Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη 56ο Γυμνάσιο Αθήνας Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής Σχολικά έτη: 2021-2023

1. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [1]
Συνέντευξη με την κυρία
Γεωργία Διακάκη
(Μέλη της οικογένειας στη Σμύρνη λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή)
56ο Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικά έτη: 2021-2023

2. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας / Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη:
2021-2023 [2]

3. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας / Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη:
2021-2023 [3]
Εικόνα 1: Σε τραπέζι στη Σμύρνη λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή

4. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [4]
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Διακάκη για τις συνεντεύξεις που μας έδωσε και το
υλικό που μας προμήθευσε.
Συνέντευξη: 06/07/2022
[56ο] Καλησπέρα σας κυρία Διακάκη. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε να
μιλήσετε μαζί μας στο σχολείο.
[Γ.Δ.] Καλησπέρα σας. Παρακαλώ.
[56ο] Τι θα μπορούσατε να μας πείτε για τη φωτογραφία που μας φέρατε αλλά και
για το τι σας έχουν μεταφέρει τα μέλη της οικογένειάς σας σχετικά με τη ζωή τους
στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;
[Γ.Δ.] Στη φωτογραφία που βλέπετε είναι όλοι Έλληνες, ασχέτως αν φοράνε φέσι.
Συγκεκριμένα:
[1] Η γιαγιά Αικατερίνη Καραγιαννοπούλου σε ηλικία 19 ετών,
[2] η κόρη της Ρωμαλέα Καραγιαννοπούλου, η αδελφή της μητέρας μου. Η μητέρα
μου δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Γεννήθηκε το 1921.
[3] Ο αδελφός της γιαγιάς Αικατερίνης, Αγησίλαος Καραγιαννόπουλος,
[4] Ο Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, ο οποίος, μετά την Μικρασιατική καταστροφή,
έφυγε και πήγε στην Αμερική, στο Ιλινόις,
[5] Χρήστος Καραγιαννόπολος, έμεινε και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη.
[6] Ο Φρίξος Καραγιαννόπουλος ο οποίος πέθανε εδώ στην Αθήνα, κοντά στην
περιοχή που είναι το ΟΑΚΑ. Μέχρι 89 ετών κυκλοφορούσε με ποδήλατο. Όλοι αυτοί
(Αικατερίνη, Αγησίλαος, Δημήτριος, Φρίξος) είναι αδέλφια,
[7] Η ξαδέλφη της Αικατερίνης Καραγιαννοπούλου, Ευτυχία. Τα υπόλοιπα άτομα
δεν τα θυμάμαι. Δεν είναι συγγενείς.
Είναι σε ένα τραπέζι λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή.
Εδώ είναι καλεσμένοι στη Σμύρνη. Ο θείος Αγησίλαος ήταν σιδεράς. Μέχρι πριν
δέκα χρόνια

5. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [5]
που πέθανε, έφτιαχνε κάγκελα. Στο σπίτι που
μένουμε, στο πατρικό, της μητέρας μου και της
θείας μου, ένα διώροφο είναι, στη Γουμενίτσης
και Πορταριάς. Τα κάγκελα και την πόρτα τα έχει
κάνει ο Αγησίλαος πριν 60 χρόνια. Είναι
χειροποίητα. Ήταν καταπληκτικός μάστορας. Είχε
κάνει και τα κάγκελα στου Μποδοσάκη, και αυτός
ήταν Κωνσταντινουπολίτης, εκεί που είναι η
ΑΣΔΕΝ. Πριν πάμε στο Σύνταγμα υπάρχει μια στάση πριν ένα μεγάλο στρατιωτικό
κτήριο. Απέναντι ακριβώς αυτά τα κάγκελα τα έχει φτιάξει ο θείος Αγησίλαος. Δεν
ξέρω τώρα τι το έχουν κάνει το κτήριο αυτό. Έχει φτιάξει πολλά χειροποίητα
κάγκελα και στο Παλαιό Ψυχικό, στη Φιλοθέη, στην Πολιτεία. Τον προσλάμβαναν
γιατί έπιαναν τα χέρια του. Ήταν πολύ καλός τεχνίτης. Εκεί είχε μάθει την τέχνη του.
Στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη. Είχανε τη σειρά τους εκεί. Ήταν άνθρωποι
που έκαναν πολλές συναναστροφές με τους γείτονες, αγαπούσαν τον διπλανό τους
και αγαπούσαν να βλέπουν το ωραίο. Δεν ήταν του άρπα κόλα. Να τελειώνουμε και
να φύγουμε. Ήταν συνεσταλμένοι, οικογενειάρχες. Δεν ήταν αποξενωμένοι μεταξύ
τους. Ήθελε ο ένας με τον άλλον το καλό του, την προκοπή του. Χαιρότανε με την
προκοπή του. Ήταν αλλιώς μαθημένοι. Είχαν τελείως διαφορετική παιδεία.
Η γιαγιά, πριν τυφλωθεί από τη στενοχώρια της, με ένα βιβλίο καλό στο χέρι. Το
ίδιο και η γιαγιά μου, του πατέρα μου η μητέρα. Αυτή ήταν επτανήσια, από τη
Ζάκυνθο της οποίας ο μοναδικός σύντροφος στη ζωή της ήταν ο Δημήτριος
Πελεκάσης, ο αγιογράφος που έχει αγιογραφήσει αρκετές εκκλησίες
(https://www.archaiologia.gr/blog/2014/01/13/η-θρησκευτική-ζωγραφική-του-
δημήτριο/). Εκείνη ήταν πολύ μορφωμένη. Τρεις γλώσσες, η αδελφή της ήταν
νομάρχης στη Ρόδο, η Ελίζα Γιατρά. Ας επανέλθουμε στους Καραγιαννοπουλαίους.
Είχαν αφήσει και όνομα στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη.
Ο θείος Αγησίλαος τότε ήταν μικρό παιδί. Παντρεύτηκε εδώ. Παντρεύτηκε τη θεία
Σοφία και είχε δύο παιδιά. Ο Χρήστος που ήταν ζωγράφος και επισκέφθηκε την
Κωνσταντινούπολη αλλά και την Σμύρνη μετά το 1965-1970.

6. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [6]
[56ο] Πότε ήρθε η οικογένεια Καραγιαννόπουλου από την Τουρκία;
[Γ.Δ.] Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, το 1922. Η μητέρα μου δεν θυμόταν
τίποτα γιατί ήταν ενός έτους τότε. Εγώ ρωτούσα τη γιαγιά, η οποία από την
στενοχώρια της τη μεγάλη τυφλώθηκε. Ολική τύφλωση. Αποκόλληση του
αμφιβληστροειδούς. Εκείνη τη εποχή, με εκείνα τα μέσα, δεν μπορούσε να σώσει
κάτι από την όρασή της. Με γυαλιά, με εγχειρήσεις, όπως γίνονται τώρα. Εδώ
ήρθαν το 1923. Σώθηκαν όλοι τους, όλοι όσοι είναι στη φωτογραφία. Ο θείος
Δημητρός πήγε στην Αμερική αλλά ήρθε και πέθανε εδώ. Ήθελε να τον θάψουν
εδώ, στην Ελλάδα. Δεν μπορούσε να πάει να πεθάνει στη Σμύρνη ή στην
Κωνσταντινούπολη.
Αρχικά τους πήγαν στα Μέθανα (https://el.wikipedia.org/wiki/Μέθανα). Κάθισαν
εκεί γύρω στα δέκα χρόνια και μετά τους έδωσε το Κράτος οικόπεδα εδώ στους
Αμπελοκήπους. Ήταν αμπέλια τότε εδώ. Τους έδωσε γύρω στα 100 τετραγωνικά
στον καθένα.
Στα Μέθανα έμεναν σε χαμόσπιτα. Έτσι έμεναν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες που
ξεκληρίστηκαν. Πήραν τα πιο απαραίτητα αφήνοντας εκεί περιουσίες και
περιουσίες. Ζούσαν φτωχικά και ταπεινά. Μπόρεσαν, όμως, να κάνουν το
κουμάντο τους. με αξιοπρέπεια στα Μέθανα. Ήταν ένας ήσυχος τόπος που τους
καλοδέχθηκαν εκεί οι ντόπιοι.
[56ο} Εκτός από το οικόπεδο τους έδωσαν και το σπίτι;
[Γ.Δ.] Γι' αυτό δεν είμαι σίγουρη. Μεσολάβησε και ένας γάμος της μητέρας μου με
τον πατέρα μου. Νομίζω ότι το έχτισε ο πατέρας μου. Ένα μικρό σπίτι, με τρία
δωμάτια, μια κουζίνα. Η μητέρα μου είχε δύο παιδιά. Τον αδελφό μου και εμένα.
[56ο] Μήπως έχετε κρατήσει το παραχωρητήριο που σας είχε δώσει τότε το Κράτος;
[Γ.Δ.] Να σας πω. Εγώ δεν έχω χαρτιά. Η μητέρα μου έγραψε το σπίτι στον γιό μου
και εγώ δεν έχω ασχοληθεί. Τα διάφορα χαρτιά τα κρατούσε ο αδελφός μου, ο
οποίος δεν μένει εδώ τώρα.

7. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [7]
[56ο] Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Θα συνεχίσουμε την επόμενη φορά με τις
καθιερωμένες ερωτήσεις που έχουμε δημιουργήσει για όλους όσους ήρθαν στην
περιοχή μετά τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής
[Γ.Δ.] Να είστε καλά. Θα βρεθούμε ξανά.
Συνέντευξη: 25/04/2023
Το μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης αυτής δόθηκε στη Μαρία Γιώ, εγγονή της
κυρίας Διακάκη, η οποία βραβεύθηκε μαζί με άλλα δεκαεπτά μέλη της Συντακτικής
και Φωτογραφικής Ομάδας του Εργαστηρίου Πληροφορικής από τον Πολιτιστικό
Περιβαλλοντικό Σύλλογο Κέντρου Αμπελοκήπων για εργασία της σχετικά με τα «100
χρόνια από την εγκατάσταση Μικρασιατών Προσφύγων στην περιοχή των
Αμπελοκήπων Αθήνας».
[Μαρία Γιώ, Μ.Γ.]
Συνέντευξη με τη γιαγιά μου Γεωργία Διακάκη.
Γεννήθηκε το 1945 στους Αμπελοκήπους, εκεί που μεγάλωναν οι γονείς της
Βασιλική και Ζήσιμος Διακάκης. Οι παρακάτω ερωτήσεις αναφέρονται στα σχολικά
της χρόνια και στη ζωή της στην περιοχή μας τις δεκαετίες 50-60.
[Μ.Γ.] Πώς βρεθήκατε στους Αμπελοκήπους;
[Γ.Δ.] Το 1921 γεννήθηκε η μητέρα μου στην Κωνσταντινούπολη και μετά τον
μεγάλο διωγμό το 1922 ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα και συγκεκριμένα
στα Μέθανα. Εκεί έμειναν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά τους
παραχωρήθηκαν τα οικόπεδα στην οδό Γουμενίτσης 7 και Πορταριάς 6 στους
Αμπελοκήπους, από το κράτος.
[Μ.Γ.] Πόσα και ποιά ήταν τα μέλη της οικογένειάς σας;
[Γ.Δ.] Η οικογένειά μου αποτελούνταν από 6 μέλη. Τον πατέρα μου Ζήσιμο Διακάκη
(γεννημένο το 1919), τη μητέρα μου Βασιλική Διακάκη (από το γένος Εξάρχου,
γεννημένη το 1921), τη μητέρα του πατέρα μου Γεωργία Γιατρά (γεννημένη τον
Απρίλιο του 1889 στη Ζάκυνθο), εμένα, τον αδερφό μου Νίκο Διακάκη (γεννημένο

8. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [8]
το 1947), και την αδερφή μου Μαρίνα Διακάκη (γεννημένη το 1954). Αξίζει να
τονίσω ότι η γιαγιά η Γεωργία είχε μεγάλη φιλία με τον σπουδαίο αγιογράφο,
Διονύσιο Πελεκάση από τη Ζάκυνθο, ο οποίος είχε αγιογραφήσει ένα μεγάλο μέρος
του ιερού ναού του Αγίου Διονυσίου Σκουφά στο Κολωνάκι όπου συμπτωματικά
παντρεύτηκα κι εγώ.
[Μ.Γ.] Στην περιοχή των Αμπελοκήπων πόσα χρόνια μένετε;
[Γ.Δ.] Όλη μου τη ζωή εδώ την έχω περάσει, το ίδιο και οι δικοί μου. Εγώ ζω εδώ 78
χρόνια μέχρι σήμερα.
[Μ.Γ.] Στο σπίτι που μένατε πώς ήταν τα πράγματα;
[Γ.Δ.] Ήμασταν μία χαρούμενη οικογένεια, αγαπούσε ο ένας τον άλλο. Είχαμε
αρκετή οικονομική άνεση γιατί ο μπαμπάς είχε καλή δουλειά. Βέβαια, δεν έλειπαν
οι φωνές και τα μαλώματα όπως σε κάθε φυσιολογική οικογένεια.
[Μ.Γ.] Πηγαίνατε στο σχολείο;
[Γ.Δ.] Ναι, όλοι πηγαίναμε στο σχολείο κανονικά, ακόμα και η μητέρα μου πήγαινε.
[Μ.Γ.] Ποιό ήταν το σχολείο σας;
[Γ.Δ.] Πηγαίναμε όλα τα αδέρφια, ακόμη και η μητέρα μου στο 19ο
Δημοτικό στην
οδό Αχαΐας, με διευθυντή τον κύριο Δογάνη.
[Μ.Γ.] Ήταν άλλα σχολεία εκεί κοντά;
[Γ.Δ.] Ναι, υπήρχε ένα απέναντι απ το ξενοδοχείο President σε ένα στενό κοντά στην
Κηφισίας.
[Μ.Γ.] Θυμάστε κάτι από το σχολείο; Πώς ήταν τα πράγματα;
[Γ.Δ.] Ήταν φανταστικά. Τα παιδιά σέβονταν τους δασκάλους τους. Βέβαια τα
πειράγματα μεταξύ των παιδιών δεν έλειπαν ποτέ - το σημερινό bullying.
[Μ.Γ.] Θυμάστε να μας διηγηθείτε κάποια ιστορία από τα χρόνια σας στο σχολείο;
[Γ.Δ.] Ναι, το 1953, ήμουν 8 χρονών και πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού. Η δασκάλα

9. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [9]
μου ήταν η αείμνηστη Πηγή Δογάνη. Εκείνη την εποχή επειδή ήταν λίγα τα χρόνια
που είχε λήξει ο Β' παγκόσμιος πόλεμος (1945) μας έδιναν στο σχολείο πρωινό:
ψωμί και ένα πεντανόστιμο κίτρινο τυρί (αμερικανικό), που μέχρι τώρα η γλώσσα
μου αναζητά εκείνη την περίφημη γεύση του. Πολλές φορές σε πάρα πολλά σούπερ
μάρκετ το αναζήτησα αλλά ποτέ δεν κατάφερα να βρω ακριβώς το ίδιο. Αναπολώ
τις ώρες που καθόμουν στη σειρά μου ευλαβικά για να πάρω αυτό το πρωινό
βοήθημα. Ώσπου μία μέρα από την ταραχή ενός μικρού παιδιού που είχα, μου
έπεσε το τυρί κάτω, το σήκωσα, το σκούπισα, και εκεί που ήμουν έτοιμη να το
δαγκώσω, προφανώς είδε την όλη σκηνή η καλή μου η δασκάλα, και μου είπε: «
Τζενούλα, όχι μην το φας αυτό, θα σου δώσω άλλο». Έκλαιγα από τη χαρά μου και
μέχρι σήμερα στα 78 μου χρόνια δεν θα το ξεχάσω ποτέ [Το βαφτιστικό όνομα της
κυρίας Διακάκη είναι Γεωργία, της γιαγιάς της, αλλά την φωνάζουν "Τζένη"].
[Μ.Γ.] Θυμάστε και κάποια αστεία ιστορία να μας πείτε;
[Γ.Δ.] Πήγαινα στην Πέμπτη Δημοτικού και στο θρανίο καθόμασταν τέσσερα
κορίτσια (σε όλα τα θρανία καθόταν από 4 παιδιά). Δίπλα μου καθόταν μία
συμμαθήτριά μου, η οποία όταν τελείωνε το σχολείο, βοηθούσε τη μητέρα της και
βοσκούσαν στα Τουρκοβούνια, πάνω από το σημερινό μετρό στην Πανόρμου, τις
κατσίκες τους. Αυτή καθότανε δεξιά στο τέλος. Στην αριστερή πλευρά του θρανίου
πρώτη καθόταν το θηρίο, η Βούλα Μανωλάρου. Αυτή επειδή η Αγγελικούλα που
έβοσκε τις κατσίκες μύριζε πάρα πολύ, άρχιζε να σπρώχνει προς τα δεξιά τη φίλη
μου τη Φαίδρα, η Φαίδρα εμένα, κι εγώ αναγκαστικά που ήμουν πολύ αδύνατη δεν
άντεξα και έσπρωξα την Αγγελική. Συμπτωματικά εκείνη τη στιγμή περνούσε στον
διάδρομο ο δάσκαλος Γιάννης Πεζόπουλος. Η Αγγελική έπεσε στα πόδια του
δάσκαλου, ο δάσκαλος έχασε την ισορροπία του, και έπεσαν και οι δύο κάτω.
Εκείνη την ώρα στην τάξη μέσα επικράτησε χαμός! Ο δάσκαλος γελούσε και αυτός
και το μόνο που θυμάμαι είναι που είπε να μην επαναληφθεί αυτό.
[Μ.Γ.] Μέσα στην τάξη πόσα παιδιά ήσασταν;
[Γ.Δ.] Ήμασταν πολλά παιδιά. 45-50 αγόρια και κορίτσια σε κάθε τάξη. Καθόμασταν
τρεις, τέσσερις στο κάθε θρανίο και ήμασταν όλοι στριμωγμένοι.

10. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [10]

11. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [11]
[Μ.Γ.] Πώς περνάγατε στο διάλειμμα;
[Γ.Δ.] Το προαύλιο ήταν λίγο πιο μεγάλο από το σημερινό του 56ου Γυμνασίου.
Περνάγαμε τον χρόνο μας παίζοντας με τα άλλα παιδιά, τρώγαμε και μιλάγαμε με
τους φίλους μας μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι.
[Μ.Γ.] Ποιά ήταν τα παιχνίδια σας;
[Γ.Δ.] Παίζαμε παιχνίδια με μπάλα όπως κορόιδο, μήλα, τα αγόρια ποδόσφαιρο.
Επίσης παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μακριά γαϊδούρα και πινακωτή πινακωτή.
[Μ.Γ.] Είχατε κυλικείο;
[Γ.Δ.] Η κυρία Μαρούλα, μία φανταστική γυναίκα που ήταν και καθαρίστρια είχε
έναν πολύ μικρό χώρο σαν μικρό κυλικείο, που πουλούσε: τυρόπιτες, κουλούρια,
και άλλα φαγητά που πολλά παιδιά αγόραζαν για κολατσιό. Στο σημείο αυτό έχω να
τονίσω ότι ο γιος της κυρίας Μαρούλας ήταν ένας καταξιωμένος ηθοποιός που τον
απολαύσαμε σε πολλές ελληνικές ταινίες. Τον έλεγαν Λαλάκη, ήταν υποκοριστικό
αλλά δεν θυμάμαι το κανονικό του όνομα. Είχε παίξει και σε κάποια ταινία με τον
Κώστα Καζάκο και την Τζένη Καρέζη. Έκανε τον αδελφό του Καζάκου.
[Μ.Γ.] Θυμόσαστε ονόματα δασκάλων, καθηγητών;
[Γ.Δ.] Δάσκαλοί μου στο 19ο
Δημοτικό Σχολείο ήταν: στην Α', Β' και Γ' Δημοτικού η
Πηγή Δογάνη. Στην Δ', Ε' και ΣΤ' Δημοτικού ο Γιάννης Πεζόπουλος. Διευθυντής ήταν
ο Δογάνης. Στο 2ο Μαράσσλειο θηλέων θυμάμαι τον Τσέλιο που ήταν Λυκειάρχης,
τον Μπίσια (Μαθηματικός), τον Σιμίτη (Θρησκευτικά), την Κουφιδάκη Ιφιγένεια που
ήταν ιστορικός, την Θεοφίλου Γεωργία-Γωγώ που δεν θυμάμαι τι μάθημα δίδασκε.
[Μ.Γ.] Είχατε ξαδέλφια και άλλους συγγενείς κοντά;
[Γ.Δ.] Είχα την ξαδέλφη μου και τον ξάδελφο μου που ζούσαν στην οδό Αλιστράτης
και πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο.
[Μ.Γ.] Εσείς είχατε αυλή στο σπίτι;
[Γ.Δ.] Είχαμε μία υπέροχη αυλή που ήταν πολύ μεγάλη και είχε πολλά δέντρα.
Αυτήν βέβαια την είχαμε πριν χτίσουμε το διώροφο σπίτι με το οποίο
αντικαταστήσαμε το παλιό.

12. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [12]
[Μ.Γ.] Πότε ξαναχτίστηκε το σπίτι;
[Γ.Δ.] Το διώροφο σπίτι χτίστηκε το 1965.
[Μ.Γ.] Θέλατε να αλλάξετε γειτονιά;
[Γ.Δ.] Όχι, μου άρεσε τόσο πολύ η γειτονιά μας που ποτέ δεν μου πέρασε από το
μυαλό. Ήταν πολύ βολική και εξυπηρετική γειτονιά. Είχαμε κοντά μας το
νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, μπακάλικα και τη συγκοινωνία.
[Μ.Γ.] Τηλέφωνα υπήρχαν;
[Γ.Δ.] Ναι, εμείς είχαμε τηλέφωνο στο σπίτι από το '58.
[Μ.Γ.] Υπήρχαν κάποια νεοκλασικά, ωραία κτήρια στη περιοχή;
[Γ.Δ.] Ναι, υπήρχαν πάρα πολλά νεοκλασικά τα οποία κατεδαφίστηκαν, και ο
Πύργος Αθηνών.
[Μ.Γ.] Σήμερα πώς σας φαίνεται η περιοχή σε σύγκριση με τότε; Ποιά εποχή
προτιμάτε;
[Γ.Δ.] Προτιμώ εκείνη την εποχή γιατί καμιά φορά η πρόοδος δεν φέρνει τα
επιθυμητά αποτελέσματα. Σήμερα τα χαμηλά σπίτια από τα οποία φαίνονταν
ολόκληρη η Αθήνα έχουν αντικατασταθεί με ψηλά κτήρια για να χωράνε τόσους
πολλούς ανθρώπους που έχουν προστεθεί στη γειτονιά μας. Αυτό οδηγεί στο να
μην υπάρχει τόση ασφάλεια στην περιοχή όσο παλιά και στην αποξένωση των
κατοίκων μεταξύ τους.
[Μ.Γ.] Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξη και τις πληροφορίες που μας
δώσατε!!!
[Γ.Δ.] και εγώ σας ευχαριστώ.

13. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [13]
Παράρτημα
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην οικογένεια της κυρίας Γεωργίας Διακάκη η οποία
μας έδωσε την άδεια να τις φωτογραφίσουμε και να τις παρουσιάσουμε στο
πλαίσιο των εργασιών μας που κάνουμε με στόχο τη διάσωση υλικού της περιοχής.
Την ευχαριστούμε θερμά.
Εικόνα 2: 1953. Αίθουσα με μαθητές της Β΄ Δημοτικού. Οι μαθητές
κάθονται τέσσερεις τέσσερεις.
Στο βάθος ο δάσκαλός τους Ιωάννης Πεζόπουλος.
Εικόνα 3: 1953. Μαθητές και μαθήτριες της Β’ Δημοτικού ντυμένοι μασκαράδες στις Απόκριες.

14. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [14]
Εικόνα 4: 1954. Μαθητές μασκαρεμένοι με την δασκάλα τους Πηγή
Δογάνη.
Εικόνα 5: 1956. Αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στην παλιά είσοδο του Δημοτικού.
Μαθήτριες της Ε’ Δημοτικού με τον δάσκαλό τους Ιωάννη Πεζόπουλο.

15. Συνέντευξη με την κυρία Γεωργία Διακάκη, για χρόνια κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας /
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής / Σχολικά έτη: 2021-2023 [15]
Εικόνα 6: ΣΤ' Δημοτικού. Μαθήτριες χορεύουν σε κάποια εθνική γιορτή.
56ο Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικά έτη: 2021-2023