1. Αποσπάσματα από το βιβλίο
… Η νύχτα είχε απλωθεί για τα καλά στα κλαδιά της
τριανταφυλλιάς που σκέπαζε την πρόσοψη του σπιτιού
μας, όταν αποφασίσαμε με τον Τιμόθεο πως ήταν ώρα
πια. Γλιστρήσαμε ως την εξώπορτα, που ήταν πνιγμένη
στις πρασινάδες κι αυτή. Τα ξύλα της, σκεβρωμένα,
είχαν χωρίσει αφήνοντας ένα σωρό χαραμάδες ανάμεσά
τους, έτσι που κανένας δεν μπορούσε να χαρεί τα
όμορφα ξύλινα σκαλίσματα που κάποτε παρίσταναν
μπουκέτα με λουλούδια. Όμως τι σημασία μπορούσε να ‘
χει αυτό τώρα πια; Τα συνεργεία κατεδάφισης θα
έφταναν το άλλο πρωί, κι ως τότε εγώ με τον Τιμόθεο
θα έπρεπε να ‘ χουμε βρει άλλο σπίτι….

2. Αν είχαμε κάνει έστω και μια βόλτα εκεί έξω όλα αυτά τα
χρόνια, ίσως να μην ξαφνιαζόμαστε τόσο, όμως από τότε
που γίναμε φαντάσματα δεν είχαμε βγει απ’ το σπίτι μας.
Μας έφαγε, βλέπεις, η αξιοπρέπεια. «Κανένα φάντασμα
που σέβεται τον εαυτό του δεν τριγυρίζει στους δρόμους
αδέσποτο» λέγαμε. «Τα φαντάσματα έχουν το σπίτι, τον
τόπο τους». Γύρισα και κοίταξα το σπίτι μας. Έμοιαζε
ολομόναχο ανάμεσα σε κείνα τα πανύψηλα κτίρια που δεν
είχαν ούτε αυλόπορτες ούτε αυλές.
- Που να τους πάρει και να τους σηκώσει!!!

3. - Γκρεμίζουν το σπίτι μας! Πετάχτηκε ο Τιμόθεος.
- Α, γι’ αυτό μοιάζετε να ‘ χετε χάσει έτσι τα νερά
σας. Μη στενοχωριέστε, εμείς τόσα χρόνια τα
μάθαμε πια τέτοια πράγματα.
Κατάπια μέσα μου όλα όσα είχα να σύρω στον
Τιμόθεο για τη βουβαμάρα του, αφού είχε
παρέμβει την κατάλληλη στιγμή. Το λυπητερό του
ύφος με γλίτωνε τουλάχιστον απ’ το να πάρω εγώ
ένα τέτοιο ύφος μπροστά στο χοντρό που με είχε
κοροϊδέψει.