1. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 1
Hoffmann camiñaba de volta ao hotel. Camiñaba de vagar. Levaba consigo dúas das
cámaras fotográficas coa esperanza de atopar algo que retratar. Non encontrou nada. Polo
menos nada que non tivesen mostrado xa os xornais de todo o mundo naquel verán de 1991.
(...) Eran aqueles días nos que un podía atoparse cunha fila de kalashnikov ordenadamente
apoiados contra a barra dun pub ou cunha rapaza lendo o xornal no tranvía vestida de
limpísima camuflaxe e o fusil de asalto sobre os xeonllos. Todo era xa normal e a alarma aérea,
ese lamento da fábrica da guerra, escoitábase con desidia, coma o laio dun pequeno.
Xa na rúa Mihanoviceva, Hoffmann pasou diante do Art Cafe, o fermoso edificio ocupado
pola forza polos extremistas da HOS. Desde detrás dunha barricada, os milicianos fascistas
axexaban a entrada da rúa cargados con brillantes crucifixos de prata e mirada de lobo. Diante
deles, na Estación Central, os trens baleiraban cada media hora as remesas interminables de
refuxiados: xentes de Zadar ou de Eslavonia que chegaban á capital naufragando entre
paquetes mal atados e maletas cascadas de emigrante. Escapaban dos horrores dos chetniks
e os federais. No medio da rúa, un pequeno grupo animado de nenos, mulleres e vellos, entre
eles un garda nacional cun fusil ás costas, observaba unha grande mancha granate de sangue
que se estendía como unha lingua sucia e enferma sobre o pavimento.
- Un snajper -díxolle o recepcionista do hotel cando Hoffmann lle pediu a chave do seu
cuarto-. Foi pouco despois de vostede marchar. Pasaba por aí un garda nacional e zas!, un só
disparo.
(HOS: Milicia de extrema dereita... Chetniks: guerrilleiros... Snajper: francotirador.)
MIGUEL ANXO MURADO Cal é a obra? Cal é a cidade?

2. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 2
Volveu ler as palabras bíblicas e unha vez máis experimentou a sensación reconfortante
dunha enerxía espiritual que pouco a pouco se ía apoderando da súa alma. Entón decatouse
de que a conxestión desaparecía do seu rostro e que un frescor como chegado de fóra lle
aliviaba a dor que sentía nas tempas. Deixara de chover e escoitábanse algunhas voces na
rúa. Os borrachos, pechadas as últimas tabernas do veciño Canellón dos Perigos, protestaban
sen convicción contra a autoridade mentres marchaban ás atoutiñas camiño da casa. (...)
Había tres días que subindo cara a San Martiño, de paso para o asilo, ao dobrar a esquina
da Rúa de Arcedianos, Ilustrísima se atopara cun grupo de persoas facendo tertulia no medio e
medio da calzada. Ao véreno, volvéronse todos para saudalo coas chisteras, acompañando o
xesto cunha distinguida e marcada reverencia. O bispo devolvéralles o saúdo cun aceno da
man que quixera ser afectuoso e cortés. Un dos contertulios era o director de El Liberal.
(...)
CARLOS CASARES: Ilustrísima Cal é a cidade?

3. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 3
A confianza que puña o Bocas en todo canto falaba deume azos e botamos a andar
baixando pola rúa dos Fornos. O ceo estaba limpo ea friaxe metíase na cana dos ósos, que xa
se vía ben que estaba pra xiada. Ao cabo da rúa atopamos aberta a churrería da Parroquia, e o
Milhomes, facéndonos adiantar uns pasos, botou a manta por enriba da testa e entrou. Voltou a
pouco cun par de botellas de augardente do país. Dende o gonzo dunha porta, onde nos
meteramos pra deixar paso a uns que cruzaban pola rúa da Estrela, vimos que algúns saían á
porta da churrería e acenaban pra onde supuñan que tería collido o Milhomes. As cousas non
andaban ben... Cando voltaron a entrar, apretamos o paso e metémonos pola rúa do Tecelán,
que estaba moi escura, como se non tivese acendidos os faroles. Alí démoslle un bico á
primeira botella, tan longo que a baleiramos. Boa falla nos facía, que eu, cunha cousa e outra,
xa estaba pra esmorecer! Pois cando a min me vén este desalento non son home pra ren, e
somentes me quero acochar onde ninguén me vexa nen me sinta e apretar os dentes e morder
os cotenos até que me sangoentan, pois doer nin me doen...
(...)
(A cidade é Ourense, que ten unha ruta en homenaxe a esta obra clásica)
Quen é o autor e como se titula a obra?

4. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 4
Frustrado por aquel primeiro fracaso, Daniel abandonou o edificio e botou a andar polos
soportais da rúa Rosalís de Castro, sen saber ben a onde dirixirse. Todo o entusiasmo que
sentira desaparecera de golpe, como se o camiño aberto pola foto rematase nunha parede de
formigón. Torceu por Velázquez Moreno e subiu rúa arriba, ata chegar á altura da Casa do
Libro. Parou un momento a contemplar as novidades expostas nos escaparates, aínda que
case todas eran best sellers que non lle interesaban nada. Ao seu carón detívose unha señora
maior que levaba canda ela un cocker de cor marrón. Daniel afastouse unha miga, pois o can
axiña se puxo a cheirarlle o pantalón cunha teimosía desmedida. E foi ao baixar a vista cando
se decatou de que, preto dos seus zapatos, había tirada outra foto de carné. Anicouse e
colleuna, cunha súbita emoción. Cando a mirou, tivo que apoiarse na parede e respirar varias
veces ata que conseguiu recuperar a calma necesaria para convencerse de que non era unha
alucinación. Alí estaba Diana outra vez: alí a tiña, na palma da man, ollándoo co sorriso irónico
que xa coñecía tan ben. A mesma foto e o mesmo nome, escrito con igual caligrafía pola parte
de atrás.
(...)
A. FERNÁNDEZ PAZ: O único que queda é o amor Cal é a cidade?

5. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 5
Naciches aquí, viviches aquí toda a túa vida, fuches á escola canda eles e mesmo
xogaches ao criquet no seu mesmo equipo. Pero ti non es un deles. Ti non serás nunca un
deles, a pesar de que es a segunda xeración da nosa familia que vive neste país. Sempre
serás sospeitoso e terás que demostrar, non xa a túa culpabilidade, senón a túa inocencia.
Sempre serás sospeitoso, sempre terás o lente de aumento atrás dos teus pasos. Tanto ten
que ti axudaras a edificar esta cidade, este país tanto coma eles. Tanto ten que pagues os teus
impostos ou fales inglés mellor ca ningún deles. Ti sempre serás o outro, o alleo, o que vén
roubar un posto de traballo, aínda que sexa un fritido de samosa! Aínda que ti só poidas aspirar
a aqueles traballos que eles nunca farían! E viaxarás no metro pola zona 3, pola zona 4, pola
zona 5 e mirarante con indiferenza, pero cando a liña vermella atravese o arame invisible da
city, daquela verante como unha ameaza. E serás sospeitoso na cola do British, nas campas
de Hyde Park e nas bancadas de Picadilly. Sempre te ollarán con medo, como se ti non
amases estas rúas, esta vida tanto coma eles. Como se ti non lles tiveses medo. Pero ti es só
un paquistaní, Iqbal, a pesar de que o teu pasaporte te sinale como un cidadán europeo.
(...)
ROSA ANEIROS Cal é a obra? Cal é a cidade?

6. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 6
O caso é que chamei outra vez á Jane, pero non respostaron, así que tiven que colgar. E
daquela fun mirar na axenda a ver quen podía estar dispoñible para esa noite. O problema era
que só tiña tres persoas apuntadas nela. Jane, un tal Mr. Antolini que me deu clases en Elkton
Hills, e o número da oficina de meu pai. Sempre esquezo pór os nomes da xente. Así que ao
final chamei a Carl Luce. Graduouse na escola de Whooton despois de que eu marchara. Tiña
uns tres anos máis ca min, e non me gustaba moito, pero era un deses tíos moi intelectuais
-tiña o índice de intelixencia máis alto de todo Whooton- e pensei que igual quería cear comigo
nalgún sitio e ter unha conversa lixeiramente intelectual. Ás veces dicía cousas interesantes,
así que, chameino. Agora (..) vivía na rúa Sesenta e cinco e sabía que estaba na casa. Díxome
que non podía cear, pero que podiamos tomar unha copa ás dez no Wicker Bar, na rúa
Cincuenta e catro. Coido que se sorprendeu de que o chamara. Unha vez dixéralle que era un
espirrinchado.
JEROME D. SALINGER: O vixía no centeo. Cal é a cidade?

7. Cidades na literatura.
Actividade de pescuda
TEXTO 7
Cruzou a esquina da rúa Nassau e detívose diante da vidreira de Yates e fillos, apreciando os
anteollos de longa vista. (…)
Baixo o pórtico da oficina central do correo, os limpabotas chamaban e lustraban. Estacionados na
rúa North Prince, os coches vermellóns do correo da Súa Maxestade, levando nos costados as
iniciais reais.
JAMES JOICE: Ulises. Cal é a cidade?