γεννήθηκαν οι γονείς σας και τι δουλειά έκαναν;
[Δ.Δ.] Ο πατέρας μου Παντελής Λουκά Σερόγλου γεννήθηκε το 1910.
Έφυγε από τη ζωή το 1950 σε ηλικία 40 ετών. Δούλευε ως μαρμαράς,
αμμοκονιαστής, αρτιφισιέ. Η μητέρα μου Ευγενία Ιωάννου Μπούζιου
γεννήθηκε το 1914 και πέθανε το 1949 σε ηλικία 36, μόλις, ετών.
Ασχολιόταν με τα οικιακά.

[56ο] Οι γονείς σας από πού κατάγονταν;
[Δ.Δ.] Ο πατέρας μου ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία και
συγκεκριμένα από την Αττάλεια [https://el.wikipedia.org/wiki/
Αττάλεια] της εκκλησιαστικής επαρχίας Πισιδίας. Η μητέρα μου από την
Αρκαδία και συγκεκριμένα από τα Βέρβενα Κυνουρίας
[https://el.wikipedia.org/wiki/Βέρβενα] του νομού Αρκαδίας.
[56ο] Επομένως, μόνο ο πατέρας σας ήταν από προσφυγική οικογένεια;
[Δ.Δ.] Ναι. Ο πατέρας του πέθανε το 1920. Η χήρα μητέρα του με τα
τέσσερα παιδιά της (ένα αγόρι και τρία κορίτσια) με την ανταλλαγή
πληθυσμών πήγαν αρχικά στην Κομοτηνή και στη συνέχεια
μεταφέρθηκαν στην Αθήνα το 1925. Εγκαταστάθηκαν στον συνοικισμό
Αμπελοκήπων στο δωμάτιο με αριθμό 214 στο Γηροκομείο. Τα παιδιά
ήταν: Παντελής, Μαρία, Νικολέτα και Ευαγγελία.
[56ο] Πώς γνωρίστηκαν οι γονείς σας;
[Δ.Δ.] Η μητέρα μου είχε έρθει στην αδελφή της που έμενε τότε στην
Αθήνα, στα προσφυγικά. Έτσι γνωρίστηκαν με τον πατέρα μου και
παντρεύτηκαν. Η αδελφή της μητέρας μου είχε παντρευτεί πρόσφυγα και
έμεναν στα προσφυγικά. Η αδελφή της είχε γνωριστεί με την οικογένεια
του πατέρα μου. Ο θείος μου λοιπόν έμενε στα προσφυγικά. Λέγανε ότι
έμενε στα προσφυγικά πίσω από τις φυλακές Αβέρωφ. Δε γνωρίζω πώς
ακριβώς λεγόντουσαν. Η οικογένεια του θείου μου είχε γνωριστεί με την
οικογένεια της γιαγιάς μου και έτσι, όταν φιλοξένησε την αδελφή της
γυναίκας του, γνωρίστηκαν οι γονείς μου μεταξύ τους.
[56ο] Σύμφωνα με το βιβλίο του κ. Μενεμενόγλου «Επιστροφή στον
περασμένο αιώνα», 500 οικογένειες από τις παράγκες του Γηροκομείου
πήραν οικόπεδο ή σπίτι στην περιοχή των Ελληνορώσων. Ο πατέρας σας
έχτισε μόνος το σπίτι του;
[Δ.Δ.] Ναι, το έχτισε μόνος του. Του είχε δώσει παραχωρητήριο το Κράτος.

Εικόνα 1: Από το βιβλίο του κυρίου Μενεμενόγλου «Επιστροφή στον περασμένο αιώνα», σελ. 8.
[56ο] Ήταν παντρεμένος τότε;
[Δ.Δ.] Όχι. Όταν το έφτιαξε ζούσε με τη μητέρα του τη Δέσποινα
Σαμουρκάσογλου και τις δύο αδελφές του, Μαρία και Ευαγγελία. Η άλλη
τους αδελφή, η Νικολέτα, πέθανε σε νεαρή ηλικία. Ο παππούς λεγόταν
Λουκάς.
Εικόνα 2: Από το βιβλίο του κυρίου Μενεμενόγλου. Η οικογένεια έμενε στο νούμερο 17 και όχι στο 15. Το
"Αγά" ήταν παρατσούκλι. Σ.Α.Π.Φ. ήταν ο Σύνδεσμος Αθηναίων Πυγμάχων Φιλάθλων Ελληνορώσων.
Περισσότερες πληροφορίες για τον Σ.Α.Π.Φ. στις σελίδες 195-197 του βιβλίου του κυρίου Μενεμενόγλου.
[56ο] Γνωρίζετε πότε περίπου χτίστηκε το σπίτι που γεννηθήκατε;
[Δ.Δ.] Το σπίτι πρέπει να χτίστηκε γύρω στο 1932. Υπάρχει ένα σχέδιο του
1934 που έγινε όταν ο πατέρας ήθελε να μεγαλώσει το σπίτι και να κάνει
επιπλέον χώρο. Αυτό τελικά δεν έγινε. Το σπίτι έμεινε όπως το είχε κάνει ο
πατέρας μου πιο πριν. Γύρω στο 1932 πρέπει να είναι.
[56ο] Λογικό είναι. Η δεύτερη μεγάλη φωτιά στην περιοχή του
Γηροκομείου έγινε το 1930, σύμφωνα και με την έρευνα της Συντακτικής

και Φωτογραφικής μας Ομάδας σε ψηφιακά αρχεία
«https://www.slideshare.net/goa56tk/ss-238578444». Όπως αναφέρει
και ο κύριος Μενεμένογλου, τα οικόπεδα ή σπίτια δόθηκαν μετά τη μεγάλη
φωτιά του 1930.
[Δ.Δ.] Ναι. Η ημερομηνία αυτή είναι «καλή». Θα ψάξω να βρω και έγγραφα
για να σας τα δώσω για τις εργασίες σας την επόμενη φορά.
[56ο] Σας ευχαριστούμε πολύ. Με το σπίτι αυτό τι έγινε. Πώς κατέληξε να
μένει η οικογένειά σας;
[Δ.Δ.] Οι αδελφές του παντρεύτηκαν και έφυγαν. Η μαμά του πέθανε και
εκείνος παντρεύτηκε. Δε γνωρίζω αν η γιαγιά μου ζούσε μαζί τους όταν
παντρεύτηκαν οι γονείς μου, αν πρόλαβε δηλαδή τον γάμο. Είχα ακούσει
ότι πέθανε στον Ευαγγελισμό κατά τη διάρκεια του λιμού στην Αθήνα.
[56ο] Ο λιμός έπληξε την Αθήνα κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η πιο
δύσκολη περίοδος ήταν ο χειμώνας 1941-1942 όπου είχε αρκετό κρύο και
σε συνάρτηση με τον βρετανικό αποκλεισμό υπήρχε έλλειψη σε τρόφιμα.
Πότε παντρεύτηκε ο πατέρας σας;
[Δ.Δ.] Ο πατέρας μου παντρεύτηκε το 1940. Αφού το 1942 γεννήθηκα εγώ.
[56ο] Σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιθανόν να ζούσε.
[Δ.Δ.] Ναι, δεν είμαι σίγουρη. Θα πρέπει να ψάξω μήπως βρω κάτι. Πρέπει
να υπάρχει κάποιο πιστοποιητικό από το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού
από τον θάνατο της γιαγιάς μου. [Σχόλιο. Σύμφωνα με το αρχείο της
κυρίας Δέσποινας, ο γάμος των γονιών της έγινε τον Ιούνιο του 1940 ενώ
η γιαγιά της πέθανε από υποσιτισμό τον Δεκέμβριο του 1941. Τα
πιστοποιητικά παρουσιάζονται στο παράρτημα των συνεντεύξεων.]
[56ο] Εσείς, λοιπόν, γεννηθήκατε το 1942 στο σπίτι που είχε φτιάξει ο
πατέρας σας Παντελής στη συμβολή των οδών Κώττα και Βλαχάκη.
Σωστά;
[Δ.Δ.] Ναι, τέλη του 1942.

[56ο] Πόσα χρόνια μείνατε στην περιοχή;
[Δ.Δ.] Εκεί, με τους γονείς, έμεινα μέχρι το 1950 περίπου. Πέθανε πρώτα η
μητέρα μου και στη συνέχεια ο πατέρας μου. Με πήραν μετά από εκεί. Το
1949 πέθανε η μητέρα μου και το 1950 πέθανε ο πατέρας μου.
[56ο] Μετά εσείς τι κάνατε;
[Δ.Δ.] Όταν πέθανε η μητέρα μου ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε. Όμως,
μέσα σε έναν χρόνο πέθανε και εκείνος.
[56ο] Εσείς μείνατε μαζί με τη νέα σύζυγο του πατέρα σας;
[Δ.Δ.] Όχι. Όταν πέθανε ο πατέρας μου αυτή έφυγε. Μας πήραν τότε οι
συγγενείς, τα αδέλφια της μάνας μου. Μετά μας πήγαν εσωτερικά σε
σχολεία.
[56ο] Ήσασταν μαζί με τον αδελφό σας;
[Δ.Δ.] Όχι. Εμένα με πήγαν σε ένα ίδρυμα της Αθήνας, το Αμαλίειο που
τότε ήταν κοντά στο Σύνταγμα, δίπλα στα Ανάκτορα απέναντι από τον
Εθνικό Κήπο [Λυκείου 2 και Στησιχόρου]. Αργότερα μεταφερθήκαμε στο
Μαρούσι [το 1958 - https://amalieion.gr/oikotrofeio-
spoudastikotmima/egkatastaseis/]. Εμένα με έστειλαν στο Αμαλίειο
Οικοτροφείο Θηλέων και τον αδελφό μου στον Πειραιά, στο Ζάννειο
Ορφανοτροφείο Αρρένων.
Εικόνα 3: Στη φωτογραφία δεξιά βλέπουμε τα δύο κτήρια του Αμαλιείου. Το πάνω κτήριο ήταν στην Αθήνα
και τώρα δεν υπάρχει. Το δεύτερο κτήριο που φαίνεται είναι το νέο κτήριο του ορφανοτροφείου στο
Μαρούσι, όπου υπάρχει ακόμα. Οι φωτογραφίες και τα σχόλια είναι από την έκδοση ΑΜΑΛΙΕΙΟΝ
ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΚΟΡΑΣΙΩΝ, 1855-1992, όπως φαίνεται στη φωτογραφία αριστερά.

Εικόνα 4: Φωτογραφία από το Αμαλίειο στο Μαρούσι με τα κορίτσια που έμεναν εκεί και τους υπαλλήλους.
Κάπου εκεί βρίσκεται και η κυρία Δέσποινα.
[56ο] Τι θυμόσαστε από το σχολείο της γειτονιάς που πηγαίνατε πριν σας
στείλουν στο Αμαλίειο;
[Δ.Δ.] Το σχολείο το έχει ο κύριος Μενεμενόγλου σε φωτογραφία στο
βιβλίο του. Ήταν στην οδό Φραγκοπούλου [Σχόλιο. Στο νούμερο 40].
Τρεις αίθουσες και το γραφείο της Διευθύντριας υπήρχαν. Μας έδιναν
χαπάκια για γάλα. Γάλα σε σκόνη. Μας έδιναν σταφιδοκέϊκ,
καλαμποκάλευρο για να τρώμε. Δεν θυμάμαι και πολλά γιατί, επειδή
ορφάνεψα, δεν τελείωσα την τάξη και πήγα ξανά στην πρώτη Δημοτικού
στο Αμαλίειο.

Εικόνα 5: Από το βιβλίο του κ. Μενεμενόγλου, «Επιστροφή στον περασμένο αιώνα», σελ. 39.
[56ο] Επομένως το Δημοτικό και την επαγγελματική σχολή την
ολοκληρώσατε στο Αμαλίειο...
[Δ.Δ.] Ναι, εκεί έβγαλα την επαγγελματική σχολή, εσωτερική, μέσα στο
Αμαλίειο.
[56ο] Τι ακριβώς μαθαίνατε στην επαγγελματική σχολή;
[Δ.Δ.] Εκεί μας μάθαιναν λίγο απ΄ όλα. Κυρίως μας προόριζαν για
νοικοκυρές και για να δουλεύουμε σε σπίτια. Μαγειρική, ράψιμο, κέντημα,
τέτοια μας μάθαιναν. Οικοκυρικά δηλαδή και από ξένες γλώσσες κάτι
γαλλικά για να μπορούμε να διαβάζουμε τα φιγουρίνια από τα περιοδικά
που μας έφερναν. Είχαμε την ατυχία να μην μπορούμε να πάμε στο
Γυμνάσιο. Όταν έφυγε η δική μας τάξη, μετά αποφασίστηκε τα παιδιά να
πηγαίνουν στο Γυμνάσιο του Αμαρουσίου. Να βγαίνουν δηλαδή από το
εσωτερικό σχολείο και να πηγαίνουν στο δημόσιο γειτονικό σχολείο, το 1ο
Γυμνάσιο Αμαρουσίου που ήταν αρκετά κοντά.

[56ο] Εσείς πόσα χρόνια ήσασταν στο Αμαλίειο της Αθήνας;
[Δ.Δ.] Ήμουν στης Αθήνας από μικρή, από 8 χρονών μέχρι 15 ετών. Έκανα
και δύο χρόνια στο Μαρούσι. Πουλήθηκε το κτήριο που ήταν κοντά στα
Ανάκτορα και εμείς μεταφερθήκαμε στο Μαρούσι. Όταν τελείωσα εγώ
αποφάσισαν να πηγαίνουν τα παιδιά στο δημόσιο Γυμνάσιο. Κάναμε και
εμείς κάποια μαθήματα στο Αμαλίειο, αλλά δεν παίρναμε κάποιο πτυχίο
κανονικού Γυμνασίου, αλλά ένα χαρτί επαγγελματικής σχολής.
[56ο] Ο αδελφός σας ήταν συνέχεια στο Ζάννειο;
[Δ.Δ.] Ο αδελφός μου έβγαλε το σχολείο και μετά το Ζάννειο αποφάσισε
και τον έστειλε στην Αυστρία. Έστελναν κάποια παιδιά έξω. Μαζί με αυτά
έστειλαν και τον αδελφό μου. Τώρα είναι έξω ο αδελφός μου. Θα έρθει τον
Δεκέμβρη. Επειδή όσο λείπαμε νοίκιαζαν το σπιτάκι της οικογένειας οι
κηδεμόνες μας και παίρναμε και κάποια σύνταξη, είχαμε δηλαδή κάποιο
εισόδημα, το σχολείο έπαιρνε μέρος των χρημάτων αυτών. Μπορεί να
ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που έστειλαν και τον αδελφό μου
στο εξωτερικό για σπουδές. Από φιλότιμο, μιας και ήταν ένας από αυτούς
που πλήρωνε τις σπουδές τους στο Ζάννειο. Πρέπει να έχω κάτι
αποδείξεις, χαρτιά... Θα κοιτάξω να τα βρω. [Σχόλιο. Ενδεικτικές
αποδείξεις παρουσιάζονται στο παράρτημα στο τέλος των συνεντεύξεων]
[56ο] Τι σπούδασε στην Αυστρία;
[Δ.Δ.] Πήγε σε ένα σχολείο εκεί, εσωτερικός και έγινε τελικά Αρχιτέκτονας
εσωτερικής διακόσμησης και έμεινε εκεί.
[56ο] Στα πρώτα χρόνια της ζωής σας, πριν το 1950, τι θυμόσαστε από την
περιοχή των Ελληνορώσων;
[Δ.Δ.] Θυμάμαι τους χωματόδρομους. Υπήρχε και ένα μεγάλο ντεπόζιτο
από την πάνω μεριά του σπιτιού μας για να παίρνουμε νερό. Είχε πολλά
μικρά σπιτάκια. Όποιος είχε περισσότερα χρήματα έφτιαχνε και κάτι
καλύτερο. Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα. Εμάς στην γειτονιά μας μάς
είχαν δώσει οικόπεδα και χτίσαμε σπιτάκια. Πάνω κάτω ήταν ίδια.

[Αδριάνα Δημητρακοπούλου Α.Δ.] Υπάρχουν και σπίτια που έχτισε το
κράτος. Είναι τα κλασικά προσφυγικά. Υπάρχουν ακόμα κάποια από αυτά
στην Πραντούνα και την Γιοβάνοβιτς. Επίσης υπήρχαν και τα σπιτάκια
που έχτισαν οι πρόσφυγες, όπως η οικογένειά μου, σε οικόπεδα που
δόθηκαν. Όλα τα σπιτάκια που υπήρχαν έχουν δοθεί αντιπαροχή. Υπάρχει
ακόμα μια αυλή με δωματιάκια που τα νοίκιαζαν στο παρελθόν. Όλα τα
υπόλοιπα στη γειτονιά έχουν κατεδαφιστεί. Είχαν κουζίνα με μπάνιο
κοινό και δωματιάκια για τους ενοίκους. Τώρα δεν τα νοικιάζουν. Τα
χρησιμοποιούν ως αποθήκες. Κάποια «έπεσαν» με τον καιρό. Όσα δεν
έχουν κατεδαφιστεί έχουν υποστηριχθεί κατά καιρούς για να μην πέσουν
και αυτά. Δεν είναι δηλαδή όπως ήταν παλιά. Έκαναν κάποιες αλλαγές για
να μην πέσουν. Μετά την καραντίνα θα μιλήσουμε με τους ιδιοκτήτες τους
για να συναντηθείτε και να τα φωτογραφήσετε.
Εικόνα 6: Προσφυγικές πολυκατοικίες στην περιοχή των Ελληνορώσων υπάρχουν στις οδούς Πραντούνα και
Γιοβάνοβιτς. Πρόκειται για «κλασικές» προσφυγικές πολυκατοικίες.

[Δ.Δ.] Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από εκείνη την εποχή. Ήμουν πολύ
μικρή.
[Α.Δ.] Υπήρχε μια βρύση απέναντι από την Κηφισίας, όπως μας είπε ο
πάτερ της εκκλησίας, που έδιναν νερό στους πρόσφυγες που δεν είχαν
τίποτα. Τους προμήθευαν νερό και επειδή έκαναν ψυχικό στους
ανθρώπους αυτούς, ονομάστηκε και η περιοχή «Ψυχικό».
[Δ.Δ.] Θυμάμαι και το διαβολόρεμα που ήταν άντρο ληστών. Θα θυμηθώ
και άλλα για την περιοχή και θα τα γράψω για να σας τα δώσω την
επόμενη φορά.
[56ο] Σας ευχαριστούμε πολύ. Αναφέρατε ότι το Διαβολόρεμα ήταν άντρο
ληστών; Ερχόντουσαν ληστές στην περιοχή τότε;
[Δ.Δ.] Ναι, ληστές, συμμορίες ερχόντουσαν. Είχε πέτρες, πλατάνια, δέντρα,
ήταν εύκολο να κρυφθεί κανείς. (...) Θυμάμαι που πέτυχα την διάνοιξη της
Κατεχάκη. Ήμουν σε μεγάλη ηλικία. Θυμάμαι που είχαν σκάψει την
Κατεχάκη βαθιά. Εδώ ήταν βουνό. Για να γίνει η Κατεχάκη την σκάψανε.
Εμείς πηγαίναμε στην άκρη και κοιτούσαμε κάτω τον δρόμο.
[Α.Δ.] Άρα αυτή η περιοχή ήταν ύψωμα. Επομένως, στη φωτογραφία που
βλέπουμε τον παππού να σπάει πέτρες θα μπορούσε να είναι και κάπου
εδώ.
[Δ.Δ.] Ναι, είναι πολύ πιθανό. [Σχόλιο. Η φωτογραφία πρέπει να είναι
μεταξύ 1928-1929 στην κατασκευή του Κολλεγίου Αθήνας]
[56ο] Το σπίτι είχε νερό και ηλεκτρικό;
[Δ.Δ.] Ναι, είχε νερό και ηλεκτρικό.
[56ο] Τι θυμόσαστε από τις οικογένειες την εποχή εκείνη. Γνωριζόντουσαν
μεταξύ τους;
[Δ.Δ.] Βέβαια. Γνωριζόντουσαν. Πήγαινε η μια στο σπίτι της άλλης.

Εικόνα 7: Φωτογραφία από το βιβλίο του κ.
Μενεμενόγλου, σελ.53. Οδός Κώττα και Βλαχάκη
Συζητούσαν μπροστά στα σπίτια
τους. Η γειτόνισσα ερχόταν και
μιλούσε με τη μητέρα μου στα
σκαλιά του σπιτιού,
μοιραζόντουσαν τα φαγητά τους.
Αν έφερνε κάτι από το χωριό η
μητέρα μου, π.χ. πατάτες, έδινε και
στις γειτόνισσες. Είχαν καλή
γειτονία. Ήταν οι αυλές και
μιλούσαν μεταξύ τους. Στην
πολυκατοικία τώρα δε βλέπεις
άνθρωπο.
[56ο] Τα παιδιά της γειτονιάς ήταν στην ίδια κατάσταση ή υπήρχαν παιδιά
που ξεχώριζαν;
[Δ.Δ.] Στην ίδια κατάσταση. Όλα έπαιζαν στον δρόμο.
[56ο] Τι παιχνίδια παίζατε εσείς τότε;
[Δ.Δ.] Κουτσό, κρυφτό, τσιλίκι, βόλους... κάναμε τρυπούλες και πετάγαμε
τους βόλους μέσα.
[56ο] Τηλέφωνο είχατε τότε εδώ;
[Δ.Δ.] Ο πατέρας μου ήταν μερακλής αλλά δεν κατάφερε να ζήσει. Πέθανε
νωρίς. Είχε και τηλέφωνο από εκείνα που ήταν σε δύο μέρη. Το ένα το
έφερνες έτσι μπροστά στο στόμα σου και μιλούσες. Είχε πάρει και
γραμμόφωνο. Γραμμόφωνο με βελόνα και δίσκους. Του αρέσανε. Είχε και
ράδιο με ακουστικό. Ακούγαμε μουσική και τη λειτουργία της Κυριακής.
Μου έδινε ένα ακουστικό και άκουγα τη λειτουργία της Κυριακής. Δε
θυμάμαι καλά τι ήτανε....

[56ο] Εσείς πότε ήρθατε ξανά εδώ;
[Δ.Δ.] Εγώ ήρθα στην Αθήνα από το χωριό και μετά πήγα στην Αυστρία,
στον αδελφό μου.
[56ο] Μετά το Αμαλίειο τι κάνατε;
[Δ.Δ.] Μετά το Αμαλίειο πήγα στο χωριό. Στα 19. Με πήραν οι συγγενείς
μου στο χωριό γιατί ήμουν ανήλικη. Όχι στο χωριό της μητέρας μου, αλλά
στο Άστρος [https://el.wikipedia.org/wiki/Άστρος] που ήταν οι συγγενείς
μου. Αυτό γιατί τα Βέρβενα δεν κατοικούνται τον χειμώνα και οι
άνθρωποι είχαν κάνει σπίτια στα παράλια. Κάποια στιγμή που έφυγε ξανά
ο αδελφός μου για την Αυστρία, με πήρε και εμένα μαζί του. Έκανα δύο
χρόνια στην Αυστρία. Πρέπει να ήμουν εκεί μεταξύ 1960 και 1962. Δύο
χρόνια έμεινα εκεί. Έμεινα με τον αδελφό μου. Μετά γύρισα γιατί υπήρχαν
κάποια οικογενειακά θέματα, προβλήματα με το σπίτι και αναγκάστηκα
να γυρίσω. Επέστρεψα εδώ, έπιασα δουλειά... Το 1967 με τη δικτατορία
πήγα και μια «βόλτα» έξω και επέστρεψα. Δεν περίμεναν να γυρίσω.
Έπρεπε να γυρίσω γιατί υπήρχε λόγος. Είχα αρραβωνιαστεί κιόλας και
μετά παντρεύτηκα. Απόρησαν γνωστοί μου που δεν έμεινα έξω με τη
δικτατορία...
[56ο] Πότε παντρευτήκατε;
[Δ.Δ.] Παντρεύτηκα το 1972 και το 1974 έκανα την κόρη μου. Το 1980
έκανα τον αδελφό της, τον Αναστάση. Γύρω στο 1990 δώσαμε το σπίτι
μας αντιπαροχή για να πάρουμε διαμέρισμα.
Εικόνα 8: Η πολυκατοικία που έγινε στην οδό Κώττα 17 και Βλαχάκη

[56ο] Ποια εποχή θα προτιμούσατε; Την τωρινή ή την εποχή εκείνη;
[Δ.Δ.] Από άποψη καλοπέρασης είναι καλά τα σημερινά σπίτια. Υλικής
καλοπέρασης. Από την άλλη μεριά, τα μικρά σπίτια ήταν πιο ζεστά και πιο
ανθρώπινα. Έπαιρνες και αέρα. Ανέπνεες καλύτερα. Τώρα έχεις όλα αυτά
τα ψηλά κτήρια, δε βλέπεις ουρανό, νιώθεις σα να είσαι πιεσμένος, δεν
παίρνεις αέρα.
[56ο] Έχετε κρατήσει καθόλου επαφές με παλιούς κατοίκους, γείτονες της
περιοχής; Βρίσκεστε; Μιλάτε;
[Δ.Δ] Οι περισσότεροι έχουν «φύγει». Με τους υπολοίπους μιλάμε,
ανάλογα και με τον χρόνο που έχουμε.
[56ο] Έχετε κάποια πολύ δυνατή ανάμνηση από το παρελθόν, κάτι που να
σας έχει μείνει πάρα πολύ έντονα στη μνήμη σας ή από τα πρώτα χρόνια
της ζωής εδώ ή από όταν ήρθατε ξανά και μένατε στο σπιτάκι στη γωνία
των οδών Κώττα και Βλαχάκη;
[Δ.Δ] Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η δικτατορία. Ξύπνησα μια
μέρα από τη βοή των τανκ και όλων αυτών των μηχανοκίνητων που είχαν
βγει στη Μεσογείων. Επίσης θυμάμαι τον μεγάλο σεισμό που έγινε στην
Αθήνα το 1981. Ταρακουνηθήκαμε πολύ. Μέναμε στο σπιτάκι. Ο γιος μου
ο Τάσος ήταν μωρό. Τον πήρα αγκαλιά και βγήκαμε στο κηπάκι. Είχαμε
φοβηθεί πολύ. Το σπιτάκι παραδόξως είχε αντέξει. Μάλιστα είχε έρθει η
θεία η Γιώτα με τον θείο τον Νίκο από τον Χολαργό, από την
πολυκατοικία που έμεναν, για να μας δουν.
[56ο] Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξη και τις πληροφορίες
που μας δώσατε. Θα βρεθούμε ξανά για διευκρινήσεις αλλά και για τις
λεζάντες των φωτογραφιών.
[Δ.Δ] Θα κοιτάξω να βρω και εγώ χαρτιά, αποδείξεις...
[Α.Δ] Ναι, θα μιλήσουμε και θα το κανονίσουμε.

2η συνέντευξη: 24/01/2021
[56ο] Καλησπέρα σας. Σας ευχαριστούμε πολύ που δεχθήκατε να μας
δώσετε συνέντευξη σπίτι σας. Πότε μετακινηθήκατε σε αυτό από το
πατρικό σας σπίτι;
[Ανδριάνα Δημητρακοπούλου, Α.Δ.] Γεια σας. Σε αυτό το διαμέρισμα στη
Φρειδερίκου Τσέντνερ μετακινήθηκα όταν παντρεύτηκα το 1999. Μέχρι
τότε έμενα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας που είχαμε πάρει από την
αντιπαροχή.
[56ο] Πότε γεννηθήκατε και που;
[Α.Δ.] Εγώ γεννήθηκα το 1974 εδώ, στην Αθήνα, στο παλιό «ΜΗΤΕΡΑ».
[Σχόλιο. Το μαιευτήριο αυτό δε λειτουργεί πλέον. Ήταν στην οδό
Σεβαστουπόλεως 16. Το 1980 αγοράστηκε από το Λαϊκό Νοσοκομείο και
χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση της Ανωτέρας Σχολής Αδελφών
Νοσοκόμων του Λαϊκού Νοσοκομείου αρχικά και στη συνέχεια σαν οίκημα
αδελφών νοσοκόμων του Νοσοκομείου. Σήμερα στεγάζονται διάφορα
Τμήματα, Εργαστήρια, Ιατρεία και Κλινική μιας ημέρας νοσηλείας. Πηγή:
https://www.laiko.gr/ιστορία]
[56ο] Σε ποιο σχολείο πήγατε;
[Α.Δ.] Δημοτικό πήγα στο 3ο Νέου Ψυχικού, ενώ Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα
στο 2ο Ψυχικού.
[56ο] Αν και η περιοχή εδώ ανήκει στον Δήμο Αθηναίων,
παρακολουθήσατε μαθήματα στο Νέο Ψυχικό.
[Α.Δ.] Είναι πιο κοντά και δεν είχαν και πολλούς μαθητές. Επίσης για να
πας στα σχολεία του Νέου Ψυχικού, δεν ήταν ανάγκη να περάσεις και
μεγάλους δρόμους, όπως την Κατεχάκη. Είμαστε ακριβώς στα όρια του
Δήμου Αθηναίων. Επειδή το Νέο Ψυχικό δεν είχε πολλά παιδιά, «έπαιρνε»
παιδιά και από περιοχές που είναι κοντά του. Αργότερα χτίστηκε και νέο

σχολείο. Το Δημοτικό που πήγαινα είναι τώρα Γυμνάσιο. Το Δημοτικό που
πηγαίνουν τώρα τα παιδιά τότε δεν υπήρχε.
[56ο] Ήταν άλλα σχολεία εκεί κοντά;
[Α.Δ.] Κοντά κοντά δεν είναι. Λίγο πιο πάνω είναι το 1ο Δημοτικό Σχολείο
Νέο Ψυχικού, το οποίο είναι πολύ κοντά με τις «Ουρσουλίνες». Το 57ο
Γυμνάσιο - Λύκειο Αθήνας από εδώ είναι περίπου 15-20 λεπτά.
[56ο] Μέσα στην τάξη ήσασταν αρκετά παιδιά; Θυμάστε αριθμό;
[Α.Δ.] Στο Δημοτικό ήμασταν πολλά παιδιά. Πάνω από 30. Στο Γυμνάσιο
ήμασταν λιγότεροι, γύρω στα 25-27 παιδιά. Ήμασταν 5 τμήματα ανά
τάξη.
[56ο] Στα διαλείμματα παίζατε κάτω στο προαύλιο με τα άλλα παιδιά;
[Α.Δ.] Ναι, φυσικά.
[56ο] Ποια ήταν τα παιχνίδια που παίζατε;
[Α.Δ.] Παίζαμε πολλά παιχνίδια. Πέρα από τα κλασικά, κρυφτό, κυνηγητό,
παίζαμε σχοινάκι, τοίχο-τοίχο, στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα, μέσα στο
σχολείο μιλάμε τώρα. Τα διαλείμματα ήταν, κυρίως, πεντάλεπτα και
δεκάλεπτα. Στο Γυμνάσιο, που ήμασταν μεγαλύτεροι, πειραζόμασταν
γενικά. Παρέες, κλίκες... Βέβαια, πολλά παιδιά, στο Γυμνάσιο - Λύκειο,
παίζαμε μπάσκετ, βόλεϊ, μας άφηναν στα διαλείμματα, ειδικά σε ένα
20λεπτο διάλειμμα που είχαμε.
[56ο] Πώς ήταν τα πράγματα στην τάξη; Τρώγατε και ξύλο καμιά φορά;
[Α.Δ.] Είχε να κάνει με τη δασκάλα. Τετάρτη Δημοτικού είχα μια δασκάλα,
που δε θυμάμαι και το όνομά της, γιατί δεν την συμπαθούσα και δεν την
ήθελα. Ευτυχώς την είχα μόνο για μια χρονιά. Αυτή είχε το σύστημα με τον
χάρακα. Μας χτυπούσε με έναν χάρακα. Τις «έτρωγες». Στις τρεις πρώτες
τάξεις του Δημοτικού είχαμε την ίδια δασκάλα η οποία δε μας έδερνε. Στην
Τετάρτη Δημοτικού που αλλάξαμε και είχαμε αυτήν που μας έδερνε με τον

χάρακα μας είχε κακοφανεί πολύ. Δεν ήταν κάτι που το είχαμε βιώσει
όταν ήμασταν πιο μικρά.
[56ο] Στο Γυμνάσιο- Λύκειο;
[Α.Δ.] Εντάξει στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο δεν τρώγαμε ξύλο. Τραβούσαν
κάποια αυτιά σε κάτι παιδιά που ήταν πιο ζωηρά, κάτι μαλλιά στους
«μαλλιάδες» που είχαμε στο σχολείο... Τέτοια πράγματα. Δεν έδερναν.
[56ο] Σκανταλιές κάνατε;
[Α.Δ.] Αμέ, πώς δεν κάναμε. Εννοείται ότι κάναμε. Πάρα πολλές. Και πολύ
«λάιτ» σκανδαλιές, όπως να βάζουμε πινέζες στην καρέκλα του καθηγητή,
να κολλάμε κάποιο σημείωμα στην πλάτη τους κτλ. Εντάξει, γινόντουσαν
και πιο «χοντρά». Στο Λύκειο κάποια παιδιά πήγαιναν και έκοβαν κάτι
καλώδια και δεν είχαμε ρεύμα. Τότε ήμασταν και πρωί - απόγευμα.
«Πείραζαν» τους πίνακες ώστε να μην υπάρχει ρεύμα στις αίθουσες
διδασκαλίας. Εντάξει, είχαν γίνει και άλλα, όπως είχαν γιαουρτώσει μια
καθηγήτρια, είχαν πετάξει αλεύρι και νερό σε έναν άλλον καθηγητή...
[56ο] Αυτά δεν είναι ακριβώς σκανταλιές...
[Α.Δ.] Ναι... Αυτά γινόντουσαν προς τους καθηγητές που «δεν ήταν φιλικά
προσκείμενοι προς τα παιδιά». Σε αυτούς που κάποιοι στοχοποιούσαν.
Πάντως, ναι, γινόντουσαν διάφορα. Στο Δημοτικό ήταν πιο αθώα.
[56ο] Θυμόσασταν αν είχατε επιστάτη στο σχολείο;
[Α.Δ.] Δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχαμε επιστάτη.
[56ο] Το σχολείο είχε κυλικείο; Ψωνίζατε από εκεί; Αγόραζαν τα παιδιά;
[Α.Δ.] Ναι, κυλικείο είχαμε. Από εκεί αγοράζαμε κουλούρι, καραμέλες,
τσίχλες, γλειφιτζούρι, εκείνο τα στρογγυλό, τυρόπιτα, σοκοφρέτες κτλ.
Εντάξει, μη φανταστείτε, δεν είχε και πάρα πολλά πράγματα.

[56ο] Εσείς τι αγοράζατε κυρίως;
[Α.Δ.] Εμένα η μητέρα μου δεν ήθελε να αγοράζω από το κυλικείο. Επειδή
εγώ ζήλευα, ειδικά το καλοκαίρι που το κυλικείο είχε και παγωτά, η
μητέρα μου είχε φτιάξει δικό της παγωτό και το είχε δώσει στην κοπέλα
που ήταν στο κυλικείο για να μου το δίνει.
[56ο] Και το έκανε;
[Α.Δ.] Ναι, της είχε πει ότι όταν έρχεται η κόρη μου, να της δίνεις από το
δικό μου παγωτό που το έχω φτιάξει στο σπίτι. Η μητέρα μου, έχοντας
πάει στο εξωτερικό και ακούσει για τα προβλήματα που μπορεί να
δημιουργήσει η ζάχαρη που έχουν τα παγωτά, έφτιαχνε δικό της παγωτό
χωρίς να προσθέτει τη ζάχαρη και τις θερμίδες των παγωτών... Στο
Γυμνάσιο και στο Λύκειο παίρναμε και κανένα πατατάκι, για «σπάσιμο»
κυρίως, για να κάνουμε κανένα «κρατς-κρουτς» μέσα στο μάθημα. Όχι ότι
πεινάγαμε. Τα κορίτσια προσέχαμε λίγο περισσότερο και παίρναμε
πορτοκαλάδες. Τα αγόρια έπαιρναν περισσότερο πατατάκια,
«χλαπακιάζανε» κανονικά.
[56ο] Όταν τελειώνατε το σχολείο, πηγαίνατε σπίτι ή πηγαίνατε για
παιχνίδι;
[Α.Δ.] Στο Δημοτικό γυρνούσαμε σπίτι. Αν ήθελα να παίξω ή έρχονταν στο
σπίτι μου μια φίλη μου, κολλητή ή πήγαινα εγώ στο σπίτι της. Στο
Γυμνάσιο το ίδιο τις καθημερινές. Το Σαββατοκύριακο θα πηγαίναμε
καμιά βόλτα. Θα πηγαίναμε σινεμά εδώ κοντά που ήταν η «Plaza», στην
πιτσαρία της γειτονιάς κτλ. Είχα και την προπόνηση στο μπάσκετ... Για
ένα διάστημα έκανα προπονήσεις με ομάδα της γειτονιάς στο μπάσκετ. Δε
θυμάμαι τώρα το όνομά της. Έπαιζα και βόλεΐ. Στο Δημοτικό πήγαινα
στους παραδοσιακούς χορούς που είχαμε κάθε Πέμπτη μετά το σχολείο.
Από τότε το σχολείο είχε διάφορες εκδηλώσεις.

[56ο] Τα παιδιά στο σχολείο ήταν στην ίδια κατάσταση ή υπήρχαν παιδιά
που ξεχώριζαν;
[Α.Δ.] Υπήρχαν κάποια παιδιά που ξεχώριζαν από οικονομική άποψη. Δεν
ήταν πάρα πολλά, αλλά υπήρχαν παιδιά που ξεχώριζαν.... Όταν πήγαινα
σχολείο θυμάμαι ότι είχα φορέσει ποδιά στο Νηπιαγωγείο, δεν είχα
φορέσει Α' και Β' Δημοτικού. Μετά κάτι άλλαξε και φορέσαμε ποδιά Γ' και
Δ' Δημοτικού και μετά καταργήθηκαν οι ποδιές. Τις είχαμε φορέσει για
πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Φορούσαμε ρούχα κανονικά. Ό,τι είχε ο
καθένας. Υπήρχαν λίγα παιδιά που ξεχώριζαν. Για παράδειγμα, η
συμμαθήτριά μου η Ζωή που οι γονείς της ήταν γιατροί, είχαν πάρα πολλά
λεφτά, έμεναν σε μονοκατοικία κτλ. Υπήρχαν παιδιά που οι γονείς τους
ήταν πλούσιοι, αλλά όχι πολλά.
[56ο] Από πλευράς συμπεριφοράς υπήρχαν παιδιά που ξεχώριζαν;
[Α.Δ.] Ναι, υπήρχαν. Υπήρχε ο καβγατζής, υπήρχε ο σαχλαμάρας μέσα
στην τάξη, υπήρχε και το κοριτσάκι που το πείραζαν...
[56ο] Υπήρχαν λοιπόν παιδιά που τα κορόιδευαν;
[Α.Δ.] Ναι, υπήρχαν παιδιά που πείραζαν, τρόμαζαν κάποια άλλα, όπως το
κοριτσάκι που ανέφερα.
[56ο] Υπήρχε δηλαδή αυτό που λέμε τώρα σχολική βία - παιδική
επιθετικότητα (bullying);
[Α.Δ.] Ναι, υπήρχε. Το κοριτσάκι που ανέφερα έφυγε από το σχολείο μας,
όπως επίσης και ένα άλλο κορίτσι που έφυγε με την οικογένειά του και
άλλαξε σχολείο. Την πείραζαν αρκετοί, κυρίως τα αγόρια. Δεν ξέρω για
ποιο λόγο. Βασικά πείραζαν τα πιο αδύναμα παιδιά. Δε θυμάμαι να
πείραζαν αγόρια. Κορίτσια θυμάμαι που τα πείραζαν.
[56ο] Ποια ήταν τα τοπόσημα της περιοχής που μένατε;
[Α.Δ.] Τοπόσημο και σημείο συνάντησης ήταν η πλατεία του Γκίκα, το
μπασκετάκι στη Γεωργίου Βλάχου όπου κάναμε και τις προπονήσεις με

την ομάδα και έπαιζα. Σε μεγαλύτερη ηλικία ήταν ο κινηματογράφος
«Plaza», ο κινηματογράφος που μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια μόνοι
μας γιατί ήταν πολύ κοντά μας. Επίσης σε κάποιες καφετέριες της
γειτονιάς που συναντιόμασταν. Δε θυμάμαι τώρα τα ονόματά τους. Πιο
μεγάλοι θυμάμαι που πηγαίναμε στον «Φάρο». Εκεί πηγαίναμε, κυρίως,
όταν ο καιρός ήταν καλός για να παίξουμε «μπουγέλα». Εκεί στο «φάρο»,
υπήρχε σιντριβάνι και ήταν εύκολο να «μπουγελωθούμε»! Υπήρχε επίσης
μια πιτσαρία, που μετά έγινε καφετέρια, άλλαξε πολλά και διάφορα
ονόματα και χρήσεις, χωρίς να στεριώσει ποτέ και τώρα είναι η
«Σκορπίνα», ένα αρκετά «τοπ» εστιατόριο στη Γρηγορίου Ξενοπούλου.
Εκεί μαζευόμασταν για κανέναν καφέ. Επίσης στο ψιλικατζίδικο, πίσω
από το Δημοτικό, όπου πουλούσε και τσιγάρα και πήγαιναν οι «μάγκες»
του σχολείου για να αγοράσουν τσιγάρα κτλ.
[56ο] Υπήρχαν κάποια νεοκλασικά, ωραία σπίτια στην περιοχή που
μένατε;
[Α.Δ.] Εγώ έμενα μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού στην Κώττα και Βλαχάκη.
Μετά, αφού δόθηκε το σπίτι μας αντιπαροχή, μέναμε πιο πάνω στη
Φραγκοπούλου και Λυμπεροπούλου. Αυτό το σπίτι μετά έγινε Ωδείο. Ήταν
μεγάλο σπίτι. Εκεί μείναμε για αρκετό διάστημα μέχρι να χτιστεί η
πολυκατοικία στην οδό Κώττα και Βλαχάκη. Δε χτίστηκε αμέσως η
πολυκατοικία... Σα μικρό παιδί θυμάμαι νεοκλασικά. Δεν υπάρχει κανένα
πια. Γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες. Νεοκλασικά σπίτια είχε
και προς το Ψυχικό. Εδώ δεν είχε πολλά. Είχε λίγα, καθώς και κάποια
προσφυγικά που είχαν χτιστεί. Προς το παλιό Ψυχικό ήταν τα
περισσότερα νεοκλασικά που έχουν διατηρηθεί αρκετά.
[56ο] Ποια εποχή θα προτιμούσατε; Την τωρινή ή την εποχή εκείνη;
[Α.Δ.] Κάθε μια έχει τα δικά της καλά και κακά. Από θέμα ανεμελιάς,
φυσικά τα μαθητικά χρόνια, που τότε δεν τα εκτιμούσαμε. Δεν μπορώ να
πω ότι θα προτιμούσα τη μια εποχή από την άλλη.

[56ο] Σήμερα πώς σας φαίνεται εδώ η περιοχή;
[Α.Δ.] Η περιοχή δε μου αρέσει ιδιαίτερα τώρα. Έχει άναρχη δόμηση.
Πολλές πολυκατοικίες. Παλαιότερα είχαμε πάρα πολλή «άπλα». Τώρα δεν
υπάρχει αυτό. Έχει αλλάξει η περιοχή αλλά όχι προς το καλύτερο. Δεν
μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτή η τόσο μεγάλη αστικοποίηση εδώ πέρα.
[56ο] Τι θα θέλατε για την περιοχή;
[Α.Δ.] Τα αυτοκίνητα είναι πάρα πολλά στους δρόμους. Παρκαρισμένα
παντού. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι τώρα. Να δημιουργηθεί κάπως
χώρος για να σταθμεύουν τα αυτοκίνητα. Περισσότερα πάρκινγκ. Επίσης,
τα σκουπίδια. Και αυτά υπάρχουν παντού πάνω στους δρόμους. Δεν ξέρω
πώς θα μπορούσαν να μειωθούν. Είναι σε κάθε γωνία. Είναι πολύ άσχημο
και βρωμάνε. Τα πολλά αυτοκίνητα και τα πολλά σκουπίδια έχουν
υποβαθμίσει την περιοχή. Οι πολυκατοικίες είχαν φτιαχτεί χωρίς γκαράζ
και τα αυτοκίνητα είναι όλα στον δρόμο. Επίσης ο χαμηλός φωτισμός
είναι ένα άλλο πρόβλημα της περιοχής. Το βράδυ δυσκολεύεσαι να
κυκλοφορήσεις.
[56ο] Έχετε κρατήσει καθόλου επαφές με συμμαθητές σας; Βρίσκεστε;
Μιλάτε;
[Α.Δ.] Ναι, βέβαια. Υπάρχουν αρκετοί που δεν έχουν φύγει από τη γειτονιά
και βλεπόμαστε, μιλάμε. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν φύγει αλλά
ξέρουμε πού έχουν πάει. Έχουμε κάνει και «ριγιούνιον» [reunion:
«επανένωση»], 3-4 φορές. Με αυτούς που ήθελα να κρατήσω επαφές έχω
κρατήσει. Για παράδειγμα, με την κολλητή μου φίλη είμαστε και
κουμπάρες. Με πολλούς έχουμε βρεθεί και στο φβ. Μιλάμε και από εκεί,
ειδικά με αυτούς που έχουν φύγει από την περιοχή. Πολλούς τους βλέπω
όμως, μιας και μένουν στη γειτονιά.

[56ο] Έχετε κάποια πολύ δυνατή ανάμνηση από το παρελθόν, κάτι που να
σας έχει μείνει πάρα πολύ έντονα στη μνήμη σας; Από το σχολείο;
[Α.Δ.] Από το σχολείο ήταν η 5ήμερη. Ήταν επεισοδιακή. Είχαμε πέσει σε
κάτι απεργίες των εργατών που είχαν κλείσει τους δρόμους. Θέλαμε να
πάμε στην Κέρκυρα και τελικά καταλήξαμε στη Λευκάδα! Είχαν κλείσει
τους δρόμους και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Για μένα τότε ήταν η
πρώτη φορά που έφευγα από το σπίτι με φίλους μου και πήγαινα
διακοπές. Δεν το είχα ξανακάνει. Είχα πάει διακοπές με φίλους, με την
κολλητή μου, είχε έρθει στο χωριό μου, αλλά ήμασταν με τους γονείς μας.
Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μόνη μου. Ήταν η πρώτη φορά και δε θα την
ξεχάσω.
[56ο] Διασκεδάσεις εδώ στην περιοχή; Στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο;
[Α.Δ.] Τα καλοκαίρια στο Δημοτικό, όταν δεν πηγαίναμε στο χωριό,
παίζαμε πάρα πολύ στον δρόμο. Παίζαμε πόλεμο, μήλα, σχοινάκι τα
κορίτσια... Επίσης ποδόσφαιρο, κρυφτό. Ήταν πάρα πολλά σπίτια με
αυλές, μπαινοβγαίναμε στις αυλές, στα σπίτια, παίζαμε διάφορα
παιχνίδια. Τον χειμώνα θα πήγαινα στο σπίτι της φίλης μου, θα ερχόταν
αυτή, θα παίζαμε με τις κούκλες μας, επιτραπέζια. Το καλοκαίρι όμως
παίζαμε έξω. Φυσικά και στο χωριό παίζαμε έξω, αλλά και στην Αθήνα,
στην περιοχή μας. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είχαμε ξεκινήσει και τις
ξένες γλώσσες, τα αγγλικά, κάναμε κάποια ιδιαίτερα, είχαμε το
φροντιστήριο, θα πηγαίναμε κανέναν σινεμά, για κανέναν καφέ, καμιά
βόλτα. Παίρναμε κάποιες φορές και το τρόλεϊ για να πάμε στην Αθήνα για
βόλτα, όταν είχαμε μεγαλώσει πιο πολύ.
[56ο] Τα Σαββατοκύριακα;
[Α.Δ.] Όταν ήμουν μικρή, κάθε Κυριακή είχαμε το οικογενειακό τραπέζι.
Συνήθως πηγαίναμε στη γιαγιά μου στον Χολαργό, για να μας δει και να
μιλήσουμε. Μεγαλώνοντας, βγαίναμε στην πλατεία Γκίκα, σε σπίτια
φίλων... Ήταν και η περίοδος με τα βίντεο. Είχαν κυκλοφορήσει αρκετά
τότε. Νοικιάζαμε βιντεοκασέτες και βλέπαμε σε σπίτια.

[56ο] Κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε για την περιοχή;
[Α.Δ.] Τι άλλο; Παλαιότερα ήταν ανοιχτά τα σπίτια για τα παιδιά.
Μπαινοβγαίναμε, παίζαμε... Ακόμα και αν δεν είχαμε παρέα κάποια στιγμή,
καθόμασταν στα σκαλάκια των σπιτιών μας και παίζαμε. Θυμάμαι που
καθόμουν και έπαιζα με τις κούκλες μου στα σκαλάκια του σπιτιού μας
στην Κώττα και Βλαχάκη. Ακόμα και αν δε με έβλεπε η μάνα μου, με
έβλεπε η κυρά Παγώνα από απέναντι, η γιαγιά της Μαρίας... Ήταν σα
χωριό η περιοχή. Γνωριζόμασταν όλοι στη γειτονιά.
[56ο] Από πότε μέχρι πότε μένατε στη μονοκατοικία στην Κώττα και
Βλαχάκη;
[Α.Δ.] Εγώ μεγάλωσα εκεί. Από το μαιευτήριο με έφεραν στο σπίτι όπου
ήμουν μέχρι και την Γ' Δημοτικού; Από το 1974 μέχρι το 1985 περίπου.
Φύγαμε από το σπίτι μας και νοικιάσαμε αλλού, μιας και το σπίτι είχε
αρχίσει να βγάζει προβλήματα. Επιστρέψαμε αφού το δώσαμε
αντιπαροχή και μπορούσαμε να μένουμε σε διαμέρισμα της
πολυκατοικίας που κατασκευάστηκε.
[56ο] Θυμόσαστε αν είχε κρύο; Πώς ζεσταινόσασταν; Αν είχε νερό; Πώς
κάνατε μπάνιο;
[Α.Δ.] Ναι, φυσικά θυμάμαι. Είχαμε σόμπα, ξυλόσομπα. Δε θυμάμαι να
κρυώνω σαν παιδί. Δεν είχαμε μπάνιο όμως. Η τουαλέτα ήταν έξω. Η
μητέρα μου με έκανε μπάνιο σε μια σκάφη στο αποθηκάκι που είχαμε.
Ζέσταινε νερό και με έκανε μπάνιο στο αποθηκάκι. Το καλοκαίρι, στην
αυλή. Νερό είχαμε, όπως και ρεύμα. Δεν είχαμε μπανιέρα, όπως έχουμε
τώρα στα διαμερίσματα.
[56ο] Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις πληροφορίες που μας δώσατε,
τις αναμνήσεις σας και το υλικό που μας προσφέρατε. Θα μιλήσουμε
σύντομα για την ολοκλήρωση των συνεντεύξεων.
[Α.Δ.] Ναι, θα τα πούμε. Θα δούμε και τις λεζάντες των φωτογραφιών ...

3η συνάντηση/ συνέντευξη: 07/02/2021
Σχολιασμός φωτογραφιών, έγγραφα οικογενειακού αρχείου και
επιπλέον πληροφορίες σχετικά με την περιοχή με βάση και το
αρχείο της οικογένειας.
Δέσποινα Δημητρακοπούλου:
Ο γάμος των γονιών μου έγινε τον Μάιο του 1940. Ο πατέρας μου ήταν 30
ετών και η μητέρα μου 26. Εγκαταστάθηκαν στο σπίτι που ήδη είχε
φτιάξει ο πατέρας μου σε οικόπεδο που είχε παραχωρήσει το Κράτος στη
μητέρα του έναντι του ποσού των 2124,05 χιλιάδων δραχμών. Το 1935
αναφέρεται ως χρόνος του παραχωρητηρίου. Το σπίτι είχε ένα δωμάτιο
και χωλ μπροστά, πίσω κουζίνα, τραπεζαρία, ένα μικρότερο δωμάτιο και
χώρο για μαγείρεμα. Τα πίσω δωμάτια ήταν πιο χαμηλοτάβανα από τα
μπροστινά, φτιαγμένα με πλίθρες. Στην πολλή βροχή το ταβάνι έσταζε.
Θυμάμαι ότι έρχονταν οι σύμμαχοι και έδιναν στη μητέρα μου σκόνη γάλα
σε κουτιά. Τον χειμώνα είχαμε για ζέστη μια ξυλόσομπα και το καλοκαίρι
μια βαρέλα με νερό και καταβρέχαμε τον χώρο γύρω - γύρω. Τη βαρέλα τη
γεμίζαμε κυρίως μαζεύοντας το νερό της βροχής με το λούκι. Στην αυλή
ήταν το αποχωρητήριο, έξω από το σπίτι, σε μια γωνία, το κοτέτσι με τις
κότες και δύο δέντρα, μια συκιά και μια βερικοκιά. Είχαμε και αρκετές
γλάστρες. Στη γωνία του οικοπέδου είχε φέρει ο πατέρας μου υλικά
(πέτρες, άμμο, χαλίκι κτλ) για να χτίσει το σπίτι, βάση σχεδίου του
μηχανικού, ως τη γωνία του οικοπέδου. Μετά τον θάνατό του τα υλικά
αυτά τα πήραν, καθώς δεν υπήρχε κανείς, ούτε περίφραξη (Κωνσταντίνου
Κώττα 17, Ελληνορώσων, Διαβολόρεμα). Όταν μεγάλωσα και ήρθε ο
καιρός να πάω σχολείο, πήγα, όπως σας είχα πει, στο σχολείο που ήταν
στην οδό Φραγκοπούλου 40. Είχε τρεις αίθουσες, ένα γραφείο και μια
αυλή. Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι που μοίραζαν στα παιδιά γάλα σε χάπια.
Επίσης, σταφιδόψωμο που το έφερνα σπίτι και το μοιραζόμουν με τον
αδελφό μου.
Όταν έκανε πολύ κρύο η μητέρα μου με τύλιγε με το σάλι της που ήταν
φτιαγμένο από κατσικίσιο μαλλί (το είχε φτιάξει η ίδια) και στο σπίτι μου

έδινε ψωμί ψημένο στην ξυλόσομπα με νερό και ζάχαρη. Η ζωή μου μέχρι
τότε ήταν πολύ χαρούμενη. Μετά ήρθε η πρώτη καταστροφή προτού
τελειώσω τη χρονιά μου στο σχολείο. Τον Μάιο πέθανε η μητέρα μου. Στη
συνέχεια ήρθε η δεύτερη. Τον επόμενο Φεβρουάριο πέθανε και ο πατέρας
μου από καρδιά. Έτσι βρέθηκα στο Αμαλίειο ορφανοτροφείο θηλέων. Το
1959 αποφοίτησα και αφού έζησα μέχρι το 1962 σε συγγενείς, πήγα στην
Αυστρία όπου ήταν ο αδελφός μου για να δουλέψω. Γύρισα το 1965.
Παντρεύτηκα το 1972. Το σπιτάκι δόθηκε αντιπαροχή το 1991 και
κατοικήσαμε σε αυτό το 1993. Από το 1985 είχαμε φύγει από το σπίτι
στην Κώττα 17, γιατί δεν ήταν σε καλή κατάσταση και μέναμε σε νοίκι
στην οδό Φραγκοπούλου και Λυμπεροπούλου. Μετά ξεκινήσαμε και τις
διαδικασίες αντιπαροχής ώστε να χτιστεί η πολυκατοικία που μένουμε
τώρα.
Οι γονείς μου, για να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο, είχαν στο χωλ
του σπιτιού διάφορα ψιλικά που τα πουλούσαν, όπως τσατσάρες,
κουβαρίστρες, καθρεφτάκια, φουρκέτες, τσιμπιδάκια, κλωστές, φιλέδες,
κορδέλες κτλ. Όποτε είχε ποδόσφαιρο στις αλάνες, η μητέρα μου έφτιαχνε
χαλβά ή σάμαλι και ο πατέρας μου με το νταβά (ταψί) τα πούλαγε στους
θεατές.
Ο πατέρας μου ήξερε να φτιάχνει και αετούς. Για να κολλήσει το χαρτί
έβαζε τον αδελφό μου να μασάει ένα κομμάτι ψωμί που πολλές φορές το
κατάπινε.
Στο σπίτι δεν είχαμε νερό. Το κουβαλούσαμε από ένα ντεπόζιτο που ήταν
λίγο πιο ψηλά.
Μέχρι που παντρεύτηκα είχα ψυγείο με πάγο. Μετά αγοράσαμε ηλεκτρικό
ψυγείο.

Παράρτημα
Οικογενειακές φωτογραφίες
Φωτογραφίες από το σπίτι στην γωνία Βλαχάκη και Κώττα.
Εικόνα 9: Επί της οδού Κώττα. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι λίγο πριν το 1950, η έγχρωμη είναι γύρω
στο 1980 και η φωτογραφία από το google.maps η πιο σύγχρονη.

Εικόνα 10: Στην οδό Κώττα. Η κυρία Δέσποινα με τον
αδελφό της Η φωτογραφία είναι μεταξύ 1947-1949.
Εικόνα 11: Το σπίτι μεταξύ 1988-1990. Πριν δοθεί
αντιπαροχή και χτιστεί πολυκατοικία. Η οδός Κώττα
είναι ο δρόμος μπροστά από την πόρτα του σπιτιού.
Εικόνα 12: Στη φωτογραφία διακρίνεται το σπίτι καθώς και ο «περιφραγμένος» χώρος που είχε αφεθεί για
να χτιστούν επιπλέον δωμάτια. Για τον λόγο αυτόν υπάρχουν και οι πέτρες στα δεξιά του σπιτιού -όσες είχαν
απομείνει από τις αρχικές. Στο σπίτι αυτό γεννήθηκε η κυρία Δέσποινα. Οι φωτογραφίες πρέπει να
«τραβήχτηκαν» γύρω στο 1990, λίγο πριν γίνει πολυκατοικία το οικόπεδο. Το σπίτι, πόρτα, παράθυρα, είναι
κλειστά.
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από το σπίτι που είχε καταφέρει να
χτίσει ο πατέρας της κυρίας Δέσποινας. Έχτισε, ο ίδιος, ένα δωμάτιο και
ένα χωλ στην αρχή. Στη συνέχεια, με άλλη κλίση, έκανε μια σαλονο-
τραπεζαρία και ένα ακόμα δωμάτιο, με διαφορετική κλίση, σαν κουζίνα.
Είχε κουβαλήσει πέτρες με σκοπό να το τελειοποιήσει, να το κάνει πιο
άνετο. Δεν πρόλαβε. Στις φωτογραφίες ο χώρος χρησιμοποιείται ως
κήπος. Η τουαλέτα, αποχωρητήριο, ήταν έξω από το σπίτι. Έξω από το
σπίτι είχαν μια συκιά, μια βερικοκιά και άλλα φυτά, όπως φαίνονται και
στις φωτογραφίες από το σπίτι που ακολουθούν .

Εικόνα 13: Το σπίτι που έμεναν στη γωνία των οδών
Κώττα και Βλαχάκη. Είναι το πίσω μέρος του σπιτιού.
Μπροστά είναι η κουζίνα.
Εικόνα 14: Το αποχωρητήριο του σπιτιού ήταν έξω από
αυτό. Στα δεξιά της φωτογραφίας είναι ο τοίχος της
κουζίνας που βλέπουμε στην προηγούμενη
φωτογραφία.
Εικόνα 15: Στην αυλή, απέναντι από το
αποχωρητήριο, γύρω στο 1978.
Εικόνα 16: Εδώ είναι η αυλή του σπιτιού. Η Άννυ κάνει
τα γενέθλιά της στον κήπο του σπιτιού της. Ο αδελφός
της δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Εδώ φαίνεται και η συκιά
της αυλής. Είναι στο πίσω μέρος του σπιτιού.
Εικόνα 17: Στα σκαλάκια της πόρτας με την κούκλα.
Εικόνα 18: Στα σκαλάκια της εισόδου, έξω από το
σπίτι. Δέσποινα και Άννυ Δημητρακοπούλου.
Εικόνα 19: Μπροστά στην πόρτα στην οδό Κώττα Εικόνα 20: Στην οδό Κώττα. Μπροστά στην πόρτα.

Εικόνα 21: Φωτογραφίες από την περιοχή Ελληνορώσων. Στη δεξιά φωτογραφία διακρίνεται στην άκρη
δεξιά το σπίτι της οικογένειας Δημητρακόπουλου. Στην μεσαία φωτογραφία είναι το σπίτι που εφάπτεται σε
αυτό της οικογένειας Δημητρακοπούλου.
Εικόνα 22: Η κυρία Δέσποινα με τον σκύλο της στη διασταύρωση Κώττα και Βλαχάκη. Όλα τα σπίτια έχουν
δοθεί αντιπαροχή και στη θέση τους έχουν χτιστεί πολυκατοικίες.
Εικόνα 23: Η Άννυ νεογέννητη στα χέρια της μητέρας
της
Εικόνα 24: Η Άννυ νεογέννητη στα χέρια του πατέρα
της. Πίσω φαίνονται οι πινακίδες των δρόμων.
Βλαχάκη και Κώττα.

Εικόνα 25: Διάφορες φωτογραφίες από την αυλή του σπιτιού και το άχτιστο κομμάτι του. Λουλούδια και
ζωάκια. Όλες οι φωτογραφίες είναι από το πατρικό τους σπίτι.

Εικόνα 26: Στον διάδρομο του σπιτιού είναι αυτό το
παράθυρο. Φωτογραφία μεταξύ 1974-1975.
Εικόνα 27: Στην κουζίνα του πατρικού σπιτιού. Γύρω
στο 1978. Ο πατέρας της Άννυ αριστερά, η Άννυ, η
μητέρα της και ο νονός της και ξάδελφος του πατέρα
της.
Εικόνα 28: Στο πάρκο της Πηνελόπης Δέλτα
Εικόνα 29: Στην οδό Κώττα γύρω στο 1978.
Εικόνα 30: Πλατεία Γκίκα, τώρα Πηνελόπης Δέλτα,
γύρω στο 1980.

Εικόνα 31: Στη φωτογραφία φαίνεται το σπίτι του γείτονα της οικογένειας Δημητρακοπούλου που δεν είχε
δοθεί ακόμα αντιπαροχή. Είχε χιονίσει και η φωτογραφία τραβήχτηκε από την πολυκατοικία της γωνίας
Κώττα και Βλαχάκη. Επομένως, είναι μετά το 1992. Τώρα έχει γίνει και αυτό πολυκατοικία. Το σπίτι αυτό
ήταν στην απέναντι γωνία από το σπίτι που έμενε η οικογένεια Δημητρακοπούλου (Κώττα και Βλαχάκη).
Εικόνα 32: Ο κύριος Μενεμενόγλου ασχολήθηκε με την περιοχή των Ελληνορώσων. Στο εξώφυλλο του
βιβλίου του έχει το σπίτι της οικογένειας Δημητρακοπούλου. Τα αποκόμματα της εφημερίδας και την
Πρόσκληση τα είχε στο αρχείο της η κυρία Δέσποινα.
Εικόνα 33: Η κυρία Δέσποινα 2,
περίπου, ετών. Φωτογραφίες
έβγαζαν τότε σε φωτογραφικά
στούντιο. Η κυρία Ελένη ήταν η
φωτογράφος.
Εικόνα 34: Στα δεξιά ο πατέρας
της κυρίας Δέσποινας και
αριστερά ο άντρας της αδελφής
του.
Εικόνα 35: Ο πατέρας της κυρίας
Δέσποινας είναι στη φωτογραφία
αριστερά μαζί με γνωστούς του.

Εικόνα 36: Ο πατέρας της κυρίας Δέσποινας, πρώτος από δεξιά στη φωτογραφία, με συναδέλφους του.
Εικόνα 37: Ο πατέρας της κυρίας Δέσποινας, στα αριστερά, παλληκαράκι που πελεκάει το μάρμαρο. Η
φωτογραφία πρέπει να είναι μεταξύ 1928-1929 στην κατασκευή του Κολλεγίου Αθήνας.
Εικόνα 38: Η φωτογραφία είναι μάλλον σε
φωτογραφικό στούντιο. Ο πατέρας της κυρίας
Δέσποινας είναι στα αριστερά.
Εικόνα 39: Αυτή η φωτογραφία πρέπει να είναι από τα
προσφυγικά του Γηροκομείου. Στη φωτογραφία
διακρίνεται ο πατέρας της κυρίας Δέσποινας με το άσπρο
πουκάμισο και πίσω είναι η μητέρα του με τις αδελφές του.

* Η κυρία Δέσποινα Δημητρακοπούλου μας ανέφερε ότι η φωτογραφία,
όπως της είχε πει η γιαγιά της που είναι ένα από τα πρόσωπα που
εμφανίζεται σε αυτήν, όπως και ο πατέρας της, είναι από συνοικισμό πίσω
από τις φυλακές Αβέρωφ. Σύμφωνα με το βιβλίο του κυρίου
Μενεμενόγλου «Επιστροφή στον περασμένο αιώνα» στη σελ. 8, οικόπεδα
στην περιοχή Ελληνορώσων για να χτίσουν σπίτια δόθηκαν σε κατοίκους
του συνοικισμού Γηροκομείου μετά τη δεύτερη πυρκαγιά. Προσπαθήσαμε
να κάνουμε και ταυτοποίηση μέσω φωτογραφίας, αλλά δεν τα
καταφέραμε. Ζητήσαμε τη βοήθεια του πρώην μαθητή των σχολείων μας
και υποστηριχτή των προσπαθειών μας κυρίου Χρήστου Μπερούκα.
Σύμφωνα με τον κύριο Μπερούκα, η φωτογραφία είναι από τον
συνοικισμό Γηροκομείου. Μάλιστα όπως μας ανέφερε, πίσω από τους
κατοίκους του συνοικισμού πρέπει να είναι η σημερινή οδός Λάμψα. Για
την ταυτοποίηση τον βοήθησε η κολώνα ρεύματος. Στις μπροστινές
κολώνες βρίσκεται η Κηφισίας και αυτή που είναι σημειωμένη με το
κόκκινο πλαίσιο είναι από τη μεριά της Λάμψα.
Εικόνα 40: Η φωτογραφία στα δεξιά είναι από το ψηφιακό αρχείο της Βουλής των Ελλήνων. Εφημερίδα
«ΕΜΠΡΟΣ» 29 Ιουλίου 1927. Η φωτογραφία αριστερά είναι από το αρχείο της κυρίας Δέσποινας.

Φωτογραφίες από το σχέδιο οικοδομής
Τα σχέδια του μηχανικού που είχε ζητήσει ο πατέρας της κυρίας
Δέσποινας για να χτίσει το σπίτι του. Ήδη είχε κάνει κάποια κατασκευή
αλλά ήθελε να την βελτιώσει. Δυστυχώς δεν πρόλαβε.
Εικόνα 41: Το σχέδιο έγινε το 1933 για να γίνουν προσθήκες στο σπίτι της οικογένειας.

Συνεντεύξεις με τις κυρίες Δέσποινα και Άννυ Δημητρακοπούλου / Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56ου
Γυμνασίου Αθήνας / Σχολικά
έτη: 2020-2021 -36-
Εικόνα 42: Σχέδιο της οικίας Σερόγλου στην Κώττα 17 και Βλαχάκη γωνία. Τα σχόλια πάνω στο σχέδιο είναι της κυρίας Δέσποινας.

Φωτογραφίες από έργα της κυρίας Δέσποινας
Η κυρία Δέσποινα έχει πολλούς δικούς της πίνακες στο διαμέρισμά της,
ενώ αρκετούς έχει δώσει/ χαρίσει. Κρατά αρχείο με φωτογραφίες από τα
έργα της και το πού βρίσκονται/ πού έχουν δοθεί σε ξεχωριστούς
φακέλους.

Η κυρία Δέσποινα έχει πάρει μέρος και σε συλλογικές/ομαδικές εκθέσεις
ζωγραφικής.

Φωτογραφίες εγγράφων από το αρχείο της οικογένειας
Η κυρία Δέσποινα μας έδωσε την άδεια να φωτογραφίσουμε και να
αναρτήσουμε έγγραφα από το προσωπικό της αρχείο.
Γραμμάτια είσπραξης για τροφεία του αδελφού της κυρίας
Δέσποινας που ήταν στο Ζάννειο ορφανοτροφείο.

Υπουργείο Γεωργίας, Διεύθυνση Ανταλλαγής.
Στα παραπάνω έγγραφα της τρίτης στήλης όπου αναφέρεται το όνομα
«Αγγελική» πρόκειται για την Ευαγγελία. Τότε στα χαρτιά αναγραφόταν
ότι δήλωναν προφορικά. Την φώναζαν «Αγγελική» και γι' αυτό είναι
γραμμένη με το όνομα αυτό.

Πιστοποιητικά, ληξιαρχικές πράξεις, ιατρικό πόρισμα
Εικόνα 43: Απόσπασμα ποινικού μητρώου
Εικόνα 44: Ληξιαρχική πράξη γάμου γονέων κυρίας
Δέσποινας (4/6/1940)
Εικόνα 45: Πιστοποιητικό νοσηλείας - θανάτου
Σέρογλου Δέσποινας (Δεκέμβριος 1941)
Εικόνα 46: Ληξιαρχική πράξη θανάτου
Εικόνα 47: Ιατρικό πόρισμα Σέρογλου Παντελή (17/03/1943)

Οριστικό Παραχωρητήριο, υπεύθυνη δήλωση πρόσφυγα

Από το 214 δωμάτιο/ παράγκα του συνοικισμού Γηροκομείου
Αμπελοκήπων στο οικόπεδο στο Διαβολόρεμα Γηροκομείου.
Εικόνα 48:Χορήγηση δωματίου 214 του συνοικισμού
Αμπελοκήπων στην οικογένεια 5 ατόμων της χήρας
Λουκά Σέρογλου
Εικόνα 49: Εξόφληση οικοπέδου στο Διαβολόρεμα
Εικόνα 50: Εξόφληση οικοπέδου 343 Διαβολόρεμα Γηροκομείου

Με τα έγγραφα τα οποία μας παραχώρησε για τις εργασίες μας η κυρία
Δέσποινα Δημητρακοπούλου επιβεβαιώσαμε και την παλιά μας υπόθεση,
που είχε προκύψει μέσα από προφορικές συζητήσεις με παλιούς
κατοίκους της περιοχής, ότι η περιοχή «Διαβολόρεμα» ήταν μέρος του
συνοικισμού «Γηροκομείου». Εκεί είχε και το γήπεδό της η ομάδα «Πέρα
Κλουμπ Γηροκομείου», όπως μας είχε αναφέρει και ο Γεράσιμος
Καλογεράτος [https://www.slideshare.net/goa56tkdrills/pera-club-
kalogeratos].
Το παραχωρητήριο αναφέρει το οικόπεδο 343 του συνοικισμού
Γηροκομείου που είναι στην οδό Κώττα και Βλαχάκη (Σήμερα η περιοχή
αυτή ανήκει στη συνοικία: Ελληνορώσων - Ερυθρός, γειτονιά:
Ελληνορώσων Ι).

Να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ τις κυρίες Δέσποινα και Άννυ
Δημητρακοπούλου για τις αναμνήσεις, τις πληροφορίες και τις
φωτογραφίες που παραχώρησαν στην ομάδα μας για τις εργασίες που
πραγματοποιεί στο πλαίσιο διάσωσης υλικού και αναμνήσεων της
ευρύτερης περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Επίσης, τον κύριο Χρήστο Μπερούκα για την υποστήριξη στην
ταυτοποίηση της φωτογραφίας του οικογενειακού αρχείου της
οικογένειας Δημητρακοπούλου.
56ο Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικά έτη: 2020-2021

Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα) Δημητρακοπούλου

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα) Δημητρακοπούλου

Similar to Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα) Δημητρακοπούλου (20)

More from Tassos Karampinis

More from Tassos Karampinis (20)

Recently uploaded

Recently uploaded (20)

Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Δέσποινα και Άννυ (Αδριάνα) Δημητρακοπούλου